Σελίδες

Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τον Οκτώβρη του '17





Κάποτε η αναφορά και μόνο της λέξης “Επανάσταση” προκαλούσε ρίγη έντονης συγκίνησης και προσδοκίας σε πολλούς ανθρώπους. Ήταν συνώνυμο μιας κρυφής ελπίδας ανατροπής, ριζικής μεταστροφής του κόσμου της αδικίας, το ξημέρωμα μιας διαφορετικής κοινωνίας. Γι’ αυτό άλλωστε σε κάποιους άλλους ,αντίθετα , προκαλούσε φόβο. Τον φόβο της διασάλευσης μιας παγιωμένης τάξης πραγμάτων.
Σήμερα η λέξη “Επανάσταση” χρησιμοποιείται, με άνεση, για να περιγράψει ευτελείς κοινοτοπίες, προχωρήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, εμπορεύματα που είναι εντελώς, υποτίθεται, διαφορετικά από τα προηγούμενα. Έχει, έτσι, κάπως χάσει την ουσιαστική της σημασία και δεν προκαλεί πλέον κανένα φόβο, γιατί σχεδόν κανείς δεν πιστεύει, ότι μπορεί να εμφανιστεί στην ιστορία , με την πλήρη σημασία της. Ο κόσμος στον οποίον ζούμε , είναι πλέον ο κόσμος που δεν θέλει ν’ αλλάξει, παρά μόνο την μόδα και το χτένισμα του. Οι βασιλιάδες αυτού του κόσμου, μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι , αισθανόμενοι δικαίως, ότι η ανάσα των υπηκόων τους, είναι μακριά από τα κάστρα τους. Τα επαναστατικά κινήματα κοιμήθηκαν, στα κρεβάτια μιας κοινωνίας, που προτιμά την κατανάλωση, την ησυχία , το χρήμα, που έχει κάνει ειρήνη με την καταπίεση.
Που είναι οι πύρινοι λόγοι των Διαφωτιστών ; Που είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο του Μάρξ, η αιχμή του δόρατος της αλλαγής ; Που είναι οι ναρόντνικοι της προ-επαναστατικής Ρωσίας ; Που είναι όλα αυτά τα φλογερά παιδιά , που θυσίασαν ακόμα και την ίδια τους την ζωή ,μέσα στην ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου ; Αμυδρές φιγούρες , χαμένες μέσα στο καμίνι της ιστορίας, καταγεγραμμένοι στο κεφάλαιο που έχει την επικεφαλίδα : ουτοπιστές, ιδεαλιστές, ανόητοι, εχθροί της κοινωνίας.
Η επανάσταση στη Ρωσία , ήταν μια πολύ μεγάλη βόμβα που έσκασε στα θεμέλια του τότε γνωστού κόσμου. Όλος ο πλανήτης έστρεψε το βλέμμα του με ελπίδα στην επαναστατημένη Ρωσία. Άνθρωποι από πολλά μέρη της γης με κίνδυνο της ζωής τους , πήγαιναν στη Ρωσία με σκοπό να συμβάλλουν σε αυτή την ανανέωση της προοπτικής για κάτι καλύτερο. Οι φτωχοί φάνηκε,μετά από πάρα πολλά χρόνια , ότι θα αποκτούσαν την δική τους φωνή , ότι θα μπορούσαν να φτιάξουν τον δικό τους κόσμο, που θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος, πιο δίκαιος, πιο σωστός, πιο ελεύθερος. Η χαρά τους, βέβαια , δεν κράτησε για πολύ. Όσοι είδαν την επανάσταση να κυλά ,σιγά σιγά μέσα από τα χέρια τους, κράτησαν την πίκρα τους κρυφή, ελπίζοντας ότι αυτό που έβλεπαν θα ήταν παροδικό. Δεν ήταν όμως, δυστυχώς. Ήταν κάτι μόνιμο . Οι υπόλοιποι είτε αφομοιώθηκαν στην καινούργια τάξη πραγμάτων, είτε εξοντώθηκαν στις εκκαθαρίσεις του “πατερούλη” Στάλιν Η τάξη των μπολσεβίκων διοικητών, κάθισε στη καρέκλα της εξουσίας και γλυκάθηκε. Πολλά βιβλία έχουν γραφεί για αυτήν την περίοδο, που περιγράφουν την εκφύλιση της επανάστασης, ξεχωρίζει το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αλεξάντερ Μπέρκμαν “ Ο ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ” σε μετάφραση Ι.ΙΩΑΝΝΙΔΗ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ .
Η ουσιαστική επανάσταση στη Ρωσία μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά τροφοδότησε για αρκετά χρόνια , το επαναστατικό κίνημα. Κυρίως με την αίσθηση ότι αυτός ο κόσμος του καπιταλισμού δεν είναι ανίκητος. Μπορεί να νικηθεί έστω και για λίγο. Ανανέωσε δηλαδή το στοίχημα της αλλαγής του κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο. Γύρω στο ‘50 , διαλύθηκαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις, ότι η Ρωσία ήταν ένα επαναστατικό-εργατικό κράτος. Δεν ήταν παρά μια άλλη εκδοχή του ήδη υπάρχοντος συστήματος. Αυτό που ξεκίνησε σαν η επανάσταση του εικοστού αιώνα, είχε μετεξελιχτεί σε ένα γραφειοκρατικό καπιταλισμό. Μέχρι σήμερα οι οπαδοί των εκφυλισμένων Κ.Κ, που δεν φημίζονται για την εξυπνάδα τους , προσπαθούν να υποστηρίξουν το αντίθετο. Η αλήθεια όμως είναι ότι η επανάσταση στη Ρωσία, μόλις και μετά βίας είχε δύο χρόνια πραγματικής ζωής.
Όσο ηχηρή ήταν η έκρηξη της, άλλο τόσο ηχηρός ήταν ο αντίκτυπος από την ήττα της. Οι φόνοι , τα στρατόπεδα ,οι δίκες ,τα ψυχιατρεία, τα ψέμματα ,η εξαθλίωση του ρώσικου λαού, που αντάλλαξε ένα αισχρό καθεστώς, εν τέλει με ένα ακόμα πιο στυγερό, με τα χρόνια έδωσαν τους καρπούς τους. Σήμερα η ιδέα μιας επανάστασης περισσότερο φέρνει στο νου αυτά , παρά την ελευθερία και την προοπτική που μεταφέρει. Γιατί το μόνο το αποτέλεσμα έχει αξία για τα κλειστά αυτιά των εφησυχασμένων. Αυτό θα διατυμπανίσουν, εκεί θα εστιάσουν την κριτική τους.
Είναι σίγουρο, ότι η επανάσταση στη Ρωσία ηττήθηκε, αλλά το όραμα ενός διαφορετικού κόσμου, δεν είναι επιτρεπτό να ηττηθεί. Αν σήμερα ζούμε τον παραγκωνισμό του, αν οι δυνάμεις του νεκρού κόσμου φαίνεται να απολαμβάνουν την νίκη τους, είναι γιατί φανταζόμαστε αυτόν τον κόσμο συμπαγή και αναλλοίωτο, ή μάλλον, γιατί καν δεν τον φανταζόμαστε, αλλά μας αρκεί να επιβιώνουμε με όποιον τρόπο μέσα του.
Η μέγγενη που κρατά αυτόν τον κόσμο αιχμάλωτο, όμως, δεν είναι τόσο ισχυρή , όσο φαίνεται. Κατορθώνει να φαίνεται συμπαγής ,γιατί τη μια της άκρη την βαστάμε εμείς, μέσα στην απελπισία μας, φοβούμενοι την αλλαγή.
Η ιστορία δεν θα πάψει ποτέ να γεννά και να καταγράφει επαναστάσεις, όσο υφίσταται η ανάγκη των ανθρώπων για έναν καλύτερο κόσμο. Μια ανάγκη που καλόν θα ήταν να μην την θεωρούμε δεδομένη, μιας και εκείνοι που έχουν να χάσουν από την ανάγκη μας, βασικό τους μέλημα έχουν, να φροντίσουν να την ξεχάσουμε ολοσχερώς .









Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Η απροκάλυπτη γοητεία του χρήματος.





Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το χρήμα . Από μικρά παιδιά καταλαβαίνουμε ότι τις καραμέλες μας πρέπει να τις πληρώσουμε με αυτά τα περίεργα χαρτάκια που είναι γεμάτα με σχέδια περίεργα, που πολλοί, παρεμπιπτόντως, ισχυρίζονται ότι δεν έχουν μπει τυχαία και αθώα σε αυτά τα χαρτάκια. Εμείς όμως επειδή είμαστε μικροί και απονήρευτοι και θέλουμε τις καραμέλες μας, αυτά δεν μας αφορούν.

Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το χρήμα . Ανταλλαγή και δυνατότητα πραγμάτωσης της επιθυμίας μας. Γιατί οι επιθυμίες έχουν αντίτιμο και συνήθως οι περισσότερες αν όχι όλες πραγματώνονται με το χρήμα.

Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το χρήμα. Είναι το μέσον που κάνει τον κόσμο να γυρίζει και εμάς να γυρίζουμε μέσα σε αυτόν. Γιατί χωρίς αυτό, δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον κόσμο. Χωρίς το χρήμα τα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, απομακρύνονται, χαριτωμένα, από την δυνατότητα μας και μας κάνουν να αισθανόμαστε αποκλεισμένοι, φτωχοί. Μας δημιουργείται μια απροσδιόριστη μιζέρια και έτσι και οι άλλοι μας θεωρούν αποτυχημένους, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε πράγματα μαζί τους, γιατί δεν έχουμε χρήματα.

Όλοι γνωρίζουμε τι είναι το χρήμα . (Θα σας πρήξω με αυτή την φράση κλισέ, αλλά πρέπει να με ανεχτείτε, όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές, γιατί έχω τον σκοπό μου). “Με τον παρά μου γαμώ και την κυρά μου”. Μέσα σε αυτήν την “καθωσπρέπει” φράση κρύβεται μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Μπορούμε να την πούμε και στις ξένες γλώσσες “no money,no honey” . Δίχως χρήματα δεν έχει μέλι. Σοφία που εμπεριέχεται σε μια μικρή φράση. Γιατί τώρα πια και ο έρωτας, όχι ο αγοραίος, ο κανονικός απαιτεί την άνεση του και αυτή η άνεση με χρήμα εξασφαλίζεται.

Όλοι ξέρουμε τι είναι το χρήμα. Ακόμα και αυτοί που δεν το γνωρίζουν, επειδή πρέπει να το μάθουν, το ακούν κάθε λεπτό στις τηλεοράσεις τους . Γιατί πρέπει να κατανοήσουν με τον πιο άμεσο ή έμμεσο τρόπο, που θα πρέπει να κοιτάνε . Που θα πρέπει να στρέφεται η οποιαδήποτε φιλοδοξία τους . Γιατί, όμορφα μου παιδιά, που πάτε δίχως χρήματα ; Είναι σκοτάδι εκεί έξω δίχως τα μαγικά χαρτάκια .

Όλοι ξέρουμε τι είναι το χρήμα. (Επιμένω, αρχίζω και εκνευρίζομαι και εγώ ο ίδιος!!!). Είναι ο συμπυκνωμένος κόπος, ο μόχθος μιας κερδισμένης ζωής μέσα από την μισθωτή εργασία ή από τις επιχειρήσεις μας. Είναι η ικανοποίηση που αισθανόμαστε, όταν στο τέλος του μήνα μας δίνουν τα πολύτιμα φράγκα και αισθανόμαστε ότι ναι, κάναμε κάτι και για αυτό μας αντάμειψαν, δίνοντας μας χρήματα .

Τι πραγματικά ξέρουμε για το χρήμα ; (Το αλλάζω σιγά-σιγά) . Πολύ λίγα πράγματα .Δεν ξέρουμε την ιστορία του. Δεν ξέρουμε πως μας έγινε τόσο πολύ απαραίτητο. Δεν ξέρουμε πόσο, στην ουσία, εξαρτιόμαστε από αυτό. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει ζωή χωρίς χρήμα . Δεν ξέρουμε αν υπάρχει δραστηριότητα χωρίς χρήμα. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει τίποτα το διαφορετικό, αν δε κολλήσουμε την λέξη χρήμα δίπλα του. Τελικά, δεν ξέρουμε αν το αγαπάμε ή το μισούμε. Αν και το το χρήμα, μάλλον, δεν υπόκειται σε τέτοιες εκλεπτύνσεις και εν τέλει, δεν μας ενδιαφέρει και να μάθουμε. Θέλουμε απλά να υπάρχει μέσα στις φαρδιές μας τσέπες. Μας δίνει ζεστασιά και ασφάλεια. Μας κάνει να αισθανόμαστε ανώτεροι, ακόμα και αν δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά χρήμα. Μας αρκεί να το έχουμε και να κοιτάμε με συμπόνοια ή αηδία όσους δεν το έχουν.

Γιατί, εν τέλει, τι είναι αυτό που κάνει το χρήμα τόσο απροκάλυπτα και ανενδοίαστα γοητευτικό ; Είναι η δυνατότητα της κατοχής, (όχι της γερμανικής κατοχής), από άτομα, ενός μεγάλου μέρους του κοινωνικού πλούτου και η καταξίωση που προκύπτει μέσα από αυτή την κατοχή. Το χρήμα είναι δύναμη και η δύναμη είναι ευρέως αρεστή. Η γοητεία που ασκεί το χρήμα στις ζωές μας εξαρτάται από τις δύο αυτές λεξούλες : την κατοχή και την δύναμη. Χωρίς αυτές χάνει την γοητευτική του υπόσταση, υποβαθμίζοντας τον εαυτόν του σε μια διαδικασία ανταλλαγής.

Το χρήμα είναι μια ιδέα μικρής σημασίας, που μπόρεσε να κρύψει μέσα στους κόλπους της, ιδέες μεγαλύτερης σημασίας, όπως η κατοχή και η δύναμη, αποκτώντας κατ αυτόν τον τρόπο, τεράστια αίγλη και γοητεία.

Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν ο ίδιος ο άνθρωπος, δεν είχε και εξακολουθεί να έχει, υποπέσει στο σφάλμα, να λατρέψει τα “είδωλα” του περισσότερο από την ίδια του την ύπαρξη.


Ο κόσμος που γνωρίζουμε είναι ο κόσμος, που το χρήμα τον έχει κάνει δικό του. Ας ελπίσουμε, ότι αυτό δεν θα παραμείνει για πάντα έτσι.!!!!!

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Θρησκεία και Εξουσία.




Το να μιλήσει κανείς για την Θρησκεία και την Εξουσία, θα απαιτούσε τόμους βιβλίων, με αναλύσεις που θα χάνονταν στα βάθη του χρόνου, κυνηγώντας μυστικά “κεκρυμμένα από καταβολής”. Καμία αφήγηση δεν θα μπορούσε να ήταν πλήρης, γιατί μιλώντας για το θέμα ,θα έπρεπε κανείς να παραδεχτεί, ότι αυτές οι δύο μορφές του κοινωνικού γίγνεσθαι, είναι οι κολώνες που πάνω τους χτίστηκε , όλη η ιστορία της ανθρωπότητας. Έτσι, κάποιος που θα αναλάμβανε ένα τέτοιο έργο,θα έπρεπε να μιλήσει για κάτι που θα τον ξεπερνούσε. Έχουν γίνει άπειρες προσπάθειες, προς αυτήν την κατεύθυνση, που εντέλει έχουν καταντήσει, είτε να υποστηρίζουν, είτε να κατακρίνουν, αδυνατώντας να φτάσουν στην ψυχή της έρευνας τους.

Ένας βασικός λόγος είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για κάτι που έχει αποικήσει μέσα σου αιώνες τώρα και σε έχει καθορίσει σε συντελεστικό βαθμό. Οι δύο αυτές μορφές με κάποιον τρόπο και σε κάποιο βαθμό, ελέγχουν το σύνολο της κοινωνίας, καθορίζοντας την κρίση του.

Με αυτήν την παραδοχή, δεν έχει νόημα να κάνουμε ιστορία εφ’ όλης της ύλης, αλλά θα γίνει μια απόπειρα να μιλήσουμε, ακροθιγώς , για την ιστορία μιας αιώνιας “άσπονδης φιλίας”.
Γιατί η θρησκεία και η εξουσία είναι φίλες. Πολύ καλές φίλες. Βαδίζουν μέσα στη ιστορία χέρι-χέρι, έχοντας μοιράσει τον κόσμο, η μια ασχολούμενη με την καθοδήγηση της ψυχής του ανθρώπου και η άλλη με τον έλεγχο του μέσα στη κοινωνία. Πάντα η επιδίωξη τους ήταν κοινή: ο έλεγχος. Όποιες αντιθέσεις μπορεί να υπήρχαν στις σχέσεις τους και σαφώς υπήρχαν αντιθέσεις, στην τελική επιλύονταν στην βάση της κοινής τους επιδίωξης. Ο έλεγχος της πνευματικής και κοινωνικής ζωής, έλιωνε τις αντιθέσεις και τις έφερνε ξανά στο τραπέζι των σχεδίων,για να πετύχουν αυτό που ήθελαν.

Υπήρξε μια εποχή που αυτή η φιλία κινδύνεψε να διαλυθεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Ήταν το καταραμένο 1789 που η εξουσία οραματίστηκε να πετάξει την φίλη της στα σκουπίδια της ιστορίας , αναλαμβάνοντας αυτή το παιχνίδι του ελέγχου μόνη της. Όλες οι σχέσεις περνάνε ριζικές κρίσεις, αλλά οι δύο φίλες κατόρθωσαν να την ξεπεράσουν. Με παραχωρήσεις της μια προς την άλλη και με μια δεδομένη πλέον καχυποψία ως προς τις φανερές και κρυφές κινήσεις τους.

Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα, όταν υπάρχει “αγάπη” όλα λύνονται, καλή διάθεση να υπάρχει.

Αν μιλάμε λίγο πικρά, ας μας συγχωρεθεί μια “μικρή” εμπάθεια.

Η θρησκεία και η εξουσία, έχουν πατήσει πάνω σε ουσιαστικές και βαθιές ανάγκες του ανθρώπου : η πρώτη, στη ανάγκη του για το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης. Αν δηλαδή η ίδια η ζωή και ο θάνατος είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας βιολογικής διαδικασίας ή έχουν ένα εσωτερικό νόημα ,μια κρυμμένη πραγματικότητα ,έναν πρωταρχικό Δημιουργό. Η ανάγκη αυτή του ανθρώπου προκύπτει από το γεγονός , ότι είναι το μοναδικό είδος, που αντιλαμβάνεται έλλογα ότι θα πεθάνει. Το άλγος που υπάρχει από αυτήν την γνώση, ωθεί το ανθρώπινο είδος να διερωτάται για το νόημα της ύπαρξης του. Η θρησκεία έχει αποπειραθεί να δώσει απαντήσεις σε αυτό το ζήτημα ,σε παγκόσμια κλίμακα. Άλλοτε πειστικές και άλλοτε όχι. Η προσπάθεια της είναι φιλότιμη και αξιέπαινη. Αυτό που δεν είναι αξιέπαινο , είναι ότι αυτήν την προσπάθεια την έκανε δικαίωμα επιβολής απέναντι στον άνθρωπο. Έχασε δηλαδή τον στόχο της , που ήταν η καλλιέργεια της ψυχής και η απάντηση σε ζητήματα που έκαιγαν την ανθρωπότητα, υποβιβάζοντας τον μέσα σε μια κοσμικότητα με στόχο τον έλεγχο.

Ζήλεψε την φιλενάδα της της εξουσία, που έχοντας εξ αρχής την επιδίωξη του ελέγχου και της άκρατης δύναμης , θέλησε να κάνει την επιβολή θεό. Η θρησκεία μπέρδεψε την αντίληψη περί της ύπαρξης του Θεού, σαν ανώτερου ρυθμιστή του κόσμου, με την ύπαρξη ενός κοσμικού άρχοντα, που ρυθμίζει αναλογικά την πραγματικότητα. Έτσι δέθηκε με τον επίγειο θρόνο,

περισσότερο από ότι με τον Επουράνιο.

Η εξουσία,πατώντας στην ανάγκη του ανθρώπου για τάξη και ασφάλεια , έδωσε εξ αρχής το δικό της περιεχόμενο σε αυτήν την τάξη και ασφάλεια , τροποποιώντας την σε τάξη και ασφάλεια αυτού που μπορεί με την δύναμη να επιβάλλεται στους υπόλοιπους. Έτσι λοιπόν, επειδή κατοχύρωσε εξ αρχής τον επίγειο θρόνο, φαντάστηκε ότι μπορεί να γίνει και άρχοντας του σύμπαντος.

Η συμμαχία αυτή είναι ανίερη, από όποια σκοπιά και να την κοιτάξεις. Διαχρονικά έχει επιφέρει τρομακτικές καταστροφές στον ιστό της κοινωνίας , με πολλούς τρόπους, συνεχίζοντας να επιφέρει. Όμως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις καταστροφές και στα εγκλήματα που έχουν διαπραχτεί στο όνομα της , αλλά στη σταδιακή υποδούλωση του πνεύματος, μέσα σε ένα περιβάλλον που το μόνο που κάνει, είναι να δοξάζει με όλους τους τρόπους την ύλη .και τις επιδιώξεις της.

Η θρησκεία θα κληθεί να απολογηθεί στον εαυτόν της πολύ σύντομα για τον εκφυλισμό της και την συμμαχία της με την φιλενάδα της την εξουσία. Μια που φλέρταρε με τον πόλο του πνεύματος, η ευθύνη που την βαραίνει είναι σαφώς μεγαλύτερη. Η εξουσία, πολύ καιρό τώρα, δεν έχει την διάθεση να απολογηθεί για τίποτα, μιας και για αυτήν οι απολογίες είναι σημάδι αδυναμίας, άρα δεν υφίστανται καν.


Όσοι από τους παπάδες ξύπνησαν απότομα από τον “ύπνο του δικαίου”, αποφασίζοντας να προτάξουν τα στήθη τους στις “μούρλες” της εποχής, (βλέπε νομοσχέδια για τον καθορισμό του φύλου, γενετική και πάει λέγοντας), καλύτερα αντί να βγαίνουν να μιλούν, να κοιτάξουν καλύτερα τον εαυτόν τους στον καθρέφτη και να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, μπας και τελικά κατορθώσουν να σώσουν κάτι από την ψυχή τους. Για την φιλενάδα τους μάλλον η σωτηρία της είναι επί του παρόντος ανέφικτη !!!!!!

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Η θεωρία των “δύο άκρων” επανέρχεται !!!

Τι είναι η θεωρία των “δύο άκρων” ;
Είναι η απλουστευμένη διαπίστωση, ότι ο κομμουνισμός και ο ναζισμός, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Γιατί είναι ίδιοι ; Γιατί και οι δύο έχουν κάνει εγκλήματα απέναντι στην ανθρωπότητα. Τόσο απλά. Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την αλήθεια αυτής της πρότασης;  Με μια πρώτη ματιά, όχι !!! Είναι μια απλοϊκή ξεκάθαρη πρόταση, που αντιτάσσεται σε ολοφάνερες εκτροπές πολιτικών συστημάτων, απέναντι στους πληθυσμούς της χώρας τους, αλλά και άλλων χωρών. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το Άουσβιτς ,αλλά και τα Γκούλανκ; Μετά σωστά του κανείς . Η ανθρωπότητα μετρά απίστευτο αριθμό νεκρών από πράξεις πνευματικά διασαλευμένων, που κατόρθωσαν να κυβερνήσουν και που για αυτούς, έμπρακτα, η ανθρώπινη ζωή , δεν είχε καμία αξία.

Ποιος προωθεί την θεωρία των “δύο άκρων” ; Κάποιος που είναι άσπιλος και αμόλυντος και από ακραιφνή ουμανιστική διάθεση καταγγέλλει το κακό ; Όχι δυστυχώς ! Την θεωρία των “ δύο άκρων” την πρακτορεύει η ίδια η καρδιά, ενός παγκόσμιου συστήματος, που ενέχεται για αμαρτήματα, πολλά εκ των οποίων, είναι ακριβώς ίδια με όσα καταγγέλλει. Ξανά λοιπόν, με μια επιπόλαιη ματιά , θα μπορούσαμε να πούμε, ότι έχει ένα ίδιον όφελος να καταγγέλλει, μόνο εκείνα που πράττουν οι εχθροί της, δίχως η ίδια να είναι, ακριβώς συνετή και σωστή.

Η Ιστορία και η Αλήθεια είναι, δυστυχώς, μια αρκούντως δύσκολη υπόθεση, πόσο μάλλον, όταν έρχονται να την ερμηνεύσουν άνθρωποι που έχουν πολλά να χάσουν από τα κεκτημένα τους . Άρα μπορούν να ερμηνεύουν την Ιστορία και την Αλήθεια, όπως εκάστοτε τους συμφέρει. Η Ιστορία και η Αλήθεια, έχουν δώσει την γνωμάτευση τους, για την σταλινική γραφειοκρατία και την ναζιστική θηριωδία. Όποιος έχει τα αυτιά και την διάθεση να την ψάξει και να την ακούσει , ευτυχώς, τα ντοκουμέντα είναι πάρα πολλά και μιλάνε από μόνα τους. Αρκούν στο να μην έχει κανείς αμφιβολίες.

Άρα η θεωρία των “δύο άκρων” αλλού αποσκοπεί. Στη νομιμοποίηση αυτού του κέντρου, που την προωθεί. Είναι πιο εύκολο να κρύψεις τα δικά σου αίσχη, τονίζοντας τα αίσχη, αυτού που το αίσχος του έχει γίνει επαίσχυντο και πασιφανές. Όποιος τσιμπήσει, τσίμπησε. Όπως και νάχει, κέρδος θα έχεις . Αφ’ ενός, γιατί στρέφεις αλλού την προσοχή, από την δική σου βρώμικη αυλή και αφ’ ετέρου γιατί έτσι εξουδετερώνεις μελλοντικούς εχθρούς, που ανήκουν στις περιοχές των άκρων. Έχεις δηλαδή εκ των προτέρων στήσει την ποινικοποίηση τους. Στη συνέχεια, όποιον πάρει η μπάλα. Το σκηνικό έχει στηθεί και όποιος είναι αρκετά ανόητος θα παίξει σε πεδίο ναρκοθετημένο

Αφήνεις και τους ηλίθιους να τσακώνονται, αν ο κομμουνισμός είναι στο άλλο άκρο του ναζισμού. Ποιος κομμουνισμός,αδέλφια,για την σταλινική γραφειοκρατία μιλάμε. Ας ξυπνήσουμε από την ιστορική μας νάρκη. 

Μάταια !!!!

Η θεωρία των “ δύο άκρων” έχει πολλούς αποδέκτες, όπως παρατηρήσαμε πρόσφατα και στην Αμερική. Επειδή οι “συμπάθειες” δεν κρύβονται, (βλέπε Τράμπ), στο καμίνι της μπορούν να καούν, ακόμα και “αξιωματικοί” του συστήματος. Το βαθύ σύστημα δικαιούται να γελά, παρακολουθώντας να σφάζονται στη “ποδιά”του, ένα τσούρμο χαζών από όλες τις μεριές.


Όσο το σύστημα  διατηρεί την ανυποληψία του, ευυπόληπτη, μπορεί να φροντίζει για την επόμενη προπαγανδιστική του μπλόφα.

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

Περί Έρωτος




Ο τραγικός ποιητής Αγάθων κερδίζει το βραβείο στα Λήναια το 416 π.χ. Την επομένη της νίκης του διοργανώνει στο σπίτι του συμπόσιο,για τους φίλους του.  Ο Αγάθων, ο Αριστόδημος ,ο Φαίδρος, ο Παυσανίας, ο ιατρός Ερυξίμαχος, ο Αριστοφάνης, ο Αλκιβιάδης, η αφρόκεμα της αθηναικής πολιτείας ...και βέβαια  ο Σωκράτης. Τι θα συζητήσουν;
Φυσικά γιατί άλλο ,παρά για την φύση του Ερωτα. Όμως για πρώτη φορά ,μια που τα συμπόσια είναι καθαρά ανδρική  υπόθεση στην αρχαία Αθήνα, υπάρχει μια γυναίκα, η Διοτίμα, στη συζήτηση. Σε αυτήν έχει στραφεί ο Σωκράτης ,για να διδαχθεί την φύση του Έρωτα.
 Ενώ τα υπόλοιπα πρόσωπα του συμποσίου είναι υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα, για την Διοτίμα οι γνώμες διχάζονται. Αν πιστέψουμε τον Ξενοφώντα και τον Πρόκλο, η Διοτίμα ήταν ιέρεια από την αρχαία Μαντίνεια της Αρκαδίας, πάρα πολύ καλλιεργημένη  και γνώστρια της Πυθαγόρειας αριθμοσοφίας. Η Διοτίμα μάλιστα έκανε τον καθαρμό της Αθήνας  μετά τον λοιμό του 429 πχ. Για άλλους είναι ένα συμβολικό πρόσωπο.
Όπως και νάχει, μια που δεν μπορείς να βγάλεις  εύκολα άκρη σε τέτοια ζητήματα , τα λεγόμενα της και η παρουσία της στο συμπόσιο, σαν εκείνη που γνωρίζει την φύση του έρωτα, δίνει μια καθοριστική νότα στο συμπόσιο και την αλλαγή του κλίματος στη Αρχαία Αθήνα ,για την θέση της γυναίκας.

Παραθέτω στη συνέχεια  ένα μικρό μέρος του διαλόγου ανάμεσα στον Σωκράτη και την Διοτίμα περί της φύσης του 'Ερωτος.



— Τι θα μπορούσε όμως, είπα, να είναι ο Έρωτας; Θνητός; 
— Κάθε άλλο.
 — Τι όμως; 
— Όπως είπαμε πριν, είπε, μεταξύ θνητού και αθανάτου.
 — Δηλαδή τι, Διοτίμα; 
— Μεγάλος δαίμονας, Σωκράτη· γιατί όλα τα δαιμονικά όντα βρίσκονται μεταξύ θεού και θνητού. 
— Ποια, είπα εγώ, δύναμη έχει;
 — Να ερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς τα ανθρώπινα και στους ανθρώπους τα θεϊκά, εκείνων τις προσευχές και τις θυσίες, αυτών τις προσταγές και τις ανταμοιβές, και όντας στη μέση και των δύο, συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να συνδέεται με τον εαυτό του. Μέσω αυτού προχωρεί και ολόκληρη η μαντική και η τέχνη των ιερέων η σχετική με τις θυσίες τις μυήσεις, τους μαγικούς ψαλμούς, και γενικά τη μαγεία και τη μαγγανεία. Γιατί ο θεός δεν αναμειγνύεται με τον άνθρωπο, αλλά μέσω αυτού γίνεται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των θεών προς τους ανθρώπους, και όταν είναι ξύπνιοι και όταν κοιμούνται. Κι εκείνος που είναι σοφός σ' οτιδήποτε άλλο, ή σε επάγγελμα ή σε τέχνη, δεν είναι παρά ένας εργάτης. Αυτοί λοιπόν οι δαίμονες είναι πολλοί και κάθε είδους: ένας απ' αυτούς είναι κι ο Έρωτας.
 — Και ποιος είναι ο πατέρας του, είπα εγώ, και η μητέρα του; 
— Είναι μεγάλη ιστορία, είπε, για να σου τη διηγηθώ, αλλά θα σου την πω. Όταν λοιπόν γεννήθηκε η Αφροδίτη, έτρωγαν οι θεοί, και μαζί τους κι ο γιος της Μήτιδος, ο Πόρος. Αφού δείπνησαν, έφτασε η Πενία, για να ζητιανέψει σ' αυτό το τόσο μεγάλο φαγοπότι, και στεκόταν στην πόρτα. Ο Πόρος λοιπόν, μεθυσμένος από το νέκταρ (γιατί το κρασί δεν υπήρχε ακόμα), μπήκε στον κήπο του Δία και βαρύς από το πιοτό αποκοιμήθηκε. Η Πενία τότε, επειδή ακριβώς ήταν άπορη, σκέφτηκε να κάνει παιδί από τον Πορο. Ξάπλωσε λοιπόν κοντά του και γέννησε τον Έρωτα. Γι' αυτό και έγινε ακόλουθος και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρωτας, επειδή γεννήθηκε στα γενέθλια της και επειδή συγχρόνως είναι και από τη φύση του εραστής του ωραίου, και είναι και η Αφροδίτη ωραία. Όντας λοιπόν γιος τους Πόρου και της Πενίας, ο Έρωτας βρίσκεται σ' αυτή την κατάσταση. Πρώτα πρώτα είναι πάντοτε πένης, και καθόλου απαλός και ωραίος, όπως νομίζουν οι πολλοί, αλλά σκληρός και βρόμικος και ξυπόλυτος και άστεγος. Ξαπλώνει πάντοτε κατάχαμα και χωρίς στρώμα, κοιμάται στο ύπαιθρο έξω από τις πόρτες και στους δρόμους, έχοντας τη φύση της μητέρας του, και παντοτινή σύντροφο την ένδεια. Από τον πατέρα του πάλι, κυνηγάει τα ωραία και τα καλά, όντας ανδρείος και ριψοκίνδυνος και ορμητικός, δεινός κυνηγός, μηχανευόμενος συνεχώς κάτι, παθιασμένος για γνώση και επινοητικός, φιλοσοφώντας ολόκληρη τη ζωή του, δεινός γητευτής και μάγος και σοφιστής. Και ούτε αθάνατος είναι από τη φύση του, ούτε θνητός· αλλά την ίδια μέρα πότε ανθεί και ζει, πότε πεθαίνει, και αναβιώνει και πάλι όταν τα καταφέρει χάρη στη φύση του πατέρα του- κι εκείνο που αποκτάει, του φεύγει πάντοτε γρήγορα, ώστε ο Έρωτας δεν είναι ποτέ ούτε φτωχός ούτε πλούσιος. Βρίσκεται επίσης ανάμεσα στη σοφία και στην αμάθεια. Κι αυτό γιατί συμβαίνει το εξής: από τους θεούς κανείς δεν φιλοσοφεί ούτε επιθυμεί να γίνει σοφός (αφού είναι), κι αν είναι και κάνεις άλλος σοφός, δεν φιλοσοφεί" ούτε πάλι και οι αμαθείς φιλοσοφούν και ούτε επιθυμούν να γίνουν σοφοί, γιατί αυτό ακριβώς είναι το κακό της αμάθειας, μη όντας κανείς ούτε ωραίος ούτε καλός ούτε σώφρων, να νομίζει ότι τα έχει όλα αυτά σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν επιθυμεί λοιπόν εκείνος που δεν πιστεύει ότι του λείπει κάτι εκείνο που δεν πιστεύει ότι του λείπει.
 — Ποιοι όμως, Διοτίμα, είπα εγώ, είναι οι φιλοσοφούντες, αν δεν είναι ούτε οι σοφοί ούτε οι αμαθείς;
— Είναι ολοφάνερο, είπε, αυτό πια και παιδί θα το καταλάβαινε, ότι είναι εκείνοι που βρίσκονται ανάμεσα σ' αυτούς τους δυο, κι ένας απ' αυτούς είναι και ο Έρωτας. Γιατί η σοφία είναι από τα ωραιότερα πράγματα κι ο Έρωτας είναι έρωτας για το ωραίο, ώστε κατ' ανάγκη ο Έρωτας είναι φιλόσοφος, και όντας φιλόσοφος, βρίσκεται ανάμεσα στη σοφία και την αμάθεια. Κι αυτό εξαιτίας της γέννησης του: γιατί είναι από πατέρα σοφό και πολυμήχανο, και από μητέρα όχι σοφή και αμήχανη.


Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Είμαστε προγραμματισμένοι ή έχουμε ελεύθερη βούληση ;










Το ερώτημα έπεσε από έναν φίλο και προκάλεσε αμέσως το ενδιαφέρον. Είναι βέβαια καλοκαίρι και το καλοκαίρι δεν ευνοεί τέτοια ερωτήματα. Ευνοεί μπάνια σε παραλίες, ποτάκια σε χώρους δίπλα στη θάλασσα, με ευχάριστες συντροφιές, ταξίδια σε νησιά και τα τοιαύτα. Η ζέστη κάνει την σκέψη νωθρή και απρόθυμη να συμμετάσχει σε συζητήσεις, όμως υπάρχουν κάποιες παρέες που υποστηρίζουν τις “ιδιοτροπίες” τους, ακόμα και σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Γιαυτό άλλωστε μπορεί να είναι και ενδιαφέρουσες.

Ζούμε σε ένα κόσμο που τα πάντα τα σκέφτεται με τρόπο δυαδικό. Καλό-κακό, μαύρο άσπρο, πλούσιος -φτωχός, άσχημος και ωραίος, βλάκας και έξυπνος και πάει λέγοντας. Μέσα από την σύγκρουση των δυαδικών σχημάτων, αυτός ο κόσμος επιζητά μια ενότητα , την οποία σπανίως επιτυγχάνει. Αυτό δεν τον απογοητεύει, αντιθέτως τον οδηγεί σε ακόμα περισσότερες διαιρέσεις, που όλο και πιο πολύ τον απομακρύνουν από την ενότητα που επιζητά. Αλλά ούτε και αυτό τον απογοητεύει. Μάλλον, τον γοητεύει αυτό το αέναο παιχνίδι, διαρκών παραλλαγών , στη αναζήτηση μιας αλήθειας . Με κάποιο τρόπο, όλοι συμμετέχουμε σε αυτό . Έτσι αποκτούμε την ταυτότητα μας σαν άνθρωποι, αλλά διαιωνίζουμε και την μοναξιά μας.

Υπάρχουν λέξεις που μεταφέρουν ένα βαρύ αρνητικό φορτίο. Ο προγραμματισμός είναι μια από αυτές. Αντιθέτως , η ελεύθερη βούληση μεταφέρει μαζί της , τον αέρα της ελευθερίας. Αν γινόταν διαγωνισμός το ποια από τις δύο είναι πιο δημοφιλής , σίγουρα η ελεύθερη βούληση θα κέρδιζε. Όλοι θέλουμε να αισθανόμαστε ότι έχουμε την άπλετη δυνατότητα να επιλέγουμε αυτό που θέλουμε. Ισχύει όμως πραγματικά αυτό ; Μέσα στη κοινωνία , υπάρχουν άπειρα πράγματα και ακόμα πιο άπειρες καταστάσεις. Σίγουρα έχουμε δυνατότητα επιλογής τι από όλα θα προτιμήσουμε. Κάποια μέσα σε όλα αυτά που ήδη προσφέρονται. Αυτό είναι ελεύθερη βούληση ; Είναι σίγουρα βούληση, αλλά όχι απαραίτητα και ελεύθερη. Καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε πράγματα που έχουν προϋπάρξει από μας , έχουν ρυθμιστεί από κέντρα ανεξάρτητα από μας. Δεν επιλέγουμε εμείς αν θα υπάρχει μισθωτή εργασία, ούτε τους μισθούς που αυτή θα έχει. Σίγουρα μπορούμε να επιλέξουμε τι εργασία θα κάνουμε , ανάλογα με τα γούστα μας, αλλά πάντοτε με γνώμονα αν θα αμειβόμαστε καλά και θα κουραζόμαστε όσο το δυνατόν πιο λίγο. Η κοινωνία μας είναι ήδη προγραμματισμένη , προτού καν εμφανιστούμε εμείς σε αυτόν τον κόσμο, έχουμε αποδεχτεί τον προγραμματισμό της και επιλέγουμε μέσα σε αυτόν. Έχουμε την μικρή ή μεγάλη ελευθερία επιλογής στα πλαίσια αυτού του προγραμματισμού. Αν με αυτό θεωρούμε ότι έχουμε ελευθερία βούλησης , τότε θα συμφωνήσω. Στη δική μου σκέψη η ελευθερία βούλησης όμως δεν είναι αυτό.

Πιθανόν όλες αυτές οι σκέψεις να μας οδηγούσαν σε ένα καινούργιο ερώτημα : έχει κανόνες η ελευθερία, έχει δεσμεύσεις ; Μέχρι που φτάνουν τα όρια της. Τι εννοούμε λέγοντας ελευθερία ; Η ελευθερία και η ασυδοσία είναι μια άλλη περίεργη δυάδα που χρειάζεται μια διερεύνηση. Όταν λέμε ελευθερία βούλησης ανοίγουμε την συζήτηση σε ένα πάρα πολύ μεγάλο και ευρύ φάσμα. Ένα φάσμα που δίνει πολύ πλατιές δυνατότητες στον άνθρωπο.

Από την άλλη δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία ,τουλάχιστον από όσα ξέρουμε , δίχως προγραμματισμό. Η κοινωνία είναι χώρος σύγκρουσης επιθυμιών, συμφερόντων , προοπτικών και ατομικών τάσεων, που απαιτεί κανόνες και προγράμματα που να ρυθμίζουν την αταξία της. Αυτούς τους κανόνες και τα προγράμματα κάποιοι τα δημιουργούν , τις περισσότερες φορές ανεξάρτητα από το σύνολο της κοινωνίας, με γνώμονα καλές και κακές προθέσεις, αλλά και με την πειστικότητα που μπορούν να τα πλασάρουν . Όλα αυτά τα συναντάμε, όταν ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και μας προγραμματίζουν με αυτά, όπως και εμείς στη συνέχεια προγραμματίζουμε τα παιδιά μας. Όσοι ασκούν την βούληση τους και τα αρνούνται , ζουν “εκτός κόσμου” και πολλές φορές εκτός νόμου της κοινωνίας. Ζουν στην ακραία περιφέρεια αυτού του κόσμου και η κοινωνία αρνείται την σχέση μαζί τους.

Στον προηγούμενο λοιπόν διαγωνισμό ανάμεσα στον προγραμματισμό και την ελεύθερη βούληση , ο προγραμματισμός μπορεί να χάνει σε δημοφιλία αλλά κερδίζει σε επικράτηση. Δυστυχώς!!!!

Είμαστε δημιουργήματα και όχι οι δημιουργοί . Άρα είμαστε κάτω από τους νόμους των δημιουργών και στους προγραμματισμούς τους. Δεν μπορούμε να ορίσουμε λοιπόν καθοριστικά την ζωή μας , ούτε το θάνατο μας. Είμαστε μέσα στα πλαίσια των νόμων, των φυσικών , των κοινωνικών , των κοσμικών . Ακόμα και προσωπικές μας αγκυλώσεις είναι αρκούντως επαρκείς για να δεσμεύσουν την βούληση μας.

Η ελευθερία βούλησης αφορά εκείνους οι οποίοι διατίθενται να σπάσουν τα φράγματα του προγραμματισμού και να “προγραμματίσουν” την ζωή τους με διαφορετικό κώδικα . Πάλι όμως με τις προαναφερόμενες δεσμεύσεις και με την συνείδηση του δημιουργήματος και όχι του δημιουργού.

Για όσους νομίσουν, ότι με τα προαναφερόμενα υποτιμώ την αποκαλούμενη ελευθερία βούλησης, έχω να πω , ότι δεν υποτιμώ, αντιθέτως, την θεωρώ δώρο -σύμβουλο στη μάχη του ανθρώπου για την ενηλικίωση του. Αρνούμαι την ιδέα παντοδυναμίας του ανθρώπου που την συνοδεύει.


Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Ο διαρκής ασφυκτικός εναγκαλισμός του υλικού κόσμου στην πνευματική ζωή.




Διανύουμε εδώ και αιώνες, την κατά κράτος επικράτηση της υλιστικής αντίληψης της ζωής, απέναντι στην οποιαδήποτε πνευματική έκφραση. Ο πολιτισμός μας εξελίσσεται με κέντρο την ύλη, το υπαρκτό, αυτό που είναι ορατά και επιβεβαιωμένα απτό. Οτιδήποτε αποτελούσε πεδίο μιας πνευματικής ζωής, ο Θεός, το ήθος, η εν γένει καλλιέργεια του ανθρώπου, σαν παιδεία ψυχής, έχει με τον χρόνο σταδιακά απομακρυνθεί από την ζωή μας, ως περιττό και τελικώς επικίνδυνο για την ύπαρξη μας μέσα στο ασφυκτικό κόσμο της ύλης.

Αυτό μέχρι κάποιου σημείου είναι φυσιολογικό και μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιείκεια, δεδομένου ότι η υλική πραγματικότητα, διέπεται από τους δικούς της νόμους και αναγκαιότητες. Νόμους και αναγκαιότητες, δύσκολα προσπελάσιμες. Αυτό δικαιολογεί και την διαπίστωση, ότι ενώ η ζωή στον πλανήτη, προοδεύει τεχνολογικά, η πνευματική της καλλιέργεια παραμένει εκθαμβωτικά στάσιμη.

Εδώ, χρειάζεται να διευκρινίσουμε, ότι δεν είμαστε αντίθετοι με την ανάπτυξη της ζωής στο υλικό πεδίο. Είμαστε αντίθετοι και ριζικά αντίθετοι μάλιστα, με την μονόπλευρη ανάπτυξη της. Η υλική ανάπτυξη της ζωής, ήταν μια πόρτα, που οδήγησε τον άνθρωπο να δώσει λύσεις σε μια σειρά προβλημάτων, επαφής , σίτισης, στέγασης ,επικίνδυνων φυσικών φαινομένων. Δυστυχώς όμως, αυτή η ανάπτυξη ,που σήμερα έχει μετεξελιχτεί σε άναρχη ανάπτυξη του χρήματος, άφησε ακρωτηριασμένη την πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Ενώ λοιπόν η ζωή έγινε πιο άνετη και περισσότερο αυτόματη στη εκπλήρωση των αναγκών του ανθρώπου, μια σειρά θεμάτων φαίνεται ότι παραμένουν παγωμένα και αναλλοίωτα.
Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα και ο σκοπός της ζωής μας, τι είναι ο θάνατος και η αρρώστια, γιατί εξακολουθεί να υπάρχει τόσο άμεση και κτηνώδης εκμετάλλευση ανθρώπου σε άνθρωπο, γιατί το ήθος και η ποιότητα έχουν μετακομίσει από την ζωή μας, γιατί οι καρδιές μας παραμένουν τόσο ερμητικά κλειστές ; Υπάρχει Θεός ή είμαστε μόνοι σε ένα μοναχικό κόσμο; Είμαστε μόνο αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας ή έχουμε ψυχή ; Όταν λέμε ότι ζούμε την ζωή μας με ποιότητα, εννοούμε ότι την ζούμε μέσα σε ακριβά εμπορεύματα ; Ή εννοούμε ότι φροντίζουμε την πνευματική μας καλλιέργεια, διαβάζοντας ερωτικά μυθιστορήματα;
Μας μαθαίνει κάποιος να ζούμε πνευματικά ή το μαθαίνουμε μόνοι μας ; Υπάρχει ιερό....... ;;

Μέσα στον υλικό κόσμο αλλά και στη αντίληψη που έχει αυτός ο κόσμος για τον εαυτόν του, παρόμοια ερωτήματα, προκαλούν αμηχανία και νευρικό γέλιο. Στην καλύτερη περίπτωση με μια γρήγορη απάντηση ανάλογα θέματα κλείνουν το ίδιο γρήγορα έτσι όπως άνοιξαν. Εδώ οι απαντήσεις ή τα ερωτήματα έχουν να κάνουν με ποιο άμεσα θέματα,όπως αν είναι ωραίο το φουστάνι που φορά η απέναντι ή για το τελευταίο μοντέλο υπολογιστή. Σε αυτόν τον υλικό κόσμο τα βασικά προβλήματα είναι άλλα, τα εμπορεύματα και τα χρήματα για να αγοράσεις. Εδώ βασικό στοιχείο είναι πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα εγκλωβιστεί η αίσθηση για να οδηγήσει τον άνθρωπο κατευθείαν στην αγορά. Γιατί η καρδιά του υλικού κόσμου είναι η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά από αυτό που εκδηλώνεται σαν προϊόν. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να σιωπούν όταν μιλά το εμπόρευμα, που συμπυκνώνει μέσα του όσα υποτίθεται ότι αξίζει ο άνθρωπος, γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος ως εμπόρευμα λογίζεται.

Αυτός ο μονομερής και μονόχνοτος εγκλωβισμός μέσα στη ύλη, αλλά και στη ιδέα που αυτή προβάλλει στον κόσμο, έχει βέβαια μια σειρά συνεπειών. Συνέπειες που μετασχηματίζουν σταδιακά και σε βάθος την ανθρώπινη συνείδηση, φυλακίζοντας την σε ρηχά νερά. Την αποκόβουν σταδιακά από το θαύμα της ύπαρξης, οδηγώντας την στο τραύμα μιας τραγικής επιβίωσης. Μιας επιβίωσης που στερείται βαθύτερου νοήματος, άρα καθιστά τον άνθρωπο υποτελή, αλλά κυρίως ανίκανο να διαχειριστεί τον ίδιο τον πλούτο της ζωής του. Γιατί μην γελιόμαστε, ένα πλάσμα που για να υπάρξει, αν μη τι άλλο, είναι αποτέλεσμα χιλιάδων ενώσεων και υπάρξεων και που μεταφέρει μέσα του συσσωρευμένη μνήμη και εμπειρία, έχει καταντήσει να περνά την ζωή του, μέσα σε γενικευμένο άγχος και ένταση, παλεύοντας για κάτι, που εν τέλει , δεν του δίνει καμιά ουσιαστική ευτυχία και ικανοποίηση. Όταν δε φτάνει η στιγμή να παραδώσει την ζωή του, ξέρει ότι στα κύρια ερωτήματα της ζωής ,φεύγει ακριβώς με τον τρόπο που ήρθε. Τίποτα. Καμιά απάντηση!!!

Είναι αξιοθαύμαστη η σαγήνη που ασκεί ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στη υλική του διάσταση. Θα μπορούσε να γίνει κατανοητή αν αφορούσε ένα πάθος για την ίδια την ύπαρξη της ζωής. Όμως αλλοίμονο, δεν προέρχεται από κάτι τέτοιο, γιατί αν συνέβαινε αυτό , ο άνθρωπος θα έπρεπε να είχε και μεγαλύτερη αντίσταση σε ότι τον υποδούλωνε σε αυτήν την ζωή. Θα έπρεπε να είχε μεγαλύτερη εκτίμηση στην ύπαρξη της ζωής , πράγμα που όπως παρατηρούμε δεν συμβαίνει. Το αντικείμενο μας έχει μαγέψει όλους. Το αντικείμενο είναι το πάθος μας και η απόκτηση του ο αγώνας μας.

Το πνεύμα, με την ευρεία του σημασία, φαίνεται ότι έχει πάει διακοπές διαρκείας από τον πλανήτη και όταν θα επιστρέψει, είναι πολύ πιθανόν να χρειάζεται να συστηθεί εξ αρχής, γιατί θα είναι κάτι άγνωστο στη συνείδηση μας.


Όμως τώρα που το σκέφτομαι ξανά και αυτό ψέμα είναι. Αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί, αχώριστα και αδιαίρετα, εμείς πια έχουμε ξεχάσει την σχέση τους και γυρίζουμε σαν τους Κύκλωπες με ένα μάτι, βλέποντας τα πάντα μονοδιάστατα. Ο ουρανός βρίσκεται πάντα εκεί ψηλά για να μας υπενθυμίζει το άπειρο της ύπαρξης. Εμείς περπατάμε σκυφτοί !!!

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...