Ταλαντώσεις στο κενό.

 

Όσοι είχαν απωθήσει την πιθανότητα ενός πολέμου μέσα στο δυτικό κόσμο, μάλλον εξεπλάγησαν όταν είδαν τον ρωσικό στρατό να εισβάλλει στο ουκρανικό έδαφος. Όσοι ξέχασαν την Κύπρο και την Γιουγκοσλαβία, μάλλον είχαν μια εσφαλμένη αντίληψη του ποιες περιοχές ανήκουν γεωγραφικά στο δυτικό κόσμο. Όσοι πάλι έβλεπαν μια σειρά από χώρες σε άλλες γεωγραφικές περιοχές να διαλύονται από τους “ευγενείς υπερασπιστές της Δημοκρατίας και του καλού”, να κλαίνε για την ατυχία τους, μάλλον είχαν ταυτιστεί είτε με τις σταυροφορίες αυτές, είτε δεν έδιναν δεκάρα για το τι συνέβαινε, αφού ήταν πολύ μακριά από αυτούς. Εντέλει οι περισσότεροι, ως συνήθως, έπεσαν από τα σύννεφα στα οποία συνήθως κατοικούν το περισσότερο διάστημα. Στο πραγματικό κόσμο, ακόμα και εκείνοι που δεν ασχολούνται γενικώς με τα κοινά, αντιλαμβάνονται ότι κανείς δεν κατεβάζει 150000 στρατό στα σύνορα μιας χώρας για να κάνει πασαρέλα.

Γενικά, το παρελθόν μας, το παρόν και πιθανόν και το μέλλον μας, ευφραίνεται από το γλυκό πιοτό της αμνησίας. Δεν πρέπει αυτό να μας προκαλεί έκπληξη, μια που οι εικόνες προκαλούν έντονες οπτικές συγκινήσεις, που ξεθωριάζουν το ίδιο εύκολα αφού γρήγορα θα τις αντικαταστήσουν καινούργιες εικόνες επίσης εντυπωσιακές . Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις δακρύβρεχτες λέξεις, που έρχονται να δώσουν μια σύντομη υπόσταση στις εικόνες, που γεννά η φρίκη της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Ζούμε στη επικράτεια ενός μεγάλου ψέματος, που γεννά συνεχώς επιμέρους ψέματα και κατορθώνει να διαβρώνει την μνήμη και την στοιχειώδη επίγνωση του πλαισίου μέσα στο οποίο ζούμε. Μέσα στο μεγάλο ψέμα, όλα εξορίζονται με χαρακτηριστική ευκολία, ακόμα και ο θάνατος, στο περιβάλλον μια ατελείωτης ασυνειδησίας, που διατηρεί το προνόμιο να ορίζει το νόμιμο από το άνομο, το σωστό από το λάθος , το ψεύτικο από το  αληθινό. Μέσα σε αυτό τον κόσμο, το δίκιο σου αποκτά υπόσταση μόνο όταν είναι συγχρονισμένο με το κυρίαρχο ψέμα, ειδάλλως δεν υφίσταται και θα πρέπει να υποστείς τις συνέπειες, όταν έχεις και την παραμικρή διάθεση να το υποστηρίξεις.

Είναι άραγε πολύ εξτρεμιστικό να υποστηρίξουμε, ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο το κρυμμένο μυστικό είναι, ότι η Δύναμη είναι η κυρίαρχη αξία του ; ότι ο δυνατός δικαιούται και ο αδύναμος οφείλει να υποστεί το οτιδήποτε ; Παντού και στα πάντα; Όμως ποτέ αυτό δεν λέγεται καθαρά, γιατί ενώ όλοι ζούμε με αυτή την διαπίστωση, συγχρόνως, είναι η μοναδική διαπίστωση που οφείλουμε να την ξεχνάμε συνεχώς, ιδιαιτέρως όταν είμαστε οι αδύναμοι. Οι δυνατοί αυτού του κόσμου όμως είναι το μόνο πράγμα που δεν ξεχνούν ποτέ. Αντιθέτως, η επέκταση της δύναμης τους είναι αποκλειστικά ο σκοπός της ζωής τους. Ο εφιάλτης του δυνατού είναι η απώλεια της δύναμης. Στη επικράτεια της δύναμης, η ανάδειξη της αδυναμίας του αντιπάλου είναι το βασικό μέλημα στη επικράτηση. Είναι το κυρίαρχο όπλο της προπαγάνδας, που για να μην φανερώσει, ότι όλα γίνονται απλώς για την απόκτηση όλο και μεγαλύτερης δύναμης, προσπαθεί να ντύσει την δραστηριότητα της με ευγενικούς σκοπούς. Έτσι είναι αναγκασμένη να εμφανίσει τον αντίπαλο της σαν το απόλυτο κακό που  ξαφνικά θέλει να κυριεύσει τον κόσμο. Ενώ στη πραγματικότητα την ίδια αξία μοιράζεται, τους ίδιους στόχους έχει. Οι δυνατοί αυτού του κόσμου στη πραγματικότητα έχουν το ίδιο ακριβώς πρόσωπο που επάνω έχει χαραχτεί η ατελείωτη αγωνία της δραστηριότητας τους. Να αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Σε αυτή την πυραμίδα που είναι από τα πανάρχαια χρόνια ποτισμένη από το αίμα των ανθρώπων που θυσιάστηκαν στις επιδιώξεις τους, ο δυνατός κάθεται στη κορυφή και ατενίζει το βασίλειο του . Ένα βασίλειο νεκρών ψυχών. Απολαμβάνει μια κούφια ικανοποίηση, αφού τα σμήνη των λιγότερων δυνατών μάχονται ανελέητα σε όλες τις βαθμίδες της πυραμίδας, για να αναρριχηθούν στη υψηλότερη θέση, που θα τους δώσει μεγαλύτερο πλεονέκτημα. Στη ουσία, στη επικράτεια της δύναμης, η έννοια της ειρήνης δεν υφίσταται, παρά μόνο προσχηματικά, μια που ο πόλεμος είναι εκ των πραγμάτων η κυρίαρχη συνθήκη για να υπάρχεις.

Στο στρατόπεδο των αδυνάτων τώρα τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο απελπιστικά. Στις περιόδους που οι δυνατοί έχουν αποφασίσει ότι ο κόσμος πρέπει να μοιραστεί εξαρχής, άρα και οι συγκρούσεις θα παίρνουν ένα χαρακτήρα καθημερινότητας, οι κραυγές για την ειρήνη οφείλουν να μην διαλέγουν στρατόπεδο, για να βρίσκονται πιο κοντά στο εκάστοτε νικητή. Γιατί τότε αυτές οι κραυγές για ειρήνη, είναι κρυμμένες ζητωκραυγές για τον ενδεχόμενο νικητή της σύγκρουσης. Κανένας πόλεμος δεν σταμάτησε, επειδή κάποιοι βροντοφώναξαν ότι πρέπει να υπάρχει ειρήνη, είτε επειδή αναγνώρισαν το δίκιο της μιας ή της άλλης πλευράς. Οι πόλεμοι πάντοτε σταματούν όταν κάποιος από τους δυνατούς ηττήθηκε, ή αυτά που έχανε ήταν περισσότερα από εκείνα που κέρδιζε. Σε αυτές τις περιπτώσεις ανακαλύπτουν ξαφνικά όλοι, ότι πρέπει να κάνουν ειρήνη, που στη ουσία είναι μια μορφή εκεχειρίας και προετοιμασίας για την επόμενη σύρραξη. Οι στρατοί και οι πληβείοι έχουν ανάγκη από παύσεις για να λειτουργήσουν τα ευεργετικά συμπτώματα της αμνησίας, ούτως ώστε να διατηρούνται φρέσκοι και δυναμικοί στη επόμενη σύγκρουση. Μπορεί ποτέ να μην έχουμε βρεθεί κοντά σε μια διαρκή επιδίωξη του να έχουμε πραγματικά ειρήνη, όμως σε διαρκή πόλεμο βρισκόμαστε συνεχώς, ακόμα και όταν δεν το κατανοούμε. Γιατί για να επιδιώκεις την ειρήνη, οφείλεις να απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από την επιρροή που ασκεί η δύναμη  και η ανάγκη για κυριαρχία, όχι φαινομενικά, αλλά ουσιαστικά. Πως όμως απομακρύνεσαι από την επιρροή της δύναμης, όταν το ιδεώδες της έχει κάνει αποίκιση στον εαυτό σου;

Θέλεις να είσαι από εκείνους που θα παλέψουν για να αναρριχηθούν στη κορυφή της πυραμίδας αποκτώντας ολοένα και περισσότερη δύναμη, που θα την ασκούν σε όσους είναι σε θέση αδυναμίας ; Ή θέλεις να βάλεις τέλος στη μάχη που μαίνεται στο ίδιο σου τον εαυτό για την απόκτηση δύναμης και να παραμερίσεις και όσους προσπαθούν με χιλιάδες τρόπους για να σε ωθήσουν στο άρμα της; Οφείλεις να δώσεις μια απάντηση πρώτα στο εαυτό σου. Κανείς δεν πρόκειται να σε βοηθήσει σε ότι αποφασίσεις, ούτε κανείς θα απαλύνει τους κόπους που θα παρουσιαστούν στο δρόμο σου. Θα συναντηθείς με όσους μοιράζονται την απόφαση σου και θα έχεις απέναντι σου όσους έχουν κρίνει διαφορετικά. Το πως θα τους αντιμετωπίσεις θα είναι προϊόν αυτού που έχεις αποφασίσει. Στη τελική, αν η αιτία ενός πολέμου είναι η δίψα για δύναμη, το τέλος ενός πολέμου είναι μια άλλη δύναμη που είναι αποτελεσματικότερη από την πρώτη. Φαύλος κύκλος, που πουθενά δεν περιλαμβάνει δραστικά την ειρήνη, παρά μόνο σαν αποτέλεσμα σύγκρουσης δύο δυνάμεων, που κάποια από τις δύο αναπόφευκτα θα ηττηθεί. Για να αποφύγεις όμως ριζικά ένα πόλεμο απαιτείται η ανάπτυξη της συνείδησης και της αγάπης, προϋποθέσεις απαραίτητες για να παραχθεί ειρήνη. Αυτό αφορά όχι μόνο τα εμπλεκόμενα μέρη, αλλά όλη την κοινωνία και τον καθένα από τα μέλη της ξεχωριστά. Ειδάλλως, το μίασμα του πολέμου και της ανάγκης για κυριαρχία που κρύβεται μέσα του, θα διαχυθεί μέσα στη κοινωνία και θα αναπαραχθεί με πολλές μορφές αναζωπυρώνοντας όλες τις αντιθέσεις που υπάρχουν μέσα στη κοινωνία.

Σε ότι και αν έχουμε αποφασίσει στη ζωή μας είναι δύσκολο να μην συναντήσουμε τον πόλεμο σε κάποια μορφή του, μια που “Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους.”όπως είπε και ο σοφός Ηράκλειτος και μάλλον κάτι είχε καταλάβει για το αναπόφευκτο του πράγματος.