Αλλαγές.

 “Τα πάντα ρει” είπε ο Ηράκλειτος και έμεινε στη ιστορία, σαν ο πρώτος που εξέφρασε με μια του φράση την εξέλιξη στα πράγματα και στους ανθρώπους. Στο ότι τίποτα δεν μένει σταθερό, ακόμη και όταν εμείς θεωρούμε το αντίθετο. Όλα μεταβάλλονται συνεχώς και το σημαντικό είναι, ότι ακόμα και όταν το αντιλαμβάνεσαι αυτό, δεν μπορείς να καταλάβεις προς τα που κινούνται αυτές οι αλλαγές και ποιο είναι το νόημα τους. Ούτε καν στον εαυτό σου. Νομίζεις ότι το αντιλαμβάνεσαι.

Στη πραγματικότητα κινούμαστε σε ένα ασύλληπτο μεγάλο ποτάμι, του οποίου το έλεγχο επιδιώκουν ανεπιτυχώς πολλοί. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει την πηγή του, τις μεταβολές του, τις παρακάμψεις του, το σύνολο των στοιχείων που το συνθέτουν, αν τελειώνει κάπου, ή αν δεν τελειώνει πουθενά. Πολλοί διερωτώνται αν έχει όχθες αυτό το ποτάμι, γιατί κανείς δεν τις βλέπει; Υπάρχει κάποιος που το παρακολουθεί από την όχθη ; Γελάει ή κλαίει αυτό ο κάποιος; Το ποτάμι κυλά αδιάσπαστα αιώνες επί αιώνων, στη επιφάνεια, στα βάθη, στο αχανές διάστημα. Οι χρόνοι που κάποιοι αποπειρώνται να ορίσουν σχετικά με την πορεία του, φαντάζουν μυθικοί και χάνουν την σημασία τους, γιατί δεν μπορείς να μετρήσεις την απειρότητα κρατώντας την μεζούρα της μοδίστρας.

Οτιδήποτε περιέχει το ποτάμι, ανθρώπους, ζώα, φυτά , ορυκτά, μόρια ύλης που δεν τα βλέπει κανείς, άστρα, γαλαξίες, αόρατες οντότητες που λάμπουν από καλοσύνη και στάζουν από κακία, όσα ξέρουμε και όσα φανταζόμαστε, έχουν ενώσει την πορεία τους μέσα σε αυτό το ποτάμι και σχετίζονται με τρόπο που ούτε καν διανοούμαστε. Σαν μια μεγάλη οικογένεια, με άπειρα μέλη .

Η ανθρώπινη φυλή ανήκει και αυτή στο ποτάμι και είναι προφανές ως μέλος της πορείας του δέχεται όλες τις επιπτώσεις των αλλαγών του. Με ένα δικό της τρόπο έχει αποδείξει ότι είναι κάπως ανθεκτική στις αλλαγές του. Το καταλαβαίνουμε αυτό, διότι είχε πολλές ευκαιρίες να εξαφανιστεί αλλά κατόρθωσε να υπάρχει, τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που μιλάμε, μια που το μέλλον όπως γνωρίζουμε εστί αβέβαιο. Είναι μια φυλή που έχει ιδιαίτερη αγάπη στο να ελέγχει τα πράγματα γύρω της και έτσι θεωρεί ότι ορίζει την μοίρα της και αυτός ο έλεγχος δεν περιορίζεται στο περιβάλλοντα χώρο της, αλλά και στου γύρω της ανθρώπους. Έχει μια ικανότητα ως προς αυτό, που τις περισσότερες φορές οδηγείται σε μια ιδιάζουσα σκληρότητα για όλες τις υπάρξεις γύρω από αυτήν. Όμως για κάποιο λόγο το ποτάμι την ανέχεται μαζί με την σκληρότητα της δίχως να αντιδρά. Ίσως επειδή την αντιμετωπίζει σαν ένα μικρό παιδί, που πρέπει να μάθει και που κάποτε θα αλλάξει.

Η αλλαγή δεν είναι μια κατάσταση που όλοι αντιδρούν θετικά . Αντιθέτως, ειδικά όταν δεν είναι κοντά στις πεποιθήσεις μας ,στις προτεραιότητες και τα συμφέροντα μας, αντιδρούμε στυλώνοντας τα πόδια στο έδαφος. Η αλλαγή είναι ένας μικρός θάνατος της προηγούμενης κατάστασης, που για κάποιο λόγο φαίνεται να έχει φρακάρει. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις που σφύζουν από ζωή, από δημιουργία. Η δημιουργία, ο έρωτας, η ορμή για εξερεύνηση σε κάθε κατεύθυνση ξεχειλίζουν δημιουργώντας κύματα θετικών ανταποκρίσεων. Όταν αυτό ανακόπτεται μετά από κάποιο διάστημα το διαδέχεται η ανία, η αδιαφορία, η θλιβερή διαπίστωση ενός κόσμου που παραμένει ακίνητος και παγωμένος.

Αυτή η διαδικασία δημιουργικότητας και στασιμότητας έχουν μια διάρκεια χρόνου που ποικίλει. Όταν η δημιουργία επικρατεί όλα λάμπουν, όταν η στασιμότητα απλώνει την ομίχλη της τα πάντα μαραίνονται. Μια σπείρα φωτιάς και πάγου που διαπερνά τα πάντα και που διαπλέκεται σαν ένα ερωτικό αγκάλιασμα, σαν μια πάλη κυριαρχίας που ποτέ δεν έχει νικητή και νικημένο.

Οι αλλαγές, ευχάριστες ή δυσάρεστες, προκαλούν μια ποικιλία αντιδράσεων σε όλους τους κόσμους. Στο μικρόκοσμο της ανθρώπινης ζωής αντιμετωπίζονται αρχικά με μια έντονη καχυποψία. Δικαιολογημένα, διότι η ανθρώπινη ζωή έχει αρκετά κομμάτια που τα έχει καταλάβει η στασιμότητα. Μια στασιμότητα που ανθίσταται σε οποιαδήποτε αλλαγή με σφοδρό τρόπο. Η οποιαδήποτε αλλαγή, πρέπει να καταβάλλει ένα επίπονο κόπο για να επιτύχει κάποια επί μέρους αποτελέσματα. Συμπαγείς περιοχές στασιμότητας, έχουν αποκτήσει δικαιώματα νομιμότητας, τα οποία αρνούνται να παραχωρήσουν. Οι εστίες δημιουργίας είναι σαφώς περιορισμένες και πολλές φορές είναι αναγκασμένες να διεξάγουν ένα ιδιότυπο ανταρτοπόλεμο. Μπορεί ο Ηράκλειτος εμπνευσμένα να συνέλαβε την συνεχή ροή του ποταμιού, αλλά αυτή η ροή στο πλανήτη είναι σαφώς διακοπτόμενη σε μερικές περιοχές ,όπου το ποτάμι έχει να δροσίσει τα χώματα τους πολύ καιρό. Οι άνθρωποι δεν ξεφεύγουν από αυτή την μοίρα. Περιοχές της ύπαρξης τους είναι σκληρές σαν πέτρα και έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο κάποιοι να είναι πλέον εξ ολοκλήρου πετρωμένοι. Θωρακίσεις που ως μόνο σκοπό έχουν να ισχυροποιούν την στασιμότητα, εμφανίζουν την σηπτική εικόνα ενός έλους πάνω στα κορμιά τους, ενώ οι ίδιοι νομίζουν ότι χαίρουν άκρας υγείας. Η στασιμότητα μετατρέπει την έλλειψη καθαρότητας για την κατάσταση μας, σε μια εχθρική συμπεριφορά, που κάποιες φορές οδηγεί σε εγκληματικές πράξεις. Συνολικά οι άνθρωποι έχουμε ανοίξει μια διαρκή αντιπαράθεση με την ροή και την δημιουργία και προτιμούμε να βάλουμε την πολυθρόνα μας στη μέση του ποταμιού και σταυροπόδι να καπνίζουμε την πίπα του εφησυχασμού μας., σκεπτόμενοι ότι όλα βαίνουν καλώς.

Όμως αυτό το άχρονο ποτάμι της διαρκούς ροής και των αλλαγών δείχνει να μην υπολογίζει τις δικές μας στασιμότητες. Μοιάζει να τις θεωρεί φυσικές και αναγκαίες. Ρέει συνεχώς και αλλάζει συνεχώς και είτε το θέλουμε είτε όχι θα σηκώσει την άθλια πολυθρόνα μας και θα την πάει πιο κάτω μαζί με μας και εμείς δίχως να το καταλάβουμε θα βρεθούμε σε κάποιο άλλο σημείο του ποταμού. Στο χρόνο που αυτό θα επιλέξει.

Στη περιορισμένη πραγματικότητα μας μοιάζει κάπως να έχουμε διαλέξει την στασιμότητα για φυσική μας κατάσταση σε πολλά επίπεδα. Να είμαστε ενάντια στη ροή της δημιουργίας. Συζητώντας μεταξύ μας πολλές φορές διαπιστώνουμε ότι ζούμε σε ένα “βάλτο”, όμως αυτό παρόλο που το κατανοούμε, αδυνατεί να μας κινητοποιήσει. Ενώ η η ροή της δημιουργίας δεν βρίσκεται μακριά από μας, βρίσκεται εκεί κοντά μας, δίπλα μας, πολύ συχνά ακούμε τα γέλια του ποταμού για την αδυναμία που δείχνουμε. Όμως εμμένουμε πεισματικά στη στάση μας.

Όμως η αλλαγή θα έρθει ούτως ή άλλως, ήδη είναι εκεί απέναντι και μας κοιτά και θα μαλακώσει τα πετρωμένα κομμάτια μας και όπως πάντα θα μας βρει μοιραίους και έκπληκτους!