Υπάρχουν φαινόμενα πάνω σε αυτό τον πλανήτη, που αφήνουν το στίγμα τους σε κάθε εποχή, ή αν το πούμε καλύτερα δεν υπήρξε εποχή που να μην τα γνώρισε. Ο πόλεμος και ο έρωτας είναι δυο τέτοια φαινόμενα, πανίσχυρα και διαρκή. Πίσω τους κρυβόταν πάντοτε η εξουσία και η αγάπη. Η εξουσία και η αγάπη δεν συμπαθούν την δημοσιότητα, αλλά την ορίζουν. Δίνουν το κυρίαρχο χρώμα κάθε εποχής. Προσδιορίζουν το περιεχόμενο της. Πάντοτε η εξουσία είχε πιο κυρίαρχη παρουσία, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να παραμερίσει ουσιαστικά την αντίπαλό της. Πάντοτε η εξουσία χρησιμοποιούσε σαν κύριο όπλο της τον πόλεμο, όπως η αγάπη τον έρωτα. Με τους αιώνες αυτά τα δίδυμα δέχτηκαν την επίδραση ενός του άλλου, με τρόπο πολύ μυστήριο. Δεν μπόρεσαν να κρατήσουν ακέραια την ύπαρξη τους. Όμως είναι μάλλον ξεκαθαρισμένο, ότι ο πόλεμος και η εξουσία είχαν ισχυρότερη θέση στη καρδιά των ανθρώπων. Δυστυχώς!
Όταν ο πόλεμος κάνει την εμφάνιση του, την κάνει πολύ συχνά είναι η αλήθεια, δύο πράγματα συμβαίνουν: είτε η εξουσία θέλει να επεκτείνει το πεδίο της κυριαρχίας της, είτε βρίσκεται σε κρίση. Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεται να εφεύρει τα ανάλογα αφηγήματα για να τον υποστηρίξουν. Αφηγήματα που θα πρέπει να είναι πειστικά και να ακουμπούν στις καρδιές των ανθρώπων που θα πολεμήσουν για αυτόν . Ο πόλεμος είναι πολύ ευρηματικός ως προς αυτά τα επιχειρήματα πάντοτε. Φροντίζουν για αυτά οι θεωρητικοί της εξουσίας, οι οποίοι είναι πάρα πολύ ικανοί άνθρωποι και οι οποίοι κατορθώνουν να κάνουν την ύπαρξη του πολέμου απολύτως αναγκαία. Η φρίκη ενός πολέμου, που αυξάνεται αν είναι γενικευμένος, σε παγκόσμια κλίμακα δηλαδή, κατορθώνει να κρύβεται πίσω από τα αφηγήματα και να κάνει μόνο κυρίαρχη την αναγκαιότητα του. Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία ενός πολέμου. Να κάνει επιτακτική και αναγκαία την ύπαρξη του. Σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος δρόμος, καμιά άλλη εκδοχή.
Σε τέτοιες περιόδους η ύπαρξη του έρωτα και της αγάπης αναγκαστικά συρρικνώνεται. Όλες οι ιδιότητες της “ερπετικής” φύσης που ενυπάρχει στο άνθρωπο βγαίνουν με μεγαλύτερη ένταση στη επιφάνεια. Φαίνεται σαν ο άνθρωπος να χάνει τον έλεγχο της καλύτερης όψης του εαυτού του και τείνει προς την χειρότερη πλευρά του. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι ενώ αυτό δεν είναι άγνωστο στη συνείδηση του, θέλει ηθελημένα να το παραμερίζει σαν να μην υφίσταται. Με αυτόν τον τρόπο εκπίπτει οικειοθελώς σε μια σκοτεινιά.
Κάποιοι ισχυρίζονται και ίσως να έχουν κάποιο δίκιο, ότι υπάρχουν και ιεροί πόλεμοι . Πόλεμοι που είναι αναγκασμένοι να υπάρξουν, διότι πρέπει να υποστηρίξουν το καλό που δέχεται επίθεση από εξακριβωμένα αρνητικές δυνάμεις. Ακόμα όμως και αν δεχτούμε μια τέτοια συνθήκη, που είναι αρκετά σπάνια και σηκώνει πολύ κουβέντα, ακόμα και τότε η ύπαρξη του πολέμου δεν είναι καθόλου ευχάριστη και σημαίνει ακραία διαταραχή, που μάλλον έχει προέλθει από μια σειρά ακραίων λαθών και παραγνωρίσεων, για να οδηγηθεί σε τέτοιο αποτέλεσμα. Οι εποχές που ζούμε δεν έχουν τέτοιες ακραίες ποιότητες για τέτοιου είδους πολέμων .
Αντιθέτως, ζώντας μέσα στη ευτέλεια, που ακολουθεί την υποβάθμιση των αρχών και των ιδανικών, οι πόλεμοι που γίνονται είναι όσοι αναλογούν στο επίπεδο μας, το οποίο αναγνωρίζεται σαν αρκετά χαμηλό. Ας μην ψάχνουμε λοιπόν δικαιολογίες που δεν υφίστανται από όποια πλευρά και να τις εξετάσεις.
Ο πόλεμος στη σημερινή εποχή και από ότι γνωρίζουμε και σε προηγούμενες εποχές, δεν ήταν παρά η νοσηρή επιθυμία των εξουσιών που μάχονται πάνω σε αυτό τον πλανήτη για την επιβολή τους. Το βασικό πρόβλημα δεν είναι γιατί αυτοί τους κάνουν, είναι η πρακτική συναίνεση των υπολοίπων ανθρώπων σε αυτούς. Οι πολεμοκάπηλοι και οι άρχοντες της νομής της εξουσίας ωφελούνται από αυτούς, οι υπόλοιποι βλάπτονται ποικιλοτρόπως.
Αν βάλουμε στη άκρη για μια στιγμή τις ζωές που έχουν χαθεί από τον πόλεμο, τις καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον, τις αρρώστιες που προκύπτουν, την εξαθλίωση της ανθρώπινης ύπαρξης, το ψυχικό στίγμα του πολέμου σε όσους έχουν κατορθώσει να υπάρξουν μετά από αυτόν δεν είναι κάτι που θα πρέπει να το παραγνωρίσουμε. Η ψυχή δεν γιατρεύεται ίσως ποτέ μετά από πολέμους. Η φρίκη μεταφέρεται ακόμα και αν δεν έχεις συμμετάσχει σε αυτόν αλλά αν τον παρακολουθείς από απόσταση, όπως συμβαίνει στη τωρινή εποχή μακριά από τα πεδία των μαχών. Ο πόλεμος επιβάλλει την παρουσία του παντού με συνειδητούς και υπόγειους τρόπους. Εσύ και οι άλλοι χάνετε την οργανική σας συνάφεια. Οι άνθρωποι αποξενώνονται με τρόπο ριζικό και περιχαρακωμένοι πια σε ένα κόσμο άκρως ιδιωτικό δεν τους απασχολεί ποιος ζει ποιος πεθαίνει, αλλά μια περίκλειστη ιδιωτική ασφάλεια, για την διασφάλιση της οποίας αγνοούν το οτιδήποτε συμβαίνει στους ανθρώπους γύρω τους . Ακόμα και αν αυτό είναι ένα φαινόμενο που υφίσταται μέσα στη καθημερινή ζωή, με τον πόλεμο γίνεται γενική συνθήκη. Όσους για εκείνους που πολεμούν κυριολεκτικά, σκοτώνουν και σκοτώνονται ,η επάνοδος μέσα στη πραγματικότητα της καθημερινής ζωής ενόσω οι μάχες τελειώνουν, δεν είναι ποτέ πια φυσιολογική. Αντιθέτως, όσοι έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια τέτοια μοίρα, φαίνεται ότι “θρηνολογούν” με τρόπο υποκριτικό, μετρώντας τα κέρδη τους και τονίζοντας τις επιτυχίες τους .
Ο ένας πόλεμος γεννά αυτόματα ένα άλλον και εκείνος ένα τρίτο …. σε μια αλληλουχία καταστροφής, αφήνοντας τους ιστορικούς του κόσμου να προσπαθήσουν να εξηγήσουν όλες τις αιτίες που δημιούργησαν αυτό το θλιβερό γαϊτανάκι της καταστροφής. Οι πιο στερεότυπες εκφράσεις βρίσκονται μέσα στη διαπίστωση, ότι την επόμενη φορά θα είμαστε πιο σοφοί πιο έξυπνοι. Δεν θα αφήσουμε την συμφορά να σκάσει στα κεφάλια μας. Μια ομολογία, που όμως ποτέ δεν γίνεται σοφότερη και ποτέ δεν πραγματώνεται στη πραγματικότητα. Οι περίοδοι ειρήνης είναι ευλογία και οι περίοδοι του πολέμου μια κατάρα, που την έχουμε οικειοποιηθεί με την ίδια ευκολία που έχουμε οικειοποιηθεί την ευλογία της ειρήνης.
Μιλώντας ρεαλιστικά κανείς πια δεν πιστεύει ότι ο πόλεμος θα σταματήσει ποτέ. Αντιθέτως, όλοι πια είμαστε πεπεισμένοι ότι ο πόλεμος είναι το πεπρωμένο μας. Ίσως γιατί ο καθένας από μας ξεχωριστά ποτέ δεν έχει νοιώσει αυτή την ησυχία μέσα στη καρδιά του. Κάποιες λίγες στιγμές πιθανόν, φευγαλέες, που μοιάζουν με τις στιγμές του έρωτα και της αγάπης στις ιδιαίτερες στιγμές με τους αγαπημένους μας. Στιγμές που δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε σφικτά και να μην κυλήσουν σαν νερό μέσα από τα χέρια μας .
Είναι δύσκολο να κρατηθείς από την ομορφιά, εύκολο να βυθιστείς στη ασχήμια !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου