Υπάρχουν πολλών ειδών Κρίσεις. Κοινωνικές ,προσωπικές, πολιτικές, οικονομικές, υγειονομικές, υπάρχουν κρίσεις πνευματικές κάπως πιο σπάνιες, αλλά υπάρχουν και αυτές. Υπάρχουν οι νευρολογικές κρίσεις, οι κρίσεις της ηλικίας. Υπάρχουν οι πολεμικές κρίσεις και οι μεταναστευτικές. Πάντα θα υπάρχουν κρίσεις και είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα υπάρχουν ακόμα περισσότερες. Βασικά, συνεχώς, βρισκόμαστε στο μέσο μιας επικίνδυνης κρίσης, που κάθε φορά εμφανίζεται σαν να είναι χειρότερη από την προηγούμενη και μπορεί και να είναι κιόλας.
Οι κρίσεις διακόπτουν την ευταξία της καθημερινότητας, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι αυτό που φαίνεται αδιατάρακτο μόνο αδιατάρακτο δεν είναι. Η κρίση είναι ο φαρσέρ της καθημερινής μονοτονίας, που σαν διαβολάκος που γελάει χαιρέκακα τα κάνει όλα ανάστατα και αποσύρεται στη γωνία του απολαμβάνοντας το έργο του.
Οι χειρότερες κρίσεις είναι εκείνες που βάζουν και τον θάνατο στο μενού τους. Κάνουν το μεγαλύτερο γκελ μέσα στη πραγματικότητα και συνήθως αφήνουν τα μεγαλύτερα αποτυπώματα για την συνέχεια . Όλοι τις θυμούνται, ενώ στη ουσία θέλουν να τις ξεχάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά δεν το κατορθώνουν. Οι κρίσεις είναι δηλαδή σαν μια βρωμιά σε ένα φρεσκοπλυμένο και σιδερωμένο ρούχο που το προόριζες για μια πολύ ειδική έξοδο και σου χάλασε και την έξοδο και την διάθεση. Αυτός είναι και ο πλέον συνηθισμένος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις. Επειδή είμαστε συνηθισμένοι στη ιδέα, ότι έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων, ότι ξέρουμε με ποιο τρόπο να χειριστούμε τα πράγματα και όταν εμφανίζεται ο παράγοντας που δεν έχουμε υπολογίσει, τις περισσότερες φορές βιώνουμε μια αναπάντεχη αναστάτωση. Αυτή η περιβόητη αναστάτωση της ζωής μας, είναι τελικά επώδυνη και είναι συνεχώς εκτός των υπολογισμών μας. Κάτι μας έχει δημιουργήσει την πεποίθηση ότι μπορούμε να την εξορίσουμε από τις ζωές μας, παρόλο που ολόκληρη η ιστορία μας μας αποδεικνύει συνεχώς το αντίθετο. Ότι το απρόβλεπτο είναι εκείνο που πολύ συχνά μας επισκέπτεται, πιάνοντας μας πάντοτε κοιμωμένους σε μια “ευχάριστη” λήθη.
Το δυσάρεστο σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ότι ενδίδουμε σε μια σειρά από συνέπειες που εντέλει είναι λογικά αναπόφευκτες. Γιατί όταν όλοι οι αμυντικοί σου μηχανισμοί πίνουν το καφεδάκι τους στις παραλίες, οι κρίσεις σε βρίσκουν αντιμέτωπο με μια απειλή, που ούτε να την αξιολογήσεις μπορείς με ηρεμία, αλλά ούτε μπορείς να αντιμετωπίσεις το φόβο που αυτή σου προκαλεί στις πραγματικές του διαστάσεις. Έτσι λοιπόν εξ αρχής η οποιαδήποτε κρίση σου έχει πάρει τον αέρα.
Ο φόβος είναι μια πολύ περίεργη και επικίνδυνη κατάσταση. Μια κατάσταση που πολύ δύσκολα αντιμετωπίζεται με χαπάκια λεκτικής αφοβίας και παραινέσεις που δεν εισχωρούν πολύ βαθιά στον ερπετικό πρωτο-εγκέφαλο του ανθρώπου . Αντίθετα τον θέτουν οδηγό στο άρμα της ύπαρξης και τις περισσότερες φορές τον οδηγούν σε πολύ λάθος αποφάσεις. Ποτέ δεν παίζεις με τον φόβο του άλλου , αν τυχαίνει να είσαι από τους θαρραλέους, ούτε παίζεις με το δικό σου φόβο, που ακόμα και αν τον αντιμετωπίζεις αρχικά, ξέρει τρόπους να κρύβεται σε πιο κρυφά σημεία και να λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά. Ο φόβος στις κρίσεις είναι καθοριστικός παράγοντας.
Μια εξίσου σοβαρή συνέπεια των κρίσεων είναι, ότι ο άνθρωπος ξεχνά ότι την ίδια κρίση βιώνουν και οι άλλοι άνθρωποι γύρω του,που και αυτοί φοβούνται,πιθανώς και να υποφέρουν σε μεγαλύτερο βαθμό από εκείνον και περιχαρακώνεται στο εαυτό του. Σαν να του φαίνεται, ότι το να επιβιώσει από μια κρίση, είναι πιο εύκολο να επιβιώσει σώζοντας τον εαυτό του, περισσότερο από το να σωθεί μαζί με τους άλλους. Θα μου πείτε και θα έχετε κάποιο δίκιο, σαν πολλά δεν μας τα λες ρε φίλε ; Ναι , είπαμε έχετε κάποιο δίκιο, διότι ούτε πάντοτε εφικτό είναι αυτό, αλλά και κάπως δικαιολογημένος είναι κάποιος, που κοιτά να φροντίσει τον εαυτό του, όταν αυτός απειλείται. Όμως πολλές φορές η σωτηρία μας είναι άμεσα σχετισμένη με την σωτηρία του συμπάσχοντος. Σε μια μάχη καλό είναι να μην αφήνεις τη θέση σου, γιατί αυτός που στέκεται δίπλα σου αν το κάνει, το κενό είναι μεγάλο και μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Υπάρχουν “κρίσεις”,που για διάφορους λόγους, προκαλούν την καχυποψία, ότι προσποιούνται τις πραγματικές κρίσεις. Αυτό μάλλον συμβαίνει, γιατί στη πραγματικότητα δεν είναι καθόλου πειστικές στο τρόπο που εκφράζονται, αλλά και κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τον λόγο που κάποιοι τις έχουν δημιουργήσει. Αυτές παρόλο που αφήνουν επιπτώσεις, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα το ίδιο δυσάρεστες με τις πραγματικές, δυσκολεύονται να αφήσουν πραγματικό ψυχολογικό αποτύπωμα, παρά μια γεύση ότι έχουμε πιαστεί κορόιδα για μια ακόμα φορά και πάμε και για τις επόμενες. Όμως από όποια πλευρά και να το δει κανείς, οι κρίσεις όλων των ειδών στο βαθμό που δεν κατορθώνουν να σε εξαφανίσουν, μόνο καλό μπορούν να σου προσφέρουν. Γιατί σε οδηγούν αναπόφευκτα στο να συγκεντρωθείς χωρίς περισπάσεις και ανόητες φαντασιώσεις παντός είδους, στο να αντιμετωπίσεις αυτό που είσαι και στο να δεις πως αντιδράς σε δύσκολες περιστάσεις . Εκ των πραγμάτων σου στερείται η δυνατότητα να “σαλιαρίζεις” με τον εαυτό σου και τους άλλους , είτε αναβάλλοντας για το αύριο αυτό που πρέπει να γίνει σήμερα, είτε παίρνοντας αποφάσεις που σου καθορίζουν πολλές φορές ακόμα και την ύπαρξη σου. Οι κρίσεις με αυτή την αντιμετώπιση, δεν αφήνουν περιθώρια για μεν δε και αλλά, μπορούν όμως να μεταμορφωθούν σε μια καθόλα βολική συνθήκη, με ευεργετικές συνέπειες. Διότι το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε εντελώς έκθετοι σε πολλούς παράγοντες ,που ανά πάσα στιγμή μπορούν να μας αλλοιώσουν και αυτό που σκεφτόμαστε αλλά και εκείνο που νομίζουμε ότι είμαστε . Αντιθέτως, η αντίληψη μιας υποτιθέμενης ασφάλειας και εξασφάλισης μέσα από αυτή ,δεν μας προάγει, αλλά μας αποκοιμίζει, αλλοιώνοντας την εικόνα που μετά μανίας προσπαθούμε να διαφυλάξουμε, για τον κόσμο που μας περιβάλλει και για τον εαυτό μας. Ενός κόσμου που το απρόοπτο τον περιβάλλει και κατά συνέπεια περιβάλλει και μας με πάρα πολλές μορφές.
Μια εύλογη αντίρρηση σε όλα αυτά θα ήταν : δηλαδή θα πρέπει να να ζούμε μέσα σε διαρκή φοβία για εκείνο που αναπάντεχα θα μας ξημερώσει ή για εκείνο που κάποιοι επιτήδειοι πιθανόν να μηχανεύονται εν αγνοία μας ; Δεν καταργεί αυτό την στοιχειώδη ανάγκη του ανθρώπου να ζει σε κάποιο ανεκτό πλαίσιο ασφάλειας για να μπορεί να αναπτύξει απρόσκοπτα τις δυνατότητες του ;
Ποιος θα ήταν εκείνος που δεν θα ήταν ευτυχής να ζει σε ένα κόσμο, όπου δεν θα ήταν έρμαιο των δυσάρεστων συνθηκών ; Σε ένα κόσμο που δεν θα κυριαρχούσε ο φόβος αλλά η ανακούφιση που προσφέρει η λελογισμένη ασφάλεια ; Σε ένα κόσμο που η ανθρώπινη ζωή όχι κατ΄όνομα αλλά στη πραγματικότητα να έχει την αξία που της αναλογεί; Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ήθελε να ζει σε ένα τέτοιο κόσμο. Κανείς κόσμος δεν είναι τέλειος ,πιθανόν να μην ήταν ούτε αυτός. Όμως ένας καλύτερος κόσμος οφείλει να επιδιώκεται από τους ανθρώπους του και όχι να αφήνεται στη μοίρα του και στα δράματα ή τις κρίσεις που τον ταλανίζουν. Ένας τέτοιος κόσμος για να υπάρξει, πρέπει οι άνθρωποι του να μπορούν να είναι αντάξιοι του για να τον κάνουν πραγματικότητα. Μια γρήγορη ματιά στο παρόν δε μας δίνει πολλές ελπίδες για μια τέτοια ευχάριστη επιλογή, αντιθέτως μας ρίχνει στη δυσάρεστη αγκαλιά των κρίσεων, που έχουν την ευκολία να ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια από το πουθενά, να χάνονται όπως εμφανίζονται και να επανέρχονται με πιο δυσάρεστο πρόσωπο.
Όμως δεν αξίζει να απογοητευόμαστε και έτσι αν είναι τα πράγματα. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Εκείνο που δεν με σκοτώνει με κάνει δυνατότερο έλεγε ο παρεξηγημένος σοφός και αν είχε πει αυτό και μόνο, πάλι θα άξιζε τον τίτλο του.
Οι κρίσεις είναι το εξιλαστήριο θύμα των ανθρώπων για να δικαιολογήσουν εκείνο που ξέχασαν και ήταν σημαντικό !!!
