Αναταράξεις.

Μια από τις πλέον κυρίαρχες ψευδαισθήσεις των ανθρώπων είναι η πεποίθηση ότι μπορούν να ζουν με ασφάλεια. Αν και ποτέ δεν μπορέσαμε να ζήσουμε με ασφάλεια και ησυχία, όμως πάντοτε αυτός ήταν ο στόχος. Ένας ψευδαισθητικός στόχος στη πραγματικότητα. Ένας ζωντανός πλανήτης που συνεχώς αλλάζει και διαμορφώνει το κοινωνικό του γίγνεσθαι από τις βουλήσεις των κατοίκων του δεν μπορεί να ζει σε ηρεμία. Ειδικά όταν οι κάτοικοι του είναι εκ φύσεως με ροπή σε μια επιθετική αντιμετώπιση όλων ενάντια σε όλους.

Ακόμα και όταν οι αντίθετες ευγενείς τάσεις υπάρχουν, βρίσκονται διαρκώς εν αμύνει, σε αυτό το κυρίαρχο ρεύμα της επιθετικότητας, που δίνει τον ρυθμό με τον οποίο θα κινηθούν τα πράγματα. Όμως, παραδόξως, όλοι επιζητούν ιδεατά την ασφάλεια, την ηρεμία, τον τρόπο να περάσουν την ζωή τους δίχως τον άμεσο κίνδυνο να την χάσουν για τον κάθε σοβαρό ή ανόητο λόγο.

Έτσι, αν θελήσουμε να κοιτάξουμε την ιστορία μας, ο πόλεμος κυρίως ήταν η μόνιμη συντροφιά μας. Οι στιγμές της κοινωνικής ειρήνης είναι στη πραγματικότητα ελάχιστες και τον περισσότερο καιρό θρηνούμε τις εκατόμβες των νεκρών μας. Όταν ξεσπά ο πραγματικός πόλεμος, όλοι ξεχνάμε ότι το προηγούμενο διάστημα τον προετοιμάζαμε στη ουσία μέσα μας και στις πολεμικές σχέσεις που αναπτύσσουμε μεταξύ μας. Είμαστε σε πόλεμο με όλους τους άλλους και με τον εαυτό μας .Έχουμε εθιστεί σε αυτό το δηλητήριο και πια μας αρέσει.

Μπορούμε εύκολα να αποδώσουμε ευθύνες σε άτομα που εκφράζουν με συμπυκνωμένο τρόπο αυτό που εμείς οι ίδιοι είμαστε στη καθημερινή ζωή μας με τρόπο πιο αδιόρατο. Όμως πίσω από τους μεγάλους στρατηλάτες των πολέμων, πίσω από τα γεράκια των επιτελείων, πίσω από τους στρατιώτες που εγκληματούν στα πεδία των μαχών, τους πολιτικούς που παίρνουν τις αποφάσεις, υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει όλους αυτούς με εμάς. Όλοι μας πίνουμε από το ίδιο δηλητήριο, η ποσότητα διαφέρει.

Πως έχουμε βρεθεί εκεί στη άκρη της αβύσσου, διαχρονικά, φλερτάροντας συνεχώς με το κενό και την καταστροφή ;

Αν το σκεφτούμε, κάποτε στα βάθη της ιστορίας μας ως είδος, αντιμετωπίσαμε ένα πολύ δύσκολο δίλημμα. Το δίλημμα ήταν με πιο τρόπο θα μπορούσαμε να λύσουμε τις αντιθέσεις μας. Γιατί οι αντιθέσεις προκύπτουν σε όλα τα επίπεδα και είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει. Είμαστε ίδιοι αλλά δεν είμαστε όμοιοι. Είμαστε άνθρωποι, αλλά με μεγάλη ποικιλομορφία στο τρόπο που βλέπουμε την ζωή. Είμαστε πολύ διαφορετικοί στις επιδιώξεις μας και στις ικανότητες, στη ικανότητα που έχει ο καθένας να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Δυστυχώς δεν είμαστε ίσοι. Έχουμε διαφορετικά χρώματα. Όμως όλοι δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως να αναπνέουμε, κανείς μας δεν έχει φτερά και όταν αγαπάμε η αγάπη μας γλυκαίνει με τον ίδιο τρόπο. Κατανοούμε όλοι την συμπόνοια, αλλά δεν μας δονούν τα ίδια πράγματα. Κάποιοι είναι ευλαβείς και κάποιοι είναι βέβηλοι. Κάποιοι είναι όμορφοι και κάποιοι άσημοι. Όμως όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει φόβος……

Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα δημιουργούν αντιθέσεις και δεν αναφέραμε την ειδική αντιμετώπιση που έχει ο καθένας μας απέναντι στα συμφέροντα του.

Πως θα μπορούσαμε να λύσουμε τις αντιθέσεις που προκύπτουν από όλα αυτά;

Ας υποθέσουμε, όταν μας προέκυψαν όλα αυτά καθίσαμε να σκεφτούμε σοβαρά το τι θα πρέπει να κάνουμε. Θα ρωτήσαμε τους σοφούς της εποχής και θα πήραμε την γνώμη τους, θα μιλήσαμε το θέμα με τους οικείους μα και τους φίλους μας, με τις κοινότητες που ανήκαμε. Ας υποθέσουμε ότι ταλανιστήκαμε να βρούμε λύση.

Όμως κάλλιστα μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιος στη πρώτη αντίθεση που είχε με κάποιον συνάνθρωπο του, σήκωσε το πρώτο κόκκαλο που βρήκε πρόχειρο και του έσπασε το κεφάλι και μετά ένοιωσε ικανοποίηση. Τότε οι άλλοι θα τον κοίταξαν και αντί να νοιώσουν αποστροφή, άναψε μια λάμπα στο κεφάλι τους και είπαν : να πως λύνονται οι αντιθέσεις. Όχι βέβαια με αυτά τα λόγια, ίσως με μουγκρητά, αλλά το όλο συμβάν μας έδωσε την κατεύθυνση που τόσο καλά γνωρίζουμε. Κάποιοι θα σοκαρίστηκαν.

Κάποιοι πολύ ψαγμένοι θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι το πνεύμα της κακίας έτυχε εκείνη την στιγμή να κάνει την βόλτα του από την περιοχή και έδωσε την έμπνευση του στο άνθρωπο που είχε την αντίθεση του με τον συνάνθρωπο του.

Ότι και να σκεφτούμε σίγουρα θα πέσουμε έξω. Όμως όπως και να έχει κάποτε πήραμε μια απόφαση. Ακόμα και αν κάποιοι διαφώνησαν και πρότειναν να το δούμε το ζήτημα όχι ριζικά επιθετικά αλλά πιο ανθρώπινα, η γνώμη τους δεν εισακούστηκε. Η ανθρωπότητα έμαθε να λύνει τις διαφορές της με ριζικά επιθετικό τρόπο.

Εκείνοι που διαφώνησαν είναι σίγουρο ότι πήγα σε διαφορετικό χωριό να παίξουν με τα κουβαδάκια τους και την ανθρώπινη αντίληψη τους . Με την στάση τους όμως άφησαν μια προοπτική διαφορετική, ότι οι αντιθέσεις δεν πρέπει να λύνονται με την βία και ότι κάποτε η ανθρωπότητα θα μπορούσε να κατανοήσει ότι αυτός ο τρόπος που διάλεξε δεν ήταν ο ενδεδειγμένος.

Η ανθρωπότητα συνέχισε την πορεία της έχοντας μόνιμα αυτό το δίλημμα και τους τρόπους που πρότειναν οι γεννήτορες της. Είναι σαφές ότι δεν το έλυσε ποτέ. Πάντοτε στα χρόνια που έχει διανύσει, οι δύο λύσεις την συνόδευαν, αν και η λύση στο δίλημμα πέρασε κυρίως στα χέρια εκείνων που πίστευαν και πιστεύουν ότι ο τύπος με το κόκκαλο ήταν ο πιο αποτελεσματικός. Οι υπόλοιποι είναι κυρίως οι γραφικοί που συνήθως είναι εκείνοι που μονίμως τρώνε το περισσότερο ξύλο και για να περάσουμε στη τωρινή εποχή τους πυραύλους στο κεφάλι τους.

Όμως αν θελήσουμε να είμαστε ειλικρινείς και εκείνοι που υποστήριζαν και υποστηρίζουν ένα πιο ανθρώπινο και ειρηνικό τρόπο να λύνονται οι αντιθέσεις, μερικές φορές κοιτάζουν με την άκρη του ματιού τους την απεχθή για αυτούς επιλεγμένη λύση και σκέφτονται: Ρε φίλε, μήπως οι αντιθέσεις δεν λύνονται με τον τρόπο που προτείνουμε και μήπως ο τύπος με το κόκκαλο είχε κάποιο δίκιο;

Στη τελική δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι τα διλήμματα και οι αντιθέσεις συνοδεύουν την ζωή και την εμπλουτίζουν και κάποια εξ αυτών μπορεί και να μη μπορεί να λυθούν, γιατί εμείς ακόμα δεν είμαστε άξιοι να τα λύσουμε. Όμως δεν θα πρέπει να τα ξεχνάμε και να τα αφήνουμε κρυμμένα στα συρτάρια μας, θεωρώντας ότι εκείνο που μέχρι τώρα κάνουμε είναι εκείνο που είναι και το σωστό. Συνεχώς παλεύουμε με αυτά και η στάση μας κάθε στιγμή φτιάχνει ένα αποτέλεσμα.