Η πραγματικότητα φιλοδοξεί να ξεπεράσει τους εφιάλτες μας

Μνημόνια. Ένας συναρπαστικός κόσμος. Η κρυφή γοητεία της οικονομίας. Η απόλυτη αναγκαιότητα. Η χαρά του να σκέφτεσαι όλες τις ώρες τις ημέρες, αυτά που θα σου κόψουν. Η περιπέτεια της σύνταξης, του μισθού. Η ερωτική συνεύρεση με την εξάρτηση από τους εραστές-δανειστές. Η μαγεία που προκαλεί η υποταγή στον ανώτερο οικονομικά. Το άγχος και η ανασφάλεια που δεν σου επιτρέπει να εφησυχαστείς. Όλα αυτά δεν είναι αμελητέα πράγματα. Όχι!!

Μπορεί να μην σε προάγουν με τον τρόπο που ονειρευόσουν, αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς ότι κάτι σου κάνουν, κάτι όμορφο. Μέχρι και οι γραβάτες έφυγαν από τα πουκάμισα για να ανεμίσουν στον καθαρό αέρα, ζητώντας το δίκιο τους και να φτιάξουν κίνημα. Εύλογα.!

Αν δεν καταλάβεις το άδικο όταν θίγεται η τσέπη σου, που θα το καταλάβεις; Στο Αιγαίο που έχει γεμίσει πτώματα;

Είμαστε όλοι Ευρώπη τελικά .

Καταλάβαμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, ότι όταν δεν σκέφτεσαι την οικονομία σαν την ουσία της ζωής σου, κάνεις τραγικό λάθος. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα άλλο παρά σενάρια συνωμοσίας. Άθλιας συνωμοσίας ανόητων, που ονειροβατούν σε ψευδαισθήσεις. Μας το είπε και ο κύριος Σόϊμπλε: είναι η συμφωνία ανόητοι.

Τι καλός κύριος!!! Μας διαφώτισε.

Η μαγική συμφωνία για τα φράγκα. Αυτά είναι τα ουσιώδη, όχι τα άλλα που ψελλίζουν οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν που πατάνε.

Ο κόσμος αλλάζει, φίλοι μου, αλλάζει βεβαίως, χωρίς εμάς, αλλά και αυτό λίγη σημασία μπορεί να έχει, μπροστά στο ότι αλλάζει. Τον αλλάζουν αυτοί που ξέρουν, όχι εμείς που δεν ξέρουμε. Σε μας απομένει να το αποδεχτούμε απλά και ήσυχα.

Ειλικρινά ποτέ δεν περίμενα να ζήσω τέτοιες ομορφιές. Είναι επειδή παρέμενα εγκλωβισμένος, λανθασμένα βέβαια, στη εντύπωση ότι ζω σε αστικό κράτος δικαίου, δεν είχα αντιληφθεί την γοητεία του αναδυόμενου μεγαλείου της αυτοκρατορίας. Σιγά-σιγά όμως αρχίζω και το κατανοώ. Μπορώ τώρα να ομολογήσω . Αυτό ήταν που έλλειπε από την ζωή μας. Είναι η καθοριστική πινελιά σε ένα πολλά υποσχόμενο παρόν. Μπορεί κάποιοι να μην μπορέσουν να το ακολουθήσουν, αλλά εν τέλει και όλα τα δάκτυλα του χεριού δεν είναι ίσα. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Πιστεύετε ότι είναι λίγο να είσαι μέλος ισότιμο αυτής της Ευρώπης; Αυτού του πολιτικά, ηθικά, πολιτιστικά και κυρίως οικονομικά άμεμπτου δυτικού τρόπου ύπαρξης ; Ας μην είμαστε αχάριστοι, είμαστε πολύ τυχεροί, πάρα πολύ τυχεροί!!!

Τόσο που όσο θα περνάν τα χρόνια θα κλαίμε από ευγνωμοσύνη.

Είδα, έμαθα, φωτίστηκα!!!! Δόξα σοι ο Θεός.