Τότε όλοι ανακαλύπτουν πάλι, ότι υπάρχει το πρόβλημα και η κοινωνίες βρίσκονται σε βρασμό αντίδρασης. Καινούργιες θεωρίες και αναλύσεις επί του ζητήματος εμφανίζονται, προσπαθώντας να εξηγήσουν, είτε το όφελος των κοινωνιών να διατηρήσουν το υπάρχον σύστημα,είτε ότι το σύστημα αυτό θα πρέπει να αλλάξει. Συνήθως, όλες οι αντιδράσεις καταλήγουν στο ίδιο δεδομένο σημείο, με ελάχιστες τροποποιήσεις, που ποτέ δεν αλλοιώνουν την κεντρική εικόνα.
Κάθε φορά που μια κρίση κτυπά την πόρτα των κοινωνιών, το πρώτο όπλο της Εξουσίας είναι να καλλιεργήσει φόβο. Δεν καταβάλλει και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για αυτό, μια που ο φόβος είναι ένα δομικό στοιχείο των κοινωνιών, αλλά του καθενός από μας ιδιαίτερα. Το να ζούμε φοβικά, είναι μια δεύτερη φύση μας. Η καλλιέργεια του φόβου είναι ένα από τα εξέχοντα όπλα της Εξουσίας. Όταν εξουσιάζεσαι έχεις μάθει να φοβάσαι σχεδόν τα πάντα.. Όταν σε κανένα σημείο οι αποφάσεις δεν είναι δικές σου, φοβάσαι συνεχώς εκείνο που άλλοι έχουν αποφασίσει για σένα. Δυστυχώς οι αποφάσεις αποτελούν προνόμιο της εκάστοτε Εξουσίας.
Η συνεχής επανάληψη του ίδιου μοτίβου,- εγώ αποφασίζω, εσείς υπακούετε- βέβαια, προκαλεί μονίμως κάποια έκπληξη σε όσους εξουσιάζονται, ενώ θα έπρεπε να προκαλεί μάλλον πλήξη και ανία. Είναι σαν να περιμένουν κάτι το διαφορετικό, από εκεί, που το διαφορετικό αποκλείεται να έλθει. Το μόνο διαφορετικό μπορεί να εμφανιστεί από την πλευρά όσων εξουσιάζονται, όταν αυτοί θα αρνηθούν τον ρόλο τους. Όμως αυτό φαίνεται πως ακόμα δεν έχει ωριμάσει μέσα στη σκέψη τους. Μια ουσιαστική αμφισβήτηση του υπάρχοντος, δεν μπορεί να είναι έργο των ελαχίστων, εκείνων δηλαδή που ασφυκτιούν μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες και καταλήγουν να επισύρουν την χλεύη των υπολοίπων, λες και είναι οι αιώνιοι επικριτές μιας γελοίας κατάστασης και που καταλήγουν στη αποτυχία ,την αυτοκτονία ή την κατάθλιψη. Αυτό που εμφανίζεται όμως με σφοδρότητα, είναι η επαναλαμβανόμενη γκρίνια και δυσαρέσκεια, που όλοι οι υπόλοιποι φαντάζονται ότι μπορεί να έχει την δύναμη να εξορκίσει το υπάρχον κακό. Όμως αυτό το υπάρχον κακό,για όσους εντέλει το θεωρούν τέτοιο, δεν εξορκίζεται με τέτοιους τρόπους. Έχει ρίξει τις ρίζες του πολύ βαθιά μέσα στο κοινωνικό ιστό, αλλά και τα συμφέροντα του είναι τόσο ισχυρά, που απαιτεί άλλου τύπου ενέργειες.
Η ελπίδα κρατάει την κλωστή πάνω στη οποία κρέμονται οι κοινωνίες, αλλά αυτή η κλωστή αποδεικνύεται ότι είναι αρκούντως στιβαρή. Το να αρμενίζεις με βάρκα τις ελπίδες και τις ευγενείς προθέσεις, μπορεί στο τέλος να έχει ως αποτέλεσμα να κοιμηθείς μέσα στη βάρκα και να έχεις περίεργα οράματα. Όταν όμως θα βρεθείς ξύπνιος στη ακτή, τα πράγματα δεν θα είναι πολύ διαφορετικά από όταν τα άφησες. Δεν μπορείς να αλλάζεις ντεκόρ, όταν η πραγματικότητα έχει την διάθεση να σου τρίβεται στα μούτρα. Μάλλον πρέπει να αποφασίσεις ότι η συγκεκριμένη πραγματικότητα θέλει αλλαγή.
Στο βαθμό που θα θέλαμε να πούμε κάτι περισσότερο από διαχρονικές κοινοτοπίες, αυτό που γίνεται αντιληπτό , είναι ότι ο κόσμος γύρω μας θα αλλάξει για μια ακόμα φορά. Θα τον αλλάξει το στρατόπεδο αυτών που εξουσιάζουν, με την άνεση που τον διακρίνει. Ένας εκτεταμένος ιατρικός “υγειινισμός” με την βοήθεια μιας τερατώδους τεχνολογίας, τείνει να καταλάβει όλο τον πλανήτη. Γνωστά προνόμια αναστέλλονται επ΄αόριστον και οι εικόνες που έρχονται από την μακρινή Κίνα, από δρόμους ,σχολεία, από τις εκατομμύρια κάμερες παρακολούθησης του πληθυσμού, κάνουν τον Όργουελ να φαντάζει αρκετά ντεμοντέ. Όμως “δείχνουν” με αρκετή σαφήνεια τον καινούργιο δρόμο, που θα βαδίσουν οι κοινωνίες, όπου ο τεχνο-φασισμός πλασάρεται σαν η καινούργια ευεργεσία του συστήματος στους πολίτες του. Ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ και μόνο μορφικά ακόμα και όταν η μορφή του αλλάζει με κατεύθυνση την δυστοπία. Αλλάζει την ίδια την ψυχή των ανθρώπων και πάντοτε μάλλον προς το χειρότερο. Η σκοτεινιά που απλώνεται στις ψυχές, μειώνει συνεχώς τα κουράγια και τα κεφάλια γέρνουν ακόμα πιο υποταγμένα. Η συνείδηση θολώνει και δυσκολεύεται να ξεχωρίσει το πραγματικό από το ψεύτικο, εκείνο που επιβάλλεται από εκείνο που οφείλει να γίνει πράξη. Μια καινούργια γενιά νέων ανθρώπων θα γαλουχηθεί στη απουσία της άμεσης επαφής, εκεί που το να έρχεσαι κοντά με τον απέναντι θα είναι εξ αρχής επικίνδυνο. Κοινωνική Αποστείρωση .
Το θέαμα έκλεισε νικηφόρα το κύκλο του και αποφάσισε να μεταμορφώσει την κοινωνία και να μεταμορφωθεί και το ίδιο σε ένα απέραντο νοσοκομείο, όπου όταν θα βγαίνεις από το σπίτι σου μασκοφόρος θα σου μετράνε την θερμοκρασία, τύποι με στολές εξωγήινων έναντι των οποίων ο λόγος σου δεν θα έχει καμία ισχύ . Ένας ιδιότυπος κοινωνικός δαρβινισμός, ανάμεσα σε υγιείς και αρρώστους, όπου το να αναπνέεις τον καθαρό αέρα θα πρέπει να περάσει από την έγκριση των ειδικών. Σε μια τέτοια εποχή δεν μπορείς να έχεις δικαιώματα, γιατί το οποιοδήποτε δικαίωμα ανήκει σε όσους διατηρούν έστω και τον ελάχιστο έλεγχο στη ζωή τους και όχι σε κείνους που είναι υπό “υγειονομική” επιτήρηση. Σε ένα τέτοιο κόσμο, είσαι επικίνδυνος για την δημόσια υγεία , αν αμφισβητήσεις το δικαίωμα του ειδικού στη ζωή σου.
“Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, παρά τον ίδιο τον φόβο” Φραγκλίνος Ρούσβελτ .
.jpg)
Εκπληκτικό άρθρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή