Ο Αδελφός Λούσιους, ήταν όπως το συνήθιζε κατακλεισμένος από τις ασχολίες που απαιτούσε η εργασία του. Τα προβλήματα σε πολλές περιοχές του πλανήτη δεν σταματούσαν ποτέ, αντιθέτως, συνεχώς είχαν μια τάση να πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Η ευταξία την οποία φανταζόταν το κόμμα του ότι θα επέβαλε, συνεχώς έβρισκε εμπόδια από μια διαφορετική ευταξία που προσπαθούσε να επιβάλλει το κόμμα των εχθρών του. Εδώ και πολύ καιρό, ήταν αλήθεια, ότι είχαν αντίπαλο,που έπρεπε να τον υπολογίσουν σοβαρά και ο οποίος συνεχώς δημιουργούσε παρεμβολές στο οργανωμένο σχέδιο ευταξίας του κόμματος του. Ήταν αρκετά δυσάρεστη αυτή η εξέλιξη. Αρχικά διότι, όταν για καιρό κινείσαι δίχως αξιόμαχο αντίπαλο και ξαφνικά παρουσιάζεται ένας μπροστά σου, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι και στα καλύτερα σου. Έχεις χάσει πρόσωπο αλλά και ότι έχεις υπερτιμήσει τις δυνάμεις σου. Μάλλον για να το πούμε καλύτερα δεν ξέρεις από που σου έχει έρθει η σφαλιάρα. Εντάξει, το παιχνίδι της εξουσίας τις έχει αυτές τις ανατροπές. Όταν είσαι στη κορυφή πολλοί θέλουν να σε ρίξουν και να ανέβουν εκείνοι στο θρόνο, όμως όταν αυτό έρχεται λίγο ξαφνικά σε βρίσκει απροετοίμαστο και οι απώλειες είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι περίμενες.
Όμως στη καθημερινή πραγματικότητα, η εργασία πια δεν είχε ωράριο και έπρεπε να τρέχεις από δω και από εκεί και να μπαλώνεις τρύπες, που δεν κλείνουν ποτέ. Αυτό για τον Αδελφό Λούσιους είχε αρχίσει να γίνεται κάπως κουραστικό. Γιατί μιλώντας κυριολεκτικά αυτή ήταν η εργασία του να μπαλώνει τρύπες που δεν έκλειναν ποτέ. Μπορεί για τους απλούς ανθρώπους να φαίνεται γοητευτικό να γυρίζεις τον κόσμο και την μια μέρα να βρίσκεσαι στο Παρίσι και την άλλη στη Τρίπολη της Λιβύης, να ξημερώνεις στο Ντουμπάι και να κοιμάσαι στο Κίεβο, με ένα ευχάριστο όργιο στα Κέυμαν, όμως όταν αυτό το κάνεις χρόνια, όσες και επιτυχίες και να έχεις είναι κάπως κουραστικό. Ακόμα χειρότερα που τελευταία χρόνια το ισοζύγιο επιτυχιών -αποτυχιών έγερνε στις αποτυχίες, έθετε και κάποια ερωτήματα και στο Αδελφό Λούσιους σε σχέση με την ικανότητα του να έχει αποτελέσματα. Βέβαια αυτή η κάπως περιορισμένη αναποτελεσματικότητα του είχε γίνει αντιληπτή και από τους ανώτερους του αλλά και από τον ίδιο και αυτό ήταν το πλέον δυσάρεστο, διότι σε αυτά τα υψηλά επίπεδα με τα οποία ασχολούμαστε οι αποτυχίες μπορούν να αποβούν πιθανώς και μοιραίες.
Βέβαια η φήμη του Αδελφού Λούσιους ως ικανού μπαλωματή σε τρύπες που ανοιγόκλειναν, δεν ήταν ούτε μικρή, ούτε εφήμερη, αλλά ποτέ δεν γνωρίζεις πότε αυτό θα λάβει ένα τέλος. Δεν ήταν όμως όλα αυτά που τον απασχολούσαν αυτό τον καιρό. Μια αδιόρατη και φευγαλέα ανησυχία τον ταλαιπωρούσε, που δεν είχε σχέση με την εργασία του. Όμως πρέπει να ξεκαθαριστεί τι ήταν αυτό που τον ενοχλούσε και κυρίως πότε το διαπίστωσε.
‘Ήταν λοιπόν ένα ευχάριστο πρωινό σε μια έπαυλη που ατένιζε την θάλασσα στον ιταλικό νότο. Δεν θα αναφερθούμε στη τοποθεσία με ακρίβεια διότι δεν πρέπει. Ο ήρωας μας είχε σηκωθεί από το κρεββάτι του, αφού είχε απολαύσει ένα εξαίρετο πρωινό. Στο κρεββάτι τον κοιτούσε μια πάρα πολύ όμορφη γυναίκα ,της οποίας το όνομα δεν γνωρίζουμε και δεν έχει και καμιά σημασία, την οποία ο Αδελφός Λούσιους είχε -πως να το πούμε αυτό τώρα ευγενικά;- μάλλον μισθώσει να του κάνει παρέα, από ένα τοπικό προαγωγό που απευθύνεται και ασχολείται με την ευχαρίστηση σημαντικών ανδρών στα ταξίδια τους. Ο Αδελφός Λούσιους την αγνοούσε επιδεικτικά καθώς αυτή τον κοιτούσε έκθαμβη, σκεπτόμενη τα χρήματα που αποκόμισε εκείνη την νύκτα, που θα την βοηθούσαν να ζήσει τους επόμενους τρεις μήνες τουλάχιστον. Ο Αδελφός Λούσιους έφτιαχνε την γραβάτα του στον καθρέπτη. Εκείνη λοιπόν την στιγμή βλέποντας τον εαυτόν του στο καθρέπτη τον πλημμύρισαν τα ερωτήματα; Ποια ήταν αυτά ; Θα τα πούμε με την σειρά
Πρώτο ερώτημα: Έχω γεράσει;
Δεύτερο ερώτημα σαν συνέχεια του πρώτου: Πόσο κοντά είναι ο θάνατος μου;
Τρίτο ερώτημα καπάκι με τα προηγούμενα δύο: Τι σκατά κάνω με την ζωή μου;
Κοιτάξτε, ότι και κακό να πούμε για αυτόν τον αξιότιμο κύριο και μπορούμε να πούμε πολλά ,που ούτε ο Ευφράτης δεν μπορούσε να ξεπλύνει πολλές από τις πράξεις του, δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει αυτό που του συμβαίνει. Μπορούμε να τον πούμε κάθαρμα, μισάνθρωπο, χωρίς ίχνος συναίσθησης των πράξεων του στους άλλους, έμμισθο όργανο ενός διεφθαρμένου συστήματος, ρατσιστή, μισογύνη και αυτά θα ήταν τα ελάχιστα, όμως βλάκα δεν μπορούμε να τον πούμε. Κυρίως όμως δεν μπορούμε να μην σεβαστούμε αυτή την χαραμάδα της συνείδησης του που άνοιξε μπροστά σε εκείνο τον καθρέπτη, σε εκείνη την έπαυλη στο ιταλικό νότο. Είναι μια στιγμή που κάποια ερωτήματα που προκύπτουν έχουν μια σημαίνουσα σημασία. Βέβαια δεν έχει καμιά σημασία το τι θα πούμε εμείς, σημασία έχει τι συνέβη σε εκείνον, το μοιραίο αυτό πρωινό, όπου ο Αδελφός Λούσιους βρέθηκε να αντιλαμβάνεται, που οφειλόταν η ανησυχία που ένοιωθε.
Ο Αδελφός Λούσιους, όταν κατακλύστηκε από αυτά τα ερωτήματα έμεινε για μια στιγμή απλώς κάγκελο, που λέει και ο απλός λαός. Διότι δεν ήταν συνηθισμένος να παρεμβαίνουν στη σκέψη του τέτοια ερωτήματα. Δεν τα είχε ποτέ. Έφταιγε ότι παρατήρησε για πρώτη φορά τις μικρές αυτές “σακούλες” κάτω από τα μάτια του; Τις ρυτίδες του; Το πρόσωπο του που ήταν ωχρό και εμφανώς καταβεβλημένο λόγω της ηλικίας του και από την έντονη νύκτα; Το άδειο του βλέμμα; Μήπως είδε το σκληρό πρόσωπο του θανάτου να τον κοιτά μέσα από τον καθρέπτη; Μήπως ένοιωσε ότι ήταν εντελώς άδειος από κάθε περιεχόμενο;
Ανακτώντας μετά από κάποια ώρα την κυριαρχία του απέναντι στη εισβολή του άλλου του εαυτού, ενός εαυτού που ποτέ δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε και ο οποίος του έθετε και ερωτήματα στα οποία δεν μπορούσε να απαντήσει, κάθισε ξέπνοος σε μια άνετη πολυθρόνα στη άκρη του δωματίου, που έβλεπε μια θάλασσα γαλήνια να τον κοιτά κοροϊδευτικά. Ναι ένοιωσε τη θάλασσα να τον κοιτά κοροϊδευτικά. Και εκείνη την στιγμή τον πήραν τα κλάματα.
Ο Αδελφός Λούσιους δεν έκλαιγε ποτέ, έκανε άλλους να κλαίνε και εκείνος γελούσε με το πόσο τους έκανε να αισθάνονται αδύναμοι. Όπως καταλαβαίνουμε όλοι ήταν στα όρια της κατάρρευσης μιας κατάρρευσης που πρώτη φορά αντιμετώπιζε. Γιατί όμως τόσο πολύ τον εξέπληξαν αυτά τα τρία ερωτήματα που του προέκυψαν και τι τον οδήγησαν να καταρρεύσει δίχως ντροπή μπροστά στα μάτια μιας γυναίκας που η χρησιμότητα της για ένα βράδυ δεν είχε καμιά σημασία για εκείνον;
Μπορούμε να κάνουμε αρκετές εικασίες, που θα ήταν και εύλογες, αλλά και εμάς, μας φαίνεται κάπως περίεργη η κατάσταση του. Ίσως γιατί τέτοια ερωτήματα απασχολούν απλούς ανθρώπους συνεχώς και τα αντιμετωπίζουν αξιοπρεπώς, όχι όμως πάντοτε με επιτυχία στο να τα επιλύουν.
Όμως ο Αδελφός Λούσιους δεν είναι απλός άνθρωπος, είναι άνθρωπος στις υψηλές βαθμίδες της πυραμίδας και στο επίπεδο του τέτοια ερωτήματα δεν προκύπτουν συχνά, για να μην ισχυριστούμε ότι δεν προκύπτουν καθόλου.
Ίσως είναι καλύτερο να παρακολουθήσουμε την σκηνή στη ακριβή έπαυλη και να σιωπήσουμε.
Η ανώνυμη γυναίκα ξαπλωμένη ακόμα στο κρεβάτι παρατηρούσε τον αξιοπρεπή κύριο με τον οποίο πέρασε την αδιάφορη ερωτική νύκτα της, που είχε αρκετό χρηματικό κέρδος, να κλαίει, ενόσω κοιτούσε τον εαυτό του στο καθρέφτη. Τώρα βρίσκονταν στη πολυθρόνα και εξακολουθούσε να κλαίει. Σκέφτηκε αυτόματα να σηκωθεί να ντυθεί και να φύγει. Τι την ενδιέφερε το τι έπαθε ο μουρλόγερος ; Αρκετά υπέφερε όλη την νύκτα από τις ιδιοτροπίες του. Όμως εκείνος δεν σταμάταγε να κλαίει και αυτό κάπως την άγγιξε. Όλοι, αλλά κυρίως οι γυναίκες είναι κάπως συμπονετικές, όταν βλέπουν κάποιον να κλαίει. Συνήθως όταν οι άντρες κλαίνε έχουν κάτι το παιδικό, κάτι που θυμίζει ένα μωρό που κλαίει και θέλει να το αγκαλιάσει η μητέρα του και να το παρηγορήσει. Μάλλον αυτό την κράτησε από το να σηκωθεί και να φύγει. Βρέθηκε λοιπόν κοντά του και άρχισε απαλά να παρηγορεί τον Αδελφό Λούσιους, ο οποίος στη κατάσταση που βρισκόταν δεν του έγινε αντιληπτό, το τρυφερό αλλά και το άτοπο για την ιδιοσυγκρασία του περίεργο της σκηνής. Αντιθέτως κλαίγοντας γοερά έγειρε στη αγκαλιά της και στηρίχτηκε πάνω της.
Μια ανθρώπινη στιγμή. Δίχως πολλά λόγια. Δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, από πολύ διαφορετικούς κόσμους, βρέθηκαν κάπως κοντά έξω από καθιερωμένα δεδομένα τους. Δίχως όφελος, απλώς ένας άντρας που έκλαιγε και μια γυναίκα που τον παρηγορούσε.
Ο Αδελφός Λούσιους κάποια στιγμή έπαψε να κλαίει και με τα μάτια κάτω από κάποια ντροπή που ένοιωθε για την κατάσταση του γύρισε προς την γυναίκα και της είπε :
-Ευχαριστώ.
Η γυναίκα ντύθηκε και έφυγε βουβά από το δωμάτιο. Τίποτα άλλο δεν έγινε, τίποτε άλλο δεν ειπώθηκε εκτός από αυτό το απλό Ευχαριστώ.
Ο Αδελφός Λούσιους έμεινε με τον εαυτό του και τις σκέψεις του, τις οποίες ειλικρινά δεν γνωρίζουμε ποιες ακριβώς ήταν. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι κτύπησε το τηλέφωνο του και δυστυχώς το σήκωσε δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ήταν το γνωστό νούμερο . Τον ενημέρωσαν ότι μια εκεχειρία ανάμεσα σε δύο μέρη εμπλεκομένων στη Μέση Ανατολή είχε παραβιαστεί. Ένα ελικόπτερο θα προσγειωνόταν σε μισή ώρα στη έπαυλη για να τον πάει στο πλησιέστερο αεροδρόμιο. Οι υπηρεσίες του ήταν απαραίτητες άμεσα, χωρίς χρονοτριβή.
Τι έγιναν τα ερωτήματα που προέκυψαν στο Αδελφό Λούσιους και σε τι οφειλόταν η κάπως παρατεταμένη κατάρρευση του, δεν διασαφηνίστηκε. Μήπως του προέκυψαν και άλλα πιο επιτακτικά ερωτήματα ; Ούτε και αυτό είναι γνωστό. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μετά από κάποιες ώρες βρέθηκε στη Τζέντα να μιλά αραβικά και να προσπαθεί να μπαλώσει ανοικτές τρύπες.
Ίσως στο μέλλον να μάθουμε κάτι περισσότερο.
