Η Οικονομία ως θέατρο διαμάχης της απόλυτης Εξουσίας

Οι κοινωνίες πάντοτε αποτελούσαν το λάφυρο της ατέρμονης πάλης των εξουσιαστών για την απόλυτη εξουσία. Η πάλη αυτή άτεγκτη και ολοκληρωτική, ποτέ δεν δίστασε να θυσιάσει στους στόχους της, τις δομές, τους πόρους, τα άτομα της εκάστοτε κοινωνίας. Άλλωστε για όσους εξουσιάζουν, η μέριμνα δεν στρέφεται στη φροντίδα, παρ’ όλο που αυτό ισχυρίζονται, αλλά στη εξυπηρέτηση των όσων μετά μανίας στοχεύουν. Οι άνθρωποι που αποτελούν τις κοινωνίες λογίζονται από τους άρχοντες αυτού του κόσμου, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων,  σαν ένα κοπάδι αναλώσιμων  «πραγμάτων», που δεν ανήκουν στη τάξη τους και στο επίπεδο τους, άρα κάποιος μπορεί να τα διαχειριστεί και εφ’ όσον έχει την δύναμη,  για την δική του βούληση.

Αφού το χρήμα αποτελεί το μαγικό ελιξίριο της σύγχρονης ζωής, δεν είναι παράλογο να ειπωθεί, ότι η οικονομία αναγκαστικά, αποτελεί και καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μέρος στα μυαλά της κοινωνίας . Κάτι που πλέον συμβαίνει αυτόματα,  καθώς για να υπάρξεις, πρέπει απλά να σκέφτεσαι οικονομικά, με βάση πάντοτε το χρήμα.

Αυτό πλέον έχει περάσει και έχει γίνει η πρώτη και κυρίαρχη φύση μας. Έτσι, όσοι χειρίζονται την οικονομία , δηλαδή αυτοί που εξουσιάζουν, καθορίζουν απόλυτα τον τρόπο που θα διεξαχθεί το δικό τους παιχνίδι, το παιχνίδι της  εξουσίας.

 Η οικονομική κρίση και αντίθεση, απλώς υποδεικνύει ότι μέσα στους κόλπους των αρχόντων , υπάρχει σφοδρή διαμάχη. Καινούργια στοιχεία έχουν μπει στο παιχνίδι , κράτη έχουν αποκτήσει ισχύ, η γεωπολιτική τάξη έχει διασαλευτεί, η λαιμαργία για ολοένα ευρύτερη επέκταση έχει αυξηθεί, οι μνήμες από τον όλεθρο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έχουν ατονήσει, οι υπερδυνάμεις δεν αρκούνται πλέον σε σφαίρες επιρροής, αλλά  στη κατάκτηση του πλανήτη.

Η απίστευτη συσσώρευση δανείων σε κράτη και ιδιώτες, ένα ποσό που το υπολογίζουν παγκοσμίως στα 56 τρις ευρώ και που μπορεί να είναι και περισσότερο, είναι αδύνατον να αποπληρωθεί, αλλά και αδύνατον να αγνοηθεί. Η καρκινική επέκταση αυτού του χρηματικού ελλείμματος καταδυναστεύει τους πάντες και δημιουργεί ένα απίστευτο αλαλούμ προβλημάτων οικονομικών, κοινωνικών, ψυχολογικών. Ολόκληρος ο πλανήτης φαίνεται να ζει με τον φόβο μιας οικονομικής κατάρρευσης.

Η σύγκρουση της παγκόσμιας ελίτ στο πεδίο της οικονομίας πήρε την μορφή μιας τάσης για ακραία λιτότητα, (Σχολή του Σικάγο), στο επίπεδο της κοινωνίας ,για περιορισμό της διακίνησης του χρήματος, που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και από την άλλη πλευρά σε μια επανάκαμψη της απελευθέρωσης του χρήματος, προς χάριν της ανάπτυξης και της κατανάλωσης. (Νέο-κεϋνσιανοί).

Η σύγκρουση αυτή, παρ’ όλο που κυρίως διαδραματίζεται πίσω από τις κουρτίνες της πολιτικής σκηνής, έχει σαν εφαλτήριο την πραγματική ζωή. Εκεί μια σειρά προβλημάτων, όπως η άναρχη ανάπτυξη της τεχνολογίας σε βάρος της πραγματικής εργασίας, η ανεργία, η συρρίκνωση αγορών ευρείας κλίμακας, το βιοτικό επίπεδο των καταναλωτών που αρνούνται να κατέβουν κλίμακα, έχουν μπλοκάρει την κίνηση της πραγματικής οικονομίας. Απλά, η κοινωνία της ευημερίας απαιτεί όλο και μεγαλύτερο μερίδιο από  την πίτα, μερίδιο πού η ελίτ των αρχόντων αρνείται να παραχωρήσει. Ο τρόπος που μέχρι σήμερα έχει οργανωθεί από το παγκόσμιο σύστημα η κοινωνία, απαιτεί αλλαγή.

Οποιαδήποτε αλλαγή όμως, πρέπει a priori να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης που οργανώνει τον κόσμο και όχι τους υπηκόους της. Κάθε φορά που απαιτείται παρόμοια αλλαγή υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μιας γενικευμένης σύγκρουσης. Στο γήπεδο παίζουν μόνοι τους και οι θλιβεροί θεατές, που εν προκειμένω, είμαστε όλοι εμείς, παρακολουθούμε την εξέλιξη του αγώνα , που είναι αγώνας επικίνδυνος και αφορά όλους μας.

Υπάρχει μια όμορφη γερμανική παροιμία που αποτυπώνει πλήρως ,κατά την γνώμη μας, την νοοτροπία τους : « Όταν παλεύουν στο κάμπο τα βουβάλια, την  πληρώνουν τα βατράχια.»

Είναι σαφές, τουλάχιστον με βάση την φτωχή κατανόηση μας, ότι η ίδια η κοινωνία αδυνατεί να διεκδικήσει ένα διαφορετικό όραμα για τον κόσμο μέσα στον οποίον ζει. Έτσι, απλά , γέρνει είτε δεξιά ,είτε αριστερά μέσα στο γήπεδο, σαν να παρακολουθεί ένα αγώνα τένις, όπου τα μάτια τρέχουν να προλάβουν το μπαλάκι, που εναλλάσσεται με ταχύτητα στις δύο πλευρές .

Η κρίση μέσα στη οικονομία είναι κρίση μέσα στο στρατόπεδο της τάξης που άρχει και είναι κρίση εξουσίας. Στη θεατρική σκηνή της οικονομίας, οι στρατοί των διεκδικούντων, απλώς  υποβάλλουν τα όπλα και τις προθέσεις τους. Η τελική μάχη δεν θα δοθεί μέσα στη οικονομία, αλλά έξω από αυτήν και σε άλλα πεδία.

Συνήθως, οι άρχοντες επιλύουν τις αντιθέσεις τους με ριζική αντιπαράθεση , δηλαδή με πόλεμο, τα τύμπανα του οποίου ακούμε καιρό στα αυτιά μας.