Σελίδες

Σάββατο 7 Μαρτίου 2020

Ζώντας μέσα στη κοινωνία των θεατών.











Κανονικά, σε κάποιες εποχές, πρέπει να πάψεις να μιλάς και να γράφεις. Απλώς δεν έχει νόημα. Επίσης, δεν θα πρέπει να ασκείς καμιά κριτική σε τίποτα, μια που η κριτική στα πράγματα που συμβαίνουν στη εποχή σου, έχει αξία, όταν απευθύνεται σε ανθρώπους με στοιχειώδη κρίση. Η προβληματικότητα που χαρακτηρίζει κάποιες εποχές, δεν σηκώνει κριτικές. Είναι πιθανόν να τα βγάλεις πέρα με το χιούμορ, μια που το χιούμορ είναι μια κριτική, που εντέλει προκαλεί και γέλιο, για όσους βέβαια το κατανοούν.

Αν εντέλει αποφασίσεις να μιλήσεις, μπορείς να το κάνεις για λόγους προσωπικής ψυχοθεραπείας, χωρίς να πληρώνεις τίποτα. Είναι σαν να μιλάς με τον εαυτόν σου δηλαδή, αλλά δίνεις στη διαδικασία και κάποια δημοσιότητα. Αντιφατικό μεν, αλλά μπορεί να έχει κάποια προσωπικά οφέλη.

Με αυτή την εισαγωγή, προσπαθώ να σας βάλω μέσα στα προβλήματα του ανθρώπου που αποφασίζει τελικώς να πει κάτι. Θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος χάνεται, δεν υπάρχει χώρος και ανοχή για τέτοια θέματα και αντιφάσεις. Έχετε και σεις τα δίκια σας και εμένα να σας τα πρήζω. Αυτό που κάνει την κατάσταση ευκολότερη είναι ότι δεν υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες, ούτε εσείς τις έχετε από μένα, ούτε και το αντίθετο. Δυστυχώς !!

Στο σύγχρονο σύστημα των κοινωνιών, είμαστε όλοι θεατές σε έργα που αποφασίζουν εκείνοι που μας ορίζουν, φανεροί και κρυφοί. Αυτοί αποφασίζουν το ποιο έργο θα ανέβει στη κάθε σεζόν και σε ποιο θέατρο. Υπάρχουν έργα για πολύ κλειστούς κύκλους και έργα που θα παιχτούν στα μεγάλα θέατρα του κόσμου και το κοινό που θα τα παρακολουθήσει, θα είναι πολύ μεγάλο και με ακριβό εισιτήριο. Όμως ποτέ η σχέση του έργου και των θεατών δεν πρόκειται να διαταραχτεί. Οι σκηνοθέτες στις κουίντες τους και οι θεατές στις καρέκλες τους, να γελάνε ή να κλαίνε παρακολουθώντας. Μερικές φορές το κοινό εξοργίζεται από το έργο και μπορεί να συμπεριφερθεί λιγότερο κόσμια, από ότι περιμένουν οι σκηνοθέτες, όμως και για τέτοιες στιγμές, υπάρχει από την μεριά των σκηνοθετών πρόνοια. Σχεδόν πάντοτε όλα επανέρχονται στη τάξη. Το βασικό είναι να μην διαταράσσονται οι δεδομένοι ρόλοι. Του σκηνοθέτη και του θεατή. Η βιομηχανία της “διασκέδασης” όσο σκληρή και αν είναι, πρέπει να λειτουργεί με όλα τα μέσα.
Όσοι γεννήθηκαν θεατές και δεν μπόρεσαν να γίνουν ποτέ σκηνοθέτες, είναι σαφές, ότι δεν γνωρίζουν τα μυστικά των σκηνοθετών. Αυτό έχει τις συνέπειες του. Δεδομένου ότι οι σκηνοθέτες έχουν πολλά μυστικά και κόλπα που τους δίνει και η ανάπτυξη της τεχνολογίας σε φοβερό βαθμό, οι θεατές είναι πολύ εύκολο να πιαστούν κορόιδα. Σε πολλά επίπεδα, συναισθηματικά αλλά και σε επίπεδο λογικής. Ζώντας ως θεατής, παρακολουθείς το έργο και ασυναίσθητα ταυτίζεσαι με αυτό. Μπαίνεις μέσα στη ροή του, παρακολουθείς την λογική που αυτό θέλει να ακολουθήσεις . Μοιράζεσαι τα αισθήματα των ηθοποιών, πονάς και χαίρεσαι με τις περιπέτειες τους. Σε πολλά έργα καλείσαι να είσαι εσύ ή εγώ ο ηθοποιός. Παίζεις τον ρόλο με την ψυχή σου, γιατί διψάς για αυτή την δημοσιότητα που σου δίνει η παράσταση και το χειροκρότημα. Συχνά μπορείς να ξεχνάς, ότι το αόρατο και σταθερό χέρι του σκηνοθέτη σου, σε έχει οδηγήσει να παίξεις στη συγκεκριμένη παράσταση. Όσο τα χρόνια περνούν ξεχνάς σιγά-σιγά το ποιος είσαι, από που ξεκίνησες και που βρίσκεσαι αυτή την στιγμή. Με κάποιο τρόπο γίνεσαι οι ρόλοι σου και δεν θυμάσαι, ότι πάντοτε ήσουν θεατής σε έργα που άλλοι έξυπνα δημιούργησαν.

Νομίζεις με τον καιρό, ότι το να είσαι θεατής σου δίνει κάποιες μυστικές δυνάμεις, σαν να μπορείς να είσαι μέσα και έξω από το έργο. Όμως ποτέ δεν πάψαμε να είμαστε θεατές και μόνο θεατές. Δεν γίναμε ποτέ σκηνοθέτες της πραγματικής μας ζωής.

Ένα παράπλευρο πρόβλημα με τους θεατές είναι ότι επειδή στη πραγματικότητα ζούνε σε ένα φανταστικό κόσμο, χάνουν δίχως να το καταλαβαίνουν την ισορροπία τους. Δεν κατανοούν σε ικανοποιητικό βαθμό την διαφορά ανάμεσα σε αυτό που σκέφτονται, σε αυτό που θέλουν να πράξουν και σε αυτό που μπορούν, σε σχέση με τον ρόλο τους ως θεατές. Έτσι πολλές φορές παρουσιάζεται το φαινόμενο να σκέφτονται άλλα , να πράττουν άλλα και να ισχυρίζονται επίσης άλλα. Μοιάζουν να έχουν το στίγμα μιας περίεργης ηλιθιότητας, ενώ οι ίδιοι φαντάζουν στα μάτια τους σαν υπερβολικά έξυπνοι και ικανοί για όλα. Καταλήγουν με περίεργους πονοκεφάλους και ευτυχώς που υπάρχουν οι ασπιρίνες. Ή ένας καλός ύπνος ή μια σύντομη αποχή από τα έργα που παίζονται μπροστά τους και για τα οποία οι γνώμες που εκφέρουν σχεδόν πάντοτε οδηγούν σε παγίδες, που καλοστημένα περιμένουν τον καθένα για να πληρώσει την βλακεία του.

Η κοινωνία των θεαμάτων και των θεατών μπορεί να μην είναι τόσο πολύπλοκη όσο φαίνεται, αλλά πάντως δεν είναι στη ευχέρεια των θεατών να την επιλύσουν, μια που για την λύση της όμως απαιτείται μια ανεκτή ευθυκρισία, που φαίνεται ότι με τα χρόνια όλο και πιο δυσεύρετη γίνεται. Ο Λόγος κυνηγάει την εικόνα και η ψευδής συναισθηματική έξαρση κατακλύζει τον κοινωνικό βίο, παράγοντας τραγικές κωμωδίες, οι οποίες σύντομα γίνονται δράματα, στα οποία όλοι σκηνοθέτες και θεατές σε μεγάλες λεκάνες πλένουν τα χέρια τους, βρίζοντας ο ένας τον άλλον.

Για τους μεν σκηνοθέτες η λύση πάντοτε ήταν απλή. Όσο το έργο τους είχε απήχηση, η μαμά μου έλεγε “όταν τρώμε δεν μιλάμε”. Όταν το φαγητό τελειώσει νάναι καλά τα απομνημονεύματα. Για τους θεατές όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, μια που οι αβαρίες πάντοτε πληρώνονται από εκείνους που έκαναν την ηλιθιότητα τους επιστήμη. Γιατί αβαρίες πάντοτε υπάρχουν και τις περισσότερες φορές είναι και δυσβάσταχτες.

Η ψυχοθεραπεία μου για σήμερα έλαβε τέλος. Δυστυχώς, δεν ξελάφρωσα όσο ανέμενα. Δεν πειράζει όμως, πιθανόν να υπάρχει και συνέχεια σε κάπως πιο ιδιωτική φάση.

Κάποιοι που θα με κατηγορήσουν ότι μιλώ για τους θεατές με αυστηρά λόγια, είναι πιθανόν να μην αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους σε αυτό το ρόλο και δικαίως να εκνευρίζονται. Θα ήθελα όμως να τους διαβεβαιώσω, ότι αυτό που περιέγραψα στα μέτρα της δυνατότητας μου και της κατανόησης μου, συμπεριλαμβάνει και μένα με ελάχιστες εξαιρέσεις . Όλοι με κάποιο τρόπο ζούμε την προσωπική μας “σχιζοφρένεια”. Το σίγουρο είναι ότι ο καπιταλισμός μετατρέπει τους ανθρώπους όλων των αποχρώσεων σταδιακά σε ηλίθιους !!!!!



Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

Απολογισμοί.







We live as lost children,our adventures incomplete”
Ζούμε σαν χαμένα παιδιά, τις ανολοκλήρωτες περιπέτειες μας.”
Ουρλιαχτά προς χάριν του Σάντ” Γκυ Ντεμπόρ.


Σίγουρα δεν είδαμε “ επιθετικά σκάφη να καίγονται πέρα από τον Ωρίωνα” Ούτε “ακτίνες Γ να λάμπουν στο σκοτάδι κοντά στη Πύλη του Tannhauser”, ακόμα και οι πιο φλογερές φαντασιώσεις μας , πάντα είχαν το στίγμα μιας νοσηρής πραγματικότητας, που διάλεξε η εποχή μας για μας. Έτσι, οι περιπέτειες μας, είχαν τον στενό ορίζοντα του καταπιεσμένου, που προσπαθεί να σπάσει μόνο τις αλυσίδες, που του εγκλωβίζουν τα πόδια, αγνοώντας εκείνες που του δεσμεύουν τα χέρια ή που του κλείνουν τα βλέφαρα για να μην βλέπει τα κάγκελα που τον περιτριγυρίζουν.

Μια ιδιότυπη ορμή, που είχε την καταγωγή της, μέσα σε ιδέες για μια πιο πλούσια σε ελευθερία ζωή, που τα όρια της κανείς δεν είχε την διάθεση και την γνώση για να ορίσει, ήταν εκείνη που κινούσε τα βήματα μας. Χαμένοι, μέσα σε ένα κόσμο, που από καιρό είχε χαθεί, ανώνυμοι με δανεικά ονόματα, ψάχναμε μέσα στη νύκτα, εκείνο που φάνταζε σαν ανατολή. Ξεχωρίζαμε μέσα στα πλήθη που μας έπνιγαν, σαν οι ανόητοι μιας “εύφορης κοιλάδας”. Οι κοντινοί μας, ξέροντας ότι θα σπάσουμε πολύ σύντομα τα μούτρα μας, μας κοιτούσαν με περιέργεια και μερικές φορές με κάποια υποσυνείδητη ζήλια. Θα τους “στρώσει ο στρατός” έλεγαν ψιθυριστά μεταξύ τους . Όμως ούτε και αυτός μπόρεσε να κάνει το οτιδήποτε. Περάσαμε και δεν ακουμπήσαμε. Είμαστε τα τρελά παιδιά μιας τρελής εποχής, που ήθελε να ονειρευτεί το αδύνατο.

Ψάχναμε μέσα στα βιβλία την καταγωγή μας, διαβάζοντας όλους εκείνους που είχαν προϋπάρξει και σαν φλόγα μιας μυστικής αδελφότητας έκαιγαν τους αιώνες με τις ιδέες τους, μεταφέροντας το μήνυμα, με διαφορετικούς τρόπους . Γυναίκες και άντρες που για μας είχαν μια ηρωική διάσταση και ψελλίζαμε τα ονόματα τους με σεβασμό. Είχαμε και κάποιους που ήταν σύγχρονοι με μας, όμως πιο ταξιδεμένοι από μας.

Τα στέκια μας, οι πλατείες, τα πάρκα, ο δρόμος, ήταν μέσα στο κόσμο, αλλά ποτέ δεν μάζευαν όσους ήταν άσχετοι. Ίσως τους ξένιζαν οι μουσικές μας, τα ρούχα μας και η εμφάνιση μας. Πάντως, ποτέ δεν ήρθαν κοντά μας . Οι κουβέντες μας, είχαν ένα στοιχείο ακατανόητο για αυτούς. Μας θεωρούσαν ιδιότροπους, με εμμονές . Εξω-κοσμικούς.


Όταν έπεφτε η νύκτα, βγαίναμε στη γύρα. Αν το δούμε αντικειμενικά δεν κάναμε κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ο έρωτας δεν έφευγε ποτέ από κοντά μας, ούτε η αναζήτηση για το περίεργο, όμως η νύκτα ήταν αγαπημένη και τις περισσότερες φορές την εξαντλούσαμε. Πολλές φορές , όταν τελείωνε αυτή η απέραντη νύκτα, άλλοι από μας πήγαιναν για ύπνο και άλλοι για δουλειά. Γιατί σχεδόν όλοι είχαμε το δικό μας σπίτι που ζούσαμε μαζί με του φίλους μας, γυναίκες και άντρες σε σχέσεις κάπως πολύπλοκες και ιδιαίτερες. Είναι δύσκολο να τις εξηγήσω.

Δεν ήταν όλα όμορφα στη περίεργη ζωή μας. Πολύ συχνά υπήρχαν προστριβές, αντιδικίες, μίση, ζήλιες και πάθη, διαφωνίες που έπαιρναν δυσανάλογη υπόσταση και που οδηγούσαν σε χωρισμούς. Εκεί ο υπόλοιπος κόσμος που αναγκαστικά κουβαλούσαμε μέσα μας , η πιο βαθιά και απροσπέλαστη αλλοτρίωση, μας έκανε να χάνουμε τον δρόμο μας και την αξιοπρέπεια μας. Αλλά και πάλι, πάντοτε πέφτεις και πάντοτε πρέπει να σηκωθείς στα πόδια σου. Είναι ένας συνεχής αγώνας για το ακατόρθωτο.

Ο χρόνος σε κείνες τις εποχές δεν έπαιζε και πολύ σημασία. Όμως τα χρόνια περνούν και οι συνθήκες αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουμε όλοι. Ένα κουβαράκι είμαστε με τα πάντα και τότε εμείς δεν το ξέραμε καλά αυτό. Έτσι κάποιες αλλαγές, που στο υπόλοιπο κόσμο ήταν γνωστές, για μας ήταν άγνωστες. Ίσως γιατί το παρόν που διαμορφώναμε με την ορμή μας, νομίσαμε ότι θα ήταν αιώνιο. Δεν ήταν έτσι και το πήραμε αυτό το μάθημα πικρά.
Έτσι οι χώροι μας αλώθηκαν από την πρόοδο, μουσικές μας έγιναν εμπορεύματα και πουλιόντουσαν χωρίς την ψυχή τους, τα σπίτια μας όλο και πιο πολύ έχαναν τους κατοίκους τους και σιγά-σιγά μετατράπηκαν σαν τα σπίτι από όπου είχαμε ξεκινήσει την ζωή μας. Οι όμορφες ιδέες μας για τον κόσμο άρχισαν να βάζουν νερά. Κάπου εκεί ήρθαν και οι πρώτοι απρόβλεπτοι θάνατοι δικών μας προσώπων. Φίλοι μας πέθαιναν, γονείς πέθαιναν, από διάφορες ουσίες άνθρωποι μας πέθαιναν. Η ζωή, μας περίμενε στη γωνία, δείχνοντας ένα άλλο πρόσωπο. Δεν μας ενθουσίασε αυτή η πλευρά της. Μοιραίως.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά , επιβεβαιώνοντας την ρήση του “ενός κακού μύρια έπονται” εμφανίστηκε και κάτι άλλο. Από το “μην δουλεύετε ποτέ” , περάσαμε στο “δουλεύετε συνεχώς και αδιαλείπτως”. Η κοινωνία είχε εξαντλήσει την υπομονή της με την πάρτι μας και αποφάσισε να ρίξει στο τραπέζι τα βαριά της όπλα. Το σθένος φαίνεται στα δύσκολα. “Μασάει η κατσίκα ταραμά ; Μασάει και φτύνει και το κουκούτσι.”. Έτσι λοιπόν δεν μασήσαμε ούτε εκεί. Με τις απώλειες μας βέβαια για να είμαστε και ειλικρινείς. Το σύστημα ρίχνοντας το βασικό του όπλο στο αγώνα εναντίον μας, πίστευε ότι θα καθυποτάξει την αντίσταση μας. Όμως το σύστημα λαθεύει, αν πιστεύει ότι η πραγματική ανάγκη για ένα διαφορετικό κόσμο, μπορεί να καθηλώσει τους ανώνυμους αυτού του κόσμου μέσω της μισθωτής εργασίας. Αντιθέτως, βαθαίνει την κριτική εναντίον του. Όσο ο κόσμος παγώνει μέσα από την εξαθλίωση της μισθωτής εργασίας, άλλο τόσο στρατιές μισθωτών αποκτούν συνείδηση της εξαθλίωσης τους. Άρα, οι λίγοι κάποια στιγμή γίνονται πολλοί.

Το παλιό πνεύμα και οι σχέσεις που μεγαλώνουν μέσα του είναι πολύ δύσκολο να χαθούν. Μάθαμε να ζούμε και μέσα τις αλλοιώσεις που έφερναν τα χρόνια και η μερικές φορές η ελαστική μας συνείδηση, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Καινούργιοι όροι και καινούργιες εμβαθύνσεις πλούτισαν το λεξιλόγιο και την σκέψη. Οι αναζητήσεις έγιναν όλο και περισσότερο εσωτερικές. Η περιπέτεια στο δρόμο έχασε κάτι από την αίγλη της, ο έρωτας μπερδεύτηκε περισσότερο με την αγάπη, η ζωή μέσα στο σύστημα έγινε όλο και περισσότερο ανόητη. Ότι ανεβαίνει κάποτε θα περάσει την κάμψη του. Όμως η παλιά φλόγα ποτέ δεν χάθηκε εντελώς, με το ένα ή τον άλλο τρόπο παρέμενε ανικανοποίητη.

Τα χρόνια περνούν και κάποια στιγμή διαπιστώνεις ότι μεγάλωσες . Τα πράγματα που έχεις ζήσει μακραίνουν και γίνονται “δάκρυα μέσα στη βροχή”. Σε κάποιες τέτοιες στιγμές από κάποια γωνίτσα της ύπαρξης σου σκάει το κεφαλάκι ενός ερωτήματος : η περιπέτεια έχει τελειώσει ; Είσαι ακόμα εκείνο το “χαμένο παιδί” που έχει την ορμή να παλέψει για κείνο που πάντα λίγοι ψιθυρίζουν στη καρδιά τους ; Ή είσαι το παιδί που χάθηκε στη δίνη του κόσμου ;

Είμαστε μια στιγμή μέσα στη απέραντη αιωνιότητα. Στη πραγματικότητα δεν έχουμε τίποτα δικό μας, όλα μας δωρίζονται για κάποια διάστημα. Δεν μπορούμε πολύ συχνά να αξιολογήσουμε την αξία αυτών των δώρων. Τους συμπεριφερόμαστε σαν να είναι δικά μας. Δεν είναι όμως έτσι. Στη ουσία το μόνο που έχουμε είναι η κηλίδα που θα αφήσουμε από το πέρασμα μας και που συνίσταται σε αυτό που αισθανόμαστε σε αυτό που σκεφτήκαμε και σε εκείνο που εντέλει θα πράξουμε Σε αυτό το επίπεδο το οτιδήποτε μετράει. Τα λάθη και τα σωστά, η χαρά και ο πόνος, η αδράνεια και συμμετοχή.


Ευγνώμων μπορεί να είναι κάποια ή κάποιος που έζησε με σθένος την εποχή του. Που έκανε το καλύτερο για τον εαυτό του, τους άλλους και την κοινωνία που μέσα της έζησε. Που όταν μετρηθεί, το καλύτερο του κομμάτι δεν θα είναι έξω από την ζυγαριά, αλλά θα είναι ολόκληρος επάνω της.

Η περιπέτεια δεν σταματά ποτέ. Μπορεί να αλλάζει τα πρόσωπα της συνέχεια, μπορεί να κρύβεται κάποιες εποχές σε σκοτεινά μέρη, όμως κοσμεί με την παρουσία της τον κόσμο. Είναι  η γλαφυρο-τραγική υπενθύμιση ότι η ζωή είναι ένα αιώνιο παιγνίδι και εμείς οι παίκτες που θα δοκιμάσουν τις δυνάμεις μας μέσα της.

Μέχρι την τελευταία αναπνοή, θα είμαστε παρόντες στη περιπέτεια της ζωής, ευγνωμονώντας στο θαύμα της !!!










Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2020

Σκέψεις επάνω στη ύπαρξη των νόμων.






Νόμος : γραπτός κανόνας δικαίου που τίθεται από μια πολιτεία και που ρυθμίζει υποχρεωτικά τις σχέσεις κάθε πολίτη με την πολιτεία αυτή και με τους άλλους πολίτες.

Προέρχεται ετυμολογικά από το νέμω που σημαίνει δίνω, μοιράζω.

Όποιος δεν σέβεται τον νόμο διαπράττει παρανομία, είναι δηλαδή παράνομος, άρα η πολιτεία μπορεί να τον δικάσει για την πράξη του και να του επιβάλλει ποινές, ανάλογες με την φύση της παρανομίας του.

Οι νόμοι διαμορφώνονται από το νομοθετικό σώμα, που γνωρίζει τα προβλήματα που παρουσιάζονται σε μια κοινωνία και απαντά σε αυτά τα προβλήματα με τους νόμους.

Στο βάθος των κοινωνικών σχέσεων, των ανθρώπων μεταξύ τους, των κρατών, των κοινοτήτων, της φύσης με το ανθρώπινο είδος, εκεί όπου τα σκοτάδια της ύπαρξης εμποδίζουν την καθαρότητα και το φως να εισχωρήσει, κρύβεται ένας υποτιμημένος “Εχθρός”. Ένας Εχθρός που το ανθρώπινο είδος έχει χρεωθεί από την αρχή τουλάχιστον της γνωστής του ύπαρξης και που περί της ουσίας και των αιτιών της ύπαρξης του, πολλές εξηγήσεις έχουν δοθεί , αλλά καμιά από αυτές δεν έχει κατορθώσει να τον καταβάλλει. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις κάτι που είναι διάχυτο παντού και όταν συμπυκνώνεται τα αποτελέσματα του είναι καταστροφικά. Γιατί ο συγκεκριμένος εχθρός έχει την δυνατότητα να μαζεύεται και να απλώνεται με χαρισματική άνεση και να αποκτά συνεχώς δικαιολογητικά για να υπάρχει. Επιπρόσθετα, μπορεί συνεχώς να πολλαπλασιάζει τα “παιδιά” του, δίνοντας τους τόσο πολύπλοκα ονόματα και ύπαρξη, που κατορθώνει να συσκοτίζει τον τόπο από όπου προέρχονται. Έτσι επιτυγχάνει να διασπά την προσοχή στη ύπαρξη του και να διασφαλίζει την διαιώνιση του. Αν πρέπει κάτι να του αναγνωριστεί είναι ότι είναι έξυπνος και δολερός.

Οι νόμοι, κάποιοι κάποτε πίστεψαν, ότι θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον “Εχθρό”. Η σκέψη δεν ήταν εξ αρχής κακή. Ο κοινωνικός ιστός, χρειαζόταν κάποιο πλαίσιο. Ο νόμος όφειλε να εκφράσει το αντικειμενικά καλό, το οποίο αφού θα αντλούσε την δύναμη του από την αντικειμενικότητα του, θα ήταν αρεστό και κοινωνικά . Ο νόμος δηλαδή θα συνδύαζε το καλό με το όφελος της κοινωνίας. Η σαφήνεια και η ορθολογικότητα του Νόμου , θα συνέτεινε προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ο Νόμος κυρίως θα έπρεπε να ήταν δίκαιος και αμερόληπτος. Η σωφρονιστική διάσταση του Νόμου δεν πρέπει να μας διαφεύγει, άρα ο Νόμος με τη ευγένεια του θα διαμόρφωνε συνειδήσεις με πρόθεση σαφώς προς το καλύτερο.

Όλα αυτά ήταν πολύ όμορφα στη θεωρητική τους κατεύθυνση και στις προθέσεις, αλλά υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει ένα μελανό σημείο. Ο Νόμος, μπορεί να ήθελε να αποτελέσει μια από τις βασικές κολώνες της κοινωνίας και να είχε και την ευγενή πρόθεση, πως θα μπορούσε όμως στη πράξη να διασφαλίσει την ακεραιότητα του και το ποσοστό καταστολής που του αναλογούσε ; Όπως γίνεται συνήθως, οι ευγενείς προθέσεις προσκρούουν με αρκετή φόρα στη πραγματικότητα της ζωής και τις περισσότερες φορές καταλήγουν στα θεραπευτικά της ιδρύματα. Επίσης ο Νόμος  είχε λάβει σοβαρά υπόψιν του τον αόρατο “Εχθρό” ;

Όλες οι μεγάλες ιδέες και τα μεγάλα έργα ανεξαρτήτου προθέσεωω,  όταν χάνουν την επαφή τους με το ζωντανό τους κομμάτι, πέφτουν σε κατάσταση αμήχανης νέκρωσης. Μπορεί να διατηρούν την αίγλη του σε κάποιο βαθμό, αλλά οι λόγοι για τους οποίους γεννήθηκαν, έχει προ πολλού παύσει να ισχύει. Χάνουν την ψυχή τους δηλαδή. Ακούω πολλούς ανθρώπους να συζητούν για ανεπίλυτα προβλήματα και τις περισσότερες φορές καταλήγουν την κουβέντα τους με μια σειρά από κλισέ εκφράσεις του στυλ: “δεν υπάρχουν νόμοι “ ή οι πιο προχωρημένοι λένε "νόμοι υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται. Είναι και κάποιοι καραμπινάτοι κρατιστές που νομίζουν ότι ευθύνεται το Κράτος, γιατί δεν μπορεί να επιβάλλει τους Νόμους. Κανείς δεν μπορεί να ζωντανέψει κάτι που εδώ και χρόνια είναι νεκρό. Επίσης κανείς δεν μπορεί να συμμορφώσει κανένα σε κάτι, που όλοι, είτε το παραδέχονται είτε όχι, δεν εμπνέει πια καμιά εμπιστοσύνη, ούτε κανένα αίσθημα δικαίου. Κατασταλτικά ο Νόμος μπορεί να διατηρεί την ισχύ του, μια ισχύ όμως που την αντλεί από τον άρχοντα που τον εποπτεύει και από το πόσο είναι ισχυρές οι δυνάμεις καταστολής του αυτού του άρχοντα. Η ουσία των νόμων και η πιθανή του δυνατότητα να διαπαιδαγωγεί το άτομο και την κοινωνία ,πρέπει να παραδεχτούμε, ότι έχουν πάει διακοπές.

Οι κοινωνικές συνθήκες και τα πολιτικά συστήματα, ουδόλως ευνόησαν τον Νόμο. Είναι αλήθεια αυτό. Θέλησαν να τον οικειοποιηθούν για να επιβάλλουν τα δικά τους “όνειρα”. Όνειρα που και αυτά με το καιρό τους θα πάνε εκεί όπου ανήκουν . Στα πολυτελή νεκροταφεία της Ιστορίας. Έτσι οι Νόμοι κατέληξαν να είναι μια όμορφη σκέψη, που ποτέ δεν πήρε αυτό που πιθανά της άξιζε μέσα στη πραγματικότητα, αν πιστέψουμε στις προθέσεις της. Δεν νομίζουμε ότι αξίζει να μιλήσουμε για τους νομοθέτες. Γιατί κάθε ιδέα έχει ανάγκη εκείνον που θα την πραγματοποιήσει. Αυτό που μπορεί να αναφερθεί μόνο για τους νομοθέτες είναι ότι ήταν πάντα μέρος του προβλήματος, αλλά όχι ένας παράγοντας που θα το έλυνε.

Χρειάζονται οι Νόμοι τελικώς ή όχι ;

Δυστυχώς, σε ένα κόσμο, που δεν έχει αρχή, μέση και ευχόμαστε να έχει τέλος, στο κόσμο που ζούμε σήμερα δηλαδή, ο νόμος, ακόμα και από τις οποιοσδήποτε ενστάσεις να έχει κανείς, ακόμα και σε περίπτωση που δεν τον είχαμε ήδη εφεύρει, έπρεπε να καταβάλλουμε προσπάθειες να τον εφεύρουμε.

Εκείνοι που δεν συμπαθούν τους νόμους και βλέπουν σε αυτούς το χέρι των ισχυρών και την κατασταλτική τους όψη, μάλλον θα εκνευριστούν με αυτή την σκέψη. Όσοι είναι  φανατικοί υποστηρικτές των νόμων θα αισθανθούν δικαιωμένοι. Αυτοί που κρατούν τις επιφυλάξεις τους, θα τραμπαλίζονται και στις δύο μεριές, περιμένοντας, που θα γείρει η πλάστιγκα. Όλοι όμως θα συμφωνήσουν ότι ό νόμος είναι ένα αναγκαίο κακό στο κόσμο που ζούμε. Μια υποβάθμιση της διευθέτησης  των διαφορών που υπάρχουν στις σχέσεις,  μέσω ενός διαιτητή, που αντλεί το κύρος του από μια ανώτατη εξουσία, που δεν μπορεί επι της ουσίας να της ασκηθεί έλεγχος. Αν αυτή εξουσία φλερτάρει όσο μπορεί με την καλή πλευρά των πραγμάτων και οι νόμοι της μπορούν να έχουν την αύρα της δικαιοσύνης. Αν όχι, οι νόμοι θα συμβάλλουν στη γενικότεροι σύγχιση.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό ; Γιατί μας μπερδεύεις τόση ώρα με ανούσιες σκέψεις ;

Από το βάθος της σκέψης μου,  ξεπήδησε η σκέψη- λυτρωτής και μου ψιθύρισε : “Πες για τον “Εχθρό”, πες κάτι για τον “Εχθρό”. Ανακουφίστηκα, όχι γιατί είχα ξεχάσει τον ¨Εχθρό”, ειλικρινά. Αλλά γιατί είχα σαστίσει, προς στιγμή, το ομολογώ από το βάρος της τελευταίας παραδοχής μου.

Δεν θα μιλήσω αναλυτικά για τον “Εχθρό”. Αρχικά, γιατί δεν τον ξέρω σε επαρκές σημείο, τουλάχιστον στο βαθμό που εμένα να με ικανοποιεί. Με κάποιο τρόπο όμως, χρόνια τώρα πάντα σε αυτόν καταλήγουν οι σκέψεις μου. Όμως, κάθε φορά που τον πλησιάζω, κάθε φορά κατορθώνει και μου ξεφεύγει, στο να τον καταλάβω, να μπορώ να τον περιγράψω και εν τέλει να μπορώ να τον εξορκίσω. Μπορώ όμως να κάνω λίγο πιο περιγραφικό και να δώσω ένα στίγμα.

Την περιοχή του ο “Εχθρός” την ονομάζει το ¨Εγώ”. Ότι υπάρχει έξω από αυτή την περιοχή, του δημιουργεί την ισχυρή εντύπωση, ότι είναι μάλλον τις περισσότερες φορές εχθρικό. Αυτή η διαπίστωση τον αναγκάζει συνεχώς να ενισχύει τις γραμμές άμυνας του . Αυτή η στάση τον οδηγεί να ζει κυρίως για το δικό του αποκλειστικά όφελος και να αγνοεί όποιο άλλο όφελος έχει οποιοσδήποτε άλλος. Όταν κάτι του απειλεί αυτό το όφελος, μπορεί να γίνει πολύ σκληρός, χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Επειδή η εσωστρέφεια του τον ενοχλεί, με τα χρόνια απέκτησε επεκτατικές τάσεις και θεώρησε σωστό, το ωφέλιμο για εκείνον να το αναζητά και έξω από αυτόν . Έτσι, εκείνο που ακουμπά το υποδουλώνει. Κατορθώνει την στάση του να την εμφυτεύει και στα διπλανά ¨Εγώ”, που ακόμα και όταν δεν έχουν επεξεργασμένο το ίδιο ιδίωμα , τελικώς ενδίδουν . Είναι σαν καρκίνος που πολλαπλασιάζει τα κύτταρα του, ακόμα και αν καταστρέφει το σώμα που τον θρέφει . Είναι ο κρυφός αφέντης μιας κοινωνίας, που βγάζει νόμους για να  αντιμετωπίσει, αυτό που καθημερινά μολύνει στο ιστό της. Με φοβίζει, γιατί έχω δει την δύναμη του, μέσα μου !!! 


Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019

Αφορισμοί Νο3.







Αν και πρέπει να εκφραζόμαστε πιο κόσμια, πράγμα που δεν μπορούμε να τηρούμε πάντα, πρέπει να ειπωθεί στεγνά και ανερυθρίαστα, ότι η μαλακία σε όλα τα επίπεδα της υλικής και πνευματικής ζωής, είναι άπαιχτη!!!

Η Μνήμη, αν και απαραίτητη, δεν είναι κατ΄ουδένα τρόπο άξια εμπιστοσύνης.

Όσοι αναζητούν την λύτρωση τους μέσα στη Επικράτεια του Διαχωρισμένου , δεν θα γευτούν ποτέ την Ελευθερία, αλλά το φάντασμα της !!!

Πίσω από όλα, κρύβεται η απειλή του Θανάτου.

Όσοι πιστεύουν, ότι τη ανθρώπινη ύπαρξη το μόνο που την καθορίζει, είναι οι σχέσεις παραγωγής και η οικονομία, κρύβουν ένα πτώμα μέσα στη καρδιά τους.

Έχουμε ξεκάθαρη αντιπαλότητα με τον Χρόνο. Δυστυχώς, δεν είναι και η μόνη !

Όσο αφορά την Αντιπαλότητα, την οικειοποιηθήκαμε τόσο εσωτερικά ,όσο και εξωτερικά, σαν στοιχείο της ανάπτυξης μας. Πρόβλημα άλυτο.

Ο Έρωτας είναι επικίνδυνο ναρκωτικό. Σου δίνει την βεβαιότητα ότι μπορείς να υπάρξεις ευτυχισμένος. Στη τελική, είμαστε τυχεροί αν καταλήξουμε απλά μπερδεμένοι.

Η Ψυχή ενός ανθρώπου μπορεί να παραμείνει νέα ακόμα και αν το Σώμα του γεράσει. Το αντίστροφο δεν μπορεί να ισχύσει. Ή μπορεί ;

Η Επανάσταση είναι φυσικό επακόλουθο, όταν οι αντιθέσεις μέσα στη κοινωνία, δεν έχουν προοπτική να λυθούν . Μέχρι τώρα, η κατάληξη των επαναστάσεων στερείται αξιοπρέπειας.

Στις σκοτεινές μέρες δοκιμάζεται η Θέληση. Στις φωτεινές μέρες δοκιμάζεται ο Εφησυχασμός.

Τέλος, το Ταξίδι της ζωής πάντα ήταν μια μοναχική υπόθεση . Το να έχεις συντρόφους σε αυτό, είναι πολύ ακριβό Δώρο, που δεν έχει εκτιμηθεί δεόντως. Άραγε, υπάρχει κάτι Άλλο πέρα από μας ;





Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

Επιστροφή στη “κανονικότητα” σημαίνει...







Κάνεις προσπάθεια να “αγιάσεις”, αλλά δυστυχώς δεν μπορείς στο μάταιο τούτο κόσμο. Ίσως γιατί μέσα στη ζούγκλα, δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι τέτοιο. Διερωτάσαι ως πότε θα σε σοκάρει η αηδία που ξεχειλίζει από τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου, αλλά η αηδία έχει πάντοτε τους δικούς της τρόπους να σε βγάζει από τα ρούχα σου, κάθε φορά που διαπιστώνεις, ότι εκείνο που μέχρι χτες θεωρούσες ότι είναι αρκετό, σήμερα είναι ήδη ξεπερασμένο. Αναγκαστικά λοιπόν, συνεχώς, αγριεύεις όλο και περισσότερο.

Μέσα στις κοινωνίες η αηδία για όσα συμβαίνουν, δεν είναι μια μονάδα που μπορεί εύκολα να προσμετρηθεί. Την αηδία την βιώνει ο καθένας ξεχωριστά και μόνος του. Σε πολλούς μάλιστα, πιθανώς στους περισσότερους, δεν γίνεται αντιληπτή ως αηδία, αλλά χρησιμοποιεί άλλα ονόματα όπως κανονικότητα, ευταξία, κοινωνική ειρήνη, εν ολίγοις “να έχουμε την ησυχία μας, για να μπορεί να κυλά και χρήμα”. Διότι το χρήμα δεν κυλά με την ίδια ρευστότητα σε περιόδους, όπου η αηδία βγαίνει στους δρόμους, γιατί έχει μπουχτίσει στα κλουβιά. Επίσης, η αηδία δεν είναι μια κατάσταση που αρέσει σε όσους κάθονται βολεμένοι στις καρέκλες τους. Τους είναι από ακατανόητη μέχρι αποκρουστική. Άρα έχουν κάθε λόγο να θέλουν να την καταστείλουν με όποιο μέσο διαθέτουν. Δυστυχώς τα μέσα που διαθέτουν είναι πολλά και δεν στερούνται ευφυίας.

Όσοι κάθονται σε αυτές τις όμορφες καρέκλες, ο κόσμος μέσα στο οποίο ζούμε, εκλαμβάνεται σαν κόσμος, που μπορεί να έχει τις ατέλειες του, αλλά είναι ο καλύτερος κόσμος που μπορεί να υπάρξει. Όσοι αντιδρούν σε αυτή την ερμηνεία , μπορούν να δυσαρεστούνται αλλά η δυσαρέσκεια τους οφείλει να είναι κόσμια, ειδάλλως οφείλουν να υποστούν τις συνέπειες. Τώρα οι συνέπειες αυτές δεν μπορούν να είναι και αβρές, μια που οι  αβρότητες δεν υπάρχει περίπτωση να τους συνετίσουν, ούτως ώστε να προσεταιριστούν την κυρίαρχη ερμηνεία για τον κόσμο. Όσο και αν αυτή η άποψη των αρχόντων αυτού του κόσμου, μπάζει νερά από παντού και δεν διακρίνεται για την δημοκρατικότητα της , μια που την “δημοκρατικότητα” διακαώς υπερασπίζονται, θεωρούν σωστό να την επιβάλλουν στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης.

Στο απέναντι στρατόπεδο τώρα, σε εκείνο που η αηδία για όσα συμβαίνουν, όπως π.χ η δολοφονία ενός έφηβου από αστυνομικό που θεώρησε πρέπον να πυροβολήσει και μετά αντί να σαπίσει όπως του άρμοζε για την πράξη του, να κυκλοφορεί ελεύθερος, είναι επίσης σαφές ότι δεν εκλαμβάνεται με σύνεση. Πως θα μπορούσε άλλωστε ένα τέτοιο συμβάν να εκληφθεί με την ηρεμία που αρμόζει σε εκκλησίες ; Όμως κάτι τέτοιο ζητιέται από την κυρίαρχη ερμηνεία του κόσμου. Λες και επειδή πέρασαν 11 χρόνια από την δολοφονία , ο χρόνος θα έπρεπε να απαλύνει τα πάντα. Να που όμως δεν τα έχει απαλύνει, συγγνώμη που θα σας δυσαρεστήσουμε.

Ανάλογα συμβάντα όπως επίσης η αθώωση ενός παιδεραστή που συμμετείχε σε διακίνηση εφήβων και σε κακοποίηση ανηλίκων λόγω παραγραφής των αδικημάτων , ζητιέται και αυτό να περάσει χωρίς αντίδραση. Για να μην μιλήσουμε για τον Ζάκ, που από ότι φαίνεται σκοτώθηκε από τις κλωτσιές των οργάνων της τάξης. Τα περιστατικά στα οποία ζητιέται να μην αντιδρά κάποιος με αηδία και οργισμένα, δυστυχώς κάθε μέρα όλο και πληθαίνουν.

Τα όργανα της τάξης τώρα, επειδή από ότι φαίνεται, τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε κατάθλιψη, γιατί δεν μπορούσαν απερίσπαστα να εκδηλώσουν τον τεράστιο “ψυχικό πλούτο” από τον οποίο εμφορούνται, όσο αφορά την τέχνη να κτυπούν ότι κινείται στο διάβα τους, βρήκαν την ευκαιρία στις πρόσφατες διαδηλώσεις, να διευρύνουν αυτό τον πλούτο της τέχνης τους, αποφασίζοντας να ξεγυμνώνουν αυτούς που συλλαμβάνουν και να κάνουν σεξιστικά υπονοούμενα. Δίνουν έτσι ένα νέο χρώμα στη καταστολή, εισάγοντας και το σαδο-μαζοχιστικό ερωτικό στοιχείο.

Ένα στοιχείο που προφανώς έλλειπε από την τέχνη τους. Επίσης, το να βαρά μια ομάδα δυνάμεων καταστολής ένα άνθρωπο που φωνάζει ότι παραδίνεται και να θέλεις να τους κατεβάσεις τα σώβρακα, είναι σίγουρο ότι περιποιεί πολύ μεγάλη τιμή σε όσους το κάνουν, όταν μάλιστα αυτή η ομάδα είναι οπλισμένοι σαν αστακοί. Είναι σημαντικό να σκεφτούμε από που παίρνουν τις διαταγές τους, άρα ποιος τους δίνει και την ασυλία να συμπεριφέρονται με τέτοιο “ευγενικό” τρόπο. Η τακτική αυτή των δυνάμεων καταστολής εισήχθη προσφάτως από την επίσης πολιτισμένη Γαλλία και χρησιμοποιήθηκε στις εκεί διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων.

Τέλος υπάρχει και το κοινό. Ο απαραίτητος παράγοντας των νοικοκυρέων της φτώχειας και του πλούτου. Για αυτό το κοινό που η κανονικότητα της ζωής παίζει πρωτεύοντα ρόλο, αυτά τα συμβάντα αντιμετωπίζονται με την συνήθη συνενοχή και απάθεια. Για να μην πω, ότι ένα όνειρο τους γίνεται πραγματικότητα. Για αυτούς, που δυστυχώς, είναι η πλειονότητα σε αυτή την ευχάριστη κοινωνία που ζούμε, το να υπερασπίζονται την αηδία έχει γίνει δεύτερη φύση. Από την μια κλαίνε για το Γρηγορόπουλο και από την άλλη τον επιπλήτουν γιατί βρέθηκε στο λάθος σημείο,στα καταραμένα Εξάρχεια, μπροστά στο όπλο του φονιά του. Κατηγορούν την χωρισμένη οικογένεια του που δεν ήταν αυστηρή στη φύλαξη του παιδιού της και ζητούν περισσότερη καταστολή σε όλα τα επίπεδα.. Εμφανίζονται στα μέσα δικτύωσης βρίζοντας όσους έχουν άλλη άποψη, που διασαλεύει την ησυχία του περιπτερά και του καταστηματάρχη. Είναι οι στυλοβάτες μιας δημοκρατίας που έχει προ πολλού χάσει το νόημα της στα ίδια της τα μάτια, αλλά προ πάντων στα μάτια των πολιτών της.

Σε ένα κόσμο που ακόμα και η ύπαρξη της έννοιας αλήθεια αμφισβητείται, δυστυχώς δεν μπορείς να περιμένεις καλύτερα αποτελέσματα. Η αηδία μεταμορφώνεται σε μια πολύ όμορφη τούρτα, που οι περισσότεροι στριμώχνονται για να πάρουν την μπουκιά τους.


Κοντολογίς, όταν ακούς την λέξη “κανονικότητα” εύκολα μπορείς να βάλεις στη θέση της την λέξη αηδία, που παρόλο που δεν έχουν το ίδιο νόημα, με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο ταυτίζονται. Γιατί, τις περισσότερες φορές, η γλώσσα που μιλάει το σύστημα δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο με εκείνο που η ίδια λέξη υποδηλώνει, αλλά ένα εντελώς διαφορετικό νόημα, που κρύβεται μέσα στη σκοτεινή καρδιά του συστήματος. Αυτά βέβαια είναι αρκετά δύσκολα θέματα για να γίνουν κατανοητά, από εκείνους που θέλουν απλώς να φάνε την “τούρτα” τους, απερίσπαστοι.

Υπάρχουν στιγμές που το σύστημα αποφασίζει, ότι πρέπει να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Αυτό το κάνει, προφανώς, γιατί αντιλαμβάνεται , ότι σε κείνους που απευθύνεται έχουν ήδη οικειοποιηθεί αυτό το πρόσωπο και τους αρέσει , άρα δεν θα αντιδράσουν εξεγειρόμενοι. Είναι οι στιγμές εκείνες, που η θρασύτητα του συστήματος χτυπάει ταβάνι ή απλώς φοβάται πολύ και προσπαθεί να “συνετίσει” εξαπολύοντας φόβο. Η τεχνική της διασποράς του φόβου επειδή λειτουργεί σε πολύ βαθιά επίπεδα μέσα στη ψυχολογία της μάζας ,πολλές φορές έχει επιφέρει συντελεστικά αποτελέσματα. Όμως επειδή στη ζωή όλα τα πράγματα είναι δανεικά και πολλές φορές απρόβλεπτα , οι τεχνικές της εξουσίας παράγουν αντιδράσεις που μπορεί να την ξαφνιάσουν άσχημα.

Εδώ ταιριάζει η λαϊκή ρήση ότι η στάμνα πάει πολλές φορές στη βρύση αλλά σπάει μόνο μια φορά.


Βρισκόμαστε στη αρχή ενός γνωστού ρεβανσισμού από την μεριά μιας συντηρητικής εξουσίας απέναντι σε όσους τολμούν να την αμφισβητήσουν έστω και απειροελάχιστα. Η στάση αυτή δεν είναι καινούργια ακόμα και αν διανθίζεται από θλιβερές προσθήκες. Αν την δούμε με ψυχρό μάτι δηλώνει, ότι η ψυχοπάθεια που διακατέχει τις δυνάμεις του συστήματος απέναντι στους εχθρούς της θα έχει και άλλες μορφές εκδήλωσης στη συνέχεια. Αυτό κάνει τα πράγματα δυσάρεστα και ίσως επικίνδυνα . Πολλές φορές είναι προτιμότερη η αναμονή από την άμεση αντίδραση. Μέχρι τότε ας βράσουμε μέσα στη αηδία που μας δημιουργούν όσα ακούμε και όσα βλέπουμε!!!! 






Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019

Το άσυλο, τα “άσυλα” και θλιβερές ιστορίες καταστολής.




ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΔΡΟΜΩΝ







Το άσυλο ως ιδέα και ως χώρος είναι θεμελιώδης για την δημοκρατία και δεν αποσκοπεί στην ασυλία μόνο των ιδεών, αλλά στην ασυλία προσώπων που διώκονται από τον νόμο και την τάξη της ίδιας της δημοκρατίας. Είναι ο κατεξοχήν χώρος, και για αυτό είναι θεμελιώδης, της ερμηνείας, δηλαδή μιας βασικότατης έννοιας της πολιτικής. Καταργώντας το άσυλο καταργείς την δυνατότητα της ερμηνείας και καταργείς την πολιτική.
Ήταν πράγματι μεγαλειώδης ιδέα μιας και η δημοκρατία προβλέπει με αυτήν έναν χώρο άβατο για τους μηχανισμούς που την
στηρίζουν. Είναι ο ιερός χώρος της, το ασυνείδητό της.

ΙΖΥ”


Σίγουρα δεν ζούμε σε μια εποχή που θα θρέψει δάφνες μεγαλείου . Αντιθέτως. Ζούμε σε μια εποχή που συναγωνίζεται σε διεθνές επίπεδο με τον εαυτόν της ,πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει. Κανείς δεν διαλέγει, δυστυχώς, την εποχή που θα ζήσει. Είναι και αυτό ένα πρόβλημα, όμως είναι πρόβλημα άλυτο. Άλλωστε, όλοι τότε θα διάλεγαν τις εποχές που το ανθρώπινο πνεύμα και οι κοινωνίες του θα μεγαλουργούσαν, έτσι οι υπόλοιπες εποχές θα ήταν χαμένες από χέρι. Αυτό θα ήταν σαφώς άδικο. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να ζήσουμε την μιζέρια της εποχής μας , συζητώντας και πράττοντας για θέματα που σε άλλες εποχές θα θεωρούνταν ανάξιας συζήτησης. Όχι διότι στερούνται σοβαρότητας, αλλά γιατί η σοβαρότητα θα τα είχε κατακτήσει και θα έστρεφε την προσοχή της σε εκείνα που θα την ανέβαζαν επίπεδο.

Όσο απομακρύνεσαι από τα σημαντικά, αποκτούν νόημα όσα η επίσημη προπαγάνδα για δικούς της λόγους εμφανίζει σαν άξια ενδιαφέροντος. Επειδή στο σύγχρονο κόσμο , η προπαγάνδα παίρνει την φωνή της τηλεόρασης , το γελοίο γίνεται σημαντικό και το σημαντικό αποκρύπτεται. Η εποχή μας λοιπόν δεν στερείται από χρήσιμους “ηλίθιους”, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να αναδείξουν με εντονότατα μαύρα χρώματα, θέματα όπως του ασύλου των πανεπιστημίων, έναντι πινακίου φακής και πολλές φορές και χωρίς την φακή. Φαινομενικά λοιπόν , εμφανίζουν τις γνώμες τους ως αποτέλεσμα της αγανάκτησης που τους διακατέχει βλέποντας το υποτιθέμενο “βούρκο” μέσα στον οποίο θεωρούν ότι βυθίζονται τα ελληνικά πανεπιστήμια και η νεολαία που σπουδάζει μέσα σε αυτά. Ντύνουν τις απόψεις τους, πολλές φορές, με υπερβολές που παράγει η νοσηρή τους φαντασία, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο η άποψη τους θα γίνει πιο εύκολα πιστευτή. Όσοι εξ αυτών πληρώνονται για να λένε τις ανοησίες τους ,θα μπορούσε να τους δοθεί κάποιο δικαιολογητικό, άλλωστε ο καθένας κάτι πρέπει να κάνει για να ζήσει μέσα σε αυτό τον κόσμο, ακόμα και αν αυτό που κάνει βρωμάει. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάθε στιγμή που μια μικρή φλογίτσα αποπειράται να λιώσει ένα κομμάτι πάγου αυτού του παγωμένου κόσμου, είναι οι πρώτοι που θα προστρέξουν σε υπεράσπιση του παγωμένου τοπίου και των εκείνων που το παράγουν. Είναι αυτοί, που όταν το μακρινό ‘73 το Πολυτεχνείο ήταν στο επίκεντρο της αναταραχής, μιλούσαν με τα πιο μελανά χρώματα για τους φοιτητές και τους εργάτες που προσπαθούσαν να ρίξουν την χούντα. Είναι αυτοί που στη Ελλάδα των μνημονίων, υποστήριζαν την αναγκαιότητα τους με πάθος και αναθεμάτιζαν τα πλήθη του Συντάγματος και έφερναν σε κάθε ευκαιρία σαν έπαθλο το θλιβερό γεγονός της Μαρφίν. Είναι εκείνοι που ποτέ δεν μίλησαν για τις εγκληματικές πρακτικές των κυβερνήσεων που οδήγησαν την χώρα σε χρεωκοπία, που δεν μίλησαν για την φτώχεια που έριξαν τον κόσμο της, που γενικά ποτέ δεν μιλούν για το σημαντικό, αλλά είναι λαλίστατοι για εκείνους που έστω και άστοχα πολλές φορές θέλουν να το αναδείξουν και ασφυκτιούν από την απουσία του στο δημόσιο διάλογο. Εν ολίγοις, είναι εκείνοι που θέλουν να είναι τα “σκυλιά” του συστήματος.


Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που από ιδεολογία καθαρή, ανασύρουν με το ίδιο τρόπο ανάλογα θέματα. Εκείνοι που για λόγους προφανείς, φοβούνται, ότι μέσα στα άσυλα μπορεί να κρυφτεί η οργή μιας κοινωνίας, που όντας σε εξορία μέσα στο ίδιο τον τόπο της, μπορεί να σηκωθεί από τις καρέκλες της και να χρησιμοποιήσει το άσυλο σαν ορμητήριο για να προστατευτεί από το σχοινί που την πνίγει. Και βεβαίως έχουν λόγο να ανησυχούν για τέτοια θέματα, μια που οι κοινωνίες όσο και αν ηλίθια συμπεριφέρονται σε διάρκεια, μερικές φορές τρώνε ένα φλας οργής και τότε άντε να τους ξαναφέρνεις στη Καρέκλα της απάθειας. Ενόσω μάλιστα βλέπουν παρόμοια φλας να σκάνε σε διάφορες περιοχές του κόσμου, ο φόβος τους γίνεται μεγαλύτερος και προσπαθούν να κλείσουν όλες εκείνες τις πηγές που τροφοδοτούν τα εν λόγω φλας.

Γιατί τι άλλο μπορείς να σκεφτείς για κόμματα που κατεβαίνουν με κεντρικό προεκλογικό σύνθημα την άρση του ασύλου ; Μπορείς να σκεφτείς ότι ξαφνικά τους έχει πιάσει πόνος για το τι κατάσταση επικρατεί στα πανεπιστήμια ; Εδώ δεν ενδιαφέρονται για τον λαό που κυβερνούν και κάνουν ότι είναι δυνατόν για να τον εξαθλιώσουν όσο μπορούν περισσότερο. Αυτό που είναι το ενδιαφέρον τους, είναι με οποιοδήποτε τρόπο να δώσουν ένα απλό διαχρονικό μήνυμα : αυτοί που δεν είναι μαζί μας και θέλουν να κάτσουν ήσυχοι, δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Όσοι όμως σκοπεύουν να αντιδράσουν με οποιοδήποτε τρόπο, απλά θα περάσουμε από πάνω τους. Αρκετά σας ανεχτήκαμε.


Στο ίδιο πνεύμα θα κινηθούν και οι δυνάμεις της καταστολής, που με τον δικό τους “ευφάνταστο” τρόπο, προειδοποιούν ότι οι “παλιές καλές συνήθειες” συμπεριφοράς σε όσους αντιδρούν δεν έχουν ξεχαστεί. Το Πολυτεχνείο και η χούντα μπορεί να απέχουν 46 ολόκληρα χρόνια από την όμορφη εποχή μας, αλλά οι δυνάμεις καταστολής έχουν ενεργή μνήμη των δυνατοτήτων τους και της ασυλίας που κατέχουν . Ομολογουμένως . Μπορεί αυτός ο ηλίθιος λαός να πέφτει και να σηκώνεται με τα ίδια λάθη, πάσχοντας από πολιτική άνοια, όμως οι ηγήτορες του δεν έπασχαν ποτέ από αυτή την ασθένεια . Αντιθέτως, επειδή για αυτούς η μνήμη των λαθών τους είναι η διαιώνιση της εξουσίας τους, προσπαθούν να τα αποτρέψουν και κυρίως να μην υποπέσουν στα ίδια.

Η κατάργηση του ασύλου, που πέρασε με νόμο στη ελληνική βουλή, είναι ένα κτύπημα στα πλαίσια ενός πολιτεύματος που θέλει να λέγεται δημοκρατικό. Όσοι ζητωκραυγάζουν για την κατάργηση του στερούνται μνήμης και ιστορίας. Οι συνέπειες της πράξης θα φανούν στη συνέχεια . Το σύστημα κέρδισε με σχετική άνεση το στοίχημα που είχε θέσει . Όμως το στοίχημα αυτό δεν έχει μόνο την φανερή του όψη που είναι η κατάργηση του ασύλου των πανεπιστημίων. Προδικάζει το πνεύμα που θα κινηθεί στη συνέχεια σε όσους το αμφισβητούν. Η συνέχεια δεν θα είναι ευχάριστη. Αντιθέτως.!!!!




Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

“Όσο νυχτώνει .....το χάος μεγαλώνει”






Όταν ένα αντικείμενο πέφτει- όπως αποδεικνύει και η Φυσική, με την οποία η σχέση μου ουδέποτε ήταν καλή και έτσι χωρίσαμε ήρεμα από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου- η ταχύτητα της πτώσης του αυξάνεται, με αποτέλεσμα να προσκρούσει και να διαλυθεί στο έδαφος. Η Φυσική αυτή διαπίστωση ισχύει εύλογα και για τις καταστάσεις της ζωής. Η κατηφόρα ενός κοινωνικό -πολιτικού βίου που από καιρό έχει απολέσει τα περιεχόμενα του, προοιωνίζει την αναπόφευκτη και μοιραία σύγκρουση του με το έδαφος. Όμως στο βαθμό που αυτή η σύγκρουση δεν έχει γίνει ακόμα, υπάρχει περιθώριο για ψευδαισθήσεις του τύπου ότι 10 πόντους από το έδαφος τελικά θα βγάλουμε φτερά και θα πετάξουμε και έτσι θα σωθούμε.

Τα χάσματα μέσα στις κοινωνίες αργά και σταθερά αντί να κλείνουν , αντιθέτως, ανοίγουν ολοένα και περισσότερο. Ακολουθούν μια πορεία αθόρυβη, που την επικαλύπτει ο εκκωφαντικός ήχος μιας καθημερινότητας που αναλώνεται στα ευτελή, που φαντάζουν σημαντικά. Ίσως γιατί και εμείς οι άνθρωποι να είμαστε ευτελείς και να θεωρούμε τους εαυτούς μας, λανθασμένα, σημαντικούς. Γιατί για να είσαι σημαντικός θα πρέπει, λογικά, να κάνεις και να σκέφτεσαι σημαντικά πράγματα. Αυτό είναι δύσκολο και αποκλείει μια στάση που απλώς στέκεται στη επιφάνεια των πραγμάτων. Πρέπει αναγκαστικά να κολυμπήσεις πιο βαθιά ,πιθανώς και σε νερά που είναι θολά και πολλές φορές δεν τα έχει εξερευνήσει κανείς. Δύσκολα πράγματα αυτά. Ας τα αφήσουμε σε όσους μπορούν να τα κάνουν.

Μια παλιά διαίρεση, που λανθασμένα θεωρήθηκε νεκρή για πολλά χρόνια, φαίνεται να επιδιώκει την νεκρανάσταση της. Αυτή ανάμεσα στους εθνικιστές και στους εθνομηδενιστές. Ενδιάμεσα στριμωγμένοι βρίσκεται μια ποικιλία απόψεων που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους βασικούς αντιπάλους. Η διαίρεση αυτή, έχει, όπως όλες οι καλές διαιρέσεις, το μακρινό παρελθόν της.. Η κάθε μια πλευρά έχει γνωρίσει στιγμές δόξας και στιγμές ήττας. Όταν η Παγκοσμιοποίηση έκανε την εμφάνιση της θεωρήθηκε ότι η συγκεκριμένη διαίρεση δεν είχε λόγο ύπαρξης. Αφού είμαστε ένα μεγάλο χωριό είπε η Παγκοσμιοποίηση, δεν υπάρχει λόγος για ξεχωριστά έθνη . Όμως η Παγκοσμιοποίηση το είπε, αλλά δεν μπόρεσε να το πραγματώσει, γιατί αυτό που θεώρησε ως εύκολο έργο, στη πράξη βρήκε κάποιες αντιστάσεις, οι οποίες κάθε άλλο παρά αμελητέες είναι . Μάλιστα στη πατρίδα της Παγκοσμιοποίησης στη όμορφη Αμερική φάνηκε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου αρνήθηκε αυτή την “όμορφη” ιδέα. Τον τελευταίο καιρό εξαιτίας αυτής της άρνησης φάνηκε ότι η Παγκοσμιοποίηση περνάει μια κατάθλιψη εξαιτίας της αποτυχίας των στόχων της. Η διαίρεση λοιπόν για την οποία ομιλούμε, βρήκε την ευκαιρία να ξεμυτίσει ξαναβάζοντας το ζήτημα στο τραπέζι. Στη αρχή βέβαια ξεμύτισε το Έθνος με τους ποικιλόμορφους υποστηρικτές του. Αυτό ήταν σωστό μια που η ιδέα του Έθνους είναι μεγαλύτερης ηλικίας. Όμως όπως ήταν αναμενόμενο δεν θα έπαιζε σε αδειανό γήπεδο. Από την άλλη πύλη του γηπέδου ξεπρόβαλλε ένα ομοίως ποικιλόμορφο πλήθος με την σημαία των "εθνομηδενιστών". Αυτοί οι αποκαλούμενοι εθνομηδενιστές, μια που οι εθνικιστές είχαν με το νόμο καπαρώσει το όνομα τους, ήταν μπερδεμένοι. Ήθελαν κάτι από Παγκοσμιοποίηση, αλλά δεν τους χάλαγε και ολίγη από Έθνος. Έτσι οι παίκτες έγιναν τρεις. Όταν άρχισαν οι διαπληκτισμοί δεν ήταν αρκετά ξεκάθαρο ποιος έλεγε τι και τι υποστήριζαν, μια που όλοι συμφωνούσαν κάπως στα επιμέρους π.χ οικονομία, ανάπτυξη , αλλά διαφωνούσαν στη κεντρική ιδέα που θα έδενε τα επιμέρους. Βασικά οι κυρίαρχοι που θα έπαιρναν τις αποφάσεις ήταν η Παγκοσμιοποίηση και το Έθνος, οι εθνομηδενιστές εξαιτίας του μπερδέματος  που είχαν θα αποφάσιζαν αργότερα. Έτσι αποφάσισαν μια σχετική ανακωχή για να σκεφτούν οι αρχηγοί. Όμως, ενώ οι αρχηγοί δεν είχαν καταλήξει σε μια απόφαση, το πλήθος που ήταν στο κέντρο του γηπέδου άρχισε να ανταλλάσσει αψιμαχίες και να πορώνεται με την υποστήριξη των διαιρέσεων. Μια που λόγω της σύγχυσης που ακολούθησε οι συμμαχίες και οι διαιρέσεις αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο.

Κατά τόπους το μπέρδεμα έπαιρνε άλλες διαστάσεις. Κάποιος ήθελε να αναστήσει την αυτοκρατορία που είχε κάποτε, λέγε με Ερντογάν, άλλοι θυμήθηκαν ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, κάποιο τρίτοι έκλεισαν τα σύνορα τους και άφηναν ορδές κατατρεγμένων να πνιγούν στις θάλασσες. Ενδιάμεσα κάποια κράτη διαλύθηκαν και βρίσκονται ακόμα σε εμφύλιους πολέμους. Κάποιοι λαοί επειδή δεν τους ενδιέφερε το συγκεκριμένο παιχνίδι , αποφάσισαν να βγουν στο δρόμο και να προβάλλουν αντίσταση, γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν. Υπήρχαν και κάποιοι που ήθελαν κράτος δικό τους, αλλά οι αρχηγοί ακόμα δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι θα κάνουν και έτσι αναγκάστηκαν να περιμένουν. Μια καλλιτεχνική ομάδα μαθητριών αποφάσισε να κάνει παρέμβαση σε μια παρέλαση για μια σημαντική επέτειο και μια μερίδα του γηπέδου θέλει να τους πάρει τα κεφάλια ,γιατί προσβάλλουν τα ιερά και τα όσια του Έθνους. Μπερδεμένα πράγματα δηλαδή !!!!

Το σίγουρο είναι, ότι με όλα αυτά γελοία ή μη, επικίνδυνα ή άκρως δυσάρεστα δεν υπάρχει χώρος για να βαρεθούμε. Προετοιμαζόμαστε για την πρόσκρουση στο έδαφος με ασύλληπτη ταχύτητα, αλλά είναι το μόνο που δεν μας απασχολεί. Έχουμε πίστη ότι τελικώς θα σωθούμε. Όμως την ίδια πίστη είχαν και εκείνοι οι άλλοι που τώρα θαλασσοπνίγονται με τις βάρκες και οι άλλοι που πίστευαν ότι δεν θα πέσουν ποτέ βόμβες μέσα στις πόλεις τους. Φαίνεται ότι ένα από τα πολλά πάθη μας είναι και ο μακάριος ύπνος. Ένας ύπνος που μας κρατά σε ασφάλεια ευκαιριακά, από ότι επικίνδυνο ξεβράζει ο κόσμος της σύγχυσης μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Αλλά είπαμε, οι σημαντικοί άνθρωποι δεν περιμένουν ποτέ τα γεγονότα να φτάσουν σε αυτούς απροετοίμαστοι. Αντίθετα, κινούνται προς αυτά και τα διαμορφώνουν. Το να ζεις την εποχή σου ενεργητικά δεν σημαίνει να ρουφάς τα πάντα όπως ρουφάς τον φραπέ σου.

Οι άρχοντες ακόμα δεν έχουν αποφασίσει. Εμείς ας κοιμηθούμε τον μακάριο ύπνο μας περιμένοντας !!!








Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...