Εν βρασμώ.

 

“Πλείη μεν γαρ γαία κακών,πλείη δε θάλασσα, νούσοι δ’ ανθρώποισιν εφήμερη ηδ΄επι νυκτί αυτόματοι φοίτωσι…”

Ησίοδος: Έργα και Ημέραι

( Η γη είναι γεμάτη κακίες, γεμάτη και η θάλασσα και έρχονται επάνω μας συνέχεια, αυτόματα, την μέρα και την νύκτα…)

Είμαστε κυρίως θεατές. Όχι πάντα, άλλα κυρίως είμαστε θεατές των συμβάντων που εξελίσσονται μέσα στη ζωή που ζούμε. Υπάρχουν αρκετές φορές που δρούμε και σαν ηθοποιοί στα “έργα” της ζωής μας, και μετά διαλέγουμε μια ωραία θέση στα θεωρεία και παρακολουθούμε τα “έργα” της ζωής των άλλων, εκφράζοντας κρίσεις, κριτικές ,θετικές ή αρνητικές, που δεν έχουν και τόσο σημασία . Όμως στα μεγάλα “έργα” που παίζονται μέσα στη κοινωνία, εκεί ο ρόλος του θεατή μας ταιριάζει γάντι. Αυτά τα “έργα” είναι μάλλον για μεγάλα παιδιά, που έχουν αποφασίσει a priori, ότι καλόν θα ήταν να μην έχουμε συμμετοχή. Έτσι και εμείς, επειδή μάλλον έχουμε αποδεχτεί τον ρόλο μας, στεκόμαστε παράμερα υποκείμενοι στις ενέργειές τους και στα αποτελέσματα αυτών των των ενεργειών. Ας είμαστε στοιχειωδώς ειλικρινείς, βολεύει όλους αυτή η διευθέτηση. Άλλωστε το να βολεύεσαι έχει και τα πλεονεκτήματα του. Δεν είσαι αναγκασμένος να πάρεις δύσκολες αποφάσεις, ούτε να βρεις λύσεις σε δύσκολα προβλήματα. Καθαρά πράγματα, τακτοποιημένα.

Ζούμε στο περιβάλλον μιας εκτεταμένης σύρραξης. Αυτή η σύρραξη φαινομενικά εκφράζεται με πολέμους σε διάφορα μέρη της γης. Όμως αυτό είναι μόνο εκείνο που φαίνεται, που ακόμα και ένα μικρό παιδί θα μπορούσε να αντιληφθεί. Δυστυχώς, η σύρραξη όμως δεν είναι μόνο πολεμική, είναι αντιθέτως μια βαθιά αναμόχλευση, ιδεών, προοπτικών, στάσεων ζωής, είναι μια εσωτερική μάχη στη καρδιά της κοινωνίας και των ανθρώπων της, που υποδηλώνει, ότι εκείνο που μέχρι χτες φαινόταν να έχει διευθετηθεί, σήμερα εμφανίζεται να είναι σε πλήρη απορρύθμιση. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι κοινωνίες των ανθρώπων αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση και προφανώς δεν θα είναι και η τελευταία. Η ιστορία είναι αρκετά πλούσια από τέτοιες περιόδους. Απλώς εμείς οι άνθρωποι σνομπάρουμε την ιστορία μας, την θεωρούμε βαρετή και συμπεριφερόμαστε σαν να ζούμε και να αντιμετωπίζουμε μεγάλες κρίσεις για πρώτη φορά. Αιώνιοι έφηβοι στη σκέψη και στο σώμα.

Οι κοινωνίες και οι άνθρωποι είναι εμπλεκόμενοι σε πολύ σταθερά και άλυτα προβλήματα μέσα στη ιστορία τους. Κάθε φορά που εμφανίζεται μια γενιά τα παραλαμβάνει και τα παραδίδει άθικτα και ανεπίλυτα στη επόμενη. Με αυτόν τον τρόπο χαριτωμένα προχωράμε πιο κάτω, ξεχνώντας εύκολα εκείνα που απασχολούν.

Κάθε φορά λοιπόν που οι κοινωνίες αναβράζουν, μια σειρά από επίμονα θέματα εμφανίζονται ως δια μαγείας σαν να είναι επίκαιρα ή σαν να τα αντιμετωπίζουμε για πρώτη φορά.

Δηλαδή υπάρχει το κακό στο κόσμο; υπάρχει αδικία; υπάρχει εκμετάλλευση; υπάρχει πόλεμος; η ανθρώπινη ζωή έχει χάσει την αξία της ; μήπως δεν βαδίζουμε σωστά; μήπως έχουμε διάθεση να εξαφανίσουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί και τον πλανήτη αν μας παρουσιαστεί η δυνατότητα; είμαστε ευτυχισμένοι ή μήπως ζούμε βολικά μέσα στις νευρώσεις μας; από που προκύπτει όλος αυτός ο καθημερινός πόνος; πηγαίνουμε στη καταστροφή, στη λύτρωση ή πηγαίνουμε και όπου βγει….;

Αυτές είναι κάποιες επικεφαλίδες κάποιων από τα σταθερά μας ζητήματα. Από κάτω τους υπάρχουν και άλλα πιο βαθιά και τις περισσότερες φορές δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, επειδή το προσωπικό άλγος φροντίζει να παραμένει στο σκοτάδι.

Φαίνεται ότι ο Ησίοδος κάτι είχε πάρει χαμπάρι από όλα αυτά, αλλά τι να μας πει και ο αρχαίος τώρα, αυτοί δεν είχαν ούτε υπολογιστές και κινητά.

Ας αφήσουμε τώρα τους αρχαίους στη ησυχία τους και να ξαναγυρίσουμε στο “αρχαίο” σύγχρονο παρόν μας. Είμαστε σε σύρραξη, σε πόλεμο. Ποιοι μάχονται; Υπάρχει ένα στρατόπεδο του καλού και ένα του κακού; Γιατί αν υπάρχει, χρέος έχουμε να πάμε με το στρατόπεδο του καλού, έτσι δεν είναι; Ή μήπως όχι; Έτσι ξέρουμε, έτσι έχουμε μάθει, όταν υπάρχει μια διαμάχη πρέπει να πηγαίνουμε πάντα με τους καλούς, όχι με τους κακούς. Μήπως δεν υπάρχει καλό και κακό στρατόπεδο, ή μήπως είμαστε τόσο μα τόσο συγχυσμένοι, που πια δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε; Μήπως αυτοί που μάχονται είναι όλοι κακοί και απλώς ο καθένας διαλέγει το ρόλο του καλού για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια;

Είναι “σύγχρονα” ερωτήματα αυτά που απασχολούν όλους μας, που λέει ο λόγος και επειδή μας απασχολούν πολύ, αλλά δεν βρίσκουμε άκρη, αποφασίσαμε να τα δούμε στη τηλεόραση που υπάρχουν πολύ καλοί άνθρωποι που τα εξηγούν με το νι και με το σίγμα καθημερινά. Βέβαια και σε αυτούς κάποιος τα εξηγεί κατά πως φαίνεται, αλλά κάποιες φορές δεν τα καταλαβαίνουν πολύ καλά και μπερδεύονται λέγοντας άλλα την μια και άλλα την άλλη. Τα λένε όμως κάθε φορά πειστικά, σαν να τα πιστεύουν. Μερικές φορές δεν μπορούν να κρύψουν την δική τους αμφιβολία, που την καταλαβαίνει ο καθένας που τους βλέπει, όμως μετά σκέφτονται, τι θέλω εγώ να μπερδεύομαι σε “ξένες” υποθέσεις ; Όμως αντιλαμβάνεσαι ότι ανησυχούν, τώρα γιατί ανησυχούν δεν το ξέρω.

Το αφήγημα του συστήματος δίνει κάθε φορά απλόχερα τις αναλύσεις του, για όλες τις κρίσεις, ανάλογα που φυσά ο άνεμος των συμφερόντων. Είναι φυσιολογικό αυτό, επιστημονικά λέγεται προπαγάνδα και οφείλει να σε πείσει όχι μόνο για τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τον πλανήτη, αλλά ακόμα και για τα προσωπικά σου. Με ευκολία διαμορφώνει μια εικόνα ευρυθμίας, εκεί που η αταξία κάνει πάρτι, δικαιολογεί το αδικαιολόγητο και εμφανίζει το άδικο σαν αποθέωση της δικαιοσύνης. Εν ολίγοις, έχει βρει την πατέντα να εισχωρεί μέσα στη ζωή μας και να της δίνει ερμηνείες, περιεχόμενα και κατευθύνσεις κατά το δοκούν. Το κυριότερο όμως διαμορφώνει μια πολύ εκλεπτυσμένη διαστρέβλωση και σύγχυση περί σωστού και λάθους με τελικό στόχο να καταργήσει και την διάκριση αυτών των δύο.

Η σύγχυση διαπερνά ολόκληρο το φάσμα των ανθρώπων και της κοινωνίας. Μπορεί στο υψηλότερο επίπεδο, η σύρραξη να εκφράζεται με πολέμους ανάμεσα σε “συμμορίες ελίτ” που διεκδικούν την κατάκτηση του πλανήτη, εκεί τα πράγματα είναι διαυγή , διότι οι προθέσεις, τα ρίσκα και τα πιθανά έπαθλα είναι ξεκάθαρα και μετρημένα εκ των προτέρων. Στα άτομα της κοινωνίας όμως, που υπόκεινται σε ένα παιχνίδι που άλλοι είναι οι παίκτες και εκείνοι είναι θεατές, “καταναλώνουν” τις συρράξεις με συμπάθειες, αντιπάθειες και τις περισσότερες φορές με μπερδεμένες αξιακές προτιμήσεις.

Σε όλο αυτό το μπέρδεμα, που μακροσκοπικά κοιτώντας το βασανίζει όλους από διαφορετική σκοπιά και περιεχόμενο, στη πραγματικότητα δεν αναζητείται επ’ ουδενί λύση , παρά μόνο η επιβράβευση και η κυριαρχία του πιο δυνατού. Ενός νικητή που θα αποκαταστήσει μια εύθραυστη εξουσία για κάποιο διάστημα και θα προσπαθήσει να την διατηρήσει για όσο μεγαλύτερο διάστημα μπορεί. Στο κορμό όμως της κοινωνίας και στο καθένα άτομο ξεχωριστά, το “κέρδος” είναι η μόνιμη κατοχή από τον φόβο και την σύγχυση. Μακριά από τα τραπέζια των μεγάλων παικτών, η ζωή δεν αποκτά για μεγάλο διάστημα καμιά ισορροπία, αντιθέτως, τα ρεύματα των συρράξεων, ανοίγουν μεγαλύτερες τρύπες στο ιστό της κοινωνίας, όπου μια περίεργη παράνοια έρχεται να φωτίσει όλες τις τραυλές ιδιαιτερότητες, που μέχρι χτες καλά έκαναν και σιωπούσαν.

Κλείνοντας αυτή την “εν βρασμώ” ανάρτηση, θα ήθελα να προσθέσω, ότι όλοι ο καθένας με τον τρόπο του, βράζουμε δυστυχώς ή ευτυχώς στο ίδιο καζάνι με τα ίδια κληρονομημένα άλυτα προβλήματα. Οπότε όσο και να θέλουμε να κλείνουμε τα μάτια και να νομίζουμε ότι μπορούμε να την “βγάλουμε καθαρή”, αυτός που μας έχει βάλει στο καζάνι και έχει ανάψει την φωτιά με την συναίνεση μας ή μη, στο τέλος θα αποτελέσουμε το επιδόρπιο στο γεύμα του, δίχως εξαίρεση!