Σελίδες

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Η ζωή κοντά στη άβυσσο.




Όσο η εικόνα της πραγματικότητας έρχεται πιο κοντά στη αντίληψη μας, θα περίμενε κανείς τα πράγματα να γίνονται όλο και πιο διαυγή. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Αντίθετα, η εικόνα “φλουτάρει” όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα αυτό που θάπρεπε να ξεκαθαρίζει, γίνεται όλο και περισσότερο μπερδεμένο.
Οι λεπτομέρειες της εικόνας χάνονται, οι όψεις που είναι στο πλάι ή πάνω και κάτω, είναι σαν να μην υφίστανται. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει όψη που βρίσκεται από πίσω, όπως επίσης και παράμετροι, που δεν φαίνονται καθόλου. Η τεχνολογική εκτόξευση της επικοινωνίας μέσα από εκατομμύρια εικόνες, εικόνες που παράγονται και διοχετεύονται στη αντίληψη μας, ενώ ευαγγελιζόταν την καθαρότητα, μάλλον συμβάλλουν, σκοπίμως, σε μια ευρύτερη σύγχυση.

Ζούμε μέσα στη “άπειρη” πληροφορία, αλλά αυτή η πληροφορία επιτείνει την σύγχυση, τον φόβο, ξυπνά ξεχασμένα πάθη, πλάθει ονειρώξεις, οδηγεί σε μια παθητικότητα. Αυτή η πληροφοριακή ευημερία, εν τέλει, σαμποτάρει την ουσιαστική επικοινωνία και απλά αποκρύπτει την συνείδηση .Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα έπρεπε να καταλογίσουμε την αιτία του προβλήματος αποκλειστικά στις “ιδιαιτερότητες” της θεαματικής κοινωνίας. Δυστυχώς, όταν δεν συμμετέχεις στη κατασκευή ενός έργου, δεν μπορείς να κατανοήσεις και το ίδιο το έργο, με αποτέλεσμα απλά και ασυνείδητα να το χρησιμοποιείς.

Το λέω αυτό διότι, ενώ φαίνεται να είμαστε όλοι “κατασκευαστές” της πραγματικότητας, εν τούτοις υπάρχει η βάσιμη υποψία ότι αυτή η “ριμάδα” πραγματικότητα, κατασκευάζεται από αόρατες δυνάμεις, που μάλλον δεν υποπίπτουν στη αντίληψη μας. Αλλά και όταν τις υποπτευόμαστε και πάλι εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο στα σχέδια αυτών των δυνάμεων.

Παραδείγματος χάριν, δεν σχεδιάζουμε όλοι μας, τις πολεμικές συρράξεις που θα γίνουν, ούτε τους λόγους που αυτές έγιναν. Επίσης, δεν σχεδιάζουμε όλοι μαζί, το πως και με ποιους τρόπους θα δουλεύουμε και θα αμειβόμαστε. Δεν αποφασίζουμε, αν θα κλείσουμε τα σύνορα, για να μην περνάνε πρόσφυγες από τους πολέμους, που άλλοι αποφάσισαν. Εμείς αποφασίζουμε αν θα παρακολουθούμε αυτές τις αποφάσεις από την τηλεόραση ή από τους υπολογιστές μας και από πιο κανάλι, πράγμα που είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, πολύ σημαντικό!!!

Επίσης, αποφασίζουμε το ποιοι θα διαχειριστούν αυτές τις αποφάσεις, ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι δεν θα είναι αυτοί που θα αποφασίσουν, αλλά “άλλοι”, που ξέρουν καλύτερα από αυτούς που εμείς επιλέξαμε, που δεν τους ξέρουμε και δεν τους επιλέξαμε. Αλλά μάλλον και αυτό δεν μπορεί να έχει ιδιαίτερη σημασία!!!

Με τούτα και με κείνα, τελικά, πορευόμαστε, ένας Θεός ξέρει προς τα που. Όμως μέσα μας βαθιά πιστεύουμε ότι ξέρουμε, γνωρίζουμε αυτό που αποκαλούμε εικόνα της πραγματικότητας. Εξακολουθούμε να ισχυριζόμαστε ότι συμβάλλουμε δραστικά στη κατασκευή του κόσμου μας. Γιατί “αυτός ο κόσμος είναι και δικός μας”.

Είναι όμως ; Νομίζω, ότι αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Μήπως είμαστε ενοικιαστές και με απρόσιτο νοίκι; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι το πόσο θα μας φορολογήσουν, ούτε αν θα κλείσουμε την αξιολόγηση ; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι, αν οι συντάξεις θα κλείσουν στα 385 ευρώ ή στα 450; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι, αν οι αγρότες θα πρέπει να παίρνουν τσάμπα πετρέλαιο για να κάνουν καλλιέργειες με φάρμακα που κάνουν τις σοδειές τους να είναι επιβλαβείς και άγευστες ; Μήπως.......;

Μήπως τελικά το πρόβλημα είναι, ότι όλα αυτά τα προβλήματα είναι συνέπειες ενός άλλου προβλήματος, μεγαλύτερου και σπουδαιότερου, που δεν θέλουμε ούτε καν να το σκεφτούμε, γιατί μας πιάνει στις δαγκάνες του ο φόβος;

Αυτός ο κόσμος έχει πάψει προ πολλού να είναι ωραίος, αν υποθέσουμε ότι κάποτε ήταν. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς αρμενίζουμε στραβά. Η ζωή είναι ωραία και την έχουμε φέρει ένα βήμα κοντά από την καταστροφή, ένα βήμα από την άβυσσο. Η “κατασκευή “είναι Βαβέλ και οι κατασκευαστές έχασαν τον έλεγχο της έργου τους. Τα μερεμέτια πια δεν ωφελούν. Τίποτα δεν μπορεί να συνεχίσει με γνωστές πατέντες και μπαλώματα. Σύντομα, αν συνεχίσουμε αυτήν την λογική , το πιο πιθανόν είναι να βρεθούμε στο κέντρο μια κρίσης-σύρραξης που μάλλον όμοια της δεν θα έχουμε γνωρίσει.

Το βάθος αυτής της θλιβερής πραγματικότητας κρύβεται επιμελώς. Η απανθρωπιά που παρακολουθούμε με τους πρόσφυγες, είναι ο προάγγελος μιας γενικευμένης απαξίας απέναντι στη ανθρώπινη ζωή.

Είναι, αυτή η ίδια η ζωή που οφείλουμε να προστατεύσουμε.








20 σχόλια:

  1. Βρισκόμαστε στο κέντρο μια κρίσης-σύρραξης που μάλλον όμοια της δεν έχουμε γνωρίσει.
    ---

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ,απλώς ήθελα να είμαι προσχηματικά "αισιόδοξος".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ποιο είναι το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο πρόβλημα που δεν θέλουμε να το σκεφτούμε γιατί μας πιάνει φόβος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αν:
    Το γεγονός ότι οι αρχές που έχει στηριχτεί η οργάνωση της κοινωνίας και οι βάσεις του πολιτισμού μας πάσχουν. Τα υπόλοιπα είναι απλώς συνέπειες αυτού του προβλήματος. Η επόμενη παράγραφος από το ερώτημα σου στη ανάρτηση το εξηγεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το κακό άρχισε όταν ο άνθρωπος διανοήθηκε να κάνει σκλάβο τον άλλο άνθρωπο. Ή μήπως το κακό πάει παλιότερα; Γιατί σκλάβους έκαναν τους ηττημένους εχθρούς. Μάλλον το κακό άρχισε όταν ο άνθρωπος διανοήθηκε να θυσιάζει ανθρώπους που δεν ήταν εχθροί του αλλά ακόμα και δικά του παιδιά. Μετά δεν είναι δύσκολο να διανοηθείς να σκλαβώσεις τον εχθρό. Ίσως μάλιστα οι πρώτοι σκλάβοι να χρησιμοποιήθηκαν όχι για δουλειές αλλά για να θυσιάζουν αυτούς κι όχι τους δικούς τους ανθρώπους. Γιατί ο άνθρωπος διανοήθηκε την ανθρωποθυσία όμως;


    ΑπάντησηΔιαγραφή

  6. Λεό:
    Κυριολεκτικά, το γιατί η οργάνωση της κοινωνίας και του πολιτισμού πήρε αυτήν την κατεύθυνση, είναι ένα τεράστιο ζήτημα από μόνο του. Οι ερμηνείες είναι πολλές και όλες χάνονται στο βάθος του χρόνου.Η γνώμη μου είναι, ότι το πρόβλημα βρίσκεται είναι στη ίδια την διττή φύση του ανθρώπου, δηλαδή στο σκοτάδι και στο φως που κρύβεται στον άνθρωπο. Η ροπή του ανθρώπου στη αρνητική του πλευρά και οι μάχες που χάθηκαν σε αυτήν την πάλη με τον φωτεινό άνθρωπο, είναι το κρυμμένο μυστικό όλης της ανθρωπότητας και η αιτία των δεινών της

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαίνεται ότι το κακό έχει βγει νικητής...
      Γιατί όμως;;;
      Τόση δύναμη έχει;

      Διαγραφή
  7. Λεό:
    το κακό αντλεί την δύναμη του από την αδυναμία του ανθρώπου να αντισταθεί στους εκμαυλισμούς του. Αυτές οι 'μικρές" αλλά επίμονες και πολλές φορές ρεαλιστικές παροτρύνσεις του αρνητικού εαυτού κάνουν την διαφορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ισχύς εν τη φρονήσει7 Μαρτίου 2016 στις 1:29 π.μ.

    Τι θα λέγατε ότι προσδιορίζει τον αρνητικό εαυτό; Γύρω από ποιον άξονα χτίζεται αυτός; Ποιος είναι ο μαγνήτης που δημιουργεί το αρνητικό μαγνητικό πεδίο; Θα λέγατε πως είναι η βούληση για δύναμη; Η βούληση να υπερισχύεις του άλλου; Η βούληση καθυποτάξεώς του; Όμως αυτό δεν υποβάλλεται από τον ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως; Τότε όμως δεν πρόκειται περί αδυναμίας του ανθρώπου να αντισταθεί στο αρνητικό. Ο άνθρωπος ασμένως συγκατατίθεται στους "εκμαυλισμούς" της δυνάμεως επειδή δύναμις και αυτοσυντήρησις δεν φάινεται να υπάρχουν ξεχωριστά. Όση περισσότερη δύναμη έχεις, τόσο πιο εξασφαλισμένη είναι η αυτοσυντήρησή σου, η ίδια σου η επιβίωση. Εάν απορρίψεις τη βουληση για δύναμη, δεν είναι ωσάν να συγκατατίθεσαι στην "αυτοκτονία" σου; Μπορεί κανένας να επιβιώσει αν είναι αδύναμος; Ίσως λοιπόν το αρνητικό να μην είναι τόσο αρνητικό όσο νομίζουμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ισχύς εν τη φρονήσει:

    Η αυτο-συντήρηση δεν προϋποθέτει αναγκαστικά την βούληση για δύναμη επάνω στον άλλον. Αντιθέτως, η σύνδεση της με την δύναμη είναι "ο δρόμος προς την κόλαση που είναι στρωμένος με τις καλύτερες δικαιολογίες". Η σύγκρουση του ατόμου με την κοινωνία, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περνά μέσα από την δύναμη, αλλά μέσα από την αποδοχή. Η μάχη που δίνει ο καθένας μας με την αθλιότητα του κόσμου, είναι μάχη που επι της ουσίας είναι κοινό μας πρόβλημα, που δεν επιλύεται με το ποιος θα υπερισχύσει του άλλου.Άλλωστε, τον δρόμο αυτόν τον έχουμε ήδη βαδίσει και γνωρίζουμε ότι δεν καταλήγει παρά μόνο στη μοναξιά και στο ατελείωτο δράμα.
    Τώρα υπάρχει ένα πραγματικό θέμα πως μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτόν σου, δίχως να γίνεις υποζύγιο του απέναντι. Θεωρήσαμε όλοι σαν κοινωνία ότι αυτό θα το λύναμε με την δύναμη, αλλά δεν το λύσαμε. Μήπως πρέπει να το πάρουμε λίγο αλλοιώς;
    Οι ποιότητες που υπάρχουν στον άνθρωπο δεν είναι μόνο εξουσία, δύναμη, επιβολή. Υπάρχουν και άλλες: αγάπη, έρωτας, φροντίδα, συντροφικότητα, πνευματικότητα, ευφυία, αναγνώριση της αδυναμίας.
    Το αρνητικό δεν είναι εφεύρεση και ιδέα, είναι η κοινωνία και εμείς, με τον τρόπο που επιλέξαμε να χειριστούμε το πρόβλημα.Υπάρχει και η άλλη όψη, ίσως πιο δύσκολη και επίπονη.
    Η εμμονή σε λύσεις που δεν βγάζουν παρα μόνο στη "αρρώστια", πρέπει κάποτε να λάβει τέλος.
    Όπως κατανοείς, αν είχα την πατέντα θα την έλεγα. Δεν την έχω. Αυτό που έχω είναι το ατελέσφορο του παρόντος δρόμου και η ανάδειξη συντελεστικών ποιοτήτων, που έχουν επιμελώς παραγκωνισθεί και που πιθανόν να προσδιορίζουν διαφορετική κατεύθυνση της λύσης του προβλήματος, τουλάχιστον με τον τρόπο που το κατανοώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σας βρίσκω υπερβολικά απαισιόδοξο. Η ζωή ήταν πάντοτε έτσι. Μια πάλη του ανθρώπου με τους κακούς του δαίμονες. Ποτέ δεν νίκησε τελειωτικά ο άνθρωπος αλλά και ποτέ δεν νίκησαν τελειωτικά οι κακοί του δαίμονες. Το τελειωτικό δεν ανήκει ούτε στον άνθρωπο, ούτε στους κακούς του δαίμονες. Δεν υπάρχει θέμα απαισιοδοξίας. Ακόμα και στις χειρότερες ώρες του χειρότερου πολέμου, άνθρωποι έχουν φανεί αφάνταστα γενναίοι και απροσδόκητα ανθρώπινοι, άνθρωποι που ίσως δεν τους έπιανε το μάτι σου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και δεν υπάρχει κανένας που να μην πρόδωσε την ανθρωπιά του χωρίς να νοιώθει ίσαμε το τέλος του ένα τσίμπημα στην καρδιά του όσα κι αν του απέφερε η προδοσία αυτή. Βασανιστές έχουν λυγίσει μπροστά στην απέραντη ανθρωπιά των θυμάτων τους και κάποιες φορές ακόμα και δήμιοι πέρασαν με τη μεριά εκείνων που πριν λίγο έσφαζαν. Μπροστά σε τέτοιες διαπιστώσεις δεν σε ξεδιψάει η θεωρία κι ακόμα λιγότερο το να κρατήσεις αποστάσεις και να φυλακιστείς σε κάποιο "τελικό συμπέρασμα" π.χ. "είμαστε αδύναμοι μπροστά στο κακό". Κάθε ώρα είναι η ώρα της μεγάλης απόφασης: με τη ζωή και τον άνθρωπο ή με τούς κακούς του δαίμονες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χ:
    "Η ζωή ήταν πάντοτε έτσι. Μια πάλη του ανθρώπου με τους κακούς του δαίμονες" Συμφωνούμε,αν και φαίνεται, ότι αυτή η μάχη, διαχρονικά, γέρνει στη μεριά των κακών δαιμόνων. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.Εκεί βρίσκεται και η "ελαφρά" απαισιοδοξία μου. Δεν είμαστε "αδύναμοι μπροστά στο κακό", είμαστε όμως αδύναμοι στις επιλογές που κάνουμε όταν το αντιμετωπίζουμε, όχι πάντα, αλλά κυρίως. Αυτό μας καθιστά προβληματική κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Και όμως ...
    http://www.badarts.gr/2016/03/%CF%84%CE%B1-%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σ:
    Το διάβασα. Πας την κουβέντα σε διαφορετική "πίστα". Με διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας. Συμφωνώ επι της αρχής με πολλά ερωτηματικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δεν διακρίνω καθαρά τη μετωνυμική επιτελεστικότητα των παραδηλώσεων του ιστολογίου σας και ειδικότερα δεν καταφέρνω να αποφασίσω εάν προκρίνετε την αποταυτοτική διαφορικότητα του υποκειμένου ή μια ολοποιητική συναρμογή των υπονοούμενων σωματοποιήσεών του ως εν ενεργεία όντος. Μπορείτε να με βοηθήσετε σχετικά; Για παράδειγμα, αυτό που ονομάζετε "άβυσσος" αναφέρεται συμπτωματολογικά στο χαοτικό γίγνεσθαι κατά την εκδίπλωση των δημιουργικών συντελουμένων ή μήπως το ορίζετε ως το εμμενώς Άλλο της παρακείμενης ετερότητας του Ιδίου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΒΛΤς:
    Χα! Κάπου έχασα το λεξικό που αποκωδικοποιεί το μήνυμα σας. Μόλις το βρω θα σας απαντήσω πάραυτα.Εν τω μεταξύ διευκρινίζω ότι η "άβυσσος" ορίζεται ως η περιοχή όπου, όταν το υποκείμενο καταπίπτει, το "Ααααα!!!" που εκφωνείται εκ του στόματος του,δεν δύναται να μετρηθεί με κανένα γνωστό μέτρο. Το μόνο ικανό εργαλείο, είναι το "απειρο-βυθιόμετρο", που όμως δεν έχει ακόμα εφεύρει κανείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Απ' ό,τι φαίνεται, δεν είμαστε απλώς κοντά στην άβυσσο... έχουμε πέσει μέσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πολύ μαυρίλα ρε παιδιά, όλα τοσο σκοτεινα κι άραχλα τα βλέπετε, δεν υπαρχει καμιά χαραμάδα;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ασφιξ:
    Λυπάμαι αν τα όσα λέγονται σου προκαλούν ασφυξία. Δεν είναι στη πρόθεση μου κάτι τέτοιο. Από την άλλη,όμως,δεν θα έχω ενοχές κιόλας. Η σύγχρονη πραγματικότητα,όπως και να την δεις,δεν αποπνέει και αισιοδοξία. Τι λές;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...