Πλέουμε με βάρκα την ελπίδα.....

Τα σύννεφα μαζεύτηκαν σιγά-σιγά πάνω από τα κεφάλια μας. Πλησιάζει καταιγίδα. Έτσι, φαίνεται τουλάχιστον, με μια πρώτη ματιά. Δεν είναι δυνατόν να σπρώχνεις τα προβλήματα, διαρκώς, ‘κάτω από το χαλάκι”. Τι να καλύψει και αυτό άλλωστε ; Μαζεύτηκε πολύ σκόνη από το “μαγαζί”. Για πολύ καιρό, κάνουμε τα στραβά μάτια, σε πολλά πράγματα. Είμαστε πολύ γενναιόδωροι σε κριτικές και αναλύσεις, αλλά αδύναμοι στο να βρούμε λύσεις. Γιατί οι λύσεις απαιτούν ρίσκα, απαιτούν θυσίες, απαιτούν σχέδιο και θέληση. Όταν αρχίσει να βρέχει είναι πια αργά, αν δεν έχεις πάρει την ομπρέλα σου. Απλώς αρχίζεις να τρέχεις για να κρυφτείς. Στη περίπτωση που δεν βρεις καταφύγιο, απλά, γίνεσαι μούσκεμα .

Οι κοινωνίες που βγήκαν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας βιώσει την φρίκη,πήραν την απόφαση να πορευτούν ειρηνικά. Έβαλαν για λίγο στη άκρη τις διαφορές που είχαν μεταξύ τους, με σκοπό να ζήσουν εν ηρεμία. Δεν ήθελαν να ζήσουν ξανά πόλεμο, τουλάχιστον, μέσα στη Δύση. Βρήκαν παρηγοριά μέσα σε μια αλματώδη ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, που έφερε μια αυξάνουσα ευημερία σε όλη την Δύση. Τώρα για τον τρίτο κόσμο, ας τον αφήσουμε προσωρινά στη μοίρα του.

Η ευημερία δεν ανοίγει την όρεξη μόνο σε αυτούς που καρπώνονται τον πλούτο, αλλά και στους υπόλοιπους που ήθελαν μια καλύτερη ζωή. Έτσι οι φτωχοί απέκτησαν δικαίωμα στο όραμα της ευμάρειας . Άρχισαν να αναπτύσσονται οι κοινωνίες της κατανάλωσης. Μπορεί οι κυρίαρχες ιδεολογίες να ζέσταιναν ακόμα τις καρδιές των ανθρώπων, αλλά η ευημερία και η κατανάλωση , άρχισαν να τις ζεσταίνουν ακόμα πιο πολύ.

Ο κόσμος άλλαξε και μαζί του άλλαξαν και οι άνθρωποι του. Έγιναν πιο εφησυχασμένοι, πιο αυτάρκεις , θεώρησαν ότι οι πόλεμοι ήταν πολύ μακρυά από αυτούς. Έγιναν λιγότερο φοβισμένοι, είχαν περισσότερες απαιτήσεις από την ζωή τους και από τα κράτη τους. Νόμισαν, ότι απέκτησαν δικαίωμα στον πλούτο της ζωής .

Όπου υπάρχει τυρί, μου έλεγε ένας γιατρός χτες, υπάρχει κοντά και η φάκα. Σοφό!!!! Παλιό αλλά πάντοτε επίκαιρο. Ξαφνικά η οργιώδης ανάπτυξη έλαβε τέλος , οι ιδεολογίες δεν ζέσταιναν πια κανένα, μια που το χρήμα είναι μάλλον ισχυρότερο από κάθε ιδεολογία. Είναι η πλέον εμπεριστατωμένη ιδεολογία, που απαιτεί την απόλυτη υποταγή, από όλες τις υπόλοιπες. Έτσι, αφού οι κοινωνίες που ζούμε κυριαρχούνται από αυτήν, αυτή θα ορίσει και το τρόπο που θα παίζεται το παιχνίδι. Κοντά στο χρήμα , εμφανίστηκε σταδιακά και η κυριαρχία. Μια κυριαρχία που όντας απαλλαγμένη πλέον από ιδεολογίες, δεν έχει και κανένα πρόβλημα να εμφανίζεται απροκάλυπτη και ενίοτε αδυσώπητη. Η κυριαρχία δεν έχει κανένα θέμα να κάνει πολέμους ,όταν τα φράγκα είναι πολλά. Αφού λοιπόν τα φράγκα και μόνο αυτά ,ως γνωστό κάνουν τον κόσμο να γυρίζει, ο πόλεμος θα ξαναμπεί στις ζωές μας ,με όλους τους τρόπους που αυτός γνωρίζει.

Οι φτωχοί λοιπόν, που έβλεπαν την ζωούλα τους να βελτιώνεται, για μια ακόμα φορά δεν έβλεπαν την φάκα που παραμόνευε. Οι φτωχοί δεν καταλαβαίνουν αυτά τα παιχνίδια. Ποτέ δεν τα καταλάβαιναν. Αν μπορούσαν να τα καταλάβουν είτε θα προσπαθούσαν να πάψουν να είναι φτωχοί , είτε θα τους προβλημάτιζε ,πως μια χούφτα πλούσιοι ορίζουν την ζωή σε όλο τον πλανήτη. Οι φτωχοί όμως δεν κάνουν τέτοιες σκέψεις. Ακόμα και όταν τις κάνουν, δεν ξέρουν τι να κάνουν παρακάτω. Σταματούν εκεί και διαμαρτύρονται για την αδικία που υπάρχει μέσα στον κόσμο. Αυτό το παράπονο που εκφράζουν ,φαίνεται ότι τους ανακουφίζει, απλά να το εκφράσουν και μόνο. Σαν ότι είχαν να κάνουν το έκαναν, ότι είχαν να πουν το είπαν. Μετά από αυτό αποσύρονται στη “σοφία” τους και περιμένουν τις εξελίξεις. Μια που φτωχοί είμαστε το 99% του πλανήτη, φαίνεται ότι είμαστε ένας πλανήτης “σοφών”.

Το 1% δεν σκέφτεται έτσι. Τυχαίως, κατέχει και τον πλούτο. Μιας λοιπόν που δεν σκέφτεται έτσι, μπορεί να προκαλεί και την οποιανδήποτε αναταραχή σε οποιαδήποτε περιοχή επιλέγει, με όποιον τρόπο επιλέξει. Ποιος μπορεί να προβάλλει την οιανδήποτε ένσταση ; Η συλλογική “σοφία” των φτωχών ;

Είναι απολύτως σίγουρο, ότι όταν η εύθραυστη ασφάλεια μας θα σπάσει σαν το κρυστάλλινο βάζο στο σαλόνι μας, για μια ακόμα φορά θα πέσουμε όλοι από τα σύννεφα της ευημερίας μας και της σοφίας μας. Για μια ακόμα φορά θα ψάχνουμε ενόχους και επειδή δεν θα τους βρίσκουμε, θα τσακωνόμαστε αναμεταξύ μας. Είναι γνωστή η πρακτική αυτή. “Σοφή” και αυτή.

Τα σύννεφα της αναταραχής πυκνώνουν από παντού. Στη Συρία ,ο πόλεμος δεν έχει τέλος. Δεν ξέρει κανείς πια, ποιος μάχεται με ποιον. Στη Παλαιστίνη, φυλακίζονται ακόμα και παιδιά,που έχουν μεγαλώσει μέσα στη σύρραξη. Ο Τράμπ μετράει τις ώρες για να κάνει επέμβαση στη Κορέα. Οι Τούρκοι, θέλουν να κάνουν την Μεσόγειο θάλασσα, θάλασσα με πτώματα. Σαν να μην έφταναν οι οι μετανάστες που πνίγονται καθημερινά . Πολεμικά πλοία και αεροπλάνα “βολτάρουν” οπλισμένα. Αυτό που χτες φαινόταν απόμακρο και απίθανο , σήμερα δεν φαίνεται ούτε απόμακρο ,ούτε απίθανο.

Εκεί που μαζεύονται πολλά σύννεφα, μάλλον θα βρέξει....

Πλέουμε με βάρκα την ελπίδα, ότι ο ουρανός δεν θα πέσει στο δικό μας κεφάλι. Όπως και να το κάνεις είμαστε “σοφοί’ κάτι θα ξέρουμε !!!!!

“Τι είναι η πατρίδα μας ;”

 Μάλλον τα παρατεταμένα χρόνια της κρίσης που περνάμε, τα μνημόνια, η φτώχεια, η γενικευμένη μιζέρια και κατάθλιψη, έχουν επηρεάσει την κρίση μας ως πολίτες. Δεν την είχαμε και ποτέ σε μεγάλα ποσοστά, τώρα φαίνεται την χάσαμε τελείως.

Ίσως να φταίει και το γεγονός, ότι έχουμε εθιστεί στα ψέματα και στις παντός είδους ‘παπαριές”, αναιρέσεις και διαστρεβλώσεις. Ίσως επειδή το παράλογο έχει γίνει ο τρόπος που πρέπει να ζήσουμε , έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε παράλογα. Είναι και αυτός ένας τρόπος να την βγάλουμε καθαρή, να σκεφτόμαστε συνεχώς στρεβλά. Είναι πολύ προσαρμοστικό το ανθρώπινο πλάσμα, επιβιώνει με τους πλέον περίεργους τρόπους , καλλιεργώντας αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, που τελικά φτάνει στο σημείο να τις πιστεύει σαν πραγματικές. Πολλές φορές δεν χρειάζεται ούτε καν να τις δημιουργεί το ίδιο, αλλά τις “τσιμπάει” από τον δρόμο, τις καβαλάει και τρέχει. Πάντοτε υπάρχουν αναμεταξύ μας πρόθυμοι να τις καλλιεργήσουν, προς το συμφέρον τους , αλλά και πρόθυμοι να τις ακολουθήσουν.

Το σίγουρο είναι ένα ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις παθογένειες της ιστορίας του, είτε αυτή είναι προσωπική, είτε πολιτική, είτε εθνική, είτε θρησκευτική. Η καρδιά μας δονείται σε ιδιαίτερες συχνότητες και ότι έχει κολλήσει επάνω μας σαν τσιμπούρι, θα το κουβαλάμε πάντοτε ότι και να γίνει, ανεξάρτητα αν είναι αληθινό και σωστό. Δεν πρόκειται να στο αλλάξει κανείς, ότι και να σου πει. Όταν η ψυχή ερωτεύεται κάτι, είτε άνθρωπο, είτε ιδέα, είτε πράγμα, θα μείνει προσκολλημένη πάνω του ως το τέλος.

Βέβαια, ερωτεύεσαι και ψέματα, ή καλύτερα μπορείς να ερωτευτείς πράγματα που κάποτε ήταν αλήθεια αλλά έχουν μετατραπεί πλέον σε ψεύτικους απόηχους του παρελθόντος.

Είναι απολύτως φυσιολογικό να αγαπάς το μέρος που έχεις ζήσει και μεγαλώσει. Ο τόπος σου, όπως και να το κάνουμε είναι ένα σημείο έλξης, όπως είναι το σπίτι σου. Μπορείς να το παινεύεις ή το κατηγορείς, αλλά όταν απομακρύνεσαι από αυτό νοιώθεις την έλλειψη του. Η γλώσσα, τα ήθη του τόπου σου τα κουβαλάς πάντα κοντά σου. Όταν κάποιος τον απειλεί, εξεγείρεσαι, μπορείς ακόμα να θυσιάσεις και την ζωή σου στη υπεράσπιση του. Το πρόβλημα αρχίζει και υφίσταται, όταν εξαιτίας αυτής της αγάπης,  αρχίζεις να γίνεσαι μονοδιάστατος. Δηλαδή, όταν η αγάπη σου γίνεται εμμονή και κυριαρχεί στη ζωή σου, σαν η μοναδική αλήθεια που είναι υπεράνω όλων των άλλων, ακόμα και της ίδιας της αλήθειας. Όταν δεν μπορείς να δεις τίποτα περισσότερο από αυτό που αγαπάς. Όταν γίνεσαι εχθρικός, με ότι τον πλησιάζει και προσπαθεί να τον κρίνει. Τότε, ανήκεις στη οικογένεια των “εθνικιστών”.

 Οι εθνικιστές δεν αγαπούν τον τόπο τους , αγαπούν την ιδέα που έχουν διαμορφώσει για τον τόπο τους. Είναι πιθανόν να μην αντιλαμβάνονται και τίποτα από αυτό που συμβαίνει στο μέρος που ζουν. Για τους εθνικιστές όλα είναι απειλητικά, οι μετανάστες , οι αναρχικοί , οι αριστεροί, οι ξένοι, αυτοί που ζουν στον ίδιο τόπο και ασκούν κριτική. Όλα μοιάζουν να θέλουν να κηλιδώσουν την ιδέα που αγαπούν. Ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν τέτοια πρόθεση. Για τους εθνικιστές δεν υπάρχει καμιά ισοτιμία τόπων. Yπάρχει στη πρόθεση τους η ολοσχερή υπερίσχυση του δικού τους τόπου, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο.

Η ιστορία αλλά και η ιστορία των τόπων που ζουν , έχει υποφέρει πολλά δεινά, από την αγάπη των εθνικιστών για τον τόπο τους. Αυτό φαίνεται να το ξεχνούν επισταμένα και αντιθέτως να θυμούνται, μόνο, τις στιγμές που ήταν λαμπρές. Γιατί αυτό εξυπηρετεί το όραμα τους.

Ο εθνικισμός είναι μια μια ιδέα που θέλει να φορεθεί ξανά στην εποχή που ζούμε. Μια ιδέα ξεφτισμένη, που όμως δεν έχει πεθάνει. Αντίθετα, επιδιώκει να γίνει ξανά, κυρίαρχη ιδέα. Δεν είναι φαινόμενο, τοπικό, αλλά παγκόσμιο. Μαζεύει στη ποδιά του, μάζες ανθρώπων δυσαρεστημένων από διαφορετικά θέματα,που ψάχνουν να βρουν ένα σπίτι, για να τους δώσει διέξοδο, σε ένα κόσμο που χτυπιέται από πάρα πολλά αδιέξοδα. Αλλά επίσης, στελεχώνεται και αναζωπυρώνεται από στοιχεία, με θλιβερή ιστορία. Στοιχεία που έχουν αποδείξει ιστορικά, ότι ο ζόφος είναι η δεύτερη τους φύση. Οι παντός είδους ναζιστές, που συνδέουν την φυλή με το έθνος, είναι οι σύγχρονοι τροφοδότες της ιδέας του εθνικισμού.

Τα Σκόπια είναι ένα κατασκευασμένο κράτος, που εξυπηρετεί, όπως φαίνεται, συγκεκριμένους στόχους. Στα πλαίσια αυτών των στόχων, όφειλαν να καλλιεργήσουν και ένα μύθο, που θα τους εμψύχωνε για να πετύχουν τους στόχους τους. Όσο αντιστέκεσαι σε μύθους, μάλλον τους κάνεις περισσότερο πιστευτούς. Κινδυνεύεις να γελοιοποιηθείς. Ειδικά, όταν για να τους αντιμετωπίσεις, συμμαχείς με το φολκλόρ και την ανοησία. Δείχνεις ότι κάτι φοβάσαι, για κάτι είσαι ένοχος. Ακόμα και αν θεωρείς ότι ο αλυτρωτισμός τους ανοίγει θέματα, δεν καλείς επιστράτευση. Όταν αποφασίζεις να την καλέσεις, για τους λόγους που νοιώθεις ότι δικαιούσαι, δεν την πλαισιώνεις με ότι γελοίο έχεις στο οπλοστάσιο σου, όταν μάλιστα έχεις το πάνω χέρι σε όλα τα επίπεδα. Δεν προσπαθείς να κάνεις την επιστράτευση σου μεγαλύτερη από ότι είναι πραγματικά. Δεν φτιάχνεις έκρυθμο κλίμα στο στρατόπεδο σου. Όταν πράττεις με αυτόν τον τρόπο, έχεις προεξοφλήσεις ότι θα χάσεις ή ότι επισκοπείς σε άλλο πράγμα από αυτό που ισχυρίζεσαι. Άρα αυτόματα καθίστασαι ύποπτος.

Ούτως ή άλλως, όλοι γνωρίζουμε ποιος είναι ο στόχος σου, ποιος είναι ο εχθρός σου και παρόλο που δεν είναι φίλος μας, δεν σημαίνει ότι πρέπει να μασήσουμε όλοι στο ψέμα σου.

Ο εμφύλιος στο ελληνικό έδαφος δεν έχει πεθάνει ποτέ. Συνεχώς ανανεώνει τις μορφές του. Όσοι αγαπούν αυτή την χώρα, το ξέρουν. Η διχόνοια ήταν πάντοτε το πάθος μας !!!!

“Τι είναι η πατρίδα μας.... και αυτά και εκείνα και κάτι πού έχουμε μες στη καρδιά.....” Πολέμης