Το “τσίρκο” στη χώρα μας.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, ότι μου άρεσε να με πηγαίνουν στο τσίρκο. Με εντυπωσίαζε πάρα πολύ, όλη αυτή η πολύχρωμη παράσταση, που ανοιγόταν μπροστά στα μάτια μου. Από τους ακροβάτες και τους κλόουν, μέχρι τα ζώα και τους μάγους, ένας ολόκληρος διαφορετικός κόσμος, πολύχρωμος και περίεργος, μου δημιουργούσε θαυμασμό φόβο και δέος. Ήμουνα μικρός ακόμα και έτσι δεν μπορούσα να καταλάβω, την θλίψη που έκρυβε ο κλόουν, ούτε την ταλαιπωρία που τραβούσαν τα κακόμοιρα τα ζώα, για να ευχαριστηθώ εγώ. Στη συνέχεια, μοιραίως, μεγάλωσα και δεν πήγα ξανά σε τσίρκο. Η μαγεία που έχουν κάποια πράγματα, ξεθωριάζει όσο μεγαλώνεις. Φοράς μακριά παντελόνια, κινείσαι μόνος σου, δεν έχεις ανάγκη τον μπαμπά να σε πάει στο τσίρκο, σιγά -σιγά δεν θέλεις καν να βλέπεις τον μπαμπά σου και την μαμά σου. Θέλεις εντελώς άλλα πράγματα. Ευτυχώς ο κόσμος με τις παραστάσεις του, μπορεί συνεχώς για κάποιο διάστημα να σου δημιουργεί εκπλήξεις. Όμως η πρωταρχική αθωότητα για τα πράγματα, έχει ανεπιστρεπτί χαθεί. Είναι το τίμημα της ενηλικίωσης. Φυσιολογικά πράγματα. Μπορεί όχι και τόσο, αλλά τι να κάνουμε.!!

Σε πολλούς ανθρώπους έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο, όσο μεγαλώνουν να τους ενδιαφέρει η πολιτική κατάσταση της χώρας τους. Κάποιοι εξ αυτών, μάλιστα, επειδή φαίνεται ότι τους ενδιαφέρει πάρα πολύ, το κάνουν και επάγγελμα. Πρέπει να μην είμαστε επικριτικοί στις ιδιοτροπίες των συνανθρώπων μας, μου έλεγε η μαμά μου. Ο καθένας έχει κάποια κλίση σε αυτή την ζωή. Σε αυτούς τους αρέσει η πολιτική και θέλουν όλη την ζωή τους να την αφιερώσουν σε αυτή. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ένα επάγγελμα ευυπόληπτο. Όλοι για κάποιο λόγο όταν θέλουν να βρίσουν κάποιον, βρίζουν τους πολιτικούς. Ίσως κάποιες φορές αδίκως, όμως τους βρίζουν συχνά. Γιατί κάποιος να κάνει ένα επάγγελμα που το βρίζουν συνέχεια, σκεπτόμουν. Επειδή το σκέφτηκα πολύ, κατάλαβα ότι αυτό το επάγγελμα, πρέπει να έχει κάποια άλλα κρυφά προσόντα. Ίσως καλύτερα χρήματα, σαν παράδειγμα. Να έχει μια κρυφή αίγλη. Πως γίνεται όμως να σε βρίζουν συνέχεια και να έχεις και αίγλη συγχρόνως ; Τότε κατάλαβα ότι πολλές φορές η αγάπη και το μίσος πάνε μαζί . Αυτό κάπως με ανακούφισε και με βοήθησε να μην είμαι τόσο επικριτικός σε αυτό το επάγγελμα. Αυτό δεν το  τηρούσα πάντοτε, ίσως μόνο στις στιγμές που ήμουνα σε καλό φεγγάρι. Γιατί πρέπει να ομολογήσω ότι και εγώ έχω βρίσει τους πολιτικούς πολλές φορές. Τους ζητώ συγγνώμη για αυτό που έκανα, αλλά και για όσες φορές θα το ξανακάνω. Λέγοντας λοιπόν την συγγνώμη μου, νομίζω ότι μπορώ να πω και κάποια άλλα πράγματα που σκέφτηκα, τώρα πια που δεν είμαι παιδί να τα βλέπω όλα χαριτωμένα και όμορφα.

Μερικές φορές βαριέσαι μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Εγώ μάλιστα βαριέμαι αρκετά συχνά. Τα πράγματα μοιάζουν να μην σε συγκινούν πια. Όλα φαίνονται πολύ ίδια. Το ακούω αυτό και από άλλους ανθρώπους. Μάλιστα κατάλαβα ότι είναι πολλοί αυτοί που βαριούνται. Είναι πιθανόν να είμαστε ένας κόσμος, μια κοινωνία που βαριέται. Κανονικά αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Γιατί να βαριέσαι στη δουλειά σου φερ΄ ειπείν ; Τι σου φταίει ; Μήπως είσαι κάπως περίεργος και δεν το έχεις καταλάβει ; Δεν χρειάζεται να το εξηγείς σου λένε. Σημασία έχει ότι βαριέσαι.

Ήταν λοιπόν μια τέτοια μέρα που βαριόμουν. Δουλειά δεν έχω, φράγκα δεν έχω για να πάω να καταναλώσω, για να σπάσω την ανία μου, (φοβερή δραστηριότητα και αυτή), σκέφτηκα λοιπόν, δεν βλέπω την βουλή που έχει την συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση μας. Πολίτης είμαι και εγώ δεν πρέπει να ενημερωθώ ;

Η βουλή όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ένα πολύ ωραίο κτίριο στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος. Όσοι ασκούν το επάγγελμα του πολιτικού και το έχουν ασκήσει επαρκώς και με επιμονή έχουν γίνει βουλευτές. Δηλαδή αντιπρόσωποι του λαού . Όλοι αυτοί λοιπόν 300 στο αριθμό μαζεύονται σε αυτό το κτίριο. Εκεί είναι η δουλειά τους. Ωραίο περιβάλλον, ζεστασιά, ωραία καθίσματα, θεωρεία που κάθεται κόσμος και παρακολουθεί. Γενικά ευχάριστη ατμόσφαιρα, ανεβασμένα πράγματα. Εκεί παίρνονται όλες οι αποφάσεις για την κοινωνία μας. Έχουν δικό τους κανάλι τηλεόρασης, που αναμεταδίδει όλες τις συνεδριάσεις . Ο πολίτης πρέπει να αισθάνεται ότι ενημερώνεται για αυτό που κάνουν οι βουλευτές του. Να αισθάνεται ότι είναι κοντά στις αποφάσεις που θα ορίσουν την μοίρα του. Βέβαια όχι τόσο πολύ κοντά που να συμμετάσχει, αλλά αρκετά κοντά για να ακούει και να βλέπει τουλάχιστον !!

Αυτή η απόσταση που μοιραία υπάρχει ανάμεσα στο πολίτη και την εξουσία του, έχει κάνει κάποιους να δυσανασχετούν, θεωρώντας ότι πρέπει να είναι μια απόσταση που πρέπει να κλείσει. Μια απόσταση μικρή αλλά βέβαια σημαντική. Όλοι αυτοί που έχουν τέτοιες ενστάσεις γενικώς θεωρούνται λίγο περίεργοι από τους πολιτικούς. Αισθάνονται κάπως απειλούμενοι από τέτοιες απόψεις. Φοβούνται, ίσως, ότι μπορούν να χάσουν την δουλειά τους. Έχουν κάποιο δίκιο οι άνθρωποι. Έτσι αυτή η μικρή απόσταση έχει παγιωθεί και παραμένει μια μικρή καθοριστική απόσταση.

Στήθηκα λοιπόν μπροστά στη τηλεόραση και περίμενα να ακούσω και να δω. Τότε έγινε κάποιο θαύμα,πραγματικά. Η ανία μου σιγά-σιγά άρχισε να υποχωρεί δραματικά. Ένα ευχάριστο κύμα ενδιαφέροντος με κατέκλυσε και έπαθα κυριολεκτικά μια καταιγίδα από εκπλήξεις. Σας φαίνεται περίεργο ; Δεν είναι. Πόσο καιρό έχετε να παρακολουθήσετε την βουλή ; Φαντάζομαι πολύ. Δεν ξέρετε τι χάνετε.

Κατ αρχήν η εμφάνιση των βουλευτών, ανδρών και γυναικών. Μοντέλα. Υπέροχα ρούχα, πολύχρωμα . Πιο σικάτες γυναίκες δεν είδα ξανά στη ζωή μου. Εκπληκτικά χτενίσματα. Ακριβά κοσμήματα, που έδιναν ιδιαίτερη χάρη.  Άντρες βουλευτές με όμορφα κουστούμια και γραβάτες. Στα δεξιά έδρανα αυτά. Όσο ο φακός πήγαινε προς τα αριστερά έβλεπες και κάποιους με λιγότερο γούστο. Τέρμα αριστερά ήταν κάπως ελαφρώς μαραζωμένοι, τάχει αυτά η αριστερά πτέρυγα, ίσως γιατί είναι πιο λίγοι, δεν ξέρω. Υπήρχε μια διαφορά, όχι αναγκαστικά θετική. Πάντως φαίνεται πως η εμφάνιση μετράει στα έδρανα.

Υπήρχε αναταραχή είναι αλήθεια . Ήταν σοβαρή η συζήτηση. Έμπαιναν και έβγαιναν συνεχώς στη αίθουσα, ενώ κάποιος μιλούσε. Αυτό δεν εμπόδιζε κανένα να μιλάει φυσικά, λέγοντας εκείνα που ήθελε να πει, όμως φαίνεται ότι κάποιους τους ενοχλούσε η φασαρία και για αυτό διαμαρτύρονταν στο πρόεδρο της βουλής να επιβάλλει την τάξη. Παρατήρησα ότι όταν μιλούσε κάποιος από άλλη παράταξη, τα περισσότερα έδρανα άδειαζαν και πολλές φορές ήταν σαν να μιλούσε μόνος του. Όμως αυτό δεν τον εμπόδιζε να συνεχίζει να μιλά, αποτεινόμενος σε ένα αόρατο κοινό. Μάλλον σε μας που βλέπαμε από την τηλεόραση. Οι άλλοι φαίνεται ότι τα ήξεραν και δεν υπήρχε λόγος της παρουσίας τους. Μπορεί κιόλας να ήξεραν ότι δεν ήταν καλός ρήτορας. Όμως όλοι όσοι μιλούσαν είχαν ένα στυλ . Μιλούσαν με πάθος κουνώντας τα χέρια τους, επιπλήττοντας ή επαινώντας την κυβέρνηση. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω αυτή την πανδαισία των κινήσεων των χεριών. Τα δάκτυλα ακολουθούσαν τον ομιλητή συμμετέχοντας και αυτά στα λόγια του. Όταν μιλούσε ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όλοι ήταν παρόντες και χειροκροτούσαν όταν οι ατάκες ήταν εύστοχες. Ένας σιωπηλός τύπος πήγαινε και ερχόταν φέρνοντας νερό στους ομιλητές. Στέγνωνε το στόμα τους των ανθρώπων, έπιναν λίγο νεράκι και συνέχιζαν ακάθεκτοι.

Ένοιωσα τόσο γεμάτος πνευματικά από όλους αυτούς τους λόγους που εκφωνήθηκαν. Με έκαναν να σκεφτώ τόσο πράγματα. Όπως, ποτέ δεν είδα τόσους πολλούς ανθρώπους μαζεμένους, να συζητούν τόση πολύ ώρα χωρίς ο ένας να ακούει τον άλλον. Αλλά σκέφτηκα, μάλλον αυτή είναι η μαγεία του να συζητάς στη βουλή. Δεν χρειάζεται να πείσεις, ούτε να πειστείς, αρκεί το ότι λες τα δικά σου. Μοιάζει λίγο με συνάθροιση ανθρώπων που έχουν πρωταρχικό πρόβλημα ακοής. Όμως από την άλλη αυτή η εκκωφαντική ασυνεννοησία είναι κάτι το συναρπαστικό. Έτσι μου φαίνεται.

Όμως υπάρχει  και κάτι άλλο ενδιαφέρον σε αυτή την συνάθροιση και αυτό είναι οι λεκτικές αντιδικίες. Διότι είναι σοβαροί άνθρωποι και σαφώς διαφωνούν. Απλώς είναι δύσκολο να καταλάβεις σε τι ακριβώς διαφωνούν και το γιατί φαίνεται να διαφωνούν με τόση ένταση. Μια που συνήθως σε ότι διαφωνούν τώρα, μοιάζει να το ενστερνίζονται και να το πραγματοποιούν αργότερα. Αλλά και αυτό θα μπορούσε να ήταν συμπαθητικό, αν δεν είχε κάποιες επιπτώσεις.

Ο ρητορίες και οι πόζες των ομιλητών, με ενθουσίασαν. Μιλάμε για  πολύ καλό επίπεδο κινηματογράφου. Απλώς είναι λίγο στατικό το πλάνο. Αλλά οι ηθοποιοί εκπληκτικοί. Το βράδυ, έκλεισε με την ψηφοφορία. Νίκησε η κυβέρνηση. Είχε βάλει περισσότερα γκόλ. Η αυλαία έπεσε με συγχαρητήρια, έδωσαν ραντεβού για την επόμενη φορά. Αυτή την φορά για τις Πρέσπες. Θα γίνει χαμός, πολύ ξύλο. Έκλεισα την τηλεόραση ικανοποιημένος.

Το σίγουρο είναι ότι μου εξαφάνισαν την ανία μου. Διασκεδάζοντας με ότι τερτίπια έβλεπα μπροστά μου, ξέχασα για λίγο τον εαυτό μου. Μήπως τελικά αυτός είναι ο βαθύτερος ρόλος των πολιτικών ; Να μας διασκεδάζουν, όπως κάποτε μικρός διασκέδαζα στο τσίρκο ; Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι μια όψη τους. Αλλά αυτή την διασκέδαση την πληρώνουμε κάπως ακριβά στη συνέχεια. Αυτό το τσίρκο έχει τους δικούς του κλόουν, τα δικά του ζώα, τους δικούς του μάγους. Συντηρούν αυτή την μικρή παγιωμένη απόσταση που λέγαμε παραπάνω. Άλλοτε σοβαρά και άλλοτε αστεία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, ότι αυτό το τσίρκο εμείς το προσκαλέσαμε στη πόλη μας και είναι η αντανάκλαση μας. Όσο το χλευάζουμε, χλευάζουμε μαζί και αυτό που είμαστε και την αδυναμία μας να είμαστε διαφορετικοί.

Οι φίλοι μου, όταν τους είπα ότι ο τρόπος για να ξεπεράσουν την ανία τους είναι να παρακολουθούν τις συνεδριάσεις στη βουλή, μου είπαν ότι καλό θα ήταν να με δει κάποιος γιατρός. Μπορεί να έχουν δίκιο. Όμως θα το επαναλάβω. Μου αρέσει να φτύνομαι στο καθρέφτη μου !!!