Φοβάμαι,
για την υγεία μου.
Φοβάμαι,
για την περιουσία μου.
Φοβάμαι,
για τα παιδιά μου.
Φοβάμαι,
για την πολιτική κατάσταση.
Φοβάμαι,
μην γίνει πόλεμος.
Φοβάμαι,
τον απέναντι.
Φοβάμαι,
μην με κλέψουν.
Φοβάμαι,
τον θάνατο
Φοβάμαι,
όταν φοβάμαι.
Φοβάμαι.........
Ζούμε
σε έναν κόσμο που οι φοβίες παντός
είδους, προσωπικές, κοινωνικές,
μεταφυσικές, οικονομικές είναι βαθύ
συστατικό του. Σπανίως συναντάς κάποιον
που να μην φοβάται κάτι. Ακόμα και οι
κατά δήλωση άφοβοι, είναι πολύ πιθανόν
να μην αντιλαμβάνονται ότι φοβούνται,
επειδή δεν τους έχει τύχει.
Αυτός
ο αδιόρατος κόμπος στο στομάχι, που σε
συνοδεύει στην διάρκεια της μέρας σου,
σε σφίγγει, σε συρρικνώνει, σου χαλάει πολλές φορές ασυνείδητα την διάθεση.
Όταν μάλιστα επιλέγεις να ενημερωθείς
από τα “μαζικά μέσα διαφθοράς” στις
στιγμές που χαλαρώνεις, που δεν είσαι
σε ετοιμότητα όπως είσαι στη διάρκεια
της ημέρας, τότε νοιώθεις να σε πιάνει
ασφυξία. Λες και οι μόνες ειδήσεις που
υπάρχουν, είναι αυτές που πρέπει να σου
υπενθυμίζουν, να φοβάσαι διαρκώς.
Φαίνεται ότι ζούμε σε ένα εξ ορισμού
απειλητικό περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο,
ότι όσοι φοβούνται λιγότερο από τους
άλλους, αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερο
σεβασμό. Έχουν μια μεγαλύτερη αίγλη,
είναι οι άφοβοι, οι δυνατοί. Πίσω τους
κρύβονται οι υπόλοιποι, που δεν μπορούν
να αντιμετωπίσουν τις φοβίες τους και
ζητούν παρηγοριά και προστασία από
αυτούς. Τα παιδιά στον πατέρα, οι γυναίκες
στους άνδρες, οι αδύναμοι στους δυνατούς.
Έτσι φτιάχνεται σιγά- σιγά ο ρόλος αυτού
που δεν φοβάται και εκείνου που φοβάται
συνεχώς.
Τι
είναι ο φόβος;
Θα
μπορούσε να ειπωθεί ότι φόβος είναι
το αίσθημα που δημιουργείται όταν
αντιμετωπίζουμε ένα κίνδυνο, που μας
είναι πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο να τον
διαχειριστούμε. Όταν ο κίνδυνος μας
ακινητοποιεί, τότε ο φόβος μετατρέπεται
σε μόνιμη φοβία και αγγίζει την δειλία
απέναντι σε αυτό που μας απειλεί. Αυτό
δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο μια
λεοπάρδαλη στη ζούγκλα, ή κάποιος που
μας απειλεί με πιστόλι. Μπορεί να είναι
απλά η αδυναμία να βγούμε μπροστά από
κάτι που κάναμε και είναι λάθος, ή απλά
να πούμε στη γυναίκα μας ότι την έχουμε
βαρεθεί. Έτσι ένας αρχικός φόβος, μπορεί
να οδηγήσει σε διαδοχικά ψέμματα. Έτσι
τώρα στη συνέχεια θα φοβόμαστε και τα
ψέμματα που λέμε, μαζί με τον αρχικό
μας φόβο που μας οδήγησε σε αυτά. Φαύλος
κύκλος.
Ας
δούμε τώρα τι λέει το ρητό: “Δεν υπάρχει
κανείς που δεν φοβάται, υπάρχει αυτός
που αντιμετωπίζει τον φόβο του”. Αυτή
είναι η κομβική διάκριση : η αντιμετώπιση
του φόβου.
Ναι
ρε φίλε μου θα πει κάποιος, τι γίνεται
όμως όταν ο φόβος μου κόβει τα πόδια,
με κάνει και ιδρώνω και παραλύω; Όταν
μου σταματά την σκέψη; Τι κάνω τότε;
Τότε
αυτό που μένει, είναι να παραδεχτείς
τον φόβο σου και να τον βγάλεις στο φως.
Αυτό δεν θα σε λυτρώσει, αλλά θα σε φέρει
αντιμέτωπο με το όριο σου. Αυτό είναι
μια καλή αρχή. Μια αρχή που μπορεί να
είναι δύσκολη, αλλά πιθανόν να σου δώσει
την δυνατότητα κάποια στιγμή να
αντιμετωπίσεις τον φόβο σου.
Ο
φόβος είναι το αόρατο πέπλο που καλύπτει
την φύση, την κοινωνία, τον άνθρωπο.
Είναι όμως και το κίνητρο κάποια στιγμή
να ξεπεραστεί το όριο που ακινητοποιεί
όλους μας, ειδάλλως η επιλογή μας θα
είναι να ζούμε αποκλειστικά στο βασίλειο
του φόβου. Αυτό όμως είναι μια ιδιότυπη
και σταθερή σκλαβιά !!!
