Σελίδες

Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Τα “ιερατεία” της σύγχυσης.





Τι είναι ένα ιερατείο ; Στην υγιή του μορφή , είναι ο χώρος που διατηρείται η ζωντανή μνήμη του Ιερού. Ο χώρος που η σύγχυση δεν μπορεί να παρέμβει, για να μιάνει, εκείνο που είναι σημαντικό να διαφυλαχτεί για όλους. Τι έπρεπε να διαφυλαχτεί ; Ότι η κοινωνία εξανθρωπίζεται διαμέσου του Ιερού. Ότι το Ιερό είναι έξω και μέσα στη κοινωνία, λειτουργώντας σαν ο φάρος και σύνδεσμος με την πολιτεία των Θεών. Ότι κοινωνία δεν νοείται χωρίς Ιερό, ειδάλλως μιλάμε για ζούγκλα.

Στον σημερινό κόσμο, επειδή όλα είναι ανάποδα, ιερό είναι το χρήμα και η κοινωνία είναι το άτομο, έτσι η πόλη δεν είναι παρά συνάθροιση ατόμων με ίδιον όφελος. Τα ιερατεία, λοιπόν, δεν διατηρούν το Ιερό , αλλά παράγουν την σύγχυση, μια σύγχυση που είναι απολύτως αναγκαία στη διαμόρφωση πολιτών που στην ουσία δεν είναι πολίτες, άρα και σε μια κοινωνία που προσποιείται την κοινωνία, ενώ είναι εξευγενισμένη ζούγκλα.

Επίσης, ενώ κάποτε υπήρχε ένα Ιερατείο, τώρα υπάρχει η ανάγκη για πολλά, γιατί η σύγχυση πρέπει να διοχετευτεί σε πολλές κατευθύνσεις , ανάλογα με την ιδιοτροπία του καθενός.

Α. ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Το κυρίαρχο ιερατείο της σύγχρονης κοινωνικής ζωής. Έχει στους κόλπους του, πολιτικούς πρώτης γραμμής, αδελφότητες , δεξαμενές σκέψης, μυστικο-σύμβουλους, προσωπικό όλων των ειδικοτήτων. Είναι οι σύγχρονοι “ιερείς”. Οι άνθρωποι που κινούν το άρμα της διεύθυνσης της κοινωνικής ζούγκλας. Ξεκομμένοι από τον κύριο κορμό της κοινωνίας ασκούν “υψηλή εποπτεία”, κλεισμένοι στους καλά περιφρουρούμενους πύργους τους , απολαμβάνοντας υπέρογκες αμοιβές. Κύριο μέλημα τους, η διατήρηση της εικόνας , ότι η κοινωνία διευθύνεται από στιβαρά χέρια, που γνωρίζουν να πράττουν ορθολογιστικά. Ισχυρίζονται ότι πάντα οδηγός τους είναι το κοινό καλό.

Β. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Το πιο παλιό ιερατείο. Ασχολείται τις ελεύθερες ώρες του με την σωτηρία της ψυχής μας. Αδελφή ψυχή του πολιτικο-οικονομικού ιερατείου, δίνει την μεταφυσική νότα στο παγκόσμιο σύστημα. Αποκομμένο εδώ και αιώνες στην επαφή του με οτιδήποτε Ιερό, προσπαθεί να βρει την χαμένη του αίγλη, αγκομαχώντας μέσα στα σύγχρονα ήθη, που το θεωρούν ξεπερασμένο και αντιδραστικό.

Γ. ΤΕΧΝΟ-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Η μηχανή του συστήματος. Η σέχτα που αθόρυβα ελέγχει τα πάντα. Όλοι έκθαμβοι σκύβουν ταπεινά το κεφάλι τους στα επιτεύγματα της. Εδώ συνωστίζονται διάφορες ειδικότητες, από κατασκευαστές όπλων μαζικής καταστροφής, γενετιστές, εστέτ φυσικούς, μέχρι απλούς τεχνικούς, Αυτοί είναι οι σύγχρονοι μάγοι μιας ζωής που είναι πλέον αναπόσπαστα δεμένη με την μηχανή .

Δ. ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΩΝ Μ.Μ.Ε

Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται “ζόρικα”. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με το οργανωμένο ψεύδος. Η εικόνα και ο ήχος και ο λόγος στην υπηρεσία της παραποίησης της αλήθειας. Ενώ το υπόλοιπο σύστημα εκπέμπει μια εικόνα σοβαρότητας ή χρησιμότητας, αυτό το ιερατείο έχει αναλάβει την “ σκατοδουλειά”: να κάνει το ψέμα, αλήθεια. Ενδιαφέρουσα εργασία. Μπορεί να χάνει σε υπόληψη, αλλά κερδίζει σε αποτελεσματικότητα.

Ε. ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ .

Οι υλοποιητές του Φανταστικού. Σε ένα κόσμο που οποιαδήποτε περιπέτεια έχει χαθεί και η οικονομική περιπέτεια είναι το μοναδικό άλγος όλων, ζούμε τις περιπέτειες φανταστικών προσώπων επάνω σε ένα πανί ή έστω σε μια συσκευή τηλεόρασης. Βαριά “βιομηχανική”μονάδα εκμετάλλευσης και εκμαυλισμού του προσωπικού της. Πολύ μεγάλη η ισχύς της.

ΣΤ. ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Οι υπερασπιστές του συστήματος και των κρατών. Κλειστή ομάδα. Στηρίζει την ισχύ της στη πειθαρχία και την δύναμη των όπλων της. Όπλα που προκαλούν τρόμο και που μπορούν να εξαφανίσουν περιοχές ολόκληρες σε αστραπιαίο χρόνο. Πεδίο της ο πόλεμος. Η παράδοση της είναι πανάρχαια, μια που ο πόλεμος ,ποτέ δεν “έφυγε” από τον πλανήτη.

Τα συγκεκριμένα “ιερατεία”, παρ’ όλο που λειτουργούν με επαυξημένη αυτονομία, έχουν αποκαταστημένους διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των . Αυτό δεν αποκλείει, το καθένα να επιδιώκει τους δικούς του στόχους, όπως ενίοτε να αναπτύσσουν έντονες διαμάχες .Διαμάχες όμως, που το περιεχόμενο και η έκταση τους, κρατείται μυστική . Συσπειρώνονται από κοινού, όταν η κυρίαρχη εκδοχή διαχείρισης του συστήματος απειλείται. Εκεί οι αντιθέσεις παραμερίζονται και το κοινό συμφέρον υπερισχύει.

Τα “ιερατεία” αυτά ,επίσης, κατορθώνουν να ανανεώνουν την ισχύ τους ,διαχρονικά , μέσα στη κοινωνία, καθώς αφομοιώνουν, τάχιστα, τους αντίθετους κραδασμούς μέσα στη κοινωνία. Αντίπαλον δέος δεν κατορθώνει να αναπτυχτεί. Οι λιγοστές φωνές αξιόπιστης κριτικής στο υπάρχον, στερούνται πρακτικής εμπειρίας διαχείρισης και ολοκληρωμένου οράματος ενός διαφορετικού κόσμου.

Απέχουμε πολύ, δυστυχώς , από το ιερατείο της Αλήθειας , της Αγάπης και της Συνείδησης.


Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Κανόνες και Ισχύς.








Σε μια συντροφιά φίλων, από μια ασήμαντη αφορμή, τέθηκε ως θέμα προς διερεύνηση, το ζήτημα των κανόνων και της Ισχύος. Είναι οι κανόνες πάντοτε περιοριστικοί στη ελευθερία των ανθρώπων; Είναι αναγκαίοι στην δόμηση μιας κοινωνίας ; Μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς κανόνες ; Τι τους δημιουργεί; Η Ισχύς, αυτών που μπορούν να τους επιβάλλουν ; Η αδυναμία , όσων θα τους υποστούν ; Οι κανόνες περιορίζουν ή επαυξάνουν τον ανταγωνισμό σε ένα παιχνίδι ;

Όπως αντιλαμβάνεστε ,πιθανόν, δεν βγήκε και πολύ άκρη σε αυτήν την κουβέντα, μια που ο καθένας, όπως συνηθίζεται έπιασε το ζήτημα από την δική του σκοπιά, που θεωρούσε ότι ήταν και η πιο σωστή. Κάποιος θα μπορούσε να πει, “εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν”,σχετικά με τέτοιες συζητήσεις. Μπορεί να είχε και κάποιο δίκιο, αν και τελικά δεν συμφωνώ, με αυτήν την αντιμετώπιση.

Υπάρχει μια μικρή ινδική ιστορία, που νομίζω ότι “δένει” με το θέμα.
Ζητήθηκε από 4 ανθρώπους να δέσουν τα μάτια τους και να πλησιάσουν έναν ελέφαντα, χωρίς να ξέρουν τι είναι αυτό που πλησιάζουν. Ο πρώτος έπιασε την προβοσκίδα του ελέφαντα, την περιεργάστηκε και όταν τον ρώτησαν τι νόμιζε ότι ήταν, είπε πολύ καταφατικά, ότι ήταν ένα μεγάλο φίδι. Ο δεύτερος, έπιασε τα πόδια του ελέφαντα και του φάνηκαν σαν στιβαρές κολώνες. Ο τρίτος, έπιασε την ουρά και είπε ότι ήταν σκύλος. Ο τέταρτος έπιασε την κοιλιά του ελέφαντα και αποφάνθηκε ότι ήταν άλογο.

Η ιστορία αυτή , νομίζω, περιγράφει γλαφυρά, τον τρόπο που ο κάθε άνθρωπος , αντιμετωπίζει την αλήθεια . Συνήθως με μάτια κλειστά !!!

Όμως , ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα μας, ως είδος και έτσι πορευόμαστε, με τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες μας, την ευφυΐα που διαθέτουμε και την θέληση μας.

Αν ισχύουν τα προηγούμενα, ο κανόνας είναι απαραίτητος στη ζωή των κοινωνιών , γιατί έρχεται να ρυθμίσει τους όρους που παίζεται το παιχνίδι μέσα στη κοινωνία. Σε μια κοινωνία που ο καθένας έχει την άποψη του , την οποία θεωρεί και ντε φάκτο σωστή. Επειδή το χάος που προκύπτει από αυτό το ιδίωμα των ανθρώπων της κοινωνίας, μπορεί να φαντασθεί εύκολα ο καθένας που οδηγεί, ο κανόνας πολλές φορές έρχεται σαν λύτρωση, σαν μέτρο, που τοποθετεί τους ανθρώπους ,σε ένα πλαίσιο, φτιάχνει μια αντικειμενική απόσταση, όπου οι σχέσεις μέσα στον κόσμο μπορούν να λειτουργήσουν, με μια σχετική αποτελεσματικότητα. Στη συνείδηση όλων μας, μάλλον, ο κανόνας έχει πάρει την θέση του σαν ένα αναγκαίο “κακό”, που από την μια μας βολεύει αλλά από την άλλη μας περιστέλλει.

Πετυχαίνει ο κανόνας τον σκοπό του;

Ο πόλεμος είναι η επιβεβαίωση ότι ο κανόνας δεν είναι πανάκεια. Μάλιστα, ότι δεν είναι καθόλου πανάκεια , αλλά μια εντελώς προσωρινή διευθέτηση , σε προβλήματα που δεν έχουν απάντηση. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Εφ΄όσον ο πόλεμος συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη του την ιστορία, αποδεικνύει περίτρανα, ότι το πρόβλημα βρίσκεται μέσα στην ίδια την φύση του ανθρώπου και στα αντιφατικά στοιχεία με τα οποία αυτή δομείται. Οι κανόνες είναι το συμφωνημένο μερεμέτι της κοινωνίας , σε όσα δεν μπορεί να απαντήσει με καθοριστικό τρόπο. Όταν το μερεμέτι δείχνει τα όρια του, ο πόλεμος έρχεται να αναπληρώσει το κενό.

Έτσι, λοιπόν, έρχεται η στιγμή να συναντήσουμε και την Ισχύ. Στα ατελεύτητα συγκρουσιακά κύματα που σκάνε πάνω στη κοινωνία , η Ισχύς έρχεται να δώσει την εκάστοτε λύση στο πρόβλημα. Επιβάλλεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και ως νικήτρια, παράγει την Εξουσία, που αναπόφευκτα Κανονίζει τον τρόπο και τις αξίες, στην επόμενη φάση, αυτού του αέναου και αναπόφευκτου κοινωνικού παιχνιδιού.

Οι κανόνες και η Ισχύς είναι ανελεύθερες μορφές της κοινωνικής πραγματικότητας. Το πόσο αντιπαθείς μπορούν να γίνουν εξαρτάται σε ποιο σημείο κινείται η κλίμακα του εκκρεμούς των. Δεν μπορούν όμως να απορριφθούν ολοσχερώς, στο μέτρο που ο άνθρωπος συνεχώς δίνει τροφή σε αρνητικά του χαρακτηριστικά.

Ο “ελέφαντας” είναι εκεί και μέχρις ότου έχουμε “μάτια ερμητικά κλειστά”, τέτοια προβλήματα έχουν απλώς τον χαρακτήρα φιλοσοφικών διερευνήσεων και την έμμεση καταναγκαστική αποδοχή μιας στυφής πραγματικότητας.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Η Φάρσα.










Η ιστορία του παρελθόντος έδειξε επαρκώς πως, στην πραγματικότητα, κάθε λεγόμενη οικονομική κρίση, δηλαδή κάθε κρίση της αστικής σκέψης και δράσης που η αστική τάξη καταφέρνει να μας πείθει να χάβουμε σαν κρίση του κόσμου, είναι πάνω απ’ όλα ένα θέαμα, μεγάλοι ελιγμοί που επέτρεψαν στο εμπόρευμα να τελειοποιήσει το δικό του σύστημα παγκόσμιας σκέψης. Αν μπορούνε να μιλάνε για “ λειτουργία του οικονομικού συστήματος” είναι γιατί το “ οικονομικό σύστημα “ σαν στιγμή του ψέματος της αστικής τάξης για την αστική κυριαρχία, έχει σαν λειτουργία να ψεύδεται για την πραγματική φύση του κόσμου και των κρίσεων του κόσμου. Και λειτουργεί πραγματικά άριστα όταν φαινομενικά λειτουργεί όσο πιο άσχημα γίνεται.”
Έρευνα πάνω στη φύση και τις αιτίες της μιζέριας των ανθρώπων, Ζαν Πιέρ Βουαγέ.
Ελεύθερος Τύπος, μετάφραση: Νίκος Κούρκουλος – Μάκης Βουτσινάς.

Ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι θα πρέπει, ίσως, να έχουν αντιληφθεί, ότι το σκηνικό το οποίο έχει στηθεί, για μια ακόμα φορά, σχετικά με την υποτιθέμενη “ελληνική οικονομική κρίση”, έχει τον χαρακτήρα μιας γελοιότητας. Μιας γελοιότητας, που αν δεν είχε επιπτώσεις στους ανθρώπους της κοινωνίας μας, θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει μια χαρούμενη διάθεση για αρκετό καιρό. Δυστυχώς, δεν έχουμε αυτήν την πολυτέλεια !!!
Οι συγκρούσεις του πολιτικών, εσωτερικού και εξωτερικού, με κέντρο την κρίση, οι ευθύνες που επιρρίπτονται εκατέρωθεν, επίσης συμβάλλουν στο να μας γίνεται πασίδηλα ορατό, ότι όχι μόνο κανείς δεν προτίθεται να επιλύσει κάτι, αλλά ότι όλοι θέλουν να συγκαλύψουν το ψέμα για αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν και για τα ατελείωτα σενάρια που κυκλοφορούν σχετικά με το τι πρόκειται να συμβεί, σενάρια που μόνο σκοπό έχουν να κρατούν τον κόσμο σε φόβο και τους δημοσιογράφους στη δουλειά τους.
Εδώ θα πρέπει να ειπωθεί και για την “αξιοπρόσεκτη “, με την κακή έννοια, αταραξία των πολιτών, που διαμαρτύρονται αδιακόπως και χωρίς περιεχόμενο για τα όσα συμβαίνουν, σαν παιδιά που απαιτούν από τους δύστροπους γονείς τους να τους δώσουν περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν γλειφιτζούρια και γκοφρέτες. Απ’ όποια πλευρά και να το δεις, ζούμε “ωραία” πράγματα .
Όμως, δεν υπάρχει λόγος να μας πέφτει η διάθεση.
Ο εγκλωβισμός της παγκόσμιας προσοχής στη κατεύθυνση ότι όλα εξαρτώνται από την οικονομία, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο μέσα σε αυτόν τον κόσμο που να αξίζει την προσοχή μας, δηλώνει την ανάγκη μιας τάξης να κάνει την σκέψη της, σκέψη όλου του πλανήτη. Το γεγονός ότι και οι εχθροί αυτής της σκέψης ασχολούνται μαζί της αποκλειστικά, αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση ότι η σκέψη αυτή, προσωρινά, έχει νικήσει. Ό,τι διαδραματίζεται στο “θέατρο” της οικονομίας, είναι μια φάρσα που προσπαθεί να αποκρύψει αυτό που είναι το πραγματικό πρόβλημα του κόσμου μας, αλλά και τα σχέδια που εξυφαίνονται στο βάθος του.  

Το να μετράς συνεχώς και αδιάλειπτα, είναι ο μεγάλος έρωτας της οικονομικής σκέψης. Ο άνθρωπος που σταδιακά μετατρέπεται σε εμπόρευμα, απογυμνωμένος από όλα του τα πραγματικά του χαρακτηριστικά, πρέπει να μάθει να συμπεριφέρεται και ως εμπόρευμα, να σκέφτεται τον εαυτό του σαν τέτοιο. Η οικονομία πρέπει να του ορίζει το πώς θα είναι, πώς θα σκέφτεται, ποιες θα είναι οι ανάγκες του. Αυτή θα του ορίζει με πόσα θα ζει. Αυστηρά. Γιατί οι νόμοι που, τάχα, διέπουν την οικονομία, είναι νόμοι στους οποίους όλοι θα πρέπει να προσαρμόζονται. Διότι η οικονομία πλασάρεται σαν η αντικειμενική αλήθεια του κόσμου, σαν να είναι αντικειμενικός νόμος και όχι η πραγματωμένη σκέψη της τάξης που άρχει.
Έτσι, όλοι πρέπει να σκεφτόμαστε, όχι με βάση αυτό που πραγματικά είμαστε και τις ιδιότητες του, αλλά με γνώμονα του πώς μας αντιλαμβάνεται η οικονομία και εκείνοι που την κινούν ως αδιαμφισβήτητη δύναμη μέσα στον κόσμο. Παράλληλα, θα πρέπει αναγκαστικά να συμμετέχουμε και στα οικονομικά σκηνικά που κατά καιρούς στήνουν, σκηνικά που παρουσιάζουν γλαφυρά τις αντιθέσεις που προκύπτουν μέσα στο στρατόπεδο τους. Έχουν και αυτά την σημασία τους στο να μας κρατάνε ζεστούς", γιατί “χαλαρώνουμε”, με συνέπεια να σκεφτόμαστε άλλα. Πράγμα που δεν επιτρέπεται από την οικονομία, η οποία διεκδικεί σαν απαιτητική γυναίκα την απόλυτη προσήλωση στο πρόσωπο της.
Το ότι ο άνθρωπος απορροφάται και εγκλωβίζεται στη λήθη ενός κόσμου οικονομίας, αποδεικνύει ότι έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του περισσότερο σαν αντικείμενο που μπορούν να το χειρίζονται εκείνοι για τους οποίους ο κόσμος είναι ο κόσμος των αντικειμένων και μόνο. Αυτό αναγκαστικά τον οδηγεί στο να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τη ζωή μέσα από τα μίζερα μάτια της οικονομικής σκέψης. 

Η δυστυχία του είναι λοιπόν διπλή: δεν μπορεί ούτε να απολαύσει τον κόσμο και την ζωή του σαν πλούσιο εμπόρευμα αφού όλα τα εμπορεύματα δεν είναι ίσης αξίας, αλλά και όταν αντιστέκεται στην αντίληψη της οικονομίας ότι είναι εμπόρευμα, αδυνατεί να βρει τον δρόμο για τον εαυτό του και την δική του σκέψη, που ριζικά θα καταργήσει την αντίφαση του.
Ο διττός αυτός εγκλωβισμός της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι η μεγάλη προσωρινή επιτυχία εκείνων,  που η σκέψη τους και τα συμφέροντα τους τους οδηγούν να καλλιεργούν μια κοινωνία αντικειμένων και όχι μια κοινωνία ανθρώπων.
Για να καταπέσει η φάρσα της οικονομίας, θα πρέπει ο άνθρωπος να ανακαλύψει ξανά αυτό που πραγματικά είναι, αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με όσους θεωρητικά και πρακτικά τον αντιλαμβάνονται μόνο ως αντικείμενο και επιδιώκουν να τον διατηρήσουν σαν αντικείμενο.
Η κοινωνία είναι κοινωνία ανθρώπων , δεν είναι κοινωνία αντικειμένων. Το “παραμύθι” σας δεν πουλάει πια!!!

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

“Αυτό που άρχισε ως λάθος....θα καταλήξει λάθος.”









Ένα από τα πλέον κοινά βιώματα που μοιραζόμαστε ως άνθρωποι, είναι η πικρή γεύση της αποτυχίας. Η πετυχημένη κίνηση κατορθώνει να γίνεται αντιληπτή, ως μια ιδιωτική κατάκτηση, αποτέλεσμα προσωπικών ικανοτήτων. Παρ’ όλο που αυτό δεν είναι ακριβώς αληθές, διότι αν το σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε, ότι τίποτα δεν είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα δικό μας, η επιτυχία χρεώνεται στο Εγώ. Η ευστοχία μιας κίνησης , έχει ως προϋπόθεση την ορθή κρίση του ανθρώπου που την εκτελεί και την ικανότητα του να οργανώσει σωστά αυτό που θέλει να κάνει, αναμφισβήτητα. Όμως, δίπλα συμμετέχουν αδιόρατα πολλοί παράγοντες, που οφείλονται σε άλλους ανθρώπους, που σε κάποιο μέτρο συμβάλλουν στη επιτυχία της πράξης.

Το λάθος, άρα και η αποτυχία, το Εγώ έχει την τάση να τα μοιράζει. Να τα διαχέει αμέσως στους γύρω του ανθρώπους. Είναι οι γνωστές δικαιολογίες, που όλοι μας χρησιμοποιούμε, για να δικαιολογήσουμε αυτό που έχει πάει στραβά.

Το λάθος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για τον άνθρωπο. Εσωτερικά και εξωτερικά. Τον φέρνει σε θέση άμυνας. Του κλονίζει την αυτοπεποίθηση, του πλήττει τον εγωισμό του. Απελπισμένα, τις περισσότερες φορές, τον ωθεί να ψάχνει φανταστικούς παράγοντες, που θα το δικαιολογήσουν και θα τον βγάλουν από την δύσκολη θέση. Αλλά και στον εξωτερικό κόσμο, το λάθος που κάνουμε μετράει. Χάνουμε πρόσωπο, η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μας κλονίζεται, νοιώθουμε βλέμματα που πλέον μας κοιτάζουν επιφυλακτικά. Ενώ στη επιτυχία όλοι ζητούν να “φωτογραφηθούν” με τον νικητή και να αποδείξουν ότι και αυτοί κάπου συνέβαλλαν, στη αποτυχία είμαστε μόνοι μας στη σκηνή και ζητάμε απελπισμένοι βοήθεια από τους θεατές.

Είναι γνωστό, ότι ως άνθρωποι, μπορούμε να αντιληφθούμε ένα μέρος της πραγματικότητας. Αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας , είναι μέρος αυτού που συμβαίνει πραγματικά. Ίσως και να είναι ένα πολύ μικρό μέρος. Αν σε αυτό προσθέσουμε, το που και με με ποιόν τρόπο αναπτυχθήκαμε, την καλλιέργεια μας, με ποιους συναναστραφήκαμε, τότε γίνεται αμέσως αντιληπτό , ότι η λαθεμένη κρίση μιας κίνησης ή των περισσότερων κινήσεων στη ζωή μας ,είναι κάτι που θα πρέπει να το είχαμε ως δεδομένο. Πιθανόν, βαθιά μέσα μας να το έχουμε, αλλά αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Αυτό που μας εμποδίζει είναι απλά ο εγωισμός μας, η εικόνα που με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να συντηρήσουμε για τον εαυτόν μας. Μια εικόνα που τις περισσότερες φορές είναι απλά ψευδής. Αυτός είναι και ο λόγος που αρνιόμαστε πεισματικά να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας κυρίως στους άλλους και πρωτίστως στους εαυτούς μας.

Λάθη είναι δεδομένο ότι θα γίνουν. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτά τα λάθη μπορούν να διορθωθούν.

Όσο και αν φανεί απαισιόδοξο, τα λάθη δεν μπορούν να διορθωθούν. Συνέβησαν, γιατί δεν μπορούσαμε να έχουμε την συγκεκριμένη στιγμή που πράτταμε, μια πιο επιτυχημένη προσέγγιση σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Αν λάβουμε υπόψιν την εμπειρία θα δούμε ότι αυτό που ξεκίνησε λανθασμένα, το πιο πιθανόν είναι να το ακολουθήσουν επίσης λανθασμένες κινήσεις.
Σχετικές επιδιορθώσεις ενός λάθους μπορούν να υπάρξουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι το λάθος θα πάψει να υφίσταται. Απλώς περιορίζεται η καρκινική του επέκταση.
Κινήσεις συγκάλυψης του αρχικού λάθους, με καινούργια λάθη. Σπανίως, ο άνθρωπος έχει την οξυδέρκεια να να αντιληφθεί την αστοχία του, πόσο μάλλον να την διορθώσει. Η διόρθωση απαιτεί δύο πράγματα : γενναιότητα παραδοχής του λάθους αφ’ ενός και επιστροφή στη αρχή της κίνησης αφ’ ετέρου. Πράγματα δηλαδή δύσκολα από “χέρι”.



Οι άνθρωποι που μπορούν να λειτουργήσουν αυτούς τους δύο παράγοντες είναι μειονότητα μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Εκεί βρίσκεται και το μυστικό, κατά την γνώμη μας, των ατελείωτων συγκρούσεων μέσα στον κοινωνικό ιστό. Σωρεία λαθών από ανθρώπους που αδυνατούν να τα αναγνωρίσουν, αλλά και να αναιρέσουν την αρχή που τους οδήγησαν σε αυτά τα λάθη.

Τα λάθη έχουν διαφορετικό σημείο εκκίνησης για τον καθένα. Η εκκίνηση αυτή καθορίζει την ποιότητα του λάθους και την δυναμική του. Τις περισσότερες φορές καθορίζει και το ανεπανόρθωτο του χαρακτήρα του ανθρώπου που τα κάνει. Κάποιες αιτίες λαθών είναι οι εξής:

Πνευματικός εγωισμός – Πάθος – Ασέλγεια – Φιλοδοξία- Βουλιμία- Κακή κρίση- Ηλιθιότητα- Τάση για εξουσία- Συναισθηματική ανεπάρκεια -Μίσος- Υποτίμηση- Ελιτισμός......
Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Μπορεί να προσθέσει ο καθένας ότι θέλει ανάλογα με την προτίμηση και την εμπειρία του.

Το λάθος δεν έχει επίπτωση μόνο σε αυτόν που το κάνει, αλλά και στο γύρω από αυτόν περιβάλλον. Για αυτό τον λόγο, πρέπει να το σκεφτόμαστε όχι σαν προσωπική υπόθεση, αλλά και σαν άλυτο κοινωνικό ζήτημα, με συνέπειες που αφορούν όλους μας. Προφανώς με αυτό δεν έχω στη σκέψη μου την ποινικοποίηση του, αλλά την διερεύνηση της ύπαρξης του.

Εδώ, επιχειρήθηκε μια πρωταρχική προσέγγιση που έχει ως υλικό τα λάθη του γράφοντος και τα συμπεράσματα από αυτά τα λάθη.
Ελπίζω να μην κάνω λάθος στην πρόθεση μου !!!!!







Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Χρόνος.






Σε λίγες ώρες, μια ακόμα χρονιά, θα γίνει παρελθόν. Μια καινούργια θα ξεπροβάλλει,φρέσκια και ωραία, ανανεώνοντας ελπίδες και ψευδαισθήσεις, προσδοκίες και ψέμματα. Στην ουσία, ο χρόνος κυλά απρόσκοπτος και εμείς του βάζουμε σημαδάκια, για να τον ορίσουμε, να τον πλαισιώσουμε, να θέσουμε στόχους, να μετρήσουμε την διαδρομή μας μέσα σε αυτόν το κόσμο. Ορίζουμε έτσι τον εαυτόν μας σε σχέση με μια χρονική στιγμή, που αν την βάλουμε σε μέτρηση, νομίζουμε ότι την ελέγχουμε.

Έχουμε μανία, ως άνθρωποι, με τις μετρήσεις. Μας αρέσει να μετράμε τα πάντα. Νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο, ορίζουμε το χάος. Δεν γίνεται τίποτα τέτοιο. Απλώς, κάνουμε όλα τα πράγματα και τους εαυτούς μας κομματάκια, κατακερματίζουμε την συνέχεια, του εαυτού μας και των πραγμάτων γύρω μας, φτιάχνοντας κουτάκια και χάνουμε την ουσία, την ροή του κόσμου.

Έχουμε εκπαιδευτεί για αυτήν την διαδικασία από την στιγμή που γεννηθήκαμε και οτιδήποτε άλλο μας φαίνεται ξένο και ανάρμοστο. Έτσι τώρα περιμένουμε το 2017.

Τι είναι το 2017 ; Τι σημαίνει το 2017, εκτός από αριθμούς που προσδιορίζουν κύκλους ζωής, με βάση κάποιο ορόσημο; Ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα, όπως τίποτα δεν σήμαινε και 2016 ή τίποτα δεν θα σημαίνει το 2018.

Τα κύματα της ζωής που κυλάνε αδιάκοπα πάνω σε αυτόν τον χώρο, οι άνθρωποι που τα ζωοποιούν, αυτά και μόνον αυτά σημαίνουν κάτι. Χωρίς αυτά ο κόσμος είναι ανύπαρκτος και άχρονος. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται καν. Η μέτρηση του χρόνου αποτελεί μια κακόγουστη κατασκευή , που ευνοεί όσους θέλουν να ελέγχουν την ζωή και τους ανθρώπους . Μάταια !!!!

Τα ρολόγια είναι το σήμα κατατεθέν της εποχής της εξουσίας . Όποιος ελέγχει τον χρόνο, όποιος ορίζει τον χρόνο, ορίζει και τους ανθρώπους. Βέβαια, έτσι ορίζεται και ο ίδιος.

Για να ξεφύγουμε από την δαγκάνα του χρόνου και των χρονομετρητών του, οφείλουμε να βιώσουμε την κάθε στιγμούλα μας, με όλη την την δύναμη της ζωής που διαθέτουμε. Τότε ο χρόνος αναιρείται. Παύει να μας ορίζει. Μέσα στη μαγεία αυτού του ατελείωτου παρόντος, κρύβεται το μυστικό της ίδιας της ζωής, που περιμένει υπομονετικά να μας αποκαλύψει τα θαύματα της.


Έτσι, λοιπόν, θα ήθελα να ευχηθώ, ένα ολοκληρωμένο και συνειδητό Παρόν για όλους μας !!!!

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Η πνευματική αλλοτρίωση μέσα στη κρίση του πραγματικού.


Η κοινωνία αποτελείται κυρίως από ανθρώπους- το Σύστημα στην αφαίρεση του μοιάζει να το αγνοεί αυτό.

Ζακ Ελλύλ
ΤΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Μετάφραση -Πρόλογος
Γιάννης Δ . Ιωαννίδης
Εκδόσεις Αλήστου Μνήμης.


Το αφήγημα της νεωτερικής εποχής, είχε στην βάση του την ανάπτυξη της Λογικής. Αυτή ήταν η βασική υπόσχεση. Το υλικό με το οποίο θα δούλευε. Η αιχμή του δόρατος στη κριτική απέναντι στη θρησκεία , αλλά και απέναντι στη οργάνωση της ζωής από τους φεουδάρχες. Απαραίτητη προϋπόθεση, η ανάπτυξη του Ατόμου, ή καλύτερα η ανάπτυξη της ατομικότητας, διαμέσου της μόρφωσης , που θα καθιστούσε το άτομο ικανό και κατηρτισμένο, να κατανοήσει και να συμβάλλει στη ανάπτυξη της επιστήμης και να συμμετέχει στη διαμόρφωση της δημοκρατίας. Η νεωτερικότητα αναλάμβανε το δύσκολο “έργο”, να περάσει την κοινωνία βαθιά μέσα στο Πραγματικό και να ξεκόψει τον άνθρωπο από αυτό που καταλάβαινε η ίδια,  αποκλειστικά, σαν σκοταδισμό, καταπίεση, καθήλωση του ατόμου σε ένα στάδιο βλακώδους μαγικής σκέψης.

Η νεωτερικότητα, ας είμαστε ειλικρινείς, πέτυχε εν πολλοίς τους στόχους της. Όπως επανειλημμένα συμβαίνει, μέσα στη ζωή, τίποτα δεν γίνεται, χωρίς να έχει τις αρνητικές του συνέπειες. Η κοινωνία αντάλλαξε την μαγική σκέψη, με την μαγεία της τεχνολογίας και της επιστήμης, διέλυσε τον κοινωνικό της ιστό, αφήνοντας τον καθένα μόνο του σε ένα κόσμο, που καθημερινά φάνταζε και φαντάζει όλο και πιο χαώδης και άκαρδος και θυσίασε την Λογική του εγχειρήματος της με την λογική του ατομικού συμφέροντος. Ο κόσμος μας απέκτησε δυνατότητες που ούτε καν είχε φανταστεί ότι υπάρχουν, είναι αλήθεια. Η πρόοδος του σε υλικό επίπεδο, -εμπορεύματα, δυνατότητες μετακίνησης, ιατρικές φροντίδες, συσσώρευση πληροφοριών, δυνατότητες εκμετάλλευσης του ελεύθερου χρόνου, διασκέδασης – είναι αναμφισβήτητα μεγαλειώδης και μαγευτική.

Η νεωτερικότητα πέτυχε το παρελθόν να φαντάζει σαν βαρβαρότητα , την οποία όλοι στηλιτεύουν, το παρόν να είναι μια ατέρμονη επιδίωξη οραμάτων ενός μέλλοντος, που σίγουρα θα συναντήσει μια διαφορετικού τύπου βαρβαρότητα , εμπλουτισμένη με σχέδια υλικού μεγαλείου. 

Ήδη βρισκόμαστε στη εποχή της μετα-νεωτερικότητας, όπου η νεωτερικότητα φαντάζει ήδη πολύ οπισθοδρομική. Εδώ, όλα είναι μέσα μέσα στη σφαίρα, όπου όλη η ζωή οργανώνεται κάτω από τις απρόσωπες φτερούγες ενός τεχνικού συστήματος. που ελέγχει όλες τις πλευρές της ζωής και των τεχνικών του. Η θεά της νεωτερικότητας, η Λογική, που θα εξηγούσε τον κόσμο και θα τον καθιστούσε προσιτό, χάνεται μέσα στη λογική μιας τεχνο-τερατώδους υπερδομής, όπου όλα είναι άγνωστα και απρόσιτα.

Μήπως είναι η φυσιολογική κατάληξη της;

Καθημερινά, σε όλα τα πράγματα χρειάζεται κάποιος που να είναι “ειδικός”, κάποιος που να ξέρει να επισκευάζει τα άπειρα μηχανήματα, που ελέγχουν και καθορίζουν τις ζωές μας. Γράφω αυτές τις γραμμές σε ένα υπολογιστή, για τον οποίον επί της ουσίας , γνωρίζω μόνο ένα μέρος της χρήση του . Τίποτα άλλο. Φαίνεται να του δίνω εντολές για να κάνει πράγματα που θέλω, αλλά στη πραγματικότητα η εντολή του είναι και είναι καθοριστική, να μου είναι απαραίτητος. Πρέπει να τον φροντίζω, να τον ανανεώνω, να έχω τον τεχνικό του. Η σκέψη του, σταδιακά, γίνεται και δική μου σκέψη. Μαθαίνω να σκέφτομαι μηχανικά , όπως αυτός. Μαθαίνω να κινούμαι με βάση μια απρόσωπη πληροφορία. Είμαι αριθμός ανάμεσα σε άλλους αριθμούς ,που οι τεχνικοί θα αποφασίσουν για την τύχη τους, και αναπόφευκτα θα αποφασίσουν στη βάση πληροφοριών και αριθμών.

Ο κόσμος που έκτισε η νεωτερικότητα, δεν μπόρεσε να συμβάλλει σε καμία πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου. Η ελευθερία του ανθρώπου που ευαγγελίστηκε , από τους φεουδάρχες και την θρησκεία, έγινε “ελεύθερη” σκλαβιά μέσα στα εργοστάσια των μηχανημάτων. Η πνευματικότητα του ανθρώπου εγκλωβίστηκε ολοένα και περισσότερο μέσα σε ένα ,από κάθε άποψη, βαρύτερο υλικό πεδίο. Ο άνθρωπος έχει λιγότερο χρόνο να σκεφτεί πραγματικά για αυτό που ο ίδιος θέλει. Πρέπει να παρακολουθεί τις μηχανές του. Η οργάνωση της ζωής , είναι η οργάνωση που επιβάλλει το τεχνικό σύστημα, στο οποίο όλοι πρέπει να δίνουν τον φόρο τους. Καταντήσαμε το πραγματικό να είναι το τεχνικό. 

Ζούμε το θέαμα ενός κόσμου που στο πανί φαίνεται ωραίος, ανεξάρτητος , σκεπτόμενος, αλλά στη πραγματική ζωή είναι άσχημος, εξαρτώμενος και πνευματικά αλλοτριωμένος. Δεν έχουμε ούτε Ελευθερία, ούτε Ισότητα, ούτε Αδελφότητα, αντιθέτως, έχουμε Σκλαβιά, διαρκή Ανισότητα και κακώς εννοούμενη Ατομικότητα. 

Το συντελεστικό όμως σε όλα αυτά, είναι ότι η μυρωδιά του πνεύματος καθημερινά υποχωρεί μέσα από τον κόσμο. Ο άνθρωπος σταδιακά παύει να σκέφτεται για την αντικειμενική φύση του κόσμου του, μαθαίνει να τον αποδέχεται σαν δεδομένο και αναλλοίωτο. Έτσι μαθαίνει να αποδέχεται και τον εαυτόν του. Η αλλαγή, η διαφοροποίηση, το άγνωστο, η πνευματική περιπέτεια, η επαναστατικότητα , η φαντασία, η αλήθεια, γίνονται ολοένα και πιο πολύ απόμακρες έννοιες, που ανήκουν σε ένα άλλο σύμπαν, ξένο εν τέλει, προς αυτόν. Η ζωή αδειάζει και σταδιακά μετατρέπεται σε μια τεχνική ζωή, μια ζωή που δεν έχει ψυχή και καρδιά, αλλά τεχνικές που επιβάλλουν με αδιόρατα μαγικό τρόπο την οργάνωση της.

Στη άκρη του νήματος , οποιαδήποτε  Λογική  χάθηκε και ψάχνουμε να την βρούμε. Ναί ο παπάς έχασε την υπόληψη του, γιατί τώρα υπάρχει  ο δημοσιογράφος , ο διαφημιστής, οι άρχοντες της κυβερνητικής, που μπορούν να "εξομολογήσουν " καλύτερα την ανάγκη και το πάθημα και να χειραγωγήσουν καλύτερα  μεγαλύτερες μάζες. Δεν έχουμε πια ανάγκη το ιερό, γιατί "ιερή" είναι πλέον η ανάγκη διατήρησης και υποστήριξης των   μέσων του τεχνικού συστήματος.  Στη καρδιά  αυτού του παραλογισμού ξεπροβάλλει  μια λέξη-καθήκον:  ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Ανάπτυξη δίχως όρια, δίχως κατεύθυνση, σε όλες τις  πλευρές, χωρίς κανένα  ήθος. Και οι άρχοντες που χαίρονται γιατί στήσανε την τέλεια μηχανή.

Βρισκόμαστε για μια ακόμη φορά σε σταυροδρόμι. .  Ο κόσμος είναι πάλι σε κρίση. Όλοι είμαστε σε κρίση. Οι γελοίες εικόνες  της BLACK FRIDAY στον "πολιτισμένο" κόσμο αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. 

Μήπως πρέπει να σταματήσουμε τον κόσμο, για να κατέβουμε;!!!!!

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Δεξιά και αριστερά της Παγκοσμιοποίησης.






Παγκοσμιοποίηση : το όραμα ενός ενοποιημένου πλανήτη. Το όραμα μιας αυτοκρατορίας, της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που έχει ποτέ υπάρξει. Ένας κόσμος τεράστιας αγοράς, όπου όλοι έχουν σχέση με όλους , μέσα από το χρήμα, και μόνο μέσα από αυτό, που κινεί αυτήν την αγορά. Όποιες διαφορές , σε οποιοδήποτε επίπεδο, θρησκευτικές ,πολιτικές , κοινωνικές, θα πρέπει να εναρμονιστούν με αυτή την χαώδη αγορά και αν δεν μπορούν, θα πρέπει να εξαφανιστούν. Μια τέτοια αυτοκρατορία , χρειάζεται ένα παντοδύναμο διοικητή , έναν πλανητάρχη, που ο λόγος του, σαφώς, θα πρέπει να υποστηρίζεται από τον λόγο των όπλων του.

Όταν ο πατήρ Μπούς στον λόγο του το 1991, κήρυξε και επίσημα την έναρξη της υλοποίησης αυτού του οράματος, συνοδεύοντας το με το πόλεμο ενάντια στο Ιράκ, ο κόσμος της ανθρωπότητας , ένοιωσε, ότι μπαίνουμε σε μια καινούργια εποχή. Μια εποχή που με κανένα τρόπο, δεν έμελλε να είναι ρόδινη , ειδικά για τις περιοχές εκείνες ,που το καινούργιο παγκοσμιοποιημένο βλέμμα , θα έστρεφε την προσοχή του.
Πριν 200 χρόνια , ένα ανάλογο όραμα, με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, την απελευθέρωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, της προλεταριακής τάξης από τους δυνάστες της , άρχισε να εξαπλώνεται σαν ιός παντού. Το κομμουνιστικό κίνημα πίστευε, ότι “οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα”, η μισθωτή εργασία ,όργανο στα χέρια των καπιταλιστών ,υποδουλώνει τον άνθρωπο, άρα μόνο μια παγκόσμια επανάσταση , θα ανέτρεπε τις υπάρχουσες συνθήκες δουλείας και θα απελευθέρωνε τον πλανήτη.
Το όραμα ενός ενοποιημένου πλανήτη , σαφώς, είναι πάρα πολύ παλιό και πολλές φορές για μακρές περιόδους, έχει κιόλας πετύχει. Οι Πέρσες, ο μέγας Αλέξανδρος, οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί , οι Μογγόλοι με τον Τζέγκινς Χαν ,οι άγγλοι , έχουν πολλά πράγματα να διδάξουν σε όσους έχουν το ενδιαφέρον.

Θα μπορούσε να ειπωθεί , ότι ο ενοποιημένος πλανήτης υπό μια αρχή , είναι το παιδικό απωθημένο της εξουσίας , όταν έχει κρίσεις μεγαλείου. Ο χρόνος που “βλέπει τους ανθρώπους να περνούν”, σαφώς θα πρέπει να γελά πάντοτε με αυτήν την επιδίωξη και την ματαιότητα της !!!!
Δεν θα ήταν μάλιστα παράτολμο να ειπωθεί, ότι κάποιοι μπορούν να φαντάζονται και να επεκτείνουν αυτό το σχέδιο ακόμη και στο ευρύτερο Σύμπαν.

Το ελληνικό δημοψήφισμα, το Brexit, και η εκλογή του Τράμπ ,ως ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, όμως ήρθαν να σπιλώσουν τέτοιες επιδιώξεις ή τέλος πάντων, να δώσουν ένα μήνυμα σε όσους το επιδιώκουν , ότι μια ετερόκλητη μάζα κόσμου παγκοσμίως , δεν συμμερίζεται το όραμα τους. Παλαιότερα , είχαν υπάρξει επίσης πολλές ενστάσεις, διαδηλώσεις ,βλέπε Γένοβα, που υποδήλωναν ότι υπάρχει αντίδραση και μάλιστα σοβαρή και από τα αριστερά αλλά και από τα δεξιά της παγκοσμιοποίησης. Συγχρόνως θα πρέπει όμως να παραδεχτούμε, ότι υπάρχει μεγάλη μερίδα του ανθρώπινου πληθυσμού, που βλέπει με καλό μάτι το συγκεκριμένο εγχείρημα.

Μιλάμε δηλαδή για έναν διχασμό των κοινωνιών. Αλλά και για ένα διχασμό μέσα στους κόλπους της εξουσίας . Η ανάγκη για σκληρή οικονομική επέκταση , για όλο και μεγαλύτερο έλεγχο ,για όλο και μεγαλύτερη ομοιομορφία, για όλο και περισσότερο πόλεμο, αντιμάχεται με την ανάγκη για επιβίωση, διατήρηση της ιδιαιτερότητας, της ανάγκης για περισσότερη ειρήνη στον πλανήτη. Μέσα στα στρατόπεδα και των δύο πλευρών, υπάρχουν υποστηρικτές, παραδόξως , από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος, πράγμα που δημιουργεί σύγχυση και αντιφάσεις . Δημιουργεί αόρατες συμμαχίες που μέχρι χτες θα ήταν αδύνατες, αλλά και κόντρες ανάμεσα σε ιδεολογικά ταυτόσημους .

Ένας διχασμός που περιφρουρείται στα ανώτερα κέντρα της εξουσίας, μπορεί και να αποφύγει μια ριζική σύγκρουση, στο όνομα κοινών συμφερόντων . Ένας διχασμός, όμως, που κλιμακώνεται μέσα στο σύνολο της κοινωνίας, δεν προμηνύει καθόλου κάτι καλό. Αντίθετα, ανοίγει τους ασκούς με τα μύρια κακά. Ασκούς που δεν κλείνουν εύκολα και δημιουργούν μόνιμα τραύματα, μέσα στον κοινωνικό ιστό.

Το όραμα της παγκοσμιοποίησης και οι εκφραστές του, έχουν υποστεί ήττα . Ήττα που ενώ φαίνεται να είναι από τα δεξιά τους, είναι από τα βάθη της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που υποτιμούν με κάθε δυνατό τρόπο και που φροντίζουν να αγνοούν τις ανάγκες της. Η κοινωνία αυτή δεν έχει δικό της όραμα και κατά συνέπεια τείνει να δανείζεται οράματα που μπορούν ευκαιριακά να υποστηρίξουν την αντίδραση της σε αυτό που συμβαίνει. Κατά βάση σύρεται από την ίδια της την παθητικότητα. Αυτός δεν είναι λόγος να υποτιμηθεί ριζικά η αντίδραση της, ακόμα και αν αυτή η αντίδραση στρέφεται για υποστήριξη στις παρυφές του γελοίου. Δεν αντέχει το ψέμα του υπάρχοντος. Μπορεί να μην είναι αυτό αρκετό, αλλά είναι κάτι.

Οι εραστές της παγκοσμιοποίησης όμως ,ας μην γελιόμαστε, δεν έχουν ηττηθεί. Αντίθετα θα σκληρύνουν την στάση τους γιατί τα συμφέροντα τους είναι μεγάλα και η ανάγκη τους για επιβολή ακόμα μεγαλύτερη. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι πλέον έχουμε αλλάξει “πίστα” του τρόπου με τον οποίον παίζεται το παγκόσμιο παιχνίδι. Τα “γνωστά” και “φιλικά” χρώματα , δεν είναι πλέον ούτε γνωστά αλλά ούτε και φιλικά


Τα χαρτιά πρέπει να ξαναπέσουν στο τραπέζι με άλλον τρόπο και διαφορετική σκέψη.

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...