Το κλειδί.

 

Μήπως όταν ξυπνάτε το πρωί βαριέστε να σηκωθείτε από το κρεββάτι σας και αναρωτιέστε αν έχει κάποιο νόημα να ξεκινήσετε την μέρα σας ;

Μήπως κοιτάτε τον άνθρωπο που κοιμάται στο πλάι σας και σας φαίνεται σαν να είναι ξένος;

Μήπως ο καφές σας ή το τσάι σας φαίνεται να έχει μια γεύση πιο άνοστη ;

Μήπως κοιτάτε τους ανθρώπους γύρω σας και σας φαίνονται όλο και πιο αδιάφοροι;

Μήπως νοιώθετε ότι στη ζωή σας δεν συμβαίνουν εδώ και καιρό πράγματα περίεργα, παιχνιδιάρικα, ενδιαφέροντα ;

Μήπως το να περπατάτε στους δρόμους των πόλεων σας φέρνει μια αδιευκρίνιστη ανακατωσούρα ;

Μήπως κάποιες φορές αντί να πηγαίνετε στη εργασία σας, θα προτιμούσατε να πάτε βόλτα στη θάλασσα ή να πίνατε το καφέ σας κάτω από το πλατάνι στο καφενείο του χωριού σας ;

Μήπως όταν σας προσκαλεί κάποιος να πάτε βόλτα στη πλουμιστή αγορά, βρίσκετε μια τυχαία δικαιολογία για να μην πάτε ;

Μήπως όταν βλέπετε τηλεόραση, νοιώθετε ότι σας κοροϊδεύουν ;

Μήπως όταν ακούτε πολιτικούς να μιλάνε, γελάτε τρανταχτά, αλλά με μια δόση υστερίας ;

Μήπως όταν σας μιλούν για χρήματα, σας πιάνουν τα κλάματα;

Μήπως όταν ερωτευτήκατε για τελευταία φορά με πάθος, σαν να άνοιγαν οι πόρτες ενός παραδείσου, που τον αναπολείτε, σας πιάνει μελαγχολία ;

Μήπως εκνευριστήκατε με τα όσα σας λέω και έχετε μια διάθεση να με στείλετε στο διάβολο ; Δεν σας παρεξηγώ και εγώ το ίδιο θα αισθανόμουν. Όμως θα πρέπει να σκεφτείτε, ότι αν έχω κάποιο δίκιο, τότε μας συνδέει μια περίεργη συγγένεια στο τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Ή ότι η πραγματικότητα που ζούμε, έχει τα προβληματάκια της, για να δημιουργεί κοινές αντιδράσεις.

Όσοι σκέφτονται παρόμοια πράγματα, η επιστήμη των ψυχολόγων εύκολα θα τους έβαζε την ταμπέλα του απροσάρμοστου με μια έντονη δόση κατάθλιψης. Και που να πούμε και τα υπόλοιπα που σκεφτόμαστε!!!

Όμως είμαι σίγουρος, ακόμα και όταν σας προκύπτουν τέτοια ερωτήματα, έρχεστε γρήγορα, αν και λίγο κατηφείς, στα συγκαλά σας και λέτε ότι η ζωή είναι όμορφη και αξίζει να την ζει κάποιος, ακόμα και αν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Ένας περίεργος μηχανισμός προσαρμογής σταματά την ονειροπόληση των ανθρώπων, δίνοντας το μέτρο μιας μέτριας και ανέμπνευστης επιβίωσης. Ο μέσος άνθρωπος αδυνατεί να αντιμετωπίσει την μετριότητα του. Μια μετριότητα που τον κυριεύει με ένα τρόπο αρκετά ύπουλο και του μιλάει συνεχώς στο αυτί του, ψαλιδίζοντας τα όνειρα του και τον καθηλώνει σε αυτό που είναι κοινά αποδεκτό. Δυστυχώς, ο άνθρωπος πάντα βρίσκει δικαιολογίες κυρίως εξωτερικές, για να αντέξει την μετριότητα του, ενώ αυτή κατοικεί μέσα του. Θα μου πείτε και δικαιολογημένα ότι ο καθένας φτάνει μέχρι εκεί που μπορεί και αν δεν είμαστε μέτριοι, πως θα ξεχώριζαν οι εξαιρετικοί. Ή για να το πω καλύτερα, δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ριζοσπάστες. Δεν μπορούμε όλοι να αξιοποιούμε το δυναμικό μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ούτε είμαστε ικανοί όλοι για κινήσεις που να μας αλλάξουν την ζωή . Αν και έχετε κάποιο δίκιο, θα διαφωνήσω, όχι επειδή είμαι πνεύμα αντιλογίας, αλλά γιατί η αποδοχή αυτού του κοινωνικού δαρβινισμού, μου φαίνεται αρκετά ευνουχιστική. Προτιμώ να αντιλαμβάνομαι τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, γυναίκα ή άνδρα σαν ένα μικρό θαύμα. Ακόμα και όταν τα περιεχόμενα αυτού του θαύματος δεν είναι ευχάριστα, που όντως πολλές φορές δεν είναι, ο αγώνας της ανθρώπινης ύπαρξης είναι γεμάτος από μικρές ή μεγάλες εκπλήξεις. Το κλειδί της απελευθέρωσης αυτών των εκπλήξεων βρίσκεται μέσα μας, ακόμα και όταν αγνοούμε την ύπαρξη του ή για κάποιους λόγους, το καταλαβαίνουμε αλλά δεν το αξιοποιούμε.

Όσοι προβάλλετε την ένσταση, ότι πως γίνεται να έχουμε την δυνατότητα της αλλαγής της ζωής μας και να μην την αξιοποιούμε, θα σας απαντούσα πολύ απλά ότι έχουμε χάσει την διάθεση να ψάξουμε και εν τέλει μένουμε ικανοποιημένοι με το ελάχιστο. Επίσης, διότι περιμένουμε αυτή η αλλαγή να γίνει έξω από μας. Κάποιος άλλος να την κάνει για μας και όχι εμείς για τους εαυτούς μας. Όποιος περιμένει την αλλαγή της κοινωνίας για να δει άσπρη μέρα, σίγουρα θα περιμένει πολύ. Ακόμα περισσότερο θα περιμένουν όσοι περιμένουν τον μασκοφόρο εκδικητή να τους λυτρώσει. Η μεταμόρφωση της ζωής περνάει πρώτα από τα χέρια των ανθρώπων που μεταμορφώνουν τους ίδιους τους εαυτούς τους, αξιοποιώντας την ίδια τους την ζωή. Στη συνέχεια όλη αυτή η ελπιδοφόρα ενέργεια που παράγεται, διατρέχει τον κοινωνικό ιστό, επιζητώντας την κοινωνική αναμόρφωση.

Το να συνειδητοποιήσεις την στατικότητα της ζωής σου, απαιτεί αρχικά μια γενναία παραδοχή, ότι έχεις κάνει το μοιραίο λάθος να αποδεχτείς ότι είσαι μέτριος και ότι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει να φαντάζεσαι ανύπαρκτες ικανότητες. Κάτι τέτοιο σε οδηγεί επίσης να μην κατανοείς αυτό που πραγματικά είσαι. Ακόμα και ως “υποτιθέμενη” μετριότητα οφείλεις να μάθεις τον πλούτο της ορίων της. Γιατί ακόμα και αν δεν έχεις εξαιρετικές ικανότητες ή δυνατότητες, τις ήδη υπάρχουσες δεν τις αξιοποιούμε όσο πρέπει. Όσοι κατανοούν αυτή την διαδικασία σαν μια επεκτατική διαδικασία αναγνώρισης μέσα στη κοινωνία και σε συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι σε ασθενέστερους χάνουν το νόημα της. Κυρίως είναι ένας τρόπος να εμπλουτίζεις σταδιακά και με σύνεση την δημιουργικότητα σου και τις στιγμές βαθιάς ικανοποίησης μιας ύπαρξης, που δεν αρκείται να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σε μόνιμη καταστολή , αλλά σε διαρκή εγρήγορση. Κάποιος που θα μπει σε μια τέτοια διαρκή διαδικασία μεταμόρφωσης των ορίων του, θα πρέπει επίσης να συγκρουστεί με το πλέγμα των συνηθειών του στατικού εαυτού του που το κρατούν δέσμιο στη προηγούμενη κατάσταση του. Αυτό απαιτεί θέληση και την απόφαση ότι θέλεις να αλλάξεις Η απόπειρα δηλαδή δεν είναι και άκοπη, αλλά αντιθέτως, ενσωματώνει τον κόπο σαν μέρος της διαδικασίας . Άλλωστε ακριβώς σε αυτό τον παράγοντα οφείλεται και η δυσκολία και η άρνηση των ανθρώπων να ζήσουν την ζωή τους διαφορετικά.

Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα των κοινωνιών δεν ευνοεί τους ανθρώπους να ανθίσουν. Και πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού το σύστημα απαιτεί από τους ανθρώπους συγκεκριμένα πράγματα και προς το δικό του συμφέρον. Κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους όχι σε σχέσει με αυτό που πραγματικά μπορούν, αλλά με όσα εκείνο έχει ανάγκη να μπορούν και να θέλουν. Αυτό όμως μπορεί να είναι το μόνιμο δικαιολογητικό για το ποιοι είμαστε εμείς και το τι μπορούμε να κάνουμε αξιοποιώντας τους εαυτούς μας ; Άλλωστε τι πραγματικά είναι ένα σύστημα ; Η συμπύκνωση της μετριότητας που θέλει να παραμείνει αιώνια μέτρια, δοξάζοντας το μέτριο στο βασίλειο της. Τι τρομερά μέτριο επίτευγμα !!!

Μήπως μερικές φορές φαντάζεσαι ότι η ζωή είναι πολύ όμορφη, αλλά αν την ζούσες και όμορφα θα ήταν ακόμα καλύτερα ;

Τότε δεν χρειάζεται να το φαντάζεσαι μόνο και να μελαγχολείς, έχουμε την δύναμη να το κάνουμε !!!