Όταν
ξεκίνησα να γράφω, ήταν ο προηγούμενος
αιώνας. Μου φαντάζει μια εντελώς άλλη
εποχή. Άλλοι άνθρωποι, κάποιοι εξ αυτών
δεν υπάρχουν πλέον. Ταξιδεύουν σε άλλες
διαστάσεις. Ή έτσι θέλω να πιστεύω
τουλάχιστον. Αυτό με ανακουφίζει. Μου
δίνει την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορούσα
να τους συναντήσω ξανά. Θα έχουμε πολλά
να πούμε. Τώρα πια είναι μνήμες. Μόνο
μνήμες. Μερικές φορές αναρωτιέσαι, τι
μένει τελικά από την διαδρομή μας; Μόνο
μνήμες; Που και αυτές με τον καιρό
ξεθωριάζουν σιγά -σιγά, έτσι που τελικά
κάποια στιγμή δεν ξέρεις αν πραγματικά
έχει υπάρξει αυτό που θυμάσαι ή αν είναι
ένα όνειρο.
Πράγματα
χιλιο-ειπωμένα βέβαια, αλλά όταν τα
νιώθεις αποκτούν άλλη διάσταση και
περιεχόμενο. Είναι η μυστική ζωή μας,
πολλές φορές δεν μπορεί καν να εκφραστεί.
Την βιώνουμε στα κρυφά, νοιώθοντας την
μελαγχολία της νοσταλγίας. Χωμένοι μέσα
στα προβλήματα μας, τις προσδοκίες μας,
τις επιθυμίες μας,νομίζουμε ότι είμαστε
αιώνιοι και αλησμόνητοι. Δεν είναι όμως
έτσι. Είμαστε απλά περαστικοί. Όλες οι
ιδέες που έχουμε για τον εαυτόν μας
είναι απλά το άλλοθι για να χρυσώνουμε
το χάπι.
Οι
απανταχού σοφοί λένε ότι το παρελθόν
είναι πίσω, ανάμνηση. Το μέλλον δεν έχει
υπάρξει ακόμη και δεν ξέρουμε αν θα
υπάρξει ποτέ. Αυτό που είναι δικό μας,
είναι το παρόν. Ένα παρόν, που στη ουσία
σπανίως το βιώνουμε κυριολεκτικά, ζώντας
στις αναπολήσεις του παρελθόντος, είτε
στα σχέδια και τις προσδοκίες του
μέλλοντος. Το παρόν, όντως, είναι αυτό
που πραγματικά έχουμε και καταναλώνεται
χωρίς φειδώ μέσα στις επιταγές ενός
κόσμου, που έχει καταντήσει ξένος για
μας. Ή τουλάχιστον για κάποιους από μας.
Βέβαια,
είναι πολύ δύσκολο να βιώσεις το παρόν.
Απαιτεί άλλου τύπου συγκέντρωση, άλλου
τύπου αντίληψη της ίδιας της ζωής.
Απαιτεί να πολεμάς την αχαλίνωτη
διάσπαση, μέσα στις επιταγές άλλων, που
εμφανίζονται σαν δικές σου. Σε προσδοκίες
και ψευδαισθήσεις που συνεχώς σου
ρουφάνε ενέργεια. Απαιτεί να ξέρεις τι
θέλεις πραγματικά και πως να το
περιφρουρήσεις. Απαιτεί να έχεις
διάκριση και σθένος να αντιμετωπίσεις
τις “λάμιες”των επίπλαστων επιθυμιών.
Εκατομμύρια
γενιές έχουν περάσει και έχουν χαθεί,
ζώντας άσκοπα μέσα στον θόρυβο και την
κατανάλωση του παρόντος. Λησμονημένες.
Κανείς δεν θυμάται τίποτα για αυτές.
Ζωές χωρίς αποτύπωμα. Θα ήταν ενδιαφέρον
να υπήρχε κάποιο αόρατο βιβλίο που μέσα
του να υπάρχουμε όλοι λεπτομερώς
καταγεγραμμένοι. Κάτι σαν ενεργή
συμπαντική μνήμη. Είναι απάνθρωπο να
λησμονείς και να λησμονιέσαι .
Κουράστηκα.
Είναι βράδυ. Τα βράδια είναι αρκετά
επικίνδυνα για την σκέψη, έχω παρατηρήσει.
Οι άλλοι περιμένουν το Πάσχα και την
Ανάσταση.
Να
θυμηθώ να μην λησμονήσω.!!!
