Είναι κυρίως η σκέψη της της νεωτερικής εποχής, που βεβαίως ανταποκρινόταν πλήρως στις σύγχρονες ανάγκες ενός συστήματος με αξίες που χαρακτηρίζονταν από την πεζότητα τους, που σταδιακά οδήγησε ολοένα και πιο βαθιά στη απομάγευση του κόσμου. Έτσι βρισκόμαστε στη θέση, να αντιλαμβανόμαστε την χυδαία όψη της πραγματικότητας, σαν την μόνη πραγματικότητα που μας αξίζει να ζήσουμε. Αφού λοιπόν ζούμε, όσο πιο βολικά καθένας και καθεμιά μπορεί, μέσα στο τεχνητό κόσμο, που δημιούργησε ο “κακός “ μάγος του παραμυθιού, δεν είναι περίεργο που έχουμε σταδιακά όλο και λιγότερη ανταπόκριση σε οτιδήποτε συμβαίνει. Ήδη έχουμε χάσει μεγάλο μέρος από την δυνατότητα να κρίνουμε και μαζί με την χαμένη μας κρίση, η συνεχής σύγχυση, μας βυθίζει σε μια ακόρεστη απάθεια. Δεν θέλουμε τίποτα να ταράξει την βολή μας, αυτή την τελματώδη “ησυχία”, που βρίσκει την ανακούφιση της στη “ιερή” μανία της κατανάλωσης . Μπορεί να μην έχουμε με κανένα τρόπο τον έλεγχο της ζωής μας, μπορεί να ζούμε μέσα σε μια ριζική ανασφάλεια, όμως αφού δεν χάνουμε το δικαίωμα να καταναλώνουμε τα κάθε λογής υλικά και πνευματικά εμπορεύματα, η ζωή μας μπορεί ακόμα να πορεύεται αδιατάρακτα.
Μπορεί ο καπιταλισμός να είναι ένα κακό και άδικο σύστημα, όμως δεν παύει να είναι το πλέον ευφυές σύστημα, που κατορθώνει να πουλά ακόμα και την άρνηση του, με την ίδια ευχέρεια και με την ίδια αποδοχή από τους καταναλωτές του, σαν να πουλά την ίδια την γη της επαγγελίας.
Το καλό και το κακό, το ψεύτικο και το αληθινό, αυτό που είναι υγιές και εκείνο που είναι άρρωστο, έχουν χάσει πλέον την διάκριση τους για το τεράστιο μάτι της καταναλωτικής ευφορίας. Είναι πια αντικείμενα με τιμή στο κόσμο της ποσότητας, που τα κοστολογεί όπως αυτή θεωρεί σωστό. Αυτές οι κοστολογημένες ποσότητες, που συνεχώς η αξία τους εκπίπτει σε σχέση με τα πιο σύγχρονα εμπορεύματα, δεν χάνουν μόνο την τιμή τους, αλλά και την ίδια τους την αξιοπρέπεια. Γιατί αυτό το βασίλειο της ποσότητας δεν κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα στα άψυχα και τα έμψυχα εμπορεύματα. Τα αντιμετωπίζει με μια δημοκρατική ισότητα και δεν έχει την παραμικρή ενοχή για αυτό. Αντιθέτως, εκεί που ο υπολογισμός και ο καθορισμός της τιμής ενός εκάστου , είναι η κυρίαρχη αξία της κοινωνίας, έχεις την περιορισμένη δυνατότητα να επιλέξεις την τιμή που κοστολογείς τον εαυτό σου, αναλόγως των προσόντων σου και να είσαι ως ένα σχετικό βαθμό ικανοποιημένος.
Η ποσοτικοποίηση της ζωής των ανθρώπων, καθιστά τους αριθμούς σε πλεονεκτικότερη θέση μέσα στο υπάρχον σύστημα από τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά κυρίως δημιουργεί ένα καινούργιο τύπο ανθρώπου, που δεν τον δυσαρεστεί να είναι ο ίδιος αριθμός ανάμεσα σε άλλους αριθμούς, παρόλο που ο ίδιος αντιλαμβάνεται την υποβάθμιση του ως κάτι απολύτως φυσιολογικό και χωρίς να τον εμποδίζει να συνεχίζει να λογίζει την ύπαρξη του ως ιδιαίτερη. Ένα πέπλο σκεπάζει την συνείδηση και την καθιστά α-συνειδησία. Στη επικράτεια της ασυνειδησίας, όλοι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, ακόμα και αν απέχουμε πολύ από το να είμαστε. Αρκεί βεβαίως να μην το συνειδητοποιούμε !!
“Αυτός που κοιμάται, πρέπει να αφυπνιστεί” λέει ο Φρανκ Χέρμπερτ στο περίφημο φανταστικό του έπος “DUNE”. Μ΄ αρέσει αυτή λέξη “αφύπνιση”. Κάποιος που κοιμάται, ξυπνά, αλλά ξυπνά εντελώς διαφορετικός. Σαν να ξυπνά και όλη η πραγματικότητα του φωτίζεται με διαφορετικό νόημα. Οι μαθητές του Ζεν χρησιμοποιούν την λέξη “σατόρι” για να δηλώσουν την βαθιά διαλογιστική εμπειρία, που σου αλλάζει ριζικά την αντίληψη για εκείνο που μέχρι την προηγούμενη στιγμή αντιλαμβανόσουν με ελλιπή τρόπο. Στη κινηματογραφική ταινία Matrix, οι άνθρωποι ζουν μια κατασκευασμένη πραγματικότητα από υπερ-εξελιγμένα ρομπότ. Ζουν την ζωή τους και ούτε καν αντιλαμβάνονται εκείνο που συμβαίνει στη πραγματικότητα.
Με κάποιο τρόπο αρκετοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη σταδιακή υποβάθμιση της ζωής και προσπαθούν να προτείνουν τρόπους που θα μεταμορφώσουν τον εσωτερικό και εξωτερικό τοπίο των ανθρώπων. Οι φωνές τους μπορεί να μην έχουν την απήχηση που θα ήθελαν, αλλά δεν πηγαίνουν χαμένες. Προκαλούν μικρές ρωγμές στο συμπαγή τοίχο της χυδαίας πραγματικότητας και περιμένουν υπομονετικά.
Αλλά οι μέρες της χαράς, φαίνεται ότι είναι ακόμα μακριά. Η “παγωμένη” πραγματικότητα ανθίσταται στα κτυπήματα, κτισμένη από ισχυρές φαύλες πεποιθήσεις, που συγκρατούν την δομή της μέσα στο χρόνο. Άλλωστε ο χρόνος των θνητών είναι περιορισμένος και όσοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν κάποιες όψεις του Μεγάλου Παιγνιδιού, είτε βρίσκονται κοντά στη έξοδο, είτε έχουν ελάχιστο χρόνο να μεταμορφώσουν τον εαυτό τους. Έτσι οι καινούργιοι, είναι πιθανόν, να υποπέσουν στα ίδια λάθη, στις ίδιες αυταπάτες. Ο χρόνος και η εξέλιξη της συνείδησης αναπτύσσεται με αργούς εκνευριστικούς ρυθμούς και χαρίζει τα δώρα της μόνο σε κάποιες ιδιαίτερες εξαιρέσεις. Η συνείδηση δεν έχει την ιδιότητα να μπορεί να μεταφερθεί από γενιά σε γενιά, έτσι μεταφέρεται μόνο η ιδέα της. Οι δυνάμεις συσκότισης που δρουν μέσα στο κόσμο, έχουν μια περίεργη ικανότητα να επιβεβαιώνουν την ισχύ τους διαχρονικά, επειδή στη ουσία δεν απαιτούν ιδιαίτερο κόπο, από όσους ενστερνίζονται το μοντέλο ζωής που προτείνουν. Είναι τελικά πολύ πιο απλό να κινείσαι με το ρεύμα, αντί να προσπαθείς να καταλάβεις που σε οδηγεί. Αν μάλιστα θελήσεις να βγεις στη όχθη, χρειάζεται τεράστια προσπάθεια και σθένος και πολλές φορές να έρθεις σε σύγκρουση με ανθρώπους και καταστάσεις που αγαπάς.
Στη τελική “ η ζωή κυλάει δίχως να κοιτάει την δική σου μελαγχολία” όπως λέει και ο στίχος. Όμως εκείνοι που κοιμούνται καλύτερα θα ήταν να ξυπνήσουν αφυπνισμένοι και όσοι αφυπνίστηκαν ας κρατήσουν το σθένος τους στα μοναχικά μονοπάτια που περπατούν.
