Σελίδες

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Σκέψεις και σχεδιασμοί.



Ζούμε την αυγή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής πού έχει φίλους και εχθρούς, όσον αφορά τον τρόπο πού κρίνεται. Μιας εποχής πού –από πολλές απόψεις –δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη. Πολλούς από μας, αυτή η εποχή μας βρίσκει στο μέσον περίπου της ζωής μας στριμωγμένους στη κυριολεξία, ανάμεσα στο καινούργιο και το παλιό.

Θα μου πείτε με κάποιον τρόπο, τα προβλήματα είναι ίδια σε κάθε γενιά. Κατά κάποιον τρόπο, ναι είναι ίδια. Από την άλλη, όμως φαίνεται, κάτι να είναι διαφορετικό. Τα προβλήματα έχουν γίνει πιο σύνθετα, οι άνθρωποι πιο απαιτητικοί. Στη βάση τους, όλα φαίνονται ίδια, αλλά συγχρόνως δεν είναι.

Πάντοτε υπάρχει το ζήτημα του πώς κρίνεται μια εποχή. Τα κριτήρια της κριτικής πόσο αντικειμενικά μπορεί να είναι; Κατά συνέπεια, αν κάποιος μπορεί να στηριχτεί επαρκώς στα συγκεκριμένα συμπεράσματα πού θα προκύψουν. Αν μπορούν αυτά να έχουν καθολική ισχύ. Ο άνθρωπος κρίνει την εποχή του, ντε φάκτο, μεροληπτικά. Το καλύτερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι, η οπτική του να μην είναι τόση στενή, ούτως ώστε να καταλήγει να είναι μια απόλυτα ατομική οπτική.

Δεν μπορεί να υπάρξει αντικειμενική κρίση σε απόλυτο βαθμό. Το αντικειμενικό προϋποθέτει ένα άλλο υποκείμενο πού δεν έχει υπάρξει. Το αντικειμενικό είναι ένα στοίχημα πού διαρκώς ανανεώνεται και κυρίως έχει να κάνει με την διεύρυνση της συνείδησης του υποκειμένου, ένα στοίχημα πού υφίσταται μόνο στο μέτρο, πού το υποκείμενο έχει την ανάγκη της διεύρυνσης του συνειδησιακού του ντεκόρ, σε όλες τις κατευθύνσεις. Να πλατειάσει την γνώση του, να περιορίσει τον έμφυτο συντηρητισμό του, να ανοίξει προς το καινούργιο. 

Γιατί, τελικά, τι άλλο είναι αυτός ο συντηρητισμός, από την άρνηση του για το καινούργιο και εν τέλει από την άρνηση της ίδιας της ζωής.

Ποιος είναι εκείνος που δεν είναι συντηρητικός, που δεν φοβάται τη Ζωή να τον σεργιανίσει στα μονοπάτια που αυτή έχει επιλέξει; Κυριολεκτικά μιλώντας, η ίδια η Ζωή μας εξαναγκάζει να ζήσουμε, προκαλώντας μας καθημερινά με χιλιάδες τρόπους. Με τον έρωτα, το εκπληκτικό φυσικό περιβάλλον, τις άπειρες εκπλήξεις πού μας επιφυλάσσει, τα θαυμαστά πράγματα πού μας μαθαίνει, με όλα εκείνα πού μας προκαλεί για να την απολαύσουμε, να την γευτούμε. Μας έχει δώσει αυτό το δικαίωμα η Ζωή και εμείς το παραμελούμε, το σπαταλάμε με άπειρους τρόπους, άσκοπα.

Και κάποια στιγμή, μέσα στη ζωή μας συναντάμε τον θάνατο. Φάτσα –κάρτα και φρικάρουμε, γιατί στη ουσία συναντάμε, ότι έχουμε μάθει να πραγματώνουμε, την απουσία, την απουσία μας ενόσω ζούμε.

Πολλές φορές διερωτώμαι του πως τα έχουμε καταφέρει έτσι, να απομακρύνουμε με κάθε τρόπο την παρουσία μας από την προσωπική μας ζωή, ζώντας καθημερινά σε μια παρωδία θανάτου, πού έχουμε συνηθίσει να την εκλαμβάνουμε σαν την ίδια την ζωή.

Η ζωή τελειώνει, όταν τελειώνουμε καθημερινά και από λίγο τους εαυτούς μας αθετώντας τους σκοπούς μας και αρνούμενοι να βιώνουμε τον καθημερινό πλούτο της ζωής.

Δεν χρειάζεται να επιδιώκουμε την αρνητικότητα, να ζούμε μέσα στη απουσία .

Ο κόσμος δεν είναι a priori εχθρός, αλλά ούτε και a priori φίλος. Ο κόσμος είναι η υλοποιημένη εκδήλωση της ζωής και ως τέτοιος εκτιμάται. Ό κόσμος είναι το σημάδι της ζωής, με τον ίδιο τρόπο πού ο άνθρωπος αφήνει το σημάδι του στα έργα του. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή δίχως άνθρωπο και άνθρωπος δίχως έργο. Η ολική απουσία μέσα στη ζωή εκφράζεται με το θάνατο. Η έλλειψη παρουσίας στους ανθρώπους εκφράζεται με μια νεκρωμένη ζωή, με τη έλλειψη της ευτυχίας. Εκτιμώντας την Ζωή και το έργο της, μου παρέχεται η δυνατότητα να έλθω σε επαφή με ένα γιγάντιο έργο, ικανό να με εμπνεύσει και να μου δώσει την δύναμη να ανακαλύψω το δικό μου έργο, στη δική μου κλίμακα.

Έτσι θα μπορέσω να ανακαλύψω πρώτα για μένα και στη συνέχεια με όσους συμπορεύομαι τα ρεύματα με τα οποία πραγματώνομαι και με τα οποία δηλώνομαι μέσα στο κόσμο. Είμαι υποχρεωμένος να καταλάβω και να ερμηνεύσω τα πράγματα και τις συνθήκες τα οποία έχω νοιώσει να εξαρτώμαι. Τα πράγματα εκείνα πού αδυνατώ να προσφύγω ή να αποφύγω λόγω υποκειμενικών ή αντικειμενικών δυσκολιών. Τα όρια της εποχής μου και πιο κυρίαρχα τα δικά μου όρια.

Πιστεύω ότι κανένα έργο και καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να ευδοκιμήσει σε βάθος, είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο, αν δεν έχει πετύχει μια σε βάθος αυτό-επίγνωση, πού θα είναι η βάση του έργου και των σχέσεων πού θα προκύψουν από αυτό.

Ζούμε σε έναν κόσμο που ο βαθμός των δυσκολιών που εμφανίζει σε όλα τα επίπεδα, είναι αντίστοιχος της πολυπλοκότητας του. Είναι όλο και πιο δύσκολο να αλλάξουμε τον κόσμο και τα συστήματα που τον διέπουν. Παλιά οράματα αλλαγής φαίνονται σήμερα παιδικά όνειρα. Η εικόνα του κόσμου έχει “παγώσει” προξενώντας πολλές φορές απελπισία. Αυτό μας καθηλώνει αναπόφευκτα. Όμως δεν πρέπει να αφηνόμαστε σε αδράνεια. Η περιπέτεια του μετασχηματισμού του κόσμου και του εαυτού μας, αυτό το πανάρχαιο αλχημιστικό όραμα δεν τελειώνει ποτέ. Κρύβεται για διαστήματα στο σκοτάδι μαθαίνει από τα λάθη του, ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και επανεμφανίζεται κάθε φορά πιο φρέσκο και σοφό.

Όσο ζούμε και αναπνέουμε, κατανοούμε, παλεύουμε, προετοιμαζόμαστε για το καλύτερο για μας και τον κόσμο μας. Η απουσία δεν έχει θέση στη Ζωή!!!

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Ο αόρατος Εαυτός.




Κατά κάποιο περίεργο τρόπο,υποτιμούμε τα πράγματα από την στιγμή που τους δίνουμε έκφραση. Πιστεύουμε πως έχουμε βουτήξει σε απύθμενα βάθη,αλλά όταν επιστρέφουμε στη επιφάνεια, οι σταγόνες στα χλωμά μας ακροδάχτυλα, δεν μοιάζουν καθόλου με την θάλασσα από όπου προήλθαν. Οι θησαυροί που νομίσαμε πως ανακαλύψαμε, φαντάζουν στο φως της μέρας, σαν ψεύτικες πέτρες και κομμάτια από φτηνά γυαλιά....Ωστόσο οι θησαυροί αυτοί υπάρχουν στ’ αλήθεια, κι εξακολουθούν να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι ανάλλαχτοι.”
Maeterlinck




Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρή ηλικία να κοιτάμε “έξω” από μας. Μαζεύουμε εικόνες από την οικογένεια μας, την φύση, την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Μαζεύουμε εικόνες από ανθρώπους, αγαπημένους και μη, εικόνες από αντικείμενα. Είμαστε συστηματικοί καταγραφείς εικόνων,σχέσεων ανάμεσα σε εικόνες, εμείς οι ίδιοι είμαστε εικόνες για τους άλλους. Η όραση έχει καταστεί η κυρίαρχη αίσθηση μας. Ολόκληρη η δομή του πολιτισμού μας βασίζεται στη κυριαρχία αυτού του κόσμου που βρίσκεται έξω από μας, επάνω μας. Εκεί στρέφουμε τις προτιμήσεις μας, τις επιδιώξεις μας, τα πάθη μας, την δραστηριότητα και την προσοχή μας.

Πιο συχνά, απ’ ότι πραγματικά συνειδητοποιούμε, αυτός ο εξωτερικός κόσμος μας πληγώνει και μας απογοητεύει, ψαλιδίζει τα όνειρα μας, μας αναγκάζει σε συμβιβασμούς και σε ακραίες ενέργειες βίας ή απογοήτευσης. Όμως ποτέ δεν παύει να ασκεί μια μαγική γοητεία επάνω μας, μια γοητεία που είναι σαν δεσμευτικό ξόρκι ακινητοποίησης και μονόδρομης αφοσίωσης.

Η πραγματική αιτία του ελέγχου που ασκεί επάνω μας το σύστημα, βρίσκεται στη ίδια μας την τάση να εγκλωβιζόμαστε από την εξωτερική πραγματικότητα, εμείς οι ίδιοι. Το τρέφουμε με την προσοχή μας και μας το ανταποδίδει παίρνοντας τον έλεγχο πάνω στη ζωή μας. Με αυτόν τον απλό μηχανισμό αναπαράγονται, αενάως, τα καλά και τα κακά στη ζωή και στη κοινωνία. Τίποτα και κανείς δεν ξεφεύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του.

Παράλληλα, εσωτερικά σε όλους μας, κινείται μια εσωτερική πραγματικότητα. Ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος που αρχικά αντιλαμβανόμαστε από τις επιπτώσεις του εξωτερικού κόσμου στα συναισθήματα μας. Χαρά, λύπη ή απογοήτευση που μας προξενούν τα συμβάντα της εξωτερικής ζωής και που έρχονται σε κύματα και σκάνε επάνω στον εσωτερικό μας εαυτό. Ένας εαυτός που κινείται, κατά βάση μέσα στις σκιές, άγνωστος και ανεξερεύνητος στο μεγαλύτερο του μέρος. Είναι ένας εαυτός που δεν έχει την προσοχή μας, παρ΄ όλο που είναι το πιο δικό μας κομμάτι, γιατί εκείνος ο άλλος ο εξωτερικός αδελφός του έχει κάνει κατάληψη στη προσοχή μας. Σε πολλούς από μας η ίδια του η παρουσία δεν γίνεται κάν διακριτή από τον εξωτερικό συγκάτοικο. Είναι σαν δηλαδή να λογιζόμαστε την θάλασσα μόνο ως προς την επιφάνεια της και ποτέ να μην αναλογιζόμαστε το απέραντο βάθος της και τα μυστικά που αυτό το βάθος κρύβει.

Η ύπαρξη αυτού του εαυτού και του τρόπου που μπορεί να προσεγγισθεί δεν είναι μυστικό. Μιλιέται μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης ύπαρξης από διανοητές και φιλοσόφους, θρησκευόμενους και δασκάλους, πρόσφατα μάλιστα έχουν αρχίσει να ασχολούνται με αυτόν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι.


Τι γίνεται με αυτόν τον εσωτερικό εαυτό; Υπάρχει στη πραγματικότητα ή δεν υπάρχει ; Γιατί είναι τόσο δύσκολο, αν υπάρχει, να εστιαστούμε επάνω του; Γιατί η “απόσταση” του από τον άλλον τον εξωτερικό δημιουργεί τόσες επιπλοκές; Πως έχει δημιουργηθεί όλη αυτή η απόσταση ;

Το πρόβλημα με τον εσωτερικό εαυτό είναι κατ΄ουσίαν, ότι είναι αόρατος. Επειδή δεν ανήκει στο πεδίο των αισθήσεων, εύκολα παραγκωνίζεται. Το άλλο, το εξωτερικό είναι πιο δυνατό και σίγουρο.

Ο εσωτερικός εαυτός ανακαλύπτεται μέσα στη σιωπή, όταν η βοή του εξωτερικού κόσμου σταματά και η ματιά στρέφεται προς τα μέσα αναζητώντας το βάθος της ύπαρξης. Ο άνθρωπος εκεί είναι μόνος και σε ετοιμότητα να ακούσει τον ίδιον του τον εαυτό. Αυτό απαιτεί κάποιο θάρρος γιατί διαπιστώνεις ότι το πιο εσωτερικό δικό σου κομμάτι είναι το πιο άγνωστο. Κινούμενος σε άγνωστη περιοχή φοβάσαι, γιατί παρακολουθείς έναν άλλον κόσμο, που είναι βυθισμένος στη σιωπή ......


Ο εσωτερικός εαυτός, είναι το κομβικό σημείο που ενώνει το πεπερασμένο με το άπειρο. Εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη σαν τον Ιανό, την αρχαία ρωμαϊκή θεότητα, με τα δύο πρόσωπα, κοιτά τον πραγματικό κόσμο με το ένα πρόσωπο και το άπειρο με το άλλο. Παρατηρητής του εαυτού της και των κόσμων, η ύπαρξη βρίσκει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που την ταλανίζουν, την ησυχία από τον συνεχή θόρυβο του μυαλού, την ειρήνη σε εκείνα που “ανταριάζουν” την ψυχή της. Εκεί επικοινωνεί με το μυστήριο και το ιερό.

Όσοι νομίζουν ότι η επαφή με το εσωτερικό αόρατο εαυτόν μας σε καθιστά ανίκανο στον πραγματικό κόσμο, λανθάνουν. Αντίθετα, ο κόσμος των αισθήσεων αποκτά ένα καινούργιο φως, ένα καινούργιο νόημα. Η ίδια η ζωή πολύτιμη και μυστήρια, είναι σαν δειλά- δειλά να αποκαλύπτει στα μάτια του ανθρώπου, μια άλλη της διάσταση.
Ευλογημένοι είναι όσοι -άγιοι, γιόγκι, δάσκαλοι, μοναχοί,- περπάτησαν τις πύλες αυτού του άλλου κόσμου μέσα τους και από αγάπη μετέφεραν το μήνυμα του, στους συνανθρώπους τους. Ευλογημένοι και όσοι μάζεψαν αυτό το μήνυμα και προσπάθησαν να το ακολουθήσουν μέσα στη ζωή τους.

Είναι αλήθεια, ότι ζούμε σε ταραγμένες εποχές. Ακόμα και όταν αυτό δεν το αντιλαμβανόμαστε, υπάρχει σαν πραγματικότητα διάχυτη γύρω μας, που ασυναίσθητα μας διαποτίζει. Ο πραγματικός τόπος ηρεμίας δεν βρίσκεται έξω από μας, αλλά βαθιά μέσα μας.


*Μ.Μaeterlinck. Φλαμανδικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1862 στη Γενεύη. Έζησε στο Παρίσι, στις Η.Π.Α, στη γαλλική Ριβιέρα. Το 1911 πήρε το βραβείο Νόμπελ. Έγραψε ποιήματα και θεατρικά έργα, φιλοσοφικά δοκίμια και μελέτες Πέθανε σε ηλικία 87 ετών.
Το παραπάνω απόσπασμα αναφέρεται στο βιβλίου του Μουζίλ “Ο νεαρός Τέρλες” μετάφραση Αλέξανδρος Ίσαρης, εκδόσεις Ύψιλον.













Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Ο ανίκητος «εχθρός».

«Τώρα θα καταλάβουν γιατί φοβούνται την νύκτα»
Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις μέσα στη ζωή που σε κάνουν  να μένεις άφωνος. Είτε από έκπληξη, είτε από φόβο. Πράγματα ανεξήγητα. Κάθε απόπειρα κατανόησης τους, προσκρούει σε ένα αδιαπέραστο τείχος. Εκεί η λογική δεν έχει πια λόγο, η επιστήμη σηκώνει «τα χέρια ψηλά» και περί άλλων τυρβάζει. Υπάρχει όμως ένα, που το τρέμουν όλοι. Όλοι ανεξαιρέτως. Πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και βλάκες, νέοι και γέροι- αυτοί οι τελευταίοι κάπως περισσότερο- οι μορφωμένοι και οι αμόρφωτοι, οι λογικοί και όσοι είναι παράλογοι, οι πιστοί αλλά και οι άπιστοι. Μπροστά του όλοι μας παραλύουμε. Υπάρχει μέσα σε αυτό το κάτι, Κάτι, που μας ξεπερνά και μας φοβίζει ,όσο και μας θλίβει αφόρητα. Είναι ο ανίκητος «εχθρός», ο θάνατος.
Το απώτατο μυστήριο, η κατάρα του ανθρώπου. Το μαύρο σύννεφο που πλανιέται μέσα σε όλες τις ψυχές και που όλοι προσπαθούμε να στριμώξουμε στις πιο σκοτεινές γωνίες της ύπαρξης μας. Αυτό για το οποίο αρνούμαστε να μιλήσουμε, δημόσια αλλά και ιδιωτικά, γιατί ο φόβος που προκαλεί επισκιάζει τα πάντα.
Το απόλυτο μυστικό της ύπαρξης.
Τι κάνει μια ζωή να σταματήσει τελεσίδικα, δεν το γνωρίζουμε. Τι συμβαίνει μετά, αν συμβαίνει κάτι, ούτε και αυτό το γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε καλά, είναι ότι όλοι θα περάσουμε από αυτό το κατώφλι αργά ή γρήγορα, με επώδυνο ή ανώδυνο τρόπο. Αυτό που επίσης γνωρίζουμε, είναι την ριζική απώλεια όσων έχουμε χάσει. Είναι επίσης σίγουρο, ότι κάποιους θα χάσουμε στην διάρκεια της ζωής μας .Έτσι γνωρίζουμε και την θλίψη που αυτό επιφέρει. Πέραν τούτου ουδέν.
Α!!! υπάρχει και κάτι άλλο επίσης σημαντικό. Ο θάνατος έρχεται να ρίξει φως στη ζωή αυτού που έφυγε. Θα τον σκεφτούμε με άλλον τρόπο, πιο ουσιαστικό. Πιθανόν να συγχωρήσουμε τα σφάλματα του, που μπορεί να μας πλήγωσαν. Θα εξάρουμε τα προτερήματα του, που ενόσω ζούσε, μπορεί να περνούσαν απαρατήρητα. Ο θάνατος με κάποιο ιδιότυπο τρόπο θα ρίξει φως στη ζωή που πέρασε. Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε την απώλεια και το πόνο που αυτή προκάλεσε και θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας, γνωρίζοντας ότι κάποτε θάρθει και η δική μας σειρά, πράγμα που δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε αλλά που μας στοιχειώνει.
Η κάθε γενιά που εμφανίζεται σε αυτήν την γη, αντιμετωπίζει το γεγονός του θανάτου σαν να μην έχει υπάρξει προηγούμενα. Δεν της παραδίδεται τίποτα άλλο από την θλίψη και δεν παραδίδει τίποτα περισσότερο από θλίψη. Ευτυχείς όσοι κατορθώνουν να τον αντιμετωπίσουν με γαλήνη και σθένος και όχι μέσα στον τρόμο που προκαλεί.

«Θάνατε, πιες όσο θες, πάρε όποιον θες, δεν θα μας πάρεις τις ψυχές.»

Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Νίκο που έφυγε νωρίς και ξαφνικά μέσα στο καλοκαίρι, αλλά και στη Πέγκυ και τον πατέρα μου. Δεν ξεχνώ !!!



Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

Ο λαβύρινθος της θεαματικής κυριαρχίας.










Όταν το θέαμα επικράτησε μέσα στη κοινωνία, ήδη, ότι ήταν άμεσο βίωμα αποτελούσε παρελθόν. Οι άνθρωποι δίχως να το καταλάβουν, είχαν χάσει πια το έλεγχο πάνω στις ζωές τους, την επαφή με αυτό πού πραγματικά είναι. Η ζωή δεν ήταν μια δρώσα πραγματικότητα, πραγματικών ανθρώπων, με πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες. Ήταν μια ζωή πού περισσότερο έμοιαζε με ένα παιχνίδι ρόλων, εναλλασσόμενων ρόλων, ρόλων πού ανάλογα με την διανοητική ανάπτυξη του καθενός εκ των ανθρώπων προσλάμβαναν και το αντίστοιχο περιεχόμενο.
Αυτή η εξέλιξη δεν γίνονταν εύκολα αντιληπτή στη αρχή, ίσως γιατί οι άνθρωποι λανθασμένα πίστευαν ότι είχε έρθει επιτέλους η εποχή, όπου ο καθένας θα μπορούσε να γίνει ότι ήθελε.
Οι φτωχοί ξαφνικά μπορούσαν να μορφωθούν, να βγάλουν φράγκα, να αγοράσουν σπίτι και αυτοκίνητο, με λίγη καλή τύχη να κάνουν ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Άρχισαν να κοιτάνε τους αστούς στα μάτια και όχι στα παπούτσια.
Οι επιστήμονες έχοντας νικήσει τον Θεό, μπορούσαν να κοιτάζουν το μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο με μεγαλύτερη αυθάδεια, μετά από μια ατελείωτη σειρά επιτυχιών, μαζεύοντας τα σάλια τους με μεταξωτά μαντιλάκια.
Οι επιχειρηματίες είδαν τον κόσμο σαν μια αστείρευτη τεράστια αγορά, όπου τα κέρδη θα συνέρρεαν στα χρηματοκιβώτια τους από παντού.
Οι στρατιωτικοί είδαν μέσα από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνολογίας όπλα πού την ισχύ τους δεν είχαν ποτέ φανταστεί. Μπορούσαν να κάνουν πολέμους απλά κλεισμένοι σε πολυτελή γραφεία και να πατούν απλώς πολύχρωμα κουμπάκια.
Οι πολιτικοί, ώ οι πολιτικοί, τους ανοίχτηκε ένα απέραντο πεδίο παπαρολογίας δίχως νόημα . Μιλούσαν για όλα, δίχως να λένε κάτι, όμως συνέχιζαν να μιλάνε γιατί για τους πολιτικούς το να μιλάς μη εννοώντας τίποτα είναι η ουσία της ζωής. Ίσως πάλι γιατί κατανοούσαν ότι είχε έρθει η ώρα να παραδώσουν τα σκήπτρα τους σε πιο εξειδικευμένους τεχνικούς της εξουσίας.
Όλοι μας γυρνούσαμε στους δρόμους και στα κέντρα διασκεδάσεων με ύφος και στυλ, γιατί όταν είσαι μέσα στο θέαμα πρέπει και να το ζεις .
Πού και πού βέβαια υπήρχαν και κάποιοι πού έλεγαν ότι κάτι δεν πάει καλά, έβλεπαν αυτή την όμορφη κατάσταση προβληματική. Είχαν θέματα, πολλά θέματα. Με το ένα, με το άλλο. Μάλλον ήταν προβληματικοί, δυσπροσάρμοστοι, τέλος πάντων, είχαν κάτι.
Δεν υπήρχε ενδιαφέρον στο να εξακριβωθεί αυτό το κάτι. Μέσα στο λαβύρινθο της θεαματικής κυριαρχίας, όλα τα προβλήματα περιμένουν την σειρά τους για να απορροφηθούν .
Όταν μας είπαν ότι βρισκόμαστε σε κρίση, πέσαμε από τα σύννεφα. Η αλήθεια είναι, ότι στη αρχή κανείς δεν το πίστεψε. Όταν στη συνέχεια άρχισαν να αδειάζουν οι τσέπες, αρχίσαμε να το πιστεύουμε όλοι. Μας κακοφάνηκε, αισθανθήκαμε εξαπατημένοι, μάλιστα κατεβήκαμε σε πορείες.Μετά όμως βαρεθήκαμε και σταματήσαμε να πηγαίνουμε στις πορείες. Προτιμήσαμε να βρίζει ο καθένας μπροστά στη τηλεόραση του. Αυτό μας φάνηκε πολύ πιο βολικό και άνετο.
Μετά πάλι, ήρθαν οι αυτοκτονίες. Αυτές κυριολεκτικά μας σόκαραν. Φαίνεται, ότι αυτοί πού ήταν προβληματικοί δεν άντεξαν σε αυτή την κρίση. Πάλι βρίζαμε μπροστά στις τηλεοράσεις. Το τι έχουν ακούσει αυτά τα κουτιά δεν λέγεται.
Παρατηρούσαμε μεταξύ μας, ότι πλέον δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε, κάτι μας είχε ρουφήξει το μυαλό. Κάποιοι έλεγαν ότι μας ψεκάζουν τα αεροπλάνα πού πετάνε ψηλά. Αυτά μάλλον είναι αηδίες, η αλήθεια είναι ότι απλά έχουμε χάσει την μπάλα και δεν τολμάμε να το πούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό.

Η τηλεόραση βέβαια δεν λέει κάτι τέτοιο, αντίθετα πιστεύει ότι όλα βαίνουν καλώς . Σύντομα θα ξαναγυρίσουμε στη όμορφη κατάσταση πού είμαστε πριν, έτσι είπαν χτες……..

Τώρα πια η κρίση είναι εδώ και μόνιμη. Κανείς δεν θυμάται την προηγούμενη κατάσταση, που ήταν "ειλικρινά" πολύ όμορφη, τόπαμε αυτό και πιο πάνω.Τώρα έχουμε μια κυβέρνηση αριστεράς, που κάνει ότι της λένε, γιατί πραγματικά πιστεύει στη ανάπτυξη. Κόβει τις συντάξεις στις γριούλες και στους γέρους. Βέβαια!!! Έχουμε και περιορισμούς στις τράπεζες, για να μην είμαστε πολύ καταναλωτές. Αποκτήσαμε την εμπιστοσύνη των φίλων μας των Ευρωπαίων, ότι θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε και να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Βέβαια, όλο αυτό γίνεται κερδίζοντας και αυτοί κάτι ψιλά δις, αλλά όπως και να το κάνεις είμαστε Ευρώπη, ενώ οι Άγγλοι ψήφισαν να φύγουν από την Ευρώπη και δεν είναι πια Ευρωπαίοι. Τι κρίμα!!!!
Στο λαβύρινθο της θεαματικής κυριαρχίας, η μόνη πραγματική αλήθεια είναι, ότι όλα είναι σκοτάδι. Αυτό δεν το είπε η τηλεόραση. Περίεργο!!!!

Η ανάρτηση αυτή παρ' όλο που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά  το 2013 σε κάποιο άλλο μπλόγκ, μπορεί και εξακολουθεί να με εκφράζει και να ενσωματώνει στο παρόν της, καινούργιες πλευρές της σύγχρονης καθημερινής τρέλλας!!!


Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Η ασελγής γοητεία του παθητικού.




 “Η σκοτεινή πλευρά σκεπάζει τα πάντα…..
Αδύνατον να δω ποιο είναι το μέλλον»
Δάσκαλος Γιόντα
Πόλεμος των Άστρων.
Αν, για μια στιγμή, μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τις αντιλήψεις, τις ιδέες, τις προσδοκίες, τα όνειρα, πού όλοι μας κουβαλάμε για τον εαυτόν μας και τον κόσμο γύρω μας, ίσως να μπορούσαμε να αντιληφθούμε, ότι ο κόσμος κάθε δευτερόλεπτο πού περνά, κινείται και αλλάζει. Κινείται και αλλάζει, όπως εν τέλει κινούμαστε και αλλάζουμε και εμείς . Όλα βρίσκονται σε μια διαρκή και ανεπανάληπτη κίνηση. Προς τα πού? Για ποιο λόγο ? Σε ποια κατεύθυνση ?
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα, πού σε μια στιγμή «κενού» χρόνου περνάνε, ίσως από την σκέψη όλων. Στη συνέχεια ξεχνιόμαστε, για την ακρίβεια αισθανόμαστε πολύ μικροί για να ασχοληθούμε με τόσο βαριά και άλυτα θέματα. Επιστρέφουμε στις μικρές ζωές μας, στις ασχολίες μας, πού νομίζουμε ότι μπορούμε να χειριστούμε καλύτερα, αφήνοντας όλα αυτά τα θέματα στη ασχολία των ειδικών, των φιλοσόφων, των οραματιστών, σε όλους εκείνους δηλαδή πού τους έχουμε εξορίσει έξω από τη στενή, ρεαλιστική πραγματικότητα. Τους έχουμε εξορίσει, είτε έχουν εξοριστεί από μόνοι τους, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, παρ’ όλα αυτά περιμένουμε να μας φέρουν τις απαντήσεις από την «άλλη γη», πού η καθημερινότητα μας και η καθημερινότητα του πραγματικού και ρεαλιστικού μας έχει αποκλείσει.
Όταν όμως αποκόβεσαι, οικειοθελώς, από την πηγή είναι απολύτως σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα διψάσεις και όταν θα διψάσεις το νερό μπορεί να είναι δυσεύρετο, γιατί θα έχεις απομακρυνθεί .
Εδώ λοιπόν είμαστε!!!
Άνυδροι και κάθιδροι μέσα στη παγερή ζεστασιά της ρεαλιστικής πραγματικότητας. Όταν μιλούν οι αριθμοί, οι παθητικοί άνθρωποι οφείλουν να σωπαίνουν. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί εντέλει δεν έχουν τίποτα να πουν. Έτσι νομίζουν. Αλλά και λόγω του ότι, οι αριθμοί, οι εξισώσεις, οι πολλαπλασιαστές, οι αναπτύξεις, έχουν προ πολλού αντικαταστήσει τον οιονδήποτε Λόγο πού μπορεί να υπάρξει. Στον παθητικό άνθρωπο, η λογιστική της καθημερινής ζωής, έχει αντικαταστήσει όλα τα ιερά και όσια πού μπορεί κάποιος να φανταστεί. Ο παθητικός άνθρωπος μπορεί να παρακολουθεί αυτοκτονίες, θανάτους, πείνα, φτώχεια και αρρώστια, πνευματική εξαθλίωση και μιζέρια χαμογελώντας, όταν οι ιεροί αριθμοί της λογιστικής δείχνουν ανάκαμψη. Σκυθρωπιάζει, όταν δείχνουν κάμψη και έλλειψη.
Ο παθητικός άνθρωπος έχει αντικαταστήσει την πηγή πού έπινε νερό με τους δείκτες του χρηματιστηρίου. Εγκατέλειψε την ησυχία των ναών για να βρει την ύπαρξη του μέσα σε μια αίθουσα πού για κάποιες ώρες τρέχουν ατελείωτοι αριθμοί, αριθμοί πού ορίζουν τύχες ολόκληρων λαών!!!
Ο παθητικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει άλλο ιερό από το χρήμα . Η πραγματικότητα πού διαμορφώνει, στερείται διεξόδων σε άλλες περιοχές της ύπαρξης. Δεν αντέχει τα μεγάλα βάθη των πνευματικών αναζητήσεων, γιατί ο ρεαλισμός πού καλείται να πραγματώσει αρχίζει και τελειώνει μέσα στα στενά όρια της επιβίωσης . Οι ουτοπίες του προκαλούν ακραιφνή νύστα, η αναζήτηση άλλων προϋποθέσεων ύπαρξης τον κουράζουν, ο ρομαντισμός του εξαντλείται πολύ σύντομα από το πρωινό ξυπνητήρι, πού τον καλεί να συμμετάσχει στη φάρμα των προσγειωμένων, των προσαρμοστικών και φθονεί, δεν ζηλεύει, φθονεί εκείνον πού πάει να ξεφύγει απελπισμένα σε άλλες πραγματικότητες .
Το φαντασιακό του παθητικού ανθρώπου είναι η τηλεόραση, μέσα από την οποία πραγματώνει εικονικά, συνομιλώντας με το κουτί, λες και αυτό το κουτί τον ακούει, ότι αυτό του υποβάλλει.
Ο παθητικός άνθρωπος,είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι αυτός με τον οποίο κοιμάσαι στο κρεβάτι, είναι αυτός πού συναντάς στη στάση το πρωί, είναι αυτός πού δουλεύεις μαζί του, είναι αυτός με τον οποίο συμφωνείς αλλά και εκείνος με τον οποίον διαφωνείς , είναι ο σύγχρονος άνθρωπος πού αγαπά, μισεί και χαίρεται, αγανακτεί και λυπάται μέχρι ενός ορίου, όσο αυτό το όριο δεν θίγει την ρεαλιστική πραγματικότητα .
Όσο η ρεαλιστική πραγματικότητα γίνεται συμπαγής, τόσο η κίνηση και η αλλαγή επιβραδύνεται, δεν σταματά, επιβραδύνεται, σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, κοινωνικά αυτή η επιβράδυνση παίρνει με τον καιρό τα χαρακτηριστικά ενός βαλτώδους περιβάλλοντος. Όλα παραμένουν στατικά και ίδια . Οι συνήθειες, τα προβλήματα, τα αδιέξοδα γίνονται το μόνιμο ντεκόρ ατόμων και κοινωνιών πού εξορίζουν την κίνηση, την φρεσκάδα, την αλλαγή, την έμπνευση, σε ένα απώτερο μέλλον. Αλλά κυρίως αποκλείουν το όραμα από την ζωή των ανθρώπων. Την διάθεση να κινηθούν σε κάτι πού να είναι καλύτερο από αυτό πού ζουν .
Η στάση επενδύει στο φόβο, ο φόβος επενδύει στη συρρίκνωση, η συρρίκνωση στη βλακεία, η βλακεία στην έλλειψη λογικής. Παρατηρείται διάθεση για βύθιση στο αρνητικό. Εκείνο πού ανυψώνει τον άνθρωπο καθίσταται θολό και ασαφές, εντέλει άχρηστο .
Ο αγώνας για τον απεγκλωβισμό από την παθητικότητα, είναι αγώνας δίχως σημαίες, φανφάρες και εξαγγελίες δίχως αντίκρισμα .
Είναι αγώνας πού δίνεται σε περιοχές σκοτεινές της ανθρώπινης υπόστασης και δεν υποστηρίζεται από κανέναν. Οι ήττες του είναι σαφώς περισσότερες από τις νίκες, αλλά εκεί πού νικά ανοίγει παράθυρα από τα οποία το φως πού εισέρχεται, διαλύει σκότη πνευματικά, κοινωνικά, προσωπικά.
Είναι το φως της ελπίδας και του οράματος για κάτι καλύτερο μέσα στο κόσμο, μέσα στον άνθρωπο .
Το παθητικό είναι ο θάνατος της ζωής .
Η ζωή είναι αέναη κίνηση εξέλιξης του υπάρχοντος σε κάτι ανώτερο.!!!


Όπου η ελευθερία υποχωρεί ένα χιλιοστό, αυξάνεται στο εκατονταπλάσιο το βάρος της τάξης πραγμάτων»
«Η επανάσταση της καθημερινής ζωής»
Raoul Vaneigem.



Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Μια «απλή» Λέσχη





Τριήμερη συνάντηση 130 συνοδοιπόρων  στη Δρέσδη της Γερμανίας. Σε ένα απλό ξενοδοχείο  το Taschenbeinpalais hotel . Με 400 βαριά οπλισμένους φρουρούς. Σιδερένιες μπάρες τριγύρω από το ξενοδοχείο. Απαγορεύονται οι δημοσιογράφοι. Απαγορεύονται οι διαρροές από τους συμμετέχοντες.
Πρωθυπουργοί, πολιτικοί , υψηλοί οικονομικοί παράγοντες, καθηγητές πανεπιστημίων, δημοσιογράφοι   με ειδικές προσκλήσεις. Η παγκόσμια ελίτ επί τω έργω.
Συζητήσεις  για τα πιο καυτά θέματα που απασχολούν το παγκόσμιο στερέωμα. Συμμετέχουν και δύο «δικοί» μας άνθρωποι. Πάντοτε συμμετέχουν και «δικοί» μας άνθρωποι. Τους διαλέγουν με προσοχή.
Έξω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες, τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Τι λένε; Τι σχεδιάζουν ; Γιατί δεν λένε τίποτα ; Κάθε φορά τα ίδια, κάθε φορά ή ίδια εκκωφαντική σιωπή.
Λες και η εξουσία συνεδρίαζε ποτέ σε πλατείες, ή ότι κοινοποιούσε τα σχέδια και τα μυστικά της . Απλώς, χρειάζεται  κάποιες φορές να  μοιράσει τον προβληματισμό της  στους συνεργάτες της και να αποκτήσει την συναίνεση τους στις καίριες αποφάσεις. Ίσως  και να μοιράσει την κεντρική κατεύθυνση της  στους διευθυντές της.
Παρ’ όλα αυτά,  η μυστικότητα αυτών των συναντήσεων εξάπτει την φαντασία  όλων εμάς των υπολοίπων, που πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος διοικείται στα φανερά. Που πιθανώς να μην αντιλαμβανόμαστε, ότι  η ελίτ αυτού του κόσμου, βρίσκεται πίσω από τις κουρτίνες της  καθημερινής πραγματικότητας  και από εκεί  πραγματώνει το έργο της. Πάντοτε με τον ίδιο τρόπο έπραττε !!!!
Όσο  τους  παρακολουθούμε με την πίκρα ότι δεν μας καλούν στα γεύματα τους, τόσο αυτοί  μπορούν να συζητούν ήσυχοι, γνωρίζοντας  ότι δεν κινδυνεύουν σε τίποτα.

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Ατελέσφορα πάθη ....και παθήματα.




Σιγά- σιγά και με “χάρη” περισσή, βαδίζουμε προς το βάθος του πηγαδιού. Κλείνουμε την αξιολόγηση, διευθετούμε το χρέος, μια καινούργια μέρα θα ξεπροβάλλει. Ευφροσύνη στον πολιτικό κόσμο. Θα μείνουμε επιτέλους στην Ευρώπη, θάχουμε το ευρώ σαν νόμισμα. Θα γίνουν μεταρρυθμίσεις που ήταν απολύτως αναγκαίες. Θα ιδιωτικοποιηθούν όσα πρέπει αλλά και εκείνα που δεν πρέπει. Θα υποθηκεύσουμε την περιουσία μας σαν ενέχυρο. Το σημαντικό είναι ότι θα υπάρχει “κόφτης”- παρεμπιπτόντως, η λέξη “κόφτης” που για χρόνια έμενε στη αφάνεια, τώρα θα κάνει τρελές πιένες- που θα κόβει τα πάντα, όταν δεν κάνουμε σωστά τα μαθήματα μας και θα είναι αιώνιος, όσο αιώνιο θα είναι το χρέος.
Βέβαια, κάποιοι δεν είναι ικανοποιημένοι απόλυτα, κυρίως, η αντιπολίτευση που θεωρεί ότι θα μπορούσε να τα κάνει καλύτερα. Όπως καλύτερα τα έκανε στο παρελθόν και μπορέσαμε να φτάσουμε μέχρι εδώ. Αυτή λοιπόν η αντιπολίτευση πιστεύει, ότι τώρα θα τα κάνει καλά.
Υπάρχουν επίσης και οι ουμανιστές Ευρωπαίοι τοκογλύφοι- δανειστές, που δεν μας εμπιστεύονται, γιατί εμείς είμαστε κακοί μαθητές και κάνουν πραγματικά ότι μπορούν να μας συνετίσουν, όπως κάνουν όλοι οι σοφοί δάσκαλοι, που ξέρουν το σωστό και πάντα βρίσκουν τρόπους, να φέρουν τα πράγματα στον ίσιο δρόμο.
Τέλος υπάρχει και η ευρεία μάζα, όλοι εμείς δηλαδή, που πάντα με σοφία βλέπει τα πράγματα, σαν να μην συμβαίνουν σε αυτήν, αλλά σε κάποιους άλλους και που μέσα στη απέραντη αταραξία της ψυχής της, παρατηρεί και όταν θάρθει η ώρα, θα μιλήσει με την ψήφο της.
Είναι αλήθεια, ότι μέσα στη ιστορία, πιθανόν, να μην είχε ξανασυμβεί, τόσοι πολλοί μαλάκες να συνωστίζονται με τόση μεγάλη απελπισία μέσα σε τόσα πολλά ψέματα, κάνοντας όλοι, ότι δεν τρέχει τίποτα.
Το κρυφό μυστικό μέσα σε όλη αυτήν την αδιέξοδη βαβούρα, είναι ότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει πράξη, που πραγματικά να έχει κάποιο στοιχειώδες αποτέλεσμα.
Αυτό που αποφασίζεται τώρα, αύριο δεν θα έχει καμία ισχύ. Ο εγκλωβισμός μέσα σε αιώνια χρέη, είναι το καινούργιο δημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα και αυτοί που το διαχειρίζονται, νομίζουν, ότι κάνουν υψηλή πολιτική, ενώ απλά “διασκεδάζουν' σαρκαστικά το κοινό τους .
Το δε κοινό, έχει αποδεχτεί a priori την “παράσταση”, σαν το μόνο θεατρικό που μπορεί να ανεβεί στη σκηνή και κάνει ότι αγανακτεί, φουσκώνει και ξεφουσκώνει,όμως κάθε φορά που η αυλαία πέφτει, εν τέλει χειροκροτεί ανακουφισμένο. Είναι το αντίτιμο που πληρώνει στη παραδοχή του,ότι επιθυμεί να κυβερνιέται και να μην κυβερνά.

Όταν οι καιροί είναι τόσο χαλεποί, που κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα και την αυταπάτη από την πραγματικότητα, τότε η βλακεία μπορεί να κυβερνά ήσυχη, μιλώντας για τον κόσμο με τον τρόπο που αυτή επιλέγει.

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...