Ποιος θυμάται την Αλήθεια, ποιος θυμάται την Ελευθερία;

Οι τελευταίες δεκαετίες που μίλησαν στο όνομα αυτών των δύο “κυριών”, οι δεκαετίες του '60-'70 , αρχίζουν να σβήνουν μέσα στη λήθη του αμείλικτου χρόνου. Ακόμα ακούμε τα τραγούδια τους, αλλά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πια, γιατί μας συγκινούν. Έχουμε χάσει πια το νήμα που τα συνδέει με την πηγή που τα παρήγαγαν. Τις ιδέες δηλαδή που τα ενέπνευσαν. Τους ανθρώπους που πάλεψαν για να πραγματώσουν τα οράματα μιας γενιάς, που με νωπές τις μνήμες ενός τραγικού παγκόσμιου πολέμου, οραματίσθηκαν έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν μπόρεσαν να τον πραγματώσουν, ούτε κατά προσέγγιση, αλλά τουλάχιστον προσπάθησαν να δώσουν μια άλλη πνοή,σε μια παγκόσμια κοινωνία που βάλτωνε σε αγκυλώσεις χρώματος, σεξουαλικής ανελευθερίας, πολιτικής στασιμότητας. Μιας παγκόσμιας κοινωνίας που είχε προλάβει να αντικαταστήσει τον παγκόσμιο πόλεμο, με εισβολές σε κράτη, με δικτατορίες, με μια ειρήνη που έσταζε αίμα και καταπίεση.

Με τα χρόνια αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι,ακόμα και όταν αυτό σε απογοητεύει, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με τις ίδιες ακριβώς μηχανικές πατέντες αιώνων. Σαν όλα να είναι παγωμένα και ακίνητα. Σαν το διαφορετικό, μια ποιοτική εξέλιξη στη συνείδηση, να είναι απλά ένα απατηλό όνειρο, μια χίμαιρα.

Το έργο που έχουμε δει άπειρες φορές, κρατά το μυστικό της επανάληψης του, επτασφράγιστο!!!

Ποιος θυμάται σήμερα την αναζήτηση της Αλήθειας, ποιος φλογίζεται από το όραμα της Ελευθερίας;

Μάλλον κανείς. Ενώ για μια ακόμη φορά, τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το σκοτάδι, ενώ η νύκτα καταλαμβάνει όλο και πιο γρήγορα το φως, βυθιζόμαστε για μια ακόμη φορά, σε μια αδράνεια, ενώ “βλέπουμε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει”.Ο πλανήτης της παγκοσμιοποίησης δεν ντρέπεται πια δημόσια να δηλώνει, ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πνίξει τους πρόσφυγες ,που ο ίδιος δημιούργησε. Δεν ντρέπεται να δηλώνει δημόσια, ότι στο όνομα μιας οικονομίας που εξυπηρετεί τους λίγους, ότι δεν έχει πρόβλημα να θυσιάσει τους πάντες στη φτώχεια. Κυρίως όμως δεν ντρέπεται να δηλώνει ότι είναι έτοιμος να μπει ξανά σε ένα γενικευμένο πόλεμο, που θα κάνει τους προηγούμενους πολέμους να φαίνονται σαν απλές συρράξεις. Η Συρία μετρά στα χρόνια της καταστροφής της, γύρω στα 150.000 χιλιάδες νεκρά παιδιά. Δεν μιλάμε για τους πρόσφυγες, δεν μιλάμε για τους νεκρούς. Δεν μιλάμε για την καταστροφή του φυσικού χώρου, δεν μιλάμε για τα αρχαία μνημεία.Φαίνεται ότι η αναζήτηση της Αλήθειας των πραγμάτων και το όραμα ενός ελεύθερου κόσμου , δεν χωρά στη τσεπούλα της οικονομικής διεκδίκησης και ευμάρειας. Τι μέλλον μπορεί να περιμένει ένα κόσμο που αναζητά την ασφάλεια του, αποκλειστικά και μόνον, στους τραπεζικούς του λογαριασμούς; Ποια είναι η αλήθεια ενός τέτοιου κόσμου; Πόσο,τελικά, είναι ελεύθερος;

Η μνήμη φαίνεται ότι χάνεται και μαζί με αυτήν ξεθωριάζει η ελπίδα . Ο κόσμος της επίπλαστης “ευμάρειας”, σιγά σιγά αλλά σταθερά, αποκαλύπτει το φρικώδες πρόσωπο του. Διαλαλεί τις απάνθρωπες προθέσεις του, αλλά και τα μέσα που θέλει να τις επιβάλλει. Η ανθρωπότητα δεν έχει πλέον το άλλοθι του “δεν γνώριζα”. Η αποδοχή αποτελεί σιωπηρή συγκατάθεση στη αέναη διαιώνιση ενός σφάλματος. Οφείλουμε, θεωρητικά τουλάχιστον, να πάρουμε μια θέση ,για το αν αυτός ο κόσμος μας αρέσει στην ουσία του και όχι μόνον όταν θίγεται η τσέπη μας. Ένα αίτημα πάνω σε μια τέτοια διαπίστωση ,που μέχρις στιγμής είναι ανύπαρκτο, θα μου έδινε πραγματικά κουράγιο να ελπίζω. Όλα τα υπόλοιπα σταδιακά,ακόμα και αν κατανοώ την αναγκαιότητα τους, γίνονται βαρετά. Απελπιστικά βαρετά !!!

Μου θυμίζουν το τραγούδι “λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω”. Μα δεν θέλω ψίχουλα, την αγάπη θέλω και την θέλω ολόκληρη !!!

Ποιος θυμάται σήμερα την αναζήτηση της Αλήθειας, ποιος φλογίζεται από το όραμα της Ελευθερίας;

Όλοι και κανένας. Κρίμα !!!