Κάποια συμπεράσματα για την “κρίση” και το “τέλος” της.

Είναι σίγουρο, ότι από τα ευκολότερα πράγματα είναι το να κάνεις κριτική. Μάλιστα, γίνεται ευκολότερο, όταν την κάνεις από τα θεωρεία του θεάτρου. Όταν δηλαδή δεν παίρνεις ο ίδιος τις αποφάσεις, αλλά τις έχεις αφήσει στα χέρια κάποιου άλλου.

Στις σύγχρονες δημοκρατίες, οι αποφάσεις είναι στη απόλυτη δικαιοδοσία των εκλεγμένων αντιπροσώπων και του πρωθυπουργικού επιτελείου, με άρχοντα τον εκλεγμένο πρωθυπουργό. Σε αυτούς ανήκουν όλες οι αποφάσεις και όλοι οι υπόλοιποι, η ευρεία μάζα των ψηφοφόρων, παρακολουθεί από τα θεωρεία της πολιτικής ζωής, όσα αποφασίζονται στο όνομα της, αλλά ουσιαστικά, χωρίς την άμεση και ουσιαστική συμμετοχή της. Η μοναδική δυνατότητα παρέμβασης υπάρχει, μόνο, όταν υπάρχουν εκλογές. Εκεί το εκλογικό σώμα αποφασίζει αν του άρεσαν ή όχι οι εκάστοτε αποφάσεις των εκλεκτόρων του και έχει δυνατότητα συμμετοχής. Όμως και αυτή η δυνατότητα είναι ελάχιστα ουσιαστική, μια που αυτό που παρουσιάζεται στη κρίση του, είναι τόσο μονότονο και άνευ πραγματικής ουσίας, που παρατηρείται το φαινόμενο μιας όλο και πιο μεγάλης αποχής από την συμμετοχή στα κοινά. Εν ολίγοις, στριμωγμένοι ανάμεσα σε αυτό που είναι ανούσιο και σε εκείνο που είναι πολύ ανούσιο, αγκαλιάζουμε την κριτική σαν το μόνο καταφύγιο, σε μια πραγματικότητα, στη οποία δεν έχουμε κανένα έλεγχο.

Είναι, ψυχαναλυτικά, μια ορθή στάση, μια που με κάποιο τρόπο, ο άνθρωπος έχει ανάγκη κάπου να πει τον πόνο του και να ξεσπάσει. Επειδή δεν μπορεί να καταφύγει στους επαΐοντες, καταφεύγει στη κριτική, που δεν κοστίζει κιόλας, όπως οι επαΐοντες. Α! Υπάρχει και το χιούμορ. Η κριτική και το χιούμορ είναι ένας καλός συνδυασμός εκτόνωσης.

Με αυτό το πνεύμα, θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε αυτό που μας συμβαίνει εδώ και μια δεκαετία.

Μεταξύ του 2009-2010 , με τρόπο ανεξήγητο για τους αδαείς, αλλά απολύτως προβλέψιμο για τους γνώστες, η ελληνική κοινωνία κατέβηκε από τον “έβδομο ουρανό” μιας υποτιθέμενης ευημερίας και προσγειώθηκε ανώμαλα μέσα στη πτώχευση. Το φάσμα των απόψεων και της σύγκρουσης ήταν ευρύ.

Κάποιοι αρνήθηκαν πεισματικά να το πιστέψουν, θεωρώντας ότι μιλάμε για κάτι παροδικό. Κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να το παίξουν ψύχραιμοι. Υπήρξαν και εκείνοι που κατάλαβαν, ότι η λαίλαπα που επρόκειτο να ξεσπάσει, δεν είχε να κάνει τίποτα με αυτό που είχαν ζήσει. Υπήρξαν και κάποιοι τελευταίοι, που θεώρησαν, ότι δεν μπορεί ο κόσμος θα αντιδράσει σε αυτό που ξεδιπλώνεται σαν επίθεση μέσα στη κοινωνία. Μέσα στους τελευταίους, υπήρξε και η αφεντιά μου. Όλοι, είμαστε ‘βαθιά νυχτωμένοι”.!!

Η “κρίση”  δεν ήταν καθόλου κρίση. Μια που σαν κρίση ορίζεται κάτι, που είναι παροδικό και έχει λύση με κάποιες επιδιορθώσεις, έστω και επώδυνες. Αυτό που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν η στροφή σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση πραγμάτων, που θα διαρκούσε για πάρα πολλά χρόνια και μέσα της θα “έκαιγε’, σε πολλά επίπεδα, ανθρώπους, περιουσίες, ψευδαισθήσεις ελπίδες, συμμαχίες και γενικά όνειρα που ποτέ δεν έμελλαν να πραγματοποιηθούν. 

Αυτή η ψευδώς επονομαζόμενη κρίση, απλώθηκε σαν φωτιά, σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο, χωρίζοντας την Ευρώπη σε δύο παντελώς ανισότιμα μέρη. Σε εύπορους βόρειους και φτωχούς νότιους. Σε εκείνους στον εύπορο βορρά που υποτίθεται ότι τα έκαναν όλα σωστά, ήταν συνετοί και φρόνιμοι και στους άστατους, σπάταλους και απείθαρχους νότιους, που τα έκαναν όλα λάθος. Τίποτα, από όλα αυτά δεν ήταν η πραγματική αλήθεια και τώρα πια το γνωρίζουμε με επαρκή βεβαιότητα.

Η ετερόκλητη  διαχείριση των κρατών του Ευρωπαϊκού μορφώματος, έπρεπε να συμμαζέψει την διάχυση του. Υπήραν προβλήματα στα επιτελεία των διοικούντων, γεωπολιτικά, οικονομικά, ανταγωνισμών. Αυτό είχε σαν πρώτο στόχο, στο ότι έπρεπε να γίνει σε όλους σαφές ,ποιος είχε το πάνω χέρι  και σε ποια κατεύθυνση  θα κινούσε την  πολιτική σκέψη της Ευρώπης. Επειδή όταν μιλάμε για σύγχρονη  πολιτική σκέψη, μιλάμε κυρίως για οικονομία,  έπρεπε όλο το οικονομικό μοντέλο να σφίξει, εκεί που ήταν χαλαρό, δηλαδή κυρίως στις νότιες περιοχές της Ευρώπης. Στις περιοχές εκείνες, που δεν είχαν ακόμα κατανοήσει σε "βάθος" το τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη  και ανταγωνισμός και πως πραγματώνεται μέσα σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Για να γίνει εμφανές αυτό το πρώτο επίπεδο, έπρεπε να πάρει  σοκαριστική μορφή, που να μην άφηνε περιθώρια αμφιβολιών. Έτσι λοιπόν, έγινε αμέσως ευκρινής η ηγεμονία της Γερμανίας  στη Ευρώπη- τίποτα δεν θα γινόταν αν αυτή δεν είχε τον τελευταίο λόγο- σε όσους δεν την είχαν καταλάβει, αλλά επίσης  αυτό συνοδεύτηκε  από την άρση όλων των προνομίων, που οι κοινωνίες του νότου είχαν κατοχυρώσει, με το άλλοθι των χρεών που αυτές είχαν. Συνθήκες εργασίας, οικονομικές απολαβές, κοινωνικές παροχές, εξατμίστηκαν  μέσα στη διαλαλούμενη  από όλες τις μεριές  κατεύθυνση της προοπτικής της ανάπτυξης και του σκληρού ανταγωνισμού. Το πνεύμα αυτής της ιστορίας ήταν σαφές: δεν συμμετέχετε ενεργά στο πλάνο και έχετε προβλήματα,  δεν θα έχετε κανένα  προνόμιο δεδομένο. Το χρέος σαν αμαρτία, η προτεσταντική σκέψη στο απώγειο της.

Αφού πέτυχαν να ενοχοποιήσουν όλους  μέσα από την σκέψη τους, στη συνέχεια έπρεπε να καθυποτάξουν και όλους  στη πρακτική τους. Οι κοινωνίες του νότου και αποδέχτηκαν  και συμβιβάστηκαν. Η παντελής απουσία πολιτικού οράματος και σκέψης από την μεριά των κοινωνιών συνέβαλε δραστικά σε αυτό. Όσο πιο εύκολα γινόταν η προσαρμογή ,τόσο ποιο καλό παιδί ήσουν. Μόνο που τώρα πια ξημέρωνες σε μια άλλη πραγματικότητα. Σε μια φτωχή από όλες τις πλευρές πραγματικότητα.

Οι κοινωνικοί, οικονομικοί και πολιτικοί μετασχηματισμοί μέσα στις κοινωνίες είναι προνόμιο των αρχόντων της κοινωνίας που με χαρισματική άνεση, μπορούν να διαμορφώνουν σχέδια και αλλαγές, που πάντοτε τείνουν στη καλύτερη ευημερία τους. Τα σχέδια τους καλά μελετημένα, κάνουν χρόνια για να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο και πάλι όχι ολοκληρωτικά. Η αποσύνθεση μιας κοινωνίας, ούτως ώστε να μην υπάρχει ενότητα αλλά διαίρεση, η υφαρπαγή περιουσιών και ιδιοκτησίας για να αισθάνεσαι κάποιος έκθετος και να μετατρέπεται σε μισθωτό, αλλά και η υποβάθμιση του πολιτικού σκηνικού, είναι οι καλύτεροι τρόποι για να διαλύσεις, προς όφελος σου κράτη και κοινωνίες. Ο καπιταλισμός είναι ένα σκληρό σύστημα, που η βασική του αρχή είναι ότι ο δυνατότερος πάντοτε οφείλει να υπερισχύσει σε βάρος του αδυνάτου. Στη τελική, όλα είναι ένα παιχνίδι εξουσίας και δύναμης και οι άρχοντες αυτού του κόσμου, ξέρουν να το παίζουν πολύ καλά.

Μια από τις πλέον κυρίαρχες ψευδαισθήσεις σε αυτή την δεκαετία, ήταν ότι ο ελληνικός λαός, είναι από τους πλέον απείθαρχους και ατίθασους λαούς της Ευρώπης, άρα θα ήταν αρκετά δύσκολο να τον καθυποτάξεις. Στη πράξη αυτό αναιρέθηκε δραματικά και περίτρανα. Αντίθετα φάνηκε, ότι αυτό που θα ήταν δύσκολο, ήταν εύκολα διαχειρίσιμο. Η αντίσταση της κοινωνίας σε αυτά τα δέκα χρόνια, αν εξαιρέσουμε τα δύο πρώτα χρόνια, ήταν και είναι υποτυπώδης. Στη πραγματικότητα, προσαρμόστηκε αρκετά εύκολα στα καινούργια δεδομένα, επιδεικνύοντας μια μεγάλη έφεση σε μια ανούσια γκρίνια, αλλά καταπίνοντας αμάσητες όλες τις “παπαριές” που κατά καιρούς της σέρβιραν. Η κοινωνία έδειξε μεγάλο "σθένος" στα χρόνια της "κρίσης" να ψηφίζει όλους εκείνους, που την είχαν φέρει τα προηγούμενα χρόνια, σε αυτό το χάλι. Είμαστε υπόλογοι ως κοινωνία για την υποχωρητικότητα μας.

Η ακαδημαϊκή αριστερά, που σαν λυτρωτής εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο και πλέον κυβερνά, ελάχιστα προσέφερε από όσα υποσχέθηκε, αντιθέτως, κατόρθωσε να κάνει ακριβώς, όσα ισχυρίζονταν ότι δεν πίστευε. Με αυτόν τον τρόπο έδωσε το τελειωτικό κτύπημα στις οποιεσδήποτε φρούδες ή μη ελπίδες, για κάτι το διαφορετικό..

Η καινούργια πραγματικότητα στη κυριολεξία ξεφτίλισε το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που ένοχο για παρελθούσες ανομίες του, βιάστηκε να συμβιβαστεί μέσα σε μια νύκτα, φοβούμενο να μην περάσει τις υπόλοιπες νύκτες του στις φυλακές, πληρώνοντας τα αίσχη του. Απλά μετατόπισε τα βάρη των πολιτικών και οικονομικών ευθυνών του, μια που αυτό διοικούσε την χώρα τα προηγούμενα χρόνια πριν την πτώχευση, σε όλη την κοινωνία, καθιστώντας την υπόδουλη για τον υπόλοιπο αιώνα.

Τώρα έρχονται και μας λένε, ότι η κρίση τελείωσε, βγήκαμε από την επιτήρηση και τα μνημόνια, ο πρωθυπουργός μας φόρεσε επιτέλους γραβάτα και ότι μια νέα μέρα ξημερώνει για όλους μας. Αυτό που αποφεύγουν να μας πουν, είναι σε ποια πραγματικότητα έχουμε ξυπνήσει, αλλά και πάλι γιατί να μας το πουν, μήπως θα γίνει κάτι ; Δεν θα κάνουμε ξανά "γαργάρα" αυτήν την καινούργια(που είναι και παλιά) πραγματικότητα ; Τώρα πια έχουμε μάθει να μην μας πειράζει τίποτα, το ξέρουμε το “ποίημα” και μπορούμε να το λέμε και μόνοι μας απέξω και χωρίς να κομπιάζουμε.

Φτάσαμε στο τέλος μιας εξαντλητικής συνεδρίας ψυχοθεραπείας. Τα είπα και ξελάφρωσα και αμαρτία δεν έχω. Ότι έχει απομείνει ή ξέχασα, ας τα κρύψει το σκοτάδι !!!!