Μια από τις πλέον κυρίαρχες ψευδαισθήσεις των ανθρώπων είναι η πεποίθηση ότι μπορούν να ζουν με ασφάλεια. Αν και ποτέ δεν μπορέσαμε να ζήσουμε με ασφάλεια και ησυχία, όμως πάντοτε αυτός ήταν ο στόχος. Ένας ψευδαισθητικός στόχος στη πραγματικότητα. Ένας ζωντανός πλανήτης που συνεχώς αλλάζει και διαμορφώνει το κοινωνικό του γίγνεσθαι από τις βουλήσεις των κατοίκων του δεν μπορεί να ζει σε ηρεμία. Ειδικά όταν οι κάτοικοι του είναι εκ φύσεως με ροπή σε μια επιθετική αντιμετώπιση όλων ενάντια σε όλους.
Ακόμα και όταν οι αντίθετες ευγενείς τάσεις υπάρχουν, βρίσκονται διαρκώς εν αμύνει, σε αυτό το κυρίαρχο ρεύμα της επιθετικότητας, που δίνει τον ρυθμό με τον οποίο θα κινηθούν τα πράγματα. Όμως, παραδόξως, όλοι επιζητούν ιδεατά την ασφάλεια, την ηρεμία, τον τρόπο να περάσουν την ζωή τους δίχως τον άμεσο κίνδυνο να την χάσουν για τον κάθε σοβαρό ή ανόητο λόγο.
Έτσι, αν θελήσουμε να κοιτάξουμε την ιστορία μας, ο πόλεμος κυρίως ήταν η μόνιμη συντροφιά μας. Οι στιγμές της κοινωνικής ειρήνης είναι στη πραγματικότητα ελάχιστες και τον περισσότερο καιρό θρηνούμε τις εκατόμβες των νεκρών μας. Όταν ξεσπά ο πραγματικός πόλεμος, όλοι ξεχνάμε ότι το προηγούμενο διάστημα τον προετοιμάζαμε στη ουσία μέσα μας και στις πολεμικές σχέσεις που αναπτύσσουμε μεταξύ μας. Είμαστε σε πόλεμο με όλους τους άλλους και με τον εαυτό μας .Έχουμε εθιστεί σε αυτό το δηλητήριο και πια μας αρέσει.
Μπορούμε εύκολα να αποδώσουμε ευθύνες σε άτομα που εκφράζουν με συμπυκνωμένο τρόπο αυτό που εμείς οι ίδιοι είμαστε στη καθημερινή ζωή μας με τρόπο πιο αδιόρατο. Όμως πίσω από τους μεγάλους στρατηλάτες των πολέμων, πίσω από τα γεράκια των επιτελείων, πίσω από τους στρατιώτες που εγκληματούν στα πεδία των μαχών, τους πολιτικούς που παίρνουν τις αποφάσεις, υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει όλους αυτούς με εμάς. Όλοι μας πίνουμε από το ίδιο δηλητήριο, η ποσότητα διαφέρει.
Πως έχουμε βρεθεί εκεί στη άκρη της αβύσσου, διαχρονικά, φλερτάροντας συνεχώς με το κενό και την καταστροφή ;
Αν το σκεφτούμε, κάποτε στα βάθη της ιστορίας μας ως είδος, αντιμετωπίσαμε ένα πολύ δύσκολο δίλημμα. Το δίλημμα ήταν με πιο τρόπο θα μπορούσαμε να λύσουμε τις αντιθέσεις μας. Γιατί οι αντιθέσεις προκύπτουν σε όλα τα επίπεδα και είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει. Είμαστε ίδιοι αλλά δεν είμαστε όμοιοι. Είμαστε άνθρωποι, αλλά με μεγάλη ποικιλομορφία στο τρόπο που βλέπουμε την ζωή. Είμαστε πολύ διαφορετικοί στις επιδιώξεις μας και στις ικανότητες, στη ικανότητα που έχει ο καθένας να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Δυστυχώς δεν είμαστε ίσοι. Έχουμε διαφορετικά χρώματα. Όμως όλοι δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως να αναπνέουμε, κανείς μας δεν έχει φτερά και όταν αγαπάμε η αγάπη μας γλυκαίνει με τον ίδιο τρόπο. Κατανοούμε όλοι την συμπόνοια, αλλά δεν μας δονούν τα ίδια πράγματα. Κάποιοι είναι ευλαβείς και κάποιοι είναι βέβηλοι. Κάποιοι είναι όμορφοι και κάποιοι άσημοι. Όμως όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει φόβος……
Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα δημιουργούν αντιθέσεις και δεν αναφέραμε την ειδική αντιμετώπιση που έχει ο καθένας μας απέναντι στα συμφέροντα του.
Πως θα μπορούσαμε να λύσουμε τις αντιθέσεις που προκύπτουν από όλα αυτά;
Ας υποθέσουμε, όταν μας προέκυψαν όλα αυτά καθίσαμε να σκεφτούμε σοβαρά το τι θα πρέπει να κάνουμε. Θα ρωτήσαμε τους σοφούς της εποχής και θα πήραμε την γνώμη τους, θα μιλήσαμε το θέμα με τους οικείους μα και τους φίλους μας, με τις κοινότητες που ανήκαμε. Ας υποθέσουμε ότι ταλανιστήκαμε να βρούμε λύση.
Όμως κάλλιστα μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιος στη πρώτη αντίθεση που είχε με κάποιον συνάνθρωπο του, σήκωσε το πρώτο κόκκαλο που βρήκε πρόχειρο και του έσπασε το κεφάλι και μετά ένοιωσε ικανοποίηση. Τότε οι άλλοι θα τον κοίταξαν και αντί να νοιώσουν αποστροφή, άναψε μια λάμπα στο κεφάλι τους και είπαν : να πως λύνονται οι αντιθέσεις. Όχι βέβαια με αυτά τα λόγια, ίσως με μουγκρητά, αλλά το όλο συμβάν μας έδωσε την κατεύθυνση που τόσο καλά γνωρίζουμε. Κάποιοι θα σοκαρίστηκαν.
Κάποιοι πολύ ψαγμένοι θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι το πνεύμα της κακίας έτυχε εκείνη την στιγμή να κάνει την βόλτα του από την περιοχή και έδωσε την έμπνευση του στο άνθρωπο που είχε την αντίθεση του με τον συνάνθρωπο του.
Ότι και να σκεφτούμε σίγουρα θα πέσουμε έξω. Όμως όπως και να έχει κάποτε πήραμε μια απόφαση. Ακόμα και αν κάποιοι διαφώνησαν και πρότειναν να το δούμε το ζήτημα όχι ριζικά επιθετικά αλλά πιο ανθρώπινα, η γνώμη τους δεν εισακούστηκε. Η ανθρωπότητα έμαθε να λύνει τις διαφορές της με ριζικά επιθετικό τρόπο.
Εκείνοι που διαφώνησαν είναι σίγουρο ότι πήγα σε διαφορετικό χωριό να παίξουν με τα κουβαδάκια τους και την ανθρώπινη αντίληψη τους . Με την στάση τους όμως άφησαν μια προοπτική διαφορετική, ότι οι αντιθέσεις δεν πρέπει να λύνονται με την βία και ότι κάποτε η ανθρωπότητα θα μπορούσε να κατανοήσει ότι αυτός ο τρόπος που διάλεξε δεν ήταν ο ενδεδειγμένος.
Η ανθρωπότητα συνέχισε την πορεία της έχοντας μόνιμα αυτό το δίλημμα και τους τρόπους που πρότειναν οι γεννήτορες της. Είναι σαφές ότι δεν το έλυσε ποτέ. Πάντοτε στα χρόνια που έχει διανύσει, οι δύο λύσεις την συνόδευαν, αν και η λύση στο δίλημμα πέρασε κυρίως στα χέρια εκείνων που πίστευαν και πιστεύουν ότι ο τύπος με το κόκκαλο ήταν ο πιο αποτελεσματικός. Οι υπόλοιποι είναι κυρίως οι γραφικοί που συνήθως είναι εκείνοι που μονίμως τρώνε το περισσότερο ξύλο και για να περάσουμε στη τωρινή εποχή τους πυραύλους στο κεφάλι τους.
Όμως αν θελήσουμε να είμαστε ειλικρινείς και εκείνοι που υποστήριζαν και υποστηρίζουν ένα πιο ανθρώπινο και ειρηνικό τρόπο να λύνονται οι αντιθέσεις, μερικές φορές κοιτάζουν με την άκρη του ματιού τους την απεχθή για αυτούς επιλεγμένη λύση και σκέφτονται: Ρε φίλε, μήπως οι αντιθέσεις δεν λύνονται με τον τρόπο που προτείνουμε και μήπως ο τύπος με το κόκκαλο είχε κάποιο δίκιο;
Στη τελική δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι τα διλήμματα και οι αντιθέσεις συνοδεύουν την ζωή και την εμπλουτίζουν και κάποια εξ αυτών μπορεί και να μη μπορεί να λυθούν, γιατί εμείς ακόμα δεν είμαστε άξιοι να τα λύσουμε. Όμως δεν θα πρέπει να τα ξεχνάμε και να τα αφήνουμε κρυμμένα στα συρτάρια μας, θεωρώντας ότι εκείνο που μέχρι τώρα κάνουμε είναι εκείνο που είναι και το σωστό. Συνεχώς παλεύουμε με αυτά και η στάση μας κάθε στιγμή φτιάχνει ένα αποτέλεσμα.
Αυτό που παρουσιάζεις ως “ανθρώπινη μοίρα” είναι στην πραγματικότητα φυσικοποίηση ιστορικών και πολιτικών επιλογών. Η βία δεν είναι προαιώνιο ένστικτο — είναι εργαλείο εξουσίας, θεσμοθετημένο από κράτη, τάξεις, αυτοκρατορίες και οικονομικά συστήματα. Δεν “είμαστε όλοι το ίδιο”, δεν “πίνουμε όλοι από το ίδιο δηλητήριο”. Υπάρχουν θύτες και θύματα, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, εισβολείς και λαοί που αντιστέκονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εξίσωση όλων, ο υπαρξιακός σχετικισμός και η περιφρόνηση των “γραφικών” που επιμένουν στην ειρήνη και τη δικαιοσύνη, είναι ρητορική της ήττας μεταμφιεσμένη σε στοχασμό. Η ανθρωπότητα δεν “επέλεξε” συλλογικά τη βία – της επιβλήθηκε από όσους είχαν τη δύναμη να την επιβάλουν.
Η ελπίδα είναι στους αγώνες αυτών που επιμένουν να αρνούνται τον τύπο με το κόκκαλο – όχι από αφέλεια, αλλά από ιστορική επίγνωση και οργανωμένη ανυπακοή.
Η ιστορία δεν είναι απλώς αυτό που συνέβη, αλλά το πεδίο των δυνάμεων που παλεύουν. Οι «γραφικοί» ήταν οι επαναστάτες, οι εργάτες του Σικάγο, οι μαύροι αγωνιστές του ’60, οι εξεγερμένοι, οι φεμινίστριες, οι zapatistas, οι παλαιστίνιοι, οι κουρδισσες… Αυτοί έφτιαξαν ιστορία, δεν πήγαν απλώς να παίξουν σε άλλο χωριό.
Δεν μίλησα σε καμιά στιγμή για "ανθρώπινη μοίρα" αλλά για συνεχή ανθρώπινη επιλογή . Έχει διαφορά το ένα από το άλλο. Μια επιλογή που ισχύει και μέσα στο επαναστατικό στρατόπεδο και εκεί μάλιστα παίρνει ακόμα πιο απεχθή μορφή, διότι όταν υποστηρίζεις την αντίσταση στη κάθε μορφής εξουσίας και λύνεις τις διαφορές σου με τον ίδιο τρόπο που τις λύνει η εξουσία, τότε δεν διαφέρεις από αυτήν. Σίγουρα έχεις δίκιο ότι η εξουσία ενισχύει αυτή την τάση του ανθρώπου, προς ίδιο όφελος. Αλλά αυτή η τάση φαίνεται ότι προϋπάρχει της εξουσίας και μάλλον την δημιούργησε κιόλας. Αλλά η τάση αυτή είναι έκδηλη σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, εκτός αν δεν το έχεις παρατηρήσει. Το μόνο που την σώζει είναι η στιγμή που οι άνθρωποι κάνουν την υπέρβαση στη συμπεριφορά τους. Εκεί όντως αξίζει να υποκλινόμαστε.
ΔιαγραφήΑκριβώς εδώ βρίσκεται το πρόβλημα: μετατοπίζεις την ανάλυση από το συστημικό στο ανθρωπολογικό, υποστηρίζοντας πως η εξουσία απλώς ενισχύει μια προϋπάρχουσα ανθρώπινη τάση. Όμως αυτή η “τάση” είναι ιστορικά και υλικά διαμορφωμένη – δεν υπάρχει έξω από δομές, συνθήκες, ανάγκες και εξαναγκασμούς. Δεν γεννιόμαστε με λύσεις σύγκρουσης στο DNA. Μαθαίνουμε τρόπους να υπάρχουμε εντός σχέσεων εξουσίας.
ΔιαγραφήΤο να παρουσιάζεις τη βία ως επιλογή και εντός του επαναστατικού στρατοπέδου χωρίς να ξεχωρίζεις αμυντική βία, απελευθερωτικό αγώνα, οργανωμένη αντίσταση από την κατασταλτική βία του κράτους και της κυριαρχίας, είναι επικίνδυνος συμψηφισμός. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Το να υπερασπίζεσαι μια κοινότητα από εξόντωση δεν σε εξομοιώνει με τον καταπιεστή.
Και όχι, δεν αρκεί να υποκλινόμαστε στις ηθικές εξαιρέσεις. Οι υπερβάσεις που τιμάς δεν έρχονται από το πουθενά — γεννιούνται μέσα από αγώνες, θεσμούς και ιστορικές συνειδήσεις που οργανώνουν αλλιώς τη ζωή. Όχι από “στιγμές”, αλλά από διαρκείς πράξεις ρήξης.
Ο υπαρξιακός στοχασμός είναι πολύ ωραίος για καφενείο ή λογοτεχνία. Αλλά όταν μιλάμε για πόλεμο, βία, κοινωνική αλλαγή, χρειάζεται ιστορική υλική ανάλυση. Αλλιώς, όλο αυτό γίνεται ένα στοχαστικό πέπλο για να νομιμοποιούμε την ήττα μας.
Όντως για μένα το πρόβλημα είναι ανθρωπολογικό και όχι συστημικό. Όσο και αν αυτό σε ξενίζει. Παράλληλα θα ήθελα να σου διευκρινίσω, ότι ουδέποτε υποστήριξα στη ζωή μου ότι "καταδικάζω την βία από όπου και αν προέρχεται" Συμμετέχω σε αυτό που κατανοώ σαν κυρίαρχη ροπή του ανθρώπου. Παντού. Δεν είμαι άγιος. Καταλαβαίνω από διακρίσεις αρκετά καλά, για να ξεχωρίζω, ποιος άρχει και ποιος υπόκειται. Πίσω, λοιπόν, από από το πρόβλημα της εξουσίας για το οποίο, τουλάχιστον εδώ έχω μιλήσει νομίζω επαρκώς, θεωρώ ότι υπάρχει μια ροπή του ανθρώπου που προϋπάρχει .Δεν επιδιώκω να κάνω την εξουσία άλλοθι για τις αρνητικές μου όψεις, που πολλές φορές μπορεί να είναι και αναγκαίες.
ΔιαγραφήΔιακρίνεται ένα είδος πολιτικής αποστράτευσης (με στοχαστικό άλλοθι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να διαλογιζόμαστε απλώς τη δυσκολία των διλημμάτων, ενώ ο κόσμος φλέγεται, είναι ένα αρνητικό ελάχιστο.
Ο κόσμος πάντα ήταν στις φλόγες πάντα θα φλέγεται και ενόσω φλέγεται, είτε το θέλουμε είτε όχι, πάντα ο στοχασμός θα είναι παρών για όσα εκείνα έχουν ανάψει την φωτιά. Δεν μπορεί λοιπόν να υπάρξει παραίτηση. Εκτός αν θεωρείς παραίτηση την αποστροφή από τα κυρίαρχα αφηγήματα.
ΔιαγραφήΕξαιρετικό! Διότι λέει το αυτονόητο, αυτό που οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούσουν! Όσο για τα σχόλια, τι να πω; Στο πρώτο, για όλα φταίει ο Νετανιάχου! Κι ας αφήσουμε το Ισραήλ και τις εφιαλτικές του φιλοδοξίες, εδώ μες στο επαναστατικό κίνημα έγινε της κακομοίρας! Όσο για "την πολιτική αποστράτευση"... ο κόσμος φλέγεται ε; Και γιατί φλέγεται; Επειδή μας έχουν παρασύρει οι κακοί; Κι από πότε ο στοχασμός γίνηκε παραίτηση; Ποιοι επιζητούνε εδώ άλλοθι; Κλπ, κλπ, κλπ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιο αυτονόητο ακριβώς; Ότι όλοι είμαστε λίγο-πολύ θύτες, άρα ας μη μιλάμε για εγκλήματα; Ότι ο στοχασμός είναι τόσο σπάνιος που ό,τι κι αν πεις με λίγο ύφος και κουβέντα για το “κενό” πρέπει να χειροκροτηθεί; Ή μήπως ότι οι επαναστάτες είναι ίδιοι με τους καταπιεστές, άρα καθόμαστε όλοι στα αυγά μας;
ΔιαγραφήΚοίτα, το πρόβλημα δεν είναι ότι διαφωνείς. Είναι ότι παριστάνεις τον διαυγή επειδή αποφεύγεις τη διάκριση. Και όταν κάποιος πάει να κάνει μια σαφή πολιτική τοποθέτηση, απαντάς με “κλπ, κλπ, κλπ”. Αυτό δεν είναι στοχασμός. Είναι πνευματική κόπωση με ειρωνικό περίβλημα. Είναι βαρεμάρα με attitude.
Ο κόσμος δεν φλέγεται επειδή “μας ξεγέλασαν οι κακοί”, αλλά επειδή έχει αφέντες, σύνορα, στρατούς και οικονομικά συμφέροντα που κινούν τις σφαγές. Αν εσένα το πρόβλημα σου είναι ότι κάποιος αναφέρει ονομαστικά τον Νετανιάχου, και σε χαλάει η “σαφήνεια”, τότε το ζήτημα δεν είναι η αφέλεια του άλλου – είναι η δική σου εξυπνακίστικη κενότητα.
Τελευταίο: μην πουλάς στοχασμό όταν στην πραγματικότητα πουλάς συμβιβασμό ντυμένο με απαισιοδοξία. Και μην μιλάς για "επαναστατικό κίνημα" σαν κάτι που ανήκει στο μουσείο. Το να μην αντέχεις να συμμετέχεις δεν σε κάνει πιο διορατικό. Σε κάνει έναν ακόμη θεατή που ψάχνει ευφυολογικά άλλοθι για να μη λερώσει τα χέρια του.
Καλημέρα σας, παλικάρια του υπαρξιακού πεσιμισμού. Έχω μια ελαφρά ενόχληση με τον συνδυασμό ρητορικής απελευθέρωσης και θεωρητικού μιζεραμπιλισμού που καταλήγει στο γνωστό αδιέξοδο: η ανθρωπότητα τα έχει κάνει σκατά γιατί είναι έτσι από πάντα, και οι μόνοι που καταλαβαίνουν είναι όσοι σηκώνουν τους ώμους με νόημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί: αυτό το αφήγημα περί “επιλογής της βίας” ως διαχρονικού και σχεδόν οντολογικού προσανατολισμού της ανθρώπινης κατάστασης, είναι απλώς φιλοσοφικοποιημένος συντηρητισμός. Απαλλαγμένος μεν από θεολογική γλώσσα, αλλά το ίδιο ουσιοκρατικός. Μιλάτε για “επιλογή” που προηγήθηκε της εξουσίας, λες και οι άνθρωποι ζούσαν σε κενό, και κάποιος σήκωσε ένα κόκαλο και του άνοιξε το κεφάλι γιατί “έτσι του βγήκε”. Σοβαρά τώρα; Ο Girard χωρίς Girard;
Η βία δεν προκύπτει από “ανθρώπινη φύση”, αλλά από συγκεκριμένες ιστορικές διατάξεις σχέσεων, θεσμών, μορφών κατοχής και διαχείρισης των πόρων. Και ναι, μέσα στο επαναστατικό στρατόπεδο υπάρχουν αναπαραγωγές κυριαρχίας – ακριβώς επειδή δεν υπάρχει έξοδος από το πεδίο της ιστορίας. Δεν υπάρχει “καθαρό έδαφος”· υπάρχουν αγώνες για τον προσανατολισμό των σχέσεων.
Το να εξισώνετε τη βία του κράτους με τη βία της αντίστασης, ή να βάζετε στην ίδια πρόταση τον βομβαρδισμό της Ράφα και μια φραξιονιστική κόντρα στη Σχολή Καλών Τεχνών, δεν είναι διορατικότητα – είναι μεταφυσική ισοπέδωση.
Και για τον φίλο που λέει “εξαιρετικό, γιατί λέει αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν”:
συνήθως αυτό που “δεν θέλουν να ακούσουν οι άλλοι” είναι ό,τι δεν λέει τίποτα για τους όρους της σύγκρουσης.
Είναι σαν το “ξυπνήστε πρόβατα”, μόνο πιο κουλτουρέ.
Όχι, δεν σας ζητάμε να είστε με την Επανάσταση κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή.
Απλώς να μη πουλάτε υπαρξιστικό σολομώντειο σαν πολιτική θέση. Η ανάλυση δεν είναι ψυχολογική ανακωχή με τον κόσμο – είναι πράξη διάκρισης. Κι αν δεν ξέρετε ποιον αφορά η βία, ποιος την παράγει και ποιος την τρώει στο κεφάλι, τότε συγγνώμη, αλλά δεν είστε στοχαστές. Είστε κεντρώοι με μεταφυσικό άλλοθι.
Με συμπάθεια (και μια μπίρα λεμόνι στο χέρι)
Απάντησα στον ΑΝΏΝΥΜΟ, να μην ξαναπώ τα ίδια και σε κουράσω.
Διαγραφήκεντρώοι με μεταφυσικό άλλοθι...ωωωω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧοντρό αυτό. χαχαχαχα
Μας έχουν πει και χειρότερα, εδώ θα κολλήσουμε τώρα !! Ποτέ δεν έχω συμμετάσχει σε "καλλιστεία" επαναστατικών πειστηρίων.
ΔιαγραφήΓλωσσάρι για Υπαρξιακά Κουρασμένα Υποκείμενα
ΑπάντησηΔιαγραφή(ή αλλιώς: πώς να λέτε το τίποτα με στόμφο, σαν να φωτίζετε το χάος)
"Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί"
= Εξισώνω τον θύτη με το θύμα γιατί με κουράζει η διάκριση ευθύνης και μ’ αρέσει να φαίνομαι ώριμος.
"Όλοι φέρουμε ευθύνη"
= Κανείς δεν φταίει ιδιαίτερα, άρα ας μην κάνουμε και τίποτα. Η ενοχή ως πολιτικό ηρεμιστικό.
"Το βλέπω υπαρξιακά, όχι ιδεολογικά"
= Δεν θέλω να πάρω θέση, οπότε θα ανατινάξω τη διαφορά μεταξύ ανάλυσης και στοχασμού για να τη βγάλω καθαρή.
"Αυτοί που νομίζουν ότι έχουν δίκιο, είναι ίδιοι με την εξουσία"
= Όποιος μιλάει με βεβαιότητα με απειλεί. Ας τον καταγγείλω για αυταρχισμό μπας και σωθώ από την αμηχανία μου.
"Ο κόσμος πάντα έτσι ήταν"
= Δεν αντέχω την πιθανότητα αλλαγής, οπότε κατασκευάζω μια προαιώνια σταθερότητα για να παραλύσω.
"Δεν θέλω να είμαι άλλο ένα πιόνι του μανιχαϊσμού σας"
= Είμαι τόσο απολιτικός που έχω αναγάγει το “ούτε-ούτε” σε προσωπικό θρίαμβο.
"Ο στοχασμός δεν είναι παραίτηση"
= Όταν με στριμώχνουν για το τίποτα που λέω, θυμάμαι να υπερασπιστώ την αδράνεια ως φιλοσοφική στάση.
"Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, γιατί είμαστε άνθρωποι"
= Ο Χέγκελ για αρχάριους, με ολίγη από καφεΐνη και πολύ κουρασμένο βλέμμα.
"Δεν μιλάω για πολιτική, μιλάω για ανθρώπινη συνθήκη"
= Εξαϋλώνω κάθε συγκεκριμένο παράδειγμα και καταλήγω να μιλάω μόνο για τον εαυτό μου – αλλά με συνοδεία τσάι γιασεμί.
"Ας μη γελιόμαστε..."
= Σύνθημα εισόδου για κάθε κυνικό κήρυγμα που νομίζει ότι λέει την αλήθεια ενώ λέει το απόλυτο τίποτα.
"Είστε όλοι εγκλωβισμένοι στα δίπολά σας"
= Εγώ, βέβαια, είμαι εγκλωβισμένος σε μια απέραντη αποσύνδεση που την παριστάνω για ανωτερότητα.
Σημείωση:
Το γλωσσάρι ανανεώνεται με κάθε νέο comment περί "ουμανιστικής ήττας", "υπαρξιακής αλήθειας" και "δύσκολων ερωτημάτων που δεν απαντώνται".
Στείλτε μου και τα δικά σας αγαπημένα,
Καταστασιακή Τσουλητήρα
Λοιπόν, εφόσον άνοιξε το λεξικό η Καταστασιακή Τσουλητήρα, να προσθέσω κι εγώ μερικά λήμματα από το παράρτημα “ιδεολογικού ακτιβισμού με θεωρητικά κόμπλεξ”:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Συγκεκριμένη υλιστική ανάλυση"
= Πες μου τι διάβασες στα 22 σου για να σου πω ποιο πακέτο παπαγαλίας κουβαλάς μέχρι τα 60.
"Δεν είμαστε όλοι ίδιοι"
= Μπορεί να βρίζω τον σχετικισμό, αλλά μου αρέσει να φτιάχνω τους δικούς μου καλούς και κακούς, για να κρατιέμαι συναισθηματικά ενεργός.
"Το να μη μιλάς είναι συνενοχή"
= Το να μη συμφωνείς μαζί μου είναι συνενοχή, αλλά δεν τολμώ να το πω έτσι ωμά.
"Ιδεολογική καθαρότητα"
= Ηρωίνη του λόγου, κατάλληλη για όσους βαριούνται να αποδεχτούν το χάος του πραγματικού.
"Αντίσταση είναι ζωή"
= Σύνθημα που εκφωνείται κυρίως από ανθρώπους που έχουν πολύ λίγο χρόνο διαθέσιμο για πραγματική ζωή.
"Μεταφυσική ισοπέδωση"
= Έκφραση-φωτοβολίδα για να κρύψει ότι μου τελείωσαν τα επιχειρήματα και μπλέχτηκα σε μισό Χέγκελ και έναν Καστοριάδη.
"Αυτό είναι φιλοσοφικοποιημένος συντηρητισμός"
= Δεν κατάλαβα ακριβώς τι ειπώθηκε, αλλά ένιωσα να θίγεται η πίστη μου στο επαναστατικό υποκείμενο.
Και φυσικά, αγαπημένο όλων:
"Απολιτίκ νιχιλισμός"
= Δηλαδή κάποιος που σκέφτεται, αλλά όχι όπως θα ήθελα. Τον βαφτίζω νιχιλιστή για να τον ακυρώσω άπαξ.
Με αγάπη και ψυχραιμία,
ένας παλιός που έχει δει πολλά γλωσσάρια να γυρνάνε boomerang.
Σαν να μου φαίνεται ότι κατεβήκατε να παίξετε Παγκόσμιο Κύπελλο αλλά αντίπαλος δε φάνηκε,το γήπεδο άδειο, και παίζετε πασούλες μεταξύ σας. Μήπως κάνατε λάθος την ημερομηνία και τη χρονολογία;
ΑπάντησηΔιαγραφή