Η ανάπτυξη της δυστοπίας μέσα στη πραγματικότητα.

 

Η πραγματικότητα συντίθεται από μια πλημμυρίδα βουλήσεων, σαφώς αντικρουόμενων μεταξύ τους, που με ένα μαγικό τρόπο, καταλήγουν στο τέλος να παίρνουν μια μορφή, που καλώς ή κακώς καταντά να γίνεται αποδεκτή με ευαρέσκεια ή δυσαρέσκεια. Αυτή η διαδικασία μέσα στη πολυπλοκότητα της και συνεχής είναι, αλλά και διατηρεί τη ιδιότητα να μην γίνεται απολύτως αντιληπτή από τους ανθρώπους που βρίσκονται ζωντανοί μέσα της. Οι άνθρωποι δηλαδή σαν άτομα αλλά και ως σύνολο υπολείπονται των διαδικασιών που συνθέτουν την πραγματικότητα, παρόλο που είναι οι κύριοι δημιουργοί της. Αυτό είναι λίγο περίεργο, γιατί είναι σαν να λέμε απλοϊκά μιλώντας, ότι ένα μίξερ είναι ανώτερο από τα συστατικά που χτυπάει. Βέβαια δεν θα υπήρχε μίξερ δίχως τα συστατικά, αλλά και τα συστατικά από μόνα τους δεν θα μπορούσαν να γίνουν ένας εύγευστος χυμός. Όμως ο χυμός μπορεί να χάσει αυτομάτως την καλή του γεύση, αν μέσα του μπουν υλικά που δεν του ταιριάζουν. Φανταστείτε δηλαδή ένα ανάμεικτο χυμό φρούτων με πολύ πιπέρι και πολύ αλάτι. Κανείς δεν θα ήταν διατεθειμένος να πιει, αλλά ούτε και να πληρώσει ένα τέτοιο χυμό.

Όμως φαίνεται, ότι στη πραγματικότητα ανάλογες “συνθέσεις” όχι μόνο δεν είναι απαγορευτικές, αλλά εμφανίζονται για κάποιο περίεργο λόγο πολύ συχνά στη ιστορία της. Το ακόμα πιο περίεργο είναι όμως, ότι οι άνθρωποι που ζουν μέσα σε τέτοιες πραγματικότητες, κατορθώνουν να τις ενσωματώνουν στη ζωή τους εύκολα ή δύσκολα και να μην τους γίνονται αντιληπτές σαν προβληματικές πραγματικότητες, αλλά πολλές φορές και σαν να είναι αναγκαίες. Για αυτό είναι αναγκαίο κάποτε, να πρέπει να εξοικονομήσουμε κάποιο χρόνο για να σκεφτούμε, το πόσο πολύπλοκη και μυστήρια κατάσταση, είναι αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα , αλλά και την συμμετοχή μας στη διαμόρφωση της.

Είναι αλήθεια, ότι η πραγματικότητα είναι ένα θορυβώδες, μονίμως αφρισμένο ποτάμι, που διαρκώς μετασχηματίζεται και δεν ευνοεί αυτούς που την παρατηρούν και θέλουν να κάνουν μια ευχάριστη βολτούλα στα νερά της. Συνήθως, κοιτάει με αγριεμένο μάτι και χαιρεκακία γνωρίζοντας το τι περιμένει, όσους δεν υπολογίζουν με σωφροσύνη και σεβασμό τα νερά της. Διότι είναι πολύ δεκτική να εγκολπώνεται τους πάντες, αλλά δεν διακατέχεται από μητρικά αισθήματα. Αντιθέτως, πιστεύει στη σκληρότητα και στη ικανότητα όσων θα την διασχίσουν να αντιπαρέρχονται τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που θα τους επιβάλλει. Σε αντίθεση με την πραγματικότητα οι άνθρωποι που πλέουν στα νερά της διακατέχονται από την αίσθηση και τη πεποίθηση, ότι μπαίνουν σε κάποιο οικείο χώρο, σαν να είναι οι κυρίαρχοι του. Τις περισσότερες φορές απογοητεύονται οικτρά, αλλά και πάλι ενώ κάτι τέτοιο θα έπρεπε να τους κάνει πιο οξυδερκείς και επιφυλακτικούς ή τέλος πάντων να τους αλλοιώνει την αυθάδεια, δυστυχώς παραμένουν αναλλοίωτοι και το ίδιο ανόητοι. Αυτό με κάποιο τρόπο το γνωρίζουμε όλοι, μια που όλοι έχουμε πάρει ανάλογα μαθήματα από την πραγματικότητα, αλλά εις μάτην. Συνήθως η αντίληψη που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων είναι ότι η πραγματικότητα διαμορφώνεται από κάποιους άλλους και όχι από όλους μας. Αυτό ενώ σε ένα μεγάλο ποσοστό είναι αλήθεια, όντως ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας διαμορφώνεται από ένα σύνολο ισχυρότερων βουλήσεων, μέσω αυτού παραγνωρίζεται το γεγονός της καθολικής συναίνεσης που δίνει η κοινωνία σε αυτές τις βουλήσεις. Είναι βλακεία να πιστεύει κανείς ότι ο Χίτλερ επέβαλλε την βούληση του στο γερμανικό λαό, δίχως την συναίνεση του γερμανικού λαού. Όπως επίσης είναι βλακεία να πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια προσωπικότητα, θα μπορούσε να ξεχωρίσει αν δεν εύρισκε το κατάλληλο έδαφος για να εκφράσει την βούληση του. Αυτό το παράδειγμα, ενώ σήμερα είναι εξόφθαλμα χονδροειδές , όμως μπορεί πραγματικά να αποτελέσει ένα ευδιάκριτο σημείο αφετηρίας για σκέψη.

Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν πολλά και επιβεβαιώνουν την λαϊκή ρήση “ όποιος βρίσκει πρόσφορο έδαφος, μπορεί και κάνει”. Άρα όσοι πέφτουν από τα σύννεφα κάθε φορά που η πραγματικότητα τους κτυπά την πόρτα, καλό θα ήταν να σκεφτούν να προμηθευτούν αλεξίπτωτα γιατί οι πτήσεις τους θα είναι αρκούντως ανώμαλες. Έτσι σαθρές δικαιολογίες του στυλ “δεν ήξερα”, “δεν άκουσα”, “δεν κατάλαβα”, το μόνο που κατορθώνουν είναι να δικαιολογούν όσα κάποιος αποδέχτηκε, γιατί περίμενε μόνο το όφελος από αυτά και όχι τα δυσάρεστα που τα ακολουθούν. Διότι κανείς δεν μπορεί να δίνει εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που δεν φημίζονται για το ενδιαφέρον τους στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο, που δεν φημίζεται για το ενδιαφέρον του για κανέναν !!! Οι εξαιρέσεις πάντα επιβεβαιώνουν αυτό τον δυσάρεστο κανόνα.

Η απαρχή μια επερχόμενης δυστοπίας έχει την ρίζα της μέσα στη καθιέρωση μιας αυτο-δοξαζόμενης ατομικιστικότητας που επιδιώκει συνεχώς ένα όφελος που ούτε αξίζει η ίδια, αλλά το έχει ανακηρύξει και σε κεντρική αξία της. Ένα έδαφος που είναι σαθρό από την φύση του. Υστερόβουλες βουλήσεις αλλά με μεγαλύτερη δύναμη είναι εκ των πραγμάτων διαθέσιμες να εκμεταλλευτούν τα κενά που ανοίγονται αναπόφευκτα μέσα στη κοινωνία, για να σπρώξουν την πραγματικότητα στη κατεύθυνση που τους ευνοεί. Δεν σημαίνει βέβαια ότι αναγκαστικά θα πετύχουν τους στόχους τους, όμως θα αποπειραθούν, γιατί θεωρούν ότι οι καιροί τους ευνοούν.

Ανέκαθεν το κεντρικό ζήτημα ήταν ο έλεγχος συνολικά της κοινωνίας. Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο αυτός ο έλεγχος μπορεί να είναι παγκόσμιος ή δεν μπορεί να υπάρξει με τους συμβατικούς τρόπους του παρελθόντος. Κάθε εποχή έχει τις ιδιαίτερες συνθήκες της αλλά και  τις ιδιομορφίες της ανάπτυξης της . Αυτά αποτελούν πολύτιμα εργαλεία σε όσους επιδιώκουν ένα κεντρικό έλεγχο των κοινωνιών. Εργαλεία που γνωρίζουν την αξία τους και βρίσκονται και στη θέση να μπορούν να τα αξιοποιήσουν για το όφελος τους. Αν υπάρχει κάποια αδυναμία στη εκπλήρωση των στόχων τους δεν βρίσκεται, ούτε στη πρόθεση τους, που είναι αταλάντευτη, ούτε στο ψεύτικο ενδιαφέρον που εμφανίζουν για την ευημερία της κοινωνίας. Βρίσκεται στη αυθάδεια που τους συνοδεύει, ότι θεωρούν αυτή την πραγματικότητα διαμορφωμένη αποκλειστικά από την δύναμη τους, αλλά και από την πεποίθηση ότι αυτή η πραγματικότητα μπορεί να παραμείνει αναλλοίωτη από τις προθέσεις των υπολοίπων. Η έπαρση που πάντοτε δημιουργεί η δύναμη, όταν κολακεύεται από τα αποτελέσματα της και ο περιορισμός της ελευθερίας των υπηκόων της, ήταν ανέκαθεν το αδύναμο σημείο της.

Κανείς εξουσιαστής υπό οποιαδήποτε μορφή και σε οποιαδήποτε σχέση, δεν μπορεί να κατανοήσει, ότι ο μόνος τρόπος που μπορεί να μην οδηγήσει την άκρατη δύναμη στη αυτοκαταστροφή του, είναι να την χρησιμοποιήσει προς όφελος των ασθενέστερων και να την ξεφορτωθεί μοιράζοντας την . Διότι ακόμα και η δύναμη είναι ένα δώρο, που δεν έχει δοθεί για το αξιοποιήσεις αποκλειστικά για τον εαυτόν σου σε βάρος όλων των άλλων, αλλά ένα δώρο που για να το χαρείς πρέπει να το μοιραστείς με άλλους σαν να είναι κοινό σας κτήμα.

Όπως και νάχει βρισκόμαστε σε μια περίοδο που αρχίζουμε να βλέπουμε ένα αρκετά δυστοπικό μέλλον να ξεπροβάλλει μέσα στη πραγματικότητα. Αν η πραγματικότητα θα το ενστερνιστεί και θα βαδίσει με αυτό, δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Μια σύγκρουση φαίνεται να υπάρχει μέσα στο ποτάμι της πραγματικότητας και μόνο ο μάντης Κάλχας θα μπορούσε ίσως να μας βοηθήσει για την έκβαση του. Αυτό το ποτάμι έχει γνωρίσει πολλές τέτοιες αναταράξεις, πιθανόν κάποιες να ήταν και χειρότερες. Όμως συνεχίζει και κυλά !!!!

Το γράμμα του Αδελφού Λούσιους στους συντρόφους του.

 

Πολλοί αισθάνονται ότι ζουν μια θλιβερή εποχή. Είναι όσοι είναι ελαφρώς αποτυχημένοι. Βρισκόμενοι συνήθως στις παρυφές του κοινωνικού γίνεσθαι, παραπονιούνται που όλες οι αποφάσεις που εκτελούνται είναι ερήμην τους. Λες και ποτέ συμμετείχαν ή αποφάσιζαν για τους εαυτούς τους. Δεν καταλαβαίνουν απλώς την πραγματικότητα μέσα στη οποία ζουν. Δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι υποτελείς. Θεωρούν ότι μπορούν να αποφασίζουν για τις ζωές τους, δίχως να κατανοούν ότι ουδέποτε είχαν τέτοιο έλεγχο. Όμως δεν παύουν να αποτελούν μια σχετική ενόχληση για τα κέντρα αποφάσεων. Ένας παράγοντας που δεν μπορεί να μην λαμβάνεται υπόψιν. Είναι αναγκαίο να είμαστε συνεχώς όλο και πιο εφευρετικοί, να βρίσκουμε συνεχώς καινούργιους τρόπους που να ανανεώνουν την αυταπάτη τους και την αναγκαστική συμμετοχή τους στο παιχνίδι που οφείλουν να συμμετέχουν. Δεν νοείται εφησυχασμός σε αυτό το επίπεδο, θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος. Οι ρωγμές στο καμβά της πραγματικότητας είναι πολύ επικίνδυνες, ειδικά για τις χρονικές περιόδους μάλιστα που ανεβάζουμε τις κοινωνικές πιέσεις, για να επιτύχουμε τους στόχους μας.

Έχω διαφωνήσει πολλές φορές για την επιταχυνόμενη ένδεια στη οποία τους καταδικάζουμε. Μια που η προσκόλληση που τους έχουμε καλλιεργήσει για το χρήμα, μπορεί εντέλει να λειτουργήσει και αντίστροφα. Είναι τουλάχιστον παράτολμο να επενδύουμε συνεχώς στη φτωχοποίηση τους. Το αντιλαμβανόμαστε σαν ακραίο μέτρο ελέγχου, όμως η απόγνωση δεν είναι καλός σύμβουλος για τις μάζες. Θα ήταν καλύτερα να στρέψουμε την προσοχή μας κυρίως στο μέτρο του φόβου. Ο φόβος εμποδίζει την σκέψη, για να μην πω ότι την εκμηδενίζει και δημιουργεί ένα περιβάλλον που τίποτα δεν μπορεί να αναπτυχτεί . Ο φόβος σε καθηλώνει σε τέτοιο βαθμό που αναγκαία γίνεσαι δεκτικός στο οτιδήποτε σου προσφέρεται σαν φάρμακο που θα τον απαλύνει. Ο φόβος καλλιεργεί καλύτερες προϋποθέσεις υποταγής από την ένδεια. Στη ένδεια δεν έχεις πολλά να χάσεις και για κάποιο περίεργο λόγο, μπορείς να αισθανθείς και δυνατός. Ο φόβος σου καταλύει οποιαδήποτε δύναμη σου έχει απομείνει, αφού σε φέρνει μπροστά στο κίνδυνο της ίδιας της ζωής σου.

Πάντοτε θαύμαζα τους Ρωμαίους αυτοκράτορες .Τουλάχιστον κάποιους εξ αυτών. Την ευφυέστατη ιδέα τους για την δημιουργία του Κολοσσαίου. Δωρεάν αγώνες που ανέβαζαν την δημοτικότητα τους στα ύψη ήταν η κυρίαρχη αντίληψη της εποχής. Τι φτωχή ερμηνεία !! Ένας οργισμένος όχλος που έβλεπε σε καθρέφτη να υλοποιούνται τα πλέον βάρβαρα ένστικτά του και συγχρόνως να χαίρεται με αυτό που παρακολουθούσε. Η διασκέδαση συνδυαζόμενη μαζί με την ανακούφιση, ότι δεν ήσουν υποχρεωμένος να βρίσκεσαι στη παλαίστρα, αλλά να παρακολουθείς τον θάνατο να έχει βγει βόλτα. Ο θάνατος σαν διασκεδαστής. Η βαρβαρότητα του όχλου, η αγωνία των μονομάχων να μην χάσουν την ζωή τους στη μονομαχία,οι ζητωκραυγές και ο αυτοκράτορας να έχει το δικαίωμα με ένα σήκωμα του χεριού να σου χαρίσει την ζωή ή να σε δώσει τροφή στα νύχια του χάροντα. Τι θαυμαστή άσκηση σφαιρικής εξουσίας. Τι εξαίσια πειθώ!!!

Βέβαια και στη σημερινή εποχή, οφείλω να παραδεχτώ, ότι με την βοήθεια των τεχνολογικών επιτεύξεων, υπάρχει μια αναβάθμιση του επιπέδου της άσκησης της εξουσίας απέναντι στις μάζες. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η τηλεόραση, επί παραδείγματι, εκτελεί την ίδια υπηρεσία και μάλιστα από την άνεση του σπιτιού σου και σε ευρύτερη έκταση. Εδώ μάλιστα έχουμε την δυνατότητα να αξιοποιήσουμε βαθύτερες εσωτερικές πτυχές απευθυνόμενοι σε ολόκληρο το εύρος του πλανήτη. Όμως και σε αυτό το επίπεδο χρειαζόμαστε να βελτιώσουμε σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες μας. Αυτή η συνεχής ομοιομορφία δεν θα ήταν περίεργο σε λίγο καιρό να δημιουργήσει μια αυξανόμενη πλήξη στις μάζες. Πράγμα που δεν επιθυμητό. Καθότι η πλήξη σε μεγάλες δόσεις, είναι παράγοντας που σε οδηγεί κατευθείαν στη φαντασία. Η φαντασία με την σειρά της ενεργοποιεί το αποσταθεροποιημένο πνεύμα, που είναι και ο βασικός εχθρός. Υπάρχει ανάγκη να διακόψουμε τις οποιεσδήποτε διαρροές προς το πνεύμα. Διότι το πνεύμα κατέχει την ιδιότητα να παράγει ιδέες και αξίες και επιπροσθέτως δεν πείθεται τόσο εύκολα στη γελοιότητα με την οποία θέλουμε να το τροφοδοτήσουμε.

Βέβαια επί του παρόντος δεν υφιστάμεθα κανένα ουσιαστικό κίνδυνο. Οι σκέψεις μου περισσότερο έχουν να κάνουν με τον εφησυχασμό που προκαλούν οι μέχρι τώρα κατακτήσεις μας. Αυτός είναι ο δικός μας κίνδυνος : ο εφησυχασμός. Δεν πρέπει όμως ποτέ να παραμελούμε τα καθήκοντα στη άσκηση της εξουσίας μας. Η εξουσία δεν πρέπει ποτέ να χαλαρώνει. Μην ξεχνάμε ότι το προσωπικό μας δεν αποτελείται και από τους πλέον ευφυείς και η εκτίμηση που τρέφει η μάζα στο πρόσωπο του ακολουθεί πτωτική τάση. Εκεί διαβλέπω ένα ενδεχόμενο πρόβλημα μελλοντικά, το οποίο απαιτεί την προσοχή μας. Δεν πρέπει με τίποτα να διευρύνουμε την απόσταση που μας χωρίζει με τους υποτελείς μας. Πρέπει να αισθάνονται συνεχώς, ότι δεν μας χωρίζει τίποτα από αυτούς. Η ανωτερότητα μας πρέπει διαρκώς να καμουφλάρεται με την σκέψη, ότι ακούμε τα προβλήματα τους και πασχίζουμε να τους ανακουφίσουμε. Ότι είμαστε κοντά τους και δουλεύουμε για το καλό τους και για το καλό της ευρύτερης κοινωνίας. Αξίζει να κρύβουμε τους σκοπούς μας όλο και πιο βαθειά στο σκοτάδι. Όλο και κάποιοι βέβαια δεν θα πείθονται διαδίδοντας αερολογίες που δεν στερούνται βάσης, αλλά δεν μπορούν να έχουν επαρκή απόδειξη για να πείσουν. Όπως και νάχει ούτε τα μέσα διαθέτουν και σε ένα δραματικά περιορισμένο κοινό απευθύνουν τον λόγο τους. Καθίστανται σταδιακά όλο και περισσότερο γραφικοί και με το πέρασμα του χρόνου οι φωνές τους θα σβήσουν και θα λησμονηθούν.

Για αυτό είναι σημαντική η επένδυση μας στη νέα γενιά ανθρώπων, με σκοπό να τους εμποτίσουμε στο πλαίσιο αυτού που επιδιώκουμε. Αυτοί δεν γνωρίζουν τίποτα για τον χτεσινό το κόσμο, που σιγά-σιγά αποχωρεί από το προσκήνιο. Ο καινούργιος κόσμος είναι ένας κόσμος που ανταποκρίνεται καλύτερα στις προθέσεις μας και δεν εμφορείται από τις πλάνες του παλιού. Ο καινούργιος κόσμος που δημιουργούμε είναι ο κόσμος που θα δοξάσει την επιτυχία των σχεδιασμών μας.Ο έλεγχος που θα επιβάλλουμε θα είναι επιτέλους καθοριστικός σε τέτοια έκταση, που οι προηγούμενοι κόσμοι θα φαίνονται βυθισμένοι στη αναρχία. Θα είναι η αποθέωση των κόπων, που έχουμε αναλάβει στο πέρασμα πολλών αιώνων. Διότι εμείς έχουμε συνείδηση και συνέχεια της πορείας μας. Μεταδίδουμε την γνώση μας από γενιά σε γενιά, σαν μια αόρατη εμπειρία, που δεν χάνει το νήμα της και διαρκώς γίνεται σοφότερη από τα σφάλματα της. Ένα πλεονέκτημα που στερούνται παντελώς οι υποτελείς μας. Εκείνοι βλέπουν μέσα στο χρόνο μόνο εκείνο που εμείς θέλουμε να βλέπουν, ότι πάντοτε θα υπάρχουν εκείνοι που άρχουν και εκείνοι που άρχονται. Αυτή είναι η βασικότερη πεποίθηση τους. Αλλοίμονο αν ποτέ αντιληφθούν ότι η βασικότερη πεποίθηση τους είναι και η πλέον απατηλή. Τότε ο κόσμος θα γυρίσει κυριολεκτικά ανάποδα. Αυτό δεν είναι καθόλου αρεστό στις προθέσεις μας !!!

Νέα Υόρκη 2021

Με φιλικούς χαιρετισμούς Αδελφός Λούσιους.

Αφύπνιση.

 

Είναι κυρίως η σκέψη της της νεωτερικής εποχής, που βεβαίως ανταποκρινόταν πλήρως στις σύγχρονες ανάγκες ενός συστήματος με αξίες που χαρακτηρίζονταν από την πεζότητα τους, που σταδιακά οδήγησε ολοένα και πιο βαθιά στη απομάγευση του κόσμου. Έτσι βρισκόμαστε στη θέση, να αντιλαμβανόμαστε την χυδαία όψη της πραγματικότητας, σαν την μόνη πραγματικότητα που μας αξίζει να ζήσουμε. Αφού λοιπόν ζούμε, όσο πιο βολικά καθένας και καθεμιά μπορεί, μέσα στο τεχνητό κόσμο, που δημιούργησε ο “κακός “ μάγος του παραμυθιού, δεν είναι περίεργο που έχουμε σταδιακά όλο και λιγότερη ανταπόκριση σε οτιδήποτε συμβαίνει. Ήδη έχουμε χάσει μεγάλο μέρος από την δυνατότητα να κρίνουμε και μαζί με την χαμένη μας κρίση, η συνεχής σύγχυση, μας βυθίζει σε μια ακόρεστη απάθεια. Δεν θέλουμε τίποτα να ταράξει την βολή μας, αυτή την τελματώδη “ησυχία”, που βρίσκει την ανακούφιση της στη “ιερή” μανία της κατανάλωσης . Μπορεί να μην έχουμε με κανένα τρόπο τον έλεγχο της ζωής μας, μπορεί να ζούμε μέσα σε μια ριζική ανασφάλεια, όμως αφού δεν χάνουμε το δικαίωμα να καταναλώνουμε τα κάθε λογής υλικά και πνευματικά εμπορεύματα, η ζωή μας μπορεί ακόμα να πορεύεται αδιατάρακτα.

Μπορεί ο καπιταλισμός να είναι ένα κακό και άδικο σύστημα, όμως δεν παύει να είναι το πλέον ευφυές σύστημα, που κατορθώνει να πουλά ακόμα και την άρνηση του, με την ίδια ευχέρεια και με την ίδια αποδοχή από τους καταναλωτές του, σαν να πουλά την ίδια την γη της επαγγελίας.

Το καλό και το κακό, το ψεύτικο και το αληθινό, αυτό που είναι υγιές και εκείνο που είναι άρρωστο, έχουν χάσει πλέον την διάκριση τους για το τεράστιο μάτι της καταναλωτικής ευφορίας. Είναι πια αντικείμενα με τιμή στο κόσμο της ποσότητας, που τα κοστολογεί όπως αυτή θεωρεί σωστό. Αυτές οι κοστολογημένες ποσότητες, που συνεχώς η αξία τους εκπίπτει σε σχέση με τα πιο σύγχρονα εμπορεύματα, δεν χάνουν μόνο την τιμή τους, αλλά και την ίδια τους την αξιοπρέπεια. Γιατί αυτό το βασίλειο της ποσότητας δεν κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα στα άψυχα και τα έμψυχα εμπορεύματα. Τα αντιμετωπίζει με μια δημοκρατική ισότητα και δεν έχει την παραμικρή ενοχή για αυτό. Αντιθέτως, εκεί που ο υπολογισμός και ο καθορισμός της τιμής ενός εκάστου , είναι η κυρίαρχη αξία της κοινωνίας, έχεις την περιορισμένη δυνατότητα να επιλέξεις την τιμή που κοστολογείς τον εαυτό σου, αναλόγως των προσόντων σου και να είσαι ως ένα σχετικό βαθμό ικανοποιημένος.

Η ποσοτικοποίηση της ζωής των ανθρώπων, καθιστά τους αριθμούς σε πλεονεκτικότερη θέση μέσα στο υπάρχον σύστημα από τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά κυρίως δημιουργεί ένα καινούργιο τύπο ανθρώπου, που δεν τον δυσαρεστεί να είναι ο ίδιος αριθμός ανάμεσα σε άλλους αριθμούς, παρόλο που ο ίδιος αντιλαμβάνεται την υποβάθμιση του ως κάτι απολύτως φυσιολογικό και χωρίς να τον εμποδίζει να συνεχίζει να λογίζει την ύπαρξη του ως ιδιαίτερη. Ένα πέπλο σκεπάζει την συνείδηση και την καθιστά α-συνειδησία. Στη επικράτεια της ασυνειδησίας, όλοι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, ακόμα και αν απέχουμε πολύ από το να είμαστε. Αρκεί βεβαίως να μην το συνειδητοποιούμε !!

“Αυτός που κοιμάται, πρέπει να αφυπνιστεί” λέει ο Φρανκ Χέρμπερτ στο περίφημο φανταστικό του έπος “DUNE”. Μ΄ αρέσει αυτή λέξη “αφύπνιση”. Κάποιος που κοιμάται, ξυπνά, αλλά ξυπνά εντελώς διαφορετικός. Σαν να ξυπνά και όλη η πραγματικότητα του φωτίζεται με διαφορετικό νόημα. Οι μαθητές του Ζεν χρησιμοποιούν την λέξη “σατόρι” για να δηλώσουν την βαθιά διαλογιστική εμπειρία, που σου αλλάζει ριζικά την αντίληψη για εκείνο που μέχρι την προηγούμενη στιγμή αντιλαμβανόσουν με ελλιπή τρόπο. Στη κινηματογραφική ταινία Matrix, οι άνθρωποι ζουν μια κατασκευασμένη πραγματικότητα από υπερ-εξελιγμένα ρομπότ. Ζουν την ζωή τους και ούτε καν αντιλαμβάνονται εκείνο που συμβαίνει στη πραγματικότητα.

Με κάποιο τρόπο αρκετοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη σταδιακή υποβάθμιση της ζωής και προσπαθούν να προτείνουν τρόπους που θα μεταμορφώσουν τον εσωτερικό και εξωτερικό τοπίο των ανθρώπων. Οι φωνές τους μπορεί να μην έχουν την απήχηση που θα ήθελαν, αλλά δεν πηγαίνουν χαμένες. Προκαλούν μικρές ρωγμές στο συμπαγή τοίχο της χυδαίας πραγματικότητας και περιμένουν υπομονετικά.

Αλλά οι μέρες της χαράς, φαίνεται ότι είναι ακόμα μακριά. Η “παγωμένη” πραγματικότητα ανθίσταται στα κτυπήματα, κτισμένη από ισχυρές φαύλες πεποιθήσεις, που συγκρατούν την δομή της μέσα στο χρόνο. Άλλωστε ο χρόνος των θνητών είναι περιορισμένος και όσοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν κάποιες όψεις του Μεγάλου Παιγνιδιού, είτε βρίσκονται κοντά στη έξοδο, είτε έχουν ελάχιστο χρόνο να μεταμορφώσουν τον εαυτό τους. Έτσι οι καινούργιοι, είναι πιθανόν, να υποπέσουν στα ίδια λάθη, στις ίδιες αυταπάτες. Ο χρόνος και η εξέλιξη της συνείδησης αναπτύσσεται με αργούς εκνευριστικούς ρυθμούς και χαρίζει τα δώρα της μόνο σε κάποιες ιδιαίτερες εξαιρέσεις. Η συνείδηση δεν έχει την ιδιότητα να μπορεί να μεταφερθεί από γενιά σε γενιά, έτσι μεταφέρεται μόνο η ιδέα της. Οι δυνάμεις συσκότισης που δρουν μέσα στο κόσμο, έχουν μια περίεργη ικανότητα να επιβεβαιώνουν την ισχύ τους διαχρονικά, επειδή στη ουσία δεν απαιτούν ιδιαίτερο κόπο, από όσους ενστερνίζονται το μοντέλο ζωής που προτείνουν. Είναι τελικά πολύ πιο απλό να κινείσαι με το ρεύμα, αντί να προσπαθείς να καταλάβεις που σε οδηγεί. Αν μάλιστα θελήσεις να βγεις στη όχθη, χρειάζεται τεράστια προσπάθεια και σθένος και πολλές φορές να έρθεις σε σύγκρουση με ανθρώπους και καταστάσεις που αγαπάς.

Στη τελική “ η ζωή κυλάει δίχως να κοιτάει την δική σου μελαγχολία” όπως λέει και ο στίχος. Όμως εκείνοι που κοιμούνται καλύτερα θα ήταν να ξυπνήσουν αφυπνισμένοι και όσοι αφυπνίστηκαν ας κρατήσουν το σθένος τους στα μοναχικά μονοπάτια που περπατούν.

“Αθώες” λέξεις.

 

Οι λέξεις , αυτά τα μεγαλειώδη οχήματα του προφορικού ή γραπτού λόγου, υπάρχουν για να μεταφέρουν αδιάλειπτα και αγόγγυστα τα νοήματα, που άνθρωποι έχουν ανάγκη για να επικοινωνήσουν. Μέσα από αυτές τις μικρές ανιδιοτελείς οντότητες, συμφωνούμε, διαφωνούμε, ξεχωρίζουμε, αλλά και εκφράζουμε ότι πιο μύχιο υπάρχει μέσα στη υπόσταση μας. Τυπικά, οι λέξεις μας διακρίνουν από τα υπόλοιπα βασίλεια αυτού του κόσμου, αφού με αυτές τις λέξεις συγκροτούμε και συμφωνούμε την πραγματικότητα μας .

Ναι ,πρέπει να συμφωνήσουμε, ότι οι λέξεις είναι ικανές να φτιάχνουν τόσες πολλές πραγματικότητες, όσο πολυποίκιλα είναι τα νοήματα τα οποία μεταφέρουν. Στη ακρίβεια τους ή στη λανθασμένη τους χρήση καινούργιοι κόσμοι έρχονται σε υπόσταση και άλλοι χάνονται στη λήθη. Δεν μπορεί να τις κατηγορήσει κανείς ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο, επειδή ο εκάστοτε εμπνευστής των λέξεων, φέρει ακέραια την ευθύνη, για ότι αυτές δημιουργούν. Αυτό που δεν τίθεται ουδέποτε σε αμφισβήτηση, είναι η απόλυτη αναγκαιότητα τους, η σημαντικότητα των λέξεων στις ανθρώπινες υποθέσεις. Δεν είναι λοιπόν περίεργο, που πίσω από τις λέξεις, υπάρχουν οι προθέσεις των ανθρώπων μαζί με τα περιεχόμενα τους, που τις μεταμορφώνουν διαρκώς σε καλές και κακές λέξεις, σε ύποπτες λέξεις ,σε φαντασμαγορικές λέξεις, σε στοχαστικές λέξεις, σε λέξεις που ενθαρρύνουν, αλλά και σε λέξεις που είναι ικανές να οδηγήσουν ένα άνθρωπο σε απόγνωση.

Οι λέξεις λοιπόν είναι το κατάλληλο όπλο για κάθε χρήση, που θα επιλέξει ο χειριστής τους. Μάλιστα, όσο αυτός ο χειριστής έχει άλλες προθέσεις από αυτές που ισχυρίζεται , η επιλογή των λέξεων του, μπορεί να κρύψει αυτές τις προθέσεις, μέσα σε λέξεις με πολλαπλό περιεχόμενο. Γιατί οι λέξεις με τα χρόνια εναποθηκεύουν μέσα τους όλα τα περιεχόμενα με τα οποία τους έχουν ντύσει οι εμπνευστές τους.

Η σταδιακή εκτροπή κάποιων λέξεων, θα μας απασχολήσει στη συνέχεια, που έχουν διαχυθεί μέσα στο κυρίαρχο λόγο που συνθέτει την πραγματικότητα . Διαλέξαμε λοιπόν 10 τέτοιες λέξεις ενδεικτικές:

1.Αφήγημα :Λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάτι που είναι κοντά στη πραγματικότητα, αλλά δεν περιγράφει την ίδια την πραγματικότητα. Είναι κοντά στη παραμυθία.

2.Ατομική ευθύνη : Ας κάνουμε μια πάσα, για να καλύψουμε ανικανότητες.

3.Ανάπτυξη : Δημιουργώ προσδοκίες που γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να γίνουν πραγματικότητα ποτέ. Δευτερεύουσα ερμηνεία : Αναπτύσσω μόνο ότι με συμφέρει !

4.Δικαιώματα : Πιασάρικη λέξη. Παραπέμπει σε περιβάλλον ελευθερίας. Λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα ευχάριστα.

5. Κλιματική αλλαγή : Δεν μπορώ να πω ότι κατέστρεψα τα πάντα στη φύση, ας πω ότι η φύση έχει διαθέσεις αλλαγής από μόνη της.

6. Υγειονομική κρίση : Να η ευκαιρία να μπορέσω να περάσω όλα εκείνα, που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να περάσω αναίμακτα.

7.Οικονομική κρίση : Τα άγχη μου είναι καλό να τα κάνω άγχη όλης της κοινωνίας. Αφού θα κερδίσω στο τέλος ακόμα και με αυτά.

8.Τάξη : Όσο δημιουργώ χάος, είναι καλό να επικαλούμαι την Τάξη, αυξάνω τον φόβο.

9. Ανεύθυνοι : Όσοι δεν συμφωνούν μαζί μου.

10. Υπεύθυνοι : Όσοι συμφωνούν μαζί μου.

Μου έρχονται στο μυαλό πολλές λέξεις ακόμα, που και αυτές έχουν μια τάση να δείχνουν αθώες, αλλά μάλλον δεν είναι. Δεν πρόκειται να σας κουράσω. Αρκεί να πούμε, ότι όλες οι προπαγάνδες κάθε απόχρωσης, οι διαφημίσεις, η τηλεόραση, οι υπεύθυνοι του συστήματος, αλλά και εμείς στο μέτρο που μας αναλογεί, συμμετέχουμε σε ένα αδιάκοπο πόλεμο λέξεων . Σε ένα πόλεμο που συνειδητά ή ασυνείδητα διαπλάθει ένα πολύ μεγάλο μέρος της συνείδησης μας και της στάσης μας μέσα στο κόσμο. Αυτές οι λέξεις, οι τόσες πολύτιμες για να εκφράζουμε τον βαθύτερο εαυτό μας, αποκτούν δυσάρεστη διάσταση, όταν αλλοιώνεται το περιεχόμενο τους  και γίνονται το μέσο, για να διαμορφώνεται ένα παγωμένο τοπίο που αγκιστρώνει την ζωή.

Κλειστά λόγω αφομοίωσης.

 

Ενώ το κοινωνικό δρώμενο περνάει από μια παρατεταμένη ταραχή, σαν βαρκούλα που παλεύει με τα κύματα μια πραγματικότητας, που δεν θα την έλεγες ευχάριστη, οι “ναυαγοί” τριγυρίζουν θυμωμένοι μέσα στη βάρκα, ως συνήθως, βρίζοντας ο ένας τον άλλον σε ποια πλευρά της βάρκας θα καθίσουν. Συνεχώς ενημερώνονται, μήπως κάποια είδηση της τελευταίας στιγμής, τους βοηθήσει να διαλέξουν την θέση που θα καθίσουν με μεγαλύτερη ασφάλεια, όμως αγνοούν, ότι η βάρκα βάζει νερά και σε λίγο θα παλεύουν με τα κύματα, δίχως βάρκα, δίχως θέση, μόνοι τους και χωρίς καμιά ασφάλεια.

Αυτά όμως συμβαίνουν σε κάποια άλλη παράπλευρη πραγματικότητα, με την οποία δεν έχουμε άμεση σχέση, άρα δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα ουσιαστικό. Δυστυχώς!

Στη δική μας όμως πραγματικότητα, που όλα είναι σαφώς πιο τακτοποιημένα, μπορούμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις για εκείνο που συμβαίνει στη δική μας βάρκα,-ως συνήθως παρατηρήσεις κάνουμε-, που δεν είναι επίσης ευχάριστες. Διότι το ευχάριστο συνήθως έχει μια αυτάρκεια μέσα στο παρόν και το ζεις, ενώ αντιθέτως το δυσάρεστο, επειδή δεν μπορείς να το τακτοποιήσεις εύκολα, έχεις μεγαλύτερη ανάγκη να το συζητήσεις.

Λοιπόν...

Η παραδοσιακή αριστερά έχει εδώ και αρκετό καιρό πετάξει “λευκή πετσέτα” και ακολουθεί βουβή και αποσβολωμένη αυτό που συμβαίνει, εκφράζοντας όταν αποφασίζει να μιλήσει, ένα ανούσιο και δίχως έμπνευση λόγο. Απλώς δεν έχει κάτι να πει και μιλάει απλώς για να δικαιολογήσει την ύπαρξη της. Αυτό δεν είναι απρόσμενο μια που οι ιδεολογικές αυταπάτες κάποια στιγμή τελειώνουν και δεν μπορείς να υψώνεις την φωνή σου σε πράγματα που όταν καλείσαι να τα ανατρέψεις, θα κάνεις ακριβώς τα ίδια με εκείνα που κατηγορούσες.

Ξεκομμένη από τα άκρα της, που δεν μπορεί να υποστηρίξει πλέον, ούτε με μια συμβατική συμπάθεια, αναγκάζεται ακόμα και όταν ελάχιστες φωνές προσπαθούν να την συνετίσουν, να απορρίπτει οτιδήποτε αντιδρά, επειδή πια τις φαίνεται εντελώς ξένο με την πορεία της .

Αλλά και αυτά τα περιβόητα άκρα της δεν διαφέρουν από αυτή. Οι χώροι της άκρας αριστεράς μέχρι τον αναρχικό χώρο , απολαμβάνουν τις πολυποίκιλες διασπάσεις τους και μια φραστική λογοδιάρροια, που δεν αντιπροσωπεύει τίποτα και κανένα, με μια υπεροψία, που σε τίποτα δεν δικαιολογεί την φτώχεια τους. Δεν αρκεί πλέον να διακηρύσσεις την πρόθεση σου για ένα διαφορετικό κόσμο, στο βαθμό που δεν μπορείς να διαφέρεις σε τίποτα από τον κόσμο που ζεις, ούτε έχεις κάτι το διαφορετικό να παρουσιάσεις. Τα λόγια είναι καλά όταν εκφράζουν κάτι ζωντανό, κάτι φρέσκο, κάτι που να είναι συνολικά διαφορετικό. Το ουσιαστικό πλεονέκτημα της Αριστεράς συνολικά, ήταν η πρόθεση της να αλλάξει τον κόσμο ριζικά και επί της ουσίας. Όχι μόνο υλικά, αλλά και πνευματικά. Η αριστερά δεν έχει πια καμιά πρόθεση για να πράξει κάτι τέτοιο. Αυτό που κάποτε ισχυριζόταν ότι θα κάνει και μιλάμε κυρίως για τα πιο ακραία και ζωντανά κομμάτια της, σήμερα είναι απλά νεκρό γράμμα.

Ενώ λοιπόν τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει, δεν μας δημιουργεί καμιά έκπληξη, ότι συνεχώς βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους ,που μας είχαν συνηθίσει αλλιώς, να αποκτούν καινούργιες συνήθειες και πιστεύω. Κάτι που σταδιακά ξεκίνησε με την οικονομική κρίση και συνεχίζεται εν τω μέσω της υγειονομικής. Επίσης, δεν μας δημιουργεί σοβαρή απορία του, πως μια σειρά από παλιές προτάσεις, που η ιστορία τις έχει απαντήσει, να επανέρχονται στο προσκήνιο, σαν κάτι το νέο και διαφορετικό και να αποκτούν οπαδούς φανατικούς. Καινούργιοι διαχωρισμοί εμφανίζονται στο προσκήνιο, καινούργιοι όροι προσπαθούν να εξηγήσουν εκ νέου, αυτό που πάντοτε γνωρίζαμε με διαφορετικό όνομα .Το αρνητικό, εν ολίγοις, ανακυκλώνει την πραμάτεια του , αλλά όσο και να προσπαθεί να παρουσιαστεί με διαφορετικά φορέματα, αρνητικό παραμένει.

Φαίνεται τώρα, ότι επειδή οι αλλεπάλληλες κρίσεις και αστοχίες ευαισθητοποιούν ακόμα και όσους κοιμόντουσαν για χρόνια και τώρα αποφάσισαν να ξυπνήσουν, οι δεξιές και ακροδεξιές “ρητορείες” προσφέρουν ένα καταφύγιο σε αυτές τις αφυπνισμένες συνειδήσεις, που ονειρεύονται ένα κόσμο, που να έχει μια αυτο-ανακυκλούμενη ευταξία και θα περιθωριοποιήσει, ότι είναι έξω από την αντίληψη και ανοχή του. Λυπηρό σαν έκβαση, αλλά όχι πρωτόγνωρο. Δυστυχώς η ιστορία μας έχει προετοιμάσει και για τέτοια πισωγυρίσματα, που πάντοτε κατέληξαν σε δράματα.

Η κοινωνία μέσα στη οποία ζούμε, έχει αποκτήσει κάποιες σταθερές ιδιομορφίες, που φαίνεται ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό στο πόσο ριζικά καθορίζουν την συνείδηση της κοινωνίας και των ατόμων που την απαρτίζουν.

Μια άκριτη και πολυεπίπεδη τεχνολογική ανάπτυξη, ρυθμίζει πλέον όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Μέσα της έχει ενσωματώσει όλο τον παλιό κόσμο, δημιουργώντας καινούργια δεδομένα μέσα στα οποία ζούμε. Μια καινούργια συνείδηση που συνδέει τον άνθρωπο με την μηχανή και τις περισσότερες φορές εξαρτά τον άνθρωπο από αυτή. Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί τον εαυτόν του ανεξάρτητα από τα μηχανήματα και από τις τεχνολογικές επιτεύξεις . Η τεχνολογία και ο άνθρωπος έχουν αποκτήσει πλέον “οικογενειακές” σχέσεις.

Σε αυτό τον καινούργιο και από πολλές απόψεις “θαυμαστό” κόσμο, κυρίαρχο λόγο έχει ο Ειδικός Τεχνολόγος, που ορίζει σε όλους τους τομείς εκείνο που πρέπει να γίνει, επειδή είναι ο γνώστης. Τα μυστικά και τέχνη του τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να επικοινωνηθούν. Είναι ο σύγχρονος μάγος που τα μαγικά του προκαλούν τον θαυμασμό και την υπακοή των αμύητων. Μόνο που είναι μάγος μόνο κατ΄όνομα. Στη πραγματικότητα είναι ένας έξυπνος nerd, που σκέφτεται με αλγόριθμους και ζει μέσα σε ένα άψυχο σύμπαν.

Το βιοτεχνολογικό περιβάλλον δεν έχει πολλά περιθώρια για κοινωνικές ελευθερίες. Περιορίζεται σε κάποιες στοιχειώδεις που δεν το απειλούν. Η διασκέδαση, το τυχαίο, η αμφισβήτηση, οι σχέσεις, η υγεία, η πολιτική, η επιστήμη και η θρησκεία, θα πρέπει να πρέπει να έχουν την υψηλή εποπτεία του και να κατευθύνονται εκεί που αυτό θέλει.

Το τεχνολογικό “θαύμα” κάνει την παρουσία του αισθητή παντού. Στο δρόμο, στη δουλειά, στο τρόπο που θα αξιοποιήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου, τον τρόπο με τον οποίο θα κοιμηθείς, τον τρόπο που θα ξυπνήσεις. Σε εξυπηρετεί με όλους τους τρόπους και ζητά από σένα να του αφιερώνεσαι και να μην το αμφισβητείς.

Μέσα σε αυτό τον κόσμο ο άνθρωπος καταναλώνει τα τεχνολογικά εμπορεύματα με ιδιαίτερο πάθος, περιμένοντας με αγωνία την αναβάθμιση του κινητού τηλεφώνου, για να βγάλει καλύτερες selfi φωτογραφίες

Το τεχνολογικό “θαύμα” υπάρχει σαν κάτι υλικό και άυλο μαζί , σαν σκέψη και πράξη, που μέσα από τις τις πολυποίκιλες εκφάνσεις του, συνεχώς κρύβει ότι ο δρόμος που έχει ακολουθήσει είναι δίχως επιστροφή και όλοι εμείς είμαστε δίχως επιστροφή μέσα σε αυτόν.

Έτσι μέσα σε μια τέτοια συνθήκη, τι θα μπορούσε να πει η Δεξιά και η Αριστερά; Αφού η μεν Δεξιά πάντοτε επιζητούσε κάτι τέτοιο, για να μπορεί μέσα του να κοιμηθεί με ασφάλεια το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας που έχει αφιερώσει την ζωή της. Η δε Αριστερά, πιστή λάτρης, της επιστήμης της τεχνολογικής προόδου και της οικονομικής σκέψης, ως μόνο ουσιαστικό εχθρό της αναγνωρίζει την περιοχή που αμφισβητεί την αιτιοκρατία. Συμφωνούν λοιπόν και οι δύο σε ένα αποστειρωμένο κόσμο, απλώς διαφωνούν στο χρώμα και σε κάποιους παραμέτρους του τρόπου που θα κινηθεί η οικονομία. Η παρούσα υγειονομική κρίση απλώς απέδειξε το πόσο ταχύτατα και οι δύο παραμέρισαν τις οποιεσδήποτε αντιθέσεις τους ενστερνιζόμενες με κοινή συμφωνία το αναπόφευκτο .

Έχει πλάκα να τους βλέπεις να διαφωνούν σε εκείνο που εντέλει και οι δύο αποδέχονται δίχως καμιά αντίρρηση. Εκεί που ο κόσμος καταλαμβάνεται δίχως αντίσταση και παραδίνεται στα χέρια της ρηχής επιστημοσύνης, στο όραμα μιας υποτιθέμενης προόδου, στις δαγκάνες του τεχνολογικού “θαύματος”, σε μια ανούσια καθημερινή ζωή δίχως περιεχόμενο και νόημα , δεν υπάρχει πλέον θέση για αποτυχημένους διαχειριστές. Το βιοτεχνικό επιμελητήριο μπορεί να φέρει πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Το πολιτικό σύστημα με τον τρόπο που γνωρίζαμε έχει πεθάνει, αλλά ακόμα δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Μαζί του πεθαίνουν και οι ετικέτες του μαζί με τις σφραγίδες τους.

Από παλαιότερα, στις αρχές του 20 του αιώνα, αρκετοί προέβλεψαν, ότι αυτός ο άκρατος ρασιοναλιστικός υλισμός, που σταδιακά κατελάμβανε όλη την σκέψη της ανθρωπότητας, δεν θα έφερνε καλά αποτελέσματα. Τίποτα δεν στάθηκε ικανό να τον ανατρέψει ή έστω να το περιορίσει. Τώρα πλέον ο τρόπος ζωής που έχει δημιουργήσει, φαίνεται τόσο συμπαγής και ολοκληρωτικός, που δύσκολα μπορεί κάποιος να τον κρίνει, έστω και επιφανειακά, δίχως να θεωρηθεί ανόητος. Δεν έχουμε ηττηθεί μόνο στο υλικό πεδίο, δυστυχώς μας έχουν αλώσει την ίδια την σκέψη. Δεν μπορούμε πλέον να σκεφτούμε διαφορετικά και αυτό είναι το πιο δυσάρεστο. Φυσικό λοιπόν είναι, μια επαναλαμβανόμενη μιζέρια στη σκέψη και στη πράξη, να μη μπορεί να αγγίξει την ουσία σε αυτό που συμβαίνει κάθε στιγμή και να καθίσταται έρμαιο στις ορέξεις της.

Στη τελική, αυτό θα πάρεις, όταν έχεις πουλήσει τον εαυτό σου πολύ φτηνά για το υλικά πρόσκαιρο και έχεις αποκλείσει την ψυχή σου από την περιπέτεια της ελευθερίας, της αγάπης, του αιώνιου !!! 

Νοήμονες...άνοες.

 

Στο καθένα έχει δοθεί η ικανότητα να κρίνει τον κόσμο που τον περιβάλλει, όμως θα ήταν συνετό αυτό να γίνεται, με την προϋπόθεση, ότι συγχρόνως να εξασκεί την ίδια ικανότητα και ως προς τον εαυτόν του, να μπορεί δηλαδή να κρίνει τον εαυτόν του και την στάση του μέσα στο κόσμο με την ίδια αυστηρότητα που κρίνει και το κόσμο γύρω του. Μια στοιχειώδης αντικειμενικότητα σε αυτή την αμφίδρομη κρίση, εντέλει θα ήταν προς όφελος και του ιδίου, αλλά και του κόσμου μέσα στο οποίο ζει. Αντιθέτως, όταν αυτή η κριτική διαδικασία στρέφεται αποκλειστικά προς τα έξω συναντά πολύ γρήγορα την εμπάθεια και γίνεται σύντροφός της, χάνοντας την ποιότητα της και κυρίως δεν μπορεί να πείσει κανένα. Όταν στρέφεται αποκλειστικά εσωτερικά, κινδυνεύει να αποκτήσει μια μαζοχιστική διάθεση αυτο-μαστίγωσης, είτε συμπεριφορές μεγαλομανίας. Η σχέση κοινωνίας- ατόμου είναι άρρηκτα δεμένη, τουλάχιστον για εκείνους που επιλέγουν να συνεχίζουν να ζουν εντός κόσμου. Για όσους αυτή η συνθήκη έχει “σπάσει” είτε λόγω επιλογής, είτε λόγω συνθηκών τα πράγματα διαφοροποιούνται. Όμως δεν είναι αυτοί το θέμα του ενδιαφέροντος μας, τουλάχιστον επί του παρόντος.

Είναι κοινός τόπος, ότι ο κόσμος που ζούμε, πάσχει από πολλά προβλήματα. Είναι αρκετά εύκολο να τα αναφέρουμε και είναι σίγουρο, ότι συνεχώς θα ανακαλύπτουμε ότι η λίστα μας θα παραμένει ανοιχτή και ανολοκλήρωτη . Οι κοινωνίες μας, έχουν την τάση να πολλαπλασιάζουν τα θέματα που τις αρρωσταίνουν με καταπληκτική ταχύτητα και ευκολία. Συνεχώς εφευρίσκουν νέα, όταν δεν μπορούν να λύσουν τα παλαιότερα και επειδή και αυτά με την σειρά τους κάποτε παλιώνουν, εμφανίζονται πάλι καινούργια. Αν είμαστε άνθρωποι με μια στοιχειώδη αίσθηση χιούμορ, πιθανόν να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η διαδικασία πολλαπλασιασμού των προβλημάτων στερείται βάθους και θα μπορούσαμε να γελάμε με την αφέλεια μας . Ίσως μάλιστα να μπορούσαμε να λύσουμε ταχύτατα κάποια εξ αυτών . Όμως ούτε χιούμορ διαθέτουμε , αλλά ούτε και διάθεση, επειδή το να ζούμε με άλυτα προβλήματα εντέλει μας αρέσει, μας προσδίδει μια επιπλέον θεατρική τραγικότητα, σε μια ήδη τραγική ζωή. Είναι βέβαια φυσιολογικό να αντιλαμβανόμαστε έτσι τον εξωτερικό μας κόσμο, σαν μια τεράστια συσσώρευση άλυτων προβλημάτων , αφού και ο εσωτερικός μας κόσμος ακολουθεί μια ανάλογη πορεία. Στο βαθμό βέβαια που αναγνωρίζουμε, ότι υπάρχει κάποιος εσωτερικός κόσμος- αλήθεια υπάρχει τέτοιο πράγμα ;- και δεν έχουμε απορροφηθεί πλήρως από τον προβληματικό εξωτερικό μας κόσμο. Έτσι, μας φαίνεται πολύ λογικό να στρέφουμε αποκλειστικά τα όπλα της κριτικής μας κυρίως σε αυτό που συμβαίνει έξω από μας, αφήνοντας σε “παρθένα” κατάσταση αυτό που συμβαίνει μέσα μας.

Στη πραγματικότητα λοιπόν η κριτική μας εσωτερικά χάνει σταδιακά το νόημα της και εμείς χάνουμε μαζί της τον τρόπο να μπορούμε να δούμε με καθαρότητα του ποιοι είμαστε πραγματικά. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά όταν βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση με κάποιο-α απέναντι από μας . Αυτόματα αδυνατούμε να κριθούμε, αλλά μπορούμε μόνο να κρίνουμε . Όλοι οι μηχανισμοί μας επιστρατεύονται για να πάρουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας. Για αυτό οι συγκρούσεις μας σπανίως οδηγούνται σε λύση, αλλά γενικεύονται, καταλαμβάνοντας ένα χώρο δυσανάλογο της αιτίας για την οποία έχουν προκληθεί. Δεν έχει σημασία μέσα στη πραγματικότητα μας αν μια αντιπαράθεση θα μπορούσε να επιλυθεί, αποδίδοντας την στοιχειώδη αναγνώριση στη άλλη πλευρά, είτε ζητώντας μια απλή συγγνώμη, είτε και ακόμα υποχωρώντας με μια διάθεση μεγαθυμίας. Πρέπει να νικήσουμε ακόμα και αν το πρόβλημα είναι ευτελές, είτε είναι μια γνώμη διαφορετική που ζητά να υπάρξει. Αυτό που τελικά επιδιώκουμε είναι η δίχως ειλικρίνεια δικαίωση μας. Όλοι έχουμε ζήσει τέτοιες καταστάσεις στη ζωή μας και πολύ λίγες φορές μας έχουν συνετίσει στο να δούμε τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Δεν είναι περίεργο λοιπόν ότι πυροδοτούμε μικρούς ή μεγάλους πολέμους διαρκώς, που δεν υπάρχει περίπτωση να καταλήξουν σε αίσιο τέλος, αλλά ούτε σε κάποια προοπτική που να διορθώνει συντελεστικά την συμπεριφορά μας. Κατορθώνουμε έτσι να περνάμε άνοες από τις καταστάσεις, δίχως συνείδηση και μνήμη της φθοράς που προκαλούμε.

Ο κόσμος δεν μπορεί να μεταμορφωθεί, ενώ εμείς παραμένουμε αναλλοίωτοι και άκριτα συμπαγείς στο πως είμαστε. Γιατί στο τέλος -τέλος εμείς είμαστε ο κόσμος, εμείς διαμορφώνουμε τις κοινωνίες και αυτές οι κοινωνίες είναι απλά ο καθρέφτης του ποιοι είμαστε. Αν οι κοινωνίες μας πάσχουν από ασχήμια λόγω ελλιπούς συνείδησης, είναι γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε απλά άσχημοι μέσα στη συνείδηση μας . Το κακό δεν βρίσκεται με ένα τρόπο μαγικό έξω από μας, είναι μέσα μας και αυτό αντανακλούμε.

Αν με κάποιο τρόπο αυτό ισχύει, τότε η πρωταρχική εργασία οφείλει να να γίνει κυρίως μέσα μας και στις όψεις εκείνες που το καλλιεργούν και που το αφήνουν αλώβητο . Στις πλευρές εκείνες που δίνουμε τροφή και αποκτούν υπόσταση σιγά-σιγά μέσα στα σκοτάδια της ύπαρξης μας. Ίσως με αυτό τον τρόπο δεν θα δούμε ριζικές μεταβολές στις κοινωνίες που ζούμε άμεσα, αλλά θα δούμε μεταβολές στους ίδιους μας τους εαυτούς, που θα μας κάνουν να αντιληφθούμε ότι η ζωή μπορεί να έχει άλλες όψεις πιο ιαματικές, λιγότερο σκοτεινές και εντέλει λιγότερο προβληματικές. Όπως και νάχει η κριτική μας στο έξω κόσμο δεν θα πάψει να υφίσταται, αλλά θα είναι περισσότερο ισορροπημένη και θα κινείται από τον πλούτο της καρδιάς μας . Θα αναζητά την λύση και όχι την συνεχή ανακύκλωση των αιώνιων άλυτων προβλημάτων, που συντηρούν τον διχασμό και την ατέρμονη διαίρεση . Ένας διχασμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να βρει την ίδια του την ειρήνη, που δεν φροντίζει να μάθει ποιος είναι, είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να αποκαταστήσει ενότητα στο κοινωνικό του περιβάλλον Θα διαιωνίζει τη εσωτερική του αταξία, το εσωτερικό του διχασμό, την προσωπική του άγνοια.

Ο κόσμος που παραλάβαμε δεν είναι όμορφος. Έχει αποκτήσει δομές και θεσμούς που έχουν σαπίσει από την άχαρη ανάγκη του ανθρώπου να κυριαρχεί και να υποδουλώνει το κάθε τι και τον συνάνθρωπο του. Είναι ο κόσμος της διαρκούς επιθυμίας, δεν είναι κόσμος της γνώσης. Έχουμε κάθε δίκιο να του ασκήσουμε την κριτική μας, έχουμε κάθε δίκιο να μας φαίνεται ελαττωματικός. Οι άνθρωποι που τον δημιούργησαν δεν ήταν καλύτεροι, ούτε χειρότεροι από μας. Εμείς είμαστε εκεί πάντα, που το κάναμε αυτό. Εμείς είμαστε και τώρα. Είναι πολύ πιθανόν να είδαν τις καλές προθέσεις τους να ακυρώνονται, τα όνειρα τους να χάνονται . Είναι πιθανό να λυπήθηκαν πολύ για αυτή την κατάληξη, ίσως και αυτοί να κριτίκαραν ανελέητα εκείνο που τους παραδόθηκε και να είχαν την πρόθεση να παραδώσουν κάτι διαφορετικό. Δεν το έκαναν επιτυχημένα. Όμως αυτό μπορούσαν αυτό έκαναν. Αυτοί κάποια στιγμή αναχώρησαν με την ελπίδα ότι οι συνεχιστές τους θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο. Το καλύτερο δεν είναι φυσικά να παραδώσουμε αυτό που πήραμε στη ίδια κατάσταση, ούτε και τους εαυτούς μας ίδιους και χειρότερους.

Το στοίχημα παραμένει εκεί, πάνω στο καμβά της ανθρώπινης ύπαρξης: να γίνουμε όσο μπορούμε καλύτεροι σαν άνθρωποι και να παραδώσουμε ένα καλύτερο κόσμο. Αυτή η εργασία δεν τελειώνει ποτέ και δεν είναι μισθωτή. Είναι έργο μεταμόρφωσης του ίδιου του ανθρώπου και κατά συνέπεια της κοινωνίας μέσα στη οποία ζει .Η θετική πορεία αυτού του έργου ορίζει την ευτυχία του ανθρώπου ή αρνητική την καταστροφή του !!!

Ανθρώπινες προκλήσεις.

Τρεις είναι οι πιο βασικές ανθρώπινες προκλήσεις: αυτές που αφορούν την φύση, αυτές που αφορούν την κοινωνία και αυτές που αφορούν την προσωπική ζωή των ατόμων. Θα μπορούσε να προστεθεί ακόμα μία, πάρα πολύ βασική ίσως η βασικότερη, που όμως το κοινό της είναι περιορισμένο και δύσκολο: αυτή του υπαρξιακού δράματος που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος, όντας μέσα σε ένα σκοτάδι αγνωστικισμού για την ριζική φύση της ύπαρξης του. Όμως, οι τρεις πρώτες τον απασχολούν όπως και να το κάνουμε πολύ περισσότερο γιατί αφορούν την καταρχήν επιβίωση του πάνω στο πλανήτη και του τρόπου με το οποίο θα υπάρξει αυτή η επιβίωση. Οι τρεις αυτές προκλήσεις με την σειρά τους δημιούργησαν και τις ανάλογες κατηγορίες ανθρώπων που εστιάστηκαν επάνω τους, με μεγαλύτερη προσήλωση, δίχως να αποκλείουμε κάποιοι να εστιάστηκαν και στις τρεις.

Έτσι η πρόκληση της φύσης γέννησε την επιστήμη και τους επιστήμονες, ο τρόπος ύπαρξης μέσα στο κοινωνικό σύνολο γέννησε τους πολιτικούς, τους μεταρρυθμιστές και τους κοινωνικούς επαναστάτες, και οι προκλήσεις επί του προσωπικού, βάθυναν την συνείδηση ενός εκάστου, δημιουργώντας ένα εκτεταμένο πλέγμα προσωπικών εμπειριών για την ζωή. Παρόλο που αυτές οι εμπειρίες χαρακτηρίζονται πρωταρχικά ως προσωπικές, κατορθώνουν μέσω της επικοινωνίας των ανθρώπων, να ξεφύγουν από τα στενά πλαίσια του προσωπικού και να αποκτήσουν μια πιο γενική μορφή, που σαν εμπειρία ζωής περνάνε από γενιά σε γενιά και διαμορφώνουν ένα διδακτικό πλαίσιο, συμβουλών,προτροπών και οδηγιών αποτροπής κινδύνων, που τα νεώτερα μέλη μιας κοινωνίας μπορούν να αντιμετωπίσουν.

Στη περιοχή του υπαρξιακού και στις μυστηριώδεις περιοχές του, ευδοκιμούν οι σαμάνοι, οι μυστικιστές, οι μεγάλοι μύστες των κυρίαρχων θρησκευτικών ρευμάτων, τα δομημένα ιερατεία, που ασχολούνται με εκείνο που ξεφεύγει από την φύση ,την κοινωνική οργάνωση και το προσωπικό και ακουμπά στην αναζήτηση του ανθρώπου για τον Θεό και την αλχημική του μετάλλαξη σε μια ανώτερη μορφή ύπαρξης. Εδώ η αναζήτηση του ανείπωτου βρίσκεται το χώρο ύπαρξης της, αποκομμένη υποθετικά από τον πραγματικό κόσμο και τις στοιχειώδεις πραγματικές προκλήσεις του, ανοιχτή όμως στο άγνωστο και στα βάθη της ψυχής. Οι άνθρωποι που ασκούνται μέσα σε αυτή την περιοχή ξεκινούν την αναζήτηση τους από διαφορετικά ερωτήματα στα οποία προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις. Ποιος είμαι, γιατί υπάρχω εδώ, γιατί πεθαίνουμε, ποια είναι η φύση του καλού και του κακού, μπορώ να γίνω πνευματικά καλύτερος άνθρωπος; Η ύπαρξη τέτοιων ερωτημάτων, αλλά και των αναζητήσεων που τα συνοδεύουν,επικρίνεται συχνά από εκείνους που η ορατή πραγματικότητα, είναι αποκλειστικά η μόνη πραγματικότητα και γίνονται αφορμή για αντιπαραθέσεις, ήπιες ή ακόμα και σφοδρές, για όσους κάνουν το λάθος να θέλουν να επιβάλλουν την θέληση τους, είτε βρίσκονται από εδώ, είτε απέναντι. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, πιο ωφέλιμο θα ήταν για όλους μας μια πιο συνεργατική συμπεριφορά, που δυστυχώς δεν φαίνεται να προκύπτει.

Αν ξεφύγουμε λίγο από τις διαπιστώσεις, που λίγο ως πολύ είναι γνωστές σε όλους και θέσουμε την ερώτηση, του γιατί ο άνθρωπος θα πρέπει να ταλανίζεται συνεχώς από προκλήσεις διαφορετικές ως προς την ποιότητα τους και την σημασία τους, ίσως η απάντηση που θα μπορούσαμε να δώσουμε, είναι ότι υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου, συνεχώς να βελτιώνεται επί μέρους ή συνολικά. Κοινωνικά ή προσωπικά. Φαίνεται ότι η στασιμότητα στο άνθρωπο, δεν ανήκει στη φύση του και μάλλον αποτελεί μια θλιβερή παρενέργεια, στη μόνιμη ανάγκη του για σταδιακή εκλέπτυνση της εκάστοτε κατάστασης του. Αυτή δεν είναι μια απρόσκοπτη όσο και οριζόντια διαδικασία, που  εξαρτάται από το πεδίο συνείδησης ενός εκάστου εξ ημών, αλλά και της κοινωνίας εν γένει. Επίσης, μέσα στα λίγα χρόνια ζωής ενός ανθρώπου, αλλά και της εξέλιξης των κοινωνιών, αυτή διαδικασία δεν είναι υποχρεωτικό να βαδίζει σταθερά εξελικτικά, θετικά και να μην έχει τις οπισθοδρομήσεις της . Τα εμπόδια που έχει να αντιμετωπίσει, η δυσκολία που υπάρχει στο εγχείρημα της , δεν μας επιτρέπει να την κρίνουμε με την αυστηρότητα που πολλές φορές την κρίνουμε. Αν σκεφτούμε πόσες φορές πέσαμε μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας, ενώ είμαστε παιδιά, ή τις προσπάθειες που κάναμε για να μπορέσουμε να αρθρώσουμε ένα ευκρινή λόγο, είναι πιθανόν να κατανοήσουμε τις απίστευτες διαδικασίες μέσα από τις οποίες έχουμε περάσει, για να μπορούμε αυτή την στιγμή να σκουντουφλάμε σπανίως και να μην χάνουμε τα λόγια μας. Η ιστορία μας είναι μια συνεχής διαδοχή άτυχων προσπαθειών που με την θέληση για βελτίωση πολλές εξ αυτών είχαν θετική έκβαση. Υποτιμούμε συχνά όλη αυτή την διαδικασία, επειδή είμαστε λάτρεις του αποτελέσματος και επειδή συνεχώς κυνηγάμε το καλύτερο, θέλοντας να παρακάμψουμε τα ενδιάμεσα στάδια που το προϋποθέτουν. Ίσως αυτός να είναι ένας λόγος που κάνουμε περισσότερα λάθη, από όσα μπορούσαμε να αποφύγουμε. Σίγουρα δεν επιτυγχάνουμε πάντα όσα επιδιώκουμε. Όσο και αν αυτό μας προξενεί απογοήτευση και θλίψη, υπάρχει το ενδεχόμενο αυτό να μην οφείλεται στις δικές προσπάθειες, που ήταν ελλιπείς, αλλά διότι πολλά εξ όσων επιχειρούμε, δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για να υπάρξουν. Έτσι η ίδια η ζωή τα σταματά.

Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να μην συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε από που προκύπτει αυτή η θέληση του ανθρώπου για βελτίωση. Βέβαια το ερώτημα είναι πιθανό να μη αφορά εκείνους όσους αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη παρουσία σε αυτό το πλανήτη σαν ένα συμπτωματικό κοσμικό συμβάν, που δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε να βρούμε περαιτέρω εξηγήσεις ,πέραν του ότι υπάρχει και οφείλει να ζήσει την ζωή του με τον οποιοδήποτε τρόπο μπορεί. Τελεία. Όμως όπως και να το κάνουμε, ακόμα και αν ο άνθρωπος κάνει ένα μίζερο κύκλο που τον οδηγεί τελικά στο να καταστραφεί με την απλότητα που καταστρέφονται εκατομμύρια πράγματα, παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη αντοχή στο να θέλει να αποδείξει, ότι ακόμα και αν είναι “περαστικός” από την περιοχή, αισθάνεται ότι για κάπου καλύτερα είναι προορισμός του, κάτι καλύτερο αξίζει. Αυτό το καλύτερο, όταν δεν το κατευθύνει με εμμονή στις επίγειες προσδοκίες, το συναντά και τον αναγκάζει να στοχαστεί διαφορετικά, σε δύο καθοριστικές στιγμές στη ζωή του. Όταν γεννά μια καινούργια ζωή και όταν αντιμετωπίζει τον θάνατο. Το ότι έρχεται από το σκοτάδι και καταλήγει στο σκοτάδι, συνθέτει όλο το υπαρξιακό δράμα του ανθρώπου, αλλά στεγάζει πολύ βαθιά την πεποίθηση του, ότι παρόλο που δεν γνωρίζει, οφείλει να μάθει και για να μάθει οφείλει να βελτιωθεί. Έτσι ωθείται, δίχως πολλές φορές να το κατανοεί συνειδητά, ακόμα και όταν συμπεριφέρεται με αυθάδεια στο δώρο που του έχει δοθεί, να ανεβαίνει το μονοπάτι της ύπαρξης του, αναζητώντας την πνευματική αιτία της δημιουργίας του.

Είναι μια δίψα, μια ακόρεστη δίψα που παίρνει την μορφή της γνώσης , της αγάπης, της υπέρβασης των ορίων του, την σύλληψη ενός βαθύτερου νοήματος, που διαρκώς κυνηγά και διαρκώς του διαφεύγει, ίσως γιατί ο δρόμος που έχει να διανύσει είναι ακόμα πολύ μακρύς και αυτός ακόμα βρίσκεται στη αρχή του. Αυθάδης και εγωιστής, υπερτιμά την δύναμη του τις περισσότερες φορές υποπίπτει σε λάθη που επαναλαμβάνει. Απογοητευμένος και καταστροφικός βυθίζεται σε αχανείς αβύσσους , όμως η δίψα του τον σπρώχνει και εκεί που θεωρείται τελειωμένος, ξαφνικά κάτι αόρατο τον ανασταίνει και συνεχίζει με πείσμα την κοπιώδη πορεία του. Ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο, περνά από τον αυτο-οικτηρμό στη έπαρση με μια χάρη που εκπλήσσει, αλλά συναντά την ταπεινότητα και την πειθαρχία και μαθαίνει να μην είναι ανυπόμονος. Όμως δεν σταματά ποτέ να ανεβαίνει αθόρυβα ή με κρότους την σκάλα της εξέλιξης του, σαν να είναι προορισμένος για την τελειότητα. Ένα θαυμαστό όν, βρώμικο από τα κυλίσματα του μέσα στις λάσπες μιας ζωής που από δώρο, έχει την ικανότητα να την υποβιβάζει σε κατάρα.

Στη τελική, όπως και να ονομάσει κάποιος αυτή την θέληση του ανθρώπου για τον μετασχηματισμό του σε κάτι ανώτερο από αυτό που ήδη είναι, θεϊκή σπίθα, ψυχή, ένστικτο επιβίωσης , ίσως ακόμα -ακόμα και μεγαλομανία, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς με σεβασμό τον αγώνα του για να εξελιχτεί, ακόμα και όταν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις, αλλά και η δική του έπαρση και η έλλειψη ευγνωμοσύνης, είναι ενάντια του.

Ζούμε σε εποχές που η σκοτεινή νύκτα σκεπάζει με τα πέπλα της την ψυχή, συσκοτίζει την κρίση, επιβάλλει την σύγχυση και καταστρέφει την ελπίδα. Όμως το φως δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ το άνθρωπο, ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει ακόμα και πίσω από τα πυκνά σύννεφα…… συνεχίζοντας να ζεσταίνει τις καρδιές μας !!! 

Οι Κρίσεις.

 

Υπάρχουν πολλών ειδών Κρίσεις. Κοινωνικές ,προσωπικές, πολιτικές, οικονομικές, υγειονομικές, υπάρχουν κρίσεις πνευματικές κάπως πιο σπάνιες, αλλά υπάρχουν και αυτές. Υπάρχουν οι νευρολογικές κρίσεις, οι κρίσεις της ηλικίας. Υπάρχουν οι πολεμικές κρίσεις και οι μεταναστευτικές. Πάντα θα υπάρχουν κρίσεις και είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα υπάρχουν ακόμα περισσότερες. Βασικά, συνεχώς, βρισκόμαστε στο μέσο μιας επικίνδυνης κρίσης, που κάθε φορά εμφανίζεται σαν να είναι χειρότερη από την προηγούμενη και μπορεί και να είναι κιόλας.

Οι κρίσεις διακόπτουν την ευταξία της καθημερινότητας, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι αυτό που φαίνεται αδιατάρακτο μόνο αδιατάρακτο δεν είναι. Η κρίση είναι ο φαρσέρ της καθημερινής μονοτονίας, που σαν διαβολάκος που γελάει χαιρέκακα τα κάνει όλα ανάστατα και αποσύρεται στη γωνία του απολαμβάνοντας το έργο του.

Οι χειρότερες κρίσεις είναι εκείνες που βάζουν και τον θάνατο στο μενού τους. Κάνουν το μεγαλύτερο γκελ μέσα στη πραγματικότητα και συνήθως αφήνουν τα μεγαλύτερα αποτυπώματα για την συνέχεια . Όλοι τις θυμούνται, ενώ στη ουσία θέλουν να τις ξεχάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά δεν το κατορθώνουν. Οι κρίσεις είναι δηλαδή σαν μια βρωμιά σε ένα φρεσκοπλυμένο και σιδερωμένο ρούχο που το προόριζες για μια πολύ ειδική έξοδο και σου χάλασε και την έξοδο και την διάθεση. Αυτός είναι και ο πλέον συνηθισμένος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις. Επειδή είμαστε συνηθισμένοι στη ιδέα, ότι έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων, ότι ξέρουμε με ποιο τρόπο να χειριστούμε τα πράγματα και όταν εμφανίζεται ο παράγοντας που δεν έχουμε υπολογίσει, τις περισσότερες φορές βιώνουμε μια αναπάντεχη αναστάτωση. Αυτή η περιβόητη αναστάτωση της ζωής μας, είναι τελικά επώδυνη και είναι συνεχώς εκτός των υπολογισμών μας. Κάτι μας έχει δημιουργήσει την πεποίθηση ότι μπορούμε να την εξορίσουμε από τις ζωές μας, παρόλο που ολόκληρη η ιστορία μας μας αποδεικνύει συνεχώς το αντίθετο. Ότι το απρόβλεπτο είναι εκείνο που πολύ συχνά μας επισκέπτεται, πιάνοντας μας πάντοτε κοιμωμένους σε μια “ευχάριστη” λήθη.

Το δυσάρεστο σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ότι ενδίδουμε σε μια σειρά από συνέπειες που εντέλει είναι λογικά αναπόφευκτες. Γιατί όταν όλοι οι αμυντικοί σου μηχανισμοί πίνουν το καφεδάκι τους στις παραλίες, οι κρίσεις σε βρίσκουν αντιμέτωπο με μια απειλή, που ούτε να την αξιολογήσεις μπορείς με ηρεμία, αλλά ούτε μπορείς να αντιμετωπίσεις το φόβο που αυτή σου προκαλεί στις πραγματικές του διαστάσεις. Έτσι λοιπόν εξ αρχής η οποιαδήποτε κρίση σου έχει πάρει τον αέρα.

Ο φόβος είναι μια πολύ περίεργη και επικίνδυνη κατάσταση. Μια κατάσταση που πολύ δύσκολα αντιμετωπίζεται με χαπάκια λεκτικής αφοβίας και παραινέσεις που δεν εισχωρούν πολύ βαθιά στον ερπετικό πρωτο-εγκέφαλο του ανθρώπου . Αντίθετα τον θέτουν οδηγό στο άρμα της ύπαρξης και τις περισσότερες φορές τον οδηγούν σε πολύ λάθος αποφάσεις. Ποτέ δεν παίζεις με τον φόβο του άλλου , αν τυχαίνει να είσαι από τους θαρραλέους, ούτε παίζεις με το δικό σου φόβο, που ακόμα και αν τον αντιμετωπίζεις αρχικά, ξέρει τρόπους να κρύβεται σε πιο κρυφά σημεία και να λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά. Ο φόβος στις κρίσεις είναι καθοριστικός παράγοντας.

Μια εξίσου σοβαρή συνέπεια των κρίσεων είναι, ότι ο άνθρωπος ξεχνά ότι την ίδια κρίση βιώνουν και οι άλλοι άνθρωποι γύρω του,που και αυτοί φοβούνται,πιθανώς και να υποφέρουν σε μεγαλύτερο βαθμό από εκείνον και περιχαρακώνεται στο εαυτό του. Σαν να του φαίνεται, ότι το να επιβιώσει από μια κρίση, είναι πιο εύκολο να επιβιώσει σώζοντας τον εαυτό του, περισσότερο από το να σωθεί μαζί με τους άλλους. Θα μου πείτε και θα έχετε κάποιο δίκιο, σαν πολλά δεν μας τα λες ρε φίλε ; Ναι , είπαμε έχετε κάποιο δίκιο, διότι ούτε πάντοτε εφικτό είναι αυτό, αλλά και κάπως δικαιολογημένος είναι κάποιος, που κοιτά να φροντίσει τον εαυτό του, όταν αυτός απειλείται. Όμως πολλές φορές η σωτηρία μας είναι άμεσα σχετισμένη με την σωτηρία του συμπάσχοντος. Σε μια μάχη καλό είναι να μην αφήνεις τη θέση σου, γιατί αυτός που στέκεται δίπλα σου αν το κάνει, το κενό είναι μεγάλο και μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Υπάρχουν “κρίσεις”,που για διάφορους λόγους, προκαλούν την καχυποψία, ότι προσποιούνται τις πραγματικές κρίσεις. Αυτό μάλλον συμβαίνει, γιατί στη πραγματικότητα δεν είναι καθόλου πειστικές στο τρόπο που εκφράζονται, αλλά και κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τον λόγο που κάποιοι τις έχουν δημιουργήσει. Αυτές παρόλο που αφήνουν επιπτώσεις, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα το ίδιο δυσάρεστες με τις πραγματικές, δυσκολεύονται να αφήσουν πραγματικό ψυχολογικό αποτύπωμα, παρά μια γεύση ότι έχουμε πιαστεί κορόιδα για μια ακόμα φορά και πάμε και για τις επόμενες. Όμως από όποια πλευρά και να το δει κανείς, οι κρίσεις όλων των ειδών στο βαθμό που δεν κατορθώνουν να σε εξαφανίσουν, μόνο καλό μπορούν να σου προσφέρουν. Γιατί σε οδηγούν αναπόφευκτα στο να συγκεντρωθείς χωρίς περισπάσεις και ανόητες φαντασιώσεις παντός είδους, στο να αντιμετωπίσεις αυτό που είσαι και στο να δεις πως αντιδράς σε δύσκολες περιστάσεις . Εκ των πραγμάτων σου στερείται η δυνατότητα να “σαλιαρίζεις” με τον εαυτό σου και τους άλλους , είτε αναβάλλοντας για το αύριο αυτό που πρέπει να γίνει σήμερα, είτε παίρνοντας αποφάσεις που σου καθορίζουν πολλές φορές ακόμα και την ύπαρξη σου. Οι κρίσεις με αυτή την αντιμετώπιση, δεν αφήνουν περιθώρια για μεν δε και αλλά, μπορούν όμως να μεταμορφωθούν σε μια καθόλα βολική συνθήκη, με ευεργετικές συνέπειες. Διότι το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε εντελώς έκθετοι σε πολλούς παράγοντες ,που ανά πάσα στιγμή μπορούν να μας αλλοιώσουν και αυτό που σκεφτόμαστε αλλά και εκείνο που νομίζουμε ότι είμαστε . Αντιθέτως, η αντίληψη μιας υποτιθέμενης ασφάλειας και εξασφάλισης μέσα από αυτή ,δεν μας προάγει, αλλά μας αποκοιμίζει, αλλοιώνοντας την εικόνα που μετά μανίας προσπαθούμε να διαφυλάξουμε, για τον κόσμο που μας περιβάλλει και για τον εαυτό μας. Ενός κόσμου που το απρόοπτο τον περιβάλλει και κατά συνέπεια περιβάλλει και μας με πάρα πολλές μορφές.

Μια εύλογη αντίρρηση σε όλα αυτά θα ήταν : δηλαδή θα πρέπει να να ζούμε μέσα σε διαρκή φοβία για εκείνο που αναπάντεχα θα μας ξημερώσει ή για εκείνο που κάποιοι επιτήδειοι πιθανόν να μηχανεύονται εν αγνοία μας ; Δεν καταργεί αυτό την στοιχειώδη ανάγκη του ανθρώπου να ζει σε κάποιο ανεκτό πλαίσιο ασφάλειας για να μπορεί να αναπτύξει απρόσκοπτα τις δυνατότητες του ;

Ποιος θα ήταν εκείνος που δεν θα ήταν ευτυχής να ζει σε ένα κόσμο, όπου δεν θα ήταν έρμαιο των δυσάρεστων συνθηκών ; Σε ένα κόσμο που δεν θα κυριαρχούσε ο φόβος αλλά η ανακούφιση που προσφέρει η λελογισμένη ασφάλεια ; Σε ένα κόσμο που η ανθρώπινη ζωή όχι κατ΄όνομα αλλά στη πραγματικότητα να έχει την αξία που της αναλογεί; Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ήθελε να ζει σε ένα τέτοιο κόσμο. Κανείς κόσμος δεν είναι τέλειος ,πιθανόν να μην ήταν ούτε αυτός. Όμως ένας καλύτερος κόσμος οφείλει να επιδιώκεται από τους ανθρώπους του και όχι να αφήνεται στη μοίρα του και στα δράματα ή τις κρίσεις που τον ταλανίζουν. Ένας τέτοιος κόσμος για να υπάρξει, πρέπει οι άνθρωποι του να μπορούν να είναι αντάξιοι του για να τον κάνουν πραγματικότητα. Μια γρήγορη ματιά στο παρόν δε μας δίνει πολλές ελπίδες για μια τέτοια ευχάριστη επιλογή, αντιθέτως μας ρίχνει στη δυσάρεστη αγκαλιά των κρίσεων, που έχουν την ευκολία να ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια από το πουθενά, να χάνονται όπως εμφανίζονται και να επανέρχονται με πιο δυσάρεστο πρόσωπο.

Όμως δεν αξίζει να απογοητευόμαστε και έτσι αν είναι τα πράγματα. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Εκείνο που δεν με σκοτώνει με κάνει δυνατότερο έλεγε ο παρεξηγημένος σοφός και αν είχε πει αυτό και μόνο, πάλι θα άξιζε τον τίτλο του.

Οι κρίσεις είναι το εξιλαστήριο θύμα των ανθρώπων για να δικαιολογήσουν εκείνο που ξέχασαν και ήταν σημαντικό !!!

Η Συγκέντρωση.

 

Στο έτος 2048, την εποχή της Άνοιξης, μια μέρα Τετάρτη, οι κάτοικοι του βασιλείου, ξύπνησαν ως συνήθως με διαφορετικές διαθέσεις, για να αντιμετωπίσουν την μέρα τους. Οι αισιόδοξοι ξύπνησαν με χαμόγελο και οι απαισιόδοξοι με τα μούτρα γκρίζα, ενώ κάποιοι εξ αυτών ξύπνησαν κατά το συνήθειο τους κοιμισμένοι. Η ρουτίνα της μέρας θα τους απορροφούσε σταδιακά όλους στις εργασίες που ο καθένας θα έπρεπε να διεκπεραιώσει. Η συνήθεια είχε από καιρό πριν πάρει προβάδισμα στις προτιμήσεις όλων και όπως όλοι γνωρίζουμε η συνήθεια είναι μια πολύ περίεργη κατάσταση ,που δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεφύγει από την γοητεία της.

Στη κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας όμως, σε εμφανές σημείο, υπήρχε τοιχοκολλημένη μια λιτή ανακοίνωση που δημιούργησε μια κάποια αναστάτωση στους πολυάσχολους κατοίκους του βασιλείου :

“Χρειάζεται Προσοχή. Συμβαίνουν Επικίνδυνα πράγματα.”

Μια τέτοια ανακοίνωση υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να τραβήξει την προσοχή όλων και να δώσει αφορμή για κάποιες συζητήσεις . Όμως και πάλι η ποικιλία των ανθρωπίνων αντιδράσεων είναι τέτοια, που κάποιοι αγνόησαν την ανακοίνωση , κάποιοι απλώς γέλασαν και κάποιοι έσμιξαν τα φρύδια μη μπορώντας να κατανοήσουν σε τι αναφέρονταν . Τελικώς όλοι συνέχισαν τις δραστηριότητες τους και απομακρύνθηκαν.

Όμως, όσοι έδωσαν την προσοχή τους σχολίασαν την ανακοίνωση σε γνωστούς και φίλους και αυτοί με την σειρά τους την σχολίασαν επίσης . Ένας αρκετά εκτεταμένος κύκλος ψιθύρων απλώθηκε μέσα στη πόλη, που πάλευε να δώσει μια ερμηνεία στη ανακοίνωση . Υπήρχε μια κάποια απορία του πως μέσα στη πόλη τους συνέβαιναν επικίνδυνα πράγματα και κανείς δεν είχε αντιληφθεί τίποτα . Όταν πετάξεις μέσα στο μυαλό των ανθρώπων ένα τόσο δα βοτσαλάκι μιας φήμης, είναι ευνόητο, ότι η φήμη ταξιδεύει μέσα στη φαντασία και διογκώνεται. Αποκτά διαστάσεις που δεν έχει πραγματικά. Επειδή όμως το ποτάμι της ζωής κυλά ακατάπαυστα και μαζί του κυλάνε ακατάπαυστα και οι δραστηριότητες που συντροφεύουν την ζωή των ανθρώπων, παρουσιάζεται το φαινόμενο “κάθε θαύμα να είναι και τριήμερο” όπως αναφέρει και η παροιμία. Που σημαίνει, ότι πολύ δύσκολα ο άνθρωπος μπορεί να εστιαστεί σε βάθος και για πολύ χρόνο σε κάτι που τον απασχολεί, αντιθέτως, κάτι άλλο του τραβά την προσοχή του, με αποτέλεσμα να ξεχνά πολύ γρήγορα , εκείνο που τον απασχόλησε πριν. Έτσι λοιπόν η ανακοίνωση της πλατείας ξεχάστηκε σε λίγο καιρό, και τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν σε άλλα πιο επίκαιρα ζητήματα.

Ήταν μια Παρασκευή πρωί του ίδιου έτους ,που η Άνοιξη είχε μπει πλέον για τα καλά. Τα λουλούδια άνθιζαν και οι μυρωδιές τους απασχολούσαν ευχάριστα τις μύτες των ανθρώπων. Ο καιρός ήταν γλυκός και σε κάποιες παραλίες εμφανίστηκαν οι πρώτοι τολμηροί κολυμβητές. Γενικώς, η Παρασκευή είναι μια πολύ όμορφη μέρα, επειδή φυσιολογικά έρχεται το Σαββατο-κύριακο, που είναι διήμερο ανάπαυσης, για κάποιους ανθρώπους , μια που κάποιοι άλλοι δεν αναπαύονται ποτέ. Αυτή την Παρασκευή λοιπόν μια δεύτερη ανακοίνωση βρέθηκε τοιχοκολλημένη στη κεντρική πλατεία. Ήταν και αυτή λιτή και απέριττη και έλεγε :

“Όσοι κοιμάστε καλό είναι να ξυπνήσετε.

Όσοι είστε ξύπνιοι καλό είναι να προσέχετε.

Κάτι κινείται αθόρυβα.

Αυτή η δεύτερη ανακοίνωση , είναι αλήθεια, ότι προκάλεσε μεγαλύτερη ανησυχία στους ανθρώπους του βασιλείου. Ενείχε μια υπόκωφη απειλή που δεν ήταν εύκολο να περάσει απαρατήρητη. Οι μηχανισμοί αυτοσυντήρησης των ανθρώπων μπήκαν σε λειτουργία. Κάποια παγωμένα γρανάζια σκέψης άρχισαν να βγάζουν σπίθες . Οι συζητήσεις και οι σχολιασμοί, οι εικασίες φούντωσαν . Η καθημερινότητα έχασε την αδιατάρακτη ησυχία της,τα βλέμματα σοβάρεψαν. Δεν έλειψαν βέβαια και εκείνοι που άρχισαν να χλευάζουν, όσους είχαν ανησυχήσει και συζητούσαν τις ανακοινώσεις. Φάρσα έλεγαν, μια κακόγουστη φάρσα είναι όλο αυτό, από ανεύθυνους τύπους ,που επειδή μάλλον είναι αργόσχολοι ψάχνουν να βρουν διέξοδο στη ανία τους . Δεν αξίζει να δίνουμε σημασία είπαν και σοβαροί όπως πάντα ήταν, συνέχισαν να ασχολούνται με τις δραστηριότητες τους. Οι δραστηριότητες με κάποιο τρόπο, διαχρονικά, είχαν αποκτήσει τρομερά μεγάλη σημασία, για τους ανθρώπους του βασιλείου. Αυτό βέβαια είχε και την εξήγηση του, μια που σε αυτό που οι άνθρωποι έδιναν την προσοχή τους , τους έδινε την δυνατότητα να βγάζουν τα προς το ζην. Φυσιολογικά λοιπόν όλα τα υπόλοιπα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα και κυρίως αφορούσαν κάποιους περίεργους και περίεργες, που ήταν ξεκάθαρο ότι ονειροβατούσαν μέσα στο εργοστάσιο της πραγματικότητας. Μέσα στις κοινωνίες ανθούν πολλά λουλούδια, οπότε αναγκαστικά όσο και αν δεν πολυάρεσε στους ανθρώπους, έδειχναν μια κάποια επιείκεια στο διαφορετικό.

Ενώ όμως αυτό ήταν το κλίμα στα βασικά στρώματα της κοινωνίας , στη κορυφή της πυραμίδας , οι ανακοινώσεις είχαν κτυπήσει τα κόκκινα φωτάκια. Ό,τι ξεφεύγει από την εποπτεία των λαϊκών, δεν σημαίνει ότι αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο από τον άρχοντα. Οι εντολές λοιπόν ήταν σαφείς σε όλες τις υπηρεσίες του βασιλείου : “Βρείτε ποιοι είναι αυτοί που κάνουν τις ανακοινώσεις. Τώρα !!!” είπαν οι άρχοντες και όλοι που ήταν στη υπηρεσία τους άρχισαν να τρέχουν πέρα -δώθε να ανακαλύψουν τι συμβαίνει.

Οι προσπάθειες δεν καρποφόρησαν όμως, γιατί το ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα δεν είναι και το καλύτερο που έχεις να κάνεις. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Οι λέξεις όσο πιο αφηρημένες είναι , τόσο πιο δύσκολο είναι να εντοπίσεις αυτούς που τις ξεστομίζουν, πολύ περισσότερο όταν δεν τις υπογράφει και κανείς. Έτσι δικαιολογημένα και αναγκαστικά οι φιλότιμες προσπάθειες των υπηρεσιών του βασιλείου κατέληξαν σε ένα μεγαλοπρεπές κενό. Το δυσάρεστο ήταν, όταν αυτό το κενό, έπρεπε με βαριά καρδιά να το ανακοινώσουν στους προϊσταμένους τους. Αυτοί πάλι συνηθισμένοι καθώς ήταν, να μην είναι ικανοποιημένοι όταν τα γούστα τους δεν είχαν το αποτέλεσμα που ήθελαν, εκνευρίστηκαν και άρχισαν να κατηγορούν τους υπαλλήλους τους για ανικανότητα. Όμως επειδή η εξουσία δεν καταθέτει ποτέ τα όπλα της αμαχητί, αποφάσισαν ότι θα έπρεπε κάποιοι άνθρωποι σε βάρδιες να παρακολουθούν την πλατεία, με σκοπό να βρουν το ποιος έκανε τις ανακοινώσεις. Όπως και να το κάνουμε αυτή ήταν η ποιο λογική απόφαση, που είχε τις περισσότερες πιθανότητες να λύσει το αίνιγμα. Η πλατεία λοιπόν γέμισε από παρατηρητές που βλαστημώντας από μέσα τους, ανέλαβαν το δύσκολο αυτό έργο.

Οι μέρες συνέχισαν να διαγράφουν το κύκλο τους, όπως συνήθως κάνουν, αλέθοντας τον μύλο του χρόνου. Οι άνθρωποι βυθίστηκαν ξανά στις δραστηριότητες τους και ξέχασαν, οι παρατηρητές στη πλατεία κατανάλωναν τον ένα καφέ πάνω στον άλλον και μερικές φορές έπιαναν κουβεντούλα βρίζοντας την μοίρα τους, καμιά καινούργια ανακοίνωση δεν είχε τοιχοκολληθεί και τα παιδάκια συνέχισαν να παίζουν στις αυλές των σχολείων τους . Όμως όλοι, είτε το ομολογούσαν είτε όχι, τους βασάνιζε μια αδιόρατη προσμονή. Μια προσμονή και ένας φόβος. Εκεί σε μια γωνία της ύπαρξης τους, οι ανακοινώσεις είχαν βρει ένα καλό έδαφος για να τους απασχολούν Σε κάποιους μάλιστα αυτό το έδαφος αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη έκταση με αποτέλεσμα να τους βασανίζει σαν σκέψη μέσα στη μέρα τους. Έβρισκαν αφορμές για να περνάνε συχνότερα από την πλατεία, τάχα ότι οι δουλειές τους ήταν προς τα κει. Κοιτούσαν με λοξό μάτι την κολώνα που είχαν τοιχοκολληθεί οι προηγούμενες ανακοινώσεις, περιμένοντας κάτι καινούργιο. Όταν έβλεπαν ότι δεν υπήρχε τίποτα, έφευγαν απογοητευμένοι. Δεν μπορούσαν όμως να εξηγήσουν αυτή την απογοήτευση, αλλά ούτε και την στάση τους που μερικές φορές την έκρυβαν γιατί τους φαινόταν κάπως γελοία. Μήπως έχουμε καταντήσει σαν αυτούς που κοροϊδεύουμε, σκέφτονταν από μέσα τους ; Όμως την επόμενη φορά πάλι τα βήματα τους οδηγούσαν στη πλατεία, κοιτώντας την κολώνα με προσμονή.

Ήταν μια Δευτέρα πρωί, του ίδιου έτους, πια πλησίαζε το καλοκαίρι, που μια τρίτη τοιχοκόλληση ήρθε αυτή την φορά να ταράξει έντονα τα νερά της πραγματικότητας .

Μετά από καιρό όσοι σκεφτόντουσαν τα γεγονότα που ακολούθησαν, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η επιλογή της Δευτέρας δεν ήταν καθόλου τυχαίο γεγονός, μια που η Δευτέρα σηματοδοτεί την αρχή της εβδομάδας, αλλά και το “χάσιμο” μέσα στις δραστηριότητες. Μια Δευτέρα οπωσδήποτε έχει άλλη σημασία . Όλοι βέβαια γελούσαν για καιρό με τους παρατηρητές , που όχι μόνο είχαν χάσει ποιος τοιχοκόλλησε την τρίτη ανακοίνωση, αλλά έχασαν και τις δουλειές τους, κάνοντας τα αφεντικά τους έξαλλα. Όμως κάθε επάγγελμα έχει και τις κακές τους στιγμές, που μερικές φορές είναι πραγματικά πολύ κακές δυστυχώς.

Μην ξεφεύγουμε όμως στο μετά, αφού το πριν ,δηλαδή εκείνη η σημαδιακή Δευτέρα ήταν το γεγονός. Τι έλεγε λοιπόν η τρίτη ανακοίνωση που αυτή φορά δεν ήταν και τόσο λιτή :

“Ενώ το καλό και το κακό είναι ορατές πραγματικότητες μέσα στη ζωή μας, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να τις διακρίνουμε με σαφήνεια. Το ίδιο ισχύει για εκείνο, που πραγματικά είναι ωφέλιμο για μας. Κυρίως μέσα μας, αλλά και στη δρώσα ζωή μας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Συνέβαινε πάντα; Όλα φαίνονται να καλύπτονται συνεχώς από ένα πέπλο σύγχυσης. Η εκτίμηση μας είναι, ότι χάσαμε τον δρόμο μας, με αποτέλεσμα να υποβιβάζουμε συνεχώς την ζωή μας σε επίπεδα στοιχειώδους υλικής ικανοποίησης . Με αυτό τον τρόπο φαίνεται, ότι αδυνατούμε να περάσουμε σε κάποιο πιο προηγμένο στάδιο ύπαρξης, αλλά συνεχώς βυθιζόμαστε στο ήδη υπάρχον. Όντας όλοι συμμέτοχοι σε αυτό , εκτιμούμε ότι κάποιοι καταβάλλουν άοκνες προσπάθειες για να μας πείσουν ότι αυτή είναι η μοναδική πραγματικότητα που υπάρχει. Φαίνεται δυστυχώς, ότι μας έχουν πείσει. Αν αυτό ισχύει, οι ανακοινώσεις μας δεν έχουν κανένα νόημα . Αν όχι , το πρόβλημα για να μπορέσει να λυθεί, απαιτεί την συμβολή όλων. Πρέπει να συγκεντρωθούμε. Όσοι κατανοούν ξέρουν το τι θα κάνουν, όσοι διαφωνούν επίσης ξέρουν. Δεν θα υπάρξουν άλλες ανακοινώσεις.

Καλό δρόμο σε όλους!”

Ένα μικρό πλήθος μαζεμένο στη κολώνα διάβαζε βουβό την ανακοίνωση. Κανάλια τηλεοράσεων με δημοσιογράφους αποτύπωναν σε εικόνα το συμβάν. Τα βραδινά δελτία των τηλεοράσεων θα το είχαν πρώτο θέμα και οι σχολιασμοί, άλλοι σαχλοί και άλλοι σοβαροί, θα καθήλωναν τους θεατές μεταφέροντας την είδηση σε κάθε γωνιά του βασιλείου. Όμως πίσω στη πλατεία , το πλήθος ολοένα και μεγάλωνε με ανθρώπους που μιλούσαν μεταξύ τους με ένταση για τις ανακοινώσεις. Όπως είναι φυσιολογικό δεν υπήρχε ομοφωνία. Άλλοι υποστήριζαν με πάθος και άλλοι αγανακτούσαν. Όμως κανείς δεν είχε την διάθεση να φύγει, κανείς δεν είχε την σκέψη στη δραστηριότητα που είχε αφήσει, όλοι, η πλειονότητα άγνωστοι μεταξύ τους γυναίκες και άνδρες, ευκατάστατοι και φτωχοί , μιλούσαν φαινομενικά σαν να μην του χώριζε κάτι, αλλά σαν να προσπαθούσαν να τους ενώσει κάτι.

Οι παρατηρητές των αρχόντων του βασιλείου μιλούσαν και αυτοί στα κινητά τους τηλέφωνα, μεταφέροντας κάπως σαστισμένοι από το κλίμα και την συγκέντρωση των ανθρώπων, με τους προϊσταμένους τους, με σκοπό να πάρουν κάποιες εντολές στο πως να διαχειριστούν την κατάσταση. Οι προϊστάμενοι μιλούσαν με τους μεγαλύτερους στη κλίμακα και εκείνοι με την σειρά τους με τους ηγέτες . Όλοι μιλούσαν συνεχώς και κάπου εκεί έπεσε η ιδέα, κάποιο όργανο της τάξης να πάει και να σχίσει την ανακοίνωση. Κάποιοι είπαν, ότι ίσως αυτό να εξόργιζε το πλήθος και να είχαμε τίποτα θλιβερά επεισόδια. Όμως κάποιοι άλλοι αντέτειναν με κάπως χυδαία γλώσσα, που δεν μας επιτρέπεται να αναφέρουμε, ότι τέλος πάντων σοβαρευτείτε με αυτούς τους χαζούς δημοκρατικισμούς. Βασιλείς είμαστε και κάνουμε αυτό που επιτάσσει η εξουσία μας. Αισθάνθηκαν δηλαδή κάποιο κίνδυνο. Όμως συνηθισμένοι όπως ήταν να ελέγχουν τις καταστάσεις, είχαν την αισιοδοξία ότι το συγκεκριμένο ζήτημα θα μπορούσε να επιλυθεί, όπως είχαν επιλυθεί και τα προηγούμενα.

Στη πραγματικότητα τώρα η εντολή δόθηκε να σχιστεί η ανακοίνωση και ένας από τους παρατηρητές εκμεταλλευόμενος τα πηγαδάκια των συζητήσεων και το ότι φυσιολογικά οι άνθρωποι είχαν στραμμένοι την προσοχή τους αλλού, έσκισε την ανακοίνωση, στα μουλωχτά. Κάποιοι που δεν συζητούσαν τον πήραν είδηση και απειλήθηκε ένα κάποιο επεισόδιο. Ο κακόμοιρος παρατηρητής ζάρωσε στη γωνιά του και από θαύμα γλύτωσε το να φάει ξύλο και να μην κατουρηθεί πάνω του. Κάποιοι που ήταν πιο ψύχραιμοι τον έσωσαν και κατόρθωσε να διαφύγει με το κεφάλι σκυμμένο. Όμως το επεισόδιο έδωσε στα πράγματα μια άλλη διάσταση. Εκνεύρισε πάρα πολύ τους ανθρώπους, που αισθάνθηκαν αυτόματα ότι χάθηκε ένα κομμάτι της ελευθερίας τους.

Είναι αξιοπερίεργο πως μερικές φορές ένα απλό γεγονός, μπορεί να γίνει αφορμή για μια σειρά κινήσεων που είναι απρόβλεπτες. Αυτό που χρόνια παραμένει βουβό, δειλό και καταπιεσμένο μέσα στο σκοτάδι, βγαίνει στο φως και ζητά το δικαίωμα του να αλλάξει την μοίρα του. Οι ιστορικοί όταν εξετάζουν τέτοια συμβάντα μετά από χρόνια δίνουν πολυποίκιλες εξηγήσεις που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το συμβάν, όμως εντέλει δεν εξηγούν το μυστήριο του .

Με αυτό τον τρόπο και στη δική μας ιστορία, πυροδότησε μια γενικευμένη αναταραχή στο μικρό μας βασίλειο. Αυτό που μέχρι χτες φαινόταν φυσιολογικό, την ίδια στιγμή έχασε την εγκυρότητα του. Το πρώτο πράγμα που έγινε τις επόμενες μέρες ήταν το να σταματήσουν εντελώς οι δραστηριότητες των ανθρώπων . Πλήθη ανθρώπων μαζεύτηκαν στη πλατεία και συζητούσαν για τον τρόπο της ζωής τους . Ακούστηκαν οι πιο σοφές, οι πιο περίεργες και οι πιο παλαβές σκέψεις. Τα μάτια των ανθρώπων έχασαν την θαμπάδα τους και απέκτησαν φωτεινότητα, αυτή την φωτεινότητα που έχουν τα μάτια των παιδιών, που κοιτάζουν τον κόσμο με την φρεσκάδα της ζωντάνιας της ζωής ,που ξεχειλίζει από πάθος. Μετά από χρόνια οι άνθρωποι άρχισαν να συζητούν για την ζωή τους και να αμφισβητούν το πως είχαν οργανώσει την ζωή τους κάποιοι άλλοι και όχι οι ίδιοι . Τι είναι καλό , τι είναι κακό, τι είναι ωφέλιμο ; Πως ήθελαν να ζήσουν την ζωή τους ; Όλοι είχαν κάτι να πουν, κάτι να προτείνουν .

Από μια άποψη όλο αυτό ήταν μια οχλαγωγία. Ένας θόρυβος, μια φασαρία. Άπειροι καθώς ήταν στο να οργανώσουν την ζωή τους και την σκέψη τους, απολάμβαναν το να μιλούν, σαν να ζούσαν την στιγμή τους, που προσδοκούσαν να λύσει όλα τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν στη συνέχεια. Δεν ήθελαν να σκέφτονται το αύριο, μόνο το σήμερα το τώρα είχε αξία.

Στα ψηλά σαλόνια της οργάνωσης του χτεσινού κόσμου, επικρατούσε μια παρόμοια αταξία. Που όμως δεν είχε καμιά απόλαυση. Μια που οι άρχοντες έβλεπαν τον κόσμο τους να καταρρέει. Έβλεπαν την σκέψη τους για τον κόσμο να καταρρέει. Έβλεπαν την οικονομία τους να καταρρέει. Έβλεπαν τον κόσμο που είχαν οργανώσει σαν καλοδουλεμένη μηχανή, να βγαίνει από την πρίζα. Είναι αλήθεια ότι δεν είχαν και πολύ φιλικά αισθήματα για όλη αυτή την κατάσταση. Αντιθέτως. Αυτοί που μέχρι χτες άκουγαν τις εντολές τους, σήμερα δεν ήταν υπάκουοι σε καμία. Τι και αν οι τηλεοράσεις καθημερινά έκαναν εκκλήσεις στη σύνεση και την λογική, τι και αν οι δυνάμεις της τάξης προσπαθούσαν να συνετίσουν το κόσμο ασκώντας την αρχή ότι “το ξύλο προέρχεται από τον παράδεισο”. Τίποτα δεν χαμπάριαζαν αυτοί οι αγνώμονες, αυτοί που ακούν πια την δική τους φωνή και όχι την φωνή της τάξης και της λογικής .

Τα γεγονότα ακολούθησαν την ίδια πορεία για το επόμενο τρίμηνο . Πια βαδίζαμε στο Φθινόπωρο. Οι δρόμοι δεν ήταν πια πεδίο συζήτησης , αλλά πεδίο μάχης. Τα ξένα βασίλεια παρακολουθούσαν με τρόμο τις εξελίξεις στο δικό μας βασίλειο. Είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται και σε αυτά ανάλογα φαινόμενα . Η τάξη μετρούσε τα ρήγματα της παντού και ανησυχούσε σε βαθμό που να ανάβει κεράκια στις εκκλησίες για να φωτίσει ο θεός τους ανθρώπους . Όμως ο θεός παρακολουθούσε σιωπηλός τα συμβάντα και δεν φανέρωνε την γνώμη του. Μετέπειτα κάποιοι ισχυρίστηκαν, ότι κανείς πατέρας ή μητέρα-αναλόγως του πως ο καθένας αντιλαμβάνεται τον θεό- δεν θέλει να βλέπει τα παιδιά του να σκοτώνονται . Όμως από την στιγμή που ο Ουριήλ ο άγγελος σφράγισε την πόρτα του Παραδείσου, τα πράγματα είχαν πάρει την δική τους τροπή. Ο άνθρωπος χτίζει τον δρόμο του κατά βάση μόνος του, ισχυρίστηκαν, παρέα με τις αντιφάσεις και τους ναρκισσισμούς του, βαδίζοντας σε κάποιο άγνωστο μέλλον, που μπορεί να είναι η μεγάλη επιστροφή ή η μεγάλη καταστροφή. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει, που θα κλείνει αυτή η μεγάλη μάχη του ανθρώπου. Αυτοί οι λίγοι που έλεγαν τέτοια πράγματα, δεν είχαν μεγάλη απήχηση στα διαδραματιζόμενα στο μικρό βασίλειο.

Τους αφήνουμε στις σκέψεις τους και ξαναγυρίζουμε στα γεγονότα. Τότε λοιπόν το Φθινόπωρο ήρθε και η τελευταία ανακοίνωση που ήταν λιτή και έλεγε :

“Το πρόβλημα τέθηκε. Η καταστροφή δεν είναι το μέλλον. Τώρα πρέπει να κτίσουμε με τα καινούργια δεδομένα.”

…………………………………………………………………………………………..

Πλανήτης Άρης. Αποικία γήινου πληθυσμού.

Μινέρβα: ιστορικός αρχείων.

Καταγραφή ημερολογίου.

Ημέρα Τρίτη 9:30 Πρωινή ώρα. Ζούμε στο Θόλο.

Δυστυχώς η παραπάνω αφήγηση δεν ολοκληρώνεται. Αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου αρχείου εγγράφων που διασώθηκαν . Αυτά τα λίγα έγγραφα είναι όλη μας η κληρονομιά. Η Γη είναι πια ακατοίκητος πλανήτης. Οι πρώτοι άποικοι, που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στο να μάθουμε κάτι περισσότερο για την καταστροφή , είναι πια νεκροί. Ενόσω ζούσαν, δεν μιλούσαν για εκείνες τις φρικτές ημέρες. Είναι σαν μην έχουμε παρελθόν. Αυτό μπορεί να έχει και μια θετική όψη, μια που είμαστε αναγκασμένοι να κοιτάμε μόνο μπροστά, αφού πίσω μας υπάρχει μόνο καταστροφή. Ή έτσι απλά θέλουμε να πιστεύουμε….