Σιγά-
σιγά και με “χάρη” περισσή, βαδίζουμε
προς το βάθος του πηγαδιού. Κλείνουμε
την αξιολόγηση, διευθετούμε το χρέος,
μια καινούργια μέρα θα ξεπροβάλλει.
Ευφροσύνη στον πολιτικό κόσμο. Θα
μείνουμε επιτέλους στην Ευρώπη, θάχουμε
το ευρώ σαν νόμισμα. Θα γίνουν μεταρρυθμίσεις
που ήταν απολύτως αναγκαίες. Θα
ιδιωτικοποιηθούν όσα πρέπει αλλά και
εκείνα που δεν πρέπει. Θα υποθηκεύσουμε
την περιουσία μας σαν ενέχυρο. Το
σημαντικό είναι ότι θα υπάρχει “κόφτης”-
παρεμπιπτόντως, η λέξη “κόφτης” που
για χρόνια έμενε στη αφάνεια, τώρα θα
κάνει τρελές πιένες- που θα κόβει τα
πάντα, όταν δεν κάνουμε σωστά τα μαθήματα
μας και θα είναι αιώνιος, όσο αιώνιο θα
είναι το χρέος.
Βέβαια,
κάποιοι δεν είναι ικανοποιημένοι
απόλυτα, κυρίως, η αντιπολίτευση που
θεωρεί ότι θα μπορούσε να τα κάνει
καλύτερα. Όπως καλύτερα τα έκανε στο
παρελθόν και μπορέσαμε να φτάσουμε
μέχρι εδώ. Αυτή λοιπόν η αντιπολίτευση
πιστεύει, ότι τώρα θα τα κάνει καλά.
Υπάρχουν
επίσης και οι ουμανιστές Ευρωπαίοι
τοκογλύφοι- δανειστές, που δεν μας
εμπιστεύονται, γιατί εμείς είμαστε
κακοί μαθητές και κάνουν πραγματικά
ότι μπορούν να μας συνετίσουν, όπως
κάνουν όλοι οι σοφοί δάσκαλοι, που ξέρουν
το σωστό και πάντα βρίσκουν τρόπους, να
φέρουν τα πράγματα στον ίσιο δρόμο.
Τέλος
υπάρχει και η ευρεία μάζα, όλοι εμείς
δηλαδή, που πάντα με σοφία βλέπει τα
πράγματα, σαν να μην συμβαίνουν σε αυτήν,
αλλά σε κάποιους άλλους και που μέσα
στη απέραντη αταραξία της ψυχής της,
παρατηρεί και όταν θάρθει η ώρα, θα
μιλήσει με την ψήφο της.
Είναι
αλήθεια, ότι μέσα στη ιστορία, πιθανόν,
να μην είχε ξανασυμβεί, τόσοι πολλοί
μαλάκες να συνωστίζονται με τόση μεγάλη
απελπισία μέσα σε τόσα πολλά ψέματα,
κάνοντας όλοι, ότι δεν τρέχει τίποτα.
Το
κρυφό μυστικό μέσα σε όλη αυτήν την
αδιέξοδη βαβούρα, είναι ότι τίποτα απ'
όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει πράξη,
που πραγματικά να έχει κάποιο στοιχειώδες
αποτέλεσμα.
Αυτό
που αποφασίζεται τώρα, αύριο δεν θα έχει
καμία ισχύ. Ο εγκλωβισμός μέσα σε αιώνια
χρέη, είναι το καινούργιο δημοκρατικό
πολιτικό μας σύστημα και αυτοί που το
διαχειρίζονται, νομίζουν, ότι κάνουν
υψηλή πολιτική, ενώ απλά “διασκεδάζουν'
σαρκαστικά το κοινό τους .
Το
δε κοινό, έχει αποδεχτεί a
priori την “παράσταση”, σαν το μόνο
θεατρικό που μπορεί να ανεβεί στη σκηνή
και κάνει ότι αγανακτεί, φουσκώνει και
ξεφουσκώνει,όμως κάθε φορά που η αυλαία
πέφτει, εν τέλει χειροκροτεί ανακουφισμένο.
Είναι το αντίτιμο που πληρώνει στη
παραδοχή του,ότι επιθυμεί να κυβερνιέται
και να μην κυβερνά.
Όταν
οι καιροί είναι τόσο χαλεποί, που κανείς
δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια
από το ψέμα και την αυταπάτη από την
πραγματικότητα, τότε η βλακεία μπορεί
να κυβερνά ήσυχη, μιλώντας για τον κόσμο
με τον τρόπο που αυτή επιλέγει.
Βέβαια, αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα, μάλλον παντού και πάντα στην παγκόσμια ιστορία -πριν τον καπιταλισμό, το θέαμα κλπ.- οι καιροί ήσαν πολύ χαλεποί, αφού μάλλον κανείς δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα και την αυταπάτη από την πραγματικότητα. Και ούτε φαίνεται εύκολο να συμβεί αυτός ο διαχωρισμός στην μετεπαναστατική (λέμε τώρα...) κοινωνία. Άρα ίσως η βλακεία είναι αήττητη. Άλλωστε, πάντα δεν μιλάμε όλοι - σοφοί και ανόητοι- για τον κόσμο με τον τρόπο που επιλέγουμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι η σύγχρονη εποχή ξεπερνά κάθε όριο. Ακόμα και αν η σύγχιση παλιότερα υφίστατο,ποτέ δεν είχε φτάσει στα επίπεδα της εποχής μας. Για ένα λόγο:πλέον η απόσταση της κοινωνίας από τις οποιεσδήποτε αρχές είναι ιλιγγιώδης. Ποτέ τόσοι λίγοι δεν θα μπορούσαν να πουν τόσα πολλά ψέματα ατιμώρητοι και να τα περνάνε ως αλήθεια.Η κοινωνία του θεάματος έχει αλώσει τα πάντα και με τρόπο ριζικό. Γιατί πια για να αποδείξεις το παραμικρό πρέπει να κάνεις μια μεγάλη επανάσταση. Αυτά που συμβαίνουν στη ελληνική πραγματικότητα που αποτελεί αυτή την στιγμή την πρωτοπορία της βλακείας, δίνουν το μέγεθος της κρίσης σε παγκόσμια κλίμακα.
Προς τον Ανώνυμο θα ήθελα να πω ότι δεν είναι ακριβές ότι "μιλάμε για τον κόσμο με τον τρόπο που επιλέγουμε". Το πώς μιλάμε για τον κόσμο έχει κάποιους βασικούς περιορισμούς. Πρώτα-πρώτα, ο κόσμος δεν είναι "κενό", ο κόσμος μάς "απαντάει", δηλαδή το πώς μιλάμε γι' αυτόν έχει συνέπειες και επομένως δεν γίνεται να λέμε ό,τι θέλουμε (ή μάλλον γίνεται, αλλά για πολύ λίγο). Έπειτα, μιλάμε σε μια ορισμένη γλώσσα, δηλαδή όχι μόνο μ' ένα "υλικό" που δεν το έχουμε φτιάξει εμείς κι όπως θέλουμε (έχει π.χ. γραμματική), αλλά και μέσα σ' ένα πλαίσιο επικοινωνίας, που δεν γίνεται ν' αγνοούμε (εκτός για πολύ λίγο). Τέλος, η διάκριση της αλήθειας από το ψέμμα, και της αυταπάτης από την πραγματικότητα, είναι μια δυναμική που εμπεριέχεται στην ίδια τη γλώσσα, την οποία (γλώσσα) μαθαίνουμε μαζί με τη διάκριση αυτή ("τάισες το σκύλο; ναι. αλήθεια; ναι, τον τάισα" - "ακούς βήματα; όχι ρε συ, ιδέα σου είναι, είναι ο ήχος απ' τα κύματα πάνω στα βότσαλα"). Αυτό δεν σημαίνει εντελώς μπετονένια σύνορα ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμμα, την πραγματικότητα και την αυταπάτη, σημαίνει όμως ότι το θέμα τίθεται εξαρχής στη ζωή μας ως ανθρώπινα όντα και παραμένει σαν "αγωνιστικό δεδομένο" εσαεί. Το χαλεπό, επομένως, βρίσκεται στην περίπτωση που μια κοινωνία παρατείται από το αγώνισμα αυτό κι ακόμα χειρότερα όταν θεωρεί "κατόρθωμα" αυτή την παραίτηση. Χαλεπό βέβαια, με την έννοια ότι πρόκειται για κλασικό σημάδι ότι η συγκεκριμένη κοινωνία καταρρέει και, όπως και να το κάνουμε, καμμιά κατάρρευση δεν είναι παιδική χαρά (ούτε και για όσους την θέλησαν ίσως).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά κάνετε Λυγκέα και H.S που απαντάτε αμέσως και κάθετα στους σχετικιστές. Ζουν σε ένα κόσμο χνουδωτό, μαλακό, απ' όπου έχουν εξοριστεί οι αιχμές, και ταυτόχρονα ιλιγγιώδη όπου το κάθε τι ισχύει ταυτόχρονα με το αντίθετό του. Θα ήταν πιο έντιμο να άφηναν τις υπεκφυγές και να παραδέχονταν ότι υπάρχει ένα προσωπικό πρόβλημα ατολμίας. Αλλά είναι δύσκολο κάτι τέτοιο? Και εμφανίζονται όλο και πιο συχνά, υπάρχουν πλέον παντού. Έχουν μεταβάλλει τα πάντα σε τέλμα. Λυγκέα απολύτως καίριος.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δεν υπάρχει ουδείς τρόπος χειρισμού των μαζών εκ των άνω. Οι μάζες διαθέτουν τέτοιον όγκο και τοσαύτη ροπή αδρανείας, ώστε καθίσταται πράγματι αδύνατον να τους επιβάλλει κανείς έξωθεν τη δική του ροπή και να τις κατευθύνει εκεί που ο ίδιος επιθυμεί. Εάν επομένως επιθυμείς να χειριστείς τις μάζες, πρέπει να εξομοιωθείς με αυτές ούτως ώστε, ολίγον κατ' ολίγον, να αρχίσεις να αλλάζεις την πορεία τους προς την κατεύθυνση που επιζητείς. Πλην όμως πρόσεξε! Εξομοιούμενος με τις μάζες, και υποχρεωμένος ων να το κάνεις επί μακρόν, αργά ή γρήγορα, και πάντως πολύ συντομότερα από όσον το υποθέτεις, μεταβάλλεσαι εις μάζαν και εσύ. Μεταβάλλεσαι δηλαδή σε ένα εκ των μυριάδων απλών συστατικών αυτού του τέρατος και ως εκ τούτου παύεις να το χειρίζεσαι. Όλως αντιθέτως, σε χειρίζεται αυτό. Αυτή υπήρξε η μοίρα όλων των αρχόντων και των ηγεμόνων. Ενθυμίσου τον ενθουσιασμό με τον οποίον ξεκίνησες να άρχεις παραλαμβάνων τα σκήπτρα από του πατρός σου τα γηρασμένα χέρια. Και ιδέ τώρα πόσον εγέρασες και συ χωρίς να κατορθώσεις τις τομές, που ήλπιζες νεότερος. Μην το αποδίδεις εις την ηλικίαν. Ανακάλυψε τι αληθώς συμβαίνει. Για να κυβερνήσεις τις μάζες και επί τω σκοπώ να τις στρέψεις προς την κατεύθυνση που θα εξυπηρετούσε τα ίδια συμφέροντά σου, εν τέλει εξομοιώθεις με αυτές και απέκτησες το βάρος και την ροπήν αδρανείας των μαζών." (Βαλδεσάρ Καστιγιόν, Η βίβλος του αυλικού)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Ν.Μ :
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για το σχόλιο. Πρακτικά όμως, η απόσταση ανάμεσα σε αυτούς που άρχουν και στους υποτελείς τους,ποτέ δεν μειώνεται,αντιθέτως, γίνεται όλο και μεγαλύτερη.Έτσι όπως το κατανοώ, όσο και αν ο άρχοντας γίνεται όλο και πιο γελοίος, δεν παυει να παραμένει ένας γελοίος άρχοντας που εξακολουθεί να άρχει.
Μήπως όμως η αλήθεια και το ψέμμα είναι σκέτη ηθικολογία όταν χρησιμοποιούνται για να οριστούν προτιμήσεις; Εγώ είμαι βουδίστρια, ο άλλος είναι άθεος, μια φίλη είναι χριστιανή, μια άλλη φίλη είναι εσωτερίστρια, ο φίλος μου δηλώνει αγνωστικιστής. Υπάρχει θέμα ποιος απ' όλους μας εκπροσωπεί την αλήθεια και ποιος το ψέμμα; Γιατί να υπάρχει τέτοιο θέμα; Κι αν υπάρχει, λύνεται; Πώς να λυθεί; Εδώ δεν το έχουνε λύσει οι σοφοί κι οι διδάσκαλοι, θα το λύσω εγώ κι οι φίλοι μου; Το ίδιο και με το να είναι ο ένας σοσιαλιστής, ο άλλος αναρχικός, μια φίλη δηλώνει φιλελεύθερη, ο γείτονας βασιλόφρονας, κι ο αγνωστικιστής φίλος μου λέει πως ο δυτικός κόσμος είναι ο πιο ελεύθερος στην ιστορία. Μπορεί να πει κανείς ποιος εκφράζει την αλήθεια σ' αυτά και ποιος το ψέμμα; Ή πχ εγώ έχω ανάγκη να πηγαίνω διακοπές 3 μήνες σε νησί, ένας άλλος έχει ανάγκη να παίζει βιντεοπαιχνίδια 10 ώρες τη μέρα, μια φίλη έχει ανάγκη να πηγαίνει κομμωτήριο 1 φορά τη βδομάδα, ο φίλος μου ξετινάζει το σουπερμάρκετ όποτε πάει. Μπορεί να βεθεί τίνος η ανάγκη είναι αληθινή και τίνος ψεύτικη; Δεν το πιστεύω, έχει αποδειχτεί πως μια τέτοια κουβέντα είναι μάταιη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλβίρα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι γιατί το σχόλιο σου εκφράζει με τρόπο απλό το πρόβλημα της κοινωνίας μας.Υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα ή όλα εναπόκεινται στις προσωπικές προτιμήσεις? Η άποψη μου είναι ότι το αντικειμενικό υπάρχει, ακόμα και αν έχει χαθεί ο δρόμος για να το βρίσκουμε.Καμιά κοινωνία δεν δομείται σαν Βαβέλ. Η ποικιλία των προτιμήσεων δεν είναι η σύγχυση. Ζούμε στον ίδιο χώρο, άρα πρέπει να βρούμε αυτό που πραγματικά μας ενώνει και όχι οι προτιμήσεις μας να είναι το άλλοθι για τον ατομισμό μας.Επίσης, πρέπει να δούμε καθαρά ποιός ωφελείται από την Βαβέλ των προτιμήσεων. Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να βρεις κάποιον που να είναι πραγματικά ευχαριστημένος από αυτό που ζούμε. Άρα κάτι μας θολώνει συνεχώς την κρίση,μας πολυδιασπά. Αυτό το κάτι είναι μέσα και έξω μας. Αυτές οι συζητήσεις για αυτά τα θέματα όχι απλώς δεν είναι άσκοπες, αλλά θα έπρεπε να είναι ο βασικός στόχος της κοινωνίας μας. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσεις μαζί μου, απλώς σκέψου το. Οι σοφοί νομίζω έχουν χάσει και αυτοί την ελπίδα και τον δρόμο τους.
Όπως και νάχει σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
Η κοινωνία μας έχει βρει τρόπο να συνδυάζει το αντικειμενικό με τη βαβέλ των προσωπικών προτιμήσεων. Σου λέει "είσαι ελεύθερος να ικανοποιήσεις όποια προσωπική προτίμηση θέλεις, αρκεί να καταβάλεις το αντίτιμο". Δηλαδή αρκεί να έχεις τ' απαιτούμενα λεφτά να πληρώσεις. Και για να βγάλεις λεφτά, σου λέει ότι πρέπει να περάσεις από μια διαδικασία αντικειμενική, όπου δεν χωράνε οι προσωπικές προτιμήσεις, κι αυτή λέγεται δουλειά. Δούλεψε (=υπηρέτησε το αντικειμενικό) κι ύστερα κάνε ό,τι γουστάρεις, στο μέτρο του πορτοφολιού σου (=ικανοποίησε τις προτιμήσεις σου). Άρα η κοινωνία μας δεν δομείται σαν βαβέλ, αλλά ούτε και σαν σκέτη αντικειμενικότητα που καταπνίγει κάθε προσωπική προτίμηση στο όνομα του "αντικειμενικού". Αυτό δεν είναι σοφό τη βάση του; Θα πείτε πως κάποιοι βγάζουν περισσότερα κι άλλοι λιγότερα, κι άλλοι βγάζουν χρήμα με απάτες και ρεμούλες. Σύμφωνοι. Είπα ότι το σχήμα είναι σοφό στη βάση του, δεν είπα πως είναι τέλειο. Ακόμα κι η πιο σοφή ιδέα στραβώνει κάπου στην εφαρμογή της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλελεύθερε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δουλειά δεν είναι υπηρεσία στο αντικειμενικό , αλλά υποχρέωση σε ένα συγκεκριμένο σύστημα εκμετάλλευσης. Δεν υπάρχει σοφία ανάμεσα στη προσωπική προτίμηση και την δουλειά, υπάρχει μια ισορροπία τρόμου, που η αποδοχή της εξευτελίζει την ανθρώπινη ύπαρξη και εν τέλει την καθιστά ένα ακόμα εμπόρευμα ανάμεσα στα πολλά εμπορεύματα. Εμπόρευμα που δεν έχει και πολλή αξία,όπως ίσως παρατηρείς,όταν τα συμφέροντα των αρχόντων κινδυνεύουν να μειωθούν.Επίσης και οι ίδιες οι προτιμήσεις των ανθρώπων είναι προτιμήσεις κατασκευασμένες στην πλειονότητα τους,προωθούμενες μέσα από την επικράτηση της διαφήμησης.
Σίγουρα το όραμα των αρχικών φιλελεύθερων πεποιθήσεων,που ψευδώς πίστεψαν ότι ο "αξιοπρεπής" μισθός θα απελευθέρωνε τον άνθρωπο, χάθηκε αύτανδρο.
Το σύστημα δεν είναι σοφό και στράβωσε, είναι στραβό εξ αρχής και τώρα πια ενώ είναι τυφλό, το παίζει με βλέμμα αητού.
Λέτε όχι στη βαβέλ των προσωπικών προτιμήσεων. Λέτε επίσης ότι το αντικειμενικό υπάρχει. Συμφωνώ. Το πρόβλημα είναι: θα πνίξουμε τις προσωπικές προτιμήσεις στο όνομα του αντικειμενικού; Αυτή είναι η σοβιετική πρόταση. Βυθίστηκε αύτανδρη, σωστά; Ή θα πνίξουμε το αντικειμενικό στη βαβέλ των προσωπικών προτιμήσεων; Αυτό είναι το αναρχικό-ατομιστικό όραμα. Δε χρειάστηκε να βυθιστεί γιατί απλά είναι εντελώς ανεφάρμοστο. Πρέπει λοιπόν να βρούμε κάτι που να εξασφαλίζει και τις προσωπικές προτιμήσεις (σ' ένα βαθμό) και το αντικειμενικό (σ' ένα βαθμό). Ξέρετε κάτι καλύτερο απ' αυτό που είπα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι δεν ξέρω !!!Αυτό δεν με εμποδίζει να ξέρω όμως ότι αυτό που υπάρχει είναι αδιέξοδο.Έτσι δεν πρόκειται ποτέ να γίνω απολογητής του.Η χεγκελιανή άποψη ότι η κοινωνία είναι η καλύτερη δυνατή που μπορεί να υπάρξει γιατί είναι εν τέλει η σύνθεση του εφικτού με βρίσκει αντίθετο ριζικά. Έτσι η σκέψη μου στρέφεται αναγκαστικά αλλού. Ποιά είναι δηλαδή η λάθος αρχή; Τί ξεχάσαμε στο δρόμο ;Τί δεν υπολογίσαμε σωστά ;
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Φιλελεύθερε, το σχόλιό σου είναι μια λογική ακροβασία στο κενό. Ορίζοντας τη δουλειά ως πεδίο του "αντικειμενικού" και τον ελεύθερο χρόνο ως πεδίο των "προσωπικών προτιμήσεων", κάνεις μια διχοτόμηση από την οποία αφ' ενός μεν απουσιάζει εντελώς το πολιτικό πεδίο (θα το εξηγήσω περισσότερο αργότερα) και στην οποία, αφ' ετέρου, το άτομο, η ατομικότητα, δεν υφίσταται καθόλου στο πεδίο του "αντικειμενικού" κι είναι παρούσα μόνο έξω από αυτό, περιορισμένη ως ατομικότητα του καταναλωτή. Προσδιορίζοντας έτσι το άτομο ως καταναλωτή και μόνο, ουσιαστικά το ακρωτηριάζεις και μαζί του εξευτελίζεις και την ελευθερία του ατόμου αφού την προσδιορίζεις, έτσι, απλώς σαν ελευθερία του καταναλωτή (να διαλέξει αν θ' αγοράσει στραγάλια ή πασατέμπο). Μιας τέτοιας ελευθερίας είσαι "φίλος" ως "φιλελεύθερος"; Σιγά την ελευθερία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος στο πεδίο του "αντικειμενικού", αν δεν μπορεί να βάλει και να διαβάσει την προσωπική του σφραγίδα στη δουλειά και σε κάθε συλλογικό έργο, τότε δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος ούτε στον ελεύθερο χρόνο του. Γιατί; Διότι οι θεωρίες μπορεί να κάνουν όσες διχοτομήσεις θέλουν, μα η ζωή δεν είναι διχοτομημένη, και αν περνάς 10 ώρες τη μέρα σαν υποτελής, δεν μπορείς να βγάλεις από πάνω σου την υποτέλεια μ' ένα απλό ντουσάκι το απόγευμα. Δεν είναι βλέπεις σκέτη σκόνη και καπνιά...
Οπότε ερχόμαστε στο ψητό. Τι θέση δίνει το δικό σου, το φιλελεύθερο πρόταγμα, στην ατομικότητα στο πεδίο του "αντικειμενικού"; Είναι ξεκάθαρο απ' το γεγονός ότι ο φιλεέυθερισμός ευλογεί τη σημερινή, κεφαλαιοκρατική κοινωνία: η θέση που δίνει στο άτομο μέσα στο πεδίο της δουλειάς, είναι αυτή του κεφαλαιοκράτη. Δηλαδή του ατόμου που κοιτάζει να πλουτίσει το ίδιο αδιαφορώντας για τον άλλο, εκμεταλλευόμενος τον άλλο. Είναι του ανθρώπου που βλέπει την κοινωνία σαν πεδίο μάχης με τρόπαιο τον ιδιωτικό πλουτισμό.
Αυτό δεν είναι σοφία. Είναι απουσία κοινωνικοπολιτικής μέριμνας και σκέψης. Γι' αυτό το λόγο λείπει εντελώς από το θεωρητικό σχήμα σου μια θέση στο πολιτικό, που αποτελεί ακριβώς μια σφαίρα στην οποία ο καθένας ως άτομο καλείται ν' αποφασίζει μαζί με τους άλλους.
"Τυφλοπόντικας της πόλης". Δηλαδή "Μετροπόντικας"? Χαχά, μη το παρεξηγείς, βρίσκω το blog πολύ ωραίο και πνευματικά δροσιστικό! Νασαι καλά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθεριακέ: Συμφωνώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε: Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Η αλήθεια είναι ότι δεν με είχα σκεφτεί σαν "μετροπόντικα" αλλά έχεις δίκιο. Και αυτό παίζει
Μιλάω από πείρα. Με τα λεφτά είσαι δυστυχής. Δεν είναι φιλοσοφία. Είναι μια πραγματικότητα. Δεν ψάχνω να βρω κάτι. Το βλέπω. Το νιώθω. Έχω κάνει ζάπλουτος, αλλά έχω κάνει και πάμφτωχος. Ζάπλουτος ήμουν δυστυχής. Γιατί αναγκάζεις τους άλλους να σε βλέπουν γι' αυτά που έχεις. Όχι γι' αυτό που γεννήθηκες. Πόσοι ξέρουν πώς είναι να είσαι από το Πεύκο Καλαβρύτων και να θες 2,5 ώρες να πας στο σχολείο και 2,5 να γυρίσεις. Με τις βροχές, με τα χιόνια, με την ομορφιά του χιονιού. Αυτό που ο Θεός ο ίδιος σου στέλνει για να το δεις και να το απολαύσεις. Ο παππούς μου είχε πάει σε 4 πολέμους. Τραγουδούσε τραγούδια της Μ. Ασίας κι εγώ καθόμουν και τον άκουγα, με τις ιστορίες για το πώς χάσαμε τον πόλεμο, ποιοι μας προδώσανε. Από μικρό παιδί ήξερα τα πάντα. Δεν ξέρω αν τα σημερινά παιδιά μπορούν να το έχουν αυτό. Αυτή την πολυτέλεια. Όλα αυτά σου χαρίζουν μια ψυχή γεμάτη εμπειρίες χωρίς να τις έχεις ζήσει. Διότι κάθεσαι και σκέφτεσαι, ειδικά όταν είσαι μόνος. Αγαπώ την μοναξιά και την τραγουδώ πάρα πολλές φορές.
ΑπάντησηΔιαγραφή