Ο Πόλεμος.

 

Υπάρχουν φαινόμενα πάνω σε αυτό τον πλανήτη, που αφήνουν το στίγμα τους σε κάθε εποχή, ή αν το πούμε καλύτερα δεν υπήρξε εποχή που να μην τα γνώρισε. Ο πόλεμος και ο έρωτας είναι δυο τέτοια φαινόμενα, πανίσχυρα και διαρκή. Πίσω τους κρυβόταν πάντοτε η εξουσία και η αγάπη. Η εξουσία και η αγάπη δεν συμπαθούν την δημοσιότητα, αλλά την ορίζουν. Δίνουν το κυρίαρχο χρώμα κάθε εποχής. Προσδιορίζουν το περιεχόμενο της. Πάντοτε η εξουσία είχε πιο κυρίαρχη παρουσία, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να παραμερίσει ουσιαστικά την αντίπαλό της. Πάντοτε η εξουσία χρησιμοποιούσε σαν κύριο όπλο της τον πόλεμο, όπως η αγάπη τον έρωτα. Με τους αιώνες αυτά τα δίδυμα δέχτηκαν την επίδραση ενός του άλλου, με τρόπο πολύ μυστήριο. Δεν μπόρεσαν να κρατήσουν ακέραια την ύπαρξη τους. Όμως είναι μάλλον ξεκαθαρισμένο, ότι ο πόλεμος και η εξουσία είχαν ισχυρότερη θέση στη καρδιά των ανθρώπων. Δυστυχώς!

Όταν ο πόλεμος κάνει την εμφάνιση του, την κάνει πολύ συχνά είναι η αλήθεια, δύο πράγματα συμβαίνουν: είτε η εξουσία θέλει να επεκτείνει το πεδίο της κυριαρχίας της, είτε βρίσκεται σε κρίση. Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεται να εφεύρει τα ανάλογα αφηγήματα για να τον υποστηρίξουν. Αφηγήματα που θα πρέπει να είναι πειστικά και να ακουμπούν στις καρδιές των ανθρώπων που θα πολεμήσουν για αυτόν . Ο πόλεμος είναι πολύ ευρηματικός ως προς αυτά τα επιχειρήματα πάντοτε. Φροντίζουν για αυτά οι θεωρητικοί της εξουσίας, οι οποίοι είναι πάρα πολύ ικανοί άνθρωποι και οι οποίοι κατορθώνουν να κάνουν την ύπαρξη του πολέμου απολύτως αναγκαία. Η φρίκη ενός πολέμου, που αυξάνεται αν είναι γενικευμένος, σε παγκόσμια κλίμακα δηλαδή, κατορθώνει να κρύβεται πίσω από τα αφηγήματα και να κάνει μόνο κυρίαρχη την αναγκαιότητα του. Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία ενός πολέμου. Να κάνει επιτακτική και αναγκαία την ύπαρξη του. Σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος δρόμος, καμιά άλλη εκδοχή.

Σε τέτοιες περιόδους η ύπαρξη του έρωτα και της αγάπης αναγκαστικά συρρικνώνεται. Όλες οι ιδιότητες της “ερπετικής” φύσης που ενυπάρχει στο άνθρωπο βγαίνουν με μεγαλύτερη ένταση στη επιφάνεια. Φαίνεται σαν ο άνθρωπος να χάνει τον έλεγχο της καλύτερης όψης του εαυτού του και τείνει προς την χειρότερη πλευρά του. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι ενώ αυτό δεν είναι άγνωστο στη συνείδηση του, θέλει ηθελημένα να το παραμερίζει σαν να μην υφίσταται. Με αυτόν τον τρόπο εκπίπτει οικειοθελώς σε μια σκοτεινιά.

Κάποιοι ισχυρίζονται και ίσως να έχουν κάποιο δίκιο, ότι υπάρχουν και ιεροί πόλεμοι . Πόλεμοι που είναι αναγκασμένοι να υπάρξουν, διότι πρέπει να υποστηρίξουν το καλό που δέχεται επίθεση από εξακριβωμένα αρνητικές δυνάμεις. Ακόμα όμως και αν δεχτούμε μια τέτοια συνθήκη, που είναι αρκετά σπάνια και σηκώνει πολύ κουβέντα, ακόμα και τότε η ύπαρξη του πολέμου δεν είναι καθόλου ευχάριστη και σημαίνει ακραία διαταραχή, που μάλλον έχει προέλθει από μια σειρά ακραίων λαθών και παραγνωρίσεων, για να οδηγηθεί σε τέτοιο αποτέλεσμα. Οι εποχές που ζούμε δεν έχουν τέτοιες ακραίες ποιότητες για τέτοιου είδους πολέμων .

Αντιθέτως, ζώντας μέσα στη ευτέλεια, που ακολουθεί την υποβάθμιση των αρχών και των ιδανικών, οι πόλεμοι που γίνονται είναι όσοι αναλογούν στο επίπεδο μας, το οποίο αναγνωρίζεται σαν αρκετά χαμηλό.  Ας μην ψάχνουμε λοιπόν δικαιολογίες που δεν υφίστανται από όποια πλευρά και να τις εξετάσεις.

Ο πόλεμος στη σημερινή εποχή και από ότι γνωρίζουμε και σε προηγούμενες εποχές, δεν ήταν παρά η νοσηρή επιθυμία των εξουσιών που μάχονται πάνω σε αυτό τον πλανήτη για την επιβολή τους. Το βασικό πρόβλημα δεν είναι γιατί αυτοί τους κάνουν, είναι η πρακτική συναίνεση των υπολοίπων ανθρώπων σε αυτούς. Οι πολεμοκάπηλοι και οι άρχοντες της νομής της εξουσίας ωφελούνται από αυτούς, οι υπόλοιποι βλάπτονται ποικιλοτρόπως.

Αν βάλουμε στη άκρη για μια στιγμή τις ζωές που έχουν χαθεί από τον πόλεμο, τις καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον, τις αρρώστιες που προκύπτουν, την εξαθλίωση της ανθρώπινης ύπαρξης, το ψυχικό στίγμα του πολέμου σε όσους έχουν κατορθώσει να υπάρξουν μετά από αυτόν δεν είναι κάτι που θα πρέπει να το παραγνωρίσουμε. Η ψυχή δεν γιατρεύεται ίσως ποτέ μετά από πολέμους. Η φρίκη μεταφέρεται ακόμα και αν δεν έχεις συμμετάσχει σε αυτόν αλλά αν τον παρακολουθείς από απόσταση, όπως συμβαίνει στη τωρινή εποχή μακριά από τα πεδία των μαχών. Ο πόλεμος επιβάλλει την παρουσία του παντού με συνειδητούς και υπόγειους τρόπους. Εσύ και οι άλλοι χάνετε την οργανική σας συνάφεια. Οι άνθρωποι αποξενώνονται με τρόπο ριζικό και περιχαρακωμένοι πια σε ένα κόσμο άκρως ιδιωτικό δεν τους απασχολεί ποιος ζει ποιος πεθαίνει, αλλά μια περίκλειστη ιδιωτική ασφάλεια, για την διασφάλιση της οποίας αγνοούν το οτιδήποτε συμβαίνει στους ανθρώπους γύρω τους . Ακόμα και αν αυτό είναι ένα φαινόμενο που υφίσταται μέσα στη καθημερινή ζωή, με τον πόλεμο γίνεται γενική συνθήκη. Όσους για εκείνους που πολεμούν κυριολεκτικά,  σκοτώνουν και σκοτώνονται ,η επάνοδος μέσα στη πραγματικότητα της καθημερινής ζωής ενόσω οι μάχες τελειώνουν, δεν είναι ποτέ πια φυσιολογική. Αντιθέτως, όσοι έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια τέτοια μοίρα, φαίνεται ότι “θρηνολογούν” με τρόπο υποκριτικό, μετρώντας τα κέρδη τους και τονίζοντας τις επιτυχίες τους .

Ο ένας πόλεμος γεννά αυτόματα ένα άλλον και εκείνος ένα τρίτο …. σε μια αλληλουχία καταστροφής, αφήνοντας τους ιστορικούς του κόσμου να προσπαθήσουν να εξηγήσουν όλες τις αιτίες που δημιούργησαν αυτό το θλιβερό γαϊτανάκι της καταστροφής. Οι πιο στερεότυπες εκφράσεις βρίσκονται μέσα στη διαπίστωση, ότι την επόμενη φορά θα είμαστε πιο σοφοί πιο έξυπνοι. Δεν θα αφήσουμε την συμφορά να σκάσει στα κεφάλια μας. Μια ομολογία, που όμως ποτέ δεν γίνεται σοφότερη και ποτέ δεν πραγματώνεται στη πραγματικότητα. Οι περίοδοι ειρήνης είναι ευλογία και οι περίοδοι του πολέμου μια κατάρα, που την έχουμε οικειοποιηθεί με την ίδια ευκολία που έχουμε οικειοποιηθεί την ευλογία της ειρήνης.

Μιλώντας ρεαλιστικά κανείς πια δεν πιστεύει ότι ο πόλεμος θα σταματήσει ποτέ. Αντιθέτως, όλοι πια είμαστε πεπεισμένοι ότι ο πόλεμος είναι το πεπρωμένο μας. Ίσως γιατί ο καθένας από μας ξεχωριστά ποτέ δεν έχει νοιώσει αυτή την ησυχία μέσα στη καρδιά του. Κάποιες λίγες στιγμές πιθανόν, φευγαλέες, που μοιάζουν με τις στιγμές του έρωτα και της αγάπης στις ιδιαίτερες στιγμές με τους αγαπημένους μας. Στιγμές που δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε σφικτά και να μην κυλήσουν σαν νερό μέσα από τα χέρια μας .

Είναι δύσκολο να κρατηθείς από την ομορφιά, εύκολο να βυθιστείς στη ασχήμια !

Ο γέρος του βουνού με το πυκνό μούσι.

 

Ο γέρος του βουνού χάιδεψε το πυκνό του μούσι και σκέφτηκε:

“Όλα είναι μάταια;”

Με το που έκανε αυτή την σκέψη κατάλαβε αμέσως ότι δεν ήταν σε καλό δρόμο

“Από που ξεφύτρωσε αυτή η σκέψη;” σκέφτηκε.

Δεν το ανακάλυψε πρώτη φορά αυτός, αλλά πολλές σκέψεις έρχονται από το πουθενά, σαν να ντύνουν μια διάθεση του εαυτού, που προσπαθεί να βρει μια έκφραση. Αν την πάρεις στα σοβαρά, τότε δίνεις όνομα στη διάθεση σου και την κάνεις πραγματική. Της δίνει περιεχόμενο, ακόμα και αν δεν αντιπροσωπεύει την διάθεση σου πλήρως ,αλλά ακόμα και αν, είναι μια περαστική διάθεση που σε λίγο δεν θα θέλει να εκφραστεί, γιατί θα έχει χαθεί. Παροδικότητα διαθέσεων λέγεται το άθλημα, που δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα στους Ολυμπιακούς αγώνες, όμως είναι ένα άθλημα πολύ γνωστό σε όλους τους ανθρώπους, αν και όχι πολύ καταγεγραμμένο στη συνείδηση τους.

Ο γέροντας του βουνού τα ήξερε όμως όλα αυτά ,και λόγω αυτού κατάλαβε αμέσως ότι ήταν σε άσχημο δρόμο. Για να το πούμε στα ίσια, είχε χάσει την μπάλα.

Έτσι λοιπόν, αφού ατένισε για λίγο την απέναντι βουνοκορφή, έκλεισε τα μάτια του και αποφάσισε να συνομιλήσει με τον εαυτό του. Η διαδικασία αυτή στις μακρινές Ινδίες ονομάζεται αυτοσυγκέντρωση. Σε άλλα μέρη ονομάζεται αλλιώς. Όπως όμως και αν ονομάζεται, που δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, είναι μια καλή πατέντα για να αφουγκραστείς καλύτερα τον εαυτό σου. Ούτε και αυτό βέβαια είναι απόλυτο, αλλά στο γέροντα του άρεσε σαν διαδικασία και έτσι την έκανε.

Άπαξ και κλείνεις τα μάτια σου, καταλαβαίνεις ότι οι σκέψεις που κάνεις είναι πολλές και όχι με μια σαφή σειρά και συνοχή. Μπορείς να σκέφτεσαι ότι “είμαι κεφάτη γυρίζω από του Βερόπουλου” μέχρι το ότι “είμαι κεφάτος γιατί είμαι ο Βερόπουλος¨ όπως πολύ σωστά έλεγε ένας παλιός και μη εξαιρετέος φίλος. Όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου με ανοικτά μάτια νομίζεις πάντα ότι σκέφτεσαι ορθολογικά και με ρυθμό . Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Στη κυριολεξία δεν σκέφτεσαι ποτέ έτσι. Ο εγκέφαλος σου είναι μια χαβούζα σκέψεων που άλλες διαπιστώνεις και άλλες όχι. Όμως κατορθώνεις να ζεις και έτσι, αν και αυτή η συσσώρευση σκέψεων στο τέλος σε εξαντλεί και θέλεις να κοιμηθείς Ο κόσμος είναι μια απίστευτη ηχοβοή που μεγάλο μερίδιο κατέχουν οι σκέψεις παρόλο που προσποιούνται τις άηχες.

Αν προσθέσεις στις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις διαθέσεις και τις δραστηριότητες μιλάμε ότι ο ζωντανός άνθρωπος είναι ένα πολύβουο “εργοστάσιο” που είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσει ηρεμία σε όλη την διάρκεια της μέρας του.

Κάπως έτσι, ο γέροντας με το πυκνό μούσι, αποφάσισε να πάει στο βουνό για να βρει την ησυχία του. Την βρήκε ; Δεν νομίζω. Γιατί τώρα να, του έσκασε η σκέψη ότι “όλα είναι μάταια ;” και του χάλασε αμέσως την ηρεμία του.

Με κλειστά μάτια τώρα ξέχασε για λίγο αν όλα είναι μάταια ή όχι και σκέφτηκε την χαμένη ηρεμία του.

-Και γιατί πρέπει να έχω συνέχεια ηρεμία; σκέφτηκε

-Γιατί η ηρεμία είναι καλό πράγμα και το να είμαι ανήσυχος όχι

-Και ποιος είσαι εσύ που θα πρέπει να έχεις συνέχεια ηρεμία ;

-Δεν είμαι κάποιος, αλλά ήρθα στο βουνό για να την βρω και τώρα την έχω χάσει

-Την έχασες γιατί σκέφτηκες ότι όλα είναι μάταια

-Δεν είναι;

-Αν όλα είναι μάταια ,τι ήρθες να κάνεις στο βουνό που περίμενες να βρεις την ηρεμία σου;

-Ορίστε;

-Τι ορίστε ρε χαμένε; Αν όλα είναι μάταια δεν θα ερχόσουν στο βουνό ,θα καθόσουν στη πόλη και θα ήσουν πιο πειστικός όταν έλεγες ότι όλα είναι μάταια . Ήρθες στο βουνό σαν καλύτερη λύση, άρα όλα δεν είναι μάταια υπάρχουν και λύσεις πιο καλές

-Πεινάω

-Όλα είναι μάταια ή πεινάς ; Πως όλα είναι μάταια ενόσω πεινάς;

- η καλύβα βάζει νερά όταν βρέχει και με ενοχλεί αυτό Γίνομαι μούσκεμα. Χτες το βράδυ έβρεχε και και κοιμόμουν στα νερά

-ναι αλλά σήμερα καθόσουν και ρέμβαζες τα βουνά. Ας καθόσουν στο σπιτάκι σου που δεν έσταζε από πουθενά. Τι τα θέλεις τα βουνά;

-Σκάσε πια με ζάλισες. Μια κουβέντα είπα έκλεισα τα μάτια για να ησυχάσω και με τρέλανες. Σκάσε.

-Δεν σκάω την δουλειά μου κάνω. Ρωτάς και απαντάω. Ότι σε βολεύει λες.

-Όμως δεν είναι όλα μάταια;

- Όχι κάποια είναι και κάποια δεν είναι

-Και πως θα βγάλω συμπέρασμα εγώ από την σχετικότητα ,ότι άλλα είναι και άλλα δεν είναι;

-Ναι εσένα περιμένουν να βγάλεις συμπέρασμα μεγάλε μου φιλόσοφε

-Με κοροϊδεύεις;

-Όχι σε προσγειώνω.

-Δεν θέλω να προσγειωθώ, να απογειωθώ θέλω. Σαν τα πουλιά που πετάνε.

-Δεν είσαι πουλί. Άνθρωπος είσαι.

-Και σαν άνθρωπος πρέπει να είμαι προσγειωμένος πάντα;

-Ναι

-Μου κόβεις τα φτερά και με κάνεις να αισθάνομαι χάλια.

-Την άλλη φορά που κανείς δεν σου έκοψε τα φτερά, σε μαζεύαμε από τις λαγκαδιές γιατί ερωτεύτηκες την βλαχοπούλα.

-Γιατί έθιξες τώρα αυτό το ζήτημα ; Δεν θέλω να μιλήσουμε άλλο

-Καλά σε περιμένω σε λίγο με καινούργιες σκέψεις.

Ο γέρος του βουνού με το πυκνό μούσι έμεινε για λίγος σιωπηλός με τον εαυτό του και με κλειστά μάτια σκεφτόταν αν ποτέ θα μπορούσε να αισθανθεί γαλήνιος.

Δεν είχε καταλάβει ακόμα το μάθημα του. Άλλες σκέψεις τώρα στριφογύριζαν γελώντας χαιρέκακα στο κεφάλι του. Από την κούραση να σκέφτεται κοιμήθηκε επάνω σε μια πέτρα. Είναι σίγουρο ότι θα σηκωνόταν πιασμένος!

Ποικιλομορφίες.

 

Το καλοκαίρι μας επισκέφτηκε και πάλι με ένα τεράστιο ζεστό χαμόγελο. Εμείς που είμαστε συνηθισμένοι να αντιμετωπίζουμε όλες τις εποχές επιφυλακτικά και τα τελευταία χρόνια από τι μας κοστίζουν και μόνο, μας αρέσει να γκρινιάζουμε, λες και κανείς μας είχε υποσχεθεί, ότι θα ζούμε σε κλιματικά περιβάλλοντα που δεν θα μας προξενούν ουδεμία ενόχληση. Κανείς δεν μας το υποσχέθηκε ποτέ, όμως για κάποιο περίεργο λόγο αυτή η σκέψη μας διακατέχει όλους. Είναι περίεργο, του πως μας “καρφώνονται” αυτές οι σκέψεις και μας δυσαρεστούν, την στιγμή που έχουμε κάνει ότι είναι δυνατόν για να μην έχουμε τέτοια ανέσεις. Αντίθετα έχουμε κάνει όλες τις ανάποδες κινήσεις.

Μικρο-αυθάδειες είναι αυτές που μαζί με πολλές άλλες κάνουν μια μεγάλη αυθάδεια, που απλώνεται σαν αόρατο πέπλο πάνω από τις ζωές μας. Με τι ασχολείσαι; Θα μπορούσε να πει κάποιος. Έλα ντε! Είναι που με έχει κυριεύσει μια περίεργη κυνική διάθεση για όλα. Πάντα ο κυνισμός πατάει σε ένα πόδι που φλερτάρει και λίγο με την κακία, ειδικά όταν έχεις κάνεις το πέρασμα σου από τον έντονο ιδεαλισμό και έχεις απογοητευτεί. Είναι μια περίεργη διαδρομή αυτή που ανιχνεύεται συνεχώς σε πολλούς ανθρώπους, αν έχει κάποιος την θέληση και την άνεση να την ανιχνεύσει. Σε πολλές συναναστροφές κάποιος αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο του κυνικού και αμέσως όλοι στέκονται απέναντι του και παίρνουν την μεριά της αισιοδοξίας. Σε αυτή την διαμάχη ο κυνικός ή η κυνική ή το κυνικό + τραβάει τις απόψεις του στα άκρα και εντέλει γίνεται αντιπαθητικός(η,ος+). Οι απέναντι από τον κυνικό γίνονται υπεραισιόδοξοι. Στο τέλος δεν νικά κανένας και πάνε σπίτι τους και όλα καλά.

Στο σύμπαν που ζούμε υπάρχει μια απίστευτη ποικιλομορφία, στους ανθρώπους, στη φύση, στα άστρα. Ίσως σε σημείο που να είναι και λίγο ενοχλητική όλη αυτή η ποικιλομορφία. Εδώ μας τα είχαν πει λίγο αλλιώς. ‘Άνθρωποι είμαστε όλοι, μπορούμε να συνεννοηθούμε,κοίτα τι ωραία που είναι η φύση και πόσο όμορφο είναι να κάνεις το μπανάκι σου και να κάθεσαι κάτω από το δενδράκι και να ξύνεις μην πω τι. Χιλιάδες, εκατομμύρια άστρα να φωτίζουν τον ουρανό σου και εσύ να κρατάς το τρυφερό χεράκι του κάθε αγαπημένου σου και να ονειρεύεσαι λαγούς με πετραχήλια.” Κατά ένα περίεργο τρόπο όλα ισχύουν αλλά ισχύουν και τα αντίθετα τους. Το προβληματικό βρίσκεται στο ότι όλα αυτά μάχονται συνεχώς μεταξύ τους, με αποτέλεσμα η ποικιλότητα και πολυμορφία να αλλάζει τα χρώματα της κάθε στιγμή, ανάλογα ποιος νικά ή χάνει. Διότι η μάχη δίνεται παντού και όχι μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις. Η πολυμορφία δεν είναι μια συνθήκη αρμονική ντε και καλά.

Μπορεί ο πρόεδρος Μάο να έλεγε στη περιβόητη ρήση του “Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν” και να δημιουργούσε την εντύπωση ότι η αρμονία επιτυγχάνεται από την σύνθεση όλων των ποικιλόμορφων διαδικασιών,αλλά απέκρυπτε σκοπίμως ότι αν ποτέ αυτή η αρμονία θα έκανε την εμφάνιση της, πράγμα που δεν το έχουμε δει και συχνά, ενδιάμεσα υπήρξε ανηλεής πόλεμος ανάμεσα στις μορφές και στις σχέσεις μεταξύ τους. Για αυτό φρόντισε να κόψει και όσα λουλούδια δεν του άρεσαν ή να τα περιορίσει Είναι αλήθεια επίσης,εκτός του προέδρου Μάο, όλοι αυτοί οι “πατερούληδες” αυτού του κόσμου από όποια πλευρά ξεβράστηκαν μέσα στη πραγματικότητα, ήταν πιο ικανοί στα λόγια, από το να φροντίζουν να μην αφήνουν εκατόμβες νεκρών πίσω τους.

Δεν πειράζει να λέμε και καμιά “κακιούλα” έτσι δεν είναι; Γιατί μας έχουν πρήξει όλοι με τα ευγενή τους αισθήματα και τις όμορφες φιλοδοξίες τους, που εντέλει καταλήγουν σε επίγειες κολάσεις. Αυτό είναι ένα μυστήριο, με το οποίο θα ασχοληθούν οι σοφοί του μέλλοντος.

Μπορεί κάποιος να αντιτάξει ότι κανείς δεν έχει ισχυριστεί ότι υπάρχει μόνο καλό σε αυτό τον κόσμο. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει και το κακό. Όμως έχετε εσείς ακούσει κάποιον να δηλώνει ότι είναι εκπρόσωπος του κακού; Ακόμα και όταν οι πράξεις του το δείχνουν απερίφραστα; Μάλλον όχι. Όλοι καλοί δηλώνουν, ακόμα και όταν εμφανώς δεν είναι, ελαφρώς παραστρατημένοι ίσως, ποτέ όμως κακοί με εμφανή δηλωμένη ιδεολογία κακού. Αντιθέτως πολλοί είναι εκείνοι που έχουν το φωτοστέφανου του καλού, ακόμα και όπως είπαμε δεν το δικαιούνται και κατορθώνουν να ψήνουν για την στάση τους.

Έτσι λοιπόν και η ποικιλομορφία κατά την κρίση μου, δεν είναι ξεκάθαρο αν μας ευνοεί ή αν μας είναι σε πολλές περιπτώσεις εμπόδιο. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν είχαμε την αγωγή και την θέληση να αντιμετωπίσουμε την ποικιλομορφία εκατέρωθεν με ένα ενδιαφέρον του διαφορετικού από εμάς πράγματος ή ιδιότητας ,που θα μπορούσαμε να την αξιοποιούσαμε με σεβασμό. Αλλά και αυτός ο σεβασμός θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει κάποια χαρακτηριστικά αξιολόγησης και ποιότητας. Διότι κάθε έκφανση της ποικιλομορφίας δεν σημαίνει ότι μεταφέρει μέσα της κάτι ευχάριστο, γόνιμο και ωφέλιμο. Είναι πιθανόν να μην μεταφέρει τίποτα από αυτά, αλλά τα αντίθετα τους . Βέβαια, αυτό θα είχε σαν προϋπόθεση ενός ορθού αξιακού συστήματος. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό δεν υπάρχει; Ή επίσης τι συμβαίνει, όταν και οι ίδιες οι αξίες δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν, γιατί έχουν κρυφά αντικατασταθεί από ευκαιριακές προτιμήσεις και δεν χαίρουν αναγνώρισης;

Στη πραγματικότητα εκεί μιλάμε για μια ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της ποικιλομορφίας που καταλήγει σε ατέρμονο χορό προβληματικών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα, δίχως λύση και προοπτική.

Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει να ξεπετάγονται συνεχώς καινούργιες μορφές εντείνοντας την ήδη υπάρχουσα ποικιλομορφία και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς κανείς δεν θα έπρεπε να επιχειρούσε να το κάνει. Απλά θα ματαιοπονούσε και θα δημιουργούσε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ήθελε. Ίσως μια πιο συντηρητική τακτική θα ήταν να επέλεγε ποιες εξ αυτών θα υποστήριζε και ποιες θα καυτηρίαζε, εκτός αν βέβαια είχε κάποιο ιδιαίτερο συμφέρον, που θα τον ευνοούσε να εγκρίνει τα πάντα . Εκτός αν είναι τόσο εμφανώς “μεγαλόκαρδος”. Διότι και τέτοιοι υπάρχουν.

Όμως το να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί, δεν βλάπτει. Έτσι δεν είναι ; Μπορεί και όχι.

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

 

Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικά κάτι συνέβη, που τα ανέτρεψε, μερικά ή συνολικά και η ευλογημένη ρουτίνα και ησυχία πήγαν περίπατο.

Όταν το Αναπάντεχο εισβάλλει μέσα στη ζωή των ατόμων, όλες οι ιδιωτικές “κατασκευές” φαίνεται να καταρρέουν μέσα σε μια στιγμούλα. Αλλά δεν είναι μόνο οι ιδιώτες που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το Αναπάντεχο. Μεγάλα ή μικρά κράτη, κόμματα, ολόκληρες κοινωνίες έχουν νοιώσει στο πετσί τους αυτή την πολύκροτη πνοή της ανατροπής.

Μετά αρχίζουν οι αναλύσεις,οι δικαιολογίες, οι πιθανές εξηγήσεις, γιατί συνέβη ,πως συνέβη,ποιος έφταιγε για αυτό που συνέβη. Όταν το Αναπάντεχο εισβάλλει στις ζωές μας, ζητάμε να υπάρξει εξήγηση, για να δικαιολογήσει με κάποιο τρόπο την παρουσία του. Κακοτυχία, η κακιά μοίρα, τα λάθη μας, η κακία των ανθρώπων ; Όλο το οπλοστάσιο της διανοητικής ευφυίας επιστρατεύεται με σκοπό να εξηγήσει αυτό που στο τέλος μάλλον δεν θα εξηγηθεί ποτέ επαρκώς και ικανοποιητικά. Στη συνέχεια όλοι απλά θα προσπαθήσουμε να περιορίσουμε τις επιπτώσεις του, γιατί οι συνέπειες του του είναι πολύ πιο επιτακτικές και απαιτούν μια διαφορετική συμπεριφορά.

Το Αναπάντεχο είναι πολύ εφευρετικό με τον τρόπο που κάθε φορά παρουσιάζεται. Ένας θάνατος, μια κακιά αρρώστια, ένα ατύχημα, μια οικονομική καταστροφή, ένας πόλεμος,μια φυσική καταστροφή, ένας κατεστραμμένος έρωτας,το τούβλο που έπεσε στο κεφάλι του ένδοξου στρατηλάτη, ένα λάθος υπολογισμού που έφερε μια σειρά καταστροφών. Πίσω από όλα κρύβεται το Αναπάντεχο που ξαφνικά θα εισβάλλει μέσα στη ζωή μας από το πουθενά, αφήνοντας ανεξίτηλα το σημάδι του.

Όμως το Αναπάντεχο δεν έχει μόνο αρνητικές εκδηλώσεις. Έχει και θετικές . Μπορεί κάποιος να κερδίσει ένα μεγάλο ποσό στο λαχείο, να συναντήσει το έρωτα της ζωής του, να γλυτώσει από ένα τραγικό ατύχημα. Η μαγεία του Αναπάντεχου καλύπτει όλο το φάσμα μιας ζωής, που μοιάζει να κινείται συνήθως μέσα σε μια τάξη, αλλά είναι ανοικτή σε μια ξαφνική διαφοροποίηση.

Η κοινωνική διαπαιδαγώγηση μας μπορεί να ανεχτεί τις μεταβολές μόνο όταν έχουν θετικό πρόσημο. Τις αρνητικές όχι. Αυτές δεν είναι ανεκτές. Δεν έχουμε εκπαιδευτεί για αυτές δυστυχώς. Γιατί νομίζουμε ότι η ζωή πρέπει και μπορεί να είναι μόνο ευχάριστη. Σαν να έχουμε έρθει εδώ για να έχουμε μια απρόσκοπτη πορεία επιτυχιών. Όλα γύρω μας μάλλον δηλώνουν ότι δεν είναι έτσι, αλλά εμείς πεισματικά για αυτό πιστεύουμε ότι είμαστε πλασμένοι. Για την επιτυχία στις επιδιώξεις μας. Ίσως για αυτό η λέξη “πρόοδος” έχει στη τωρινή εποχή τόσο μεγάλη εκτίμηση από τους ανθρώπους. Κανείς δεν θέλει να πάει ενάντια στη “πρόοδο”. Είναι το καλότυχο φετίχ μας. Η λέξη που στέκεται με αξιώσεις απέναντι στο Αναπάντεχο και επιδιώκει να περιορίσει την ξαφνική εμφάνιση του. Αν μπορούσε να το εξαφανίσει εντελώς θα ήταν πολύ ευχαριστημένη, εγκαθιδρύοντας μια “προοδευτική” μονοτονία.

Όπως και νάχει δεν θα ασχοληθούμε τώρα με τη “πρόοδο”, ασχολούνται άλλοι με αυτή. Το ζήτημα μας είναι το Αναπάντεχο, τουλάχιστον το δικό μας ζήτημα, κυρίως στις αρνητικές του όψεις και στο πως το αφομοιώνουμε μέσα στη ζωή μας.

Αυτό γίνεται ως επί το πλείστον τραυματικά. Κάτι έξω από την θέληση μας εισβάλλει με τρόπο άγαρμπο και δικαιωματικό μέσα στη ζωή μας αναστατώνοντας την. Δεν ξέρουμε από που προέρχεται, ούτε το γιατί,ούτε αν έχει δικαίωμα για κάτι τέτοιο. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι μόνο το αποτέλεσμα στη ζωή μας. Η έκπληξη και ο φόβος είναι η φυσιολογική πρώτη αντίδραση. Ένα μέτριο ή μεγάλο σοκ από την εκάστοτε φύση της δράσης του Αναπάντεχου. Πόσο μεγάλο είναι το πλήγμα,πόσο καθοριστικό. Αν η δράση του είναι θετική μια μεγάλη χαρά, που όμως συνήθως την εκλαμβάνουμε σαν ατομική δικαίωση των προσπαθειών μας. Ανταμείφθηκαν οι κόποι μας. Όταν οι επιπτώσεις όμως είναι αρνητικές, τότε δεν φταίμε εμείς τότε η δική μας υπαιτιότητα δεν υπάρχει. Κάτι εκεί έξω μας επιβουλεύεται και θέλει να μας ανακατέψει την ζωή. Η κακιά μας τύχη ίσως.

Μάλλον ούτε το ένα συμβαίνει, ούτε το άλλο. Ούτε ανταμείβονται οι κόποι μας, ούτε μια ξένη δύναμη μας επιβουλεύεται. Το Αναπάντεχο σίγουρα κινείται σε ένα αόρατο χώρο, με δικούς του κανόνες, οι οποίοι είναι άγνωστοι στη δική μας κατανόηση. Μια στιγμιαία δύναμη ανατροπής, που κατοικεί στη αθέατη πλευρά της ζωής, που έρχεται να επιβεβαιώσει, ότι αυτό που ο άνθρωπος νομίζει ότι μπορεί να ελέγξει μέσα από ορθολογιστικές διαδικασίες, δηλαδή την ίδια την ζωή και στις οποίες έχει προσδώσει μια παντοδυναμία, δεν υφίστανται.

Η ορθολογιστική αντιμετώπιση της ζωής είναι σαφώς αναγκαία, σαν ένας μπούσουλας ενδεικτικός, αλλά από την στιγμή που ανακηρύσσει τον εαυτό της σαν καθολικό νόμο, το Αναπάντεχο έρχεται απλώς να την διαψεύσει και να την τοποθετήσει στο επίπεδο που της αρμόζει. Το Αναπάντεχο μπορεί πιθανώς να ιδωθεί σαν μια ουδέτερη δύναμη, που ανεξάρτητα τα αποτελέσματα που επιφέρει θετικά ή αρνητικά, δεν έχει προθέσεις ούτε προσωπικές αλλά ούτε κοινωνικές. Υπάρχει απλώς σαν μια δύναμη που δρα υπερ -κόσμια.

Να του αποδώσουμε λοιπόν μια μεταφυσική καταγωγή; Όπως και αν το δούμε, θα πέσουμε σε εικασίες, που επί της ουσίας δεν έχουν κάποιο πραγματικό νόημα. Ίσως το πιο λογικό θα ήταν να αποδεχτούμε το Αναπάντεχο δίχως να προσπαθούμε να το εξηγήσουμε. Όμως παράλληλα θα πρέπει να ελέγξουμε τις άμεσες αντιδράσεις που αυτό μας προκαλεί. Τον φόβο και την ακραία έκπληξη και οι οποίες φαίνεται να έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες στη συμπεριφορά μας. Είναι αυτές οι αντιδράσεις που μας οδηγούν στη συνέχεια να προσπαθούμε να επιτύχουμε ένα πιο γενικευμένο έλεγχο στη ζωή μας . Και αν αυτός ο έλεγχος έχει κάποιο όφελος μέσα στη ατομική ζωή, στη κοινωνική έχει πολύ αρνητικά αποτελέσματα.

Όταν ο χρόνος κυλά από τις στιγμές που το Αναπάντεχο εισβάλλει στις ζωές μας, υπάρχουν φορές που παρατηρούμε ότι αυτό που τότε εμφανίστηκε σαν αρνητική επίπτωση μπορεί να έχει πολύ θετικό αποτύπωμα στη συνέχεια και το αντίστροφο. Δεν ισχυρίζομαι ότι συμβαίνει πάντοτε έτσι, όμως υπάρχουν φορές που ισχύει.

Ίσως το Αναπάντεχο λοιπόν έρχεται να αποκαταστήσει μια ευεργετική αναδιαμόρφωση που εμείς είναι αδύνατον να επιβάλουμε στη ζωή μας. Κάπως σαν να μας ανατοποθετεί από εκεί που έχουμε ξεστρατίσει !

Ο αδελφός Λούσιους σπάει την σιωπή του.

 

Πέρασα τις εορτές των Χριστουγέννων στο σαλέ μου στη Ελβετία. Οι γείτονες μου, όλοι εκλεκτοί φίλοι του κύκλου μου, ήταν εκεί. Χαλαρά και ευχάριστα. Ο καθένας έχει δικαίωμα κάποιες στιγμές να ξεφεύγει. Για μας, αυτό είναι κάπως δύσκολο, γιατί πως να ξεφύγεις από αυτό που θεωρείς έργο της ζωής σου. Όμως χρειάζεται να μπορείς λίγο να κάνεις μια παύση για να σκεφτείς αν τα σχέδια σου πάνε καλά, αν έχεις αντιμετωπίσεις ικανοποιητικά τους εχθρούς σου, το πόσο σύντομη είναι η ζωή και το πόσα πολλά ακόμα θέλεις να επιτύχεις.

Ναι, η ζωή είναι σύντομη για όλους, δυστυχώς και αυτό κυρίως είναι το πρόβλημα. Καταβάλλουμε κάποιες προσπάθειες μέσω κυρίως της βιο-τεχνολογίας να λύσουμε αυτό το πρόβλημα, όμως με πίκρα το αναφέρω αυτό, τα “βλήματα’ της γενετικής δεν έχουν πετύχει επί του παρόντος ικανοποιητικά αποτελέσματα. Όμως το ζήτημα επείγει και όλοι βλέπουμε τα μαλλιά μας να γκριζάρουν επικίνδυνα και η φρεσκάδα του προσώπου μας να χάνεται μέρα με την μέρα και όσο να προσπαθούμε να το ξεχάσουμε, αυτός ο καταραμένος καθρέπτης μας, μας το θυμίζει κάθε πρωί με μια χαιρεκακία. Ας είναι, δεν μπορώ να το σκέφτομαι, με θλίβει. Όπως με θλίβει και το γεγονός ότι όλο και πιο πολύ αδυνατώ να χαρώ με ότι κάνω. Μερικές φορές νοιώθω την παγωνιά να απλώνεται μέσα μου και τότε μανιασμένα προσπαθώ να ξεφύγω εντείνοντας τις δραστηριότητες μου και τα σχέδια μου. Δεν τα συζητάμε ποτέ αυτά στο κύκλο μου. Είναι ένδειξη αδυναμίας και οι αδυναμίες είναι όπλο στα χέρια του απέναντι και μάλιστα πολύ ισχυρό όπλο. Τα κρατάμε για τον εαυτό μας και καλά κάνουμε.

Δεν χρειάστηκε καθόλου να πατήσω το πόδι μου σε ουκρανικό έδαφος για να καταλάβω ότι αυτή η υπόθεση δεν θα πάει καθόλου καλά. Άλλωστε εξαρχής αντιλαμβανόμουν ότι ήταν λάθος. Πολύ πιο συχνά από ότι φαίνεται υποτιμάμε τους εχθρούς μας και υπερτιμούμε τις δυνάμεις μας. Βλακωδώς. Τώρα προσπαθούμε να σώσουμε ότι σώζεται και αυτό καθίσταται αρκούντως δύσκολο μιας που έχουμε μπλέξει με γελοίους, που παριστάνουν τους έξυπνους. Ποντάραμε πολλά στον κωμικό. Πολύ κατώτερος των περιστάσεων και τώρα που έχει πειστεί για τον ρόλο του, νομίζει ότι μπορεί να κάνει υποδείξεις. Τι βλάκας! Αυτή η τακτική να ποντάρεις σε αντιπροσώπους ειδικά σε ζητήματα πολέμου είναι λανθασμένη. Το είπα και κανείς δεν με άκουσε. Τότε υπήρχε αισιοδοξία. Τώρα όλοι ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες και μάλιστα φτηνές, κάτι που δεν μας ταιριάζει. Φτιάξαμε ένα πρόβλημα δίχως πραγματική λύση.

Αν υπήρχε μόνο αυτό, τα πράγματα θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να πάρουν μια πιο ευνοϊκή τροπή για μας, αλλά χάσαμε τον έλεγχο και στη Μέση Ανατολή. Ξαφνικά. Εκεί κάποιοι σύμμαχοί μας την είδαν πολέμαρχοι και δεν ακούνε τίποτα. Προφανώς και δεν με ενδιαφέρει το τι θα κάνουν στους “ξυπόλυτους”. Κανένα δεν ενδιαφέρει το ζήτημα αυτό, ούτε καν τους δικούς τους, εκτός από κάτι φιλάνθρωπους που νομίζουν ότι με το να διαδηλώνουν γίνεται κάτι. Μπούρδες. Τις ενοχές τους καθησυχάζουν και αυτές όχι επαρκώς.

Όμως εκεί οι εχθροί μας είναι πολλοί και έχουν δύναμη, οι κίνδυνοι μεγάλοι να εμπλακούμε σε ένα μεγάλο πόλεμο. Έχουμε και τους Κινέζους που θέλουν το νησί. Πολλά ανοικτά μέτωπα. Κάποτε τα πράγματα ήταν πιο απλά και ευτυχώς δεν υπήρχαν οι αντιδράσεις που υπάρχουν τώρα στο στρατόπεδο μας. Γιατί δυστυχώς τώρα δεν είμαστε πια ενωμένοι. Φαίνεται ότι το αρχικό μας σχέδιο να ενώσουμε τον κόσμο κάτω από την κυριαρχία μας χωλαίνει. Κάποιοι πιστεύουν, ότι ακόμα υπάρχουν περιθώρια. Εγώ εδώ και καιρό δεν το πιστεύω. Κάναμε πολλά λάθη. Δεν το χειριστήκαμε καθόλου έξυπνα. Ενώ παίξαμε όμορφα το χαρτί του ιού και ότι η εξουσία μπορεί να επιβληθεί με πιο έξυπνους τρόπους από τον πόλεμο και πιο αποτελεσματικά, κάποιοι είδαν την ίντριγκα και αντέδρασαν πολύ δραστικά.

Μας έμεινε η κλιματική αλλαγή και αυτό σοβαρό χαρτί, αλλά τώρα δυστυχώς δεν μας πιστεύει κανείς και όχι μόνο αυτό, αλλά έχουν αρχίσει και την ειρωνεία. Είναι πιο δύσκολο να πείσεις πια, γιατί ο εχθρός είναι μέσα στις τάξεις μας. Κάποιοι ακόμα διακατέχονται από αμφιβολίες. Η τάξη μας δεν είναι συμπαγής

Όμως υπάρχει κάτι που ακόμα είμαστε αδιαφιλονίκητοι και αυτό για την ώρα είναι αρκετό. Όλες αυτές οι μάζες των ανθρώπων που ακόμα έχουν πίστη σε μας και δεν αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο μας. Άλλωστε σπανίως μας βλέπουν με το πραγματικό μας πρόσωπο. Αυτό τουλάχιστον το έχουμε διασφαλίσει. Χρησιμοποιούμε άλλους, εκείνους τους πολλούς, που γοητεύονται από το παιχνίδι μας και είναι διατεθειμένοι για ψίχουλα να κάνουν την δουλειά και να αναλάβουν και το κόστος. Πάντα πρέπει να διατηρείς τα χέρια σου καθαρά και να κάνεις άλλος την αγγαρεία. Ένα νόμο που τηρούν απαράβατα οι δικοί μας, αλλά και οι εχθροί μας. Υποπτεύονται όλοι αυτοί που χρησιμοποιούμε, ότι γελάμε πίσω από τις πλάτες τους, αλλά έχουν ανάγκη την εύνοια μας. Όταν δείχνουν τάσεις αυτονόμησης, έχουμε ανθρώπους να τους προσγειώσουν στη πραγματικότητα με “όμορφο” τρόπο.

Όμως εκείνοι οι πολλοί, που κατοικούν στις επικράτειες μας ακόμα μας εμπιστεύονται. Παλεύουν οι δύστυχοι με τα προβλήματα και τις αντιφάσεις τους.

Μερικές φορές σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να άρχεις σε ένα κόσμο ηλιθίων . Αλλά όπως και να το κάνεις, δεν διαλέγεις τον κόσμο που θα επιβληθείς , άρα αυτή την σκέψη πρέπει να την πετάξω στα σκουπίδια. Κάποτε δεν έκανα τέτοιες σκέψεις, ήμουνα πιο νέος και ορμητικός τα πράγματα μου ήταν ξεκάθαρα. Τώρα πια κάποια δεν είναι. Όπως είπα, δεν πρέπει να συζητιούνται τέτοια πράγματα. Τα κρατάω σαν ένα αυστηρά προσωπικό φιλοσοφικό στοχασμό για το τι είναι ο κόσμος και πια είναι η θέση μου σε αυτόν. Συνήθως κάποιες νύκτες σαν και αυτή που αισθάνομαι λίγο μόνος και πίνω το κρασί μου. Μου αρέσει να βάζω τέτοια ερωτήματα στο εαυτόν μου,σαν ηχώ από κάποιες παλαιότερες επαφές, με ανθρώπους αξιοπρόσεκτους. Τώρα αυτοί έχουν χαθεί.

Η γυναίκα μου που κοιμάται στο επάνω όροφο δεν της αρέσουν τέτοιες συζητήσεις. Όχι δηλαδή ότι θα τις έκανα μαζί της. Είναι τελείως χαζή, αλλά εξυπηρετεί κάποιες χρήσιμες αναγκαιότητες μου. Υπάρχουν κάποιες από αυτές που με δεσμεύουν ακόμη.

Πρέπει να κοιμηθώ, αύριο φεύγω για τα εμιράτα. Πρέπει να κάνω κάποιες επαφές. Κάτι σαν αποστολή με σκοπό την παύση των εχθροπραξιών. Εγώ ειρηνοποιός; Χα, χα ! Το αντίθετο επιδιώκω, όμως καμιά φορά είναι καλό να δείχνεις ένα καλό πρόσωπο, γίνεσαι πιο πειστικός.

Μήπως το πνεύμα του κρασιού με αναγκάζει να κάνω αυτούς τους διαλόγους με τον εαυτό μου ; Πρέπει να το εξετάσω αυτό!

“Νομίζουμε…..”

 

Ας το πούμε όσο πιο απλά γίνεται, είμαστε αγκιστρωμένοι πάνω στο ρήμα “Νομίζουμε’.

Νομίζουμε, ότι ξέρουμε τι είναι η ζωή μας

Νομίζουμε, ότι έχουμε έλεγχο πάνω στη ζωή μας.

Νομίζουμε, ότι κάνουμε τις δικές μας επιλογές σε όλα τα θέματα που μας αφορούν και όταν βλέπουμε τις συνέπειες τους που συχνά δεν μας αρέσουν φταίει κάποιος άλλος.

Νομίζουμε, ότι διαλέγουμε τους συντρόφους και τους φίλους μας.

Νομίζουμε, ότι είμαστε ικανοί για όλα.

Νομίζουμε, ότι μπορεί να έχουμε μια γνώμη για όλα και νομίζουμε ότι είναι καλύτερη όλων.

Νομίζουμε, ότι είμαστε έξυπνοι και ωραίοι.

Νομίζουμε, ότι μπορούμε να λύσουμε τα πάντα με την λογική.

Νομίζουμε, ότι ξέρουμε ποιος φταίει για όλα και νομίζουμε ότι ξέρουμε και το γιατί.

Νομίζουμε ότι αγαπάμε,αλλά νομίζουμε ότι οι άλλοι δεν μας αγαπούν γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν την αξία μας.

Νομίζουμε, ότι όλοι είμαστε ίσοι και καλοί, αλλά το σύστημα μας έχει κάνει τέρατα.

Νομίζουμε, ότι 1+1 κάνουνε πάντα δύο.

Νομίζουμε, ότι συνεχώς προοδεύουμε και όσοι προηγήθηκαν ήταν λίγο καθυστερημένοι.

Νομίζουμε, ότι ξέρουμε πως θα διοικήσουμε καλύτερα τον κόσμο.

Νομίζουμε, ότι βλέπουμε την θεατρική σκηνή του κόσμου και νομίζουμε ότι κάτι ξέρουμε και από τα παρασκήνια.

Νομίζουμε, ότι η ειρήνη είναι το καλύτερο για μας, αλλά επίσης ότι ο πόλεμος μερικές φορές είναι αναγκαίος

Νομίζουμε ότι……

Υπάρχει κάτι αλήθεια που δεν νομίζουμε; Μάλλον όχι. Συνήθως εκείνα που “δεν νομίζουμε”, που μπορεί να είναι πολύ αξιόλογα , τα κρατάμε στο σκοτάδι. Δεν θέλουμε να τα συζητάμε και πολύ γιατί μας φέρνουν σε δύσκολη θέση. Μας είναι ενοχλητικά, έτσι τα καταχωνιάζουμε στις αποθήκες της ύπαρξης μας για να αραχνιάσουν και να ξεχαστούν με τον καιρό.

Θα φανταζόταν κανείς, αφού για όλα όσα “Νομίζουμε” και αυτό το λέμε συμβατικά διότι το πιο κατάλληλο ρήμα θα ήταν το “Ξέρουμε”, ότι όλα στη ζωή μας θα πήγαιναν πρίμα. Όμως για κάποιο περίεργο λόγο, δυστυχώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι διαψεύσεις είναι πολλές, επαναλαμβανόμενες ακόμα και για τα ίδια θέματα, όμως αυτό δεν συγκινεί την αρμάδα μας, που συνεχίζει με αδιάλειπτο τρόπο την πορεία της σε όλα αυτά που νομίζει.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, κάποιοι, κάπου, ένα φωτάκι ανάβει μέσα στη συνείδηση τους και στέκονται έκθαμβοι, σαν ένας ολότελα διαφορετικός εσωτερικός και εξωτερικός παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια τους.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαστε από αυτή την πάστα. Δεν θέλουμε να μας ανάβουν φωτάκια στη συνείδηση. Τρελοί είμαστε;

Στη πραγματικότητα μας βολεύει πολύ να συνεχίζουμε να νομίζουμε. Μας δίνει μια εύθραυστη ασφάλεια ότι ο κόσμος και εμείς μέσα του έχουμε καταλάβει το πως κινείται, ακόμα και αν αυτός παραμένει ακίνητος και παγωμένος.

Βέβαια ο κόσμος και εμείς μέσα του δεν παύει ποτέ να κινείται , αλλά τόσο αργά,που φαίνεται σαν να είναι ακίνητος. Ίσως γιατί προσπαθεί να συγχρονίσει το βήμα του με το δικό μας, που είναι απελπιστικά αργό.

Αυτά νομίζω ότι νομίζουμε και πολλά άλλα βέβαια ...Νομίζω

Ο καλός και ο κακός λύκος.

 

Αναλύσεις επί αναλύσεων, συζητήσεις παγκοσμίως, διαδηλώσεις, ο καθένας με μια γνώμη, συγκέντρωση στρατών, οι οβίδες και οι πύραυλοι να πέφτουν, οι νεκροί πολλοί, εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό, η προπαγάνδα να έχει κτυπήσει κόκκινο. Για άλλη μια φορά πρέπει να δούμε την φρίκη να μας χαμογελά.

Όμως ο ήλιος εξακολουθεί να βγαίνει το πρωί και να μας ζεσταίνει όλους . Η θάλασσα δεν έχει πάψει να είναι μπλε και τα φύλλα από τα δέντρα αρνούνται να πέσουν και εξακολουθούν να είναι πράσινα. Υπάρχει ομορφιά τριγύρω μας. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξυπνάνε να πάνε στις δουλειές τους με μια ανεμελιά και να αγχώνονται με τα προβλήματα τους. Ο πόλεμος δεν τους έχει αγγίξει ακόμα και δεν ακούνε τις σειρήνες να στριγγλίζουν στα αυτιά τους και να τρέχουν στα καταφύγια. Η φρίκη του πολέμου είναι μια μακρινή εικόνα που περνά από τις τηλεοράσεις και φτάνει σε μάτια που για λίγο θα γεμίσουν από φόβο, αλλά ακόμα και ο φόβος μετά από λίγο θα χαθεί. Θα πάει πιο βαθειά σε μια απρόσιτη γωνιά της ανθρώπινης συνείδησης και θα μιαίνει αθόρυβα την ανθρώπινη δραστηριότητα.

Κάποιοι είναι πιο ανθεκτικοί και κρατάνε αυτό τον φόβο με πατέντες φτηνές έξω από τον θωρακισμένο εαυτό τους. Ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να νομίζουν. Επίσης υπάρχουν και κάποιοι, πάντα υπάρχουν και αυτοί, που έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους να δημιουργούν φόβο με εκλεπτυσμένους αλλά και χονδροειδείς τρόπους και χαριεντίζονται. Είναι αυτοί, που συνήθως δημιουργούν τους πολέμους και δεν τους ξέρει κανείς ,αλλά και ούτε πρόκειται ποτέ να τους μάθει. Έχουν τους μπροστινούς τους που εξυπηρετούν τα σχέδια τους. Μόνο αυτών δυστυχώς η γνώμη και η στάση είναι αυτή που μετράει. Με μια φράση τους εξαπολύουν τον όλεθρο και μετά, όταν αλλάζουν γνώμη τον μαζεύουν. Δεν κλαίνε, δεν γελάνε, μόνο εξυφαίνουν τα δολερά σχέδια τους. Είναι οι μεγάλοι άγνωστοι, οι ιδιοκτήτες αυτού του μικρού πλανήτη, που έχει για σπορ τον πόλεμο.

Όμως αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα αλλά δυστυχώς αναλλοίωτα. Στη βάση αυτής της αιματοβαμμένης πυραμίδας δυστυχώς υπάρχουν μικρά αλεξικέραυνα, που δεν επιτρέπουν την συνείδηση να διαπεράσει μια χοντρή σε πάχος πέτσα. Έτσι ο καθένας μπορεί να λέει την γνώμη του ξέροντας ότι αυτή δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει το οτιδήποτε. Αρκεί που την είπε και σώθηκε!

Για αυτό είναι καλύτερο να πούμε μια ιστορία, μια που οι ιστορίες και πιο διδακτικές είναι, αλλά μας κάνουν να περνάμε και ευχάριστα. Για αυτούς που την έχουν ακούσει ξανά, οφείλουμε μια συγγνώμη, που θα τους κουράσουμε, αν και είναι μια ιστορία που όσες φορές και να την ακούσεις κάτι περισσότερο καταλαβαίνεις.

Υπήρχε λοιπόν ένα χωριό που οι άνθρωποι του ζούσαν μάλλον ειρηνικά. Τα βράδια μαζευόντουσαν στις φωτιές και έλεγαν ιστορίες. Τα πρωινά είχαν τις δουλειές τους. Ένας σοφός άνθρωπος ήταν ο αρχηγός τους και σε αυτόν πήγαιναν όταν είχαν προβλήματα να τους τα λύσει. Όλοι τον εκτιμούσαν και τον σεβόντουσαν και αυτός προσπαθούσε πάντοτε να κάνει το καλύτερο για το χωριό του και τους συνανθρώπους του. Άκουγε τα προβλήματα τους και προσπαθούσε να βρει την καλύτερη λύση. Με τον καιρό από όλο αυτό το αλισβερίσι πραγματικά έγινε και αυτός σοφότερος .

Μια μέρα τον πλησίασε ένα μικρό παιδί και τον ρώτησε:

-Δάσκαλε έχω μια απορία να στη πω;

-Φυσικά και να μου την πεις του είπε ο δάσκαλος.

- Υπάρχουν άνθρωποι στο χωριό μας που είναι καλοί. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που είναι και κακοί, έτσι δεν είναι ;

-Έτσι είναι. Έτσι ήταν πάντα του είπε ο δάσκαλος. Ποια είναι απορία σου όμως;

- Πως καταλαβαίνουμε τους καλούς από τους κακούς ;

-Συνήθως από τις πράξεις που κάνουν. Οι καλοί κάνουν πράξεις ωφέλιμες για τους εαυτούς τους και τους συγχωριανούς τους και οι κακοί κάνουν πράξεις που δεν ωφελούν κανένα ακόμα και τους ίδιους πολλές φορές.

-Ωραία είπε το μικρό παιδί. Αυτό ας πούμε ότι το καταλαβαίνουμε από τις πράξεις τους. Τι συμβαίνει όμως όμως όταν βλέπουμε καλούς ανθρώπους να κάνουν και κακές πράξεις και κακούς να κάνουν κάποιες καλές; Συμβαίνει και αυτό δεν είναι έτσι, ή κάνω λάθος;

-Συμβαίνει και αυτό μερικές φορές είπε ο δάσκαλος κοιτώντας με ένα κρυφό θαυμασμό το μικρό παιδί, που είχε αυτή την ωραία απορία.

-Πως συμβαίνει αυτό δάσκαλε ; ρώτησε ο μικρός . Τι αναγκάζει ένα άνθρωπο ενώ είναι καλός να να κάνει και κακές πράξεις και το αντίθετο;

Ο σοφός γέροντας χάιδεψε το κεφάλι του παιδιού με τρυφερότητα και του είπε:

-Σωστή η απορία σου. Θα σου πω. Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα καλό και ένα κακό λύκο. Αυτοί οι δύο λύκοι παλεύουν συνεχώς μεταξύ τους μέσα στον άνθρωπο. Το ποιος νικά καθορίζει αν ένας άνθρωπος θα οδηγηθεί σε καλές ή κακές πράξεις

-Ναι, πετάχτηκε αμέσως ο επίμονος μικρός. Όμως τι καθορίζει ποιος νικά σε αυτή την μάχη;

-Μια μικρή αλλά καθοριστική λεπτομέρεια. Ποιον λύκο ταΐζεις περισσότερο κάθε μέρα. Αυτός νικά στο τέλος. Κατάλαβες;

Ο μικρός φιλο-περίεργος κοίταξε τον δάσκαλο του με ένα χαμόγελο και του είπε:

-Ευχαριστώ, με βοήθησες πολύ και πήγε να συνεχίσει το παιχνίδι του ικανοποιημένος.

Δεν ξέρουμε ποιον λύκο τάισε περισσότερο στη ζωή του το μικρό παιδί και δεν θα το μάθουμε μάλλον ποτέ.

Αυτήν την ιστορία δεν την φτιάξαμε εμείς την ακούσαμε και μας έκανε εντύπωση και θέλαμε να την μοιραστούμε γιατί νομίζουμε ότι όπου και να την κολλήσεις, έρχεται γάντι.

Αλήθεια, εμείς ποιον λύκο ταΐζουμε καθημερινά και με ποια τροφή ;