Επέτειοι και υπαίτιοι.

Με τις επετείους δεν είμαι φίλος. Μου θυμίζουν σκοτεινιά. Επίσης, μου θυμίζουν κάτι που είναι πια νεκρό. Ο καθένας , βέβαια, μπορεί να γιορτάζει ή να θυμάται οτιδήποτε θέλει. Είναι δικαίωμα του. Είμαστε στην εποχή των δικαιωμάτων . Οι άνθρωποι έχουν μόνιμα δικαιώματα και συνεχώς ανανεώνουν την όρεξη τους για δικαιώματα. Κανείς δεν επιλέγει την εποχή που θα ζήσει, όσο θλιβερή και αν είναι. Ας είναι !!!

Πλησιάζει πάλι η επέτειος του Πολυτεχνείου. Γιορτάσαμε πρόσφατα την 28η Οκτωβρίου, έρχεται η επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου. Το τρένο κινείται, κινείται συνεχώς και κάποια στιγμή σταματά, είτε για να γιορτάσει είτε για να θρηνήσει,είτε και τα δύο. Όμως αξίζει τον κόπο να σταθούμε, έστω για μια στιγμή και να σκεφτούμε, γιορτάζουμε ή θρηνούμε πραγματικά, ή απλά, επειδή έχουμε συνηθίσει να το κάνουμε ; Συμμετέχουμε, γιατί μοιραζόμαστε μια ειλικρινή ανάμνηση του γεγονότος που συνέβη, που το πνεύμα του εξακολουθεί να μας αγγίζει στο παρόν μας ,ή κοροϊδεύουμε τον εαυτόν μας, ότι τάχα γιορτάζουμε ή θρηνούμε κάτι, που την στιγμή που συνέβη, είχε ακραία σημασία ;

Η κάθε επέτειος έχει ένα κρυφό ή φανερό συμβολισμό. Ο συμβολισμός αυτός έρχεται να χρωματίσει το συμβάν της επετείου. Μέσα στον συμβολισμό κρύβεται η αξία του συμβάντος και η ανάγκη να μείνει στη μνήμη, να το γνωρίσουν όσοι θα ακολουθήσουν αρκετά χρόνια μετά το συμβάν και να μοιραστούν το πνεύμα του. Αν αυτό το πνεύμα έχει χαθεί, αν έχει απαξιωθεί, τότε η επέτειος είναι απλά ένα θέατρο, που δεν έχει νόημα να συνεχίζει να υφίσταται.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια τέτοια στιγμή μέσα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Συνθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός κορυφαίου συμβάντος. Μια παράλογη χούντα από την μια , με έντονα στοιχεία μνησικακίας και εκδίκησης, ηλίθια στην έκφραση της, με θλιβερούς υπερασπιστές και απέναντι της ένα πλήθος νεολαίων, που την αμφισβητούσαν και προσπαθούσαν να την τερματίσουν. Το ίδρυμα του Πολυτεχνείου , ήταν η βάση των εξεγερμένων . Γύρω του,ένα πλήθος κόσμου που στα μάτια των φοιτητών έβλεπε το τέλος μιας τυραννικής εποχής . Όσοι είναι μεγάλοι στην ηλικία θυμούνται το ρίγος που διέτρεξε την κοινωνία της εποχής. Αστυνομία παντού ,ξύλο, δακρυγόνα, συλλήψεις . Όταν αυτά δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, βγήκε ο στρατός για να αποκαταστήσει την τάξη. Το βράδυ της 17ης ,όταν το τανκ έσπασε την πύλη του Πολυτεχνείου και οι ασφαλίτες και οι οπλισμένοι ακροβολιστές ανέλαβαν το αισχρό τους έργο, η νύκτα κατάπιε τα παιδιά της . 24 νεκροί. Κάποιοι ηλίθιοι τους αρνούνται ακόμα. Η εξέγερση πνίγηκε. Μια άλλη χούντα πήρε την σκυτάλη της προηγούμενης. Η Αθήνα σιώπησε,αλλά το αίμα δεν μπορούσε να καθαριστεί από τους δρόμους, ούτε ο πόνος από τις ψυχές.

Για να είμαστε ειλικρινείς δεν καθαρίστηκε ποτέ. Πολλοί από τους υπαιτίους δεν πιάστηκαν ποτέ. Αντιθέτως, εξακολουθούν με αυθάδεια να μιλούν, ακόμα και στο παρόν μετά από 44 χρόνια, για την ανυπαρξία νεκρών και για “αναρχο-κομμουνιστές” που έφεραν το χάος στην “ευνομούμενη” πολιτεία.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στο παρόν είναι μια νεκρή μνήμη. Τίποτα από το σφρίγος το πάθος και την ανάγκη για ελευθερία δεν υπάρχει στο σήμερα. Αντίθετα , πολλά, συνέβαλαν το νόημα της να εξασθενίσει και με τα χρόνια να χαθεί. Πολλά από τα συνθήματα της, σήμερα δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα. Οι περισσότεροι από τους συντελεστές της, απλώς στην συνέχεια τόκισαν πολιτικά την συμμετοχή τους. Λίγοι κρατήθηκαν αντάξιοι της συμβολής τους . Πολλοί βασανίσθηκαν ανηλεώς και φέρνουν ανεξίτηλα τα σημάδια της των βασανισμών στα κορμιά τους. Κάποιοι από τους υπαίτιους μπορούν να κυκλοφορούν “ελεύθεροι και ωραίοι” ανάμεσα μας.

Η μνήμη μάλλον είναι κοντή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε στο παρελθόν τις επετείους που της άρμοζαν. Ο κόσμος τα πρώτα χρόνια από την εξέγερση θυμόταν, τιμούσε, αγωνιζόταν. Πίστευε ότι μπορούσε να πετύχει κάτι καλύτερο. Ο αέρας της εξέγερσης ήταν ακόμα κοντά του και η θυσία αυτών των ανθρώπων ,την κράταγε ακόμα ζεστή. Το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στοίχειωνε ακόμα την πόλη και τους κατοίκους της. Σήμερα, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κοντά μας. Αντίθετα είναι πολύ μακριά μας. Μπορεί και να τα έχουμε ξεχάσει.

Το Πολυτεχνείο δεν δικαιούται περαιτέρω επετείους. Στέκεται εκεί σαν παρακαταθήκη και μνήμη και αυτό του αρκεί !!!