Η θεωρία των “δύο άκρων” επανέρχεται !!!

Τι είναι η θεωρία των “δύο άκρων” ;

Είναι η απλουστευμένη διαπίστωση, ότι ο κομμουνισμός και ο ναζισμός, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Γιατί είναι ίδιοι ; Γιατί και οι δύο έχουν κάνει εγκλήματα απέναντι στην ανθρωπότητα. Τόσο απλά. Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την αλήθεια αυτής της πρότασης;  Με μια πρώτη ματιά, όχι !!! Είναι μια απλοϊκή ξεκάθαρη πρόταση, που αντιτάσσεται σε ολοφάνερες εκτροπές πολιτικών συστημάτων, απέναντι στους πληθυσμούς της χώρας τους, αλλά και άλλων χωρών. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το Άουσβιτς ,αλλά και τα Γκούλανκ; Μετά σωστά του κανείς . Η ανθρωπότητα μετρά απίστευτο αριθμό νεκρών από πράξεις πνευματικά διασαλευμένων, που κατόρθωσαν να κυβερνήσουν και που για αυτούς, έμπρακτα, η ανθρώπινη ζωή , δεν είχε καμία αξία.

Ποιος προωθεί την θεωρία των “δύο άκρων” ; Κάποιος που είναι άσπιλος και αμόλυντος και από ακραιφνή ουμανιστική διάθεση καταγγέλλει το κακό ; Όχι δυστυχώς ! Την θεωρία των “ δύο άκρων” την πρακτορεύει η ίδια η καρδιά, ενός παγκόσμιου συστήματος, που ενέχεται για αμαρτήματα, πολλά εκ των οποίων, είναι ακριβώς ίδια με όσα καταγγέλλει. Ξανά λοιπόν, με μια επιπόλαιη ματιά , θα μπορούσαμε να πούμε, ότι έχει ένα ίδιον όφελος να καταγγέλλει, μόνο εκείνα που πράττουν οι εχθροί της, δίχως η ίδια να είναι, ακριβώς συνετή και σωστή.

Η Ιστορία και η Αλήθεια είναι, δυστυχώς, μια αρκούντως δύσκολη υπόθεση, πόσο μάλλον, όταν έρχονται να την ερμηνεύσουν άνθρωποι που έχουν πολλά να χάσουν από τα κεκτημένα τους . Άρα μπορούν να ερμηνεύουν την Ιστορία και την Αλήθεια, όπως εκάστοτε τους συμφέρει. Η Ιστορία και η Αλήθεια, έχουν δώσει την γνωμάτευση τους, για την σταλινική γραφειοκρατία και την ναζιστική θηριωδία. Όποιος έχει τα αυτιά και την διάθεση να την ψάξει και να την ακούσει , ευτυχώς, τα ντοκουμέντα είναι πάρα πολλά και μιλάνε από μόνα τους. Αρκούν στο να μην έχει κανείς αμφιβολίες.

Άρα η θεωρία των “δύο άκρων” αλλού αποσκοπεί. Στη νομιμοποίηση αυτού του κέντρου, που την προωθεί. Είναι πιο εύκολο να κρύψεις τα δικά σου αίσχη, τονίζοντας τα αίσχη, αυτού που το αίσχος του έχει γίνει επαίσχυντο και πασιφανές. Όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε. Όπως και νάχει, κέρδος θα έχεις . Αφ’ ενός, γιατί στρέφεις αλλού την προσοχή, από την δική σου βρώμικη αυλή και αφ’ ετέρου γιατί έτσι εξουδετερώνεις μελλοντικούς εχθρούς, που ανήκουν στις περιοχές των άκρων. Έχεις δηλαδή εκ των προτέρων στήσει την ποινικοποίηση τους. Στη συνέχεια, όποιον πάρει η μπάλα. Το σκηνικό έχει στηθεί και όποιος είναι αρκετά ανόητος θα παίξει σε πεδίο ναρκοθετημένο

Αφήνεις και τους ηλίθιους να τσακώνονται, αν ο κομμουνισμός είναι στο άλλο άκρο του ναζισμού. Ποιος κομμουνισμός,αδέλφια,για την σταλινική γραφειοκρατία μιλάμε. Ας ξυπνήσουμε από την ιστορική μας νάρκη. 

Μάταια !!!!

Η θεωρία των “ δύο άκρων” έχει πολλούς αποδέκτες, όπως παρατηρήσαμε πρόσφατα και στην Αμερική. Επειδή οι “συμπάθειες” δεν κρύβονται, (βλέπε Τράμπ), στο καμίνι της μπορούν να καούν, ακόμα και “αξιωματικοί” του συστήματος. Το βαθύ σύστημα δικαιούται να γελά, παρακολουθώντας να σφάζονται στη “ποδιά”του, ένα τσούρμο χαζών από όλες τις μεριές.

Όσο το σύστημα  διατηρεί την ανυποληψία του, ευυπόληπτη, μπορεί να φροντίζει για την επόμενη προπαγανδιστική του μπλόφα.

Περί Έρωτος

Ο τραγικός ποιητής Αγάθων κερδίζει το βραβείο στα Λήναια το 416 π.χ. Την επομένη της νίκης του διοργανώνει στο σπίτι του συμπόσιο,για τους φίλους του.  Ο Αγάθων, ο Αριστόδημος ,ο Φαίδρος, ο Παυσανίας, ο ιατρός Ερυξίμαχος, ο Αριστοφάνης, ο Αλκιβιάδης, η αφρόκεμα της αθηναικής πολιτείας ...και βέβαια  ο Σωκράτης. Τι θα συζητήσουν;
Φυσικά γιατί άλλο ,παρά για την φύση του Ερωτα. Όμως για πρώτη φορά ,μια που τα συμπόσια είναι καθαρά ανδρική  υπόθεση στην αρχαία Αθήνα, υπάρχει μια γυναίκα, η Διοτίμα, στη συζήτηση. Σε αυτήν έχει στραφεί ο Σωκράτης ,για να διδαχθεί την φύση του Έρωτα.
 Ενώ τα υπόλοιπα πρόσωπα του συμποσίου είναι υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα, για την Διοτίμα οι γνώμες διχάζονται. Αν πιστέψουμε τον Ξενοφώντα και τον Πρόκλο, η Διοτίμα ήταν ιέρεια από την αρχαία Μαντίνεια της Αρκαδίας, πάρα πολύ καλλιεργημένη  και γνώστρια της Πυθαγόρειας αριθμοσοφίας. Η Διοτίμα μάλιστα έκανε τον καθαρμό της Αθήνας  μετά τον λοιμό του 429 πχ. Για άλλους είναι ένα συμβολικό πρόσωπο.
Όπως και νάχει, μια που δεν μπορείς να βγάλεις  εύκολα άκρη σε τέτοια ζητήματα , τα λεγόμενα της και η παρουσία της στο συμπόσιο, σαν εκείνη που γνωρίζει την φύση του έρωτα, δίνει μια καθοριστική νότα στο συμπόσιο και την αλλαγή του κλίματος στη Αρχαία Αθήνα ,για την θέση της γυναίκας.

Παραθέτω στη συνέχεια  ένα μικρό μέρος του διαλόγου ανάμεσα στον Σωκράτη και την Διοτίμα περί της φύσης του 'Ερωτος.

— Τι θα μπορούσε όμως, είπα, να είναι ο Έρωτας; Θνητός; 

— Κάθε άλλο.

 — Τι όμως; 

— Όπως είπαμε πριν, είπε, μεταξύ θνητού και αθανάτου.

 — Δηλαδή τι, Διοτίμα; 

— Μεγάλος δαίμονας, Σωκράτη· γιατί όλα τα δαιμονικά όντα βρίσκονται μεταξύ θεού και θνητού. 

— Ποια, είπα εγώ, δύναμη έχει;

 — Να ερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς τα ανθρώπινα και στους ανθρώπους τα θεϊκά, εκείνων τις προσευχές και τις θυσίες, αυτών τις προσταγές και τις ανταμοιβές, και όντας στη μέση και των δύο, συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να συνδέεται με τον εαυτό του. Μέσω αυτού προχωρεί και ολόκληρη η μαντική και η τέχνη των ιερέων η σχετική με τις θυσίες τις μυήσεις, τους μαγικούς ψαλμούς, και γενικά τη μαγεία και τη μαγγανεία. Γιατί ο θεός δεν αναμειγνύεται με τον άνθρωπο, αλλά μέσω αυτού γίνεται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των θεών προς τους ανθρώπους, και όταν είναι ξύπνιοι και όταν κοιμούνται. Κι εκείνος που είναι σοφός σ' οτιδήποτε άλλο, ή σε επάγγελμα ή σε τέχνη, δεν είναι παρά ένας εργάτης. Αυτοί λοιπόν οι δαίμονες είναι πολλοί και κάθε είδους: ένας απ' αυτούς είναι κι ο Έρωτας.

 — Και ποιος είναι ο πατέρας του, είπα εγώ, και η μητέρα του; 

— Είναι μεγάλη ιστορία, είπε, για να σου τη διηγηθώ, αλλά θα σου την πω. Όταν λοιπόν γεννήθηκε η Αφροδίτη, έτρωγαν οι θεοί, και μαζί τους κι ο γιος της Μήτιδος, ο Πόρος. Αφού δείπνησαν, έφτασε η Πενία, για να ζητιανέψει σ' αυτό το τόσο μεγάλο φαγοπότι, και στεκόταν στην πόρτα. Ο Πόρος λοιπόν, μεθυσμένος από το νέκταρ (γιατί το κρασί δεν υπήρχε ακόμα), μπήκε στον κήπο του Δία και βαρύς από το πιοτό αποκοιμήθηκε. Η Πενία τότε, επειδή ακριβώς ήταν άπορη, σκέφτηκε να κάνει παιδί από τον Πορο. Ξάπλωσε λοιπόν κοντά του και γέννησε τον Έρωτα. Γι' αυτό και έγινε ακόλουθος και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρωτας, επειδή γεννήθηκε στα γενέθλια της και επειδή συγχρόνως είναι και από τη φύση του εραστής του ωραίου, και είναι και η Αφροδίτη ωραία. Όντας λοιπόν γιος τους Πόρου και της Πενίας, ο Έρωτας βρίσκεται σ' αυτή την κατάσταση. Πρώτα πρώτα είναι πάντοτε πένης, και καθόλου απαλός και ωραίος, όπως νομίζουν οι πολλοί, αλλά σκληρός και βρόμικος και ξυπόλυτος και άστεγος. Ξαπλώνει πάντοτε κατάχαμα και χωρίς στρώμα, κοιμάται στο ύπαιθρο έξω από τις πόρτες και στους δρόμους, έχοντας τη φύση της μητέρας του, και παντοτινή σύντροφο την ένδεια. Από τον πατέρα του πάλι, κυνηγάει τα ωραία και τα καλά, όντας ανδρείος και ριψοκίνδυνος και ορμητικός, δεινός κυνηγός, μηχανευόμενος συνεχώς κάτι, παθιασμένος για γνώση και επινοητικός, φιλοσοφώντας ολόκληρη τη ζωή του, δεινός γητευτής και μάγος και σοφιστής. Και ούτε αθάνατος είναι από τη φύση του, ούτε θνητός· αλλά την ίδια μέρα πότε ανθεί και ζει, πότε πεθαίνει, και αναβιώνει και πάλι όταν τα καταφέρει χάρη στη φύση του πατέρα του- κι εκείνο που αποκτάει, του φεύγει πάντοτε γρήγορα, ώστε ο Έρωτας δεν είναι ποτέ ούτε φτωχός ούτε πλούσιος. Βρίσκεται επίσης ανάμεσα στη σοφία και στην αμάθεια. Κι αυτό γιατί συμβαίνει το εξής: από τους θεούς κανείς δεν φιλοσοφεί ούτε επιθυμεί να γίνει σοφός (αφού είναι), κι αν είναι και κάνεις άλλος σοφός, δεν φιλοσοφεί" ούτε πάλι και οι αμαθείς φιλοσοφούν και ούτε επιθυμούν να γίνουν σοφοί, γιατί αυτό ακριβώς είναι το κακό της αμάθειας, μη όντας κανείς ούτε ωραίος ούτε καλός ούτε σώφρων, να νομίζει ότι τα έχει όλα αυτά σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν επιθυμεί λοιπόν εκείνος που δεν πιστεύει ότι του λείπει κάτι εκείνο που δεν πιστεύει ότι του λείπει.

 — Ποιοι όμως, Διοτίμα, είπα εγώ, είναι οι φιλοσοφούντες, αν δεν είναι ούτε οι σοφοί ούτε οι αμαθείς;

— Είναι ολοφάνερο, είπε, αυτό πια και παιδί θα το καταλάβαινε, ότι είναι εκείνοι που βρίσκονται ανάμεσα σ' αυτούς τους δυο, κι ένας απ' αυτούς είναι και ο Έρωτας. Γιατί η σοφία είναι από τα ωραιότερα πράγματα κι ο Έρωτας είναι έρωτας για το ωραίο, ώστε κατ' ανάγκη ο Έρωτας είναι φιλόσοφος, και όντας φιλόσοφος, βρίσκεται ανάμεσα στη σοφία και την αμάθεια. Κι αυτό εξαιτίας της γέννησης του: γιατί είναι από πατέρα σοφό και πολυμήχανο, και από μητέρα όχι σοφή και αμήχανη.