Στη πραγματικότητα δεν ζούμε παρά μερικές ώρες της ζωής μας.
Αλμπέρ Καμύ.
Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στη πραγματικότητα. Τα βλέπουμε σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.
Χαλίλ Γκιμπράν.
Ότι βλέπουμε δεν παρά ένα όνειρο σε ένα όνειρο.
Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Τι είναι η Πραγματικότητα ; Όλα όσα υπάρχουν θα μπορούσε να πει κάποιος και κυρίως όσα έχουμε με κάποιο τρόπο έχουμε συμφωνήσει ότι υπάρχουν. Υπάρχουν άλλες πραγματικότητες; Μια πολύ πιο σπάνια ερώτηση που αφορά κυρίως τους “ονειροπαρμένους”. Το πιο πιθανόν είναι να υπάρχουν και εμείς να μην το ξέρουμε, γιατί ποτέ δεν συμφωνήσαμε ότι υπάρχουν. Το σίγουρο είναι, ότι όλοι μας μπορεί να βλέπουμε την πραγματικότητα με τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο, όπως και το ότι φτιάχνουμε με αυτό τον τρόπο τις ιδιαίτερες προσωπικές μας πραγματικότητες, που πολύ συχνά βρίσκονται σε σύγκρουση η μια με την άλλη. Ζούμε μέσα στο βασίλειο τη πραγματικότητας ή καλύτερα στα βασίλεια που αυτή έχει διασπαστεί. Όλα αυτά τα επιμέρους βασίλεια όμως αναγκάζονται να σχετίζονται ενεργά με το κυρίαρχο βασίλειο της πραγματικότητας και να του δίνουν την δυνατότητα και το δικαίωμα να ορίζει κάθε φορά εκείνο που είναι το πιο πραγματικό. Από την πλευρά του το βασίλειο της πραγματικότητας αναγκάζεται να λάβει υπόψιν του τις ιδιαίτερες πραγματικότητες και να μην τις αγνοεί . Σε κάποιο μέτρο βέβαια.
Μέσα σε αυτό τον δαίδαλο των ιδιαίτερων πραγματικοτήτων και της κεντρικής πραγματικότητας επικρατεί μια σύγχυση, που πολλές φορές κορυφώνεται σε μια συνολική αμφισβήτηση του τι είναι πραγματικό και τι όχι και αν έχει κάποιος το ελάχιστο δικαίωμα να το ορίσει ή να το επιβάλλει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναστάτωση μέσα στις κοινωνίες από την στιγμή που διασαλεύεται το τι είναι πραγματικότητα και τι όχι. Βολεμένοι όλοι σε μια
συν- ενοχική διατύπωση του πραγματικού, καλούμαστε να συμφωνήσουμε ξανά από την αρχή, στη πραγματικότητα που θέλουμε να ζήσουμε και στο εμπλουτισμό ή μη της ερμηνείας της. Είναι αυτή η στιγμή, που οι ιδιαίτερες προσωπικές πραγματικότητες ακούνε την φωνή τους και απαιτούν να εισακουστούν. Σε αυτές τις στιγμές δεν υπάρχει χώρος για επίπλαστες συναινέσεις, δεν υπάρχει χώρος για ναι -μεν -αλλά. Υπάρχει μόνο χώρος για να επιστρατεύσουν όλοι ότι αποθέματα διαύγειας διαθέτουν και να τα καταθέσουν προς το κοινό όφελος.
Είναι αυτές οι στιγμές που μπορούν να προκαλέσουν ρήγματα στο υπάρχον βασίλειο της πραγματικότητας και των ιδιαίτερων προσωπικών πραγματικοτήτων και να προσκαλέσουν στο πεδίο δράσης καινούργιες πραγματικότητες, χειρότερες ή καλύτερες.
Όμως τι είναι τελικά η πραγματικότητα; Μια υπερ-ευφυής κοινωνική κατασκευή που αποκτά την μονιμότητα της διαμέσου των ατελών αισθήσεων και της επανάληψης, με αποτέλεσμα να γίνεται συνήθεια ; Μια συνήθεια που έχει όλα τα καλά και τα κακά της συνθήκης της; Αν είναι κάπως έτσι, ζούμε υπό την σκέπη ενός σαθρού βασιλείου,που μας έχει επιβληθεί με τρόπους που όλοι μας έχουμε για κάποιο λόγο ξεχάσει. Αν πάλι, όπως λέει ο φίλτατος Πόε, όσα βλέπουμε είναι ένα όνειρο μέσα σε ένα άλλο όνειρο, τότε σημαίνει ότι είμαστε φαντάσματα στο βασίλειο του ύπνου. Αυτή η υπερ-αισθητική σκέψη αν και τραβηγμένη στα άκρα της, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την συμπαγή υλικότητα της πραγματικότητας. Την καταργεί μόνο μέσα στο λόγο και η πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται, ούτε απειλείται από τέτοιες επιθέσεις. Αντιθέτως, έχει την δυνατότητα να εξορίζει όσους την αντιμάχονται με τέτοιους τρόπους , είτε στα μοναστήρια, είτε στα σκοτάδια των ποικίλων ουσιών, είτε σε ουτοπικούς παραδείσους. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις τους εγκολπώνεται σαν ριζοσπάστες της πολιτικής , είτε της τέχνης, δίνοντας τους την δυνατότητα να την ανανεώσουν.
Είναι νομίζω σαφές, ότι ο γιόγκι στις όχθες του Γάγγη, ο μοναχός, οι μύστες της μαγείας, οι επαναστάτες, οι καλλιτέχνες, οι ουτοπιστές, συμβατικά ανήκουν σε αυτό που θεωρούμε τον κόσμο του πραγματικού, σε ένα κόσμο που τους δημιουργεί μια καθημερινή ασφυξία. Σε ένα κόσμο στον οποίο σκαρφίζονται χιλιάδες τρόπους για να τον αποφύγουν πετυχημένα ή όχι. Η πραγματικότητα μπορεί να φαίνεται αρκετά σίγουρη και να μην χρειάζεται να επιβεβαιώνει συνεχώς την ισχύ της, όμως έχει αξιομνημόνευτες διαρροές, μέσα στη μακραίωνη ιστορία της. Μπορεί αυτοί που την λατρεύουν να είναι περισσότεροι και αυτό να την εφησυχάζει, όμως πολλά παιδιά της σαλπάρουν για την εξερεύνηση άλλων πραγματικοτήτων φανταστικών ή μη. Δεν μαθαίνουμε πολλά νέα για αυτές τις διαφορετικές πραγματικότητες. Ίσως γιατί ακόμα και όταν ο αέρας μεταφέρει ψιθύρους για αυτές, εμείς έχουμε στραμμένη αλλού την προσοχή μας, ίσως κιόλας γιατί δεν μας ενδιαφέρουν καν άλλες πραγματικότητες, αλλά μόνο η δική μας.
Ότι και να συμβαίνει τα σημάδια επιβεβαιώνουν σε κάποιο μέτρο την ύπαρξη τους. Ακόμα και όταν σχηματίζονται όχι μέσα στη φαντασία, αλλά υπαρκτά, οι δημιουργοί τους λίγα πράγματα προτίθενται να κοινωνήσουν για τα περιεχόμενα τους. Όποιος θέλει να τις γνωρίσει θα πρέπει να τις πλησιάσει με προσοχή και κυρίως να είναι διατεθειμένος να ξεχάσει τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζει. Έτσι σταδιακά και με αυξημένη την προσοχή του, συνειδητοποιεί μια εντελώς καινούργια πραγματικότητα. Είναι πολλοί που εγκλωβίζονται μεταξύ αυτών των πραγματικοτήτων, αδυνατώντας να δεχτούν τη καινούργια ή να απορρίψουν το παλιά πραγματικότητα, γιατί το να μετασχηματίσεις τα όσα γνωρίζεις κάθε άλλο παρά εύκολο είναι σαν διαδικασία. Είναι πάλι άλλοι που εισχωρούν τόσο βαθιά στο καινούργιο κόσμο που τους ανοίγεται, που ο κόσμος που έζησαν για κάποια χρόνια είναι απλώς μια μάλλον θλιβερή ανάμνηση.
“Δηλαδή ακόμα και το βασίλειο της πραγματικότητας κάποια στιγμή μπορεί και να πεθάνει ; Να πεθάνει οριστικά ;” ρώτησε το εγγονάκι την γιαγιά του. Ο παππούς άκουσε την ερώτηση καπνίζοντας την πίπα του μπροστά από το τζάκι και μειδίασε με μια δόση πίκρας. Ποτέ στη ζωή του δεν είδε το βασίλειο της πραγματικότητας να κινδυνεύει να πεθάνει. Παρέμεινε σιωπηλός και περίμενε την απάντηση της γιαγιάς.
Η γιαγιά κοίταξε τον εγγονό της και τα μάτια της έλαμψαν. Κοίταξε την “σκούπα” της στη γωνιά του δωματίου και είπε :“Όταν πέθανε η Πραγματικότητα, ήμουν ακόμα μικρό κορίτσι…..” και άρχισε την ιστορία της !!!
