Η ανάπτυξη της δυστοπίας μέσα στη πραγματικότητα.

 

Η πραγματικότητα συντίθεται από μια πλημμυρίδα βουλήσεων, σαφώς αντικρουόμενων μεταξύ τους, που με ένα μαγικό τρόπο, καταλήγουν στο τέλος να παίρνουν μια μορφή, που καλώς ή κακώς καταντά να γίνεται αποδεκτή με ευαρέσκεια ή δυσαρέσκεια. Αυτή η διαδικασία μέσα στη πολυπλοκότητα της και συνεχής είναι, αλλά και διατηρεί τη ιδιότητα να μην γίνεται απολύτως αντιληπτή από τους ανθρώπους που βρίσκονται ζωντανοί μέσα της. Οι άνθρωποι δηλαδή σαν άτομα αλλά και ως σύνολο υπολείπονται των διαδικασιών που συνθέτουν την πραγματικότητα, παρόλο που είναι οι κύριοι δημιουργοί της. Αυτό είναι λίγο περίεργο, γιατί είναι σαν να λέμε απλοϊκά μιλώντας, ότι ένα μίξερ είναι ανώτερο από τα συστατικά που χτυπάει. Βέβαια δεν θα υπήρχε μίξερ δίχως τα συστατικά, αλλά και τα συστατικά από μόνα τους δεν θα μπορούσαν να γίνουν ένας εύγευστος χυμός. Όμως ο χυμός μπορεί να χάσει αυτομάτως την καλή του γεύση, αν μέσα του μπουν υλικά που δεν του ταιριάζουν. Φανταστείτε δηλαδή ένα ανάμεικτο χυμό φρούτων με πολύ πιπέρι και πολύ αλάτι. Κανείς δεν θα ήταν διατεθειμένος να πιει, αλλά ούτε και να πληρώσει ένα τέτοιο χυμό.

Όμως φαίνεται, ότι στη πραγματικότητα ανάλογες “συνθέσεις” όχι μόνο δεν είναι απαγορευτικές, αλλά εμφανίζονται για κάποιο περίεργο λόγο πολύ συχνά στη ιστορία της. Το ακόμα πιο περίεργο είναι όμως, ότι οι άνθρωποι που ζουν μέσα σε τέτοιες πραγματικότητες, κατορθώνουν να τις ενσωματώνουν στη ζωή τους εύκολα ή δύσκολα και να μην τους γίνονται αντιληπτές σαν προβληματικές πραγματικότητες, αλλά πολλές φορές και σαν να είναι αναγκαίες. Για αυτό είναι αναγκαίο κάποτε, να πρέπει να εξοικονομήσουμε κάποιο χρόνο για να σκεφτούμε, το πόσο πολύπλοκη και μυστήρια κατάσταση, είναι αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα , αλλά και την συμμετοχή μας στη διαμόρφωση της.

Είναι αλήθεια, ότι η πραγματικότητα είναι ένα θορυβώδες, μονίμως αφρισμένο ποτάμι, που διαρκώς μετασχηματίζεται και δεν ευνοεί αυτούς που την παρατηρούν και θέλουν να κάνουν μια ευχάριστη βολτούλα στα νερά της. Συνήθως, κοιτάει με αγριεμένο μάτι και χαιρεκακία γνωρίζοντας το τι περιμένει, όσους δεν υπολογίζουν με σωφροσύνη και σεβασμό τα νερά της. Διότι είναι πολύ δεκτική να εγκολπώνεται τους πάντες, αλλά δεν διακατέχεται από μητρικά αισθήματα. Αντιθέτως, πιστεύει στη σκληρότητα και στη ικανότητα όσων θα την διασχίσουν να αντιπαρέρχονται τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που θα τους επιβάλλει. Σε αντίθεση με την πραγματικότητα οι άνθρωποι που πλέουν στα νερά της διακατέχονται από την αίσθηση και τη πεποίθηση, ότι μπαίνουν σε κάποιο οικείο χώρο, σαν να είναι οι κυρίαρχοι του. Τις περισσότερες φορές απογοητεύονται οικτρά, αλλά και πάλι ενώ κάτι τέτοιο θα έπρεπε να τους κάνει πιο οξυδερκείς και επιφυλακτικούς ή τέλος πάντων να τους αλλοιώνει την αυθάδεια, δυστυχώς παραμένουν αναλλοίωτοι και το ίδιο ανόητοι. Αυτό με κάποιο τρόπο το γνωρίζουμε όλοι, μια που όλοι έχουμε πάρει ανάλογα μαθήματα από την πραγματικότητα, αλλά εις μάτην. Συνήθως η αντίληψη που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων είναι ότι η πραγματικότητα διαμορφώνεται από κάποιους άλλους και όχι από όλους μας. Αυτό ενώ σε ένα μεγάλο ποσοστό είναι αλήθεια, όντως ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας διαμορφώνεται από ένα σύνολο ισχυρότερων βουλήσεων, μέσω αυτού παραγνωρίζεται το γεγονός της καθολικής συναίνεσης που δίνει η κοινωνία σε αυτές τις βουλήσεις. Είναι βλακεία να πιστεύει κανείς ότι ο Χίτλερ επέβαλλε την βούληση του στο γερμανικό λαό, δίχως την συναίνεση του γερμανικού λαού. Όπως επίσης είναι βλακεία να πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια προσωπικότητα, θα μπορούσε να ξεχωρίσει αν δεν εύρισκε το κατάλληλο έδαφος για να εκφράσει την βούληση του. Αυτό το παράδειγμα, ενώ σήμερα είναι εξόφθαλμα χονδροειδές , όμως μπορεί πραγματικά να αποτελέσει ένα ευδιάκριτο σημείο αφετηρίας για σκέψη.

Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν πολλά και επιβεβαιώνουν την λαϊκή ρήση “ όποιος βρίσκει πρόσφορο έδαφος, μπορεί και κάνει”. Άρα όσοι πέφτουν από τα σύννεφα κάθε φορά που η πραγματικότητα τους κτυπά την πόρτα, καλό θα ήταν να σκεφτούν να προμηθευτούν αλεξίπτωτα γιατί οι πτήσεις τους θα είναι αρκούντως ανώμαλες. Έτσι σαθρές δικαιολογίες του στυλ “δεν ήξερα”, “δεν άκουσα”, “δεν κατάλαβα”, το μόνο που κατορθώνουν είναι να δικαιολογούν όσα κάποιος αποδέχτηκε, γιατί περίμενε μόνο το όφελος από αυτά και όχι τα δυσάρεστα που τα ακολουθούν. Διότι κανείς δεν μπορεί να δίνει εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που δεν φημίζονται για το ενδιαφέρον τους στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο, που δεν φημίζεται για το ενδιαφέρον του για κανέναν !!! Οι εξαιρέσεις πάντα επιβεβαιώνουν αυτό τον δυσάρεστο κανόνα.

Η απαρχή μια επερχόμενης δυστοπίας έχει την ρίζα της μέσα στη καθιέρωση μιας αυτο-δοξαζόμενης ατομικιστικότητας που επιδιώκει συνεχώς ένα όφελος που ούτε αξίζει η ίδια, αλλά το έχει ανακηρύξει και σε κεντρική αξία της. Ένα έδαφος που είναι σαθρό από την φύση του. Υστερόβουλες βουλήσεις αλλά με μεγαλύτερη δύναμη είναι εκ των πραγμάτων διαθέσιμες να εκμεταλλευτούν τα κενά που ανοίγονται αναπόφευκτα μέσα στη κοινωνία, για να σπρώξουν την πραγματικότητα στη κατεύθυνση που τους ευνοεί. Δεν σημαίνει βέβαια ότι αναγκαστικά θα πετύχουν τους στόχους τους, όμως θα αποπειραθούν, γιατί θεωρούν ότι οι καιροί τους ευνοούν.

Ανέκαθεν το κεντρικό ζήτημα ήταν ο έλεγχος συνολικά της κοινωνίας. Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο αυτός ο έλεγχος μπορεί να είναι παγκόσμιος ή δεν μπορεί να υπάρξει με τους συμβατικούς τρόπους του παρελθόντος. Κάθε εποχή έχει τις ιδιαίτερες συνθήκες της αλλά και  τις ιδιομορφίες της ανάπτυξης της . Αυτά αποτελούν πολύτιμα εργαλεία σε όσους επιδιώκουν ένα κεντρικό έλεγχο των κοινωνιών. Εργαλεία που γνωρίζουν την αξία τους και βρίσκονται και στη θέση να μπορούν να τα αξιοποιήσουν για το όφελος τους. Αν υπάρχει κάποια αδυναμία στη εκπλήρωση των στόχων τους δεν βρίσκεται, ούτε στη πρόθεση τους, που είναι αταλάντευτη, ούτε στο ψεύτικο ενδιαφέρον που εμφανίζουν για την ευημερία της κοινωνίας. Βρίσκεται στη αυθάδεια που τους συνοδεύει, ότι θεωρούν αυτή την πραγματικότητα διαμορφωμένη αποκλειστικά από την δύναμη τους, αλλά και από την πεποίθηση ότι αυτή η πραγματικότητα μπορεί να παραμείνει αναλλοίωτη από τις προθέσεις των υπολοίπων. Η έπαρση που πάντοτε δημιουργεί η δύναμη, όταν κολακεύεται από τα αποτελέσματα της και ο περιορισμός της ελευθερίας των υπηκόων της, ήταν ανέκαθεν το αδύναμο σημείο της.

Κανείς εξουσιαστής υπό οποιαδήποτε μορφή και σε οποιαδήποτε σχέση, δεν μπορεί να κατανοήσει, ότι ο μόνος τρόπος που μπορεί να μην οδηγήσει την άκρατη δύναμη στη αυτοκαταστροφή του, είναι να την χρησιμοποιήσει προς όφελος των ασθενέστερων και να την ξεφορτωθεί μοιράζοντας την . Διότι ακόμα και η δύναμη είναι ένα δώρο, που δεν έχει δοθεί για το αξιοποιήσεις αποκλειστικά για τον εαυτόν σου σε βάρος όλων των άλλων, αλλά ένα δώρο που για να το χαρείς πρέπει να το μοιραστείς με άλλους σαν να είναι κοινό σας κτήμα.

Όπως και νάχει βρισκόμαστε σε μια περίοδο που αρχίζουμε να βλέπουμε ένα αρκετά δυστοπικό μέλλον να ξεπροβάλλει μέσα στη πραγματικότητα. Αν η πραγματικότητα θα το ενστερνιστεί και θα βαδίσει με αυτό, δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Μια σύγκρουση φαίνεται να υπάρχει μέσα στο ποτάμι της πραγματικότητας και μόνο ο μάντης Κάλχας θα μπορούσε ίσως να μας βοηθήσει για την έκβαση του. Αυτό το ποτάμι έχει γνωρίσει πολλές τέτοιες αναταράξεις, πιθανόν κάποιες να ήταν και χειρότερες. Όμως συνεχίζει και κυλά !!!!