Ξέρω, ότι είναι πολύ κουραστικό να μιλάς συνεχώς για θλιβερά πράγματα. Ο άνθρωπος του παρόντος, προτιμά ότι είναι δυσάρεστο, είτε να μην συζητείται, είτε να συζητείται λίγο. Η ζωή έχει γίνει περίπλοκη και αγχωτική, τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται στις ζωές των ανθρώπων και δεν φαίνεται να έχουν κάποια λύση, με αποτέλεσμα και το παραμικρό που προστίθεται αποτελεί πηγή μεγαλύτερου άγχους. Έτσι, μερικές φορές προτιμάς να μην ακούς, να μην βλέπεις, να μην ασχολείσαι. Άλλωστε μήπως έχεις και την παραμικρή δυνατότητα, ακόμα και αν θελήσεις να επιλύσεις κάτι; Στη πραγματικότητα οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες ακόμα και σε προβλήματα που σε αφορούν άμεσα. Το άλγος της ζωής το χειρίζονται καλύτερα άνθρωποι που είναι αισιόδοξοι, που οι συνθήκες ζωής τους για κάποιο λόγο δεν είναι τόσο ασφυκτικές, που πιστεύουν ότι έχουν τρόπους να επιλύσουν τα προβλήματα τους. Που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος έχει δυνατότητες, ότι τα πράγματα περνάνε από τα χέρια του και μπορεί να βρει τις κατάλληλες λύσεις. Αυτό μπορεί και να ισχύει σε αρκετές των προσωπικών υποθέσεων.
Όμως στη πολιτική ζωή, υπάρχουν δυνάμεις που κινούν τα νήματα των κοινωνιών, σε άλλα πλαίσια, που ορίζουν προς τα που θα κινηθούν τα παγκόσμια θέματα. Εκεί ο απλός άνθρωπος δεν έχει καμιά πρόσβαση. Εκεί ο άνθρωπος είναι ένας απλός παρατηρητής. Εκεί οι αποφάσεις παίρνονται από άλλους και ενώ σε αφορούν άμεσα και σου επηρεάζουν την ζωή σου σε όλους σχεδόν τους τομείς, κανείς δεν σου ζητά την έγκριση ή έστω την γνώμη σου.
Αυτή η ελίτ των ανθρώπων που παίρνει αποφάσεις συνολικά για τον κόσμο, ερήμην του κόσμου, δεν απολογείται σε κανένα παρά μόνο στο εαυτό της . Από που έχει αντλήσει ένα τέτοιο δικαίωμα; Ποιος την ελέγχει; Ποιος μπορεί να την δικάσει; Ποιος μπορεί να την σταματήσει να παίρνει αποφάσεις που οδηγούν χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπους στο τάφο;
Αυτή η ελίτ δεν απολογείται στη πραγματικότητα σε κανένα. Είναι διαχωρισμένη σε φατρίες, με διαφορετική προοπτική διοίκησης του πλανήτη.
Ένα κλειστό κύκλωμα ανθρώπων που δρουν στο σκοτάδι και μάχονται για την κυριαρχία του κόσμου. Ο πλανήτης για αυτούς είναι μια τεράστια σκακιέρα και οι άνθρωποι του πλανήτη είναι τα πιόνια τους. Πιόνια σημαντικά όσο εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους, στις άγνωστες μάχες που δίνουν μεταξύ τους από τους πύργους τους. Αλώβητοι οι ίδιοι σε ένα μεγάλο βαθμό, μια που δεν ανακατεύονται στα πραγματικά πεδία των μαχών, δέχονται ή δίνουν κτυπήματα, σε ένα παιχνίδι που παίζεται διαχρονικά και τους όρους του, το καθορίζουν οι ίδιοι και οι πράκτορες τους που εκτελούν τις διαταγές τους.
Ένα κατά βάση νοητικό και άκαρδο παιχνίδι κυριαρχίας.
Η κυνικότητα των αποφάσεων τους, προξενεί την απορία σε όλους εμάς τους απλούς θνητούς, που κυρίως προσπαθούμε λανθασμένα να κατανοήσουμε τις πράξεις της ελίτ, κυρίως ως αποτέλεσμα οικονομικών συμφερόντων τους. Οικονομικά συμφέροντα υφίστανται και είναι μεγάλα, αλλά μπορούν άραγε μόνο αυτά να δικαιολογήσουν σε βάθος τις πράξεις τους; Αμφιβάλλω σοβαρά.
Όλοι εμείς για αυτούς τους ανθρώπους, όπως και να λέγονται, είμαστε στη πραγματικότητα άνευ ουδεμίας σημασίας. Οι ζωές μας, όταν καταστρέφονται από τις κινήσεις τους, δεν τους ενδιαφέρουν. Οι πόνοι μας τους κάνουν να γελούν, ο θάνατος μας μαζικά τους προκαλεί μια στιγμιαία ενόχληση, ίσως γιατί τους χαλάει ένα μέρος της εικόνας τους, που πάντα πρέπει να δείχνει συμπονετική. Πάντα έχουν τις δικαιολογίες τους που είναι αρκετά ευρηματικές είναι αλήθεια και ανανεώνονται καθημερινά από ένα στόλο τεχνικών τους, ειδικευμένο στη κοινωνική μηχανική ελέγχου των πληθυσμών. Διότι η συναίνεση μας, όσο πιο οικειοθελής είναι, τόσο καλύτερα βολεύει τα σχέδια τους. Ακόμα και η όποια δυσαρέσκεια μας πρέπει να είναι εντός ενός πλαισίου καθορισμένου, με σαφή όρια, ειδάλλως μας περιμένει η φυλακή και η εξαφάνιση.
Χαρακτηρίζουν εύκολα ομάδες δυσαρεστημένων πολιτών ως τρομοκρατικές, αναρχικές, εχθρούς της τάξης, με σκοπό αυτοί, που είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες του πλανήτη, να χρήζονται υπερασπιστές του κοινωνικού συμφέροντος.
Αυτοί που πραγματικά τρομοκρατούν με τις πράξεις τους, τις διαρκείς εξαγγελίες τους για πυρηνικό πόλεμο, αυτοί που κάνουν γενοκτονίες, αυτοί που μας ωθούν σε μια σταδιακή εξαθλίωση, αυτοί που μονότονα από τα μέσα τους, μας έχουν σε καθεστώς τρόμου, με τους στρατούς τους να εξοντώνουν ανελέητα πληθυσμούς, κατορθώνουν να εμφανίζονται σαν εκείνοι που μας υπερασπίζονται. Όταν όμως υπάρχει ενεργή αντίδραση σε όλα αυτά,τότε εύκολα υπάρχει ο χαρακτηρισμός του τρομοκράτη.
Μια μεγαλειώδης αντιστροφή της πραγματικότητας, που σου νοθεύει την καθαρότητα του να διακρίνεις την αλήθεια από το ψέμα, που προσπαθεί να σε καταστήσει ένα άβουλο δούλο ανίκανο για το οτιδήποτε και για οποιαδήποτε αντίδραση. Είναι πραγματικά “θαυμαστά” τα βέβηλα παιχνίδια των εξουσιαστών αυτού του κόσμου.
Στη πραγματικότητα όλος ο πλανήτης επιδιώκεται να “κοιμηθεί” στη αγκαλιά των νοσηρών σχεδίων αυτών των ανθρώπων, που όντας ανήθικοι οι ίδιοι φροντίζουν να μιλάνε με όρους ηθικής και συμπόνοιας. Νοιάζονται για την δυστυχία που έχουν εξαπολύσει στη Παλαιστίνη, νοιάζονται για το αν θα υπάρξει παύση πυρός στη Ουκρανία, νοιάζονται για την Συρία και για αυτό έβαλαν ένα παρανοϊκό να την διοικεί, νοιάζονται για το Σουδάν, για την Αφρική, που πεινάνε χιλιάδες παιδιά. Νοιάζονται για όλους και για όλα, αλλά περισσότερο νοιάζονται για αυτό που οι ίδιοι θέλουν και επιθυμούν,που δεν έχει σχέση με αυτά που λένε ότι νοιάζονται. Νοιάζονται για την επικράτηση τους και μόνο. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς τα προσχήματα στις δικές τους βδελυρές επιδιώξεις.
Τι να πεις; Μακάρι να υπάρχει κάποιος θεός να τους συμπονέσει, γιατί η δική μας κατανόηση τελείωσε. Γιατί δεν μπορείς να συμπονάς ή έστω να δικαιολογείς νεκρούς στη ψυχή ανθρώπους. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθείς να μην καταντήσεις σαν και αυτούς.
Γιατί όπως λέει ο Robert Heinlein “μην προσπαθείς να μάθεις το γουρούνι να τραγουδά, γιατί και και εσύ χάνεις το χρόνο σου και το γουρούνι ενοχλείται”.
Είναι σίγουρο ότι όλα τα προηγούμενα δεν είναι ούτε άγνωστα, ούτε ακατανόητα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να δυσκολέψουν από τις ακραίες αποφάσεις αυτών των ανθρώπων, παρά να έχουν κάποια βελτίωση. Οι μάχες που οι άρχοντες των ελίτ δίνουν μεταξύ τους είναι σε ένα κομβικό σημείο. Αυτό που μέχρι χτες γνωρίζαμε σαν κοινωνικό συμβόλαιο φαίνεται να ανατρέπεται ριζικά. Τα πολιτειακά συστήματα που διαχειρίζονταν μέχρι χτες τις κοινωνίες, ρέπουν συνεχώς σε μια δημοκρατική διαχείριση που συρρικνώνεται, φαίνεται να μην μπορούν να διαχειριστούν τα καινούργια δεδομένα με τις ελευθεριότητες που παρείχαν στο παρελθόν. Ο πολυ-πολικός κόσμος θέτει καινούργιες επιταγές, άρα οι αντιδικίες προσλαμβάνουν διαφορετικό περιεχόμενο. Καινούργια μέτωπα και συμμαχίες δημιουργούνται. Οι συνθήκες απαιτούν ανθρώπους όλο και περισσότερο αμοραλιστές, χωρίς ίχνος ντροπής για τις πράξεις τους .
Όσοι μέχρις χτες ησύχαζαν, διότι θεωρούσαν ότι η κοινωνική ζωή, διατηρούσε μια υποτιθέμενη τάξη, τώρα πρέπει να αντιληφθούν, ότι αυτή η τάξη, αν ποτέ υπήρξε, τώρα πλέον δεν είναι δεδομένη. Είμαστε σε ένα περιβάλλον πολέμου. Ενός πολέμου που μπορεί εύκολα να μας αφανίσει όλους.
Σε θλιβερές εποχές, όπως αυτή που διανύουμε, θα ήταν καλό και πρέπον, να διαχωρίσουμε την θέση μας ριζικά από εκείνους που επιδιώκουν να κάνουν την ζωή μας μια κόλαση με τον ψεύτικο μανδύα ότι ζούμε στο παράδεισο. Τα ψέματα και οι αυταπάτες, πρέπει να λάβουν ένα τέλος. Μια καθαρότητα, του τι επιτέλους συμβαίνει, πρέπει να γίνει οδηγός για την ζωή μας!
