Η Συγκέντρωση.

 

Στο έτος 2048, την εποχή της Άνοιξης, μια μέρα Τετάρτη, οι κάτοικοι του βασιλείου, ξύπνησαν ως συνήθως με διαφορετικές διαθέσεις, για να αντιμετωπίσουν την μέρα τους. Οι αισιόδοξοι ξύπνησαν με χαμόγελο και οι απαισιόδοξοι με τα μούτρα γκρίζα, ενώ κάποιοι εξ αυτών ξύπνησαν κατά το συνήθειο τους κοιμισμένοι. Η ρουτίνα της μέρας θα τους απορροφούσε σταδιακά όλους στις εργασίες που ο καθένας θα έπρεπε να διεκπεραιώσει. Η συνήθεια είχε από καιρό πριν πάρει προβάδισμα στις προτιμήσεις όλων και όπως όλοι γνωρίζουμε η συνήθεια είναι μια πολύ περίεργη κατάσταση ,που δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεφύγει από την γοητεία της.

Στη κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας όμως, σε εμφανές σημείο, υπήρχε τοιχοκολλημένη μια λιτή ανακοίνωση που δημιούργησε μια κάποια αναστάτωση στους πολυάσχολους κατοίκους του βασιλείου :

“Χρειάζεται Προσοχή. Συμβαίνουν Επικίνδυνα πράγματα.”

Μια τέτοια ανακοίνωση υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να τραβήξει την προσοχή όλων και να δώσει αφορμή για κάποιες συζητήσεις . Όμως και πάλι η ποικιλία των ανθρωπίνων αντιδράσεων είναι τέτοια, που κάποιοι αγνόησαν την ανακοίνωση , κάποιοι απλώς γέλασαν και κάποιοι έσμιξαν τα φρύδια μη μπορώντας να κατανοήσουν σε τι αναφέρονταν . Τελικώς όλοι συνέχισαν τις δραστηριότητες τους και απομακρύνθηκαν.

Όμως, όσοι έδωσαν την προσοχή τους σχολίασαν την ανακοίνωση σε γνωστούς και φίλους και αυτοί με την σειρά τους την σχολίασαν επίσης . Ένας αρκετά εκτεταμένος κύκλος ψιθύρων απλώθηκε μέσα στη πόλη, που πάλευε να δώσει μια ερμηνεία στη ανακοίνωση . Υπήρχε μια κάποια απορία του πως μέσα στη πόλη τους συνέβαιναν επικίνδυνα πράγματα και κανείς δεν είχε αντιληφθεί τίποτα . Όταν πετάξεις μέσα στο μυαλό των ανθρώπων ένα τόσο δα βοτσαλάκι μιας φήμης, είναι ευνόητο, ότι η φήμη ταξιδεύει μέσα στη φαντασία και διογκώνεται. Αποκτά διαστάσεις που δεν έχει πραγματικά. Επειδή όμως το ποτάμι της ζωής κυλά ακατάπαυστα και μαζί του κυλάνε ακατάπαυστα και οι δραστηριότητες που συντροφεύουν την ζωή των ανθρώπων, παρουσιάζεται το φαινόμενο “κάθε θαύμα να είναι και τριήμερο” όπως αναφέρει και η παροιμία. Που σημαίνει, ότι πολύ δύσκολα ο άνθρωπος μπορεί να εστιαστεί σε βάθος και για πολύ χρόνο σε κάτι που τον απασχολεί, αντιθέτως, κάτι άλλο του τραβά την προσοχή του, με αποτέλεσμα να ξεχνά πολύ γρήγορα , εκείνο που τον απασχόλησε πριν. Έτσι λοιπόν η ανακοίνωση της πλατείας ξεχάστηκε σε λίγο καιρό, και τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν σε άλλα πιο επίκαιρα ζητήματα.

Ήταν μια Παρασκευή πρωί του ίδιου έτους ,που η Άνοιξη είχε μπει πλέον για τα καλά. Τα λουλούδια άνθιζαν και οι μυρωδιές τους απασχολούσαν ευχάριστα τις μύτες των ανθρώπων. Ο καιρός ήταν γλυκός και σε κάποιες παραλίες εμφανίστηκαν οι πρώτοι τολμηροί κολυμβητές. Γενικώς, η Παρασκευή είναι μια πολύ όμορφη μέρα, επειδή φυσιολογικά έρχεται το Σαββατο-κύριακο, που είναι διήμερο ανάπαυσης, για κάποιους ανθρώπους , μια που κάποιοι άλλοι δεν αναπαύονται ποτέ. Αυτή την Παρασκευή λοιπόν μια δεύτερη ανακοίνωση βρέθηκε τοιχοκολλημένη στη κεντρική πλατεία. Ήταν και αυτή λιτή και απέριττη και έλεγε :

“Όσοι κοιμάστε καλό είναι να ξυπνήσετε.

Όσοι είστε ξύπνιοι καλό είναι να προσέχετε.

Κάτι κινείται αθόρυβα.

Αυτή η δεύτερη ανακοίνωση , είναι αλήθεια, ότι προκάλεσε μεγαλύτερη ανησυχία στους ανθρώπους του βασιλείου. Ενείχε μια υπόκωφη απειλή που δεν ήταν εύκολο να περάσει απαρατήρητη. Οι μηχανισμοί αυτοσυντήρησης των ανθρώπων μπήκαν σε λειτουργία. Κάποια παγωμένα γρανάζια σκέψης άρχισαν να βγάζουν σπίθες . Οι συζητήσεις και οι σχολιασμοί, οι εικασίες φούντωσαν . Η καθημερινότητα έχασε την αδιατάρακτη ησυχία της,τα βλέμματα σοβάρεψαν. Δεν έλειψαν βέβαια και εκείνοι που άρχισαν να χλευάζουν, όσους είχαν ανησυχήσει και συζητούσαν τις ανακοινώσεις. Φάρσα έλεγαν, μια κακόγουστη φάρσα είναι όλο αυτό, από ανεύθυνους τύπους ,που επειδή μάλλον είναι αργόσχολοι ψάχνουν να βρουν διέξοδο στη ανία τους . Δεν αξίζει να δίνουμε σημασία είπαν και σοβαροί όπως πάντα ήταν, συνέχισαν να ασχολούνται με τις δραστηριότητες τους. Οι δραστηριότητες με κάποιο τρόπο, διαχρονικά, είχαν αποκτήσει τρομερά μεγάλη σημασία, για τους ανθρώπους του βασιλείου. Αυτό βέβαια είχε και την εξήγηση του, μια που σε αυτό που οι άνθρωποι έδιναν την προσοχή τους , τους έδινε την δυνατότητα να βγάζουν τα προς το ζην. Φυσιολογικά λοιπόν όλα τα υπόλοιπα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα και κυρίως αφορούσαν κάποιους περίεργους και περίεργες, που ήταν ξεκάθαρο ότι ονειροβατούσαν μέσα στο εργοστάσιο της πραγματικότητας. Μέσα στις κοινωνίες ανθούν πολλά λουλούδια, οπότε αναγκαστικά όσο και αν δεν πολυάρεσε στους ανθρώπους, έδειχναν μια κάποια επιείκεια στο διαφορετικό.

Ενώ όμως αυτό ήταν το κλίμα στα βασικά στρώματα της κοινωνίας , στη κορυφή της πυραμίδας , οι ανακοινώσεις είχαν κτυπήσει τα κόκκινα φωτάκια. Ό,τι ξεφεύγει από την εποπτεία των λαϊκών, δεν σημαίνει ότι αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο από τον άρχοντα. Οι εντολές λοιπόν ήταν σαφείς σε όλες τις υπηρεσίες του βασιλείου : “Βρείτε ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τις ανακοινώσεις. Τώρα !!!” είπαν οι άρχοντες και όλοι που ήταν στη υπηρεσία τους άρχισαν να τρέχουν πέρα -δώθε να ανακαλύψουν τι συμβαίνει.

Οι προσπάθειες δεν καρποφόρησαν όμως, γιατί το ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα δεν είναι και το καλύτερο που έχεις να κάνεις. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Οι λέξεις όσο πιο αφηρημένες είναι , τόσο πιο δύσκολο είναι να εντοπίσεις αυτούς που τις ξεστομίζουν, πολύ περισσότερο όταν δεν τις υπογράφει και κανείς. Έτσι δικαιολογημένα και αναγκαστικά οι φιλότιμες προσπάθειες των υπηρεσιών του βασιλείου κατέληξαν σε ένα μεγαλοπρεπές κενό. Το δυσάρεστο ήταν, όταν αυτό το κενό, έπρεπε με βαριά καρδιά να το ανακοινώσουν στους προϊσταμένους τους. Αυτοί πάλι συνηθισμένοι καθώς ήταν, να μην είναι ικανοποιημένοι όταν τα γούστα τους δεν είχαν το αποτέλεσμα που ήθελαν, εκνευρίστηκαν και άρχισαν να κατηγορούν τους υπαλλήλους τους για ανικανότητα. Όμως επειδή η εξουσία δεν καταθέτει ποτέ τα όπλα της αμαχητί, αποφάσισαν ότι θα έπρεπε κάποιοι άνθρωποι σε βάρδιες να παρακολουθούν την πλατεία, με σκοπό να βρουν το ποιος έκανε τις ανακοινώσεις. Όπως και να το κάνουμε αυτή ήταν η ποιο λογική απόφαση, που είχε τις περισσότερες πιθανότητες να λύσει το αίνιγμα. Η πλατεία λοιπόν γέμισε από παρατηρητές που βλαστημώντας από μέσα τους, ανέλαβαν το δύσκολο αυτό έργο.

Οι μέρες συνέχισαν να διαγράφουν το κύκλο τους, όπως συνήθως κάνουν, αλέθοντας τον μύλο του χρόνου. Οι άνθρωποι βυθίστηκαν ξανά στις δραστηριότητες τους και ξέχασαν, οι παρατηρητές στη πλατεία κατανάλωναν τον ένα καφέ πάνω στον άλλον και μερικές φορές έπιαναν κουβεντούλα βρίζοντας την μοίρα τους, καμιά καινούργια ανακοίνωση δεν είχε τοιχοκολληθεί και τα παιδάκια συνέχισαν να παίζουν στις αυλές των σχολείων τους . Όμως όλοι, είτε το ομολογούσαν είτε όχι, τους βασάνιζε μια αδιόρατη προσμονή. Μια προσμονή και ένας φόβος. Εκεί σε μια γωνία της ύπαρξης τους, οι ανακοινώσεις είχαν βρει ένα καλό έδαφος για να τους απασχολούν Σε κάποιους μάλιστα αυτό το έδαφος αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη έκταση με αποτέλεσμα να τους βασανίζει σαν σκέψη μέσα στη μέρα τους. Έβρισκαν αφορμές για να περνάνε συχνότερα από την πλατεία, τάχα ότι οι δουλειές τους ήταν προς τα κει. Κοιτούσαν με λοξό μάτι την κολώνα που είχαν τοιχοκολληθεί οι προηγούμενες ανακοινώσεις, περιμένοντας κάτι καινούργιο. Όταν έβλεπαν ότι δεν υπήρχε τίποτα, έφευγαν απογοητευμένοι. Δεν μπορούσαν όμως να εξηγήσουν αυτή την απογοήτευση, αλλά ούτε και την στάση τους που μερικές φορές την έκρυβαν γιατί τους φαινόταν κάπως γελοία. Μήπως έχουμε καταντήσει σαν αυτούς που κοροϊδεύουμε, σκέφτονταν από μέσα τους ; Όμως την επόμενη φορά πάλι τα βήματα τους οδηγούσαν στη πλατεία, κοιτώντας την κολώνα με προσμονή.

Ήταν μια Δευτέρα πρωί, του ίδιου έτους, πια πλησίαζε το καλοκαίρι, που μια τρίτη τοιχοκόλληση ήρθε αυτή την φορά να ταράξει έντονα τα νερά της πραγματικότητας .

Μετά από καιρό όσοι σκεφτόντουσαν τα γεγονότα που ακολούθησαν, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η επιλογή της Δευτέρας δεν ήταν καθόλου τυχαίο γεγονός, μια που η Δευτέρα σηματοδοτεί την αρχή της εβδομάδας, αλλά και το “χάσιμο” μέσα στις δραστηριότητες. Μια Δευτέρα οπωσδήποτε έχει άλλη σημασία . Όλοι βέβαια γελούσαν για καιρό με τους παρατηρητές , που όχι μόνο είχαν χάσει ποιος τοιχοκόλλησε την τρίτη ανακοίνωση, αλλά έχασαν και τις δουλειές τους, κάνοντας τα αφεντικά τους έξαλλα. Όμως κάθε επάγγελμα έχει και τις κακές τους στιγμές, που μερικές φορές είναι πραγματικά πολύ κακές δυστυχώς.

Μην ξεφεύγουμε όμως στο μετά, αφού το πριν ,δηλαδή εκείνη η σημαδιακή Δευτέρα ήταν το γεγονός. Τι έλεγε λοιπόν η τρίτη ανακοίνωση που αυτή φορά δεν ήταν και τόσο λιτή :

“Ενώ το καλό και το κακό είναι ορατές πραγματικότητες μέσα στη ζωή μας, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να τις διακρίνουμε με σαφήνεια. Το ίδιο ισχύει για εκείνο, που πραγματικά είναι ωφέλιμο για μας. Κυρίως μέσα μας, αλλά και στη δρώσα ζωή μας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Συνέβαινε πάντα; Όλα φαίνονται να καλύπτονται συνεχώς από ένα πέπλο σύγχυσης. Η εκτίμηση μας είναι, ότι χάσαμε τον δρόμο μας, με αποτέλεσμα να υποβιβάζουμε συνεχώς την ζωή μας σε επίπεδα στοιχειώδους υλικής ικανοποίησης . Με αυτό τον τρόπο φαίνεται, ότι αδυνατούμε να περάσουμε σε κάποιο πιο προηγμένο στάδιο ύπαρξης, αλλά συνεχώς βυθιζόμαστε στο ήδη υπάρχον. Όντας όλοι συμμέτοχοι σε αυτό , εκτιμούμε ότι κάποιοι καταβάλλουν άοκνες προσπάθειες για να μας πείσουν ότι αυτή είναι η μοναδική πραγματικότητα που υπάρχει. Φαίνεται δυστυχώς, ότι μας έχουν πείσει. Αν αυτό ισχύει, οι ανακοινώσεις μας δεν έχουν κανένα νόημα . Αν όχι , το πρόβλημα για να μπορέσει να λυθεί, απαιτεί την συμβολή όλων. Πρέπει να συγκεντρωθούμε. Όσοι κατανοούν ξέρουν το τι θα κάνουν, όσοι διαφωνούν επίσης ξέρουν. Δεν θα υπάρξουν άλλες ανακοινώσεις.

Καλό δρόμο σε όλους!”

Ένα μικρό πλήθος μαζεμένο στη κολώνα διάβαζε βουβό την ανακοίνωση. Κανάλια τηλεοράσεων με δημοσιογράφους αποτύπωναν σε εικόνα το συμβάν. Τα βραδινά δελτία των τηλεοράσεων θα το είχαν πρώτο θέμα και οι σχολιασμοί, άλλοι σαχλοί και άλλοι σοβαροί, θα καθήλωναν τους θεατές μεταφέροντας την είδηση σε κάθε γωνιά του βασιλείου. Όμως πίσω στη πλατεία , το πλήθος ολοένα και μεγάλωνε με ανθρώπους που μιλούσαν μεταξύ τους με ένταση για τις ανακοινώσεις. Όπως είναι φυσιολογικό δεν υπήρχε ομοφωνία. Άλλοι υποστήριζαν με πάθος και άλλοι αγανακτούσαν. Όμως κανείς δεν είχε την διάθεση να φύγει, κανείς δεν είχε την σκέψη στη δραστηριότητα που είχε αφήσει, όλοι, η πλειονότητα άγνωστοι μεταξύ τους γυναίκες και άνδρες, ευκατάστατοι και φτωχοί , μιλούσαν φαινομενικά σαν να μην του χώριζε κάτι, αλλά σαν να προσπαθούσαν να τους ενώσει κάτι.

Οι παρατηρητές των αρχόντων του βασιλείου μιλούσαν και αυτοί στα κινητά τους τηλέφωνα, μεταφέροντας κάπως σαστισμένοι από το κλίμα και την συγκέντρωση των ανθρώπων, με τους προϊσταμένους τους, με σκοπό να πάρουν κάποιες εντολές στο πως να διαχειριστούν την κατάσταση. Οι προϊστάμενοι μιλούσαν με τους μεγαλύτερους στη κλίμακα και εκείνοι με την σειρά τους με τους ηγέτες . Όλοι μιλούσαν συνεχώς και κάπου εκεί έπεσε η ιδέα, κάποιο όργανο της τάξης να πάει και να σχίσει την ανακοίνωση. Κάποιοι είπαν, ότι ίσως αυτό να εξόργιζε το πλήθος και να είχαμε τίποτα θλιβερά επεισόδια. Όμως κάποιοι άλλοι αντέτειναν με κάπως χυδαία γλώσσα, που δεν μας επιτρέπεται να αναφέρουμε, ότι τέλος πάντων σοβαρευτείτε με αυτούς τους χαζούς δημοκρατικισμούς. Βασιλείς είμαστε και κάνουμε αυτό που επιτάσσει η εξουσία μας. Αισθάνθηκαν δηλαδή κάποιο κίνδυνο. Όμως συνηθισμένοι όπως ήταν να ελέγχουν τις καταστάσεις, είχαν την αισιοδοξία ότι το συγκεκριμένο ζήτημα θα μπορούσε να επιλυθεί, όπως είχαν επιλυθεί και τα προηγούμενα.

Στη πραγματικότητα τώρα η εντολή δόθηκε να σχιστεί η ανακοίνωση και ένας από τους παρατηρητές εκμεταλλευόμενος τα πηγαδάκια των συζητήσεων και το ότι φυσιολογικά οι άνθρωποι είχαν στραμμένοι την προσοχή τους αλλού, έσκισε την ανακοίνωση, στα μουλωχτά. Κάποιοι που δεν συζητούσαν τον πήραν είδηση και απειλήθηκε ένα κάποιο επεισόδιο. Ο κακόμοιρος παρατηρητής ζάρωσε στη γωνιά του και από θαύμα γλύτωσε το να φάει ξύλο και να μην κατουρηθεί πάνω του. Κάποιοι που ήταν πιο ψύχραιμοι τον έσωσαν και κατόρθωσε να διαφύγει με το κεφάλι σκυμμένο. Όμως το επεισόδιο έδωσε στα πράγματα μια άλλη διάσταση. Εκνεύρισε πάρα πολύ τους ανθρώπους, που αισθάνθηκαν αυτόματα ότι χάθηκε ένα κομμάτι της ελευθερίας τους.

Είναι αξιοπερίεργο πως μερικές φορές ένα απλό γεγονός, μπορεί να γίνει αφορμή για μια σειρά κινήσεων που είναι απρόβλεπτες. Αυτό που χρόνια παραμένει βουβό, δειλό και καταπιεσμένο μέσα στο σκοτάδι, βγαίνει στο φως και ζητά το δικαίωμα του να αλλάξει την μοίρα του. Οι ιστορικοί όταν εξετάζουν τέτοια συμβάντα μετά από χρόνια δίνουν πολυποίκιλες εξηγήσεις που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το συμβάν, όμως εντέλει δεν εξηγούν το μυστήριο του .

Με αυτό τον τρόπο και στη δική μας ιστορία, πυροδότησε μια γενικευμένη αναταραχή στο μικρό μας βασίλειο. Αυτό που μέχρι χτες φαινόταν φυσιολογικό, την ίδια στιγμή έχασε την εγκυρότητα του. Το πρώτο πράγμα που έγινε τις επόμενες μέρες ήταν το να σταματήσουν εντελώς οι δραστηριότητες των ανθρώπων . Πλήθη ανθρώπων μαζεύτηκαν στη πλατεία και συζητούσαν για τον τρόπο της ζωής τους . Ακούστηκαν οι πιο σοφές, οι πιο περίεργες και οι πιο παλαβές σκέψεις. Τα μάτια των ανθρώπων έχασαν την θαμπάδα τους και απέκτησαν φωτεινότητα, αυτή την φωτεινότητα που έχουν τα μάτια των παιδιών, που κοιτάζουν τον κόσμο με την φρεσκάδα της ζωντάνιας της ζωής ,που ξεχειλίζει από πάθος. Μετά από χρόνια οι άνθρωποι άρχισαν να συζητούν για την ζωή τους και να αμφισβητούν το πως είχαν οργανώσει την ζωή τους κάποιοι άλλοι και όχι οι ίδιοι . Τι είναι καλό , τι είναι κακό, τι είναι ωφέλιμο ; Πως ήθελαν να ζήσουν την ζωή τους ; Όλοι είχαν κάτι να πουν, κάτι να προτείνουν .

Από μια άποψη όλο αυτό ήταν μια οχλαγωγία. Ένας θόρυβος, μια φασαρία. Άπειροι καθώς ήταν στο να οργανώσουν την ζωή τους και την σκέψη τους, απολάμβαναν το να μιλούν, σαν να ζούσαν την στιγμή τους, που προσδοκούσαν να λύσει όλα τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν στη συνέχεια. Δεν ήθελαν να σκέφτονται το αύριο, μόνο το σήμερα το τώρα είχε αξία.

Στα ψηλά σαλόνια της οργάνωσης του χτεσινού κόσμου, επικρατούσε μια παρόμοια αταξία. Που όμως δεν είχε καμιά απόλαυση. Μια που οι άρχοντες έβλεπαν τον κόσμο τους να καταρρέει. Έβλεπαν την σκέψη τους για τον κόσμο να καταρρέει. Έβλεπαν την οικονομία τους να καταρρέει. Έβλεπαν τον κόσμο που είχαν οργανώσει σαν καλοδουλεμένη μηχανή, να βγαίνει από την πρίζα. Είναι αλήθεια ότι δεν είχαν και πολύ φιλικά αισθήματα για όλη αυτή την κατάσταση. Αντιθέτως. Αυτοί που μέχρι χτες άκουγαν τις εντολές τους, σήμερα δεν ήταν υπάκουοι σε καμία. Τι και αν οι τηλεοράσεις καθημερινά έκαναν εκκλήσεις στη σύνεση και την λογική, τι και αν οι δυνάμεις της τάξης προσπαθούσαν να συνετίσουν το κόσμο ασκώντας την αρχή ότι “το ξύλο προέρχεται από τον παράδεισο”. Τίποτα δεν χαμπάριαζαν αυτοί οι αγνώμονες, αυτοί που ακούν πια την δική τους φωνή και όχι την φωνή της τάξης και της λογικής .

Τα γεγονότα ακολούθησαν την ίδια πορεία για το επόμενο τρίμηνο . Πια βαδίζαμε στο Φθινόπωρο. Οι δρόμοι δεν ήταν πια πεδίο συζήτησης , αλλά πεδίο μάχης. Τα ξένα βασίλεια παρακολουθούσαν με τρόμο τις εξελίξεις στο δικό μας βασίλειο. Είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται και σε αυτά ανάλογα φαινόμενα . Η τάξη μετρούσε τα ρήγματα της παντού και ανησυχούσε σε βαθμό που να ανάβει κεράκια στις εκκλησίες για να φωτίσει ο θεός τους ανθρώπους . Όμως ο θεός παρακολουθούσε σιωπηλός τα συμβάντα και δεν φανέρωνε την γνώμη του. Μετέπειτα κάποιοι ισχυρίστηκαν, ότι κανείς πατέρας ή μητέρα-αναλόγως του πως ο καθένας αντιλαμβάνεται τον θεό- δεν θέλει να βλέπει τα παιδιά του να σκοτώνονται . Όμως από την στιγμή που ο Ουριήλ ο άγγελος σφράγισε την πόρτα του Παραδείσου, τα πράγματα είχαν πάρει την δική τους τροπή. Ο άνθρωπος χτίζει τον δρόμο του κατά βάση μόνος του, ισχυρίστηκαν, παρέα με τις αντιφάσεις και τους ναρκισσισμούς του, βαδίζοντας σε κάποιο άγνωστο μέλλον, που μπορεί να είναι η μεγάλη επιστροφή ή η μεγάλη καταστροφή. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει, που θα κλείνει αυτή η μεγάλη μάχη του ανθρώπου. Αυτοί οι λίγοι που έλεγαν τέτοια πράγματα, δεν είχαν μεγάλη απήχηση στα διαδραματιζόμενα στο μικρό βασίλειο.

Τους αφήνουμε στις σκέψεις τους και ξαναγυρίζουμε στα γεγονότα. Τότε λοιπόν το Φθινόπωρο ήρθε και η τελευταία ανακοίνωση που ήταν λιτή και έλεγε :

“Το πρόβλημα τέθηκε. Η καταστροφή δεν είναι το μέλλον. Τώρα πρέπει να κτίσουμε με τα καινούργια δεδομένα.”

…………………………………………………………………………………………..

Πλανήτης Άρης. Αποικία γήινου πληθυσμού.

Μινέρβα: ιστορικός αρχείων.

Καταγραφή ημερολογίου.

Ημέρα Τρίτη 9:30 Πρωινή ώρα. Ζούμε στο Θόλο.

Δυστυχώς η παραπάνω αφήγηση δεν ολοκληρώνεται. Αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου αρχείου εγγράφων που διασώθηκαν . Αυτά τα λίγα έγγραφα είναι όλη μας η κληρονομιά. Η Γη είναι πια ακατοίκητος πλανήτης. Οι πρώτοι άποικοι, που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στο να μάθουμε κάτι περισσότερο για την καταστροφή , είναι πια νεκροί. Ενόσω ζούσαν, δεν μιλούσαν για εκείνες τις φρικτές ημέρες. Είναι σαν μην έχουμε παρελθόν. Αυτό μπορεί να έχει και μια θετική όψη, μια που είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε μόνο μπροστά, αφού πίσω μας υπάρχει μόνο καταστροφή. Ή έτσι απλά θέλουμε να πιστεύουμε….