Βασικές κοινοτοπίες περί της Ζωής.

«Αχ, φίλοι μου, δεν ξέρετε, δεν ξέρετε/ τι είναι η ζωή που κρατάτε στα χέρια σας…

Αφήνεται να σας γλιστρά, να σας γλιστρά/ κι η νιότη είναι σκληρή, δεν έχει μεταμέλεια
Και σε καταστάσεις που δε βλέπει θα χαμογελά.» (Τ. Σ. Έλιοτ)

«Γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα» (Δ. Σολωμός)

Αναζητούμε τριγύρω μας θαύματα, ενώ όλοι μας κοινωνούμε το μεγαλύτερο εξ αυτών : την Ζωή. Ένα θαύμα που έχει την σεμνότητα να υπάρχει, δίχως να ρίχνει έντονο φως στη ύπαρξη του. Δεν αυτό-διαφημίζεται, δεν αρέσκεται σε άσκοπες υπερβολές περί της ύπαρξης του, πολλές φορές περνά απαρατήρητο, αλλά είναι απολύτως καθοριστικό και αναγκαίο για τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο, πιο πολύτιμο χωρίς την προϋπόθεση του. Είναι το μυστήριο, που μέσα του περιέχει όλα τα μυστήρια. Από αυτό ξεκινούν τα πάντα και όταν αυτό λείπει, τότε δεν υπάρχει τίποτα. Το αντίπαλο δέος του είναι ο θάνατος, είναι η ανυπαρξία του όντος, η ανυπαρξία των πάντων, το κενό. Είναι το αμέσως μεγαλύτερο μυστήριο, που πολλοί εικάζουν, αλλά κανείς δεν γνωρίζει .Και πώς να γνωρίζει κάποιος το άγνωστο,αφού το ήδη υποθετικά γνωστό, η Ζωή, είναι επίσης κρυμμένη από αδιαπέραστα πέπλα ;

Ο άνθρωπος είναι η ύπαρξη εκείνη που αντιλαμβάνεται και τα δύο αυτά μυστήρια με τρόπο αρκετά πρωτόγονο Βιώνει την Ζωή και ξέρει ότι αναπόφευκτα θα συναντήσει κάποια στιγμή τον θάνατο. Δεν γνωρίζει όμως σε βάθος κανένα εκ των δύο, με αποτέλεσμα να υπάρχει μέσα σε ένα διαρκή θυμό. Ένα θυμό γιατί του κρύβονται διαρκώς, οι δύο πιο συντελεστικές συνισταμένες της ύπαρξης του. Αντιδρά λοιπόν με μια προσποιητή αδιαφορία και ως προς τα δύο,προσπαθώντας να ξεχάσει το πιο ουσιαστικό για αυτόν. Βεβαίως σπανίως το κατορθώνει, μια που βιώνει την Ζωή και δεν την γνωρίζει, αλλά ξέρει επίσης ότι κάποια στιγμή θα φύγει αυτή από κοντά του. Έχουν μιλήσει πολλοί για την τραγικότητα αυτή της μοίρας του ανθρώπου. Η θρησκεία και η επιστήμη, έχουν διαχρονικά συντρέξει στο πλάι του, με σκοπό να ρίξουν φως μέσα στη ανημποριά του, όμως η συνδρομή τους τις περισσότερες φορές είναι δραματικά ελλιπής και ελάχιστα έχει συνδράμει. Έχει όμως την αξία της, μια που υποδηλώνει ότι το υπαρξιακό άλγος, δεν είναι αφημένο στη μοίρα του.

Τι κάνει την Ζωή μας πολύτιμη ; Τι την κάνει τόσο συντελεστικά ενδιαφέρουσα να την ζούμε ; Γιατί, όταν βρισκόμαστε εμπρός στη πιθανότητα να την χάσουμε, ένας εκρηκτικός μηχανισμός μας συνταράσσει και και μας ωθεί να την κρατήσουμε ακόμα και για μια τελευταία ανάσα ; Μπορούμε ακόμα και να σκοτώσουμε μια άλλη ζωή, για να την κρατήσουμε. Σε τέτοιες στιγμές δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να έχει κάποια αξία μεγαλύτερη από αυτή. Όλα φαίνονται ασήμαντα. Μόνο αυτή έχει νόημα και νόημα πέρα από κάθε αμφιβολία. Όμως αυτό το νόημα δεν είναι κάτι συνειδητό, που μπορούμε να το περιγράψουμε. Είναι σαν να γνωρίζουμε κάτι, που ενώ το νοιώθουμε με όλη μας την ύπαρξη, που ξέρουμε ότι και ο απέναντι μας το νοιώθει στο ίδιο βαθμό, δεν μπορεί να γίνει ρητό. Το πιο περίεργο είναι, ότι όταν δεν βρισκόμαστε σε τέτοια συνθήκη κινδύνου, η σημασία της Ζωής είναι σαν να αποσύρεται στα σκοτάδια της ύπαρξης και μπορούμε να γκρινιάζουμε για το παραμικρό, δίνοντας του τρομακτική αξία. Μέσα στο βάλτο της καθημερινότητας η Ζωή φαίνεται να χάνει την αξία της ή καλύτερα φαίνεται σαν εμείς να ξεχνάμε αυτή την αξία. Δεν είναι αυτό από μόνο του μια τρελή κατάσταση ; Δεν είναι αυτό μια ψυχική δυστροπία, που σε μεγάλο βαθμό είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους ; Πως είναι δυνατόν να ξεχνάς αυτό που είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις και να ανακτάς την αξία του μόνο όταν κινδυνεύεις να το χάσεις ;

Ο άνθρωπος προσπαθεί να δικαιολογήσει τα πάντα , τις περισσότερες φορές γιατί δεν θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτά. Έτσι λοιπόν και για αυτή την ψυχική του δυστροπία έχει βρει αρκετές δικαιολογίες. Στη τελική μάλλον η εξήγηση βρίσκεται στο γεγονός  ότι η αξία της Ζωής, του είναι ένα βάρος, που δεν θέλει να το σηκώνει συνεχώς. Τον κάνει να αισθάνεται ανίσχυρος το γεγονός ότι εκτιμά τόσο πολύ κάτι, που δεν μπορεί να το εξηγήσει. Για αυτό λέει συχνά με μηχανικό τρόπο, ότι η Ζωή είναι ωραία, αλλά δεν μπορεί να την ζήσει με εξίσου ωραίο τρόπο. Να ακόμα μια άλλη περίεργη δυστροπία του είδους μας. Πως είναι δυνατόν να κατανοείς, ότι κάτι είναι πολύ ωραίο και να μην μπορείς να το ζήσεις με τον τρόπο που του αρμόζει;

Για να είμαστε κάπως αντικειμενικοί η Ζωή έχει εχθρούς, που δεν έχουν φιλικά αισθήματα για την ζωή της. Εχθρός της Ζωής δεν είναι είναι ο θάνατος. Εχθροί της Ζωής είναι εκείνοι που θέλουν να οργανώσουν την Ζωή εισάγοντας τον θάνατο μέσα στο σώμα της. Να βάζουν ιούς που να καταστρέφουν τα δημιουργικά της κύτταρα. Δεν κατορθώνουν και πολλά, αλλά κατορθώνουν τουλάχιστον, να διατηρούν τις ψυχικές δυστροπίες των ανθρώπων της σε ένα ανεκτό επίπεδο. Νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο ότι θα κτυπήσουν την ίδια την Ζωή, όμως εκείνη επειδή σέβεται την ύπαρξη της, τους κρατά ζωντανούς, αγνοώντας το κακό που επιχειρούν να κάνουν στο σώμα της. Γιατί τα σχέδια της δεν είναι μικρόψυχα, αντίθετα, έχουν διαφορετικό ορίζοντα, που μπορούν να ενσωματώνουν ακόμα και το νοσηρό. Η Ζωή είναι Ζωή, άρα δεν λειτουργεί με θετικές και αρνητικές προδιαθέσεις, οι υπάρξεις στις οποίες χαρίζει τα δώρα της λειτουργούν με τέτοιους τρόπους.

Μια που αναφέραμε τα δώρα τη Ζωής και μια που δεν γνωρίζουμε το κεντρικό της μυστικό, που την κάνει να υπάρχει, ας κάνουμε μια αναφορά και σε αυτά. Τίποτα, μα απολύτως τίποτα, από όσα αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, κάνουμε, δημιουργούμε,πονάμε, φανταζόμαστε και επικοινωνούμε, δεν θα μπορούσε να υπάρξει, δίχως η Ζωή να μας είχε χαρίσει,  την δυνατότητα να υπάρχουμε. Αυτό από μόνο του, μας καθιστά ισοβίως υπόχρεους στη εύνοια της. Μια υποχρέωση που όπως αναφέραμε, την ξεχνάμε πολύ συχνά, νομίζοντας, ότι δικαιωματικά ζούμε. Δεν ζούμε δικαιωματικά, αντίθετα, ζούμε από χάρη της Ζωής στο πρόσωπο μας. Μια χάρη που δεν είναι αιώνια και που για όσα χρόνια την οικειοποιούμαστε, οφείλουμε να την εκτιμάμε και να την φροντίζουμε, σαν ένα ανεκτίμητο αγαθό.

Η αναπνοή είναι Ζωή. Αναπνέουμε,άρα υπάρχουμε, άρα ζούμε. Ας ζήσουμε, λοιπόν, όπως αξίζει σε ένα θαύμα !!!!!