Το πλανητικό χωριό νοσεί !!!!

Όταν ένας  άνθρωπος παρουσιάζει τα πρώτα συμπτώματα ασθένειας στη αρχή υπάρχει μια σχετική έκπληξη. Η διατάραξη της ομαλότητας πάντα προκαλεί έκπληξη. Είναι σαν να διερωτάται ο άνθρωπος, γιατί να του συμβαίνει αυτό. Πως μπορεί να του συμβαίνει αυτό. Την έκπληξη διαδέχεται το πρώτο κύμα φόβου. Κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει κάποια στιγμή το φάσμα του θανάτου του. Το ξέρει, ότι αυτό θα συμβεί, αλλά στο βαθμό που όλα πηγαίνουν πρίμα, φροντίζει με κάποιο τρόπο να το ξεχνά. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει την διαρκή συνείδηση αυτής της αναπόφευκτης κατάληξης. Στο βαθμό που τα συμπτώματα της ασθένειας γίνονται όλο και μεγαλύτερα, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο φόβος που τον καταλαμβάνει. Συμβαίνει όμως και κάτι που είναι περίεργο. Παρόλο που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται πλέον ότι νοσεί και παρόλο που το νόσημα του μπορεί να καταλήξει σε κάτι όλως δυσάρεστο, το μόνο που επιδιώκει είναι να επιστρέψει στη προηγούμενη ομαλότητα του. Σχεδόν ποτέ δεν σκέφτεται, ότι είναι ακριβώς η προηγούμενη φαινομενική του ομαλότητα που τον οδήγησε στη θέση που βρίσκεται τώρα.

Γιατί μάλλον, θα ήταν σωστό να ειπωθεί, ότι αν αυτή η ομαλότητα ήταν πραγματικά ομαλή και όχι φαινομενική, δεν θα τον είχε οδηγήσει σε αυτό το σημείο.

Ένα από τα πλέον δύσκολα πράγματα, ίσως το δυσκολότερο, είναι να ζεις την ζωή σου συνειδητά. Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, θέληση, διαύγεια και προπάντων να πιστεύεις, ότι η γνώση του ποιος είσαι και του πόσο συνειδητά ζεις, έχει πραγματική αξία για σένα και τους γύρω σου. Η προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ επαινείται θεωρητικώς, πρακτικώς τα αποτελέσματα της μάλλον χωλαίνουν. Το προβληματικό σε αυτή την ιστορία με το να ζεις συνειδητά, βρίσκεται στη πεποίθηση, ότι όλοι νομίζουμε, ότι κατέχουμε την αρετή αυτή και ότι ήδη την εξασκούμε. Πράγμα που μάλλον δεν συμβαίνει, διότι αν συνέβαινε, τότε τα αποτελέσματα είτε ατομικά αλλά και σαν πλανητική κοινωνία, θα ήταν κάπως καλύτερα. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το το σημαίνει να ζεις την ζωή σου συνειδητά, πράγμα που όμως θα έστρεφε την συζήτηση σε διαφορετική κατεύθυνση.

Ζω μέσα σε κοινωνία σημαίνει, ότι αναγκαστικά ή μη, οφείλω να συσχετίζω τις πράξεις μου με την υπόλοιπη κοινωνία. Ό,τι κάνω και ό,τι κάνουν οι υπόλοιποι έχει διαρκώς επιπτώσεις στη ζωή μου και στη ζωή των άλλων. Έτσι διαρκώς πρέπει να είμαι σε μια σταθερή επαγρύπνηση για το πιθανό αποτέλεσμα των κινήσεων μου. Οι κινήσεις μου έχουν ιδιάζουσα αξία και για μένα και για τους άλλους . Όσο αγνοώ ή παραμελώ ή πηγαίνω ενάντια σε αυτό τον κανόνα δρώντας με αποκλειστικό γνώμονα εκείνου του πράγματος που με βολεύει ή με συμφέρει, τόσο δημιουργώ ενδεχόμενες δυσλειτουργίες. Στο βαθμό που αυτές οι δυσλειτουργίες συσσωρεύονται, από όλες τις πλευρές, τότε η κορύφωση τους, κάποια στιγμή, θα προκαλέσει την έκρηξη τους. Τότε οι πιθανότητες αντίδρασης θα είναι αναγκαστικά περιορισμένες, μια που ο “πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται”, όπως αναφέρει και η σοφή παροιμία. Όσο μια κίνηση έχει μπει σε λειτουργία, υπάρχουν περιθώρια να την τροποποιήσεις , αν ενδεχομένως δεν μπορούσες να την αποφύγεις. Όταν φτάνει ένα βήμα από την κορύφωση της , τότε τα περιθώρια ανατροπής της είναι σαφώς ελάχιστα.

Η ανθρώπινη κοινότητα από την στιγμή που βρέθηκε πάνω στο όμορφο αυτό πλανήτη, εκτέθηκε σε άπειρους κινδύνους. Το ότι εξακολουθεί να υφίσταται είναι ένα μικρό θαύμα. Το πρώτο μέλημα της ήταν να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που προερχόταν από το φυσικό περιβάλλον και το ζωικό βασίλειο . Τα κατάφερε καλά, ως προς αυτό, σώζοντας τον εαυτόν της, αλλά καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον και το ζωικό βασίλειο σε ένα μεγάλο βαθμό. Σε όλους μας είναι γνωστό αυτό οδοιπορικό της ανθρώπινης κοινότητας. Επίσης, κανείς δεν ήταν αμέτοχος σε κάποιο βαθμό και μέτρο σε αυτή την κίνηση της ανθρωπότητας μέσα στη πορεία των αιώνων. Ο άνθρωπος  καθώς αναδείχτηκε σε "κυρίαρχο ον"ανέδειξε μαζί με αυτόν την αξία της”δύναμης” σε κυρίαρχη επιδίωξη των ανθρώπινων κοινωνιών. 

Ξεκινώντας μάλιστα από την θέση του αδύναμου, όταν αναδεικνύεσαι νικητής και δυνατός, είναι μια εμπειρία που σε χαράζει για πάντα. Όταν η "δύναμη" αναδεικνύεται σαν η κυρίαρχη αξία της κοινωνίας των ανθρώπων, τότε το βήμα για την εξασκήσεις και στη ίδια την κοινωνία και σε όσους είναι αδύναμοι δεν είναι πολύ μεγάλο. Τα ονόματα που η "δύναμη" διάλεξε κατά καιρούς για να κρύψει τον εαυτό της , έχουν αλλά και δεν έχουν πολύ σημασία. Στο βάθος πάντοτε υπήρχε αυτή.

Κάπως έτσι χοντρικά φτάσαμε μέχρι εδώ. Κανείς δεν μπορεί να κρίνει όλη την ιστορία και τους ανθρώπους της. Χιλιάδες δικαιολογίες μπορούν να υπάρξουν σε υπεράσπιση της ανθρωπότητας . Εκατομμύρια αναγκαιότητες μπορούν να βγουν από το ντουλάπι της ιστορίας, για να εξηγήσουν εκείνα που δεν μπορούν να εξηγηθούν φυσιολογικά. Έφταιγε εκείνος και ο άλλος . Πάντα πρέπει να υπάρχει εξιλαστήριο θύμα, για να κρυφτεί η αλήθεια που βαραίνει όλους. Όμως κάθε φορά που φτάναμε στο συμβάν της έκρηξης , πάντοτε η συνείδηση κρυβόταν και άφηνε την ελπίδα να προσπαθεί να ονειρευτεί την εποχή που δεν θα διακατέχεται από το στίγμα. Αυτή η εποχή δεν ήρθε ποτέ μέχρι σήμερα και αμφιβάλλω πολύ κατά πόσο θα έρθει κάποτε. Γιατί η εποχή της ελπίδας απαιτεί μια εργασία, που δυστυχώς σχεδόν κανείς, αλλά και η ανθρώπινη κοινωνία σαν σύνολο αρνείται να αναλάβει.

Από την ιστορία, ας περάσουμε με ελαφρά πηδηματάκια στο εργαστήρι που παράγεται η ιστορία, στο παρόν. Εδώ λοιπόν στο σήμερα η εποχή της ελπίδας, ακόμα βρίσκεται στη σφαίρα της ελπίδας . Αντιθέτως, φαίνεται να αναδύεται μια εποχή που είναι δυστοπική. Τώρα η δύναμη φορά τα φορέματα της οικονομίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Έχει μεγαλώσει πια και ένα φόρεμα δεν είναι αρκετό. Με αυτά βγαίνει την βόλτα της. Σχεδιάζει άλλα κόλπα, πιο εκλεπτυσμένα. Μπορεί να σκεφτεί την εαυτόν της με όρους παγκοσμιότητας. Η παγκοσμιότητα, όπως το κάθε τι, έχει δύο όψεις και εξαρτάται κυρίως από την πρόθεση εκείνου που την πραγματώνει. Σε κάποιο ιδανικό σενάριο, το να σκέφτεσαι τον πλανήτη ως ολότητα, ως ένα αρμονικό σύνολο οντοτήτων που συνεργάζονται για την γενική ευημερία και ευτυχία, σε αρμονία με την φύση και τα ζώα αυτού του πλανήτη, είναι μια πολύ όμορφη προοπτική. Όπως είπαμε όμως αυτή η προοπτική ως όμορφο όνειρο μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς, το κακό είναι να ξυπνάει και να πρέπει να ζήσει στη αντίθετη πλευρά, στη πλευρά της δυστοπίας. Γιατί, δυστυχώς αυτή η πλευρά είναι και ολοσχερώς πραγματική.

Ας παρακολουθήσουμε λίγο αυτή την δυστοπική πραγματικότητα. Εδώ, το ψέμα διαστρέφει την αλήθεια με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο ονομάζεται αναγκαιότητα για να ζήσουμε. Οι άνθρωποι αξιολογούνται με βάση του πόσο ικανοί είναι να θέσουν στη κατοχή τους άλλους ανθρώπους. Η αδυναμία είναι ελάττωμα και η φτώχεια είναι πραγματικότητα των αδυνάτων. Μια ελίτ ανθρώπων αποφασίζει για την μοίρα ενός ολόκληρου πλανήτη. Αν θα φάει, αν θα ζήσει, του πως θα ζήσει, πάντα με γνώμονα το να μην θιγεί το θεϊκό συμφέρον της ελίτ. Η φύση, οι άνθρωποι και τα ζώα υποφέρουν καθημερινά, με απόβλητα, με βιομηχανικούς ρύπους, με μόλυνση όλων των μορφών. Οι ασθένειες οργιάζουν, εξολοθρεύοντας εκατομμύρια ανθρώπους , ενώ στα εργαστήρια τους οι επιστήμονες ονειρεύονται την αθανασία και την τεχνητή νοημοσύνη. Πέπλα ηλεκτρομαγνητικής μόλυνσης καλύπτουν τον πλανήτη και το χώρο πάνω από τον πλανήτη χιλιάδες δορυφόροι κάνουν βόλτες κοιτώντας τους κατοίκους του. Όμως οι “ασύλληπτες” αυτές διάνοιες που διοικούν οραματίζονται περαιτέρω ανάπτυξη, που στη ουσία είναι απλώς η επαυξημένη δυσλειτουργία των προαναφερθέντων. Τουλάχιστον να περνάγαμε καλά μέσα σε όλα αυτά ; Όχι δεν περνάμε καλά και για να την βγάλουμε καθαρή, ας είναι καλά τα ψυχοφάρμακα και τα ναρκωτικά. Α!! ξέχασα, μέσα σε όλη αυτή την πανδαισία που μας περιβάλλει και που πολλοί την αποκαλούν πολιτισμό, ξέχασα λοιπόν, τους πολέμους, τις σφαγές πληθυσμών , τις φυλακίσεις, την κρατική βία, τους μετανάστες, τους......... όλο και κάτι θα ξεχνάω.

Εκεί λοιπόν που περνούσαμε "ωραία και όλα κυλούσαν κατ΄ευχή"  πλάκωσε και ο κορωνοιός . Πανδημία. Ο θάνατος κυκλοφορεί στους δρόμους αόρατος. Οπότε ευκαιρίας δοθείσης, έπεσε και καραντίνα ολική στο πλανήτη. Για πρώτη φορά στη ιστορία της ανθρωπότητας, το μεγαλύτερο μέρος της, μένει εγκλεισμένο στο σπίτι. Να μια “ομορφιά” που δεν την είχαμε ζήσει ποτέ. Ούτε ως αφήγηση από τους παλιότερους. Ένα ολοκαίνουργιο εκθαμβωτικό συμβάν. Αν θα έλεγα ότι αυτή η κατάσταση είναι βούτυρο στο ψωμί, των αρχόντων, μάλλον κάποιοι θα με κατηγορούσαν σαν κακοπροαίρετο. Ποια άλλη εξουσία κατόρθωσε να μαντρώσει τον πλανήτη σπίτι του και να τον αναγκάσει να βγαίνει με δελτίο στους δρόμους ; Καμία !! Βέβαια είχε και την βοήθεια του ιατρικού κατεστημένου, που τις τελευταίες μέρες συναγωνίζεται την οικονομία, για την πρωτοκαθεδρία στις προτιμήσεις των πολιτών και της εξουσίας. Μια κουβέντα για την ιατρική πρέπει να ειπωθεί. Η ιατρική είναι μια ιερή επιστήμη, πολύτιμη και αναγκαία ακόμα και σήμερα, που ο τρόπος που ασκείται σηκώνει πολύ κουβέντα. Αχρείαστη να είναι για όλους, αλλά η αξία της είναι διαχρονική και αξίζει τον σεβασμό όλων. Για αυτό ακριβώς τον λόγο,θα ήταν καλό νομίζω με όλο το θάρρος, να τιμήσει το όνομα της και την βοήθεια που έχει προσφέρει στη ανθρωπότητα και να μην γίνει το άλλοθι και το στήριγμα της εξουσίας, για να επιβάλλει στη ανθρωπότητα ένα καθεστώς, που όμοιο του δεν έχει υπάρξει ποτέ !!!!

Το πλανητικό χωριό νοσεί και νοσεί σοβαρά. Τα αίτια της νόσου του δεν βρίσκονται στο συγκεκριμένο πανδημικό ιό. Είναι πιο βαθιά και πολύ πιο σοβαρά. Είναι πολύ λίγες λίγες οι πιθανότητες, κάποιοι να ασχοληθούν σοβαρά με αυτά. Ξεχνάμε πολύ εύκολα και κυνηγάμε το καρότο, χωρίς να βλέπουμε το μαστίγιο πίσω από αυτό. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εγκλεισμού, διαβάζω πολύ συχνά οργισμένα γράμματα και κείμενα ανθρώπων που δημοσιεύονται και μιλούν για την επόμενη μέρα και για την αντίδραση που πρέπει να υπάρξει. Πραγματικά θα ευχόμουν αυτή η οργή να μπορούσε να μετουσιωθεί σε μια βαθιά συνείδηση, που να μπορούσε να επιφέρει μια αλλαγή στις συνθήκες και στους τρόπους που ζούμε. Δυστυχώς, ειλικρινά λυπάμαι που το λέω, δεν διατηρώ πολλές ελπίδες πλέον. Όμως ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει στο αύριο.

Ζούμε σε  μια κομβική εποχή. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν, μπορεί να είναι  δύσκολες. Σε τέτοιες περιόδους τα βασικά είναι τα πλέον αναγκαία. Το ότι ζούμε ακόμα, είναι η βασική προϋπόθεση όλων των άλλων. Χρειάζεται να στραφούμε στα κομμάτια του εαυτού μας και των σχέσεων με τους άλλους, που μας ενδυναμώνουν, για να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει και πιθανόν αυτό που μέλλεται να μας συμβεί. Δεν ζούμε στο παρελθόν, δεν ζούμε στο μέλλον, ζούμε στο τώρα, όμως είναι αναγκαίο να μη χάσουμετην ιστορική μας μνήμη. Μέσα στο εργαστήρι που λέγεται συνείδηση και είναι το ιερό μας, πρέπει να επιλέγουμε συνεχώς το καλό και το ωφέλιμο για μας και τους άλλους, εξερευνώντας τα λάθη μας και σχεδιάζουμε τις κινήσεις εκείνες που δεν θα τα επαναλαμβάνουν. Θέλουν να μας πάρουν τα πάντα, κάνοντας την ζωή μας ένα άσχημο, νεκρό τοπίο. Κανείς όμως δεν μπορεί να σκλαβώσει την ζωή, χωρίς να αντιμετωπίσει αναπόφευκτα την μήνη της !!!!