Σελίδες

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Η Φάρσα.










Η ιστορία του παρελθόντος έδειξε επαρκώς πως, στην πραγματικότητα, κάθε λεγόμενη οικονομική κρίση, δηλαδή κάθε κρίση της αστικής σκέψης και δράσης που η αστική τάξη καταφέρνει να μας πείθει να χάβουμε σαν κρίση του κόσμου, είναι πάνω απ’ όλα ένα θέαμα, μεγάλοι ελιγμοί που επέτρεψαν στο εμπόρευμα να τελειοποιήσει το δικό του σύστημα παγκόσμιας σκέψης. Αν μπορούνε να μιλάνε για “ λειτουργία του οικονομικού συστήματος” είναι γιατί το “ οικονομικό σύστημα “ σαν στιγμή του ψέματος της αστικής τάξης για την αστική κυριαρχία, έχει σαν λειτουργία να ψεύδεται για την πραγματική φύση του κόσμου και των κρίσεων του κόσμου. Και λειτουργεί πραγματικά άριστα όταν φαινομενικά λειτουργεί όσο πιο άσχημα γίνεται.”
Έρευνα πάνω στη φύση και τις αιτίες της μιζέριας των ανθρώπων, Ζαν Πιέρ Βουαγέ.
Ελεύθερος Τύπος, μετάφραση: Νίκος Κούρκουλος – Μάκης Βουτσινάς.

Ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι θα πρέπει, ίσως, να έχουν αντιληφθεί, ότι το σκηνικό το οποίο έχει στηθεί, για μια ακόμα φορά, σχετικά με την υποτιθέμενη “ελληνική οικονομική κρίση”, έχει τον χαρακτήρα μιας γελοιότητας. Μιας γελοιότητας, που αν δεν είχε επιπτώσεις στους ανθρώπους της κοινωνίας μας, θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει μια χαρούμενη διάθεση για αρκετό καιρό. Δυστυχώς, δεν έχουμε αυτήν την πολυτέλεια !!!
Οι συγκρούσεις του πολιτικών, εσωτερικού και εξωτερικού, με κέντρο την κρίση, οι ευθύνες που επιρρίπτονται εκατέρωθεν, επίσης συμβάλλουν στο να μας γίνεται πασίδηλα ορατό, ότι όχι μόνο κανείς δεν προτίθεται να επιλύσει κάτι, αλλά ότι όλοι θέλουν να συγκαλύψουν το ψέμα για αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν και για τα ατελείωτα σενάρια που κυκλοφορούν σχετικά με το τι πρόκειται να συμβεί, σενάρια που μόνο σκοπό έχουν να κρατούν τον κόσμο σε φόβο και τους δημοσιογράφους στη δουλειά τους.
Εδώ θα πρέπει να ειπωθεί και για την “αξιοπρόσεκτη “, με την κακή έννοια, αταραξία των πολιτών, που διαμαρτύρονται αδιακόπως και χωρίς περιεχόμενο για τα όσα συμβαίνουν, σαν παιδιά που απαιτούν από τους δύστροπους γονείς τους να τους δώσουν περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν γλειφιτζούρια και γκοφρέτες. Απ’ όποια πλευρά και να το δεις, ζούμε “ωραία” πράγματα .
Όμως, δεν υπάρχει λόγος να μας πέφτει η διάθεση.
Ο εγκλωβισμός της παγκόσμιας προσοχής στη κατεύθυνση ότι όλα εξαρτώνται από την οικονομία, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο μέσα σε αυτόν τον κόσμο που να αξίζει την προσοχή μας, δηλώνει την ανάγκη μιας τάξης να κάνει την σκέψη της, σκέψη όλου του πλανήτη. Το γεγονός ότι και οι εχθροί αυτής της σκέψης ασχολούνται μαζί της αποκλειστικά, αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση ότι η σκέψη αυτή, προσωρινά, έχει νικήσει. Ό,τι διαδραματίζεται στο “θέατρο” της οικονομίας, είναι μια φάρσα που προσπαθεί να αποκρύψει αυτό που είναι το πραγματικό πρόβλημα του κόσμου μας, αλλά και τα σχέδια που εξυφαίνονται στο βάθος του.  

Το να μετράς συνεχώς και αδιάλειπτα, είναι ο μεγάλος έρωτας της οικονομικής σκέψης. Ο άνθρωπος που σταδιακά μετατρέπεται σε εμπόρευμα, απογυμνωμένος από όλα του τα πραγματικά του χαρακτηριστικά, πρέπει να μάθει να συμπεριφέρεται και ως εμπόρευμα, να σκέφτεται τον εαυτό του σαν τέτοιο. Η οικονομία πρέπει να του ορίζει το πώς θα είναι, πώς θα σκέφτεται, ποιες θα είναι οι ανάγκες του. Αυτή θα του ορίζει με πόσα θα ζει. Αυστηρά. Γιατί οι νόμοι που, τάχα, διέπουν την οικονομία, είναι νόμοι στους οποίους όλοι θα πρέπει να προσαρμόζονται. Διότι η οικονομία πλασάρεται σαν η αντικειμενική αλήθεια του κόσμου, σαν να είναι αντικειμενικός νόμος και όχι η πραγματωμένη σκέψη της τάξης που άρχει.
Έτσι, όλοι πρέπει να σκεφτόμαστε, όχι με βάση αυτό που πραγματικά είμαστε και τις ιδιότητες του, αλλά με γνώμονα του πώς μας αντιλαμβάνεται η οικονομία και εκείνοι που την κινούν ως αδιαμφισβήτητη δύναμη μέσα στον κόσμο. Παράλληλα, θα πρέπει αναγκαστικά να συμμετέχουμε και στα οικονομικά σκηνικά που κατά καιρούς στήνουν, σκηνικά που παρουσιάζουν γλαφυρά τις αντιθέσεις που προκύπτουν μέσα στο στρατόπεδο τους. Έχουν και αυτά την σημασία τους στο να μας κρατάνε ζεστούς", γιατί “χαλαρώνουμε”, με συνέπεια να σκεφτόμαστε άλλα. Πράγμα που δεν επιτρέπεται από την οικονομία, η οποία διεκδικεί σαν απαιτητική γυναίκα την απόλυτη προσήλωση στο πρόσωπο της.
Το ότι ο άνθρωπος απορροφάται και εγκλωβίζεται στη λήθη ενός κόσμου οικονομίας, αποδεικνύει ότι έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του περισσότερο σαν αντικείμενο που μπορούν να το χειρίζονται εκείνοι για τους οποίους ο κόσμος είναι ο κόσμος των αντικειμένων και μόνο. Αυτό αναγκαστικά τον οδηγεί στο να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τη ζωή μέσα από τα μίζερα μάτια της οικονομικής σκέψης. 

Η δυστυχία του είναι λοιπόν διπλή: δεν μπορεί ούτε να απολαύσει τον κόσμο και την ζωή του σαν πλούσιο εμπόρευμα αφού όλα τα εμπορεύματα δεν είναι ίσης αξίας, αλλά και όταν αντιστέκεται στην αντίληψη της οικονομίας ότι είναι εμπόρευμα, αδυνατεί να βρει τον δρόμο για τον εαυτό του και την δική του σκέψη, που ριζικά θα καταργήσει την αντίφαση του.
Ο διττός αυτός εγκλωβισμός της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι η μεγάλη προσωρινή επιτυχία εκείνων,  που η σκέψη τους και τα συμφέροντα τους τους οδηγούν να καλλιεργούν μια κοινωνία αντικειμένων και όχι μια κοινωνία ανθρώπων.
Για να καταπέσει η φάρσα της οικονομίας, θα πρέπει ο άνθρωπος να ανακαλύψει ξανά αυτό που πραγματικά είναι, αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με όσους θεωρητικά και πρακτικά τον αντιλαμβάνονται μόνο ως αντικείμενο και επιδιώκουν να τον διατηρήσουν σαν αντικείμενο.
Η κοινωνία είναι κοινωνία ανθρώπων , δεν είναι κοινωνία αντικειμένων. Το “παραμύθι” σας δεν πουλάει πια!!!

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

“Αυτό που άρχισε ως λάθος....θα καταλήξει λάθος.”









Ένα από τα πλέον κοινά βιώματα που μοιραζόμαστε ως άνθρωποι, είναι η πικρή γεύση της αποτυχίας. Η πετυχημένη κίνηση κατορθώνει να γίνεται αντιληπτή, ως μια ιδιωτική κατάκτηση, αποτέλεσμα προσωπικών ικανοτήτων. Παρ’ όλο που αυτό δεν είναι ακριβώς αληθές, διότι αν το σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε, ότι τίποτα δεν είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα δικό μας, η επιτυχία χρεώνεται στο Εγώ. Η ευστοχία μιας κίνησης , έχει ως προϋπόθεση την ορθή κρίση του ανθρώπου που την εκτελεί και την ικανότητα του να οργανώσει σωστά αυτό που θέλει να κάνει, αναμφισβήτητα. Όμως, δίπλα συμμετέχουν αδιόρατα πολλοί παράγοντες, που οφείλονται σε άλλους ανθρώπους, που σε κάποιο μέτρο συμβάλλουν στη επιτυχία της πράξης.

Το λάθος, άρα και η αποτυχία, το Εγώ έχει την τάση να τα μοιράζει. Να τα διαχέει αμέσως στους γύρω του ανθρώπους. Είναι οι γνωστές δικαιολογίες, που όλοι μας χρησιμοποιούμε, για να δικαιολογήσουμε αυτό που έχει πάει στραβά.

Το λάθος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για τον άνθρωπο. Εσωτερικά και εξωτερικά. Τον φέρνει σε θέση άμυνας. Του κλονίζει την αυτοπεποίθηση, του πλήττει τον εγωισμό του. Απελπισμένα, τις περισσότερες φορές, τον ωθεί να ψάχνει φανταστικούς παράγοντες, που θα το δικαιολογήσουν και θα τον βγάλουν από την δύσκολη θέση. Αλλά και στον εξωτερικό κόσμο, το λάθος που κάνουμε μετράει. Χάνουμε πρόσωπο, η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μας κλονίζεται, νοιώθουμε βλέμματα που πλέον μας κοιτάζουν επιφυλακτικά. Ενώ στη επιτυχία όλοι ζητούν να “φωτογραφηθούν” με τον νικητή και να αποδείξουν ότι και αυτοί κάπου συνέβαλλαν, στη αποτυχία είμαστε μόνοι μας στη σκηνή και ζητάμε απελπισμένοι βοήθεια από τους θεατές.

Είναι γνωστό, ότι ως άνθρωποι, μπορούμε να αντιληφθούμε ένα μέρος της πραγματικότητας. Αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας , είναι μέρος αυτού που συμβαίνει πραγματικά. Ίσως και να είναι ένα πολύ μικρό μέρος. Αν σε αυτό προσθέσουμε, το που και με με ποιόν τρόπο αναπτυχθήκαμε, την καλλιέργεια μας, με ποιους συναναστραφήκαμε, τότε γίνεται αμέσως αντιληπτό , ότι η λαθεμένη κρίση μιας κίνησης ή των περισσότερων κινήσεων στη ζωή μας ,είναι κάτι που θα πρέπει να το είχαμε ως δεδομένο. Πιθανόν, βαθιά μέσα μας να το έχουμε, αλλά αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Αυτό που μας εμποδίζει είναι απλά ο εγωισμός μας, η εικόνα που με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να συντηρήσουμε για τον εαυτόν μας. Μια εικόνα που τις περισσότερες φορές είναι απλά ψευδής. Αυτός είναι και ο λόγος που αρνιόμαστε πεισματικά να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας κυρίως στους άλλους και πρωτίστως στους εαυτούς μας.

Λάθη είναι δεδομένο ότι θα γίνουν. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτά τα λάθη μπορούν να διορθωθούν.

Όσο και αν φανεί απαισιόδοξο, τα λάθη δεν μπορούν να διορθωθούν. Συνέβησαν, γιατί δεν μπορούσαμε να έχουμε την συγκεκριμένη στιγμή που πράτταμε, μια πιο επιτυχημένη προσέγγιση σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Αν λάβουμε υπόψιν την εμπειρία θα δούμε ότι αυτό που ξεκίνησε λανθασμένα, το πιο πιθανόν είναι να το ακολουθήσουν επίσης λανθασμένες κινήσεις.
Σχετικές επιδιορθώσεις ενός λάθους μπορούν να υπάρξουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι το λάθος θα πάψει να υφίσταται. Απλώς περιορίζεται η καρκινική του επέκταση.
Κινήσεις συγκάλυψης του αρχικού λάθους, με καινούργια λάθη. Σπανίως, ο άνθρωπος έχει την οξυδέρκεια να να αντιληφθεί την αστοχία του, πόσο μάλλον να την διορθώσει. Η διόρθωση απαιτεί δύο πράγματα : γενναιότητα παραδοχής του λάθους αφ’ ενός και επιστροφή στη αρχή της κίνησης αφ’ ετέρου. Πράγματα δηλαδή δύσκολα από “χέρι”.



Οι άνθρωποι που μπορούν να λειτουργήσουν αυτούς τους δύο παράγοντες είναι μειονότητα μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Εκεί βρίσκεται και το μυστικό, κατά την γνώμη μας, των ατελείωτων συγκρούσεων μέσα στον κοινωνικό ιστό. Σωρεία λαθών από ανθρώπους που αδυνατούν να τα αναγνωρίσουν, αλλά και να αναιρέσουν την αρχή που τους οδήγησαν σε αυτά τα λάθη.

Τα λάθη έχουν διαφορετικό σημείο εκκίνησης για τον καθένα. Η εκκίνηση αυτή καθορίζει την ποιότητα του λάθους και την δυναμική του. Τις περισσότερες φορές καθορίζει και το ανεπανόρθωτο του χαρακτήρα του ανθρώπου που τα κάνει. Κάποιες αιτίες λαθών είναι οι εξής:

Πνευματικός εγωισμός – Πάθος – Ασέλγεια – Φιλοδοξία- Βουλιμία- Κακή κρίση- Ηλιθιότητα- Τάση για εξουσία- Συναισθηματική ανεπάρκεια -Μίσος- Υποτίμηση- Ελιτισμός......
Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Μπορεί να προσθέσει ο καθένας ότι θέλει ανάλογα με την προτίμηση και την εμπειρία του.

Το λάθος δεν έχει επίπτωση μόνο σε αυτόν που το κάνει, αλλά και στο γύρω από αυτόν περιβάλλον. Για αυτό τον λόγο, πρέπει να το σκεφτόμαστε όχι σαν προσωπική υπόθεση, αλλά και σαν άλυτο κοινωνικό ζήτημα, με συνέπειες που αφορούν όλους μας. Προφανώς με αυτό δεν έχω στη σκέψη μου την ποινικοποίηση του, αλλά την διερεύνηση της ύπαρξης του.

Εδώ, επιχειρήθηκε μια πρωταρχική προσέγγιση που έχει ως υλικό τα λάθη του γράφοντος και τα συμπεράσματα από αυτά τα λάθη.
Ελπίζω να μην κάνω λάθος στην πρόθεση μου !!!!!







Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...