Σελίδες

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Η ασελγής γοητεία του παθητικού.




 “Η σκοτεινή πλευρά σκεπάζει τα πάντα…..
Αδύνατον να δω ποιο είναι το μέλλον»
Δάσκαλος Γιόντα
Πόλεμος των Άστρων.
Αν, για μια στιγμή, μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τις αντιλήψεις, τις ιδέες, τις προσδοκίες, τα όνειρα, πού όλοι μας κουβαλάμε για τον εαυτόν μας και τον κόσμο γύρω μας, ίσως να μπορούσαμε να αντιληφθούμε, ότι ο κόσμος κάθε δευτερόλεπτο πού περνά, κινείται και αλλάζει. Κινείται και αλλάζει, όπως εν τέλει κινούμαστε και αλλάζουμε και εμείς . Όλα βρίσκονται σε μια διαρκή και ανεπανάληπτη κίνηση. Προς τα πού? Για ποιο λόγο ? Σε ποια κατεύθυνση ?
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα, πού σε μια στιγμή «κενού» χρόνου περνάνε, ίσως από την σκέψη όλων. Στη συνέχεια ξεχνιόμαστε, για την ακρίβεια αισθανόμαστε πολύ μικροί για να ασχοληθούμε με τόσο βαριά και άλυτα θέματα. Επιστρέφουμε στις μικρές ζωές μας, στις ασχολίες μας, πού νομίζουμε ότι μπορούμε να χειριστούμε καλύτερα, αφήνοντας όλα αυτά τα θέματα στη ασχολία των ειδικών, των φιλοσόφων, των οραματιστών, σε όλους εκείνους δηλαδή πού τους έχουμε εξορίσει έξω από τη στενή, ρεαλιστική πραγματικότητα. Τους έχουμε εξορίσει, είτε έχουν εξοριστεί από μόνοι τους, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, παρ’ όλα αυτά περιμένουμε να μας φέρουν τις απαντήσεις από την «άλλη γη», πού η καθημερινότητα μας και η καθημερινότητα του πραγματικού και ρεαλιστικού μας έχει αποκλείσει.
Όταν όμως αποκόβεσαι, οικειοθελώς, από την πηγή είναι απολύτως σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα διψάσεις και όταν θα διψάσεις το νερό μπορεί να είναι δυσεύρετο, γιατί θα έχεις απομακρυνθεί .
Εδώ λοιπόν είμαστε!!!
Άνυδροι και κάθιδροι μέσα στη παγερή ζεστασιά της ρεαλιστικής πραγματικότητας. Όταν μιλούν οι αριθμοί, οι παθητικοί άνθρωποι οφείλουν να σωπαίνουν. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί εντέλει δεν έχουν τίποτα να πουν. Έτσι νομίζουν. Αλλά και λόγω του ότι, οι αριθμοί, οι εξισώσεις, οι πολλαπλασιαστές, οι αναπτύξεις, έχουν προ πολλού αντικαταστήσει τον οιονδήποτε Λόγο πού μπορεί να υπάρξει. Στον παθητικό άνθρωπο, η λογιστική της καθημερινής ζωής, έχει αντικαταστήσει όλα τα ιερά και όσια πού μπορεί κάποιος να φανταστεί. Ο παθητικός άνθρωπος μπορεί να παρακολουθεί αυτοκτονίες, θανάτους, πείνα, φτώχεια και αρρώστια, πνευματική εξαθλίωση και μιζέρια χαμογελώντας, όταν οι ιεροί αριθμοί της λογιστικής δείχνουν ανάκαμψη. Σκυθρωπιάζει, όταν δείχνουν κάμψη και έλλειψη.
Ο παθητικός άνθρωπος έχει αντικαταστήσει την πηγή πού έπινε νερό με τους δείκτες του χρηματιστηρίου. Εγκατέλειψε την ησυχία των ναών για να βρει την ύπαρξη του μέσα σε μια αίθουσα πού για κάποιες ώρες τρέχουν ατελείωτοι αριθμοί, αριθμοί πού ορίζουν τύχες ολόκληρων λαών!!!
Ο παθητικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει άλλο ιερό από το χρήμα . Η πραγματικότητα πού διαμορφώνει, στερείται διεξόδων σε άλλες περιοχές της ύπαρξης. Δεν αντέχει τα μεγάλα βάθη των πνευματικών αναζητήσεων, γιατί ο ρεαλισμός πού καλείται να πραγματώσει αρχίζει και τελειώνει μέσα στα στενά όρια της επιβίωσης . Οι ουτοπίες του προκαλούν ακραιφνή νύστα, η αναζήτηση άλλων προϋποθέσεων ύπαρξης τον κουράζουν, ο ρομαντισμός του εξαντλείται πολύ σύντομα από το πρωινό ξυπνητήρι, πού τον καλεί να συμμετάσχει στη φάρμα των προσγειωμένων, των προσαρμοστικών και φθονεί, δεν ζηλεύει, φθονεί εκείνον πού πάει να ξεφύγει απελπισμένα σε άλλες πραγματικότητες .
Το φαντασιακό του παθητικού ανθρώπου είναι η τηλεόραση, μέσα από την οποία πραγματώνει εικονικά, συνομιλώντας με το κουτί, λες και αυτό το κουτί τον ακούει, ότι αυτό του υποβάλλει.
Ο παθητικός άνθρωπος,είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι αυτός με τον οποίο κοιμάσαι στο κρεβάτι, είναι αυτός πού συναντάς στη στάση το πρωί, είναι αυτός πού δουλεύεις μαζί του, είναι αυτός με τον οποίο συμφωνείς αλλά και εκείνος με τον οποίον διαφωνείς , είναι ο σύγχρονος άνθρωπος πού αγαπά, μισεί και χαίρεται, αγανακτεί και λυπάται μέχρι ενός ορίου, όσο αυτό το όριο δεν θίγει την ρεαλιστική πραγματικότητα .
Όσο η ρεαλιστική πραγματικότητα γίνεται συμπαγής, τόσο η κίνηση και η αλλαγή επιβραδύνεται, δεν σταματά, επιβραδύνεται, σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, κοινωνικά αυτή η επιβράδυνση παίρνει με τον καιρό τα χαρακτηριστικά ενός βαλτώδους περιβάλλοντος. Όλα παραμένουν στατικά και ίδια . Οι συνήθειες, τα προβλήματα, τα αδιέξοδα γίνονται το μόνιμο ντεκόρ ατόμων και κοινωνιών πού εξορίζουν την κίνηση, την φρεσκάδα, την αλλαγή, την έμπνευση, σε ένα απώτερο μέλλον. Αλλά κυρίως αποκλείουν το όραμα από την ζωή των ανθρώπων. Την διάθεση να κινηθούν σε κάτι πού να είναι καλύτερο από αυτό πού ζουν .
Η στάση επενδύει στο φόβο, ο φόβος επενδύει στη συρρίκνωση, η συρρίκνωση στη βλακεία, η βλακεία στην έλλειψη λογικής. Παρατηρείται διάθεση για βύθιση στο αρνητικό. Εκείνο πού ανυψώνει τον άνθρωπο καθίσταται θολό και ασαφές, εντέλει άχρηστο .
Ο αγώνας για τον απεγκλωβισμό από την παθητικότητα, είναι αγώνας δίχως σημαίες, φανφάρες και εξαγγελίες δίχως αντίκρισμα .
Είναι αγώνας πού δίνεται σε περιοχές σκοτεινές της ανθρώπινης υπόστασης και δεν υποστηρίζεται από κανέναν. Οι ήττες του είναι σαφώς περισσότερες από τις νίκες, αλλά εκεί πού νικά ανοίγει παράθυρα από τα οποία το φως πού εισέρχεται, διαλύει σκότη πνευματικά, κοινωνικά, προσωπικά.
Είναι το φως της ελπίδας και του οράματος για κάτι καλύτερο μέσα στο κόσμο, μέσα στον άνθρωπο .
Το παθητικό είναι ο θάνατος της ζωής .
Η ζωή είναι αέναη κίνηση εξέλιξης του υπάρχοντος σε κάτι ανώτερο.!!!


Όπου η ελευθερία υποχωρεί ένα χιλιοστό, αυξάνεται στο εκατονταπλάσιο το βάρος της τάξης πραγμάτων»
«Η επανάσταση της καθημερινής ζωής»
Raoul Vaneigem.



Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Μια «απλή» Λέσχη





Τριήμερη συνάντηση 130 συνοδοιπόρων  στη Δρέσδη της Γερμανίας. Σε ένα απλό ξενοδοχείο  το Taschenbeinpalais hotel . Με 400 βαριά οπλισμένους φρουρούς. Σιδερένιες μπάρες τριγύρω από το ξενοδοχείο. Απαγορεύονται οι δημοσιογράφοι. Απαγορεύονται οι διαρροές από τους συμμετέχοντες.
Πρωθυπουργοί, πολιτικοί , υψηλοί οικονομικοί παράγοντες, καθηγητές πανεπιστημίων, δημοσιογράφοι   με ειδικές προσκλήσεις. Η παγκόσμια ελίτ επί τω έργω.
Συζητήσεις  για τα πιο καυτά θέματα που απασχολούν το παγκόσμιο στερέωμα. Συμμετέχουν και δύο «δικοί» μας άνθρωποι. Πάντοτε συμμετέχουν και «δικοί» μας άνθρωποι. Τους διαλέγουν με προσοχή.
Έξω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες, τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Τι λένε; Τι σχεδιάζουν ; Γιατί δεν λένε τίποτα ; Κάθε φορά τα ίδια, κάθε φορά ή ίδια εκκωφαντική σιωπή.
Λες και η εξουσία συνεδρίαζε ποτέ σε πλατείες, ή ότι κοινοποιούσε τα σχέδια και τα μυστικά της . Απλώς, χρειάζεται  κάποιες φορές να  μοιράσει τον προβληματισμό της  στους συνεργάτες της και να αποκτήσει την συναίνεση τους στις καίριες αποφάσεις. Ίσως  και να μοιράσει την κεντρική κατεύθυνση της  στους διευθυντές της.
Παρ’ όλα αυτά,  η μυστικότητα αυτών των συναντήσεων εξάπτει την φαντασία  όλων εμάς των υπολοίπων, που πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος διοικείται στα φανερά. Που πιθανώς να μην αντιλαμβανόμαστε, ότι  η ελίτ αυτού του κόσμου, βρίσκεται πίσω από τις κουρτίνες της  καθημερινής πραγματικότητας  και από εκεί  πραγματώνει το έργο της. Πάντοτε με τον ίδιο τρόπο έπραττε !!!!
Όσο  τους  παρακολουθούμε με την πίκρα ότι δεν μας καλούν στα γεύματα τους, τόσο αυτοί  μπορούν να συζητούν ήσυχοι, γνωρίζοντας  ότι δεν κινδυνεύουν σε τίποτα.

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Ατελέσφορα πάθη ....και παθήματα.




Σιγά- σιγά και με “χάρη” περισσή, βαδίζουμε προς το βάθος του πηγαδιού. Κλείνουμε την αξιολόγηση, διευθετούμε το χρέος, μια καινούργια μέρα θα ξεπροβάλλει. Ευφροσύνη στον πολιτικό κόσμο. Θα μείνουμε επιτέλους στην Ευρώπη, θάχουμε το ευρώ σαν νόμισμα. Θα γίνουν μεταρρυθμίσεις που ήταν απολύτως αναγκαίες. Θα ιδιωτικοποιηθούν όσα πρέπει αλλά και εκείνα που δεν πρέπει. Θα υποθηκεύσουμε την περιουσία μας σαν ενέχυρο. Το σημαντικό είναι ότι θα υπάρχει “κόφτης”- παρεμπιπτόντως, η λέξη “κόφτης” που για χρόνια έμενε στη αφάνεια, τώρα θα κάνει τρελές πιένες- που θα κόβει τα πάντα, όταν δεν κάνουμε σωστά τα μαθήματα μας και θα είναι αιώνιος, όσο αιώνιο θα είναι το χρέος.
Βέβαια, κάποιοι δεν είναι ικανοποιημένοι απόλυτα, κυρίως, η αντιπολίτευση που θεωρεί ότι θα μπορούσε να τα κάνει καλύτερα. Όπως καλύτερα τα έκανε στο παρελθόν και μπορέσαμε να φτάσουμε μέχρι εδώ. Αυτή λοιπόν η αντιπολίτευση πιστεύει, ότι τώρα θα τα κάνει καλά.
Υπάρχουν επίσης και οι ουμανιστές Ευρωπαίοι τοκογλύφοι- δανειστές, που δεν μας εμπιστεύονται, γιατί εμείς είμαστε κακοί μαθητές και κάνουν πραγματικά ότι μπορούν να μας συνετίσουν, όπως κάνουν όλοι οι σοφοί δάσκαλοι, που ξέρουν το σωστό και πάντα βρίσκουν τρόπους, να φέρουν τα πράγματα στον ίσιο δρόμο.
Τέλος υπάρχει και η ευρεία μάζα, όλοι εμείς δηλαδή, που πάντα με σοφία βλέπει τα πράγματα, σαν να μην συμβαίνουν σε αυτήν, αλλά σε κάποιους άλλους και που μέσα στη απέραντη αταραξία της ψυχής της, παρατηρεί και όταν θάρθει η ώρα, θα μιλήσει με την ψήφο της.
Είναι αλήθεια, ότι μέσα στη ιστορία, πιθανόν, να μην είχε ξανασυμβεί, τόσοι πολλοί μαλάκες να συνωστίζονται με τόση μεγάλη απελπισία μέσα σε τόσα πολλά ψέματα, κάνοντας όλοι, ότι δεν τρέχει τίποτα.
Το κρυφό μυστικό μέσα σε όλη αυτήν την αδιέξοδη βαβούρα, είναι ότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει πράξη, που πραγματικά να έχει κάποιο στοιχειώδες αποτέλεσμα.
Αυτό που αποφασίζεται τώρα, αύριο δεν θα έχει καμία ισχύ. Ο εγκλωβισμός μέσα σε αιώνια χρέη, είναι το καινούργιο δημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα και αυτοί που το διαχειρίζονται, νομίζουν, ότι κάνουν υψηλή πολιτική, ενώ απλά “διασκεδάζουν' σαρκαστικά το κοινό τους .
Το δε κοινό, έχει αποδεχτεί a priori την “παράσταση”, σαν το μόνο θεατρικό που μπορεί να ανεβεί στη σκηνή και κάνει ότι αγανακτεί, φουσκώνει και ξεφουσκώνει,όμως κάθε φορά που η αυλαία πέφτει, εν τέλει χειροκροτεί ανακουφισμένο. Είναι το αντίτιμο που πληρώνει στη παραδοχή του,ότι επιθυμεί να κυβερνιέται και να μην κυβερνά.

Όταν οι καιροί είναι τόσο χαλεποί, που κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα και την αυταπάτη από την πραγματικότητα, τότε η βλακεία μπορεί να κυβερνά ήσυχη, μιλώντας για τον κόσμο με τον τρόπο που αυτή επιλέγει.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Ημερολογιακές καταχωρήσεις.





Όταν ξεκίνησα να γράφω, ήταν ο προηγούμενος αιώνας. Μου φαντάζει μια εντελώς άλλη εποχή. Άλλοι άνθρωποι, κάποιοι εξ αυτών δεν υπάρχουν πλέον. Ταξιδεύουν σε άλλες διαστάσεις. Ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Αυτό με ανακουφίζει. Μου δίνει την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορούσα να τους συναντήσω ξανά. Θα έχουμε πολλά να πούμε. Τώρα πια είναι μνήμες. Μόνο μνήμες. Μερικές φορές αναρωτιέσαι, τι μένει τελικά από την διαδρομή μας; Μόνο μνήμες; Που και αυτές με τον καιρό ξεθωριάζουν σιγά -σιγά, έτσι που τελικά κάποια στιγμή δεν ξέρεις αν πραγματικά έχει υπάρξει αυτό που θυμάσαι ή αν είναι ένα όνειρο.
Πράγματα χιλιο-ειπωμένα βέβαια, αλλά όταν τα νιώθεις αποκτούν άλλη διάσταση και περιεχόμενο. Είναι η μυστική ζωή μας, πολλές φορές δεν μπορεί καν να εκφραστεί. Την βιώνουμε στα κρυφά, νοιώθοντας την μελαγχολία της νοσταλγίας. Χωμένοι μέσα στα προβλήματα μας, τις προσδοκίες μας, τις επιθυμίες μας,νομίζουμε ότι είμαστε αιώνιοι και αλησμόνητοι. Δεν είναι όμως έτσι. Είμαστε απλά περαστικοί. Όλες οι ιδέες που έχουμε για τον εαυτόν μας είναι απλά το άλλοθι για να χρυσώνουμε το χάπι.
Οι απανταχού σοφοί λένε ότι το παρελθόν είναι πίσω, ανάμνηση. Το μέλλον δεν έχει υπάρξει ακόμη και δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει ποτέ. Αυτό που είναι δικό μας, είναι το παρόν. Ένα παρόν, που στη ουσία σπανίως το βιώνουμε κυριολεκτικά, ζώντας στις αναπολήσεις του παρελθόντος, είτε στα σχέδια και τις προσδοκίες του μέλλοντος. Το παρόν, όντως, είναι αυτό που πραγματικά έχουμε και καταναλώνεται χωρίς φειδώ μέσα στις επιταγές ενός κόσμου, που έχει καταντήσει ξένος για μας. Ή τουλάχιστον για κάποιους από μας.
Βέβαια, είναι πολύ δύσκολο να βιώσεις το παρόν. Απαιτεί άλλου τύπου συγκέντρωση, άλλου τύπου αντίληψη της ίδιας της ζωής. Απαιτεί να πολεμάς την αχαλίνωτη διάσπαση, μέσα στις επιταγές άλλων, που εμφανίζονται σαν δικές σου. Σε προσδοκίες και ψευδαισθήσεις που συνεχώς σου ρουφάνε ενέργεια. Απαιτεί να ξέρεις τι θέλεις πραγματικά και πως να το περιφρουρήσεις. Απαιτεί να έχεις διάκριση και σθένος να αντιμετωπίσεις τις “λάμιες”των επίπλαστων επιθυμιών.
Εκατομμύρια γενιές έχουν περάσει και έχουν χαθεί, ζώντας άσκοπα μέσα στον θόρυβο και την κατανάλωση του παρόντος. Λησμονημένες. Κανείς δεν θυμάται τίποτα για αυτές. Ζωές χωρίς αποτύπωμα. Θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχε κάποιο αόρατο βιβλίο που μέσα του να υπάρχουμε όλοι λεπτομερώς καταγεγραμμένοι. Κάτι σαν ενεργή συμπαντική μνήμη. Είναι απάνθρωπο να λησμονείς και να λησμονιέσαι .
Κουράστηκα. Είναι βράδυ. Τα βράδια είναι αρκετά επικίνδυνα για την σκέψη, έχω παρατηρήσει. Οι άλλοι περιμένουν το Πάσχα και την Ανάσταση.

Να θυμηθώ να μην λησμονήσω.!!! 

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Αφορισμών συνέχεια....





        Πολλοί αγάπησαν την αλήθεια , αλλά οι περισσότεροι την ψευδαίσθηση.

Υπάρχει πάντα χώρος για το κακό, αλλά αναπόφευκτα υπάρχει χώρος και

 για το καλύτερο.


Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που είναι, αξιοθαύμαστα, σιωπηλά. Πρώτο

 στη λίστα είναι η αναπνοή.

Άλλη “πίστα” είναι η Πίστη και άλλη η Γνώση. Με την Γνώση αισθάνεσαι

 ηρεμία.

Η αυτο-συνείδηση είναι προϋπόθεση για την καλή συνύπαρξη. Αλλά

 κυριότερα είναι προϋπόθεση για την ισορροπία του ατόμου.
 

Να φοβάσαι τον άνθρωπο που δεν υποχωρεί, ούτε καν, σε μια συζήτηση.

 Έχει ακόρεστη διάθεση να καταλαμβάνει χώρο.

Η εξουσία χτίζεται πάνω στα μυστικά και  στο φόνο της καρδιάς.

Όποιος συσσωρεύει δύναμη, είναι σίγουρο, ότι κάποια στιγμή θα κάνει

 πόλεμο.

Ο πόλεμος δεν είναι “πατήρ πάντων”, είναι το αμάρτημα του πλεονέκτη.

Η αγάπη και ο έρωτας είναι άλυτα μυστήρια. Η μύηση σε αυτά τα μυστήρια

 δε κάνει διάκριση σε κανέναν. Συμμετέχουμε όλοι.

Είναι ευλογημένοι όσοι αγαπήθηκαν και αγάπησαν. Δεν έχουν όλοι τέτοια τύχη.

Η φιλία που δεν απελευθερώνει ένα διάλογο ειλικρίνειας, είναι φιλία κενή

 περιεχομένου. Δεν σε κάνει καλύτερο/η, αντίθετα, σου καταστρέφει αυτό

 που ήδη έχεις.

Η πραγματική φιλία σου αποκαθιστά ασφάλεια και σε κάνει χαρούμενο.

Ο ανταγωνισμός και η ζήλια αφήνουν στο διάβα τους πτώματα.

Η ευτυχία είναι περίεργη υπόθεση. Όσο την πλησιάζεις , τόσο αυτή πάει

 χαμογελώντας, παρακάτω. Άρα, είσαι συνεχώς στο κυνήγι της.

Είναι λάθος που δεν μιλάμε για τον θάνατο. Έτσι, μας ασκεί μεγαλύτερο

 φόβο.

Τα “υπόλοιπα” εκδικούνται. (Π.Κ)

Ενώ η Ζωή είναι ιερή, οι άνθρωποι που την ζουν, είναι καθοριστικά

 ανίεροι.







Ετυμολογία : αφορισμός<αρχαία ελληνική

αφορισμός>αφορίζω"ξεχωρίζω, διαιρώ" <από+ορίζω

Ερμηνεία : 1.σύντομη, περιεκτική δήλωση που περιέχει μια ευρύτερα

αποδεκτή αλήθεια,απόφθεγμα.
2.εκκλησιαστική ποινή με την οποία μέλος ενός χριστιανικού δόγματος

 αποκλείεται εντελώς από τη χριστιανική κοινότητα, ως τιμωρία για πολύ

 σοβαρά αμαρτήματα στα οποία περιέπεσε.






Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Περιμένοντας που θα σκάσει η επόμενη βόμβα.......




Απ' όποια πλευρά και να το δει κανείς, ζούμε σε μια ταραγμένη εποχή. Όταν το παραδέχεσαι και το συζητάς, πολλοί κατσουφιάζουν, εκνευρίζονται, γιατί γίνεσαι δυσάρεστος. Η κοινωνία μας, ενώ ζει κατά κόρον, μέσα σε αρνητικές συνθήκες, δεν θέλει να μιλά για αυτές. Προτιμά να συγκαλύπτει, γιατί έτσι θεωρεί ότι προστατεύεται από το “κακό”. Δεν το αφήνει να εισχωρήσει μέσα της, να την μολύνει. Το ξορκίζει. Βέβαια, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, όλα φαίνονται σαν να επιλύονται-λέμε τώρα μια ιδέα ότι επιλύονται- σε κάποιο επίπεδο, στο οποίο, η κοινωνία δεν έχει και μεγάλη πρόσβαση. Μάλλον, θα ήταν καλύτερο να ειπωθεί, ότι δεν έχει καμία πρόσβαση. Βέβαια, μπορεί να παρακολουθεί από την τηλεόραση. Σε αυτό έχει πρόσβαση, απρόσκοπτη και διαρκή !!!

Ευρώπη με κλειστά σύνορα, πόλεις στις οποίες η αστυνομία και ο στρατός, είναι πλέον μέσα στη καθημερινότητα μας, χιλιάδες πρόσφυγες πάνε και έρχονται δίπλα μας, μέσα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, άνθρωποι πεθαίνουν από εκρήξεις βομβών, από καμικάζι που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, ζητώντας εκδίκηση. Η “θεά” του σύγχρονου κόσμου, η οικονομία, δεν πάει και πολύ καλά τελευταίως, έτσι πια, όλο και περισσότεροι, μπορούμε με υπερηφάνεια να λέμε ότι είμαστε φτωχοί.
Όπως και να το δεις, είμαστε μια “ωραία” ατμόσφαιρα. !!! Πρέπει να δεις καμιά πανσέληνο,ή τίποτα ηλιοβασιλέματα ,για να πάρεις τα πάνω σου και να ξανα-θυμηθείς, ότι υπάρχει ακόμη ομορφιά σε αυτόν τον κόσμο. Η φύση που τόσο πολύ ξεπατώσαμε, κρατάει ακόμα γερά.

Νομίζω, ότι τρία είναι τα σύγχρονα πάθη μας: η Αμνησία, η Αβουλία και η Απάθεια. Κυρίως με αυτά συντηρούμε την ζωή μας. Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον φόβο και τον ατομισμό, αλλά τα τελευταία είναι τόσο ενσωματωμένα στη ζωή μας, που είναι πια δεύτερη φύση μας.

Το ερώτημα πια για όλα αυτά, δεν είναι το πως φτάσαμε ως εδώ, αλλά του πόσο πιο κάτω είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε. Γιατί είναι γνωστό, ότι πάντοτε υπάρχει το πιο κάτω. Αυτό το βαρελάκι, φαίνεται, ότι δεν έχει πάτο.

Υπάρχουν και τα αναπάντητα πολιτικά ερωτήματα :
Πόσο πια δυνατός είναι αυτός ο ΙΣΙΣ ; Μήπως κάποιος τελικά τον υποστηρίζει; Ποιος είναι αυτός ή αυτοί;
Γιατί ο Ερντογάν ξέρει εκ των προτέρων που θα γίνει τρομοκρατική κίνηση; Ποια είναι η πληροφόρηση του;
Ο ΙΣΙΣ εκφράζει όλο τον μουσουλμανικό κόσμο; Αν ναι γιατί κτυπάει και μουσουλμάνους; Τότε γιατί μιλάμε γενικά και αφηρημένα για μουσουλμανικό κίνδυνο;
Ποιον συμφέρει όλο αυτό το μπάχαλο σε όλα τα επίπεδα;
Γεωπολιτικά, θρησκευτικά, πολιτικά,οικονομικά;
Οι πρόσφυγες προέκυψαν αυθόρμητα ή σαν αποτέλεσμα πολέμων που κάποιοι προκάλεσαν; Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί;
Γιατί, τέλος, δεν έχει προκύψει κάποιο κίνημα αντίδρασης σε όλη αυτή την παράνοια;

Έχει ειπωθεί με σαφήνεια Καθένας είναι προϊόν των έργων του και η παθητικότητα κοιμάται όπως έχει στρώσειΓκυ Ντεμπόρ.










Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Η ζωή κοντά στη άβυσσο.




Όσο η εικόνα της πραγματικότητας έρχεται πιο κοντά στη αντίληψη μας, θα περίμενε κανείς τα πράγματα να γίνονται όλο και πιο διαυγή. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Αντίθετα, η εικόνα “φλουτάρει” όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα αυτό που θάπρεπε να ξεκαθαρίζει, γίνεται όλο και περισσότερο μπερδεμένο.
Οι λεπτομέρειες της εικόνας χάνονται, οι όψεις που είναι στο πλάι ή πάνω και κάτω, είναι σαν να μην υφίστανται. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει όψη που βρίσκεται από πίσω, όπως επίσης και παράμετροι, που δεν φαίνονται καθόλου. Η τεχνολογική εκτόξευση της επικοινωνίας μέσα από εκατομμύρια εικόνες, εικόνες που παράγονται και διοχετεύονται στη αντίληψη μας, ενώ ευαγγελιζόταν την καθαρότητα, μάλλον συμβάλλουν, σκοπίμως, σε μια ευρύτερη σύγχυση.

Ζούμε μέσα στη “άπειρη” πληροφορία, αλλά αυτή η πληροφορία επιτείνει την σύγχυση, τον φόβο, ξυπνά ξεχασμένα πάθη, πλάθει ονειρώξεις, οδηγεί σε μια παθητικότητα. Αυτή η πληροφοριακή ευημερία, εν τέλει, σαμποτάρει την ουσιαστική επικοινωνία και απλά αποκρύπτει την συνείδηση .Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα έπρεπε να καταλογίσουμε την αιτία του προβλήματος αποκλειστικά στις “ιδιαιτερότητες” της θεαματικής κοινωνίας. Δυστυχώς, όταν δεν συμμετέχεις στη κατασκευή ενός έργου, δεν μπορείς να κατανοήσεις και το ίδιο το έργο, με αποτέλεσμα απλά και ασυνείδητα να το χρησιμοποιείς.

Το λέω αυτό διότι, ενώ φαίνεται να είμαστε όλοι “κατασκευαστές” της πραγματικότητας, εν τούτοις υπάρχει η βάσιμη υποψία ότι αυτή η “ριμάδα” πραγματικότητα, κατασκευάζεται από αόρατες δυνάμεις, που μάλλον δεν υποπίπτουν στη αντίληψη μας. Αλλά και όταν τις υποπτευόμαστε και πάλι εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο στα σχέδια αυτών των δυνάμεων.

Παραδείγματος χάριν, δεν σχεδιάζουμε όλοι μας, τις πολεμικές συρράξεις που θα γίνουν, ούτε τους λόγους που αυτές έγιναν. Επίσης, δεν σχεδιάζουμε όλοι μαζί, το πως και με ποιους τρόπους θα δουλεύουμε και θα αμειβόμαστε. Δεν αποφασίζουμε, αν θα κλείσουμε τα σύνορα, για να μην περνάνε πρόσφυγες από τους πολέμους, που άλλοι αποφάσισαν. Εμείς αποφασίζουμε αν θα παρακολουθούμε αυτές τις αποφάσεις από την τηλεόραση ή από τους υπολογιστές μας και από πιο κανάλι, πράγμα που είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, πολύ σημαντικό!!!

Επίσης, αποφασίζουμε το ποιοι θα διαχειριστούν αυτές τις αποφάσεις, ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι δεν θα είναι αυτοί που θα αποφασίσουν, αλλά “άλλοι”, που ξέρουν καλύτερα από αυτούς που εμείς επιλέξαμε, που δεν τους ξέρουμε και δεν τους επιλέξαμε. Αλλά μάλλον και αυτό δεν μπορεί να έχει ιδιαίτερη σημασία!!!

Με τούτα και με κείνα, τελικά, πορευόμαστε, ένας Θεός ξέρει προς τα που. Όμως μέσα μας βαθιά πιστεύουμε ότι ξέρουμε, γνωρίζουμε αυτό που αποκαλούμε εικόνα της πραγματικότητας. Εξακολουθούμε να ισχυριζόμαστε ότι συμβάλλουμε δραστικά στη κατασκευή του κόσμου μας. Γιατί “αυτός ο κόσμος είναι και δικός μας”.

Είναι όμως ; Νομίζω, ότι αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Μήπως είμαστε ενοικιαστές και με απρόσιτο νοίκι; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι το πόσο θα μας φορολογήσουν, ούτε αν θα κλείσουμε την αξιολόγηση ; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι, αν οι συντάξεις θα κλείσουν στα 385 ευρώ ή στα 450; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι, αν οι αγρότες θα πρέπει να παίρνουν τσάμπα πετρέλαιο για να κάνουν καλλιέργειες με φάρμακα που κάνουν τις σοδειές τους να είναι επιβλαβείς και άγευστες ; Μήπως.......;

Μήπως τελικά το πρόβλημα είναι, ότι όλα αυτά τα προβλήματα είναι συνέπειες ενός άλλου προβλήματος, μεγαλύτερου και σπουδαιότερου, που δεν θέλουμε ούτε καν να το σκεφτούμε, γιατί μας πιάνει στις δαγκάνες του ο φόβος;

Αυτός ο κόσμος έχει πάψει προ πολλού να είναι ωραίος, αν υποθέσουμε ότι κάποτε ήταν. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς αρμενίζουμε στραβά. Η ζωή είναι ωραία και την έχουμε φέρει ένα βήμα κοντά από την καταστροφή, ένα βήμα από την άβυσσο. Η “κατασκευή “είναι Βαβέλ και οι κατασκευαστές έχασαν τον έλεγχο της έργου τους. Τα μερεμέτια πια δεν ωφελούν. Τίποτα δεν μπορεί να συνεχίσει με γνωστές πατέντες και μπαλώματα. Σύντομα, αν συνεχίσουμε αυτήν την λογική , το πιο πιθανόν είναι να βρεθούμε στο κέντρο μια κρίσης-σύρραξης που μάλλον όμοια της δεν θα έχουμε γνωρίσει.

Το βάθος αυτής της θλιβερής πραγματικότητας κρύβεται επιμελώς. Η απανθρωπιά που παρακολουθούμε με τους πρόσφυγες, είναι ο προάγγελος μιας γενικευμένης απαξίας απέναντι στη ανθρώπινη ζωή.

Είναι, αυτή η ίδια η ζωή που οφείλουμε να προστατεύσουμε.








Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...