Ο διαρκής ασφυκτικός εναγκαλισμός του υλικού κόσμου στην πνευματική ζωή.

Διανύουμε εδώ και αιώνες, την κατά κράτος επικράτηση της υλιστικής αντίληψης της ζωής, απέναντι στην οποιαδήποτε πνευματική έκφραση. Ο πολιτισμός μας εξελίσσεται με κέντρο την ύλη, το υπαρκτό, αυτό που είναι ορατά και επιβεβαιωμένα απτό. Οτιδήποτε αποτελούσε πεδίο μιας πνευματικής ζωής, ο Θεός, το ήθος, η εν γένει καλλιέργεια του ανθρώπου, σαν παιδεία ψυχής, έχει με τον χρόνο σταδιακά απομακρυνθεί από την ζωή μας, ως περιττό και τελικώς επικίνδυνο για την ύπαρξη μας μέσα στο ασφυκτικό κόσμο της ύλης.

Αυτό μέχρι κάποιου σημείου είναι φυσιολογικό και μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιείκεια, δεδομένου ότι η υλική πραγματικότητα, διέπεται από τους δικούς της νόμους και αναγκαιότητες. Νόμους και αναγκαιότητες, δύσκολα προσπελάσιμες. Αυτό δικαιολογεί και την διαπίστωση, ότι ενώ η ζωή στον πλανήτη, προοδεύει τεχνολογικά, η πνευματική της καλλιέργεια παραμένει εκθαμβωτικά στάσιμη.

Εδώ, χρειάζεται να διευκρινίσουμε, ότι δεν είμαστε αντίθετοι με την ανάπτυξη της ζωής στο υλικό πεδίο. Είμαστε αντίθετοι και ριζικά αντίθετοι μάλιστα, με την μονόπλευρη ανάπτυξη της. Η υλική ανάπτυξη της ζωής, ήταν μια πόρτα, που οδήγησε τον άνθρωπο να δώσει λύσεις σε μια σειρά προβλημάτων, επαφής , σίτισης, στέγασης ,επικίνδυνων φυσικών φαινομένων. Δυστυχώς όμως, αυτή η ανάπτυξη ,που σήμερα έχει μετεξελιχτεί σε άναρχη ανάπτυξη του χρήματος, άφησε ακρωτηριασμένη την πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Ενώ λοιπόν η ζωή έγινε πιο άνετη και περισσότερο αυτόματη στη εκπλήρωση των αναγκών του ανθρώπου, μια σειρά θεμάτων φαίνεται ότι παραμένουν παγωμένα και αναλλοίωτα.

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα και ο σκοπός της ζωής μας, τι είναι ο θάνατος και η αρρώστια, γιατί εξακολουθεί να υπάρχει τόσο άμεση και κτηνώδης εκμετάλλευση ανθρώπου σε άνθρωπο, γιατί το ήθος και η ποιότητα έχουν μετακομίσει από την ζωή μας, γιατί οι καρδιές μας παραμένουν τόσο ερμητικά κλειστές ; Υπάρχει Θεός ή είμαστε μόνοι σε ένα μοναχικό κόσμο; Είμαστε μόνο αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας ή έχουμε ψυχή ; Όταν λέμε ότι ζούμε την ζωή μας με ποιότητα, εννοούμε ότι την ζούμε μέσα σε ακριβά εμπορεύματα ; Ή εννοούμε ότι φροντίζουμε την πνευματική μας καλλιέργεια, διαβάζοντας ερωτικά μυθιστορήματα;

Μας μαθαίνει κάποιος να ζούμε πνευματικά ή το μαθαίνουμε μόνοι μας ; Υπάρχει ιερό....... ;;

Μέσα στον υλικό κόσμο αλλά και στη αντίληψη που έχει αυτός ο κόσμος για τον εαυτόν του, παρόμοια ερωτήματα, προκαλούν αμηχανία και νευρικό γέλιο. Στην καλύτερη περίπτωση με μια γρήγορη απάντηση ανάλογα θέματα κλείνουν το ίδιο γρήγορα έτσι όπως άνοιξαν. Εδώ οι απαντήσεις ή τα ερωτήματα έχουν να κάνουν με ποιο άμεσα θέματα,όπως αν είναι ωραίο το φουστάνι που φορά η απέναντι ή για το τελευταίο μοντέλο υπολογιστή. Σε αυτόν τον υλικό κόσμο τα βασικά προβλήματα είναι άλλα, τα εμπορεύματα και τα χρήματα για να αγοράσεις. Εδώ βασικό στοιχείο είναι πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα εγκλωβιστεί η αίσθηση για να οδηγήσει τον άνθρωπο κατευθείαν στην αγορά. Γιατί η καρδιά του υλικού κόσμου είναι η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά από αυτό που εκδηλώνεται σαν προϊόν. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να σιωπούν όταν μιλά το εμπόρευμα, που συμπυκνώνει μέσα του όσα υποτίθεται ότι αξίζει ο άνθρωπος, γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος ως εμπόρευμα λογίζεται.

Αυτός ο μονομερής και μονόχνοτος εγκλωβισμός μέσα στη ύλη, αλλά και στη ιδέα που αυτή προβάλλει στον κόσμο, έχει βέβαια μια σειρά συνεπειών. Συνέπειες που μετασχηματίζουν σταδιακά και σε βάθος την ανθρώπινη συνείδηση, φυλακίζοντας την σε ρηχά νερά. Την αποκόβουν σταδιακά από το θαύμα της ύπαρξης, οδηγώντας την στο τραύμα μιας τραγικής επιβίωσης. Μιας επιβίωσης που στερείται βαθύτερου νοήματος, άρα καθιστά τον άνθρωπο υποτελή, αλλά κυρίως ανίκανο να διαχειριστεί τον ίδιο τον πλούτο της ζωής του. Γιατί μην γελιόμαστε, ένα πλάσμα που για να υπάρξει, αν μη τι άλλο, είναι αποτέλεσμα χιλιάδων ενώσεων και υπάρξεων και που μεταφέρει μέσα του συσσωρευμένη μνήμη και εμπειρία, έχει καταντήσει να περνά την ζωή του, μέσα σε γενικευμένο άγχος και ένταση, παλεύοντας για κάτι, που εν τέλει , δεν του δίνει καμιά ουσιαστική ευτυχία και ικανοποίηση. Όταν δε φτάνει η στιγμή να παραδώσει την ζωή του, ξέρει ότι στα κύρια ερωτήματα της ζωής ,φεύγει ακριβώς με τον τρόπο που ήρθε. Τίποτα. Καμιά απάντηση!!!

Είναι αξιοθαύμαστη η σαγήνη που ασκεί ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στη υλική του διάσταση. Θα μπορούσε να γίνει κατανοητή αν αφορούσε ένα πάθος για την ίδια την ύπαρξη της ζωής. Όμως αλλοίμονο, δεν προέρχεται από κάτι τέτοιο, γιατί αν συνέβαινε αυτό , ο άνθρωπος θα έπρεπε να είχε και μεγαλύτερη αντίσταση σε ότι τον υποδούλωνε σε αυτήν την ζωή. Θα έπρεπε να είχε μεγαλύτερη εκτίμηση στην ύπαρξη της ζωής , πράγμα που όπως παρατηρούμε δεν συμβαίνει. Το αντικείμενο μας έχει μαγέψει όλους. Το αντικείμενο είναι το πάθος μας και η απόκτηση του ο αγώνας μας.

Το πνεύμα, με την ευρεία του σημασία, φαίνεται ότι έχει πάει διακοπές διαρκείας από τον πλανήτη και όταν θα επιστρέψει, είναι πολύ πιθανόν να χρειάζεται να συστηθεί εξ αρχής, γιατί θα είναι κάτι άγνωστο στη συνείδηση μας.

Όμως τώρα που το σκέφτομαι ξανά και αυτό ψέμα είναι. Αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί, αχώριστα και αδιαίρετα, εμείς πια έχουμε ξεχάσει την σχέση τους και γυρίζουμε σαν τους Κύκλωπες με ένα μάτι, βλέποντας τα πάντα μονοδιάστατα. Ο ουρανός βρίσκεται πάντα εκεί ψηλά για να μας υπενθυμίζει το άπειρο της ύπαρξης. Εμείς περπατάμε σκυφτοί !!!

Επιλογές

Το καλό που υπάρχει με τις Κρίσεις, τις μεγάλες κρίσεις της ιστορίας ή τις προσωπικές, είναι ότι κατορθώνεται να συμπυκνωθούν σε ορατή μορφή, όλες οι θετικές και αρνητικές όψεις των κρατών, των ομάδων και των ατόμων. Αυτό συμβαίνει, μάλλον, σαν αποτέλεσμα της έντονης πίεσης που δημιουργούν οι κρίσεις σε όλες τις κατευθύνσεις της κοινωνικής ζωής και των ανθρώπων. Μιας πίεσης που απαιτεί από όλους να πάρουν μια πιο σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι σε αυτό που συμβαίνει.

Με κάποιο τρόπο, αναγκάζονται όλοι να αξιολογήσουν τα δρώμενα και να ανασύρουν από μέσα τους εκείνο που πραγματικά πιστεύουν. Είναι δηλαδή μια στιγμή, όπου εκείνο που διαδραματίζεται σε αφορά πραγματικά και απαιτεί τη δραστική συμμετοχή σου. Τέτοιες στιγμές δεν μπορείς να κρατήσεις αποστάσεις, χονδροειδείς "καβάτζες", γενικεύσεις. Αναγκάζεσαι να πεις και να δείξεις αυτό που πραγματικά είσαι. Ακόμα και να θέλεις να υπάρξεις "απατεωνίσκος" απέναντι στον εαυτό σου και τους άλλους, η πίεση σε εξαναγκάζει να είσαι πιο κοντά στον εαυτό σου. Είναι δηλαδή αυτές οι περίοδοι των κρίσεων, περίοδοι μιας πιο έντονης και πραγματικής ζωής.

Μέσα σε τέτοιες χρονικές περιόδους, η στάση σου αποκαλύπτει όσα έχεις τακτοποιήσει, όσα έχεις απαντήσει με ειλικρίνεια, ή και το ανάποδο. Με κάποιο τρόπο η ζωή σου αλλά και η ζωή της κοινωνίας καθρεφτίζεται στις πραγματικές διαστάσεις που υπάρχουν.

Τα μίση, οι κακίες, οι "λουμπινιές", οι υστερόβουλες σκέψεις  δεν  έχουν μικρότερη συμμετοχή μέσα σε τέτοιες στιγμές. Απλώς, γίνονται κ περισσότερο εμφανείς. Αυτό επίσης είναι θετικό, διότι  έστω με δυσάρεστο τρόπο αποδεικνύει ότι το καλό και το κακό, το θετικό και το αρνητικό συμβαδίζουν μέσα στην κοινωνία και στον άνθρωπο, σε μια αέναη μάχη, που ανά πάσα στιγμή απαιτεί επιλογή, είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Έτσι, δραστικά αποδυναμώνεται η θεώρηση των "ίσων αποστάσεων", η οποία φαίνεται να αντιλαμβάνεται τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία και τους ανθρώπους σαν αποτέλεσμα επιλογών δίχως ιστορία και φορτίσεων που αδυνατούν να λυθούν με τρόπο 'πολιτισμένο".

Αυτό που καθορίζει μια κρίση, είναι το βάθος και η έκταση της. Αν κλονίζει τις δομές αυτού που υπήρχε, μέχρι την στιγμή της κρίσης , αλλά και την ευρύτητα με την οποία ακουμπά τον κοινωνικό ιστό και τους ανθρώπους του. Καθοριστικό επίσης στοιχείο είναι ποιος την δημιουργεί. Προέρχεται από μια γενικευμένη δυσαρέσκεια στο ήδη υπάρχον ή καλλιεργείται από συγκεκριμένα κέντρα που έχουν ίδιον όφελος. Ένα τελευταίο είναι: υπάρχει κάτι, έστω και φευγαλέο, που μέσα στη κρίση, προοιωνίζει το διαφορετικό που επακολουθήσει, ή μιλάμε για αδιέξοδη κρίση.

Στις προσωπικές κρίσεις τα καθοριστικά στοιχεία δεν είναι διαφορετικά. Αυτό που αλλάζει, είναι μόνο, ότι το υποκείμενο που την βιώνει, αισθάνεται μεγαλύτερο το βάρος της μοναξιάς του.

Πολλοί πιστεύουν, ότι μέσα σε μια τέτοια δυσάρεστη κατάσταση, δεν υπάρχουν επιλογές που μπορούν να γίνουν και που να έχουν κάποιο νόημα. Όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα , ακριβώς μέσα σε τέτοιες στιγμές, είναι που οι επιλογές, όχι μόνο αποκτούν το νόημα που τους πρέπει, αλλά είναι και καθοριστικές για την ποιότητα, ενός ατόμου, αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ξέχωρα που ορίζουν και την έκβαση της κρίσης.

Ξεχωρίζουμε τέσσερεις βασικές επιλογές που, κατ’ την γνώμη μας, παίζουν καθοριστικό ρόλο: ο έλεγχος της ταραχής που προκαλεί μια κρίση, η διερεύνηση των αιτιών της κρίσης , η άρνηση της παθητικότητας, η δραστική και δημιουργική σκέψη.

Τίποτα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί υπό το κράτος μιας ταραχής. Αυτόματα, βαδίζουμε σε λάθος επιλογές. Έχουμε ανάγκη από νηφαλιότητα για να αντιμετωπίσουμε κάτι που μας διαταράσσει είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά.

Τα αίτια μιας κρίσης ,προσωπικά είτε μέσα στη κοινωνία , δεν είναι ποτέ ανεξάρτητα από αυτό, που έχουμε πράξει ή από αυτό που επιτρέψαμε να συμβεί. Είμαστε μέρος του προβλήματος, ακόμα και αν η συμβολή μας είναι απομακρυσμένη από την κατάληξη του.

Δεν μπορούμε να καταφεύγουμε στη παθητικότητα, όταν τα πράγματα “βράζουν”. Η παθητικότητα δεν είναι καταφύγιο, αλλά άμυνα απέναντι σε ότι συμβαίνει.

Η σκέψη χρησιμεύει για να μας δίνει λύσεις. Λύσεις γόνιμες για μας και τους γύρω μας. Λύσεις που να έχουν “καρδιά” και όχι μόνον συμφέρον.

Οι κρίσεις συνοδεύουν την κοινωνία και τον άνθρωπο, από την αρχή του. Άλλοτε ήπιες και άλλοτε ριζικές. Τις “φοράει” σαν ακριβό ρούχο. Η αντιμετώπιση τους κάνει την διαφορά !!!