Σιγά-
σιγά και με “χάρη” περισσή, βαδίζουμε
προς το βάθος του πηγαδιού. Κλείνουμε
την αξιολόγηση, διευθετούμε το χρέος,
μια καινούργια μέρα θα ξεπροβάλλει.
Ευφροσύνη στον πολιτικό κόσμο. Θα
μείνουμε επιτέλους στην Ευρώπη, θάχουμε
το ευρώ σαν νόμισμα. Θα γίνουν μεταρρυθμίσεις
που ήταν απολύτως αναγκαίες. Θα
ιδιωτικοποιηθούν όσα πρέπει αλλά και
εκείνα που δεν πρέπει. Θα υποθηκεύσουμε
την περιουσία μας σαν ενέχυρο. Το
σημαντικό είναι ότι θα υπάρχει “κόφτης”-
παρεμπιπτόντως, η λέξη “κόφτης” που
για χρόνια έμενε στη αφάνεια, τώρα θα
κάνει τρελές πιένες- που θα κόβει τα
πάντα, όταν δεν κάνουμε σωστά τα μαθήματα
μας και θα είναι αιώνιος, όσο αιώνιο θα
είναι το χρέος.
Βέβαια,
κάποιοι δεν είναι ικανοποιημένοι
απόλυτα, κυρίως, η αντιπολίτευση που
θεωρεί ότι θα μπορούσε να τα κάνει
καλύτερα. Όπως καλύτερα τα έκανε στο
παρελθόν και μπορέσαμε να φτάσουμε
μέχρι εδώ. Αυτή λοιπόν η αντιπολίτευση
πιστεύει, ότι τώρα θα τα κάνει καλά.
Υπάρχουν
επίσης και οι ουμανιστές Ευρωπαίοι
τοκογλύφοι- δανειστές, που δεν μας
εμπιστεύονται, γιατί εμείς είμαστε
κακοί μαθητές και κάνουν πραγματικά
ότι μπορούν να μας συνετίσουν, όπως
κάνουν όλοι οι σοφοί δάσκαλοι, που ξέρουν
το σωστό και πάντα βρίσκουν τρόπους, να
φέρουν τα πράγματα στον ίσιο δρόμο.
Τέλος
υπάρχει και η ευρεία μάζα, όλοι εμείς
δηλαδή, που πάντα με σοφία βλέπει τα
πράγματα, σαν να μην συμβαίνουν σε αυτήν,
αλλά σε κάποιους άλλους και που μέσα
στη απέραντη αταραξία της ψυχής της,
παρατηρεί και όταν θάρθει η ώρα, θα
μιλήσει με την ψήφο της.
Είναι
αλήθεια, ότι μέσα στη ιστορία, πιθανόν,
να μην είχε ξανασυμβεί, τόσοι πολλοί
μαλάκες να συνωστίζονται με τόση μεγάλη
απελπισία μέσα σε τόσα πολλά ψέματα,
κάνοντας όλοι, ότι δεν τρέχει τίποτα.
Το
κρυφό μυστικό μέσα σε όλη αυτήν την
αδιέξοδη βαβούρα, είναι ότι τίποτα απ'
όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει πράξη,
που πραγματικά να έχει κάποιο στοιχειώδες
αποτέλεσμα.
Αυτό
που αποφασίζεται τώρα, αύριο δεν θα έχει
καμία ισχύ. Ο εγκλωβισμός μέσα σε αιώνια
χρέη, είναι το καινούργιο δημοκρατικό
πολιτικό μας σύστημα και αυτοί που το
διαχειρίζονται, νομίζουν, ότι κάνουν
υψηλή πολιτική, ενώ απλά “διασκεδάζουν'
σαρκαστικά το κοινό τους .
Το
δε κοινό, έχει αποδεχτεί a
priori την “παράσταση”, σαν το μόνο
θεατρικό που μπορεί να ανεβεί στη σκηνή
και κάνει ότι αγανακτεί, φουσκώνει και
ξεφουσκώνει,όμως κάθε φορά που η αυλαία
πέφτει, εν τέλει χειροκροτεί ανακουφισμένο.
Είναι το αντίτιμο που πληρώνει στη
παραδοχή του,ότι επιθυμεί να κυβερνιέται
και να μην κυβερνά.
Όταν
οι καιροί είναι τόσο χαλεποί, που κανείς
δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια
από το ψέμα και την αυταπάτη από την
πραγματικότητα, τότε η βλακεία μπορεί
να κυβερνά ήσυχη, μιλώντας για τον κόσμο
με τον τρόπο που αυτή επιλέγει.
