Αχέντ Ταμίμι.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει τίποτα !!! Το λέω στον εαυτό μου προσπαθώντας να το πιστέψω. Στην εποχή που ζούμε, την πλέον πολιτισμένη, σύμφωνα με  πολλούς, αυτό που παραμένει σταθερό και εν πολλοίς αναλλοίωτο, είναι η αγριότητα.

Ενώ όλα φαίνεται να “ανυψώνονται”, στους ουρανούς της θεαματικής ευδαιμονίας, η αγριότητα παραμένει το κυρίαρχο ήθος. Στις σχέσεις, στη κοινωνία , στα κράτη, στο ίδιο μας τον εαυτό. Ένας άγριος πλανήτης , που λουστράρει καθημερινά τον εαυτό του, με σκοπό να φαίνεται κάτι διαφορετικό, από αυτό που είναι πραγματικά. Για να κρύψει από την καρδιά του, το ελάττωμα του.

Οι Εβραίοι είναι ένας πονεμένος λαός. Σε όλη την ιστορία του, που είναι αδιαμφισβήτητα πολύ μεγάλη, έχει υποστεί τρομερές διώξεις. Για αιώνες “άστεγος”, ταλαιπωρημένος, αντιμετώπιζε την χλεύη και πολλές φορές την τυραννία,των περιοχών που τον φιλοξενούσαν. Ένας λαός που κλείστηκε στον εαυτό του, με σκοπό να προστατευθεί και να μπορέσει να συνεχίσει την ύπαρξη του. Παρόλο που ζούσε κυνηγημένος, έβγαλε σημαντικές προσωπικότητες από τα σπλάχνα του, στα γράμματα ,στις τέχνες, στα ριζοσπαστικά κινήματα, στη μεταφυσική σκέψη.

Ζούσε μέσα στο κόσμο, χωρίς ο κόσμος ποτέ να τον έχει αποδεχτεί. Ποτέ δεν πτόησε τους Εβραίους αυτό. Κλεισμένοι στα γκέτο όλης της Ευρώπης, γνώρισαν τις σφαγές από πρώτο χέρι, με κάθε πιθανή δικαιολογία που μπορούσαν να φανταστούν οι εκάστοτε διώκτες τους . Λαός συμπαγής και ενωτικός στη αντιμετώπιση της αδικίας , όταν αυτή “έσκαγε” πάνω του, συντηρητικός στις αξίες του. Όμως και ριζοσπάστης λαός. Πλαισίωσε και αγκάλιασε όλες τις προοδευτικές ιδέες της κάθε εποχής..

Οι γραφές και το χρήμα , ήταν πάντοτε οι κολώνες της ύπαρξης του. Σε αυτά τα δύο “πάτησαν” για να κρατηθούν πνευματικά, αλλά και να ελέγξουν τον γύρω τους κόσμο. Πνευματική και υλική δύναμη. Ο “περιούσιος λαός” ενός Θεού, που χάιδευε μέσα στους αιώνες τον πόνο τους και τους τροφοδοτούσε συνεχώς την θέληση τους να υπάρξουν μέσα στο κόσμο.

Όταν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, βγήκε στη επιφάνεια η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όλος ο κόσμος βουβάθηκε και έκλαψε με το δράμα των Εβραίων. Οι σφαγές αιώνων συμπυκνώθηκαν και απέκτησαν υπόσταση. Όλος ο πλανήτης ένοιωσε την ανάγκη να σεβαστεί και να τιμήσει αυτόν τον λαό, που ίσως περισσότερο από κάθε άλλον ένοιωσε την απύθμενη φρίκη στο πετσί του. Και τον τίμησε δίνοντας του , επιτέλους μια “στέγη”. Ένα μέρος να μείνει, να φτιάξει το δικό του κράτος, τα δικά του σπίτια . Να κατοχυρώσει τον σεβασμό που τόσο του είχε λείψει.

Έτσι γεννήθηκε το κράτος του Ισραήλ.

Σε κάθε ιστορία όμως υπάρχουν και τα “σκαλώματα”. Εκεί που έφτιαξαν κράτος οι Εβραίοι, υπήρχαν και κάποιοι άλλοι : οι Παλαιστίνιοι. Και αυτοί ντόπιοι , με άλλη θρησκεία, φτωχοί και ελαφρώς άμοιροι. Μια από τις πλέον σύγχρονες σφοδρές διαμάχες της ιστορίας , ήταν γραφτό να ξεκινήσει. Μια άγρια διαμάχη που πάρα πολλά χρόνια τώρα, μετράει άπειρους νεκρούς και που το αδιέξοδο και η βιαιότητα της απειλεί να βάλει φωτιά σε όλο τον πλανήτη.

Βιβλία θα μπορούσαν να γραφτούν αναλύοντας , τους πολιτικούς, θρησκευτικούς και εν τέλει βαθιά συμφεροντολογικούς λόγους αυτής της διαμάχης. Η περιοχή είναι αυτό που λέμε “μαγαζί γωνία”, με τεράστια γεωπολιτική σημασία , όχι μόνο για τους εμπλεκόμενους , αλλά κυρίως και για τους μεγάλους παίκτες του πλανήτη.

Δεν με ενδιαφέρει , επί του παρόντος αυτό.  Αυτό που με ενδιαφέρει, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται αυτή η χρόνια διαμάχη, με πολλούς νεκρούς εκατέρωθεν, από τους Εβραίους. Από την μια έχουμε ένα από τα πλέον πλούσια κράτη, με άριστα εξοπλισμένο στρατό, με πυρηνικά  και μια από τις καλύτερες μυστικές αστυνομίες του κόσμου. Από την άλλη, έχουμε ένα λαό που παλεύει με όπλα , τις σφεντόνες και τις πέτρες και στη καλύτερη περίπτωση με απαρχειωμένες ρουκέτες . Ο Δαβίδ και ο Γολιάθ κυριολεκτικά, στη σύγχρονη του έκδοση.

Η Αχέντ Ταμίμι είναι ένα κορίτσι 17 χρονών παλαιστίνια. Κρατείται από τον ισραηλινό στρατό και περιμένει την δίκη της . Συνελήφθη, γιατί μαζί με τη ξαδέλφη της, επιτέθηκε σε δύο ισραηλινούς στρατιώτες, χρησιμοποιώντας τα χέρια της. Είναι όμως πολύ “επικίνδυνη”, γιατί πριν χρόνια δάγκωσε στα χέρι, με τα “κοφτερά” της δόντια, ένα άλλο ισραηλινό στρατιώτη με πλήρη εξάρτηση και το αυτόματο στο χέρι.

“Τα ξημερώματα της 19ης Δεκεμβρίου Ισραηλινοί στρατιώτες εισέβαλαν στο σπίτι της, χτύπησαν τη μητέρα της, ενώ πυροβόλησαν το 15χρονο ξάδερφό της στο κεφάλι. Στη συνέχεια συνέλαβαν τη 17χρονη επειδή είχε χειρονομήσει εναντίον των στρατιωτών.”

Με αφορμή τα εν λόγω γεγονότα, ο ισραηλινός δημοσιογράφος Ben Caspit, την περασμένη εβδομάδα έγραψε στην «αντιδεξιά» εφημερίδα Maariv, πως «στην περίπτωση αυτών των κοριτσιών θα πρέπει να καθοριστεί μια άλλη τιμωρία κατά τη διάρκεια της νύχτας μακριά από κάμερες και μάρτυρες», προτρέποντας ουσιαστικά για βάναυση επίθεση εναντίον της ανήλικης.” Huffpost

Η Ταμίμι είναι ένα από τα πολλά παιδιά των παλαιστινίων που αγωνίζονται για τον τόπο τους. Συνήθως είναι “βαριά οπλισμένα” με σφεντόνες και αυτό έκανε τον αξιότιμο κύριο Νεντανιάχου να βγάλει οδηγία, ότι οι ισραηλινοί μπορούν να πυροβολούν , όσους απειλούν τους στρατιώτες του Ισραήλ με τις σφεντόνες τους. Έτσι οι παλαιστίνιοι μέτρησαν ξανά νεκρούς , μαζί τους και έφηβοι, που συμμετέχουν στις συγκρούσεις.

Όχι, δεν ίδρωσε κανενός το αυτί από την διεθνή κοινότητα και δεν νομίζω ο αξιότιμος κύριος να απολογηθεί ποτέ σε κανένα δικαστήριο για τις αποφάσεις του αυτές.

Όλα αυτά είναι γνωστά και μπορούν να εξηγηθούν, με απαραίτητη προϋπόθεση την ελαστική συνείδηση , στα πλαίσια μιας πολεμικής διαμάχης.

Αυτό που εμένα με εκπλήσσει είναι κάτι άλλο:

Πως ένας λαός με τόσο βαρύ ιστορικό διωγμών ,που κόπτεται να το σεβαστούν για αυτά που έχει υποστεί, να κινείται με τόση ευκολία στις ίδιες και χειρότερες πρακτικές με αυτά που μέχρι χτες κατέκρινε;

Πως ανέχεται να σκοτώνονται ή να φυλακίζονται παιδιά στη αυλή του ;

Δεν φοβάται τον Θεό του, μια που ο θεός του τον έχει καταστήσει “περιούσιο λαό” ; Ή μήπως παιδιά, είναι μόνο τα παιδιά του Ισραήλ και μόνο αυτά χρειάζονται προστασία ;

Υπάρχει κάποια υποτυπώδης τιμή σε αυτόν τον πόλεμο, όση τιμή μπορεί να υπάρξει,  ανάμεσα σε τακτικό στρατό και αμάχους ;

Υπάρχει η λέξη "ντροπή" στα εβραϊκά ;

Τις τελευταίες μέρες, το εβραικό κοινοβούλιο ψήφισε με μικρή πλειοψηφία την  επαναφορά της καταδίκης σε θάνατο  για περιπτώσεις "τρομοκρατών". Αυτό έγινε μετά τον θάνατο 3 εποίκων από παλαιστίνιο. Όπου "τρομοκράτης" διάβαζε παλαιστίνιος.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα γκέτο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους διωγμούς των Εβραίων και τα θύματα,, που και αυτός μετρά στη διαμάχη του με τους Παλαιστίνιους.Όμως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και τον Παλαιστινιακό λαό και τα παιδιά του.  Ένα λαό που ζητά αυτό που οι Εβραίοι ζητούσαν για αιώνες και τελικά τους δόθηκε. Ένα λαό, που είναι σαφώς σε αδύναμη θέση και αντιμετωπίζει μια βία που είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει. 

Ο Εβραϊκός λαός είναι αυτός που ξεχνά την ιστορία του και το μάθημα που αυτή έπρεπε να του έχει διδάξει. Δηλαδή, ότι είναι στεγνά άδικο, όταν έχεις την δύναμη, να ξεχνάς τον πόνο της αδικίας την οποία υπέφερες μέχρι χτές

Ο οφθαλμός αντί οφθαλμού,  σημαίνει, ότι στο τέλος θα μείνουμε όλοι τυφλοί.

Αυτός ο πλανήτης είναι ένας πολύ άγριος πλανήτης!!! Στο τέλος, δεν θα μείνει κανείς.