Αλλαγές.

 “Τα πάντα ρει” είπε ο Ηράκλειτος και έμεινε στη ιστορία, σαν ο πρώτος που εξέφρασε με μια του φράση την εξέλιξη στα πράγματα και στους ανθρώπους. Στο ότι τίποτα δεν μένει σταθερό, ακόμη και όταν εμείς θεωρούμε το αντίθετο. Όλα μεταβάλλονται συνεχώς και το σημαντικό είναι, ότι ακόμα και όταν το αντιλαμβάνεσαι αυτό, δεν μπορείς να καταλάβεις προς τα που κινούνται αυτές οι αλλαγές και ποιο είναι το νόημα τους. Ούτε καν στον εαυτό σου. Νομίζεις ότι το αντιλαμβάνεσαι.

Στη πραγματικότητα κινούμαστε σε ένα ασύλληπτο μεγάλο ποτάμι, του οποίου το έλεγχο επιδιώκουν ανεπιτυχώς πολλοί. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει την πηγή του, τις μεταβολές του, τις παρακάμψεις του, το σύνολο των στοιχείων που το συνθέτουν, αν τελειώνει κάπου, ή αν δεν τελειώνει πουθενά. Πολλοί διερωτώνται αν έχει όχθες αυτό το ποτάμι, γιατί κανείς δεν τις βλέπει; Υπάρχει κάποιος που το παρακολουθεί από την όχθη ; Γελάει ή κλαίει αυτό ο κάποιος; Το ποτάμι κυλά αδιάσπαστα αιώνες επί αιώνων, στη επιφάνεια, στα βάθη, στο αχανές διάστημα. Οι χρόνοι που κάποιοι αποπειρώνται να ορίσουν σχετικά με την πορεία του, φαντάζουν μυθικοί και χάνουν την σημασία τους, γιατί δεν μπορείς να μετρήσεις την απειρότητα κρατώντας την μεζούρα της μοδίστρας.

Οτιδήποτε περιέχει το ποτάμι, ανθρώπους, ζώα, φυτά , ορυκτά, μόρια ύλης που δεν τα βλέπει κανείς, άστρα, γαλαξίες, αόρατες οντότητες που λάμπουν από καλοσύνη και στάζουν από κακία, όσα ξέρουμε και όσα φανταζόμαστε, έχουν ενώσει την πορεία τους μέσα σε αυτό το ποτάμι και σχετίζονται με τρόπο που ούτε καν διανοούμαστε. Σαν μια μεγάλη οικογένεια, με άπειρα μέλη .

Η ανθρώπινη φυλή ανήκει και αυτή στο ποτάμι και είναι προφανές ως μέλος της πορείας του δέχεται όλες τις επιπτώσεις των αλλαγών του. Με ένα δικό της τρόπο έχει αποδείξει ότι είναι κάπως ανθεκτική στις αλλαγές του. Το καταλαβαίνουμε αυτό, διότι είχε πολλές ευκαιρίες να εξαφανιστεί αλλά κατόρθωσε να υπάρχει, τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που μιλάμε, μια που το μέλλον όπως γνωρίζουμε εστί αβέβαιο. Είναι μια φυλή που έχει ιδιαίτερη αγάπη στο να ελέγχει τα πράγματα γύρω της και έτσι θεωρεί ότι ορίζει την μοίρα της και αυτός ο έλεγχος δεν περιορίζεται στο περιβάλλοντα χώρο της, αλλά και στου γύρω της ανθρώπους. Έχει μια ικανότητα ως προς αυτό, που τις περισσότερες φορές οδηγείται σε μια ιδιάζουσα σκληρότητα για όλες τις υπάρξεις γύρω από αυτήν. Όμως για κάποιο λόγο το ποτάμι την ανέχεται μαζί με την σκληρότητα της δίχως να αντιδρά. Ίσως επειδή την αντιμετωπίζει σαν ένα μικρό παιδί, που πρέπει να μάθει και που κάποτε θα αλλάξει.

Η αλλαγή δεν είναι μια κατάσταση που όλοι αντιδρούν θετικά . Αντιθέτως, ειδικά όταν δεν είναι κοντά στις πεποιθήσεις μας ,στις προτεραιότητες και τα συμφέροντα μας, αντιδρούμε στυλώνοντας τα πόδια στο έδαφος. Η αλλαγή είναι ένας μικρός θάνατος της προηγούμενης κατάστασης, που για κάποιο λόγο φαίνεται να έχει φρακάρει. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις που σφύζουν από ζωή, από δημιουργία. Η δημιουργία, ο έρωτας, η ορμή για εξερεύνηση σε κάθε κατεύθυνση ξεχειλίζουν δημιουργώντας κύματα θετικών ανταποκρίσεων. Όταν αυτό ανακόπτεται μετά από κάποιο διάστημα το διαδέχεται η ανία, η αδιαφορία, η θλιβερή διαπίστωση ενός κόσμου που παραμένει ακίνητος και παγωμένος.

Αυτή η διαδικασία δημιουργικότητας και στασιμότητας έχουν μια διάρκεια χρόνου που ποικίλει. Όταν η δημιουργία επικρατεί όλα λάμπουν, όταν η στασιμότητα απλώνει την ομίχλη της τα πάντα μαραίνονται. Μια σπείρα φωτιάς και πάγου που διαπερνά τα πάντα και που διαπλέκεται σαν ένα ερωτικό αγκάλιασμα, σαν μια πάλη κυριαρχίας που ποτέ δεν έχει νικητή και νικημένο.

Οι αλλαγές, ευχάριστες ή δυσάρεστες, προκαλούν μια ποικιλία αντιδράσεων σε όλους τους κόσμους. Στο μικρόκοσμο της ανθρώπινης ζωής αντιμετωπίζονται αρχικά με μια έντονη καχυποψία. Δικαιολογημένα, διότι η ανθρώπινη ζωή έχει αρκετά κομμάτια που τα έχει καταλάβει η στασιμότητα. Μια στασιμότητα που ανθίσταται σε οποιαδήποτε αλλαγή με σφοδρό τρόπο. Η οποιαδήποτε αλλαγή, πρέπει να καταβάλλει ένα επίπονο κόπο για να επιτύχει κάποια επί μέρους αποτελέσματα. Συμπαγείς περιοχές στασιμότητας, έχουν αποκτήσει δικαιώματα νομιμότητας, τα οποία αρνούνται να παραχωρήσουν. Οι εστίες δημιουργίας είναι σαφώς περιορισμένες και πολλές φορές είναι αναγκασμένες να διεξάγουν ένα ιδιότυπο ανταρτοπόλεμο. Μπορεί ο Ηράκλειτος εμπνευσμένα να συνέλαβε την συνεχή ροή του ποταμιού, αλλά αυτή η ροή στο πλανήτη είναι σαφώς διακοπτόμενη σε μερικές περιοχές ,όπου το ποτάμι έχει να δροσίσει τα χώματα τους πολύ καιρό. Οι άνθρωποι δεν ξεφεύγουν από αυτή την μοίρα. Περιοχές της ύπαρξης τους είναι σκληρές σαν πέτρα και έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο κάποιοι να είναι πλέον εξ ολοκλήρου πετρωμένοι. Θωρακίσεις που ως μόνο σκοπό έχουν να ισχυροποιούν την στασιμότητα, εμφανίζουν την σηπτική εικόνα ενός έλους πάνω στα κορμιά τους, ενώ οι ίδιοι νομίζουν ότι χαίρουν άκρας υγείας. Η στασιμότητα μετατρέπει την έλλειψη καθαρότητας για την κατάσταση μας, σε μια εχθρική συμπεριφορά, που κάποιες φορές οδηγεί σε εγκληματικές πράξεις. Συνολικά οι άνθρωποι έχουμε ανοίξει μια διαρκή αντιπαράθεση με την ροή και την δημιουργία και προτιμούμε να βάλουμε την πολυθρόνα μας στη μέση του ποταμιού και σταυροπόδι να καπνίζουμε την πίπα του εφησυχασμού μας., σκεπτόμενοι ότι όλα βαίνουν καλώς.

Όμως αυτό το άχρονο ποτάμι της διαρκούς ροής και των αλλαγών δείχνει να μην υπολογίζει τις δικές μας στασιμότητες. Μοιάζει να τις θεωρεί φυσικές και αναγκαίες. Ρέει συνεχώς και αλλάζει συνεχώς και είτε το θέλουμε είτε όχι θα σηκώσει την άθλια πολυθρόνα μας και θα την πάει πιο κάτω μαζί με μας και εμείς δίχως να το καταλάβουμε θα βρεθούμε σε κάποιο άλλο σημείο του ποταμού. Στο χρόνο που αυτό θα επιλέξει.

Στη περιορισμένη πραγματικότητα μας μοιάζει κάπως να έχουμε διαλέξει την στασιμότητα για φυσική μας κατάσταση σε πολλά επίπεδα. Να είμαστε ενάντια στη ροή της δημιουργίας. Συζητώντας μεταξύ μας πολλές φορές διαπιστώνουμε ότι ζούμε σε ένα “βάλτο”, όμως αυτό παρόλο που το κατανοούμε, αδυνατεί να μας κινητοποιήσει. Ενώ η η ροή της δημιουργίας δεν βρίσκεται μακριά από μας, βρίσκεται εκεί κοντά μας, δίπλα μας, πολύ συχνά ακούμε τα γέλια του ποταμού για την αδυναμία που δείχνουμε. Όμως εμμένουμε πεισματικά στη στάση μας.

Όμως η αλλαγή θα έρθει ούτως ή άλλως, ήδη είναι εκεί απέναντι και μας κοιτά και θα μαλακώσει τα πετρωμένα κομμάτια μας και όπως πάντα θα μας βρει μοιραίους και έκπληκτους!

Ο Αδελφός Λούσιους έχει ερωτήματα.

 

Ο Αδελφός Λούσιους, ήταν όπως το συνήθιζε κατακλεισμένος από τις ασχολίες που απαιτούσε η εργασία του. Τα προβλήματα σε πολλές περιοχές του πλανήτη δεν σταματούσαν ποτέ, αντιθέτως, συνεχώς είχαν μια τάση να πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Η ευταξία την οποία φανταζόταν το κόμμα του ότι θα επέβαλε, συνεχώς έβρισκε εμπόδια από μια διαφορετική ευταξία που προσπαθούσε να επιβάλλει το κόμμα των εχθρών του. Εδώ και πολύ καιρό, ήταν αλήθεια, ότι είχαν αντίπαλο,που έπρεπε να τον υπολογίσουν σοβαρά και ο οποίος συνεχώς δημιουργούσε παρεμβολές στο οργανωμένο σχέδιο ευταξίας του κόμματος του. Ήταν αρκετά δυσάρεστη αυτή η εξέλιξη. Αρχικά διότι, όταν για καιρό κινείσαι δίχως αξιόμαχο αντίπαλο και ξαφνικά παρουσιάζεται ένας μπροστά σου, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι και στα καλύτερα σου. Έχεις χάσει πρόσωπο αλλά και ότι έχεις υπερτιμήσει τις δυνάμεις σου. Μάλλον για να το πούμε καλύτερα δεν ξέρεις από που σου έχει έρθει η σφαλιάρα. Εντάξει, το παιχνίδι της εξουσίας τις έχει αυτές τις ανατροπές. Όταν είσαι στη κορυφή πολλοί θέλουν να σε ρίξουν και να ανέβουν εκείνοι στο θρόνο, όμως όταν αυτό έρχεται λίγο ξαφνικά σε βρίσκει απροετοίμαστο και οι απώλειες είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι περίμενες.

Όμως στη καθημερινή πραγματικότητα, η εργασία πια δεν είχε ωράριο και έπρεπε να τρέχεις από δω και από εκεί και να μπαλώνεις τρύπες, που δεν κλείνουν ποτέ. Αυτό για τον Αδελφό Λούσιους είχε αρχίσει να γίνεται κάπως κουραστικό. Γιατί μιλώντας κυριολεκτικά αυτή ήταν η εργασία του να μπαλώνει τρύπες που δεν έκλειναν ποτέ. Μπορεί για τους απλούς ανθρώπους να φαίνεται γοητευτικό να γυρίζεις τον κόσμο και την μια μέρα να βρίσκεσαι στο Παρίσι και την άλλη στη Τρίπολη της Λιβύης, να ξημερώνεις στο Ντουμπάι και να κοιμάσαι στο Κίεβο, με ένα ευχάριστο όργιο στα Κέυμαν, όμως όταν αυτό το κάνεις χρόνια, όσες και επιτυχίες και να έχεις είναι κάπως κουραστικό. Ακόμα χειρότερα που τελευταία χρόνια το ισοζύγιο επιτυχιών -αποτυχιών έγερνε στις αποτυχίες, έθετε και κάποια ερωτήματα και στο Αδελφό Λούσιους σε σχέση με την ικανότητα του να έχει αποτελέσματα. Βέβαια αυτή η κάπως περιορισμένη αναποτελεσματικότητα του είχε γίνει αντιληπτή και από τους ανώτερους του αλλά και από τον ίδιο και αυτό ήταν το πλέον δυσάρεστο, διότι σε αυτά τα υψηλά επίπεδα με τα οποία ασχολούμαστε οι αποτυχίες μπορούν να αποβούν πιθανώς και μοιραίες.

Βέβαια η φήμη του Αδελφού Λούσιους ως ικανού μπαλωματή σε τρύπες που ανοιγόκλειναν, δεν ήταν ούτε μικρή, ούτε εφήμερη, αλλά ποτέ δεν γνωρίζεις πότε αυτό θα λάβει ένα τέλος. Δεν ήταν όμως όλα αυτά που τον απασχολούσαν αυτό τον καιρό. Μια αδιόρατη και φευγαλέα ανησυχία τον ταλαιπωρούσε, που δεν είχε σχέση με την εργασία του. Όμως πρέπει να ξεκαθαριστεί τι ήταν αυτό που τον ενοχλούσε και κυρίως πότε το διαπίστωσε.

‘Ήταν λοιπόν ένα ευχάριστο πρωινό σε μια έπαυλη που ατένιζε την θάλασσα στον ιταλικό νότο. Δεν θα αναφερθούμε στη τοποθεσία με ακρίβεια διότι δεν πρέπει. Ο ήρωας μας είχε σηκωθεί από το κρεββάτι του, αφού είχε απολαύσει ένα εξαίρετο πρωινό. Στο κρεββάτι τον κοιτούσε μια πάρα πολύ όμορφη γυναίκα ,της οποίας το όνομα δεν γνωρίζουμε και δεν έχει και καμιά σημασία, την οποία ο Αδελφός Λούσιους είχε -πως να το πούμε αυτό τώρα ευγενικά;- μάλλον μισθώσει να του κάνει παρέα, από ένα τοπικό προαγωγό που απευθύνεται και ασχολείται με την ευχαρίστηση σημαντικών ανδρών στα ταξίδια τους. Ο Αδελφός Λούσιους την αγνοούσε επιδεικτικά καθώς αυτή τον κοιτούσε έκθαμβη, σκεπτόμενη τα χρήματα που αποκόμισε εκείνη την νύκτα, που θα την βοηθούσαν να ζήσει τους επόμενους τρεις μήνες τουλάχιστον. Ο Αδελφός Λούσιους έφτιαχνε την γραβάτα του στον καθρέπτη. Εκείνη λοιπόν την στιγμή βλέποντας τον εαυτόν του στο καθρέπτη τον πλημμύρισαν τα ερωτήματα; Ποια ήταν αυτά ; Θα τα πούμε με την σειρά

Πρώτο ερώτημα: Έχω γεράσει;

Δεύτερο ερώτημα σαν συνέχεια του πρώτου: Πόσο κοντά είναι ο θάνατος μου;

Τρίτο ερώτημα καπάκι με τα προηγούμενα δύο: Τι σκατά κάνω με την ζωή μου;

Κοιτάξτε, ότι και κακό να πούμε για αυτόν τον αξιότιμο κύριο και μπορούμε να πούμε πολλά ,που ούτε ο Ευφράτης δεν μπορούσε να ξεπλύνει πολλές από τις πράξεις του, δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει αυτό που του συμβαίνει. Μπορούμε να τον πούμε κάθαρμα, μισάνθρωπο, χωρίς ίχνος συναίσθησης των πράξεων του στους άλλους, έμμισθο όργανο ενός διεφθαρμένου συστήματος, ρατσιστή, μισογύνη και αυτά θα ήταν τα ελάχιστα, όμως βλάκα δεν μπορούμε να τον πούμε. Κυρίως όμως δεν μπορούμε να μην σεβαστούμε αυτή την χαραμάδα της συνείδησης του που άνοιξε μπροστά σε εκείνο τον καθρέπτη, σε εκείνη την έπαυλη στο ιταλικό νότο. Είναι μια στιγμή που κάποια ερωτήματα που προκύπτουν έχουν μια σημαίνουσα σημασία. Βέβαια δεν έχει καμιά σημασία το τι θα πούμε εμείς, σημασία έχει τι συνέβη σε εκείνον, το μοιραίο αυτό πρωινό, όπου ο Αδελφός Λούσιους βρέθηκε να αντιλαμβάνεται, που οφειλόταν η ανησυχία που ένοιωθε.

Ο Αδελφός Λούσιους, όταν κατακλύστηκε από αυτά τα ερωτήματα έμεινε για μια στιγμή απλώς κάγκελο, που λέει και ο απλός λαός. Διότι δεν ήταν συνηθισμένος να παρεμβαίνουν στη σκέψη του τέτοια ερωτήματα. Δεν τα είχε ποτέ. Έφταιγε ότι παρατήρησε για πρώτη φορά τις μικρές αυτές “σακούλες” κάτω από τα μάτια του; Τις ρυτίδες του; Το πρόσωπο του που ήταν ωχρό και εμφανώς καταβεβλημένο λόγω της ηλικίας του και από την έντονη νύκτα; Το άδειο του βλέμμα; Μήπως είδε το σκληρό πρόσωπο του θανάτου να τον κοιτά μέσα από τον καθρέπτη; Μήπως ένοιωσε ότι ήταν εντελώς άδειος από κάθε περιεχόμενο;

Ανακτώντας μετά από κάποια ώρα την κυριαρχία του απέναντι στη εισβολή του άλλου του εαυτού, ενός εαυτού που ποτέ δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε και ο οποίος του έθετε και ερωτήματα στα οποία δεν μπορούσε να απαντήσει, κάθισε ξέπνοος σε μια άνετη πολυθρόνα στη άκρη του δωματίου, που έβλεπε μια θάλασσα γαλήνια να τον κοιτά κοροϊδευτικά. Ναι ένοιωσε τη θάλασσα να τον κοιτά κοροϊδευτικά. Και εκείνη την στιγμή τον πήραν τα κλάματα.

Ο Αδελφός Λούσιους δεν έκλαιγε ποτέ, έκανε άλλους να κλαίνε και εκείνος γελούσε με το πόσο τους έκανε να αισθάνονται αδύναμοι. Όπως καταλαβαίνουμε όλοι ήταν στα όρια της κατάρρευσης μιας κατάρρευσης που πρώτη φορά αντιμετώπιζε. Γιατί όμως τόσο πολύ τον εξέπληξαν αυτά τα τρία ερωτήματα που του προέκυψαν και τι τον οδήγησαν να καταρρεύσει δίχως ντροπή μπροστά στα μάτια μιας γυναίκας που η χρησιμότητα της για ένα βράδυ δεν είχε καμιά σημασία για εκείνον;

Μπορούμε να κάνουμε αρκετές εικασίες, που θα ήταν και εύλογες, αλλά και εμάς, μας φαίνεται κάπως περίεργη η κατάσταση του. Ίσως γιατί τέτοια ερωτήματα απασχολούν απλούς ανθρώπους συνεχώς και τα αντιμετωπίζουν αξιοπρεπώς, όχι όμως πάντοτε με επιτυχία στο να τα επιλύουν.

Όμως ο Αδελφός Λούσιους δεν είναι απλός άνθρωπος, είναι άνθρωπος στις υψηλές βαθμίδες της πυραμίδας και στο επίπεδο του τέτοια ερωτήματα δεν προκύπτουν συχνά, για να μην ισχυριστούμε ότι δεν προκύπτουν καθόλου.

Ίσως είναι καλύτερο να παρακολουθήσουμε την σκηνή στη ακριβή έπαυλη και να σιωπήσουμε.

Η ανώνυμη γυναίκα ξαπλωμένη ακόμα στο κρεβάτι παρατηρούσε τον αξιοπρεπή κύριο με τον οποίο πέρασε την αδιάφορη ερωτική νύκτα της, που είχε αρκετό χρηματικό κέρδος, να κλαίει, ενόσω κοιτούσε τον εαυτό του στο καθρέφτη. Τώρα βρίσκονταν στη πολυθρόνα και εξακολουθούσε να κλαίει. Σκέφτηκε αυτόματα να σηκωθεί να ντυθεί και να φύγει. Τι την ενδιέφερε το τι έπαθε ο μουρλόγερος ; Αρκετά υπέφερε όλη την νύκτα από τις ιδιοτροπίες του. Όμως εκείνος δεν σταμάταγε να κλαίει και αυτό κάπως την άγγιξε. Όλοι, αλλά κυρίως οι γυναίκες είναι κάπως συμπονετικές, όταν βλέπουν κάποιον να κλαίει. Συνήθως όταν οι άντρες κλαίνε έχουν κάτι το παιδικό, κάτι που θυμίζει ένα μωρό που κλαίει και θέλει να το αγκαλιάσει η μητέρα του και να το παρηγορήσει. Μάλλον αυτό την κράτησε από το να σηκωθεί και να φύγει. Βρέθηκε λοιπόν κοντά του και άρχισε απαλά να παρηγορεί τον Αδελφό Λούσιους, ο οποίος στη κατάσταση που βρισκόταν δεν του έγινε αντιληπτό, το τρυφερό αλλά και το άτοπο για την ιδιοσυγκρασία του περίεργο της σκηνής. Αντιθέτως κλαίγοντας γοερά έγειρε στη αγκαλιά της και στηρίχτηκε πάνω της.

Μια ανθρώπινη στιγμή. Δίχως πολλά λόγια. Δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, από πολύ διαφορετικούς κόσμους, βρέθηκαν κάπως κοντά έξω από καθιερωμένα δεδομένα τους. Δίχως όφελος, απλώς ένας άντρας που έκλαιγε και μια γυναίκα που τον παρηγορούσε.

Ο Αδελφός Λούσιους κάποια στιγμή έπαψε να κλαίει και με τα μάτια κάτω από κάποια ντροπή που ένοιωθε για την κατάσταση του γύρισε προς την γυναίκα και της είπε :

-Ευχαριστώ.

Η γυναίκα ντύθηκε και έφυγε βουβά από το δωμάτιο. Τίποτα άλλο δεν έγινε, τίποτε άλλο δεν ειπώθηκε εκτός από αυτό το απλό Ευχαριστώ.

Ο Αδελφός Λούσιους έμεινε με τον εαυτό του και τις σκέψεις του, τις οποίες ειλικρινά δεν γνωρίζουμε ποιες ακριβώς ήταν. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι κτύπησε το τηλέφωνο του και δυστυχώς το σήκωσε δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ήταν το γνωστό νούμερο . Τον ενημέρωσαν ότι μια εκεχειρία ανάμεσα σε δύο μέρη εμπλεκομένων στη Μέση Ανατολή είχε παραβιαστεί. Ένα ελικόπτερο θα προσγειωνόταν σε μισή ώρα στη έπαυλη για να τον πάει στο πλησιέστερο αεροδρόμιο. Οι υπηρεσίες του ήταν απαραίτητες άμεσα, χωρίς χρονοτριβή.

Τι έγιναν τα ερωτήματα που προέκυψαν στο Αδελφό Λούσιους και σε τι οφειλόταν η κάπως παρατεταμένη κατάρρευση του, δεν διασαφηνίστηκε. Μήπως του προέκυψαν και άλλα πιο επιτακτικά ερωτήματα ; Ούτε και αυτό είναι γνωστό. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μετά από κάποιες ώρες βρέθηκε στη Τζέντα να μιλά αραβικά και να προσπαθεί να μπαλώσει ανοικτές τρύπες.

Ίσως στο μέλλον να μάθουμε κάτι περισσότερο.

Εκτοπισμός-Λιμός-Γενοκτονία.

 

Πολλοί άνθρωποι ενοχλούνται με το να μιλάς και ασχολείσαι συνεχώς με τις ίδιες δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν φταίνε, κατά την γνώμη τους, οι δυσάρεστες καταστάσεις, όσο εκείνος που εστιάζεται σε αυτές. Ειδικά, όταν αυτές οι θλιβερές στιγμές, που τις περισσότερες φορές είναι και άκρως δυσεπίλυτες, έχουν παγκόσμια απήχηση. Μια τέτοια ζούμε εδώ και αρκετό καιρό στη Γάζα.

Είναι σίγουρο ότι η Γάζα δεν είναι πρωτότυπη, παρόλες τις ιδιαιτερότητες της, όσο αφορά το δράμα της. Η ανθρωπότητα έχει ιδιαίτερη ικανότητα να παράγει τέτοιου είδους δράματα, όπως και να τα σβήνει από την μνήμη της όσο πιο γρήγορα μπορεί. Δεν αντέχει να βλέπει τον εαυτό της, με το χειρότερο πρόσωπο που μπορεί να παρουσιάσει. Δεν αντέχει την αδράνεια της σε μαζικά εγκλήματα, δεν αντέχει να συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να απαρνηθεί την βαρβαρική όψη της, που φροντίζει  να αποκρύπτει από τον εαυτό της. Προτιμά να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της, ότι προοδεύει και να αναζητά κάποιους να ξεπλύνουν τις ντροπές της, λες και αυτοί που μπορούν να το κάνουν αυτό, είναι κάποιοι άγγελοι που είναι έξω από αυτή και τις συνήθειες της.

Λίγο ως πολύ, όλοι έχουν κάποια γνώση για το δράμα της Γάζας. Κάποιοι χαίρονται, κάποιοι λυπούνται και κάποιοι αδιαφορούν, διότι δεν τους αφορά. Κάποιοι σκέφτονται, ότι καλό είναι να τελειώσει όσο πιο γρήγορα μπορεί το δυσάρεστο, για να περάσουμε στη επόμενη μέρα, όπου μια ωραία Ριβιέρα θα ξεπηδήσει μέσα από τα ερείπια της Γάζας, για να αρχίσουν να βγάζουν κέρδος, πάνω σε μια γη που έχει χιλιάδες νεκρούς, νέους, γέρους και παιδιά. Όσοι θα κτίσουν αυτή την “όμορφη” Ριβιέρα, δεν τους απασχολούν τέτοιου είδους μικρο-προβλήματα.

Ο κατάλογος των ενόχων αυτής της ιστορίας είναι τόσο μακρύς, που απαιτούνται τόμοι ολόκληροι για να τους συμπεριλάβουν και η υπηκοότητα τους ανήκει σε πολλά μέρη του πλανήτη. Εμφανείς και αφανείς, σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα, αλλά και απλοί πολίτες, ο καθένας έχει την δικαιολογία του για την συμμετοχή του σε κάτι, που όσοι το ζουν και θα βγουν ζωντανοί από αυτό, θα είναι αδύνατο να το ξεχάσουν.

Σε παλαιότερες εποχές που τα τεχνολογικά θαύματα δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένα, οι σφαγές δεν πέρναγαν ζωντανά από τα μάτια των ανθρώπων. Τις άκουγαν μέσα από αφηγήσεις. Σήμερα που οι εικόνες σε ζωντανή ροή ελέγχουν την ζωή του πλανήτη, έχουμε την “ευτυχία” να ζήσουμε το δράμα ζωντανά και σε λεπτομέρειες και όχι μόνο αυτό της Γάζας, αλλά όλα τα δράματα που εξελίσσονται αυτή την στιγμή στο πλανήτη. Με αυτό τον τρόπο “ικανοποιημένοι” από την ενημέρωση που μας παρέχεται απλόχερα, γινόμαστε και συμμέτοχοι. Διότι όταν ξέρεις, ότι σε δυο πόρτες παρακάτω, από την γειτονιά σου, παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα, άνθρωποι ακρωτηριάζονται από βόμβες μεγάλης ισχύος, περιοχές και οικογένειες έξαφνα εξαφανίζονται, σαν να μην έχουν υπάρξει ποτέ, όπως και να το κάνεις, νοιώθεις ενημερωμένος και συμμέτοχος στο πόνο και στο έγκλημα. Δεν έχει καμιά σημασία, αν νοιώθεις μαλάκας, ανήμπορος, φοβισμένος στο έλεος των θηρίων, που διεκδικούν το δικαίωμα να αποκαλούνται άνθρωποι.

Αυτό που σου λένε αυτές οι εικόνες είναι ότι, φίλε μου, με την στάση είτε θέλεις είτε όχι, πρέπει να αποδεχτείς ότι είσαι μέρος μιας ανθρωπότητας, όπου δεν ελέγχεις τίποτα από όσα διαδραματίζονται, απλά όμως πρέπει να τα παρακολουθείς, σαν αδρανής μάζα. Αν αντιδράσεις θα φας το ξύλο που σου αναλογεί, θα φυλακιστείς, θα σου αφαιρεθεί ο λόγος, διότι ο ρόλος σου σε αυτό το θλιβερό αιματοβαμμένο “θεατρικό”, δεν είναι καν του κομπάρσου, αλλά ενός άβουλου θεατή, που δεν έχει καν πληρώσει εισιτήριο.

Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που έχουμε δημιουργήσει μέσα στους αιώνες της ύπαρξης μας; Πως την αντέχουμε;

Όσα εγκλήματα διαπράττονται στη Γάζα με την ανοχή ενός μεγάλου τμήματος των πολιτικών ηγεσιών, των αραβικών κρατών, των υπερδυνάμεων αυτού του πλανήτη, σε κάνουν να σκέφτεσαι, ότι το αύριο, στο βαθμό που θα υπάρξει, δεν θα διέπεται πια από κανένα κανόνα. Όσοι και όποιος έχει την ισχύ, θα μπορεί να επιβάλλει μια κόλαση, για την οποία δεν θα χρειάζεται να δώσει αναφορά πουθενά. Είναι η μετατροπή της ανθρώπινης ύπαρξης σε ύπαρξη δίχως καμιά αξία και άξια αναφοράς. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να δοθεί μια λύση για την Γάζα, με όποιο τρόπο. Τους ενοχλεί την ησυχία της ζωής τους. Μιλάτε όλο για αυτό λένε, ασχολείστε με το τι γίνεται στη Γάζα, σαν να μην υπάρχουν άλλα προβλήματα . Σαν να μην υποφέρουν άλλοι άνθρωποι. Μήπως έχει κάποιο δίκιο και η άλλη πλευρά ; Τα ακούμε όλοι αυτά καθημερινά και πολλές φορές οι διάλογοι αυτοί δεν καταλήγουν όμορφα.

Τι πρέπει να κάνουμε; Τους ανήξερους, τους αδιάφορους, να περιμένουμε την απόγνωση και τον πόνο να φτάσει στο κατώφλι μας για να τον κατανοήσουμε ; Αυτό που συμβαίνει, δεν έχει κόκκο ανθρωπιάς.

Γιατί ακόμα και αν η χαμάς αποτελεί δικαιολογία για την γενοκτονία που έχουν εξαπολύσει οι “περιούσιοι”, το έγκλημα έχει κτυπήσει ταβάνι, για να το δικαιολογήσεις και η θρησκευτική περιτύλιξη του μόνο πικρά γέλια μπορεί να προκαλέσει. Καμιά θρησκευτική διδασκαλία δεν ευνοεί την εξολόθρευση ενός λαού μέσα από τον λιμό και τον θάνατο. Στη πραγματικότητα όσοι το κάνουν με την πρόφαση της θρησκείας, το κάνουν αποκλειστικά για λόγους που αφορά το όφελος των ίδιων . Εδώ, ανεξάρτητα ποιος πιστεύει και ποιος όχι και σε τι, πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά και ανθρώπινα, υπάρχει ο νόμος της αξίας της ζωής ,που όταν τον καταστρατηγείς με τρόπο άθλιο, είσαι απλά ένοχος. Και όσο σε μεγαλύτερη έκταση, εξασκείς αυτή την καταστρατήγηση, τόσο περισσότερο ένοχος είσαι. Δεν είμαστε ανθρώπινες ζωές, αντικείμενα στη παρανοϊκή όρεξη του καθενός. Είμαστε ανθρώπινες ζωές με αξία και όταν αυτό καταργείται, τότε γινόμαστε μια ζούγκλα όπου τίποτα δεν έχει πλέον αξία, παρά μόνο η ισχύς.

Η Γάζα και όσα συμβαίνουν στη γη και στους ανθρώπους της, είναι το πεδίο που οι αξίες του ανθρώπου περνούν δοκιμασία για την αντοχή τους. Ο δρόμος που θα ακολουθήσουν δεν είναι καθόλου ξεκάθαρος. Αν ηττηθούν, τότε δημιουργείται μια βάση για να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα. Τα κοινωνικά συμβόλαια, τα κεκτημένα, τις ουμανιστικές προσδοκίες, ακόμα και τα δημοκρατικά πολιτεύματα, με την μορφή που τα γνωρίσαμε, δεν νομίζω ότι θα διατηρήσουν την μορφή που μέχρι τώρα γνωρίσαμε.

Εκεί που το αναίσχυντο θα επιβληθεί δίχως να τιμωρηθεί, εκεί και παντού το αύριο θα ξεπροβάλλει με το πλέον σκιερό πρόσωπό του.

Διαπιστώσεις.

 

Ξέρω, ότι είναι πολύ κουραστικό να μιλάς συνεχώς για θλιβερά πράγματα. Ο άνθρωπος του παρόντος, προτιμά ότι είναι δυσάρεστο, είτε να μην συζητείται, είτε να συζητείται λίγο. Η ζωή έχει γίνει περίπλοκη και αγχωτική, τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται στις ζωές των ανθρώπων και δεν φαίνεται να έχουν κάποια λύση, με αποτέλεσμα και το παραμικρό που προστίθεται αποτελεί πηγή μεγαλύτερου άγχους. Έτσι, μερικές φορές προτιμάς να μην ακούς, να μην βλέπεις, να μην ασχολείσαι. Άλλωστε μήπως έχεις και την παραμικρή δυνατότητα, ακόμα και αν θελήσεις να επιλύσεις κάτι; Στη πραγματικότητα οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες ακόμα και σε προβλήματα που σε αφορούν άμεσα. Το άλγος της ζωής το χειρίζονται καλύτερα άνθρωποι που είναι αισιόδοξοι, που οι συνθήκες ζωής τους για κάποιο λόγο δεν είναι τόσο ασφυκτικές, που πιστεύουν ότι έχουν τρόπους να επιλύσουν τα προβλήματα τους. Που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει δυνατότητες, ότι τα πράγματα περνάνε από τα χέρια του και μπορεί να βρει τις κατάλληλες λύσεις. Αυτό μπορεί και να ισχύει σε αρκετές των προσωπικών υποθέσεων.

Όμως στη πολιτική ζωή, υπάρχουν δυνάμεις που κινούν τα νήματα των κοινωνιών, σε άλλα πλαίσια, που ορίζουν προς τα που θα κινηθούν τα παγκόσμια θέματα. Εκεί ο απλός άνθρωπος δεν έχει καμιά πρόσβαση. Εκεί ο άνθρωπος είναι ένας απλός παρατηρητής. Εκεί οι αποφάσεις παίρνονται από άλλους και ενώ σε αφορούν άμεσα και σου επηρεάζουν την ζωή σου σε όλους σχεδόν τους τομείς, κανείς δεν σου ζητά την έγκριση ή έστω την γνώμη σου.

Αυτή η ελίτ των ανθρώπων που παίρνει αποφάσεις συνολικά για τον κόσμο, ερήμην του κόσμου, δεν απολογείται σε κανένα παρά μόνο στο εαυτό της . Από που έχει αντλήσει ένα τέτοιο δικαίωμα; Ποιος την ελέγχει; Ποιος μπορεί να την δικάσει; Ποιος μπορεί να την σταματήσει να παίρνει αποφάσεις που οδηγούν χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπους στο τάφο;

Αυτή η ελίτ δεν απολογείται στη πραγματικότητα σε κανένα. Είναι διαχωρισμένη σε φατρίες, με διαφορετική προοπτική διοίκησης του πλανήτη.

Ένα κλειστό κύκλωμα ανθρώπων που δρουν στο σκοτάδι και μάχονται για την κυριαρχία του κόσμου. Ο πλανήτης για αυτούς είναι μια τεράστια σκακιέρα και οι άνθρωποι του πλανήτη είναι τα πιόνια τους. Πιόνια σημαντικά όσο εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους, στις άγνωστες μάχες που δίνουν μεταξύ τους από τους πύργους τους. Αλώβητοι οι ίδιοι σε ένα μεγάλο βαθμό, μια που δεν ανακατεύονται στα πραγματικά πεδία των μαχών, δέχονται ή δίνουν κτυπήματα, σε ένα παιχνίδι που παίζεται διαχρονικά και τους όρους του, το καθορίζουν οι ίδιοι και οι πράκτορες τους που εκτελούν τις διαταγές τους.

Ένα κατά βάση νοητικό και άκαρδο παιχνίδι κυριαρχίας.

Η κυνικότητα των αποφάσεων τους, προξενεί την απορία σε όλους εμάς τους απλούς θνητούς, που κυρίως προσπαθούμε λανθασμένα να κατανοήσουμε τις πράξεις της ελίτ, κυρίως ως αποτέλεσμα οικονομικών συμφερόντων τους. Οικονομικά συμφέροντα υφίστανται και είναι μεγάλα, αλλά μπορούν άραγε μόνο αυτά να δικαιολογήσουν σε βάθος τις πράξεις τους; Αμφιβάλλω σοβαρά.

Όλοι εμείς για αυτούς τους ανθρώπους, όπως και να λέγονται, είμαστε στη πραγματικότητα άνευ ουδεμίας σημασίας. Οι ζωές μας, όταν καταστρέφονται από τις κινήσεις τους, δεν τους ενδιαφέρουν. Οι πόνοι μας τους κάνουν να γελούν, ο θάνατος μας μαζικά τους προκαλεί μια στιγμιαία ενόχληση, ίσως γιατί τους χαλάει ένα μέρος της εικόνας τους, που πάντα πρέπει να δείχνει συμπονετική. Πάντα έχουν τις δικαιολογίες τους που είναι αρκετά ευρηματικές είναι αλήθεια και ανανεώνονται καθημερινά από ένα στόλο τεχνικών τους, ειδικευμένο στη κοινωνική μηχανική ελέγχου των πληθυσμών. Διότι η συναίνεση μας, όσο πιο οικειοθελής είναι, τόσο καλύτερα βολεύει τα σχέδια τους. Ακόμα και η όποια δυσαρέσκεια μας πρέπει να είναι εντός ενός πλαισίου καθορισμένου, με σαφή όρια, ειδάλλως μας περιμένει η φυλακή και η εξαφάνιση.

Χαρακτηρίζουν εύκολα ομάδες δυσαρεστημένων πολιτών ως τρομοκρατικές, αναρχικές, εχθρούς της τάξης, με σκοπό αυτοί, που είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες του πλανήτη, να χρήζονται υπερασπιστές του κοινωνικού συμφέροντος.

Αυτοί που πραγματικά τρομοκρατούν με τις πράξεις τους, τις διαρκείς εξαγγελίες τους για πυρηνικό πόλεμο, αυτοί που κάνουν γενοκτονίες, αυτοί που μας ωθούν σε μια σταδιακή εξαθλίωση, αυτοί που μονότονα από τα μέσα τους, μας έχουν σε καθεστώς τρόμου, με τους στρατούς τους να εξοντώνουν ανελέητα πληθυσμούς, κατορθώνουν να εμφανίζονται σαν εκείνοι που μας υπερασπίζονται. Όταν όμως υπάρχει ενεργή αντίδραση σε όλα αυτά,τότε εύκολα υπάρχει ο χαρακτηρισμός του τρομοκράτη.

Μια μεγαλειώδης αντιστροφή της πραγματικότητας, που σου νοθεύει την καθαρότητα του να διακρίνεις την αλήθεια από το ψέμα, που προσπαθεί να σε καταστήσει ένα άβουλο δούλο ανίκανο για το οτιδήποτε και για οποιαδήποτε αντίδραση. Είναι πραγματικά “θαυμαστά” τα βέβηλα παιχνίδια των εξουσιαστών αυτού του κόσμου.

Στη πραγματικότητα όλος ο πλανήτης επιδιώκεται να “κοιμηθεί” στη αγκαλιά των νοσηρών σχεδίων αυτών των ανθρώπων, που όντας ανήθικοι οι ίδιοι φροντίζουν να μιλάνε με όρους ηθικής και συμπόνοιας. Νοιάζονται για την δυστυχία που έχουν εξαπολύσει στη Παλαιστίνη, νοιάζονται για το αν θα υπάρξει παύση πυρός στη Ουκρανία, νοιάζονται για την Συρία και για αυτό έβαλαν ένα παρανοϊκό να την διοικεί, νοιάζονται για το Σουδάν, για την Αφρική, που πεινάνε χιλιάδες παιδιά. Νοιάζονται για όλους και για όλα, αλλά περισσότερο νοιάζονται για αυτό που οι ίδιοι θέλουν και επιθυμούν,που δεν έχει σχέση με αυτά που λένε ότι νοιάζονται. Νοιάζονται για την επικράτηση τους και μόνο. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς τα προσχήματα στις δικές τους βδελυρές επιδιώξεις.

Τι να πεις; Μακάρι να υπάρχει κάποιος θεός να τους συμπονέσει, γιατί η δική μας κατανόηση τελείωσε. Γιατί δεν μπορείς να συμπονάς ή έστω να δικαιολογείς νεκρούς στη ψυχή ανθρώπους. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθείς να μην καταντήσεις σαν και αυτούς.

Γιατί όπως λέει ο Robert Heinlein “μην προσπαθείς να μάθεις το γουρούνι να τραγουδά, γιατί και και εσύ χάνεις το χρόνο σου και το γουρούνι ενοχλείται”.

Είναι σίγουρο ότι όλα τα προηγούμενα δεν είναι ούτε άγνωστα, ούτε ακατανόητα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να δυσκολέψουν από τις ακραίες αποφάσεις αυτών των ανθρώπων, παρά να έχουν κάποια βελτίωση. Οι μάχες που οι άρχοντες των ελίτ δίνουν μεταξύ τους είναι σε ένα κομβικό σημείο. Αυτό που μέχρι χτες γνωρίζαμε σαν κοινωνικό συμβόλαιο φαίνεται να ανατρέπεται ριζικά. Τα πολιτειακά συστήματα που διαχειρίζονταν μέχρι χτες τις κοινωνίες, ρέπουν συνεχώς σε μια δημοκρατική διαχείριση που συρρικνώνεται, φαίνεται να μην μπορούν να διαχειριστούν τα καινούργια δεδομένα με τις ελευθεριότητες που παρείχαν στο παρελθόν. Ο πολυ-πολικός κόσμος θέτει καινούργιες επιταγές, άρα οι αντιδικίες προσλαμβάνουν διαφορετικό περιεχόμενο. Καινούργια μέτωπα και συμμαχίες δημιουργούνται. Οι συνθήκες απαιτούν ανθρώπους όλο και περισσότερο αμοραλιστές, χωρίς ίχνος ντροπής για τις πράξεις τους .

Όσοι μέχρις χτες ησύχαζαν, διότι θεωρούσαν ότι η κοινωνική ζωή, διατηρούσε μια υποτιθέμενη τάξη, τώρα πρέπει να αντιληφθούν, ότι αυτή η τάξη, αν ποτέ υπήρξε, τώρα πλέον δεν είναι δεδομένη. Είμαστε σε ένα περιβάλλον πολέμου. Ενός πολέμου που μπορεί εύκολα να μας αφανίσει όλους.

Σε θλιβερές εποχές, όπως αυτή που διανύουμε, θα ήταν καλό και πρέπον, να διαχωρίσουμε την θέση μας ριζικά από εκείνους που επιδιώκουν να κάνουν την ζωή μας μια κόλαση με τον ψεύτικο μανδύα ότι ζούμε στο παράδεισο. Τα ψέματα και οι αυταπάτες, πρέπει να λάβουν ένα τέλος. Μια καθαρότητα, του τι επιτέλους συμβαίνει, πρέπει να γίνει οδηγός για την ζωή μας!

Το Ισραήλ είναι κράτος που έχει διεθνή ασυλία ;

 

Το Ισραήλ αμύνεται απέναντι στους “τρομοκράτες” με τις σφεντόνες. Το απειλούν οι πέτρες, τα λάστιχα που καίγονται. Το απειλούν οι κραυγές των παλαιστινίων. Το απειλούν τα πιτσιρίκια και οι μεγάλοι. Το απειλούν και τα βρέφη. Όταν το Ισραήλ αμύνεται στο πεδίο της μάχης υπάρχουν νεκροί, πολλοί νεκροί, μεγάλοι, παιδιά ακόμα και μωρά. Δεν είναι όμως Ισραηλίτες οι νεκροί. Παρόλο που το Ισραήλ αμύνεται, όλοι οι νεκροί είναι από την απέναντι μεριά. Με την μεριά αυτών που το Ισραήλ αποκαλεί “τρομοκράτες”. Όλοι οι νεκροί είναι Παλαιστίνιοι . Είναι πολλοί οι νεκροί και μάλλον τις επόμενες μέρες θα είναι ακόμα περισσότεροι. Αλλά και οι τραυματίες είναι μόνο “τρομοκράτες”. Και αυτοί είναι πολλοί, χιλιάδες.

Για το Ισραήλ δεν παίζουν ρόλο τα νούμερα των νεκρών και των τραυματιών, γιατί το Ισραήλ αμύνεται και όταν αμύνεται, πρέπει όλοι να κάνουμε σιωπή. Έχει ντε φάκτο δίκιο, γιατί αμύνεται. Οι απέναντι είναι ντε φάκτο οι κακοί της ιστορίας.

Το Ισραήλ αμύνεται με τον στρατό του. Απέναντι δεν έχει αντίπαλο ένα στρατό. Έχει τύπους που είναι ξυπόλητοι και με παντόφλες και πολύχρωμα ρούχα. Αλλά απειλείται και όταν το Ισραήλ απειλείται, δεν έχει σημασία μάλλον ποιος είναι απέναντι του, ούτε έχει σημασία τι οπλισμό κατέχει. Σημασία έχει μόνο η άμυνα του Ισραήλ. Άρα ότι κάνει είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Και όλοι πρέπει να καταλαβαίνουμε το δίκιο του, αλλά κυρίως να δικαιολογούμε ότι κάνει.

Το Ισραήλ έχει επιβάλλει εμπάργκο στη Γάζα και  οδηγεί εκατομμύρια να πεθάνουν από πείνα και δίψα. Το Ισραήλ δεν αφήνει κανένα να πλησιάσει την Γάζα. Συλλαμβάνει σε διεθνή ύδατα αποστολές που πάνε να προσφέρουν κάποια βοήθεια. Δεν θέλει να υπάρξει βοήθεια. Το Ισραήλ θέλει να πεθάνουν όλοι, αν αυτό είναι δυνατόν, από πείνα και δίψα. Οι ηγέτες του το δηλώνουν αυτό απερίφραστα στα κανάλια. Ακόμα και αν αυτοί που θα πεθάνουν είναι μωρά. Το Ισραήλ διαπράττει ανοικτά μια γενοκτονία. Το Ισραήλ ζήλεψε την δόξα των ναζί με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που σε αυτά μαρτύρησε. Περίεργη κάπως φιλοδοξία αυτή.

Γιατί το Ισραήλ είναι ένα περίεργο κράτος, σε μια περίεργη περιοχή, με περίεργους άρχοντες και με αρκετά περίεργα γούστα, από ότι φαίνεται. Βέβαια έχει και ισχυρούς συμμάχους και όταν έχεις τόσο ισχυρούς συμμάχους, μπορείς και εσύ να μιλάς αλλιώς. Όχι μόνο να μιλάς, αλλά και να κάνεις αυτό που θέλεις χωρίς να περιμένεις συνέπειες.

Παρακολουθούμε χρόνια τώρα μια τραγική ιστορία σε ατελείωτες συνέχειες και δυστυχώς με απίστευτο αριθμό νεκρών. Είναι σαν όλα αυτά να συμβαίνουν σε κάποιο άλλο πλανήτη και το ζήτημα να μην μας αφορά καθόλου. Μια που οι νεκροί δεν είναι δικοί μας και η τραγωδία παίζεται αρκετά μακριά από την αυλή μας. Δεν φαίνεται κάποιο τέλος, αντίθετα μάλλον, η συνέχεια μέλλεται πιο ζοφερή.

Αυτοί που μπορούν να σταματήσουν το κακό ,δεν μιλούν ή μιλούν υποτονικά. Γιατί φοβούνται. Φοβούνται τις συνέπειες και το τι θα σημαίνει για αυτούς το σπάσιμο της συμμαχίας με το περιούσιο κράτος και τους ισχυρούς συμμάχους του. Είναι μια δειλή και ένοχη σιωπή, βουτηγμένη σε συμφέροντα και θλιβερές επιλογές. Οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος έκανε ανάλογες ενέργειες, απροκάλυπτους φόνους σε τέτοια κλίμακα εναντίον άμαχου πληθυσμού, σε δημόσια θέα, θα είχε κινητοποιήσει άτεγκτους μηχανισμούς καταστολής και ποινών. Για το Ισραήλ όμως, δεν υπάρχει τέτοια εκδοχή , ούτε τέτοιος φόβος.

Θα θέλαμε να ξέραμε: Είναι το Ισραήλ κράτος που έχει διεθνή ασυλία για τις πράξεις του ; Το ξέρουμε αλλά θα μας ανακούφιζε να το πείτε κιόλας, έτσι όταν βλέπουμε τα αίσχη που διαπράττει να τα δικαιολογούμε με την ασυλία του. Έτσι και αυτό, το Ισραήλ δηλαδή, να μπορεί πιο απερίσπαστο να διαπράξει ακόμα μεγαλύτερα.

Είναι γνωστό, ότι μέσα στους κόλπους αυτού του επικίνδυνου κράτους, όλες οι φωνές δεν είναι ίδιες. Αρκετές πρέπει να πονάνε για τις πράξεις των αρχόντων τους και να θλίβονται για την ανθρώπινη κατακραυγή που επιρρίπτεται στα κεφάλια τους, ενώ αυτοί δεν ευθύνονται. Είναι καλό να εξαιρεθούν από την όποια κριτική. Δυσδιάκριτοι μέσα στο πλήθος, ζούνε το δικό τους δράμα και το στίγμα που τους προσάπτουν για το θάρρος της γνώμης τους. Όλο το Ισραήλ δεν είναι ίδιο, ούτε ανέχεται στο ίδιο βαθμό την καταφανή αδικία που διαπράττεται.

Οι εικόνες που περνάνε μπροστά στα μάτια μας, μας προσβάλλουν και μας εξοργίζουν. Σε κάποιο μέτρο μόνο μπορούμε να αντιληφθούμε τον πόνο αυτών των ανθρώπων, που καθημερινά θάβουν νεκρούς, που είναι οι πατεράδες, οι μανάδες, τα παιδιά τους, οι φίλοι τους και οι σύντροφοι τους. Και δεν είναι οι μόνοι σε αυτόν τον θλιβερό πλανήτη, που καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια, να αποδείξει, ότι δεν μπορεί να καταπνίξει τα πιο ρυπαρά του ένστικτα. Έτσι, καθημερινά, είμαστε υποχρεωμένοι να συμμετέχουμε και να γινόμαστε σιωπηλοί μάρτυρες στη φρίκη. Στη φρίκη που δεν έχει τέλος.!!!!

Το Ισραήλ αποφάσισε ότι θέλει να περάσει την σκοτεινή νύκτα της ψυχής του και θέλει να κάνει αυτή την  νύκτα σκοτεινή  για όλη την ανθρωπότητα.

Αναταράξεις.

Μια από τις πλέον κυρίαρχες ψευδαισθήσεις των ανθρώπων είναι η πεποίθηση ότι μπορούν να ζουν με ασφάλεια. Αν και ποτέ δεν μπορέσαμε να ζήσουμε με ασφάλεια και ησυχία, όμως πάντοτε αυτός ήταν ο στόχος. Ένας ψευδαισθητικός στόχος στη πραγματικότητα. Ένας ζωντανός πλανήτης που συνεχώς αλλάζει και διαμορφώνει το κοινωνικό του γίγνεσθαι από τις βουλήσεις των κατοίκων του δεν μπορεί να ζει σε ηρεμία. Ειδικά όταν οι κάτοικοι του είναι εκ φύσεως με ροπή σε μια επιθετική αντιμετώπιση όλων ενάντια σε όλους.

Ακόμα και όταν οι αντίθετες ευγενείς τάσεις υπάρχουν, βρίσκονται διαρκώς εν αμύνει, σε αυτό το κυρίαρχο ρεύμα της επιθετικότητας, που δίνει τον ρυθμό με τον οποίο θα κινηθούν τα πράγματα. Όμως, παραδόξως, όλοι επιζητούν ιδεατά την ασφάλεια, την ηρεμία, τον τρόπο να περάσουν την ζωή τους δίχως τον άμεσο κίνδυνο να την χάσουν για τον κάθε σοβαρό ή ανόητο λόγο.

Έτσι, αν θελήσουμε να κοιτάξουμε την ιστορία μας, ο πόλεμος κυρίως ήταν η μόνιμη συντροφιά μας. Οι στιγμές της κοινωνικής ειρήνης είναι στη πραγματικότητα ελάχιστες και τον περισσότερο καιρό θρηνούμε τις εκατόμβες των νεκρών μας. Όταν ξεσπά ο πραγματικός πόλεμος, όλοι ξεχνάμε ότι το προηγούμενο διάστημα τον προετοιμάζαμε στη ουσία μέσα μας και στις πολεμικές σχέσεις που αναπτύσσουμε μεταξύ μας. Είμαστε σε πόλεμο με όλους τους άλλους και με τον εαυτό μας .Έχουμε εθιστεί σε αυτό το δηλητήριο και πια μας αρέσει.

Μπορούμε εύκολα να αποδώσουμε ευθύνες σε άτομα που εκφράζουν με συμπυκνωμένο τρόπο αυτό που εμείς οι ίδιοι είμαστε στη καθημερινή ζωή μας με τρόπο πιο αδιόρατο. Όμως πίσω από τους μεγάλους στρατηλάτες των πολέμων, πίσω από τα γεράκια των επιτελείων, πίσω από τους στρατιώτες που εγκληματούν στα πεδία των μαχών, τους πολιτικούς που παίρνουν τις αποφάσεις, υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει όλους αυτούς με εμάς. Όλοι μας πίνουμε από το ίδιο δηλητήριο, η ποσότητα διαφέρει.

Πως έχουμε βρεθεί εκεί στη άκρη της αβύσσου, διαχρονικά, φλερτάροντας συνεχώς με το κενό και την καταστροφή ;

Αν το σκεφτούμε, κάποτε στα βάθη της ιστορίας μας ως είδος, αντιμετωπίσαμε ένα πολύ δύσκολο δίλημμα. Το δίλημμα ήταν με πιο τρόπο θα μπορούσαμε να λύσουμε τις αντιθέσεις μας. Γιατί οι αντιθέσεις προκύπτουν σε όλα τα επίπεδα και είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει. Είμαστε ίδιοι αλλά δεν είμαστε όμοιοι. Είμαστε άνθρωποι, αλλά με μεγάλη ποικιλομορφία στο τρόπο που βλέπουμε την ζωή. Είμαστε πολύ διαφορετικοί στις επιδιώξεις μας και στις ικανότητες, στη ικανότητα που έχει ο καθένας να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Δυστυχώς δεν είμαστε ίσοι. Έχουμε διαφορετικά χρώματα. Όμως όλοι δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως να αναπνέουμε, κανείς μας δεν έχει φτερά και όταν αγαπάμε η αγάπη μας γλυκαίνει με τον ίδιο τρόπο. Κατανοούμε όλοι την συμπόνοια, αλλά δεν μας δονούν τα ίδια πράγματα. Κάποιοι είναι ευλαβείς και κάποιοι είναι βέβηλοι. Κάποιοι είναι όμορφοι και κάποιοι άσημοι. Όμως όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει φόβος……

Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα δημιουργούν αντιθέσεις και δεν αναφέραμε την ειδική αντιμετώπιση που έχει ο καθένας μας απέναντι στα συμφέροντα του.

Πως θα μπορούσαμε να λύσουμε τις αντιθέσεις που προκύπτουν από όλα αυτά;

Ας υποθέσουμε, όταν μας προέκυψαν όλα αυτά καθίσαμε να σκεφτούμε σοβαρά το τι θα πρέπει να κάνουμε. Θα ρωτήσαμε τους σοφούς της εποχής και θα πήραμε την γνώμη τους, θα μιλήσαμε το θέμα με τους οικείους μα και τους φίλους μας, με τις κοινότητες που ανήκαμε. Ας υποθέσουμε ότι ταλανιστήκαμε να βρούμε λύση.

Όμως κάλλιστα μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποιος στη πρώτη αντίθεση που είχε με κάποιον συνάνθρωπο του, σήκωσε το πρώτο κόκκαλο που βρήκε πρόχειρο και του έσπασε το κεφάλι και μετά ένοιωσε ικανοποίηση. Τότε οι άλλοι θα τον κοίταξαν και αντί να νοιώσουν αποστροφή, άναψε μια λάμπα στο κεφάλι τους και είπαν : να πως λύνονται οι αντιθέσεις. Όχι βέβαια με αυτά τα λόγια, ίσως με μουγκρητά, αλλά το όλο συμβάν μας έδωσε την κατεύθυνση που τόσο καλά γνωρίζουμε. Κάποιοι θα σοκαρίστηκαν.

Κάποιοι πολύ ψαγμένοι θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι το πνεύμα της κακίας έτυχε εκείνη την στιγμή να κάνει την βόλτα του από την περιοχή και έδωσε την έμπνευση του στο άνθρωπο που είχε την αντίθεση του με τον συνάνθρωπο του.

Ότι και να σκεφτούμε σίγουρα θα πέσουμε έξω. Όμως όπως και να έχει κάποτε πήραμε μια απόφαση. Ακόμα και αν κάποιοι διαφώνησαν και πρότειναν να το δούμε το ζήτημα όχι ριζικά επιθετικά αλλά πιο ανθρώπινα, η γνώμη τους δεν εισακούστηκε. Η ανθρωπότητα έμαθε να λύνει τις διαφορές της με ριζικά επιθετικό τρόπο.

Εκείνοι που διαφώνησαν είναι σίγουρο ότι πήγα σε διαφορετικό χωριό να παίξουν με τα κουβαδάκια τους και την ανθρώπινη αντίληψη τους . Με την στάση τους όμως άφησαν μια προοπτική διαφορετική, ότι οι αντιθέσεις δεν πρέπει να λύνονται με την βία και ότι κάποτε η ανθρωπότητα θα μπορούσε να κατανοήσει ότι αυτός ο τρόπος που διάλεξε δεν ήταν ο ενδεδειγμένος.

Η ανθρωπότητα συνέχισε την πορεία της έχοντας μόνιμα αυτό το δίλημμα και τους τρόπους που πρότειναν οι γεννήτορες της. Είναι σαφές ότι δεν το έλυσε ποτέ. Πάντοτε στα χρόνια που έχει διανύσει, οι δύο λύσεις την συνόδευαν, αν και η λύση στο δίλημμα πέρασε κυρίως στα χέρια εκείνων που πίστευαν και πιστεύουν ότι ο τύπος με το κόκκαλο ήταν ο πιο αποτελεσματικός. Οι υπόλοιποι είναι κυρίως οι γραφικοί που συνήθως είναι εκείνοι που μονίμως τρώνε το περισσότερο ξύλο και για να περάσουμε στη τωρινή εποχή τους πυραύλους στο κεφάλι τους.

Όμως αν θελήσουμε να είμαστε ειλικρινείς και εκείνοι που υποστήριζαν και υποστηρίζουν ένα πιο ανθρώπινο και ειρηνικό τρόπο να λύνονται οι αντιθέσεις, μερικές φορές κοιτάζουν με την άκρη του ματιού τους την απεχθή για αυτούς επιλεγμένη λύση και σκέφτονται: Ρε φίλε, μήπως οι αντιθέσεις δεν λύνονται με τον τρόπο που προτείνουμε και μήπως ο τύπος με το κόκκαλο είχε κάποιο δίκιο;

Στη τελική δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι τα διλήμματα και οι αντιθέσεις συνοδεύουν την ζωή και την εμπλουτίζουν και κάποια εξ αυτών μπορεί και να μη μπορεί να λυθούν, γιατί εμείς ακόμα δεν είμαστε άξιοι να τα λύσουμε. Όμως δεν θα πρέπει να τα ξεχνάμε και να τα αφήνουμε κρυμμένα στα συρτάρια μας, θεωρώντας ότι εκείνο που μέχρι τώρα κάνουμε είναι εκείνο που είναι και το σωστό. Συνεχώς παλεύουμε με αυτά και η στάση μας κάθε στιγμή φτιάχνει ένα αποτέλεσμα.

Το Λάθος.

 

Σίγουρα ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή είναι να παραδεχτείς ότι κάνεις λάθος. Απαιτεί η παραδοχή του λάθους, μια ειδικού τύπου γενναιότητα, η οποία δυστυχώς είναι δυσεύρετη. Εξαιτίας αυτής της δυσκολίας, τις περισσότερες φορές, τα λάθη έχουν μια αυξάνουσα τάση χιονοστιβάδας, που απειλεί να πνίξει εκείνον που τα κάνει. 

Υπάρχουν δύο περιπτώσεις όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση: να μην καταλαβαίνεις ότι έχεις κάνει λάθος και να σε παρασέρνει το κύμα της διαδοχικότητας των λαθών, είτε να το καταλαβαίνεις και να προσπαθείς απεγνωσμένα να τα συγκαλύψεις. Στη δεύτερη περίπτωση αρχίζεις να σχετίζεσαι αναγκαστικά με την πανουργία. Καταφεύγεις στη πανουργία, γιατί προφανώς δεν θέλεις να εκτεθείς στη κριτική που σου εξασκεί ο εαυτός σου και το περιβάλλον σου και με κάποιο τρόπο προσπαθείς να βγεις ξανά δημόσια σαν ικανός ενώ δεν είσαι Αν έχεις ένα άλλοθι στη πρώτη περίπτωση, επειδή δεν καταλαβαίνεις το τι κάνεις, στη δεύτερη δεν έχεις κανένα και βυθίζεσαι σε μια σκοτεινιά.

Μιλώντας ρεαλιστικά όλοι μας κάνουμε λάθη. Φαίνεται ότι υπάρχει μια αναγκαιότητα για την ύπαρξη των λαθών μέσα στη στη ζωή μας . Μας κάνουν κατά τι σοφότερους στο βαθμό που μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε θετικά και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Πράγμα που όπως φαίνεται δεν είναι καθόλου εύκολο. Προφανώς τα λάθη έχουν και αυτά τις διαβαθμίσεις τους.

Λάθη κάνουν τα πρόσωπα, λάθη κάνουν οι διευθυντές αυτού του κόσμου, τα κράτη, λάθη κάνει η κοινωνία. Άλλα είναι τραγικά και δεν επιδέχονται διόρθωση, άλλα είναι λόγω απειρίας, άλλα προκαλούνται από λανθασμένες πεποιθήσεις, άλλα δημιουργούνται μέσα σε συνθήκες που μας ξεπερνούν και άλλα είναι παγίδες που μας στήνει η ζωή για να μας τεστάρει και να μας εξελίξει. Όμως ότι και διαβάθμιση και αν έχουν, πάντα καταλήγουν πάντα στις συνέπειες που έχουν και στη παραδοχή τους ή μη. Πρέπει να τα αναγνωρίσεις εσύ, εγώ, αυτός\ αυτή, αυτοί, και να προσπαθήσεις γενναία να αποδεχτείς και τις συνέπειες τους. Αν δεν το κάνεις, τότε περνάς σε διαφορετική πίστα και τουλάχιστον θα πρέπει να το συνειδητοποιείς.

Όπως καταλαβαίνουμε το πεδίο των λαθών είναι άπειρο και ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχε μια ιστορία των λαθών αποκλειστικά, αν και κάτι τέτοιο θα ήταν ένα έργο στα όρια του ανέφικτου.

Τα λάθη που έχουν μεγάλη σημασία, είναι εκείνα που γίνονται από πρόθεση και σε βάρος της κοινωνίας των ανθρώπων. Βέβαια θα μου πείτε αυτά δεν τα ονομάζουμε λάθη αλλά εγκλήματα. Όμως εντέλει λάθη είναι, διότι στη τελική άνθρωποι τα κάνουν, που έχουν χάσει τον δρόμο τους και έχει συσκοτιστεί η συνείδηση τους. Πίσω από την γενοκτονία στη Παλαιστίνη, στο άσκοπο πόλεμο της Ουκρανίας, στη συγκάλυψη της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη, με θύματα παιδιά και ουκ έστι τέλος….πίσω από όλα αυτά, υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν κάνει τραγικά λάθη και έχουν πάρει αποφάσεις αποσιώπησης σχετικά με αυτά, τα οποία προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα εμφανίσουν είτε ως αναγκαίες κινήσεις, είτε σαν γεωπολιτικές αποφάσεις, είτε σαν κακούς χειρισμούς. Σε όλες αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχει καμιά αναγνώριση του λάθους, αντιθέτως γίνεται προσπάθεια δικαιολόγησης και αποσιώπησης. Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο, ούτε πρωτότυπο. Προκαλεί όμως απέχθεια στους ανθρώπους, διότι είναι εξόφθαλμο και στερείται μιας στοιχειώδους γενναιότητας αναγνώρισης της λανθασμένης κίνησης αλλά και συναίσθησης σε σχέση με το αποτέλεσμα της.

Όμως, ενώ είναι εύκολο να διακρίνεις το επιβλαβές λάθος, όταν δεν το κάνεις ο ίδιος, είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις, ποια είναι τα δικά σου λάθη, που πιθανώς έχουν συμβάλλει στη δημιουργία λαθών σε τέτοια μεγάλη κλίμακα. Εκεί υπάρχει μεγάλη συσκότιση ηθελημένη ή μη.

Τι ωθεί τους ανθρώπους να έχουν μια επαναλαμβανόμενη αλληλουχία, στη διάρκεια της ζωής τους, λαθών ;

Είμαστε προβληματικά μοντέλα από το “εργοστάσιο” κατασκευής μας ;

Οι αρχές μας είναι προβληματικές;

Η αυτοσυνείδηση μας είναι περιορισμένων δυνατοτήτων;

Φταίει η ανατροφή μας και τα κοινωνικά μας συστήματα;

Μήπως κάποιος εξωτερικός παράγοντας κρυφός, που αγνοούμε, μας διαστρέφει την κρίση μας, για δικούς τους ανεξιχνίαστους λόγους;

Υπάρχει λύτρωση από το λάθος ή τουλάχιστον περιορισμός του; ‘Η είμαστε αιώνια καταδικασμένοι στη κόλαση του;

Μια άποψη λέει ότι τα λάθη σου οφείλεις να τα αγαπάς. Είναι μια ενδιαφέρουσα άποψη, διότι δίνει μια προοπτική διαφορετική. Το να αγαπάς το λάθος σου δεν σημαίνει ότι το εγκρίνεις. Σημαίνει ότι δεν σε βάζει σε ένα περιβάλλον όπου σφυροκοπάς τον εαυτό σου για την ανικανότητα σου να μην κάνεις λάθη. Δεν ανοίγεις πόλεμο μαζί του. Εννοεί μάλλον ότι το βλέπεις, το καταλαβαίνεις και προσπαθείς να μη το κάνεις ξανά. Έτσι βελτιώνεσαι. Παραδέχεσαι ότι δεν είσαι τέλειος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι άχρηστος. Δουλεύεις τον εαυτόν δηλαδή και τον κάνεις κατά τι καλύτερο. Φαντάζει εύκολο, αλλά δεν είναι όταν προσπαθήσεις να το κάνεις. Έχει κόπο και απαιτεί να μην είσαι εγωιστής και συμφεροντολόγος. Θέλει να έχεις κάποιες αρχές δουλεμένες και να είσαι ειλικρινής.

Αρκούν όλα αυτά για την αποφυγή του λάθους; Δεν είμαι σίγουρος.

Αυτό που με πείθει πολύ περισσότερο, τουλάχιστον προσωπικά, είναι ότι τα λάθη προέρχονται από μια ατελή γνώση του τι είναι σωστό, τι είναι ορθό. Η έλλειψη γνώσης του σωστού, προεξοφλεί την ύπαρξη του λάθους. Όσο βρισκόμαστε πλησίον του σωστού, τόσο διασφαλίζουμε ότι θα κάνουμε λιγότερες λανθασμένες κινήσεις.

Η εποχή μας, με κάποιο τρόπο συσκοτίζει το τι είναι σωστό, άρα μας δίνει το περιθώριο να ωραιοποιούμε τα λάθη μας και κατά συνέπεια μας αποτρέπει από να τα παραδεχτούμε. Όσο ανεβαίνουμε στη κλίμακα εκείνων των κινήσεων που είναι σαφώς λανθασμένες αλλά βαρύνουσας σημασίας, τόσο μεγαλύτερη γίνεται αυτή συσκότιση, γιατί τα συμφέροντα μεγαλώνουν και μεγαλώνουν μαζί τους και οι επιπτώσεις, άρα απαιτούνται μεγαλύτερες δικαιολογήσεις .

Πίσω από αυτό το θέατρο των λαθών σε μεγάλη και μικρή κλίμακα κρύβεται η αντίληψη, που δυστυχώς έχει παγιωθεί, ότι ο άνθρωπος είναι ο μοναδικός κριτής του εαυτού του, άρα μόνος αυτός μπορεί να κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος. Ένας ακραίος ατομισμός δηλαδή, που κολακεύει τον εαυτό του, χαμένος στη ιδιωτεία του. Εκεί το καθρέφτισμα των κινήσεων και των συνεπειών τους, αποκτούν ένα χαρακτήρα αυτοεπιβεβαίωσης, αφού όσοι μπορούν να σε κρίνουν, ακόμα και η συνείδηση σου, είναι εξορισμένοι και άχρηστοι. Σαφώς αυτή στάση για τα μεγάλα λάθη που διαπράττονται μέσα στη ανθρωπότητα είναι ακραία επικίνδυνη. Αλλά και τους απλούς ανθρώπους τους αποκόπτει την δυνατότητα να προάγουν τον εαυτό τους ειλικρινά.

“Αν κλείσεις τη πόρτα σε όλα τα λάθη, η αλήθεια θα μείνει απέξω”

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

Στη κορυφή της πυραμίδας υπάρχει πόλεμος.

 

Τα μηνύματα είχαν έρθει πολύ καιρό πριν. Κανείς δεν ήθελε να τα ακούσει. Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Όλοι συνηθίζουμε να κλείνουμε τα αυτιά μας, όταν χτυπάνε οι καμπάνες, ότι “στραβά αρμενίζουμε και όχι δεν είναι στραβός ο γιαλός”. Η έπαρση είναι πάντα κακός σύμβουλος, όταν είσαι καβάλα στο άλογο και νομίζεις ότι όλα τα κάνεις σωστά. Ποτέ δεν τα κάνεις όλα σωστά, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει τις περισσότερες φορές. Ακόμα περισσότερο, όταν κινείσαι αποκλειστικά συμφεροντολογικά, αγνοώντας ότι υπάρχει τριγύρω σου. Η ποιότητα της σκέψης και της δράσης των ανδρών και των γυναικών της εξουσίας, που κινούν τα μεγάλα παιχνίδια, είναι γνωστό εδώ και καιρό, ότι δεν είναι στο καλύτερο επίπεδο, όμως και πάλι το να αγνοείς το προφανές δεν απαιτεί τόσο μεγάλη οξυδέρκεια και ευφυΐα.

Ήταν γύρω στο1990, όταν το άρμα της Παγκοσμιοποίησης είχε αρχίσει την τρελή του πορεία για τη κατάκτηση του πλανήτη. Όλοι τότε πίστευαν ότι η ιστορία είχε τελειώσει και η αυτοκρατορία θα ήταν ο επόμενος πολύ εύκολος στόχος. Μια αυτοκρατορία που θα σάρωνε κάθε αντίπαλο, μια που όλοι οι υποτιθέμενοι αντίπαλοι της σερνόντουσαν στο χώμα και το αφήγημα που εξέπεμπαν οι υποτιθέμενοι μελλοντικοί αυτοκράτορες φαινόταν το μόνο που θα μπορούσε να έχει ισχύ.

Συνήθως σε τέτοιες στιγμές ο πόλεμος έρχεται σαν μια άμεση συνέπεια, διότι ισχύς δίχως πόλεμο είναι λόγια του αέρα. Όμως, όταν κάνεις πολέμους, θα πρέπει να τους κερδίζεις και όχι να τους χάνεις και αυτή ήταν η πρώτη “μικρή” λεπτομέρεια, που έπαιξε το ρόλο της. Όλους τους πολέμους που εξαπέλυσε η Παγκοσμιοποίηση, δεν τους κέρδισε, αντιθέτως, τους έχασε και χάνοντας τους, έχασε μαζί και την ευκαιρία να κερδίσει τους στόχους της. Στη πραγματικότητα δημιούργησε ένα χάος,αλλά και μια διευρυνόμενη αντιπάθεια προς το πρόσωπο της. Δεν είχε αυτό το δικαίωμα,αλλά ούτε και οι προθέσεις της είχαν κάποια στοιχειώδη ευγένεια. Η γη είναι πολύ μεγάλη, οι πληθυσμοί πολύ ιδιαίτεροι και ο σεβασμός των υποτιθέμενων κατακτητών σε αυτούς πολύ λίγος.

Έτσι όπου και αν πήγαν, έσπειραν ανέμους, θέρισαν θύελλες, δημιούργησαν τραύματα επί πτωμάτων και γύρισαν πίσω κατά βάση με άδεια χέρια. Όλοι το διαπίστωναν αυτό αλλά και κανείς δεν ήταν ικανός να φέρει αντίρρηση, γιατί όλους τους είχε μαγέψει το αφήγημα μιας παγκόσμιας κυριαρχίας.

Όταν έσκασε η οικονομική κρίση του 2008, κάποιοι άρχισαν να αμφιβάλλουν σοβαρά για την επιτυχία του εγχειρήματος και κράτησαν τις αποστάσεις τους. Η πλαστή ευημερία που απολάμβανε ο δυτικός κόσμος απέκτησε ρωγμές που δεν μπορούσαν να κρυφτούν πίσω από τα κούφια λόγια και τα οράματα μεγαλείου. Μια σειρά από χώρες είδαν μπροστά τους την χρεωκοπία μεταξύ των οποίων και η χώρα μας. Έπρεπε να σωθούν οι τράπεζες και τα έωλα αφηγήματα και το μάρμαρο έπρεπε να το πληρώσουν τα κατώτερα στρώματα κοινωνιών, που είχαν μάθει να αναπαύονται μέσα στα ψέματα.

Οι ελίτ τους συστήματος έχουν εμπειρία να σουλουπώνουν τα λάθη τους. Σπασμωδικές αντιδράσεις ανυπακοής και αντίδρασης εύκολα πνίγηκαν με κόστος κυρίως για τους αδύναμους. Όμως ο συμπαγής πυρήνας της παγκοσμιοποίησης εξακολούθησε να πιστεύει ότι όλα μπορούσαν ακόμα να διευθετηθούν. Μπορούσαν; Μάλλον όχι. Έτσι όμως πίστευαν.

Κάποιοι από τους από τους κεντρικούς παίκτες είδαν ότι η ιστορία δεν πήγαινε σε καλό δρόμο και άρχισαν να σκέφτονται διαφορετικά. Ήταν οι καλοί ;

Προς Θεού όχι. Δεν ήταν οι καλοί, απλώς κατάλαβαν, ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, πιθανώς με λιγότερο κόστος και με λιγότερο μεγαλείο. Ακραίες συντηρητικές δυνάμεις στη βάση τους, στηριγμένες σε πιο πατροπαράδοτες συνταγές διακυβέρνησης, παρελθούσες μεν, ίσως όμως πιο ασφαλείς ως προς τα αποτελέσματα τους. Με διαφορετικό λόγο και έκφραση που πατούσε σε αφηγήσεις θλιβερών εποχών. Τα μεγάλα σχίσματα δυστυχώς δεν κλείνουν ποτέ και οι ηττημένοι, αλλά όχι εξαφανισμένοι του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στελέχωσαν τους αμφισβητούντες και επανήλθαν με ελαφρώς διαφορετικό προσωπείο για να ρεφάρουν.

Παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνολογίας σε όλους τους τομείς και την καταρράκωση των ηθικών δομών μιας κοινωνίας. Πρώτα έρχεται η ισοπέδωση και στη συνέχεια έρχονται οι κατασκευαστές της καινούργιας πραγματικότητας για να κτίσουν. Εκείνοι που εξακολουθούσαν να έχουν το όραμα της παγκοσμιοποίησης βλέποντας ότι άρχισε να δημιουργείται ένα αντίπαλο δέος, αποφάσισαν να ρίξουν κάποια χαρτιά στο τραπέζι που προφανώς θεωρούσαν ότι θα έγερναν την πλάστιγγα στη μεριά τους. Κάποια από αυτά τα χαρτιά ήταν: εξωφρενικούς δικαιωματισμούς, που καταργούν την κοινή λογική, επικίνδυνους ιούς σε μυστικά εργαστήρια, καραντίνες σε παγκόσμιο επίπεδο, αποθέωση της οικονομικής εξάρτησης κρατών και πολιτών, πολέμους και εθνοκαθάρσεις κυρίως όμως την συσκότιση της πραγματικότητας σε τέτοιο βαθμό που η αναζήτηση της αλήθειας να εμφανίζεται σαν μια άσκοπη περιπέτεια.

Όσοι αντιδρούν στο παράλογο δέχονται επιπλήξεις και περιθωριοποιούνται. Οποιαδήποτε αμφισβήτηση σωστή ή υπερβολική στιγματίζεται ως συνωμοσιολογία. Από κοντά όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να  αποκόπτουν οποιοδήποτε διάλογο σε όποια βαθμίδα της πυραμίδας και αν ανήκει .

Η συσκότιση πάντα ευνοεί τις δυνάμεις εκείνες που θέλουν να αναπαράγουν το παρελθόν, επειδή θεωρούν ότι ήταν καλύτερο και πιο τακτοποιημένο. Σαν να μην έχουμε φτάσει σε αυτό το χυδαίο παρόν επειδή ένα χυδαίο παρελθόν είχε ήδη αποτύχει.

Όμως δυστυχώς σε αυτόν τον όμορφο αλλά θλιβερό από την άποψη της ποιότητας πλανήτη μας, έχουμε κάποιες “αρχές” που δεν μπορούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας. Η έλλειψη ιστορικής μνήμης μας εμποδίζει μόνιμα να δούμε τις παγίδες που κάθε εποχή έχει ετοιμάσει για να πέσουμε μέσα τους . Οι οποίες δεν τόσο διαφορετικές κάθε φορά.

Επιστρέφοντας το βλέμμα μας εκεί ψηλά στη κορυφή, εκεί που παίρνονται οι σημαντικές αποφάσεις για όλους μας, βλέπουμε λοιπόν να μορφοποιούνται δύο στρατόπεδα, εκεί που μέχρι εκείνη την στιγμή υπήρχε μόνο ένα.

Η παγκοσμιοποίηση να βρίσκεται μπροστά σε ένα κόσμο πολυ-πολικότητας αντίθετο με τις επιδιώξεις της και ένα αντίθετο στρατόπεδο που θέλει να επιστρέψει στο έθνος-κράτος με ελαφρώς παγκόσμιες βλέψεις. Τι ωραίο μπλέξιμο!

Με πολιτικούς όρους θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι ο ακραίος φιλελευθερισμός με δημοκρατικό μετα-μοντέρνο προσωπείο συγκρούεται με σφοδρότητα με την ακρο-δεξιά εκδοχή του.

Εμφανίζονται και οι δύο να διαφωνούν στα περισσότερα, εκτός από την αγάπη τους να κυβερνήσουν αυτό τον κόσμο. Σε αυτό δεν διαφωνούν καθόλου και είναι διατεθειμένοι στο όνομα αυτής της αγάπης να διαλύσουν τον αντίπαλο τους εκμηδενίζοντας ο ένας το σχέδιο του άλλου.

Ο καθένας έχει τους οπαδούς του σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνίας, έχουν φροντίσει με επιμέλεια για αυτό. Όποιος νικήσει σε αυτή την ιδιότυπη, αλλά αιματηρή, είναι αλήθεια σύγκρουση, θα χωρίσει ή θα ενοποιήσει τον κόσμο, σύμφωνα με τις προθέσεις του. Και οι δύο φροντίζουν να υπερτονίζουν τα θετικά σημεία της στάσης τους και να κρύβουν τα αρνητικά. Άλλωστε έχουν κοινό που χρειάζεται να φροντίσουν, που επάνω του θα κτίσουν τον κόσμο τους, έτσι δεν μπορούν να το αγνοούν τουλάχιστον προσχηματικά. Επί του παρόντος κερδίζουν οι παρελθοντολόγοι της Άκρας-Δεξιάς.

Αυτό το κοινό τώρα που αποτείνονται, είναι επίσης διατεθειμένο, συνεπές με τον ρόλο του, κάθε στιγμή να πρέπει να επιλέγει κάποιον από τους δύο. Επειδή τώρα αυτό το κοινό, δεν έχει κάτι τι δικό του να προτείνει, επιλέγει με βάση ότι καλύτερο του εντυπωσιάζει την όραση του και το κάνει να αισθάνεται περισσότερο ασφαλές. Μετακινείται έτσι συνεχώς, πέρα-δώθε σαν το εκκρεμές, όπου φυσάει ο άνεμος δηλαδή και όπου βλέπει κάποιος από τους δύο αντιπάλους να έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να επιβληθεί.

Συμπερασματικά, παρακολουθούμε μια σύγκρουση, ένα πόλεμο στη κορυφή της πυραμίδας του κόσμου μας, για την κυριαρχία επί του κόσμου, όχι για το όφελος του κόσμου, αλλά για το όφελος αποκλειστικά εκείνων που συμπλέκονται.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να μας αφορά και ακόμα καλύτερα δεν θα έπρεπε να είχαμε επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο με τέτοιο περιεχόμενο. Αντιθέτως, με παρρησία συμμετέχουμε.

Αυτό όμως είναι ένα διαφορετικό παραμύθι που μπορεί να το αφηγηθούμε κάποτε, ένα άλλο κρύο βράδυ του χειμώνα δίπλα στο τζάκι.