Μια συζήτηση στη χώρα του Μυστηρίου.

ARTHUR MACHEN (3 /Ο3/1863- 15/12/1947)

“Μπορεί να αποκαλούνται ήρωες, επειδή ο σκοπός και η κλίση τους δεν είναι αποτέλεσμα της φυσικής ροής των πραγμάτων, της επιδοκιμασμένης από το κατεστημένο, αλλά επειδή αντλούνται από μια κρυμμένη πηγή, από αυτό το εσωτερικό πνεύμα που είναι ακόμα κρυμμένο κάτω από την επιφάνεια και το οποίο εισβάλλει στο έξω κόσμο σαν ο κόσμος αυτός να ήταν ένα κέλυφος που το κομματιάζει”

Χέγκελ "Η φιλοσοφία της Ιστορίας"

Υπάρχουν συζητήσεις, που ενώ, ούτε απαγορευμένες είναι, αλλά ούτε και ανούσιες, δυσκολεύονται πολύ να διαρρήξουν την “παγωμένη” πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής. Ίσως γιατί η εκλογικευμένη επιστημονική εποχή μας, προτιμά να αγνοεί την ύπαρξη τους, αισθανόμενη άβολα . Όμως ή ίδια η μυστηριακή και μυστηριώδης φύση του ανθρώπου αρνείται να υποταχτεί σε μια τέτοια προοπτική και οποτεδήποτε βρίσκει ευκαιρία, φλογίζει τέτοιες συζητήσεις, είτε σε κλειστές παρέες, είτε με την μορφή φανταστικών διηγημάτων. Το Καλό και το Κακό, η Ελευθερία και τα όρια της, η ύπαρξη ή μη του Θεού, είναι μερικά από τα θέματα αυτών των συζητήσεων.

Στη συνέχεια λοιπόν θα διαβάσετε μια τέτοια συζήτηση, που υπάρχει μέσα στο διήγημα ενός καταπληκτικού συγγραφέα της υπερφυσικής και φανταστικής λογοτεχνίας του Arthur Machen. To διήγημα είναι : Ο Λευκός Λαός και υπάρχει μέσα στο βιβλίο “ΠΑΡΑΔΟΞΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ” Εκδόσεις TERRA NOVA. Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον !!!

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ

“ Η Μαγεία και η Αγιοσύνη “ .... είπε ο Αμπρόουζ “αυτές είναι οι μοναδικές αλήθειες. Κάθε μια τους είναι και μια έκσταση, αλλά και μια αποχώρηση από την καθημερινή ζωή”

Ο Κόντγκράβ άκουγε με ενδιαφέρον.

Κάποιος φίλος τον είχε φέρει εκεί, σ’ εκείνο το μισο -σαπισμένο από την υγρασία σπίτι, σε κάποιο βόρειο προάστιο, ανάμεσα από ένα παλιό απεριποίητο κήπο ως το δωμάτιο, όπου ο Αμπρόουζ ο ερημίτης ονειρευόταν πάνω από τα βιβλία του.

“Ναι...” συνέχισε... “ Η Μαγεία δικαιώνεται διαμέσου των παιδιών της. Υπάρχουν πολλοί πιστεύω, που τρώνε ξερό ψωμί και πίνουν νερό με μια χαρά πολύ μεγαλύτερη απ’ οτιδήποτε έχει γνωρίσει ο άπιστος και ο κοιλιόδουλος”.

“Μιλάτε για τους Αγίους;...”

“Ναι ...αλλά και για τους αμαρτωλούς επίσης. Νομίζω ότι πέφτετε στο συνηθισμένο λάθος αυτών που επιμένουν να περιορίζουν τον πνευματικό κόσμο, στο πεδίο του ανώτατου Καλού. Όμως και το ανώτατο Κακό ανήκει εκεί επίσης.

“Ο συνηθισμένος σαρκικός και αισθησιακός άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει ποτέ μεγάλος άγιος, αλλά ούτε και μεγάλος αμαρτωλός. Οι περισσότεροι από μας είμαστε αντιφατικά και μπερδεμένα πλάσματα. Πορευόμαστε ζαλισμένοι στο κόσμο μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το παραμικρό από το νόημα και την εσωτερική σημασία των πραγμάτων, έτσι για αυτόν τον λόγο, η καλοσύνη μας και η κακία μας, είναι το ίδιο ασήμαντες και αδιάφορες...”

“...Και πιστεύετε, ότι ένας μεγάλος αμαρτωλός, θα είναι τότε, ένας ασκητικός άνθρωπος μακριά από τον αδιάφορο όχλο, το ίδιο όπως ένας μεγάλος άγιος ;..”

“ Οι μεγάλοι του Καλού και του Κακού αποφεύγουν τις ατελείς αντιγραφές και πάντοτε στρέφονται προς τα τέλεια πρότυπα και τα αυθεντικά. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως πολλοί από του μεγαλύτερους αγίους, δεν έχουν κάνει ούτε μια “καλή πράξη” με την συνηθισμένη έννοια της λέξης.

Και από την άλλη μεριά, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βουτήξει στις μεγαλύτερες αβύσσους της αμαρτίας και σε ολόκληρη την ζωή τους δεν έχουν κάνει ούτε μια “κακή πράξη”....”

Ο Αμπροουζ βγήκε έξω από το δωμάτιο για μια στιγμή και ο Κόντγκραβ γύρισε προς τον φίλο του εκστατικός και τον ευχαρίστησε που τον παρουσίασε στον Αμπρόουζ.

“Είναι τρομερός..” είπε “δεν έχω ξαναδεί τέτοιο είδος τρελού”.

Ο Αμπρόουζ επέστρεψε με ένα καινούργιο μπουκάλι ουίσκυ και σέρβιρε γενναιόδωρα τους δύο άνδρες. Κριτίκαρε με οργή αυτούς που ανήκουν στο δόγμα της εγκράτειας, αλλά εκείνος έβαλε για τον εαυτόν του μονάχα ένα ποτήρι νερό. Έπειτα ετοιμάστηκε για να συνεχίσει τον μονόλογο του, όταν ο Κόντγκραβ τον διέκοψε :

“Ξέρετε δεν μπορώ να δεχτώ όλα αυτά ...” είπε “οι παραδοξολογίες σας είναι τερατώδεις. Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι μεγάλος αμαρτωλός,   αλλά παρ’ όλα αυτά να μην έχει κάνει τίποτα αμαρτωλό ; ω ελάτε τώρα !..”

“Και όμως κάνετε λάθος...” είπε ο Αμπρόουζ “ δεν έχω κάνει ποτέ μου τίποτα το παράδοξο, μακάρι να μπορούσα. Απλώς είπα, πως ένας άνθρωπος μπορεί να έχει μια πολύ εκλεπτυσμένη γεύση και να γνωρίζει τα πάντα για το καλό κρασί, αλλά ούτε να έχει μυρίσει ποτέ του τα φτηνά κρασιά που πίνουν στα λαικά μπαρς . Αυτό είναι όλο, είναι περισσότερο αλήθεια παρά παραδοξολογία. Έτσι δεν είναι ; η έκπληξη σας κατά την γνώμη μου, οφείλεται στο ότι δεν έχετε την παραμικρή ιδέα τι είναι στ’ αλήθεια η αμαρτία...ω ναι ...υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στη Αμαρτία με Α κεφαλαίο και ανάμεσα στις πράξεις που συνήθως αποκαλούνται αμαρτωλές, όπως ο φόνος, η κλοπή, η μοιχεία κ.λ.π. Αλλά είναι η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη αλφαβήτα και την καλύτερη ποίηση. Όμως, πιστεύω, το λάθος σας που είναι παγκόσμιο, ξεκινάει κυρίως από το γεγονός, ότι όπως όλοι, κοιτάτε το θέμα μέσα από τα κοινωνικά γυαλιά.

Πιστεύουμε πως ο άνθρωπος που κάνει κακό σε μας και στους γείτονές του, πρέπει να είναι πολύ κακός. Και φυσικά είναι, αλλά από κοινωνική άποψη. Μα δεν μπορείτε να καταλάβετε πως το Κακό με όλη την σημασία της λέξης, είναι μοναχικό. Ένα πάθος της μοναχικής ξεχωριστής ψυχής. Στ΄αλήθεια ο κοινός δολοφόνος δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας αμαρτωλός, με την αληθινή σημασία της λέξης. Είναι απλά ένα άγριο κτήνος, που πρέπει να το ξεφορτωθούμε για να σώσουμε τον λαιμό μας από το μαχαίρι του. Θα μπορούσα να τον κατατάξω μάλλον στις τίγρεις παρά στους αμαρτωλούς..”

“Φαίνονται λίγο παράξενα όλα αυτά...”

“ Δεν το νομίζω . Ο δολοφόνος δεν δολοφονεί από θετικές αιτίες αλλά από αρνητικές. Του λείπει κάτι που το κατέχουν όλοι αυτοί που δεν είναι δολοφόνοι. ( το Κακό φυσικά είναι τελείως θετικό, μόνο που βρίσκεται στη λάθος πλευρά). Πιστέψτε με, η αμαρτία στη πραγματική σημασία της είναι πάρα πολύ σπάνια, είναι πιθανόν να έχουν υπάρξει πολύ λιγότεροι αμαρτωλοί από ότι άγιοι.

“Ναι η δική σας άποψη είναι πολύ καλή για πρακτικούς λόγους και καθαρά για κοινωνικές αιτίες, έχουμε άλλωστε την φυσική τάση να πιστεύουμε πως ένα άτομο που είναι πολύ δυσάρεστο για μας, πρέπει να είναι ένας μεγάλος αμαρτωλός.”

“Είναι πολύ δυσάρεστο να σου κλέψει κάποιος το πορτοφόλι και αποκαλούμε τον κλέφτη μεγάλο αμαρτωλό. Στη πραγματικότητα είναι ένας άνθρωπος που έχει μείνει πίσω στη εξέλιξη του εαυτού του”

“Φυσικά δεν μπορεί να είναι άγιος, αλλά μπορεί εύκολα να είναι-και συχνά είναι- ένα απείρως καλύτερο πλάσμα, από χιλιάδες άλλα, που δεν έχουν παραβεί ούτε μια εντολή. Είναι επικίνδυνος για μας, το παραδέχομαι, και πολύ σωστά τον κλειδώνουμε κάπου αν τον πιάσουμε, αλλά ανάμεσα στη προβληματική του στάση και το Κακό, ω αν υπάρχει κάποια σχέση, είναι ελάχιστη...”

...Ήταν πια πολύ αργά. Ο φίλος που είχε πάει τον Κόντγκραβ στο σπίτι του Αμπρόουζ, μάλλον πρέπει να τα είχε ξανακούσει όλα αυτά εκεί και παρακολουθούσε την συζήτηση με ένα κουρασμένο χλευαστικό χαμόγελο, αλλά ο Κόντγκραβ είχε αρχίσει να σκέφτεται πως αυτός που είχε αποκαλέσει προηγουμένως “τρελό” μάλλον ήταν σοφός.

“Το ξέρετε ..” είπε” πως τελικά προκαλέσατε το ενδιαφέρον μου..απ΄ότι κατάλαβα, πιστεύετε πως δεν κατανοούμε την αληθινή φύση του Κακού..”

“Ακριβώς δεν την καταλαβαίνουμε. Το υπερεκτιμούμε και το υποτιμούμε.

Παρατηρούμε τις αμέτρητες παραβιάσεις των νόμων της κοινωνίας μας, δηλαδή τους πολύ απαραίτητους κανόνες που συγκρατούν την ανθρωπότητα ενωμένη και τρομοκρατούμαστε από την επικράτηση της Αμαρτίας και του Κακού. Όμως όλα αυτά είναι στη πραγματικότητα ανοησίες. Πάρτε για παράδειγμα την κλοπή, τους κλέφτες. Τρομοκρατείστε καθόλου στη σκέψη του Ρομπέν των Δασών στα δάση της Βρετανίας του 17ου αιώνα ...από τους κλεπταποδόχους ..από τους σύγχρονους διευθυντές εταιριών, που βάζουν κρυφά κάτι στη τσέπη τους ;.. Από την άλλη υποτιμούμε το Κακό. Θεωρούμε τρομερά σημαντική και φρικτή την αμαρτία που αγγίζει τις τσέπες μας, την ασφάλεια μας , τις γυναίκες μας, αλλά έχουμε σχεδόν ξεχάσει την τρομακτικότητα της πραγματικής Αμαρτίας”

“Και τότε τι είναι Αμαρτία ;” είπε ο Κόντγκραβ

“Νομίζω ότι θα πρέπει να σας απαντήσω στη ερώτηση σας με ερωτήσεις. Σοβαρότατα, πως θα αισθανόσαστε αν ξαφνικά η γάτα ή ο σκύλος σας άρχιζαν να μιλούν με ανθρώπινη φωνή. Αν τα τριαντάφυλλα του κήπου σας άρχιζαν να τραγουδούν ένα παράξενο τραγούδι ; Θα χάνατε τα λογικά σας ; Φανταστείτε τις πέτρες στο δρόμο να αρχίζουν να διογκώνονται και να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια σας κι έπειτα να αρχίζουν να κινούνται και να σας ακολουθούν ; Αν τα χαλίκια ,που είδατε μπροστά στο σπί τι σας χθές βράδυ , έχουν ξεπετάξει πέτρινα άνθη το άλλο πρωί ;

Λοιπόν αυτά τα παραδείγματα θα μπορούσαν να σας δώσουν μια πολύ αμυδρή ιδέα, του τι πραγματικά η Αμαρτία”.

“Εκπλήσσομαι με όλα αυτά ...” είπε ο Κόντγκροβ “Ποτέ μου δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο...Αν είναι αλήθεια όλα αυτά, τότε όλα όσα ξέρουμε πρέπει να αλλάξουν, πρέπει να ξαναδούμε τα πράγματα από την αρχή, να έρθουν τα πάνω-κάτω... Αυτό θα σημαίνει ότι η πραγματική φύση της Αμαρτίας θα είναι....”

“Να καταλάβεις τον Παράδεισο εξ΄εφόδου, έτσι μου φαίνεται ...” είπε ο Αμπρόουζ

“Είναι απλώς μια προσπάθεια να εισχωρήσει κάποιος σε μια διαφορετική και ανώτερη σφαίρα με απαγορευμένο τρόπο. Καταλαβαίνετε γιατί είναι τόσο σπάνιο.”

“Υπάρχουν πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι, που επιθυμούν να εισχωρήσουν σε άλλες σφαίρες, ανώτερες ή κατώτερες, με τρόπους που είναι απαγορευμένοι ή επιτρεπτοί.”

“Οι άνθρωποι της μάζας προσπαθούν να φτιάξουν την ζωή τους, όπως την βρίσκουν. Για αυτό λοιπόν υπάρχουν τόσο λίγοι Άγιοι ή Αμαρτωλοί, με την σωστή σημασία της λέξης, είναι ακόμα πιο λίγοι....και οι ιδιοφυΐες που είναι συνήθως λίγο και από τα δύο, είναι επίσης πολύ σπάνιες Ναι, τελικά,  ίσως να είναι πιο δύσκολο να είναι κάποιος μεγάλος αμαρτωλός από το να είναι μεγάλος άγιος”.

“Υπάρχει κάτι βαθιά αφύσικο στη αμαρτία, αυτό εννοείτε ...;”

“Ακριβώς...Η αγιότητα απαιτεί την ίδια, ή περίπου την ίδια, μεγάλη προσπάθεια. Αλλά η αγιότητα λειτουργεί σε πεδία που ήταν κάποτε φυσικά. Είναι ένας αγώνας του ανθρώπου να ξαναποκτήσει την έκσταση του παραδείσου που υπήρχε πριν από την Πτώση. Αλλά η αμαρτία, είναι ο αγώνας να κερδίσει την έκσταση και την γνώση, που ανήκει μονάχα στους Αγγέλους και προσπαθώντας κάτι τέτοιο ο άνθρωπος γίνεται δαίμονας.

Ήδη, όπως σας είπα, ο κοινός δολοφόνος, σύμφωνα με όλα αυτά ,δεν είναι Αμαρτωλός . Αυτό είναι μια αλήθεια, αλλά ο Αμαρτωλός είναι καμιά φορά και δολοφόνος. Για παράδειγμα ο Ζιλ Ντε Ρε. Έτσι, ενώ βλέπετε, ότι το Καλό και το Κακό είναι αφύσικα για τον άνθρωπο, για το κοινωνικά πολιτισμένο όν, το Κακό είναι αφύσικο, με μια πολύ βαθύτερη έννοια από ότι το Καλό.

Ο ‘Άγιος αγωνίζεται να αποκτήσει ένα δώρο που έχασε.

Ο Άμαρτωλος προσπαθεί να αποκτήσει κάτι που ποτέ δεν είχε, που ποτέ δεν ήταν δικό του. Με λίγα λόγια επαναλαμβάνει την Εωσφορική Πτώση ...”

“ Μα είστε Καθολικός ;” είπε ο Κόντγκροβ

“Ναι. Είμαι μέλος της καταδιωκόμενης Αγγλικανικής Εκκλησίας”

“Τότε,  τι γίνεται με όλα εκείνα τα κείμενα που φαίνεται να θεωρούν αμαρτία, όλα αυτά που εσείς θεωρείται αδιάφορες ,αντικοινωνικές στάσεις ;...”

“Ναι, αλλά σε πολλά σημεία αυτών των κειμένων, η λέξη “Μάγος” δεν έχει την ίδια έννοια, έτσι δεν είναι ; Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεται αυτό μας δίνει ένα πολύ σημαντικό κλειδί. Σκεφτείτε : πιστεύετε πως μια ψευδής δήλωση που μπορεί να σώσει την ζωή ενός ανθρώπου, είναι αμαρτία ;Όχι ; Πολύ καλά, τότε δεν είναι ο απλός ψεύτης που εξαιρείτε από τα κείμενα αυτά, αλλά είναι πάνω από όλα οι Μάγοι που χρησιμοποιούν την υλική ζωή, που χρησιμοποιούν τις τυχαίες αποτυχίες του υλικού κόσμου σαν εργαλεία, για να επιτύχουν τους άπειρους σατανικούς σκοπούς τους... Και επιτρέψτε μου να προσθέσω αυτό : οι ανώτερες αισθήσεις μας είναι τόσο ακατέργαστες και αχρησιμοποίητες, είμαστε τόσο ποτισμένοι με υλισμό,που πιθανότατα δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε το πραγματικό Κακό αν το συναντούσαμε...”

“Μα ...δεν θα έπρεπε να νοιώθουμε ένα συγκεκριμένο τρόμο, ένα τρόμο παρόμοιο με αυτόν που θα νοιώθαμε, αν όπως είπατε, ακούγαμε μια τριανταφυλλιά να τραγουδά και μόνο στη παρουσία ενός πραγματικά κακού ανθρώπου ;”

“Θα έπρεπε αν είμαστε φυσιολογικοί. Τα παιδιά και οι γυναίκες, νοιώθουν καμιά φορά τον τρόμο για τον οποίο μιλάτε, ακόμα και τα ζώα τον αντιλαμβάνονται...αλλά οι περισσότεροι από μας είμαστε τόσο κουφοί και τόσο τυφλοί από την συμβατική ζωή μας, τον πολιτισμό και την μόρφωση μας. Όχι μπορεί να αναγνωρίζουμε καμιά φορά το Κακό μέσα από το μίσος τους για το Καλό, κάποιος δεν χρειάζεται ειδική μύηση για να μαντέψει τις επιρροές που υπαγόρευσαν, μάλλον υποσυνείδητα, το “Μαύρο Δάσος στον Κήτς. Αλλά μερικά πράγματα είναι εντελώς τυχαία. Χιλιάδες πράγματα περνούν απαρατήρητα από το μέσο άνθρωπο. Ακόμα και οι χειρότεροι άνθρωποι μπορούν να περάσουν ‘καλοί αλλά παρεξηγημένοι”.

“Χρησιμοποιήσατε τον όρο υποσυνείδητα για την περίπτωση του Κητς . Μπορεί το Κακό να είναι υποσυνείδητο ;

“Πάντοτε!! Έτσι πρέπει να είναι. Όπως και σε άλλα σημεία ,έτσι και σε αυτό είναι το ίδιο με την Αγιοσύνη και την ιδιοφυΐα. Είναι μια έκσταση της ψυχής. Είναι μια μεταφυσική προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει το συνηθισμένα όρια. Έτσι, υπερπηδώντας αυτά τα φράγματα, υπερπηδά και την Κατανόηση, δηλαδή την ικανότητα που έχει κάποιος να παρατηρεί τα πράγματα που εμφανίζονται μπροστά του. Α ! Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι φρικτά και ατελείωτα Κακός και ποτέ του να μην το υποψιαστεί.

Αλλά το ξαναλέω, το Κακό στη συγκεκριμένη του και πραγματική του έννοια, είναι πολύ σπάνιο και γίνεται όλο και πιο σπάνιο..”

“Προσπαθώ να καταλάβω αυτά που λέτε..” είπε ο Κόντγκροβ” απ’ ότι λέτε, συμπεραίνω πως το πραγματικό Κακό διαφέρει πολύ απ’ αυτό που αποκαλούμε συνήθως Κακό ;..”

“Ναι, κάπως έτσι είναι. Υπάρχει οπωσδήποτε μια αναλογία ανάμεσα σε αυτά τα δύο, μια κάποια συγγένεια, μια αμυδρή ομοιότητα, όπως λέμε “το πόδι της καρέκλας’ σε σχέση με το “πόδι μου”. Και όπως εδώ μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα, με την ίδια λέξη, το ίδιο συμβαίνει με την αναλογία που ανέφερα. Έτσι έχουμε ένα βάρβαρο μπεκρή, εκείνο τον ανίδεο ανεξέλικτο “άνθρωπο-τίγρη” που επιστρέφει το βράδυ σπίτι του και σκοτώνει με κλωτσιές την γυναίκα του. Είναι ένας δολοφόνος. Κι ο Ζιλ Ντε Ρε είναι ένας δολοφόνος...αλλά βλέπετε το χάσμα που χωρίζει αυτούς τους δύο..; Η “λέξη” είναι μόνο τυχαία ίδια σε κάθε περίπτωση, αλλά το”νόημα” είναι εντελώς διαφορετικό. Το να συσχετίσουμε τους δύο, θα ήταν σαν να συσχετίζαμε τους “Αργοναύτες” με τους “Αστροναύτες” μόνο και μόνο γιατί οι λέξεις έχουν μια ετυμολογική συγγένεια.... Και δίχως καμιά αμφιβολία, η ίδια αμυδρή σχέση υπάρχει, μεταξύ των κοινωνικών αμαρτιών και των αληθινά πνευματικών αμαρτιών. Πολλές φορές, οι λιγοστοί αυτοί άνθρωποι, έχουν επηρεάσει πολλούς και τους έχουν οδηγήσει, χωρίς να το γνωρίζουν, στους κόσμους της σκιάς και από εκεί σε μια ανώτερη πραγματικότητα. Αν μπορούσατε να είστε λίγο θεολόγος, θα βλέπατε πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά...”

“Λυπάμαι που το λέω” είπε ο Κόντγκροβ “έχω αφιερώσει ελάχιστο χρόνο μου σε θέματα θεολογικού ενδιαφέροντος. Αντιθέτως, έχω πολύ συχνά αναρωτηθεί, γιατί οι θεολόγοι έχουν διεκδικήσει τον τίτλο της “Επιστήμης των Επιστημών” για την θεολογία, την στιγμή που τα βιβλία τους,  που έχω κοιτάξει, πάντα μου φαίνονταν ότι ήταν γεμάτα από διάφορες ευσέβειες, ή από τις γενεαλογίες των βασιλιάδων του Ισραήλ και της Ιουδαίας. Δεν με ενδιαφέρει να ακούσω καθόλου για αυτούς του βασιλιάδες..”

Ο Αμπρόουζ γέλασε ειρωνικά

“Πρέπει να αποφύγουμε την θεολογική συζήτηση..” είπε “ υποθέτω ότι θα ήσασταν πολύ πικρόχολος συνομιλητής. Αλλά πιστεύω ότι τα χρονικά των βασιλέων έχουν σχέση με την θεολογία.”

"Τότε για να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό μας θέμα ,πιστεύετε ότι η αμαρτία είναι κάτι εσωτερικό και μεταφυσικό ;..”

“Ναι, είναι το διαβολικό θαύμα, όπως η αγιοσύνη είναι το θεϊκό. Πότε-πότε ανυψώνεται σε μια τέτοια κλίμακα, που πραγματικά ούτε που μπορούμε να φανταστούμε την ύπαρξη του. Είναι σαν τις πολύ χαμηλές νότες του εκκλησιαστικού αρμονίου, είναι τόσο βαθιές που δεν μπορούμε να τις ακούσουμε. Σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο τρελλοκομείο, ή και σε ακόμα πιο παράξενα πεδία...Αλλά δεν πρέπει να τις συνδέεται ποτέ με τις απλές κοινωνικές παραβάσεις. Θυμηθείτε τον Απόστολο που μιλά για την “ άλλη πλευρά” και διαχωρίζει τις “πράξεις ελεημοσύνης” από την “Ελεημοσύνη”. Έτσι, όπως κάποιος μπορεί να δίνει όλα του τα αγαθά στους φτωχούς, αλλά παρ΄όλα αυτά να μην είναι “ελεήμονας", με τον ίδιο τρόπο κάποιος μπορεί ν αποφεύγει κάθε έγκλημα και παρ΄όλα αυτά να είναι αμαρτωλός...”

“Η ψυχολογία σας είναι πολύ παράξενη για μένα..” είπε ο Κόντγκραβ “αλλά ομολογώ ότι μου αρέσει και υποθέτω πως κάποιος μπορεί να βγάλει εύκολα το συμπέρασμα, από αυτά που λέτε, πως ένας απλός παρατηρητής είναι πολύ πιθανόν να νομίσει ένα αληθινό αμαρτωλό για ένα εντελώς αθώο άτομο ..”

“Βεβαίως.. Επειδή το πραγματικό Κακό δεν έχει καμιά σχέση με την κοινωνική ζωή ή τους κοινωνικούς νόμους ή ακόμα και αν έχει, είναι τυχαία και περιστασιακή. Το πραγματικό Κακό είναι ένα μοναχικό πάθος της ψυχής, μπορείτε να το δείτε όπως θέλετε, αλλά είναι έτσι. Αν κατά τύχη, το καταλάβουμε και συλλάβουμε όλη του την σημασία, τότε πραγματικά θα γεμίσουμε τρόμο και δέος. Αλλά αυτό το συναίσθημα διαφέρει τελείως από τον φόβο και την αηδία που νοιώθουμε για τον συνηθισμένο εγκληματία, γιατί αυτά τα συναισθήματα βασίζονται σε αυτά που νοιώθουμε για το τομάρι μας και το πορτοφόλι μας. Μισούμε ένα δολοφόνο, γιατί ξέρουμε ότι δεν θα θέλαμε να δολοφονηθούμε ή να δολοφονηθεί κάποιος που αγαπάμε. Έτσι, από την “άλλη πλευρά” σεβόμαστε τους αγίους, αλλά δεν μας “αρέσουν” όπως μας αρέσουν οι φίλοι μας.. Νομίζετε ότι θα ευχαριστιόμασταν την συντροφιά του Αγίου Παύλου ; Πιστεύετε ότι εγώ και εσείς, θα περνούσαμε καλά με τον Σερ Γκάλλαχαντ ; Συμβαίνει το ίδιο με τους αμαρτωλούς και τους αγίους. Αν συναντήσετε ένα πάρα πολύ κακό άνθρωπο και αναγνωρίσετε το Κακό μέσα του, χωρίς αμφιβολία θα σας κατακλύσει δέος και τρόμος, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην σας αρέσει αυτός ο άνθρωπος. Αντιθέτως είναι πολύ πιθανόν , αν καταφέρετε να βγάλετε για λίγο από το μυαλό σας την αμαρτία, να δείτε τον αμαρτωλό σαν την καλύτερη παρέα και σε λίγο να να προσπαθείτε να κάνετε τον εαυτόν σας να τρομάξει για να τον αποφύγετε. Και μπορεί να είναι ακόμα πιο φοβερό.. Αν τα τριαντάφυλλα και τα κρίνα άρχιζαν να τραγουδούν, μόλις ξημέρωνε το άλλο πρωί..Αν τα έπιπλα άρχιζαν να κινούνται και να περπατούν όπως σε κείνο το διήγημα του Γκυ ντε Μωπασάν...”

“Χαίρομαι που επιστρέψατε πάλι σε αυτή την παρομοίωση..” είπε ο Κόντγκραβ, “επειδή ήθελα να σας ρωτήσω τι είναι αυτό που αντιστοιχεί στους ανθρώπους, ανάλογο με αυτά τα φανταστικά κατορθώματα των αψύχων αντικειμένων. Με δύο λόγια : τι είναι Αμαρτία ; Μου δώσατε,ξέρω, μια τέλεια εξήγηση, αλλά θα ήθελα ένα τελικό παράδειγμα”

“Σας είπα κάτι πολύ σπάνιο..” είπε ο Αμπρόουζ που φαινόταν να μην ήθελε να δώσει μια άμεση απάντηση.

“Ο υλισμός της εποχής μας, που έκανε τα πάντα για να εξαφανίσει την αγιοσύνη, ίσως έκανε πολύ περισσότερα για να καταπνίξει το Κακό. Βρίσκουμε την γη τόσο άνετη, που δεν έχουμε καμιά όρεξη, ούτε να κατέβουμε κάτω από αυτή, ούτε να ανέβουμε πάνω από αυτή. Φαίνεται μάλιστα, πως αυτός που αποφάσισε να ειδικευθεί στη μελέτη της “Κόλασης” θα πρέπει να καταφύγει σε καθαρά αρχαιολογικές έρευνες”

“Παρ΄όλα αυτά, νομίζω πως εσείς έχετε “ειδικευτεί” και πιστεύω ότι οι έρευνες σας φτάνουν μέχρι την σύγχρονη εποχή μας..”

“Α!! ..βλέπω πως ενδιαφέρεστε στ΄αλήθεια ! Λοιπόν ..ομολογώ πως έχω κολυμπήσει κι εγώ λίγο στα “βαθιά” και αν θέλετε μπορώ να σας δείξω κάτι που έχει σχέση με αυτό που συζητάμε...”

Οι αλχημιστές της καθημερινής ζωής.

Cornelis Pietersz Bega, Ο Αλχημιστής(1663). Μουσείο Γκεττύ.

“Δεν αρκεί να αναζητά η σκέψη την πραγμάτωση της, πρέπει και η πραγματικότητα να αναζητήσει την σκέψη.”

Όταν η νύκτα πέφτει και το κρεββάτι φαντάζει σαν ο μοναδικός προορισμός ενός κουρασμένου κορμιού, από μια εξαντλητική ημέρα, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ενδιαφέρουσα “άσκηση”.

“Όχι ασκήσεις τέτοιες ώρες” ακούω αγριεμένη την φωνή . Δεν είναι φωνή κάποιου άλλου, αλλά η δική μου φωνή, που εξεγείρεται αισθανόμενη ότι πάω να μπλέξω ξανά σε νυκτερινές περιπέτειες, λες και δεν μου έφτασαν σε όσες καταχρηστικά μπλέχτηκα μέσα στη μέρα μου.

- Δεν είναι καμιά σπουδαία άσκηση αυτή, απαντάω γλυκά. Θα σου αρέσει.

Βέβαια η γλυκύτητα μου έχει δόλο, ένα δόλο καλοπροαίρετο, με σκοπό να πείσω το σώμα μου , να δεχτεί κάποιες από τις ιδιοτροπίες ,που παράγονται από τις ανάγκες της σκέψης μου.

- Ας είναι , μου απαντάει, αυτό βαριεστημένα. Τι θα ακούσουμε πάλι ;

-Ωραία του απαντώ, ικανοποιημένος που κατόρθωσα να το ξεγελάσω για μια ακόμα φορά.

-Θέλω να σκεφτούμε το τι κάναμε όλη την ημέρα. Είχε αξία η μέρα που περάσαμε; Κάναμε τίποτα σωστό ; Ή τα κάναμε πάλι όλα με τον γνωστό τρόπο ; Ξέρεις εσύ!!! Νοιώσαμε κάποια ευχαρίστηση; Ή όλα μια ατέρμονη γκρίνια ; Έκανα καλά που εκνευρίστηκα και έβρισα τον μαλάκα που πήγε να με προσπεράσει στη Μαραθώνος ; Το είδες, θα φτάναμε στο σημείο να παίξουμε ξύλο . Γιατί έχω τόσα νεύρα ; Και δεν φτάνει που τα έχω, γιατί δεν μπορώ να τα ελέγξω καθόλου ; Τέτοια πράγματα, θέλω να σκεφτούμε και αν είναι δυνατόν όχι μόνο να τα σκεφτούμε, αλλά και αν είναι δυνατόν, να τα αλλάξουμε με κάποιο τρόπο. Πως σου φαίνεται σαν ιδέα; Καλή ;

Το σώμα μου δεν απάντησε αμέσως . Μάλλον σκέφτηκε τον πόνο που το ταλαιπωρούσε στη μέση του και στο πόδι και σκεφτόταν, ότι αντί να ασχολείται με νυκτερινές ασκήσεις, θα ήταν καλό να κοιμηθεί πρώτα. Όμως ξέρει, ότι κάθε φορά που μια σκέψη έχει μια κάποια αξία, οφείλει να την ακούσει, γιατί μπορεί και το ίδιο να ωφεληθεί . Έτσι δεν έβαλε καινούργιες ενστάσεις και αποδέχτηκε συγκαταβατικά να κάνουμε αυτό που του πρότεινα . Ασχοληθήκαμε λοιπόν για αρκετή ώρα με τα συμβάντα της ημέρας, συζητώντας τα υπέρ και τα κατά, τις λάθος κινήσεις και τις σωστές. Υποσχεθήκαμε ότι θα εξετάζαμε το ενδεχόμενο διορθώσεων στις συμπεριφορές μας και κάποια στιγμή δίχως να το αντιληφθούμε μας πήρε ένας γλυκός ύπνος. Το πρωί για κάποιο ανεξήγητο λόγο σηκωθήκαμε και οι δύο “φρέσκοι”.

Από τα πολύ παλιά χρόνια ο άνθρωπος είχε ασχοληθεί με την αλχημεία. Μια δραστηριότητα που είχε σαν σκοπό να βρει την φιλοσοφική λίθο. Η φιλοσοφικής λίθος ήταν σύμφωνα με τους αλχημιστές, ή υπέρτατη εκείνη ουσία που θα τους βοηθούσε να μετατρέψουν μη πολύτιμα μέταλλα σε χρυσό. Συγχρόνως θα τους βοηθούσε να βρουν το περιβόητο ελιξίριο της ζωής . Όμως η αλχημεία είχε και ένα βαθύτερο περιεχόμενο. Στη πορεία για την ανεύρεση της φιλοσοφικής λίθου , ο αλχημιστής θα προσπαθούσε να μετασχηματίσει και τον ίδιο του τον εαυτό. Οι αρνητικές όψεις που ενυπάρχουν στο αλχημιστή θα μετασχηματιζόταν σε θετικές . Μάλιστα πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτή ήταν και η βασική προϋπόθεση για να επιτελεστεί το έργο. Λίγοι από μας έχουν αντιληφθεί, ότι ο κλάδος της χημείας, έχει απευθείας προέλθει, από το όνειρο αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι άφησαν πίσω τους ένα τεράστιο έργο, δυσνόητο είναι αλήθεια, αλλά σύμφωνα με την άποψη αυτών που έχουν ασχοληθεί μαζί του, αρκούντως σημαντικό. Δεν γνωρίζουμε αν κάποιοι από αυτούς έφτασαν στο σκοπό τους . Οι ίδιοι συγκάλυπταν το έργο τους με αυστηρές απαγορεύσεις και κώδικες γνωστούς μόνο σε όσους, είχαν κριθεί άξιοι. Άρα ένα πέπλο καλύπτει την δραστηριότητα τους. Αυτό το πέπλο έχει δώσει τροφή για πολλούς θρύλους.

Στις σημερινές μέρες η Αλχημεία αντιμετωπίζεται από την σύγχρονη επιστήμη λίγο υποτιμητικά. Ίσως γιατί κανείς πια δεν θέλει να θυμάται τις καταβολές του και επιχειρεί να προάγει αποκλειστικά τα τωρινά του έργα. Αν και το να σέβεσαι την ιστορία σου δεν νομίζω ότι είναι και πολύ κακό.

Αν αναφέρθηκα στη Αλχημεία, ο λόγος είναι, ότι μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η μετατροπή των μη πολύτιμων μετάλλων σε χρυσό, συμβολικά. Νομίζω, ότι μπορεί να έχει άπειρες εφαρμογές πραγματικές ή συμβολικές σε όλα τα επίπεδα της ζωής και στο ίδιο τον άνθρωπο. Η σκέψη ότι κάτι που ενώ εμφανίζεται ως ευτελές μπορεί να μετασχηματιστεί σε κάτι που να λάμπει όπως ο χρυσός, μου φαίνεται άκρως ελπιδοφόρα. Είναι νομίζω αυτό που χρειάζεται ο καθένας από μας αλλά και η κοινωνία που ζούμε. Αυτή η διαδικασία δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει χωρίς κόπο. Απαιτεί μια διαρκή προσπάθεια με σκοπό να ανακαλύψουμε αυτό που έχει αξία στο εαυτό μας αλλά και στη κοινωνία μας. Πρωταρχικά, είναι μια επιδίωξη που αφορά το αλχημιστικό εργαστήριο του εαυτού μας. Όλα εκείνα δηλαδή τα μη πολύτιμα μέταλλα που κουβαλάμε μέσα μας και που που μας βαραίνουν στις ζωές μας. Τα άγχη μας, οι φόβοι μας, οι κακίες μας, τα νεύρα μας, η υπεροψία με την οποία αντιμετωπίζουμε τους άλλους . Είναι ατελείωτος ο κατάλογος αυτών των μετάλλων που καταδυναστεύουν την ζωή μας και μας στερούν την χαρά της ζωής, αλλά και την χαρά να υπάρχουμε με τους γύρω μας. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, νομίζω, να μετατραπούμε σε αλχημιστές της καθημερινής μας ζωής, μεταστοιχειώνοντας το βλαβερό σε ωφέλιμο, το αρνητικό σε θετικό, το άρρωστο σε υγιές, το αλλοτριωμένο σε μια ζωή που θα πραγματώνει τη αξία της . Ίσως τότε να μπορέσουμε να παραμερίσουμε, όλους εκείνους τους “αλχημιστές” που σκοπό της ζωής τους έχουν τάξει, να μετασχηματίσουν το χρυσό σε σκόνη, μετατρέποντας την ζωή και τον άνθρωπο σε θολό τοπίο. Γιατί υπάρχουν και αυτοί, δυστυχώς.

Η “ομίχλη πέφτει από παντού στο σπίτι”. Την “άσκηση” μας εμείς !!!!

Παιδικές κοινωνικές ασθένειες: Πυραμίδες και Κύκλοι.

Αν ψάχναμε ένα γεωμετρικό σύμβολο, που θα μας παρέπεμπε σε μια απεικόνιση του μοντέλου διοίκησης του σημερινού κόσμου, δεν θα δυσκολευόμαστε και πολύ για να το ανακαλύψουμε. Οι Αμερικανοί πατέρες το έχουν ήδη αποτυπώσει στο νόμισμα τους και είναι μια πυραμίδα. Πολλά έχουν ήδη ειπωθεί σαν ερμηνείες για την σημασία του συγκεκριμένου συμβολισμού. Αληθή ; Ψευδή ; Μπορεί εν τέλει να μην έχει και πολύ σημασία πλέον, μια που η πυραμίδα, πέρα από κάθε αμφιβολία, αντιπροσωπεύει εύλογα, τον τρόπο που η εξουσία αντιλαμβάνεται τον εαυτόν της και διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση, το πως οι άλλοι θα πρέπει να την αντιλαμβάνονται. Στη κορυφή υπάρχουν πάντα οι εκλεκτοί, η ελίτ που έχουν πάντα τον πρώτο και τελευταίο λόγο, για κείνο που συνέβη, συμβαίνει και για κείνο που θα συμβεί. Στριμωγμένοι στη βάση της πυραμίδας και στις διαβαθμίσεις της, όλοι οι υπόλοιποι κοιτούν με δέος προς την κορυφή του συμβόλου, περιμένοντας την βροχή της “γνώσης” των αρχόντων της πυραμίδας, για να τους ορίσει τον τρόπο που θα κινηθούν, τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστούν την ζωή τους.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η πυραμίδα είναι μια αρχαία εφεύρεση και διαδικασία διοίκησης. Δεν είναι κάτι το καινούργιο. Απλώς στη σύγχρονη εποχή, έχει την τάση να μην θέλει να παρουσιαστεί ως πυραμίδα, μια που κάτι τέτοιο παραπέμπει σε δυσάρεστες μνήμες . Έτσι αποφάσισε να εμφανίζεται χωρίς προκλητικές γωνίες και προσπάθησε να ορίσει τον εαυτόν της ως μια πυραμίδα που δεν είναι πυραμίδα. Επειδή όμως αυτό που είσαι δεν μπορείς να το κρύψεις, όσο και αν διακαώς το θέλεις και μάλιστα σε βάθος χρόνου, διατελεί σε μια μικρή σύγχυση. Αυτή η σύγχυση διαχέεται σε όλη την πυραμίδα αναγκαστικά, με αποτέλεσμα οι υπηρέτες της που δεν έχουν ούτε το νόημα της αλλά ούτε και τα οφέλη της, να είναι και οι ίδιοι σε σύγχυση και να νομίζουν διαρκώς ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι . Έτσι παρουσιάζεται το περίεργο φαινόμενο, πολλοί να πιστεύουν ότι ορίζουν την μοίρα τους , ενώ εξακολουθούν να είναι πλήρως εξαρτώμενοι και άλλοι ενώ κινούν νήματα να προσποιούνται τους υποτελείς. Γενικώς μιλάμε για περίεργες καταστάσεις !!!

Έχει νομίζω ενδιαφέρον να δούμε τους τρόπους με τους οποίους η πυραμίδα κατόρθωσε να επιβάλλει το σχήμα της σαν σχήμα που όλοι όφειλαν να αποδεχτούν. Ποια είναι τα δυνατά της σημεία δηλαδή.

Αρχικά η πυραμίδα έπρεπε να αποκαταστήσει εμπιστοσύνη στη πρόταση της. Πως μπορούσε να το κάνει αυτό ; Έπρεπε να αναδείξει μια αρχή που να ήταν καθολικά σεβαστή. Αυτή η αρχή ήταν η Δύναμη. Παρατήρησε ότι μέσα στο κόσμο η Δύναμη έχαιρε εκτιμήσεως. Όσοι είχαν μυική ή πνευματική δύναμη , έφερναν κοντά τους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια την συμπάθεια των πολλών . Οι άνθρωποι προσέτρεχαν σε αυτούς, είτε για την σοφή συμβουλή τους , είτε για να τους επιλύσουν δύσκολες καταστάσεις που απαιτούσαν θέληση και μπράτσα. Όμως πολλές φορές η Δύναμη κρύβεται σε ποικίλες ιδιότητες του ανθρώπου. Κάθε φορά λοιπόν που μια ιδιότητα άρχιζε να ξεχωρίζει, η πυραμίδα την φώτιζε με την ακτινοβολία του εξαιρετικού. Παράλληλα, υποβάθμιζε την έλλειψη σημαντικών ιδιοτήτων , με αποτέλεσμα μέσα σε λίγο χρόνο να έχει διαμορφώσει μια σημαντική διαίρεση : δυνατοί και αδύναμοι. Χρήσιμοι και άχρηστοι. Ικανοί και ανίκανοι. Όλοι αυτοί δεν μπορούν να μπουν στη ίδια κατηγορία ,είπε η πυραμίδα. Και όλοι συμφώνησαν. Γιατί η διάκριση ανάμεσα σε ιδιότητες ισχυρές και ανίσχυρες ήταν ήδη μέσα στη σκέψη όλων.

Αυτή η διάκριση, κατάλαβε όμως η πυραμίδα, δεν ήταν επαρκής. Έπρεπε να βρεθεί κάτι για να φέρνει σε επαφή όλους με όλους, για να μπορούν να έρχονται σε επαφή, ανεξάρτητα με τις ιδιότητες τους. Κάτι που να τους κάνει σχετικά ισότιμους και το οποίο να αποκαθιστά και εμπιστοσύνη για να μπορούν να συνεργάζονται. Τότε η πυραμίδα έκανε την μεγαλύτερη εφεύρεση της. Έφτιαξε το Χρήμα. Το χρήμα ήταν και είναι ακόμα ένα χαρτί. Κάτι σαν συμβόλαιο επαφής. Όμως ποτίστηκε με την εγγύηση μιας ανώτερης αρχής. Αυτού που ήταν δυνατός και μπορούσε να εγγυηθεί την ισχύ του. Κάποτε ήταν ο βασιλιάς , σήμερα είναι η τράπεζα. Το χρήμα έφερε ακόμα μια μεγαλύτερη διαίρεση μέσα στη κοινωνία της πυραμίδας, εκείνη των ανθρώπων που το είχαν και όσων δεν το είχαν : των πλούσιων σε χρήμα και των φτωχών σε χρήμα . Η Πυραμίδα σταδιακά ανέπτυσσε τις διαστρωματώσεις της.

Το τρίτο πράγμα που μπόρεσε να επιτύχει η πυραμίδα ήταν να αποκαταστήσει τάξη μέσα στη ποικιλομορφία. Έχοντας κάνει τις διαιρέσεις της και κατορθώνοντας να τις κάνει αποδεκτές με συναίνεση, ο καθένας πια αναγνώριζε τον εαυτόν του μέσα σε αυτές. Από γενιά σε γενιά κανείς δεν είχε πλέον το κουράγιο να αντιταχτεί σε ότι φαινόταν σαν το απολύτως προφανές και καθολικά αποδεκτό. Οι αντιρρήσεις έμοιαζαν να προσκρούουν σε ένα συμπαγές τοίχος. Ένα τοίχο που ο καθένας είχε ήδη παραλάβει από τους προηγούμενους, αλλά έβαζε και το λιθαράκι του επάνω του, στη ίδια του την ζωή.

Το τελευταίο πράγμα που κατόρθωσε να κάνει η Πυραμίδα με τις προηγούμενες κινήσεις της, ήταν να είναι αποτελεσματική στο κόσμο που δημιουργούσε. Πέτυχε να φτιάξει ένα κόσμο που να διατηρεί την ελκυστικότητα του στους πολλούς , δίνοντας την κραταιή εντύπωση ,ότι δεν μπορούσε να υπάρχει άλλος που να είναι καλύτερος, αποτελεσματικότερος και με διαφορετικές αρχές.

Η Πυραμίδα δεν κατόρθωσε να κάνει δύο σημαντικά πράγματα στο κόσμο που δημιούργησε : να δώσει νόημα και να αποκαταστήσει ισοτιμία . Αλλά για αυτό τον λόγο προέκυψαν οι Κύκλοι.

Ο Κύκλος είναι ένα κομψό γεωμετρικό σχήμα. Δεν έχει γωνίες και μοιάζει πολύ με τον ήλιο που μας φωτίζει. Δεν εγείρει, αυτό οφείλουμε να το πούμε, αξιώσεις υπεροχής σε σχέσει με την Πυραμίδα, διαχρονικά. Στέκεται εκεί σιωπηλός και αυτάρκης, σαν να έχει βρει την θέση του μέσα στο κόσμο, αδιαφορώντας για τις γνώμες του κόσμου. Είναι σαν να λέει με τον τρόπο του : περικλείω τα πάντα. Είμαι η αρχέγονη μήτρα που από μέσα μου προκύπτουν όλα. Δεν θα επιβάλλω ποτέ την θέληση μου σε κανένα . Κανείς δεν θα υπερισχύσει μέσα στο κύκλο μου. Δεν υπάρχει λόγος για αυτό. Εδώ είσαστε όλοι ασφαλείς.!!!

Μέσα στο Κύκλο βρήκαν καταφύγιο, όλοι όσοι αρνήθηκαν την Πυραμίδα. Βασικό τους αίτημα το νόημα και η ισοτιμία. Κάποιοι εξ αυτών, ενώ υποστηρίζουν τον κύκλο, βρίσκονται ακόμα μέσα σε Πυραμίδες, αλλά δεν το ξέρουν. Τον Κύκλο δεν φαίνεται να τον ενοχλεί αυτό. Όπως είπαμε, όλοι είναι παιδιά του. Για να είμαστε ακόμα περισσότερο ειλικρινείς, όλοι μέσα στο Κύκλο, έχουν στίγματα από την διαβίωση τους μέσα στις Πυραμίδες. Οι περισσότεροι προσπαθούν να κάνουν “θεραπεία”. Είναι γνωστές ευρέως οι θεραπευτικές ιδιότητες του Κύκλου, από τις βλαβερές συνέπειες της Πυραμίδας. Το πρόβλημα που έχουν όμως κυρίαρχα, είναι, ότι οποτεδήποτε κλήθηκαν να φτιάξουν κόσμο, κατέληξαν να φτιάξουν ένα κόσμο, παρόμοιο ή ίδιο με εκείνο των Πυραμίδων. Αυτό δεν τους έχει όμως απογοητεύσει. Αντίθετα, τους πεισμώνει όλο και περισσότερο. Και συνεχίζουν να προσπαθούν να κάνουν ¨θεραπεία”, ο καθένας με τον τρόπο του. Το αίτημα τους παραμένει διαχρονικά σταθερό. Νόημα και ισοτιμία.

Καλά ως προς το νόημα . Τίποτα άνευ νοήματος, θα μπορούσε να πει με πολλούς τρόπους ο κάθε ποιητής, όμως είναι εφικτή η ισοτιμία ; Μέσα στο ωκεανό της ποικιλομορφίας του ανθρωπίνου είδους, μπορεί να υπάρξει πραγματική ισοτιμία ; Και ισοτιμία ως προς τι ;Στις ίσες ευκαιρίες; Στο ότι ανεξάρτητα από τις ιδιότητες του καθενός, όταν στεκόμαστε μέσα στους Κύκλους, όλοι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους άλλους σαν να έχουν μια αξία, ακόμα και αν δεν γίνεται αντιληπτή ; Και τι γίνεται με όσους την έχουν αρκετά φανερή με τρόπο ώστε να ξεχειλίζει ; Τι διαφορετικές αξίες οφείλουν να αναπτυχθούν, που μέχρι τώρα παραμένουν σε νάρκη ; Πόσο δύσκολο είναι να ενστερνιστείς αυτές τις αξίες; Μήπως θέλουν ιδιαίτερο κόπο ;

Ο Κύκλος σιωπά και οι μικρότεροι κύκλοι αισθάνονται λιγάκι αδύναμοι να απαντήσουν στα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από τα αιτήματα τους. Αυτό κάνει την Πυραμίδα να χαμογελά αυτάρεσκα, γιατί ενισχύει την άποψη της, ότι ο κόσμος μπορεί να υπάρχει μόνο μέσα από τον τρόπο της. Η υπεροψία της Πυραμίδας, είναι ένα τρωτό της σημείο. Την κάνει να αισθάνεται άτρωτη. Τίποτα όμως δεν είναι άτρωτο μέσα στο μάταιο αυτό κόσμο και κάνεις πολύ κακό στον αυτό σου να υποτιμάς το αντίπαλο δέος, γιατί αισθάνεσαι ότι έχεις νικήσει. Γιατί ποτέ δεν νικάς και ποτέ δεν χάνεις ριζικά, αφού είσαι ακόμα ζωντανός.

Οι Κύκλοι και οι Πυραμίδες έχουν χρεία μιας διαφορετικής συνείδησης, που να υπερβαίνει τις αρετές και τα μειονεκτήματα τους. Κάποτε, όταν αυτή Συνείδηση θα αναπτυχθεί και αν τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει θα είναι τα αρμόζοντα, τότε πιθανά ένας διαφορετικός κόσμος να ανθίσει πάνω στα χώματα του πλανήτη. Μέχρι τότε, ας ευχόμαστε για το καλύτερο. Το σίγουρο είναι ότι την συνταγή για αυτόν τον κόσμο δεν την έχουμε,είτε ζούμε σε Πυραμίδες, είτε σε Κύκλους !!!!

Ξημερώνουμε σε ένα διαφορετικό κόσμο.

Όταν οι εποχές αλλάζουν, συμβαίνει και στη φύση, δεν αλλάζουν από την μια στιγμή στη άλλη. Αλλάζουν με ένα τρόπο ανεπαίσθητο, σιγανό. Σε προετοιμάζουν  αθόρυβα να δεχτείς την αλλαγή. Μια μικρή μετατροπή εδώ, μια τροποποίηση της συνήθειας εκεί, πολλές φορές σου στρέφουν την προσοχή από αυτό που θεωρούσες σημαντικό, σε κάτι που σε ξαφνιάζει, αλλά την επόμενη στιγμή δεν θα έχει ιδιαίτερη σημασία. Η αλλαγή, εν ολίγοις, δρα σταδιακά και με σύνεση . Δεν αποκλείει τα βίαια ξεσπάσματα, αλλά τα χειρίζεται με μέτρο. Έτσι ξαφνικά δίχως να το καταλάβεις , βρίσκεσαι σε ένα καινούργιο περιβάλλον και έχεις ήδη προσαρμοστεί, με ένα τρόπο σχετικά φυσικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αλλαγή, η μετατόπιση που έχει συντελεστεί είναι της αρεσκείας σου. Αλλά, εν τέλει, ποιος ενδιαφέρεται για την δική σου γνώμη ; Ποιος ενδιαφέρεται αν οι αλλαγές σου αρέσουν ; Η γκρίνια για τις αλλαγές είναι προσωπική υπόθεση . Οι αλλαγές μέσα στη ζωή είναι δεδομένες και απρόσκλητες.

Οι αλλαγές μέσα στη φύση μπορεί να είναι εκρηκτικές, αλλά ο άνθρωπος έχει μάθει να τις αποδέχεται . Έτσι έχει δράσει μέσα στη ιστορία του και για αυτό προσπαθεί να διαμορφώσει το φυσικό του περιβάλλον, στο μέτρο του δυνατού. Αν ο τρόπος του είναι διαχρονικά επεμβατικός και άσχημος στις περισσότερες περιπτώσεις, τον δικαιολογεί με την σκέψη, ότι η φύση του ήταν δύσκολη και εχθρική εξ αρχής. Ή εγώ ή αυτή, λέει μέσα του. Αυτή η σκέψη αφορά όλα τα βασίλεια της φύσης. Όταν συμπεριφέρεται με στυγνότητα στα ζώα, όταν χρησιμοποιεί με ασυδοσία κάθε φυσικό πόρο, όταν μολύνει την γη και τον αέρα με τις τεχνολογίες του, έχει έτοιμη την απάντηση : πρέπει να αναπτυχτώ, άρα πρέπει να κυριεύσω αυτό που υπάρχει γύρω μου, με όποιο τρόπο μπορώ. Θεωρεί τις επιπτώσεις της στάσης του, παράπλευρες απώλειες ενός αναγκαίου πολέμου και με αυτό τον τρόπο καθησυχάζει όποιες τύψεις ή διαφωνίες μπορεί να του προκύπτουν. Αυτό ξέρει, αυτό κάνει. Αν η σκέψη του είναι κοντή, δεν τον απασχολεί. Τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και όταν αυτό είναι νικηφόρο, τότε οι διαφωνίες περιττεύουν. Κάποιοι γνωρίζουν  επίσης πως να τις κάνουν να σωπάσουν. Κάπως έτσι ξημερώσαμε μέσα σε πόλεις- τέρατα, αναπνέοντας αιθαλομίχλη. Αν αρρωσταίνουμε εξ αιτίας της, καλό είναι να το κάνουμε “γαργάρα με ξυλόπροκες”. Άξιον απορίας είναι το πως εξακολουθούμε να διατηρούμε κάποια δένδρα μέσα σε αυτές. Γιατί τα γύρω δάση φροντίζουμε να τα κάψουμε, πάντοτε στο όνομα της ανάπτυξης, με σκοπό να φτιάξουμε μεγαλύτερες πόλεις, που να έχουν ακόμα πιο ασφυκτικό περιβάλλον. Αν θεωρήσετε ότι μιλάω στο όνομα της οικολογίας,  χάσατε. Δεν είμαι καν ο τύπος του τυπικού φυσιολάτρη. Απλώς, στηρίζομαι στα υπολείμματα της λογικής μου, που μάλλον σε λίγο καιρό θα πνιγούν μέσα στις μολυσμένες θάλασσες.

Σκέφτομαι λοιπόν, ότι σε επίπεδο περιβάλλοντος, τα πράγματα δεν είναι και πολύ ευχάριστα. Κάποιος θα μπορούσε να μιλά για ώρες, σε τι είδους δυστοπικό περιβάλλον θα ξημερώσει ο κόσμος μας. Σίγουρα θα μπορούσε να γίνει πολύ κακός και δυσοίωνος. Όμως,  κάποιος ή κάποια ή κάποιο, θα μπορούσε να του αντιτάξει,  ότι όλα αυτά σε επίπεδο κοινωνικό,  έφεραν κάποιο καλό αποτέλεσμα . Όπως και να το κάνουμε, η κοινωνία προοδεύει. Το όνειρο του Λένιν και του Μάο έγινε πραγματικότητα . Εξηλεκτρισμός παντού. Έχουμε πάει στο διάστημα με τις πασχαλινές ρουκέτες μας, παίρνουμε φωτογραφίες από τον Δία. Βλέπουμε τις μαύρες τρύπες . Ο Αϊστάιν επιτέλους δικαιώθηκε. Ακόμα και αν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ακόμα παλεύει για να φάει και να πιει καθαρό νερό, έχουμε υπέροχα κινητά τηλέφωνα και επικοινωνούμε στα πέρατα του κόσμου με μηχανήματα και τεχνολογίες, που είναι ασύλληπτες . Τα βάθη των θαλασσών μας είναι ακόμα μια περιοχή σχεδόν άγνωστη για μας, αλλά που θα πάει, δεν υπάρχει κάτι που δεν θα ακουμπήσει το χέρι μας. Για να μην μιλήσουμε τι ατομικά δικαιώματα έχουμε κατακτήσει. Είμαστε όλοι άτομα με απεριόριστο δικαίωμα στη κατανάλωση. Λίγο πιο μοναχικοί βέβαια, αλλά σε τελευταία ανάλυση, τι να κάνεις και με τους άλλους ; Όλο προβλήματα σου δημιουργούν. Ακόμα και αν το σύνολο των κινήσεων μας ελέγχεται από το χρήμα και η εξάρτηση μας από αυτό, κάνει και το πιο τελειωμένο πρεζάκι, να ακτινοβολεί από υγεία, εμείς συνεχίζουμε να επενδύουμε σε μια πρόοδο δίχως νόημα, επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ονειρευόμαστε τον μετα-άνθρωπο, μια κατασκευή μυστικών εργαστηρίων, που θα ζει πάρα πολλά χρόνια και θα κοιτά το σύμπαν με τεχνολογικά μάτια . Χωρίς περιττά συναισθήματα, περιττές ανωμαλίες, κάτι σαν γκόλεμ δηλαδή. Αυτός ο μετα-άνθρωπος θα είναι λιγάκι μπερδεμένος, ανάμεσα στον γονέα α, τον γονέα β και ολίγη από το εργαστήριο, που θα έχει πειράξει, πάντοτε με καλό σκοπό, το DNA του.

Αν πιστεύετε ότι είμαι ενάντια στη πρόοδο του ανθρώπου, ότι είμαι ένας αμετανόητος Λουδίτης της σύγχρονης εποχής μας, πάλι θα χάσετε στις προγνώσεις σας. Απλά, κάποια στιγμή, νομίζω, ότι θα πρέπει να αναρωτηθούμε, τι εννοούμε με αυτή την μαγική λέξη πρόοδο και την επίσης μαγική αδελφή της, που λέγεται ανάπτυξη. Αν μας αρέσει ο τρόπος που διαμορφώνονται, αλλά και τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να τις εξασφαλίζουμε. Επίσης το κόστος της κυριαρχίας τους. Μια συζήτηση που δεν έχει πάρει ακόμα μορφή, άρα αφήνει το έδαφος ανοικτό στους φονταμενταλιστές της επιστήμης και της τεχνολογίας να την κατευθύνουν, στα μονοπάτια, που αυτοί επιλέγουν. Αν έχουμε στη σκέψη μας, ότι οι αλλαγές κινούνται πάντοτε σε μια φωτεινή σκοτεινιά, τότε υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα να ξυπνήσουμε ένα πρωί φορώντας καπέλα που δεν θέλαμε να φορέσουμε, αλλά δεν μπορούμε να βγάλουμε πια από την ζωή μας.

Ο κόσμος που ξημερώνει έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Έχει γίνει εκ των πραγμάτων πολύπλοκος και επικίνδυνος. Η επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση που έχει συντελεστεί, έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε ένα πολύ ακραίο σταυροδρόμι. Οι παλιές εξηγήσεις δεν επαρκούν και οι καινούργιες δεν έχουν φανεί ακόμα στη σκηνή. Το σίγουρο είναι, ότι μια εποχή έχει πεθάνει και μια καινούργια ανατέλλει. Για την ελίτ αυτού του κόσμου, αυτή η καινούργια εποχή, προαναγγέλλεται, σαν η εποχή των απεριόριστων δυνατοτήτων . Τα “θαύματα” όμως για την βάση της πυραμοειδούς κοινωνικής οργάνωσης, μπορεί να κρατήσουν λίγο και να έχουν δυσάρεστες συνέπειες. Το μέγεθος του επιστημονικού και τεχνολογικού “θαύματος” μπορεί να προσδιορίζει και το μέγεθος του λάθους του. Όπως και να έχει, μια σχετική ετοιμότητα δεν βλάπτει κανένα. Αντιθέτως, η ερμηνεία του σύγχρονου κόσμου με παλιά δεδομένα, εφησυχάζει και κοιμίζει.

Ας μην ξεχνάμε, ο δρόμος για την κόλαση είναι πάντα στρωμένος με τις καλύτερες προοπτικές. Ειδάλλως, δεν μπορεί να πείσει κανέναν.

Εθνικισμοί από την πίσω πόρτα.

Όταν οι κάθε λογής ιδεολογίες πεθαίνουν, όταν τα νοήματα για τα παρόντα και για εκείνα που μέλλονται, τα ψάχνουμε με το φανάρι του Διογένη, για να τα ανακαλύψουμε, τότε τα φαντάσματα του παρελθόντος εμφανίζονται ξανά στο προσκήνιο, μήπως και μπορέσουν να πάρουν ξανά υλική υπόσταση. Η θλιβερή ιστορία των κοινωνιών μας, έχει περάσει πολλές τέτοιες φάσεις. Συμβαίνει, όταν εκείνο που είναι νεκρό ή αργοπεθαίνει αρνείται την κατάσταση του και προσπαθεί απελπισμένα να λογιστεί σαν ζωντανό. Με τις ιδέες τα πράγματα είναι λιγάκι πιο σύνθετα, μια που οι ιδέες κατορθώνουν να διατηρούν πάντοτε μια σταγόνα ζωής, που τις κρατάει σε επαφή με την πραγματικότητα. Έτσι, ακόμα και όταν η καρδιά τους παύει να λειτουργεί, κατορθώνουν να αποικούν μέσα σε κάποιους ανθρώπους. Είναι σαν αυτοί οι άνθρωποι που τις υποστηρίζουν, να αποτίουν ένα φόρο τιμής , σε κάτι που κάποτε μπορεί να είχε σημασία.

Συχνά, κάποιες χώρες επιλέγονται σαν εργαστήρια αναπαλαίωσης και εκκολαπτήρια παλιών και νέων ιδεών. Δεν επιλέγονται τυχαίως. Είναι χώρες που στους κόλπους τους οι παλιές ιδέες ή ιδεολογίες, έχουν ακόμα κάποια ισχύ. Ανταποκρίνονται για διάφορους λόγους , είτε γιατί αυτές οι ιδέες και ιδεολογίες , ανδρώθηκαν και μεγαλούργησαν στις χώρες αυτές, είτε γιατί είναι βυθισμένες σε τέτοια μιζέρια και έλλειψη, που ψάχνουν από κάπου για να πιαστούν. Όταν λοιπόν τους πετάς ένα δόλωμα, είναι απολύτως σίγουρο, ότι θα κάνουν όποιο πήδημα είναι απαραίτητο, για να το “τσιμπήσουν”. Σε κάποιο βαθμό , η στάση τους είναι δικαιολογημένη. Ο “πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του” λέει η σοφή λαϊκή ρήση. Αν δεν μπορείς να εφεύρεις το ξεπέρασμα της κρίσης σου, θα πρέπει να αναμασάς εκείνο που πια είναι πτώμα. Αυτά τα “διεθνή εργαστήρια” χρησιμεύουν για να στρέφουν την προσοχή στο ανόητο, για να μπορεί το ύποπτο να κάνει την δουλειά του ή να κρύβει τις αδυναμίες του.

Οι εθνικισμοί παντός είδους, ιστορικά, έπαιξαν στη εποχή τους τον ρόλο τους . Χρησίμευσαν στη δημιουργία νέων κρατών και στη απελευθέρωση κάποιων άλλων. Είχαν την σημασία τους, αλλά η εποχή τους πέρασε και πέρασε ανεπιστρεπτί. Τώρα πια ζούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο “χωριό”, που μπορεί να μην έχει πάρει ακόμα την τελική του μορφή, μια ενοποιημένης αυτοκρατορίας, με μια κυβέρνηση, μια οικονομία, μια θρησκεία και με όραμα τα άστρα, όμως έχει έρθει και μας έχει επιβάλλει την θέληση του με τρόπο αδιαμφισβήτητο . Τα λεγόμενα εθνικά κράτη δεν μπορούν να αποφασίσουν σχεδόν για τίποτα μόνα τους. Οι αόρατες παντοδύναμες αγορές ελέγχουν την οικονομία τους . Οι μεγάλοι παίκτες στη παγκόσμια σκηνή , καθορίζουν τον “βήχα” τους . Οι πνευματικοί τους ηγέτες έχουν ξεχάσει προ πολλού το τι σημαίνει πνευματικός λόγος . Οι εθνικισμοί που παράγονται μέσα στις χώρες, βοηθούν κυρίως το πολιτικό προσωπικό, που τους χρησιμοποιεί, όπως προαναφέραμε για να στρέφει τα πράγματα στο ανόητο για να κρύβει το ύποπτο. Οι εθνικισμοί μπορεί να εμφανίστηκαν από την πίσω πόρτα του κόσμου, κάνοντας κρότους, αλλά στη ουσία αυτοί οι κρότοι είναι πασχαλινές στρακαστρούκες. Μέσα σε τέτοιας ποιότητας θορύβων, ανακαλύφτηκε και μια καινούργια διαίρεση, εθνικιστές και εθνομηδενιστές. Εντάξει, τώρα σωθήκαμε !!!! Βρήκαμε επιτέλους την λύση για τα πάντα. Αυτό μας έλειπε μια καινούργια διαίρεση. Έτσι θα μπορούμε με μεγαλύτερη άνεση να ξεκινήσουμε μια “εντελώς” νέα διαμάχη , την ίδια στιγμή που χάνουμε τουλάχιστον με 100-0 στη πραγματική ζωή , με τις ολοσχερώς πραγματικές δυνάμεις που μας απειλούν.

Μέσα σε αυτό τον ηλίθιο και ας μου συγχωρεθεί η φράση, χορό μιας αντιπαράθεσης χωρίς νόημα, καθημερινά βλέπω να προσέρχονται άνθρωποι, ιδεολογίες και τάσεις, που δεν υπήρχε περίπτωση να θίξουν τέτοια ζητήματα μόλις χτες. Σήμερα όμως αυτοί οι σύγχρονοι Ρήγα Φεραίοι, υπεραμύνονται ιδεών, που μέχρι πρότινος χλεύαζαν. Κρυμμένα οράματα μεγαλείου παρελθόντος κυρίως, ανασύρονται για να υποστηρίξουν απόψεις, που στο σημερινό τόπο που ζούμε, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν.

Σας βλέπω να με κοιτάτε με μισό μάτι. Δεν μπορεί, σκέφτεστε, εθνο-μηδενιστής είναι αυτός ο βλάκας που μας κουνά το δάκτυλο. Αυτός που δεν λέει μια κουβέντα για την πατρίδα του, που δεν έχει πει ούτε μια φορά έστω με μισή καρδιά “η Μακεδονία είναι ελληνική” , που δεν ριγεί όταν βλέπει την ελληνική σημαία, που δεν μιλά για τα ένδοξα χρόνια του Περικλή και Μ. Αλεξάνδρου. Μπορεί να μην έχετε και τόσο άδικο. Μπορεί να είμαι λίγο εθνομηδενιστής, γιατί ντρέπομαι με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται όλα αυτά, για να δικαιολογήσουν την συνολική ένδεια μιας κοινωνίας που λεηλατήθηκε και δεν μπόρεσε να αρθρώσει το παραμικρό στοιχειώδη λόγο και την παραμικρή αντίδραση, αλλά ονειρεύεται “περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις”. Έτσι προτιμώ να με χαρακτηρίζει κάποιος εθνομηδενιστή , από το να προσποιούμαι ανεπιτυχώς τον εθνοπατριώτη.

Οι εθνικισμοί που προκύπτουν στη σημερινή εποχή δεν μπορούν να πάνε πολύ μακριά. Η εφήμερη ύπαρξη τους στηρίζεται σε ένα πολύ άσχημο τρικ. Βοηθούν να επιβληθεί κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι πολύ πιο επικίνδυνο για όλο τον πλανήτη. Όταν αυτό θα δείξει το πραγματικό του πρόσωπο σε όλες τους τις διαστάσεις, τότε θα πάρουν την θέση που τους αρμόζει. Θα κρυφτούν μέσα στο ντουλάπι της ιστορίας και θα χρησιμοποιηθούν ξανά, αν και εφόσον οι αφέντες αυτού του κόσμου θεωρήσουν ότι τους είναι χρήσιμοι Οι εθνικισμοί είναι πολύ αμελητέος εχθρός απέναντι στη Παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι αντίπαλο δέος για αυτήν . Είναι μια ψεύτικη στιγμή μέσα στη πορεία της διαμόρφωσης της. Πιάστηκαν στα δίκτυα των εθνικισμών, όσοι πίστευαν ότι “μιζάροντας “ πάνω τους θα αναχαίτιζαν την εξέλιξη της . Θα απατηθούν οικτρά.

Περιμένοντας, λοιπόν, όσα πρόκειται να συμβούν, θα ήταν ίσως πιο χρήσιμο, αντί να κολλάμε σε ιδέες που έχουν χάσει την οποιαδήποτε βάση τους , να διαβάσουμε την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο και με μια σύλληψη πιο ζωντανή και φρέσκια !!!!

Όσο πιο πολύ αγαπάς κάτι ή κάποιον, τόσο πιο αθόρυβος γίνεται ο τρόπος σου για το εκφράσεις. Ειδάλλως, κινδυνεύεις να συναντηθείς με την γελοιότητα.

Βασικές κοινοτοπίες περί της Ζωής.

«Αχ, φίλοι μου, δεν ξέρετε, δεν ξέρετε/ τι είναι η ζωή που κρατάτε στα χέρια σας…

Αφήνεται να σας γλιστρά, να σας γλιστρά/ κι η νιότη είναι σκληρή, δεν έχει μεταμέλεια
Και σε καταστάσεις που δε βλέπει θα χαμογελά.» (Τ. Σ. Έλιοτ)

«Γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα» (Δ. Σολωμός)

Αναζητούμε τριγύρω μας θαύματα, ενώ όλοι μας κοινωνούμε το μεγαλύτερο εξ αυτών : την Ζωή. Ένα θαύμα που έχει την σεμνότητα να υπάρχει, δίχως να ρίχνει έντονο φως στη ύπαρξη του. Δεν αυτό-διαφημίζεται, δεν αρέσκεται σε άσκοπες υπερβολές περί της ύπαρξης του, πολλές φορές περνά απαρατήρητο, αλλά είναι απολύτως καθοριστικό και αναγκαίο για τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο, πιο πολύτιμο χωρίς την προϋπόθεση του. Είναι το μυστήριο, που μέσα του περιέχει όλα τα μυστήρια. Από αυτό ξεκινούν τα πάντα και όταν αυτό λείπει, τότε δεν υπάρχει τίποτα. Το αντίπαλο δέος του είναι ο θάνατος, είναι η ανυπαρξία του όντος, η ανυπαρξία των πάντων, το κενό. Είναι το αμέσως μεγαλύτερο μυστήριο, που πολλοί εικάζουν, αλλά κανείς δεν γνωρίζει .Και πώς να γνωρίζει κάποιος το άγνωστο,αφού το ήδη υποθετικά γνωστό, η Ζωή, είναι επίσης κρυμμένη από αδιαπέραστα πέπλα ;

Ο άνθρωπος είναι η ύπαρξη εκείνη που αντιλαμβάνεται και τα δύο αυτά μυστήρια με τρόπο αρκετά πρωτόγονο Βιώνει την Ζωή και ξέρει ότι αναπόφευκτα θα συναντήσει κάποια στιγμή τον θάνατο. Δεν γνωρίζει όμως σε βάθος κανένα εκ των δύο, με αποτέλεσμα να υπάρχει μέσα σε ένα διαρκή θυμό. Ένα θυμό γιατί του κρύβονται διαρκώς, οι δύο πιο συντελεστικές συνισταμένες της ύπαρξης του. Αντιδρά λοιπόν με μια προσποιητή αδιαφορία και ως προς τα δύο,προσπαθώντας να ξεχάσει το πιο ουσιαστικό για αυτόν. Βεβαίως σπανίως το κατορθώνει, μια που βιώνει την Ζωή και δεν την γνωρίζει, αλλά ξέρει επίσης ότι κάποια στιγμή θα φύγει αυτή από κοντά του. Έχουν μιλήσει πολλοί για την τραγικότητα αυτή της μοίρας του ανθρώπου. Η θρησκεία και η επιστήμη, έχουν διαχρονικά συντρέξει στο πλάι του, με σκοπό να ρίξουν φως μέσα στη ανημποριά του, όμως η συνδρομή τους τις περισσότερες φορές είναι δραματικά ελλιπής και ελάχιστα έχει συνδράμει. Έχει όμως την αξία της, μια που υποδηλώνει ότι το υπαρξιακό άλγος, δεν είναι αφημένο στη μοίρα του.

Τι κάνει την Ζωή μας πολύτιμη ; Τι την κάνει τόσο συντελεστικά ενδιαφέρουσα να την ζούμε ; Γιατί, όταν βρισκόμαστε εμπρός στη πιθανότητα να την χάσουμε, ένας εκρηκτικός μηχανισμός μας συνταράσσει και και μας ωθεί να την κρατήσουμε ακόμα και για μια τελευταία ανάσα ; Μπορούμε ακόμα και να σκοτώσουμε μια άλλη ζωή, για να την κρατήσουμε. Σε τέτοιες στιγμές δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να έχει κάποια αξία μεγαλύτερη από αυτή. Όλα φαίνονται ασήμαντα. Μόνο αυτή έχει νόημα και νόημα πέρα από κάθε αμφιβολία. Όμως αυτό το νόημα δεν είναι κάτι συνειδητό, που μπορούμε να το περιγράψουμε. Είναι σαν να γνωρίζουμε κάτι, που ενώ το νοιώθουμε με όλη μας την ύπαρξη, που ξέρουμε ότι και ο απέναντι μας το νοιώθει στο ίδιο βαθμό, δεν μπορεί να γίνει ρητό. Το πιο περίεργο είναι, ότι όταν δεν βρισκόμαστε σε τέτοια συνθήκη κινδύνου, η σημασία της Ζωής είναι σαν να αποσύρεται στα σκοτάδια της ύπαρξης και μπορούμε να γκρινιάζουμε για το παραμικρό, δίνοντας του τρομακτική αξία. Μέσα στο βάλτο της καθημερινότητας η Ζωή φαίνεται να χάνει την αξία της ή καλύτερα φαίνεται σαν εμείς να ξεχνάμε αυτή την αξία. Δεν είναι αυτό από μόνο του μια τρελή κατάσταση ; Δεν είναι αυτό μια ψυχική δυστροπία, που σε μεγάλο βαθμό είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους ; Πως είναι δυνατόν να ξεχνάς αυτό που είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις και να ανακτάς την αξία του μόνο όταν κινδυνεύεις να το χάσεις ;

Ο άνθρωπος προσπαθεί να δικαιολογήσει τα πάντα , τις περισσότερες φορές γιατί δεν θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με αυτά. Έτσι λοιπόν και για αυτή την ψυχική του δυστροπία έχει βρει αρκετές δικαιολογίες. Στη τελική μάλλον η εξήγηση βρίσκεται στο γεγονός  ότι η αξία της Ζωής, του είναι ένα βάρος, που δεν θέλει να το σηκώνει συνεχώς. Τον κάνει να αισθάνεται ανίσχυρος το γεγονός ότι εκτιμά τόσο πολύ κάτι, που δεν μπορεί να το εξηγήσει. Για αυτό λέει συχνά με μηχανικό τρόπο, ότι η Ζωή είναι ωραία, αλλά δεν μπορεί να την ζήσει με εξίσου ωραίο τρόπο. Να ακόμα μια άλλη περίεργη δυστροπία του είδους μας. Πως είναι δυνατόν να κατανοείς, ότι κάτι είναι πολύ ωραίο και να μην μπορείς να το ζήσεις με τον τρόπο που του αρμόζει;

Για να είμαστε κάπως αντικειμενικοί η Ζωή έχει εχθρούς, που δεν έχουν φιλικά αισθήματα για την ζωή της. Εχθρός της Ζωής δεν είναι είναι ο θάνατος. Εχθροί της Ζωής είναι εκείνοι που θέλουν να οργανώσουν την Ζωή εισάγοντας τον θάνατο μέσα στο σώμα της. Να βάζουν ιούς που να καταστρέφουν τα δημιουργικά της κύτταρα. Δεν κατορθώνουν και πολλά, αλλά κατορθώνουν τουλάχιστον, να διατηρούν τις ψυχικές δυστροπίες των ανθρώπων της σε ένα ανεκτό επίπεδο. Νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο ότι θα κτυπήσουν την ίδια την Ζωή, όμως εκείνη επειδή σέβεται την ύπαρξη της, τους κρατά ζωντανούς, αγνοώντας το κακό που επιχειρούν να κάνουν στο σώμα της. Γιατί τα σχέδια της δεν είναι μικρόψυχα, αντίθετα, έχουν διαφορετικό ορίζοντα, που μπορούν να ενσωματώνουν ακόμα και το νοσηρό. Η Ζωή είναι Ζωή, άρα δεν λειτουργεί με θετικές και αρνητικές προδιαθέσεις, οι υπάρξεις στις οποίες χαρίζει τα δώρα της λειτουργούν με τέτοιους τρόπους.

Μια που αναφέραμε τα δώρα τη Ζωής και μια που δεν γνωρίζουμε το κεντρικό της μυστικό, που την κάνει να υπάρχει, ας κάνουμε μια αναφορά και σε αυτά. Τίποτα, μα απολύτως τίποτα, από όσα αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, κάνουμε, δημιουργούμε,πονάμε, φανταζόμαστε και επικοινωνούμε, δεν θα μπορούσε να υπάρξει, δίχως η Ζωή να μας είχε χαρίσει,  την δυνατότητα να υπάρχουμε. Αυτό από μόνο του, μας καθιστά ισοβίως υπόχρεους στη εύνοια της. Μια υποχρέωση που όπως αναφέραμε, την ξεχνάμε πολύ συχνά, νομίζοντας, ότι δικαιωματικά ζούμε. Δεν ζούμε δικαιωματικά, αντίθετα, ζούμε από χάρη της Ζωής στο πρόσωπο μας. Μια χάρη που δεν είναι αιώνια και που για όσα χρόνια την οικειοποιούμαστε, οφείλουμε να την εκτιμάμε και να την φροντίζουμε, σαν ένα ανεκτίμητο αγαθό.

Η αναπνοή είναι Ζωή. Αναπνέουμε,άρα υπάρχουμε, άρα ζούμε. Ας ζήσουμε, λοιπόν, όπως αξίζει σε ένα θαύμα !!!!!

Πειστικές Αφηγήσεις.

Ένας φίλος, μέσα σε κάποια παρέα, έθεσε ένα ερώτημα : Τι κάνει μια αφήγηση πειστική ; Η πρώτη αντίδραση, όσων συμμετείχαν, ήταν να χαμογελάσουν αμήχανα. Το ερώτημα φάνηκε αρχικά αστείο και εύκολο. Στη συνέχεια φάνηκε, ότι ούτε αστείο ήταν, αλλά ούτε και εύκολο να απαντηθεί.

Δεν είναι όλες οι αφηγήσεις πειστικές. Οι περισσότερες μάλλον είναι από αδιάφορες έως ελλιπείς. Τις ξεχνάμε πολύ γρήγορα στη καλύτερη περίπτωση, ίσως και να μην τους δίνουμε καμιά σημασία. Είτε γιατί δεν συμφωνούμε, είτε γιατί δεν μας ενδιαφέρει καν το θέμα τους, είτε γιατί ο αφηγητής τους δεν μπορεί να μεταδώσει το βάθος της ψυχής τους. Μια αφήγηση είναι μια αρκετά πολύπλοκη τέχνη, που για να γίνει αρκούντως ερεθιστική, πρέπει να συνδυάζει αρκετά στοιχεία σε πολύ καλή αναλογία. Απαιτεί ένας ιδιαίτερο πάθος από αυτόν που αφηγείται. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Αυτό που περιγράφει η αφήγηση, το νόημα της, δεν θα πρέπει να αφορά μόνο τα ιδιαίτερα γούστα του αυτού που την αφηγείται, αλλά να μπορεί να ακουμπά σαν θέμα πολλούς από τους ακροατές του. Πολλές φορές παρακολουθούμε αφηγήσεις, που θα προτιμούσαμε να μην είχαν καν ξεκινήσει . Την συνοδεύουν αμήχανα χαμόγελα, που υποκρύπτουν μια υποτίμηση για τον αφηγητή. Οι καλοί παραμυθάδες ήταν πάντοτε λίγοι και πολλές φορές μπορεί να ήταν και παντελώς άγνωστοι. Είχαν ρίξει την αφήγηση τους σαν σπόρο και μετά εξαφανίστηκαν. Όμως αυτός ο σπόρος, τελικά αποδείχτηκε, ότι είχε μεγάλη δύναμη.

Η αφήγηση σαν όρος είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Ίσως επειδή δεν θέλει πια να λέγεται παραμύθι και άλλαξε το όνομα της σε κάτι πιο μοντέρνο. Όμως, η αφήγηση όσο και αν θέλει να φαίνεται σύγχρονη και μοντέρνα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παραμύθι και ο αφηγητής δεν είναι παρά ένας παραμυθάς. Μην το παρεξηγήσετε αυτό που λέω. Μην θεωρήσετε ότι το λέω υποτιμητικά. Αντιθέτως, τους έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Γιατί είναι οι παραμυθάδες μέσα στη ιστορία, που με την δημιουργική φαντασία τους, έδωσαν το υλικό για προχωρήσει αυτός ο κόσμος. Γιατί ο κόσμος είναι δομημένος πάνω σε παραμύθια. Παραμύθια που με το φλογερό νόημα τους, έκτισαν ολόκληρες αυτοκρατορίες. Ίσως να σας φαίνεται, με πρώτη ματιά υπερβολική αυτή άποψη. Όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε, ότι μπορεί να είναι και κάπως έτσι.

Συντηρούμε μια στενή αντίληψη για το τι είναι παραμύθι. Νομίζουμε ότι παραμύθι είναι μόνο όσα μας έλεγε η γιαγιά μας για να κοιμηθούμε. Ακόμη όμως και αυτά τα παραμύθια, που αναμφισβήτητα ήταν περιορισμένης εμβέλειας, μας άνοιξαν κόσμους που φλόγισαν σε καθοριστικό βαθμό την συνέχεια της πορείας μας στη ζωή. Παραμύθια για ρομαντικούς έρωτες, για ανθρώπους που θυσίασαν την ζωή τους για άλλους ανθρώπους, ιππότες που έσωζαν φυλακισμένες βασιλοπούλες, παραμύθια που περιέγραφαν κοινωνικές αδικίες, παραμύθια για ήρωες. Παραμύθια γενικώς !!!!

Μια άλλη ονομασία για τα παραμύθια είναι οι θεωρίες . Αυτά είναι παραμύθια για πολύ μεγάλα παιδιά και για κοινωνίες. Είναι μια διαφορετική μορφή παραμυθιού. Κατ’ αρχή απευθύνεται σε πολύ διευρυμένες μάζες ανθρώπων, με ανεπτυγμένη νόηση. Εκεί ο παραμυθάς που ασκεί την τέχνη του, δεν έχει απόσταση από αυτό που αφηγείται. Το πρόβλημα του είναι με ποιο τρόπο θα το κάνει πειστικό. Για να το κάνει όμως πειστικό θα πρέπει να έχει πείσει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό. Αν προσπελάσει αυτό το εμπόδιο που δεν έχει φανεί ότι είναι και ανυπέρβλητο, πρέπει το παραμύθι του να έχει μια καθολική εμβέλεια. Αυτό είναι αρκούντως δύσκολο, επειδή έχει μεγάλο ανταγωνισμό. Μέσα στο κόσμο υπάρχουν πάρα πολλοί παραμυθάδες με τις ίδιες προθέσεις. Αυτός ο ανταγωνισμός του ανεβάζει την δυσκολία του εγχειρήματος του. Πρέπει να βρει τα πιο πειστικά και αληθοφανή επιχειρήματα. Πολλές φορές πρέπει να εφεύρει και φανταστικά δικά του. Όμως, όπως πιθανό γίνεται κατανοητό, αυτό δεν είναι κάτι απλό. Π.χ πως είναι δυνατόν να αντιμετωπίσεις την καθολικότητα της αποδοχής, που έχει το παραμύθι της παντοδυναμίας της οικονομικής σκέψης στη ζωή των ανθρώπων ; Τι είδος παραμυθιού θα πρέπει να φτιάξεις για να αντιμετωπίσεις την γενικευμένη έλλειψη νοήματος μέσα σε ένα κόσμο, που διατείνεται ότι αποκτά νόημα μέσα από την αέναη κατανάλωση; Ίσως θα μπορούσες να φτιάξεις ένα παραμύθι που να ευαγγελίζεται την ριζική αλλαγή αυτού του κόσμου, ένα παραμύθι που να περιγράφει τα δεινά αυτού του κόσμου, αλλά να μην γίνεται πολύ σαφές το πως θα φτιαχτεί ο επόμενος. Όταν εμπλέκεσαι με τέτοιου είδους παραμύθια είναι καλύτερα να μην τα αναφέρεις με την ονομασία παραμύθια, αλλά να τα αναφέρεις ως αφηγήσεις ή ως θεωρίες. Έχουν μεγαλύτερη διείσδυση μέσα στο καθολικό αχταρμά.

Το παραμύθι διαχρονικά έχει επεκταθεί παντού. Στη θρησκεία, την πολιτική, στη τέχνη, στη κοινωνία, στις σχέσεις, στους ίδιους τους ανθρώπους . Δεν θα ήταν, ίσως υπερβολικό να πούμε ότι μέσα από το παραμύθι υπάρχουμε. Το συντηρούμε για να μας συντηρεί και αυτό με την σειρά του. Ο πολιτισμός μας είναι ένας παραμυθένιος πολιτισμός, που έχει σαν αρχή του την βαθύτερη ουσία του παραμυθιού, που είναι η μερική ή συνολική οικειοθελής εξαπάτηση. Αυτή είναι η μεγάλη αφήγηση, η μεγάλη θεωρία, που φαίνεται ότι είναι συνολικά αναγκαία για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Το ερώτημα του φίλου τι κάνει πειστική μια αφήγηση δεν είναι για αμήχανα γέλια και εύκολες διαπιστώσεις Είναι ένα βαθύ ερώτημα με απίθανες προεκτάσεις, που μένει αναπάντητο. Σίγουρα έχουν υπάρξει πολλές πειστικές αφηγήσεις μέσα στη ιστορία του ανθρώπου. Οι παραμυθάδες αυτών των αφηγήσεων, με κάποιο τρόπο ανακάλυψαν το μυστικό για να τις κάνουν όσο μπορούν πειστικές. Πολλοί αποκόμισαν και την δόξα της επιτυχίας τους, κάποιο άλλοι ακόμα προσπαθούν να φτιάξουν μια πειστική αφήγηση, ένα πειστικό παραμύθι που να συνεπάρει με την δύναμη του.

Η νύκτα είχε πέσει για τα καλά και ο Δημητράκης ήταν στο μικρό του κρεββάτι. Την άλλη μέρα είχε σχολείο, αλλά δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Η γιαγιά του μπήκε στο δωμάτιο.

-Δεν κοιμάσαι ακόμα, είναι αργά. Αύριο θα σηκωθείς πολύ νωρίς.

- Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Γιαγιά θα μου πεις ένα παραμύθι ;

Η γιαγιά κοίταξε τον μικρούλι και παρ΄όλη την κούραση της κάθισε στο κρεββάτι του.

-Θα σου πω, είπε, και έφτιαξε την φούστα της, που είχε ζαρώσει.

-Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια πανέμορφη βασιλοπούλα......