Οι παραισθήσεις της ευταξίας καλλιεργούν μια τάξη χάους.

 

“Κατόπιν, μιλήσαμε καμιά ωρίτσα περί Θεού και πολιτικής. Γιατί όταν οι άνθρωποι μιλούν με αγνώστους, συζητούν πάντα τα πιο σπουδαία και μεγάλα θέματα. Και αυτό επειδή στο πρόσωπο του αγνώστου αναγνωρίζουμε τον άνθρωπο αυτόν καθεαυτόν.”

“Λέσχη αλλόκοτων επαγγελμάτων”

G.K. Chesterton

Εκδόσεις ΑΓΡΑ.

Είναι αλήθεια ότι επί πολλά χρόνια είμαστε όλοι βολεμένοι μέσα σε μια ψευδή κανονικότητα. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να μιλάμε για σπουδαία πράγματα και αρκούμαστε να εφησυχάζουμε μέσα στα ευτελή. Μαγεμένοι από ένα χυδαίο υλισμό σε όλες τις πλευρές της ζωής, ζούμε τις ζωές μας δίχως να μας ενδιαφέρει η ποιότητα των πραγμάτων, αλλά το βάρος της ποσότητας τους. Ερχόμενοι σε επαφή μονομερώς, με μια διαρκώς αυξανόμενη τεχνολογική ανάπτυξη, που ποτέ δεν συμβάδιζε έστω και κατά προσέγγιση με την ανάπτυξη της συνείδησης, η εξωτερική πραγματικότητα με όλες τις μόνιμες παθογένειες που την συνοδεύουν, κατέκτησε χωρίς ιδιαίτερο κόπο, όλο τον χώρο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι φωνές μιας καλοπροαίρετης νουθεσίας για μια περισυλλογή του τι κάνουμε και ποιοι πραγματικά είμαστε, όλο και περισσότερο έγιναν σπάνιες, αλλά και όταν υπάρχουν προσκρούουν σε μια μόνιμη αδυναμία ακοής. Γιατί δυστυχώς και η ακοή εξασθενεί πλέον στο ανθρώπινο είδος. Από τις αισθήσεις μόνο η όραση πλέον επικρατεί σε βάρος των υπολοίπων.

Κυρίως όμως υπάρχει μια μεγαλύτερη συνέπεια της στάσης μας. Η άρνηση του να αντιληφθούμε την διαρκώς αυξανόμενη δυστοπία και δυστροπία της ανθρώπινης ζωής . Μια χαζοχαρούμενη ελπίδα, που δεν έχει καμία υπαρκτή βάση, μας συντροφεύει ακόμα και στις πλέον δύσκολες στιγμές και μας υπαγορεύει να ανατρέχουμε συνεχώς σε πρότερες πιθανόν καλύτερες κανονικότητες της ζωής, με την πεποίθηση ότι αυτές αργά ή γρήγορα θα επανέλθουν και θα μας λυτρώσουν από ό,τι άσχημο περνάμε στο παρόν. Όσο και δικαιολογημένη να είναι αυτή η στάση, δεν παύει να δηλώνει ότι η μάχη στο παρόν έχει χαθεί. Με κάποιο τρόπο, που πολλές φορές είναι αόρατος, στη παντοδύναμη όραση μας, χάνουμε συνεχώς τα εναπομείναντα υπολείμματα του ελέγχου της ζωής μας. Η ζωή μας περνά σε ξένα χέρια. Αυτό που μέχρι χτες φαινόταν να κατέχουμε σαν κεκτημένο δικαίωμα, σήμερα αφαιρείται με ένα τρόπο τρομακτικά φυσικό μέσα στον παραλογισμό του. Τίποτα από το χτες δεν πρόκειται να επανέλθει και δυστυχώς το χτες πάντοτε θα φαντάζει καλύτερο από το σήμερα και το αύριο. Ίσως πάντοτε με κάποιο τρόπο να ήταν έτσι. Το ερώτημα είναι αν θα μπορούσε να ήταν κάτι διαφορετικό σε μια πιο ευμενή κατεύθυνση.

Για να μπορέσεις να αλλάξεις τις συνθήκες , θα πρέπει να έχεις την αταλάντευτη πρόθεση να τις αντιμετωπίσεις με διαύγεια και την διάθεση να αγωνιστείς για την μετατροπή τους. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί, όταν έχεις χάσει τον αγώνα από τα αποδυτήρια ή όταν δεν έχεις πρόθεση να αγωνιστείς έστω και στοιχειωδώς. Μπορεί όλοι οι αγώνες να μην είναι δίκαιοι, χαμένοι ή νικηφόροι, αλλά δεν υπάρχουν αγώνες σε άδειο γήπεδο. Ακόμα και όταν ο φόβος αυτών που αγωνίζονται για τον αντίπαλο, φωλιάζει στις καρδιές τους, η απλή παρουσία , έχει την σημασία της. Αυτό που δεν έχει σημασία , είναι οι θεατές όχι μόνο να μην αγωνίζονται, αλλά να κοιτάνε αδιάφορα σε άσχετες οθόνες. Δεν σε κάνει πεσιμιστή το να μην παραδέχεσαι αυτό που βρίσκεται μπροστά σου. πεσιμιστή σε κάνει, επειδή δεν θέλεις να το αντικρίσεις, όταν παριστάνεις ότι δεν υπάρχει. Κανείς δεν έχασε όταν αντιμετώπισε τις δυσκολίες που τον κέρασε η ζωή του. Μπορεί να βλαστήμησε για αυτές, να τον κούρασαν, να τον λύγισαν, ή να τις έφερε βόλτα με κάποιο τρόπο, αλλά όταν τις αγνόησε, τις βρήκε μπροστά του πάντοτε μεγεθυμένες.

Φαίνεται ότι σταδιακά ξεχνάμε να υπάρχουμε σαν ζωντανοί άνθρωποι, με ζωντανές σχέσεις και ζωντανή επικοινωνία και μετασχηματιζόμαστε σε εικονικές παρουσίες, που έχουμε ανάγκη όλο και περισσότερο την μεσολάβηση της μηχανής, για να κατανοήσουμε την ύπαρξη μας. Βυθιζόμαστε σε μια αποχαυνωτική νοσηρότητα από τα “δώρα”, που οι σύγχρονοι βιο-τεχνικοί μάγοι, εντοιχίζουν μέσα στη φάτνη μας. Οι Δούρειοι Ίπποι της σύγχρονης ζωής!

Είναι σαφές ότι η τάξη του κόσμου έχει ανεπίστρεπτα διασαλευθεί. Όσες προσπάθειες και αν γίνονται από τους τεχνικούς της εξουσίας αυτή η απλή αλήθεια να γίνει αόρατη, σε πείσμα τους, γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Δεν υπάρχουν ικανά αποθέματα δύναμης για να κλείσουν τα ρήγματα του οργανωμένου ψέματος. Ρήγματα που δεν προκαλούνται δυστυχώς από τις κοινωνίες που όλο και πιο πολύ δυσανασχετούν, αλλά από το ίδιο το ψέμα που αδυνατεί να συγκρατήσει την εικόνα του, που μέχρι χτες με ευχέρεια πουλούσε και μάλιστα σε ακριβές τιμές. Υπάρχουν ψέματα που μπορείς να τα διαχειριστείς κάπως εύκολα, όπως και αλήθειες που δύσκολα μπορείς να τις επιβάλλεις. Όσο επεκτείνεις τα σχέδια σου όμως μέχρι τα άκρα τους , οι συνισταμένες των προβλημάτων πολλαπλασιάζονται και αυτές, καθιστώντας την επιβολή των σχεδίων σου ανέφικτη τις περισσότερες φορές. Δεν μπορείς διαρκώς να συντηρείς μυθικά την δύναμη σου, ενώ διαρκώς απογυμνώνεσαι από τα υπολείμματα των φορεμάτων που την ντύνουν.

Η ιδέα που είχε το σύστημα για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας με την χρήση των όπλων, εξανεμίσθηκε σε ατελέσφορους πολέμους, χωρίς πραγματικό νικητή και το μόνο που δημιούργησε ήταν στρατιές μεταναστών, δίχως πραγματικό ορίζοντα ένταξης και εργασίας. Ένας ορίζοντας και μια δυνατότητα που έχει ήδη χαθεί για τους παραδείσους, που αυτοί οι μετανάστες εναποθέτουν τις ελπίδες τους. Η πλούσια Δύση, δεν μπορεί να θρέψει ούτε τα δικά της στόματα,πως να ασχοληθεί με τα ξένα; Επίσης,η Αμερική δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στο ρόλο ενός παγκόσμιου ρυθμιστή, όπως σαφώς υποδηλώνουν τα πρόσφατα γεγονότα στη μητρόπολη του διχασμένου κόσμου. Έτσι απλά και όμορφα τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης έλαβαν άδοξο τέλος. Μια δυνατότητα αναδίπλωσης του συστήματος και η προοπτική για κάτι καινούργιο, ήρθε να βρει αποκούμπι στη αγκαλιά του κορωνοιού, λες και πάνω σε μια έστω και υπερτονισμένη συμφορά, μπορείς να χτίσεις κάτι το θαυματουργά καινούργιο. Ο πνιγμένος άλλωστε από τα μαλλιά του πιάνεται για να σωθεί.

Σίγουρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια εποχή έντονων εξελίξεων σε όλα τα επίπεδα. Η καινούργια κανονικότητα που τείνει να ξετυλιχτεί δεν φαίνεται να ικανοποιεί κανένα, αντίθετα, μοιάζει με σενάριο δυστοπικών μυθιστορημάτων. Ένα μεγάλο μέρος των ανθρωπίνων ελευθεριών περιορίζεται με συνοπτικές διαδικασίες και υπάρχει μεγάλο ερωτηματικό αν θα επανέλθει και σε ποια μορφή. Κάποιοι ελπίζουν ότι αυτό είναι πρόσκαιρο και κάποιοι άλλοι ονειρεύονται την προηγούμενη κανονικότητα, που για να είμαστε ειλικρινείς δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Όλοι όμως πιστεύουν ότι δεν έχουν κανένα λόγο σε αυτό που γίνεται και σε αυτό που πρόκειται να συμβεί. Σαν η εξέλιξη της ζωής να μην είναι και δικό τους θέμα, αλλά θέμα μόνο των διοικούντων αυτού του κόσμου. Αυτό είναι το πιο δυσάρεστο, γιατί δείχνει το μέγεθος της παραίτησης από την ουσιαστική συμμετοχή στη δρώσα πραγματικότητα.

Συνήθως οι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές καταφεύγουν να ζητούν την βοήθεια του Θεού. Αυτό δεν είναι κακό,παρόλο που κάποιοι το κατακρίνουν, λες και είναι τόσο ικανοί και δυνατοί στα δύσκολα, που είναι υποτιμητικό να ζητά κάποιος βοήθεια από αόρατες δυνάμεις. Είμαστε ένα είδος που συνήθως κάνουμε τα πράγματα τόσο λάθος, αν και πάντοτε βέβαια έχουμε την δυνατότητα για ένα ακόμα μεγαλύτερο, που μακάρι να υπάρχουν αυτές οι καλές δυνάμεις και να θελήσουν κάποτε να μας φωτίσουν !!!