Σελίδες

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Ο διαρκής ασφυκτικός εναγκαλισμός του υλικού κόσμου στην πνευματική ζωή.




Διανύουμε εδώ και αιώνες, την κατά κράτος επικράτηση της υλιστικής αντίληψης της ζωής, απέναντι στην οποιαδήποτε πνευματική έκφραση. Ο πολιτισμός μας εξελίσσεται με κέντρο την ύλη, το υπαρκτό, αυτό που είναι ορατά και επιβεβαιωμένα απτό. Οτιδήποτε αποτελούσε πεδίο μιας πνευματικής ζωής, ο Θεός, το ήθος, η εν γένει καλλιέργεια του ανθρώπου, σαν παιδεία ψυχής, έχει με τον χρόνο σταδιακά απομακρυνθεί από την ζωή μας, ως περιττό και τελικώς επικίνδυνο για την ύπαρξη μας μέσα στο ασφυκτικό κόσμο της ύλης.

Αυτό μέχρι κάποιου σημείου είναι φυσιολογικό και μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιείκεια, δεδομένου ότι η υλική πραγματικότητα, διέπεται από τους δικούς της νόμους και αναγκαιότητες. Νόμους και αναγκαιότητες, δύσκολα προσπελάσιμες. Αυτό δικαιολογεί και την διαπίστωση, ότι ενώ η ζωή στον πλανήτη, προοδεύει τεχνολογικά, η πνευματική της καλλιέργεια παραμένει εκθαμβωτικά στάσιμη.

Εδώ, χρειάζεται να διευκρινίσουμε, ότι δεν είμαστε αντίθετοι με την ανάπτυξη της ζωής στο υλικό πεδίο. Είμαστε αντίθετοι και ριζικά αντίθετοι μάλιστα, με την μονόπλευρη ανάπτυξη της. Η υλική ανάπτυξη της ζωής, ήταν μια πόρτα, που οδήγησε τον άνθρωπο να δώσει λύσεις σε μια σειρά προβλημάτων, επαφής , σίτισης, στέγασης ,επικίνδυνων φυσικών φαινομένων. Δυστυχώς όμως, αυτή η ανάπτυξη ,που σήμερα έχει μετεξελιχτεί σε άναρχη ανάπτυξη του χρήματος, άφησε ακρωτηριασμένη την πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Ενώ λοιπόν η ζωή έγινε πιο άνετη και περισσότερο αυτόματη στη εκπλήρωση των αναγκών του ανθρώπου, μια σειρά θεμάτων φαίνεται ότι παραμένουν παγωμένα και αναλλοίωτα.
Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα και ο σκοπός της ζωής μας, τι είναι ο θάνατος και η αρρώστια, γιατί εξακολουθεί να υπάρχει τόσο άμεση και κτηνώδης εκμετάλλευση ανθρώπου σε άνθρωπο, γιατί το ήθος και η ποιότητα έχουν μετακομίσει από την ζωή μας, γιατί οι καρδιές μας παραμένουν τόσο ερμητικά κλειστές ; Υπάρχει Θεός ή είμαστε μόνοι σε ένα μοναχικό κόσμο; Είμαστε μόνο αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας ή έχουμε ψυχή ; Όταν λέμε ότι ζούμε την ζωή μας με ποιότητα, εννοούμε ότι την ζούμε μέσα σε ακριβά εμπορεύματα ; Ή εννοούμε ότι φροντίζουμε την πνευματική μας καλλιέργεια, διαβάζοντας ερωτικά μυθιστορήματα;
Μας μαθαίνει κάποιος να ζούμε πνευματικά ή το μαθαίνουμε μόνοι μας ; Υπάρχει ιερό....... ;;

Μέσα στον υλικό κόσμο αλλά και στη αντίληψη που έχει αυτός ο κόσμος για τον εαυτόν του, παρόμοια ερωτήματα, προκαλούν αμηχανία και νευρικό γέλιο. Στην καλύτερη περίπτωση με μια γρήγορη απάντηση ανάλογα θέματα κλείνουν το ίδιο γρήγορα έτσι όπως άνοιξαν. Εδώ οι απαντήσεις ή τα ερωτήματα έχουν να κάνουν με ποιο άμεσα θέματα,όπως αν είναι ωραίο το φουστάνι που φορά η απέναντι ή για το τελευταίο μοντέλο υπολογιστή. Σε αυτόν τον υλικό κόσμο τα βασικά προβλήματα είναι άλλα, τα εμπορεύματα και τα χρήματα για να αγοράσεις. Εδώ βασικό στοιχείο είναι πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα εγκλωβιστεί η αίσθηση για να οδηγήσει τον άνθρωπο κατευθείαν στην αγορά. Γιατί η καρδιά του υλικού κόσμου είναι η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά από αυτό που εκδηλώνεται σαν προϊόν. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να σιωπούν όταν μιλά το εμπόρευμα, που συμπυκνώνει μέσα του όσα υποτίθεται ότι αξίζει ο άνθρωπος, γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος ως εμπόρευμα λογίζεται.

Αυτός ο μονομερής και μονόχνοτος εγκλωβισμός μέσα στη ύλη, αλλά και στη ιδέα που αυτή προβάλλει στον κόσμο, έχει βέβαια μια σειρά συνεπειών. Συνέπειες που μετασχηματίζουν σταδιακά και σε βάθος την ανθρώπινη συνείδηση, φυλακίζοντας την σε ρηχά νερά. Την αποκόβουν σταδιακά από το θαύμα της ύπαρξης, οδηγώντας την στο τραύμα μιας τραγικής επιβίωσης. Μιας επιβίωσης που στερείται βαθύτερου νοήματος, άρα καθιστά τον άνθρωπο υποτελή, αλλά κυρίως ανίκανο να διαχειριστεί τον ίδιο τον πλούτο της ζωής του. Γιατί μην γελιόμαστε, ένα πλάσμα που για να υπάρξει, αν μη τι άλλο, είναι αποτέλεσμα χιλιάδων ενώσεων και υπάρξεων και που μεταφέρει μέσα του συσσωρευμένη μνήμη και εμπειρία, έχει καταντήσει να περνά την ζωή του, μέσα σε γενικευμένο άγχος και ένταση, παλεύοντας για κάτι, που εν τέλει , δεν του δίνει καμιά ουσιαστική ευτυχία και ικανοποίηση. Όταν δε φτάνει η στιγμή να παραδώσει την ζωή του, ξέρει ότι στα κύρια ερωτήματα της ζωής ,φεύγει ακριβώς με τον τρόπο που ήρθε. Τίποτα. Καμιά απάντηση!!!

Είναι αξιοθαύμαστη η σαγήνη που ασκεί ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στη υλική του διάσταση. Θα μπορούσε να γίνει κατανοητή αν αφορούσε ένα πάθος για την ίδια την ύπαρξη της ζωής. Όμως αλλοίμονο, δεν προέρχεται από κάτι τέτοιο, γιατί αν συνέβαινε αυτό , ο άνθρωπος θα έπρεπε να είχε και μεγαλύτερη αντίσταση σε ότι τον υποδούλωνε σε αυτήν την ζωή. Θα έπρεπε να είχε μεγαλύτερη εκτίμηση στην ύπαρξη της ζωής , πράγμα που όπως παρατηρούμε δεν συμβαίνει. Το αντικείμενο μας έχει μαγέψει όλους. Το αντικείμενο είναι το πάθος μας και η απόκτηση του ο αγώνας μας.

Το πνεύμα, με την ευρεία του σημασία, φαίνεται ότι έχει πάει διακοπές διαρκείας από τον πλανήτη και όταν θα επιστρέψει, είναι πολύ πιθανόν να χρειάζεται να συστηθεί εξ αρχής, γιατί θα είναι κάτι άγνωστο στη συνείδηση μας.


Όμως τώρα που το σκέφτομαι ξανά και αυτό ψέμα είναι. Αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί, αχώριστα και αδιαίρετα, εμείς πια έχουμε ξεχάσει την σχέση τους και γυρίζουμε σαν τους Κύκλωπες με ένα μάτι, βλέποντας τα πάντα μονοδιάστατα. Ο ουρανός βρίσκεται πάντα εκεί ψηλά για να μας υπενθυμίζει το άπειρο της ύπαρξης. Εμείς περπατάμε σκυφτοί !!!

2 σχόλια:

  1. Φταίμε κι εμείς που δεν σηκώνομε το κεφάλι μας να ιδούμε τον ουρανό. Είναι πάντα εκεί. Εγκλωβιζόμεθα στο υλικά. Όμως δι' αυτών ικανοποιούμε μέρος της ανθρωπίνης φύσεώς μας. Και πρέπει να την ικανοποιούμε διότι εάν την αφήσομε ολότελα ανικανοποίητη, "ξηρή", θα σωρρευτεί εντός μας πικρία και μνησικακία ενδεδυμένη μιαν ασκητικήν ίσως ψευδομακαριότητα πλην όμως βαθύτατα απάνθρωπη. Γιατί, τότε, εγκλωβιζόμεθα εκεί; Όχι διότι φταίνε σε κάτι τα υλικά, η υλικότητα. Αλλά διότι αρνούμεθα να ενηλικιωθούμε! Όταν είμαστε μωρά, έχομε ανάγκη μόνο από τροφή και στοργή. Προοδευτικά, χάνομε την στοργή και τότε εστιαζόμεθα αγχωδώς στην τροφή με τις διάφορες παραλλαγές της (τα υλικά). Εάν δεν αποφασίσομε να κάνομε το βήμα προς την ενηλικίωση, εκεί μένομε. Ποιό βήμα; Το βήμα προς επαναφορά της ισορροπίας μεταξύ τροφής και στοργής. Επαναφορά, όμως, όχι προς την κατεύθυνση μίας επιστροφής στη βρεφική ηλικία. Στη βρεφική ηλικία ήμεθα κρίως δέκτες της στοργής. Τώρα πρέπει να γίνομε πομποί της! Πρέπει να δώσομε στοργή! Έτσι και μόνο θα ισορροπήσομε τις δυο απαραίτητες πηγές της ζωής, την τροφή και τη στοργή. Δίδοντας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δευκαλίωνα:

    Η καταβύθιση στην ύλη αποκλείει εκλεπτυσμένα αισθήματα.Η στοργή είναι ένα από αυτά.Πως να αισθανθείς στοργή, όταν σε τραβάνε όλα σε πιο "βαριές" καταστάσεις;
    Σίγουρα έχει χαθεί η ισορροπία !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...