Ο γέρος του βουνού χάιδεψε το πυκνό του μούσι και σκέφτηκε:
“Όλα είναι μάταια;”
Με το που έκανε αυτή την σκέψη κατάλαβε αμέσως ότι δεν ήταν σε καλό δρόμο
“Από που ξεφύτρωσε αυτή η σκέψη;” σκέφτηκε.
Δεν το ανακάλυψε πρώτη φορά αυτός, αλλά πολλές σκέψεις έρχονται από το πουθενά, σαν να ντύνουν μια διάθεση του εαυτού, που προσπαθεί να βρει μια έκφραση. Αν την πάρεις στα σοβαρά, τότε δίνεις όνομα στη διάθεση σου και την κάνεις πραγματική. Της δίνει περιεχόμενο, ακόμα και αν δεν αντιπροσωπεύει την διάθεση σου πλήρως ,αλλά ακόμα και αν, είναι μια περαστική διάθεση που σε λίγο δεν θα θέλει να εκφραστεί, γιατί θα έχει χαθεί. Παροδικότητα διαθέσεων λέγεται το άθλημα, που δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα στους Ολυμπιακούς αγώνες, όμως είναι ένα άθλημα πολύ γνωστό σε όλους τους ανθρώπους, αν και όχι πολύ καταγεγραμμένο στη συνείδηση τους.
Ο γέροντας του βουνού τα ήξερε όμως όλα αυτά ,και λόγω αυτού κατάλαβε αμέσως ότι ήταν σε άσχημο δρόμο. Για να το πούμε στα ίσια, είχε χάσει την μπάλα.
Έτσι λοιπόν, αφού ατένισε για λίγο την απέναντι βουνοκορφή, έκλεισε τα μάτια του και αποφάσισε να συνομιλήσει με τον εαυτό του. Η διαδικασία αυτή στις μακρινές Ινδίες ονομάζεται αυτοσυγκέντρωση. Σε άλλα μέρη ονομάζεται αλλιώς. Όπως όμως και αν ονομάζεται, που δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, είναι μια καλή πατέντα για να αφουγκραστείς καλύτερα τον εαυτό σου. Ούτε και αυτό βέβαια είναι απόλυτο, αλλά στο γέροντα του άρεσε σαν διαδικασία και έτσι την έκανε.
Άπαξ και κλείνεις τα μάτια σου, καταλαβαίνεις ότι οι σκέψεις που κάνεις είναι πολλές και όχι με μια σαφή σειρά και συνοχή. Μπορείς να σκέφτεσαι ότι “είμαι κεφάτη γυρίζω από του Βερόπουλου” μέχρι το ότι “είμαι κεφάτος γιατί είμαι ο Βερόπουλος¨ όπως πολύ σωστά έλεγε ένας παλιός και μη εξαιρετέος φίλος. Όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου με ανοικτά μάτια νομίζεις πάντα ότι σκέφτεσαι ορθολογικά και με ρυθμό . Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Στη κυριολεξία δεν σκέφτεσαι ποτέ έτσι. Ο εγκέφαλος σου είναι μια χαβούζα σκέψεων που άλλες διαπιστώνεις και άλλες όχι. Όμως κατορθώνεις να ζεις και έτσι, αν και αυτή η συσσώρευση σκέψεων στο τέλος σε εξαντλεί και θέλεις να κοιμηθείς Ο κόσμος είναι μια απίστευτη ηχοβοή που μεγάλο μερίδιο κατέχουν οι σκέψεις παρόλο που προσποιούνται τις άηχες.
Αν προσθέσεις στις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις διαθέσεις και τις δραστηριότητες μιλάμε ότι ο ζωντανός άνθρωπος είναι ένα πολύβουο “εργοστάσιο” που είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσει ηρεμία σε όλη την διάρκεια της μέρας του.
Κάπως έτσι, ο γέροντας με το πυκνό μούσι, αποφάσισε να πάει στο βουνό για να βρει την ησυχία του. Την βρήκε ; Δεν νομίζω. Γιατί τώρα να, του έσκασε η σκέψη ότι “όλα είναι μάταια ;” και του χάλασε αμέσως την ηρεμία του.
Με κλειστά μάτια τώρα ξέχασε για λίγο αν όλα είναι μάταια ή όχι και σκέφτηκε την χαμένη ηρεμία του.
-Και γιατί πρέπει να έχω συνέχεια ηρεμία; σκέφτηκε
-Γιατί η ηρεμία είναι καλό πράγμα και το να είμαι ανήσυχος όχι
-Και ποιος είσαι εσύ που θα πρέπει να έχεις συνέχεια ηρεμία ;
-Δεν είμαι κάποιος, αλλά ήρθα στο βουνό για να την βρω και τώρα την έχω χάσει
-Την έχασες γιατί σκέφτηκες ότι όλα είναι μάταια
-Δεν είναι;
-Αν όλα είναι μάταια ,τι ήρθες να κάνεις στο βουνό που περίμενες να βρεις την ηρεμία σου;
-Ορίστε;
-Τι ορίστε ρε χαμένε; Αν όλα είναι μάταια δεν θα ερχόσουν στο βουνό ,θα καθόσουν στη πόλη και θα ήσουν πιο πειστικός όταν έλεγες ότι όλα είναι μάταια . Ήρθες στο βουνό σαν καλύτερη λύση, άρα όλα δεν είναι μάταια υπάρχουν και λύσεις πιο καλές
-Πεινάω
-Όλα είναι μάταια ή πεινάς ; Πως όλα είναι μάταια ενόσω πεινάς;
- η καλύβα βάζει νερά όταν βρέχει και με ενοχλεί αυτό Γίνομαι μούσκεμα. Χτες το βράδυ έβρεχε και και κοιμόμουν στα νερά
-ναι αλλά σήμερα καθόσουν και ρέμβαζες τα βουνά. Ας καθόσουν στο σπιτάκι σου που δεν έσταζε από πουθενά. Τι τα θέλεις τα βουνά;
-Σκάσε πια με ζάλισες. Μια κουβέντα είπα έκλεισα τα μάτια για να ησυχάσω και με τρέλανες. Σκάσε.
-Δεν σκάω την δουλειά μου κάνω. Ρωτάς και απαντάω. Ότι σε βολεύει λες.
-Όμως δεν είναι όλα μάταια;
- Όχι κάποια είναι και κάποια δεν είναι
-Και πως θα βγάλω συμπέρασμα εγώ από την σχετικότητα ,ότι άλλα είναι και άλλα δεν είναι;
-Ναι εσένα περιμένουν να βγάλεις συμπέρασμα μεγάλε μου φιλόσοφε
-Με κοροϊδεύεις;
-Όχι σε προσγειώνω.
-Δεν θέλω να προσγειωθώ, να απογειωθώ θέλω. Σαν τα πουλιά που πετάνε.
-Δεν είσαι πουλί. Άνθρωπος είσαι.
-Και σαν άνθρωπος πρέπει να είμαι προσγειωμένος πάντα;
-Ναι
-Μου κόβεις τα φτερά και με κάνεις να αισθάνομαι χάλια.
-Την άλλη φορά που κανείς δεν σου έκοψε τα φτερά, σε μαζεύαμε από τις λαγκαδιές γιατί ερωτεύτηκες την βλαχοπούλα.
-Γιατί έθιξες τώρα αυτό το ζήτημα ; Δεν θέλω να μιλήσουμε άλλο
-Καλά σε περιμένω σε λίγο με καινούργιες σκέψεις.
Ο γέρος του βουνού με το πυκνό μούσι έμεινε για λίγος σιωπηλός με τον εαυτό του και με κλειστά μάτια σκεφτόταν αν ποτέ θα μπορούσε να αισθανθεί γαλήνιος.
Δεν είχε καταλάβει ακόμα το μάθημα του. Άλλες σκέψεις τώρα στριφογύριζαν γελώντας χαιρέκακα στο κεφάλι του. Από την κούραση να σκέφτεται κοιμήθηκε επάνω σε μια πέτρα. Είναι σίγουρο ότι θα σηκωνόταν πιασμένος!
