Κάνεις
προσπάθεια να “αγιάσεις”, αλλά δυστυχώς
δεν μπορείς στο μάταιο τούτο κόσμο. Ίσως
γιατί μέσα στη ζούγκλα, δεν υπάρχει
περιθώριο για κάτι τέτοιο. Διερωτάσαι
ως πότε θα σε σοκάρει η αηδία που
ξεχειλίζει από τα πράγματα που συμβαίνουν
γύρω σου, αλλά η αηδία έχει πάντοτε τους
δικούς της τρόπους να σε βγάζει από τα
ρούχα σου, κάθε φορά που διαπιστώνεις,
ότι εκείνο που μέχρι χτες θεωρούσες ότι
είναι αρκετό, σήμερα είναι ήδη ξεπερασμένο.
Αναγκαστικά λοιπόν, συνεχώς, αγριεύεις
όλο και περισσότερο.
Μέσα
στις κοινωνίες η αηδία για όσα συμβαίνουν,
δεν είναι μια μονάδα που μπορεί εύκολα
να προσμετρηθεί. Την αηδία την βιώνει
ο καθένας ξεχωριστά και μόνος του. Σε
πολλούς μάλιστα, πιθανώς στους
περισσότερους, δεν γίνεται αντιληπτή
ως αηδία, αλλά χρησιμοποιεί άλλα ονόματα
όπως κανονικότητα, ευταξία, κοινωνική
ειρήνη, εν ολίγοις “να έχουμε την ησυχία
μας, για να μπορεί να κυλά και χρήμα”.
Διότι το χρήμα δεν κυλά με την ίδια
ρευστότητα σε περιόδους, όπου η αηδία
βγαίνει στους δρόμους, γιατί έχει
μπουχτίσει στα κλουβιά. Επίσης, η αηδία
δεν είναι μια κατάσταση που αρέσει σε
όσους κάθονται βολεμένοι στις καρέκλες
τους. Τους είναι από ακατανόητη μέχρι
αποκρουστική. Άρα έχουν κάθε λόγο να
θέλουν να την καταστείλουν με όποιο
μέσο διαθέτουν. Δυστυχώς τα μέσα που
διαθέτουν είναι πολλά και δεν στερούνται
ευφυίας.
Όσοι
κάθονται σε αυτές τις όμορφες καρέκλες, ο κόσμος μέσα στο οποίο ζούμε, εκλαμβάνεται
σαν κόσμος, που μπορεί να έχει τις
ατέλειες του, αλλά είναι ο καλύτερος
κόσμος που μπορεί να υπάρξει. Όσοι
αντιδρούν σε αυτή την ερμηνεία , μπορούν
να δυσαρεστούνται αλλά η δυσαρέσκεια
τους οφείλει να είναι κόσμια, ειδάλλως
οφείλουν να υποστούν τις συνέπειες.
Τώρα οι συνέπειες αυτές δεν μπορούν να
είναι και αβρές, μια που οι αβρότητες
δεν υπάρχει περίπτωση να τους συνετίσουν,
ούτως ώστε να προσεταιριστούν την
κυρίαρχη ερμηνεία για τον κόσμο. Όσο
και αν αυτή η άποψη των αρχόντων αυτού
του κόσμου, μπάζει νερά από παντού και
δεν διακρίνεται για την δημοκρατικότητα
της , μια που την “δημοκρατικότητα”
διακαώς υπερασπίζονται, θεωρούν σωστό
να την επιβάλλουν στο όνομα της κοινωνικής
ειρήνης.
Στο
απέναντι στρατόπεδο τώρα, σε εκείνο που
η αηδία για όσα συμβαίνουν, όπως π.χ η
δολοφονία ενός έφηβου από αστυνομικό
που θεώρησε πρέπον να πυροβολήσει και
μετά αντί να σαπίσει όπως του άρμοζε
για την πράξη του, να κυκλοφορεί ελεύθερος,
είναι επίσης σαφές ότι δεν εκλαμβάνεται
με σύνεση. Πως θα μπορούσε άλλωστε ένα
τέτοιο συμβάν να εκληφθεί με την ηρεμία
που αρμόζει σε εκκλησίες ; Όμως κάτι
τέτοιο ζητιέται από την κυρίαρχη ερμηνεία
του κόσμου. Λες και επειδή πέρασαν 11
χρόνια από την δολοφονία , ο χρόνος θα
έπρεπε να απαλύνει τα πάντα. Να που όμως
δεν τα έχει απαλύνει, συγγνώμη που θα
σας δυσαρεστήσουμε.
Ανάλογα
συμβάντα όπως επίσης η αθώωση ενός
παιδεραστή που συμμετείχε σε διακίνηση
εφήβων και σε κακοποίηση ανηλίκων λόγω
παραγραφής των αδικημάτων , ζητιέται
και αυτό να περάσει χωρίς αντίδραση.
Για να μην μιλήσουμε για τον Ζάκ, που
από ότι φαίνεται σκοτώθηκε από τις
κλωτσιές των οργάνων της τάξης. Τα
περιστατικά στα οποία ζητιέται να μην
αντιδρά κάποιος με αηδία και οργισμένα,
δυστυχώς κάθε μέρα όλο και πληθαίνουν.
Τα
όργανα της τάξης τώρα, επειδή από ότι
φαίνεται, τα τελευταία χρόνια βρίσκονται
σε κατάθλιψη, γιατί δεν μπορούσαν
απερίσπαστα να εκδηλώσουν τον τεράστιο
“ψυχικό πλούτο” από τον οποίο εμφορούνται,
όσο αφορά την τέχνη να κτυπούν ότι
κινείται στο διάβα τους, βρήκαν την
ευκαιρία στις πρόσφατες διαδηλώσεις,
να διευρύνουν αυτό τον πλούτο της τέχνης
τους, αποφασίζοντας να ξεγυμνώνουν
αυτούς που συλλαμβάνουν και να κάνουν
σεξιστικά υπονοούμενα. Δίνουν έτσι ένα
νέο χρώμα στη καταστολή, εισάγοντας
και το σαδο-μαζοχιστικό ερωτικό στοιχείο.
Ένα
στοιχείο που προφανώς έλλειπε από την
τέχνη τους. Επίσης, το να βαρά μια ομάδα
δυνάμεων καταστολής ένα άνθρωπο που
φωνάζει ότι παραδίνεται και να θέλεις
να τους κατεβάσεις τα σώβρακα, είναι
σίγουρο ότι περιποιεί πολύ μεγάλη τιμή
σε όσους το κάνουν, όταν μάλιστα αυτή η
ομάδα είναι οπλισμένοι σαν αστακοί.
Είναι σημαντικό να σκεφτούμε από που
παίρνουν τις διαταγές τους, άρα ποιος
τους δίνει και την ασυλία να συμπεριφέρονται
με τέτοιο “ευγενικό” τρόπο. Η τακτική
αυτή των δυνάμεων καταστολής εισήχθη
προσφάτως από την επίσης πολιτισμένη
Γαλλία και χρησιμοποιήθηκε στις εκεί
διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων.
Τέλος
υπάρχει και το κοινό. Ο απαραίτητος
παράγοντας των νοικοκυρέων της φτώχειας
και του πλούτου. Για αυτό το κοινό που
η κανονικότητα της ζωής παίζει πρωτεύοντα
ρόλο, αυτά τα συμβάντα αντιμετωπίζονται
με την συνήθη συνενοχή και απάθεια. Για
να μην πω, ότι ένα όνειρο τους γίνεται
πραγματικότητα. Για αυτούς, που δυστυχώς,
είναι η πλειονότητα σε αυτή την ευχάριστη
κοινωνία που ζούμε, το να υπερασπίζονται
την αηδία έχει γίνει δεύτερη φύση. Από
την μια κλαίνε για το Γρηγορόπουλο και
από την άλλη τον επιπλήτουν γιατί
βρέθηκε στο λάθος σημείο,στα καταραμένα
Εξάρχεια, μπροστά στο όπλο του φονιά
του. Κατηγορούν την χωρισμένη οικογένεια
του που δεν ήταν αυστηρή στη φύλαξη του
παιδιού της και ζητούν περισσότερη
καταστολή σε όλα τα επίπεδα.. Εμφανίζονται
στα μέσα δικτύωσης βρίζοντας όσους
έχουν άλλη άποψη, που διασαλεύει την
ησυχία του περιπτερά και του καταστηματάρχη.
Είναι οι στυλοβάτες μιας δημοκρατίας
που έχει προ πολλού χάσει το νόημα της
στα ίδια της τα μάτια, αλλά προ πάντων
στα μάτια των πολιτών της.
Σε
ένα κόσμο που ακόμα και η ύπαρξη της
έννοιας αλήθεια αμφισβητείται, δυστυχώς
δεν μπορείς να περιμένεις καλύτερα
αποτελέσματα. Η αηδία μεταμορφώνεται
σε μια πολύ όμορφη τούρτα, που οι
περισσότεροι στριμώχνονται για να
πάρουν την μπουκιά τους.
Κοντολογίς,
όταν ακούς την λέξη “κανονικότητα”
εύκολα μπορείς να βάλεις στη θέση της
την λέξη αηδία, που παρόλο που δεν έχουν
το ίδιο νόημα, με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο
ταυτίζονται. Γιατί, τις περισσότερες
φορές, η γλώσσα που μιλάει το σύστημα
δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο με εκείνο
που η ίδια λέξη υποδηλώνει, αλλά ένα
εντελώς διαφορετικό νόημα, που κρύβεται
μέσα στη σκοτεινή καρδιά του συστήματος.
Αυτά βέβαια είναι αρκετά δύσκολα θέματα
για να γίνουν κατανοητά, από εκείνους
που θέλουν απλώς να φάνε την “τούρτα”
τους, απερίσπαστοι.
Υπάρχουν
στιγμές που το σύστημα αποφασίζει, ότι
πρέπει να δείξει το πραγματικό του
πρόσωπο. Αυτό το κάνει, προφανώς, γιατί
αντιλαμβάνεται , ότι σε κείνους που
απευθύνεται έχουν ήδη οικειοποιηθεί
αυτό το πρόσωπο και τους αρέσει , άρα
δεν θα αντιδράσουν εξεγειρόμενοι. Είναι
οι στιγμές εκείνες, που η θρασύτητα του
συστήματος χτυπάει ταβάνι ή απλώς
φοβάται πολύ και προσπαθεί να “συνετίσει”
εξαπολύοντας φόβο. Η τεχνική της
διασποράς του φόβου επειδή λειτουργεί
σε πολύ βαθιά επίπεδα μέσα στη ψυχολογία
της μάζας ,πολλές φορές έχει επιφέρει
συντελεστικά αποτελέσματα. Όμως επειδή
στη ζωή όλα τα πράγματα είναι δανεικά
και πολλές φορές απρόβλεπτα , οι τεχνικές
της εξουσίας παράγουν αντιδράσεις που
μπορεί να την ξαφνιάσουν άσχημα.
Εδώ
ταιριάζει η λαϊκή ρήση ότι η στάμνα
πάει πολλές φορές στη βρύση αλλά σπάει
μόνο μια φορά.
Βρισκόμαστε
στη αρχή ενός γνωστού ρεβανσισμού από
την μεριά μιας συντηρητικής εξουσίας
απέναντι σε όσους τολμούν να την
αμφισβητήσουν έστω και απειροελάχιστα.
Η στάση αυτή δεν είναι καινούργια ακόμα
και αν διανθίζεται από θλιβερές προσθήκες.
Αν την δούμε με ψυχρό μάτι δηλώνει, ότι
η ψυχοπάθεια που διακατέχει τις δυνάμεις
του συστήματος απέναντι στους εχθρούς
της θα έχει και άλλες μορφές εκδήλωσης
στη συνέχεια. Αυτό κάνει τα πράγματα
δυσάρεστα και ίσως επικίνδυνα . Πολλές
φορές είναι προτιμότερη η αναμονή από
την άμεση αντίδραση. Μέχρι τότε ας
βράσουμε μέσα στη αηδία που μας δημιουργούν
όσα ακούμε και όσα βλέπουμε!!!!
