Το καλοκαίρι μας επισκέφτηκε και πάλι με ένα τεράστιο ζεστό χαμόγελο. Εμείς που είμαστε συνηθισμένοι να αντιμετωπίζουμε όλες τις εποχές επιφυλακτικά και τα τελευταία χρόνια από τι μας κοστίζουν και μόνο, μας αρέσει να γκρινιάζουμε, λες και κανείς μας είχε υποσχεθεί, ότι θα ζούμε σε κλιματικά περιβάλλοντα που δεν θα μας προξενούν ουδεμία ενόχληση. Κανείς δεν μας το υποσχέθηκε ποτέ, όμως για κάποιο περίεργο λόγο αυτή η σκέψη μας διακατέχει όλους. Είναι περίεργο, του πως μας “καρφώνονται” αυτές οι σκέψεις και μας δυσαρεστούν, την στιγμή που έχουμε κάνει ότι είναι δυνατόν για να μην έχουμε τέτοια ανέσεις. Αντίθετα έχουμε κάνει όλες τις ανάποδες κινήσεις.
Μικρο-αυθάδειες είναι αυτές που μαζί με πολλές άλλες κάνουν μια μεγάλη αυθάδεια, που απλώνεται σαν αόρατο πέπλο πάνω από τις ζωές μας. Με τι ασχολείσαι; Θα μπορούσε να πει κάποιος. Έλα ντε! Είναι που με έχει κυριεύσει μια περίεργη κυνική διάθεση για όλα. Πάντα ο κυνισμός πατάει σε ένα πόδι που φλερτάρει και λίγο με την κακία, ειδικά όταν έχεις κάνεις το πέρασμα σου από τον έντονο ιδεαλισμό και έχεις απογοητευτεί. Είναι μια περίεργη διαδρομή αυτή που ανιχνεύεται συνεχώς σε πολλούς ανθρώπους, αν έχει κάποιος την θέληση και την άνεση να την ανιχνεύσει. Σε πολλές συναναστροφές κάποιος αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο του κυνικού και αμέσως όλοι στέκονται απέναντι του και παίρνουν την μεριά της αισιοδοξίας. Σε αυτή την διαμάχη ο κυνικός ή η κυνική ή το κυνικό + τραβάει τις απόψεις του στα άκρα και εντέλει γίνεται αντιπαθητικός(η,ος+). Οι απέναντι από τον κυνικό γίνονται υπεραισιόδοξοι. Στο τέλος δεν νικά κανένας και πάνε σπίτι τους και όλα καλά.
Στο σύμπαν που ζούμε υπάρχει μια απίστευτη ποικιλομορφία, στους ανθρώπους, στη φύση, στα άστρα. Ίσως σε σημείο που να είναι και λίγο ενοχλητική όλη αυτή η ποικιλομορφία. Εδώ μας τα είχαν πει λίγο αλλιώς. ‘Άνθρωποι είμαστε όλοι, μπορούμε να συνεννοηθούμε,κοίτα τι ωραία που είναι η φύση και πόσο όμορφο είναι να κάνεις το μπανάκι σου και να κάθεσαι κάτω από το δενδράκι και να ξύνεις μην πω τι. Χιλιάδες, εκατομμύρια άστρα να φωτίζουν τον ουρανό σου και εσύ να κρατάς το τρυφερό χεράκι του κάθε αγαπημένου σου και να ονειρεύεσαι λαγούς με πετραχήλια.” Κατά ένα περίεργο τρόπο όλα ισχύουν αλλά ισχύουν και τα αντίθετα τους. Το προβληματικό βρίσκεται στο ότι όλα αυτά μάχονται συνεχώς μεταξύ τους, με αποτέλεσμα η ποικιλότητα και πολυμορφία να αλλάζει τα χρώματα της κάθε στιγμή, ανάλογα ποιος νικά ή χάνει. Διότι η μάχη δίνεται παντού και όχι μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις. Η πολυμορφία δεν είναι μια συνθήκη αρμονική ντε και καλά.
Μπορεί ο πρόεδρος Μάο να έλεγε στη περιβόητη ρήση του “Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν” και να δημιουργούσε την εντύπωση ότι η αρμονία επιτυγχάνεται από την σύνθεση όλων των ποικιλόμορφων διαδικασιών,αλλά απέκρυπτε σκοπίμως ότι αν ποτέ αυτή η αρμονία θα έκανε την εμφάνιση της, πράγμα που δεν το έχουμε δει και συχνά, ενδιάμεσα υπήρξε ανηλεής πόλεμος ανάμεσα στις μορφές και στις σχέσεις μεταξύ τους. Για αυτό φρόντισε να κόψει και όσα λουλούδια δεν του άρεσαν ή να τα περιορίσει Είναι αλήθεια επίσης,εκτός του προέδρου Μάο, όλοι αυτοί οι “πατερούληδες” αυτού του κόσμου από όποια πλευρά ξεβράστηκαν μέσα στη πραγματικότητα, ήταν πιο ικανοί στα λόγια, από το να φροντίζουν να μην αφήνουν εκατόμβες νεκρών πίσω τους.
Δεν πειράζει να λέμε και καμιά “κακιούλα” έτσι δεν είναι; Γιατί μας έχουν πρήξει όλοι με τα ευγενή τους αισθήματα και τις όμορφες φιλοδοξίες τους, που εντέλει καταλήγουν σε επίγειες κολάσεις. Αυτό είναι ένα μυστήριο, με το οποίο θα ασχοληθούν οι σοφοί του μέλλοντος.
Μπορεί κάποιος να αντιτάξει ότι κανείς δεν έχει ισχυριστεί ότι υπάρχει μόνο καλό σε αυτό τον κόσμο. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει και το κακό. Όμως έχετε εσείς ακούσει κάποιον να δηλώνει ότι είναι εκπρόσωπος του κακού; Ακόμα και όταν οι πράξεις του το δείχνουν απερίφραστα; Μάλλον όχι. Όλοι καλοί δηλώνουν, ακόμα και όταν εμφανώς δεν είναι, ελαφρώς παραστρατημένοι ίσως, ποτέ όμως κακοί με εμφανή δηλωμένη ιδεολογία κακού. Αντιθέτως πολλοί είναι εκείνοι που έχουν το φωτοστέφανου του καλού, ακόμα και όπως είπαμε δεν το δικαιούνται και κατορθώνουν να ψήνουν για την στάση τους.
Έτσι λοιπόν και η ποικιλομορφία κατά την κρίση μου, δεν είναι ξεκάθαρο αν μας ευνοεί ή αν μας είναι σε πολλές περιπτώσεις εμπόδιο. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν είχαμε την αγωγή και την θέληση να αντιμετωπίσουμε την ποικιλομορφία εκατέρωθεν με ένα ενδιαφέρον του διαφορετικού από εμάς πράγματος ή ιδιότητας ,που θα μπορούσαμε να την αξιοποιούσαμε με σεβασμό. Αλλά και αυτός ο σεβασμός θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει κάποια χαρακτηριστικά αξιολόγησης και ποιότητας. Διότι κάθε έκφανση της ποικιλομορφίας δεν σημαίνει ότι μεταφέρει μέσα της κάτι ευχάριστο, γόνιμο και ωφέλιμο. Είναι πιθανόν να μην μεταφέρει τίποτα από αυτά, αλλά τα αντίθετα τους . Βέβαια, αυτό θα είχε σαν προϋπόθεση ενός ορθού αξιακού συστήματος. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό δεν υπάρχει; Ή επίσης τι συμβαίνει, όταν και οι ίδιες οι αξίες δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν, γιατί έχουν κρυφά αντικατασταθεί από ευκαιριακές προτιμήσεις και δεν χαίρουν αναγνώρισης;
Στη πραγματικότητα εκεί μιλάμε για μια ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της ποικιλομορφίας που καταλήγει σε ατέρμονο χορό προβληματικών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα, δίχως λύση και προοπτική.
Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει να ξεπετάγονται συνεχώς καινούργιες μορφές εντείνοντας την ήδη υπάρχουσα ποικιλομορφία και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς κανείς δεν θα έπρεπε να επιχειρούσε να το κάνει. Απλά θα ματαιοπονούσε και θα δημιουργούσε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ήθελε. Ίσως μια πιο συντηρητική τακτική θα ήταν να επέλεγε ποιες εξ αυτών θα υποστήριζε και ποιες θα καυτηρίαζε, εκτός αν βέβαια είχε κάποιο ιδιαίτερο συμφέρον, που θα τον ευνοούσε να εγκρίνει τα πάντα . Εκτός αν είναι τόσο εμφανώς “μεγαλόκαρδος”. Διότι και τέτοιοι υπάρχουν.
Όμως το να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί, δεν βλάπτει. Έτσι δεν είναι ; Μπορεί και όχι.
