Σελίδες

Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

Η Αριστερά της κρίσης και η κρίση της Αριστεράς



Τα σημάδια είχαν εμφανιστεί πολλά χρόνια πριν, σε ανύποπτο χρόνο, όταν οι κοινωνίες της δύσης, δεν ήταν ακόμα σε ορατή κρίση. Όταν ο κόσμος, μετά από ένα καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο, είχε τις ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, μέσα στη υποτιθέμενη καπιταλιστική ευημερία.

Τα σημάδια αυτά πήραν σάρκα και οστά μέσα στα κινήματα πού σάρωσαν  το ανατολικό και δυτικό μπλόκ τις δεκαετίες του ’60 και ’70. Μέσα από τις εξεγέρσεις σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία, στο αντιπολεμικό κίνημα  στη Αμερική και τη Αγγλία, στο Μάη του ’68 στη Γαλλία, στη  Ιταλία  πού φλεγόταν σχεδόν όλη την δεκαετία του ’70, στη Πολωνία  στα μέσα του ’80.

Το τέλος ήρθε με την πτώση της επαίσχυντης «Σοβιετίας» και το γκρέμισμα του Τείχους του αίσχους. Τι σήμαιναν όλα αυτά τα συμβάντα; Τι ήθελε να πει ο ποιητής;

Η αριστερή ιδεολογία  έχοντας  ξεφτιλίσει μέσα στη ιστορική της πορεία το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, απλά, είχε πεθάνει. Πεθαίνοντας  πήρε μαζί της και την ελπίδα πού είχε καλλιεργήσει  μετά την επανάσταση στη Ρωσία, ότι ο εχθρός είχε αντίπαλο, αντίπαλο ικανό να προσφέρει  πιο ανθρώπινη συνθήκη ύπαρξης.

Έτσι ο κόσμος έμεινε μετέωρος να κοιτάζει για μια ακόμα φορά ,-τουλάχιστον εκείνος ο κόσμος πού είχε πιστέψει ,είχε αγωνιστεί και υποφέρει- το γκρέμισμα  μιας ψευδαίσθησης  πού  την είχε αντιληφθεί ως  μια πραγματικότητα ριζοσπαστικής αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη οργάνωση της κοινωνίας.

Ποια είναι- ήταν, η ουσία της αριστερής ιδεολογίας;

Ο κόσμος μαστίζεται από την αδικία πού επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη αυτών πού κατέχουν το πλούτο, ενάντια σε εκείνους πού παράγουν επί της ουσίας αυτόν τον πλούτο. Στους εργάτες δηλαδή αυτής της κοινωνίας . Αυτοί οι εργάτες πού ιδρώνουν και μοχθούν, πού είναι τίμιοι και καλοί, πού μάχονται καθημερινά μέσα στο αλέτρι της ζωής ,κάποιοι άλλοι πού  είναι κακοί και φθονεροί,  τους παίρνουν τον κόπο τους, τον κεφαλαιοποιούν, θησαυρίζουν και έρχονται στη συνέχεια να επιβάλουν τους όρους τους, που είναι όροι επαίσχυντοι στη κοινωνία .

Τι πρέπει να γίνει;

Αυτοί οι καλοί εργάτες, πού συνεχώς αδικούνται και ποτέ δεν αδικούν,πρέπει να διεκδικήσουν τον πλούτο πού δικαιωματικά τους ανήκει. Πως θα γίνει αυτό;

Κατ’ αρχήν συνειδητοποιώντας ότι κάποιος τους κλέβει τον κόπο τους . Αν δεν το συνειδητοποιούν ; Τότε θα πρέπει όσοι το κατανοούν επαρκώς να βοηθήσουν εκείνους πού δεν το κατανοούν να το καταλάβουν . Τι θα γίνει στη συνέχεια όταν το καταλάβουν ; Τότε αυτομάτως θα επαναστατήσουν  και αν και εφ όσον το θέλει  η ιστορική στιγμή  και ωριμάσουν οι συνθήκες  τότε επαναστατώντας θα πάρουν την εξουσία από τους κακούς καπιταλιστές πού γυρνάνε εδώ και εκεί κάποιον  να μαδήσουν  και μετά ο κόσμος θα γίνει παράδεισος . Όπως είχε γίνει στη ”Σοβιετική» Ρωσία.

Το παραμύθι αυτό, όπως όλα τα παραμύθια, είχε  στη αρχή του μια ειλικρινή απλότητα. Μια απλότητα πού άγγιζε όλες τις ευαίσθητες καρδιές των ανθρώπων. Μια απλότητα πού σου έφερνε ρίγη συγκινήσεων και σε καθιστούσε  μαχητή του καλού απέναντι στο κακό.

 Μόνο πού μέσα στη απλότητα του, αγνοούσε ή δεν ήθελε να λαμβάνει υπ’ όψιν, ότι ο κόσμος δεν απαρτίζεται από καλούς ανθρώπους, πού από κάποια ιδιοτροπία της φύσης, κάποιοι ελάχιστοι είχαν κατορθώσει να επιβάλλουν την αρνητική θέληση τους.

 Ο κόσμος απαρτίζεται από ανθρώπους πού εμπεριέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό είτε είναι καταπιεστές είτε καταπιεζόμενοι. Άρα ,κάλλιστα, οι σημερινοί καταπιεζόμενοι μπορεί να είναι οι  αυριανοί καταπιεστές.

Άρα, δεν ήταν η κατοχή του πλούτου, πού καθιστούσε τον κόσμο, κολαστήριο ψυχών, αλλά η συνύπαρξη μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο του καλού με το κακό και το ότι ο άνθρωπος φαίνεται ιστορικά και εμπειρικά να έχει μια ροπή στο κακό. Ή τουλάχιστον να τραμπαλίζεται συνεχώς ανάμεσα και στα δύο.

Η κατοχή του πλούτου  και η εξουσία πού απορρέει από αυτήν την κατοχή, συμβάλλει δραστικά στη διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου πλαισίου. Όμως δεν αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα  στο να μετατραπεί δραστικά η ουσία ενός κόσμου πού μέχρι σήμερα έχει φλερτάρει σφόδρα με τις σκοτεινές πλευρές  της ύπαρξης, όπως κατά την γνώμη μας είναι η δύναμη, η εξουσία, η έλλειψη αυτοεπίγνωσης, η κακία, η ζήλια, ο φθόνος,  το έγκλημα και πάει λέγοντας.

Η αριστερή ιδεολογία  και οι εκπρόσωποι της, υποτιμώντας  την διττή φύση του ανθρώπου και μεταφέροντας το παιχνίδι στο γήπεδο των αποκλειστικά οικονομικών αντεκδικήσεων, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά  να στερέψει την  μοναδική πηγή  μέσα στον άνθρωπο πού θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε μια ουσιαστική αλλαγή του ίδιου και της κοινωνίας που έχει δημιουργήσει.

Το μοντέλο πού αντιπαράθεσε στον συμφεροντολογικό άνθρωπο του συστήματος  ήταν ο άνθρωπος πού απλώς διεκδικεί το συμφέρον πού του έχουν κλέψει. Έτσι το μόνο πού κατορθώνει όταν αναλαμβάνει την διακυβέρνηση μιας χώρας, είναι να  χάσει το όραμα της για την αλλαγή και να δημιουργήσει την ακόρεστη επιθυμία των πολιτών της  για την  κοινωνία του εχθρού της.

Η αριστερή ιδεολογία  στο παρόν,  δεν εμπνέει πλέον κανέναν. Στη χώρα μας πού  η κρίση  διαλύει εκ θεμελίων την κοινωνία, η αριστερά  τείνει να καταντήσει συνώνυμο  της δεξιάς. Μέσα στη συνείδηση  των ανθρώπων πού αναζητούν κάποια λύση , η προοπτική μιας «αριστερής» κυβέρνησης  δεν αποτελεί  στόχο  ανακουφιστικό αλλά  λύση ανάγκης σε άλυτο πρόβλημα. .


Αριστερά  του "εχθρού" πλέον δεν υπάρχει τίποτα . Ο χώρος είναι κενός.

Πρέπει να  ανακαλύψουμε εκ νέου, από κοινού, τις προϋποθέσεις  για ένα όραμα πού να μην αποτελεί ψευδαίσθηση ή παραμυθία, αλλά ουσιαστικό δρόμο μεταμόρφωσης της κοινωνικής ουσίας αυτού του κόσμου και του εαυτού μας .

Απ' ότι αντιλαμβανόμαστε αυτός ο δρόμος είναι επί του παρόντος terra incognita.



* Οι μέχρι σήμερα δημοσιευμένες αναρτήσεις -και πιθανόν κάποιες ακόμα- αποτελούν μέρος μιας σειράς αναρτήσεων, που είδαν το φως στον "Πύραυλο των υπογείων", μπλόγκ στο οποίο συμμετείχα την τελευταία πενταετία. Κρίθηκαν επίκαιρες και επαναδημοσιεύονται.

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Η Οικονομία ως θέατρο διαμάχης της απόλυτης Εξουσίας



Οι κοινωνίες πάντοτε αποτελούσαν το λάφυρο της ατέρμονης πάλης των εξουσιαστών για την απόλυτη εξουσία. Η πάλη αυτή άτεγκτη και ολοκληρωτική, ποτέ δεν δίστασε να θυσιάσει στους στόχους της, τις δομές, τους πόρους, τα άτομα της εκάστοτε κοινωνίας. Άλλωστε για όσους εξουσιάζουν, η μέριμνα δεν στρέφεται στη φροντίδα, παρ’ όλο που αυτό ισχυρίζονται, αλλά στη εξυπηρέτηση των όσων μετά μανίας στοχεύουν. Οι άνθρωποι που αποτελούν τις κοινωνίες λογίζονται από τους άρχοντες αυτού του κόσμου, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων,  σαν ένα κοπάδι αναλώσιμων  «πραγμάτων», που δεν ανήκουν στη τάξη τους και στο επίπεδο τους, άρα κάποιος μπορεί να τα διαχειριστεί και εφ’ όσον έχει την δύναμη,  για την δική του βούληση.

Αφού το χρήμα αποτελεί το μαγικό ελιξίριο της σύγχρονης ζωής, δεν είναι παράλογο να ειπωθεί, ότι η οικονομία αναγκαστικά, αποτελεί και καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μέρος στα μυαλά της κοινωνίας . Κάτι που πλέον συμβαίνει αυτόματα,  καθώς για να υπάρξεις, πρέπει απλά να σκέφτεσαι οικονομικά, με βάση πάντοτε το χρήμα.

Αυτό πλέον έχει περάσει και έχει γίνει η πρώτη και κυρίαρχη φύση μας. Έτσι, όσοι χειρίζονται την οικονομία , δηλαδή αυτοί που εξουσιάζουν, καθορίζουν απόλυτα τον τρόπο που θα διεξαχθεί το δικό τους παιχνίδι, το παιχνίδι της  εξουσίας.

 Η οικονομική κρίση και αντίθεση, απλώς υποδεικνύει ότι μέσα στους κόλπους των αρχόντων , υπάρχει σφοδρή διαμάχη. Καινούργια στοιχεία έχουν μπει στο παιχνίδι , κράτη έχουν αποκτήσει ισχύ, η γεωπολιτική τάξη έχει διασαλευτεί, η λαιμαργία για ολοένα ευρύτερη επέκταση έχει αυξηθεί, οι μνήμες από τον όλεθρο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έχουν ατονήσει, οι υπερδυνάμεις δεν αρκούνται πλέον σε σφαίρες επιρροής, αλλά  στη κατάκτηση του πλανήτη.

Η απίστευτη συσσώρευση δανείων σε κράτη και ιδιώτες, ένα ποσό που το υπολογίζουν παγκοσμίως στα 56 τρις ευρώ και που μπορεί να είναι και περισσότερο, είναι αδύνατον να αποπληρωθεί, αλλά και αδύνατον να αγνοηθεί. Η καρκινική επέκταση αυτού του χρηματικού ελλείμματος καταδυναστεύει τους πάντες και δημιουργεί ένα απίστευτο αλαλούμ προβλημάτων οικονομικών, κοινωνικών, ψυχολογικών. Ολόκληρος ο πλανήτης φαίνεται να ζει με τον φόβο μιας οικονομικής κατάρρευσης.

Η σύγκρουση της παγκόσμιας ελίτ στο πεδίο της οικονομίας πήρε την μορφή μιας τάσης για ακραία λιτότητα, (Σχολή του Σικάγο), στο επίπεδο της κοινωνίας ,για περιορισμό της διακίνησης του χρήματος, που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και από την άλλη πλευρά σε μια επανάκαμψη της απελευθέρωσης του χρήματος, προς χάριν της ανάπτυξης και της κατανάλωσης. (Νέο-κεϋνσιανοί).

Η σύγκρουση αυτή, παρ’ όλο που κυρίως διαδραματίζεται πίσω από τις κουρτίνες της πολιτικής σκηνής, έχει σαν εφαλτήριο την πραγματική ζωή. Εκεί μια σειρά προβλημάτων, όπως η άναρχη ανάπτυξη της τεχνολογίας σε βάρος της πραγματικής εργασίας, η ανεργία, η συρρίκνωση αγορών ευρείας κλίμακας, το βιοτικό επίπεδο των καταναλωτών που αρνούνται να κατέβουν κλίμακα, έχουν μπλοκάρει την κίνηση της πραγματικής οικονομίας. Απλά, η κοινωνία της ευημερίας απαιτεί όλο και μεγαλύτερο μερίδιο από  την πίτα, μερίδιο πού η ελίτ των αρχόντων αρνείται να παραχωρήσει. Ο τρόπος που μέχρι σήμερα έχει οργανωθεί από το παγκόσμιο σύστημα η κοινωνία, απαιτεί αλλαγή.

Οποιαδήποτε αλλαγή όμως, πρέπει a priori να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης που οργανώνει τον κόσμο και όχι τους υπηκόους της. Κάθε φορά που απαιτείται παρόμοια αλλαγή υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μιας γενικευμένης σύγκρουσης. Στο γήπεδο παίζουν μόνοι τους και οι θλιβεροί θεατές, που εν προκειμένω, είμαστε όλοι εμείς, παρακολουθούμε την εξέλιξη του αγώνα , που είναι αγώνας επικίνδυνος και αφορά όλους μας.

Υπάρχει μια όμορφη γερμανική παροιμία που αποτυπώνει πλήρως ,κατά την γνώμη μας, την νοοτροπία τους : « Όταν παλεύουν στο κάμπο τα βουβάλια, την  πληρώνουν τα βατράχια.»

Είναι σαφές, τουλάχιστον με βάση την φτωχή κατανόηση μας, ότι η ίδια η κοινωνία αδυνατεί να διεκδικήσει ένα διαφορετικό όραμα για τον κόσμο μέσα στον οποίον ζει. Έτσι, απλά , γέρνει είτε δεξιά ,είτε αριστερά μέσα στο γήπεδο, σαν να παρακολουθεί ένα αγώνα τένις, όπου τα μάτια τρέχουν να προλάβουν το μπαλάκι, που εναλλάσσεται με ταχύτητα στις δύο πλευρές .

Η κρίση μέσα στη οικονομία είναι κρίση μέσα στο στρατόπεδο της τάξης που άρχει και είναι κρίση εξουσίας. Στη θεατρική σκηνή της οικονομίας, οι στρατοί των διεκδικούντων, απλώς  υποβάλλουν τα όπλα και τις προθέσεις τους. Η τελική μάχη δεν θα δοθεί μέσα στη οικονομία, αλλά έξω από αυτήν και σε άλλα πεδία.

Συνήθως, οι άρχοντες επιλύουν τις αντιθέσεις τους με ριζική αντιπαράθεση , δηλαδή με πόλεμο, τα τύμπανα του οποίου ακούμε καιρό στα αυτιά μας.



Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Οι Ατομιστές



Οι μεγάλες ιδέες, η αλλαγή της κοινωνικής δομής, η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, το να γνωρίσεις συντελεστικά τον εαυτό σου, το να αγαπήσεις πραγματικά, είναι δραστηριότητες και κινήσεις που απαιτούν ανθρώπους, των οποίων η ψυχοσύσταση να έχει δομηθεί σε απόσταση από την στενή ατομικιστική συμπεριφορά.

Τι είναι αυτό που κάνει μια συμπεριφορά να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της, είτε μπορεί να το συνειδητοποιήσει, είτε όχι; Ποιες είναι οι επιπτώσεις αυτής της δράσης στο άτομο και μέσα στη κοινωνία; Κάποιος άνθρωπος οδηγείται στο να είναι ατομιστής, ή γεννιέται έτσι; 

Τι συνιστά τον ατομισμό;

Ο ατομισμός μπορεί να νοηθεί σαν η στιγμή που το άτομο αποκτά απόσταση ανάμεσα στον υπαρκτό κόσμο και τους συνανθρώπους του. Ο κόσμος και οι άνθρωποι του δεν θεωρούνται προέκταση του υποκειμένου, αλλά αυτονομημένα κομμάτια, ενίοτε εχθρικά, πάντως όχι φιλικά, κομμάτια μιας διασπασμένης πραγματικότητας, που καλεί το άτομο να την σκεφτεί με όρους χρηστικούς και προς όφελος του.

Η κατάσταση του ατομιστή μπορεί να ιδωθεί σαν μια στιγμή νεκρωμένου συναισθήματος. Ο κόσμος αποκτά σχέση με το υποκείμενο, όταν αυτό μπορεί απρόσκοπτα να τον σκέφτεται και να τον αισθάνεται ταυτόχρονα. Ο ατομιστής προτιμά να σκέφτεται, να υπολογίζει και να χρησιμοποιεί. Του είναι δύσκολο να αισθανθεί, γιατί όταν αισθάνεται τα προβλήματα, οι επιλογές αλλά και ο εαυτός του καλούνται να συμπεριλάβουν τον άλλον σαν κομμάτι του ίδιου του εαυτού του. Αυτό καθίσταται δύσκολο, όταν αντιμετωπίζεις τον απέναντι σαν ξένο από σένα.

Ο ατομιστής σκέφτεται τον χρόνο, σαν χρόνο που οφείλει να απολαύσει. Δεν τον ενδιαφέρει να κοιτάξει πίσω, αλλά ούτε και εμπρός. Εκμαιεύει από το παρελθόν και το μέλλον όλες τις όψεις εκείνες που μπορεί να χρησιμοποιήσει για να αισθανθεί  ο ίδιος καλύτερα. Η Παράδοση, με την μορφή της συμπυκνωμένης γνώσης του παρελθόντος, του είναι δεσμευτική και την αντιμετωπίζει με ελιτίστικη υπεροψία. Το κτίσιμο αρχών, δομών, προοπτικών, ιδεών κατάλληλων να μετασχηματίσουν την κοινωνία και τον ίδιο, αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη και με γνώμονα τα οφέλη πού αυτά μπορούν να επιφέρουν αποκλειστικά στον ίδιο.

Η ματιά του ατομιστή αποκλείει όλα εκείνα που τον καθιστούν κομμάτι ενός κόσμου με συνέχεια, είτε αυτά έχουν να κάνουν  με την προσωπική του προϊστορία, αλλά κυρίως με τους συνολικούς αγώνες που καταβάλλει ολόκληρη  η κοινωνία για να εξελιχθεί. Η ματιά του ατομιστή βλέπει τον εαυτό του και την κοινωνία μέσα από το μικροσκόπιο μιας αυτάρεσκης αυτάρκειας. Μιας αυτάρκειας που συχνά εμποδίζεται από πολέμους, αρρώστιες, θανάτους,πείνες και δυστυχίες, αγγαρείες δηλαδή που καλείται να επωμισθεί  και τον ξεστρατίζουν, τον αναγκάζουν να σχετιστεί με τον υπόλοιπο κόσμο αναγκαστικά. Αγγαρείες που του υπενθυμίζουν, ότι όλοι μαζί είμαστε σε μια τεράστια βάρκα, που ανά πάσα στιγμή  η συμπεριφορά του ενός ή των πολλών, έχει επίπτωση σε όλους. Ο ατομιστής δεν βλέπει τον εαυτό του μέσα στο κόσμο, αλλά βλέπει πολύ καλά τους τρόπους για να περάσει μέσα από τον κόσμο αλώβητος.

Η κοινωνία, εδώ και καιρό, διανύει με σταθερά βήματα την ατομικιστική της πορεία. Πράγμα που σημαίνει ότι ολοένα και περισσότερα άτομα ενστερνίζονται αυτόν τον τρόπο να υπάρχουν. Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας, ότι τα ποσοστά δυστυχίας συνεχώς θα αυξάνονται, η ουσιαστική γνώση για την ζωή συνεχώς θα υποχωρεί, αλλά και ότι το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, τελικά θα παραμένουν στάσιμα και άλυτα.


Ο ατομισμός, στίγμα της νεωτερικής εποχής, αποτελεί μια παρεκτροπή ενός ολόκληρου πολιτισμού, που μαγεύτηκε από τα επιτεύγματά του και αποκόπηκε από τις πηγές  και τα πρωταρχικά ερωτήματα της ύπαρξής του. Ο ρόλος του στη διαμόρφωση της σύγχρονης εποχής και των συνθηκών της είναι ρόλος-κλειδί. Αφορά όλους μας, γιατί όλοι είμαστε διαβρωμένοι από αυτόν και εναπόκειται στο καθένα από μας η αλχημική μετατροπή του σε ανθρωπιά και συνείδηση. 

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Ευχαριστήριο γράμμα στους Αφέντες αυτού του κόσμου







Ευχαριστούμε ω Θεϊκά πλάσματα τη Συμπόνιας και του Ελέους, 
για την ύπαρξη σας !!!

Ευχαριστούμε πού μας δίνεται την τρομακτική ευκαιρία να σας υπηρετήσουμε και μέσα από αυτήν την υπηρεσία να εξαγνιστούμε!!!!

Ευχαριστούμε πού κάνετε ότι είναι δυνατόν , για να κάνετε κάθε μέρα της ζωής μας να υπάρχει μέσα στη ανασφάλεια και τον πόνο. Το γνωρίζουμε ότι η πρόθεση σας είναι να μας κάνετε δυνατότερους!!!!

Ευχαριστούμε πού μας βοηθάτε με όποιο μέσο μπορείτε ,τις τηλεοράσεις τα ράδια, τις θεόπνευστες ομιλίες σας, να μην σκεφτόμαστε  τίποτα άλλο από το χρήμα και την εξαπάτηση. Το γνωρίζουμε ότι μας εκπαιδεύεται έτσι στον κόσμο του Θεάματος, στον κόσμο της απόλυτης Ζούγκλας !!!!!

Ευχαριστούμε πού όταν τυχαίνει να αγανακτούμε, εκφράζετε  την συμπάθεια, την αγάπη σας και την κατανόηση σε αυτό πού περνάμε. Μας κάνει να νοιώθουμε μέσα στη καρδιά μας το πόσο πολύτιμοι είμαστε για σας !!!!!

Ευχαριστούμε πού μας εξαγνίζεται μέσα από την Εργασία και την Αμοιβή μας . Όσο πιο λίγα μας προσφέρετε για τις υπηρεσίες μας, τόσο πιο πολύ μας εξανθρωπίζετε. Μάλιστα όταν από την μια μας τα δίνετε και από την άλλη μας τα παίρνετε, τόσο πιο πολύ κατανοούμε ότι ο άνθρωπος γυμνός ήρθε σε αυτόν τον κόσμο και γυμνός θα φύγει!!!!!

Ευχαριστούμε πού διαθέτετε τις ημέρες σας σκεφτόμενοι συνεχώς πως θα βρείτε τρόπους να μας βυθίσετε στην απόγνωση . Το κατανοούμε μας εκπαιδεύετε στην έννοια της λιτότητας ,τονίζοντας και διαστρέφοντας τα σφάλματα μας ,όχι γιατί μας μισείτε αλλά αντιθέτως εκφράζοντας την αγάπη σας και την πρόθεση σας να μας δώσετε να αντιληφθούμε ότι ο άνθρωπος εδώ θα υποφέρει και αλλού θα εξαγνιστεί!!!!!

Μόνο πού μερικές φορές ,όταν μένω μόνος και σκέφτομαι το Έλεος και την φροντίδα σας, διερωτώμαι και συγγνώμη κιόλας πού το σκέφτομαι, είναι όλα αυτά αρκετά;

Μήπως θα έπρεπε να βρείτε τρόπους ακόμα πιο εκλεπτυσμένους για να μας κάνετε να αισθανθούμε, λέμε τώρα, λίγο περισσότερο σκλάβοι από ότι είμαστε;

Ήθελα να σας δοξάσω ακόμα περισσότερο, μα δεν θέλω να σας κουράσω αλλά ούτε  και να καταχραστώ και τον πολύτιμο χρόνο σας . Ξέρω ότι είναι χρόνος πολύτιμος και  τον αξιοποιείται με τον καλύτερο τρόπο!!!!

Ο ταπεινός σας δούλος,
Σας εύχομαι ευημερία και μακροημέρευση,
Ο Θεός να σας φυλάει .

Σας αγαπώ ,το ομολογώ. 

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Εκεί που το Σκοτάδι προσπαθεί να καταλάβει το Φως


Ακόμα και πλέον αισιόδοξοι αυτού του κόσμου, κλονίζονται,  όταν η ίδια η πραγματικότητα, έρχεται να τους διαψεύσει, με μια ατελείωτη σειρά σκοτεινών συμβάντων έξω από κάθε λογική. Είμαστε παρόντες σε μια εποχή, όπου ένα πυκνό σκοτάδι αναδύεται στη επιφάνεια της κοινωνίας, δηλώνοντας την ύπαρξη του, με ποικίλους τρόπους και σε διαφορετικές περιοχές.

Όσο και αν η νεωτερική εποχή  έδωσε λυσσαλέα πάλη για να πείσει την κοινωνία, ότι έχει εκμηδενίσει την σκοτεινή πλευρά του Είναι, οργανώνοντας  «ορθολογικά»  την κοινωνία της μη- επικοινωνίας, αυτή η πλευρά έρχεται να την διαψεύσει, ζητώντας να γίνει με κάποιο τρόπο, η πραγματικότητα όλων μας.

Η αύξηση της  οικονομικής ανισότητας  στη διάρθρωση της κοινωνίας, οι ολοένα και πιο βίαιες πολεμικές αντιπαραθέσεις, τα άλυτα πολιτικά προβλήματα, οι κίνδυνοι νέων πολέμων, η ανεργία, οι άστεγοι, αποτελούν την «ευγενή» πλευρά αυτού του σκοταδιού. Μια πλευρά που με κάποιον τρόπο, τραβά τα βλέμματα της εμφανούς επικαιρότητας. Οι προσπάθειες των αρχόντων της κοινωνίας στρέφονται σε τέτοιου είδους προβλημάτων, θεωρώντας ότι μπορούν να τα λύσουν ή τουλάχιστον να τα μετριάσουν. Βρίσκονται σε αδιέξοδο, αλλά ας «εκτιμήσουμε», όσο  μπορούμε, την προσπάθεια τους. Μακάρι να φέρει αποτέλεσμα , πράγμα που δεν το πιστεύουμε με την καρδιά μας. 

Υπάρχουν όμως,  άλλες πιο δυσάρεστες όψεις , όψεις που ενώ λαμβάνουν χώρα στη επικαιρότητα , δεν αξιολογούνται στη πνευματική, φιλοσοφική αλλά και κοινωνική τους διάσταση.

Φόνοι ειδεχθούς αγριότητας  για ευτελείς σκοπούς, ανθρωποφαγίες, αυτοκτονίες, τυφλές τρομοκρατικές ενέργειες , που ντύνονται τον μανδύα τάχα πολιτικών στόχων, γενοκτονίες, βίαιες παρενοχλήσεις και ομαδικές εκτελέσεις  μέσα σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, βιασμοί, αύξηση των ναρκωτικών σε μικρές ηλικίες, αύξηση των διανοητικών και σωματικών νοσημάτων , εμπόριο σάρκας, δουλεία…… και ουκ εστί  τέλος. !!!!!

Θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο μέσα στον όμορφο και τακτοποιημένο  κόσμο μας. Θα μπορούσε, επίσης, κάποιος να ισχυριστεί, ότι όλα αυτά αποτελούν μεμομωμένες βλαβερές κινήσεις ατόμων, που δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτό που δεν θα μπορούσε ,όμως, κάποιος αν ήταν ειλικρινής να ισχυριστεί, είναι  ότι δεν  παρατηρούμε την  διαρκώς διογκούμενη αύξηση τους. Όπως επίσης, ότι ο φόβος που διαχέεται μέσα στη κοινωνία από την γνώση τους, έχει καταντήσει να έχει γίνει το δεύτερο πάθος μας , αφού το πρώτο και αδιαφιλονίκητο παραμένει το χρήμα.

Από πού ξεπηδούν όλες αυτές οι «ομορφιές» ; Γιατί αυξάνονται και πληθύνονται; Γιατί η κοινωνία  με τα τόσα αξιοθαύμαστα έργα της, δεν έχει κάνει τίποτα να τα αντιμετωπίσει;

Πρέπει να παραδεχτούμε με ειλικρίνεια, ότι εμείς που σκοτώσαμε τον Θεό και το ιερό, το πνεύμα και τον Λόγο, την στοιχειώδη ταπεινότητα και την στοιχειώδη αλληλεγγύη, που χλευάσαμε την Αγάπη και την ομοψυχία, που ευτελίσαμε τον έρωτα και την δημιουργικότητα, που χάσαμε το όραμα για  μια πραγματική γνώση του ποιοι είμαστε και το τι έχουμε έρθει να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο, φτιάξαμε ένα τεράστιο πνευματικό Κενό.

Μην γίνεστε έξαλλοι, δεν σας μέμφομαι, εξαιρώντας τον εαυτόν μου. Γνωρίζω ότι δεν είστε όλοι έτσι. Αλλά η ουσία δεν παίζεται μόνο στη διαφορά ορισμένων, αλλά στη πορεία και το αποτέλεσμα της ολότητας της κοινωνίας.

Το σκοτάδι ήλθε, αναδύθηκε, είναι εδώ και μας βλέπει. Τα μάτια του λάμπουν  και μας φοβίζουν. Επιχειρεί να σβήσει το φως ενός κόσμου, που μπορεί να έχει χάσει τον δρόμο του, αλλά δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα του για να τον ξαναβρεί.

Μέσα στη σκοτεινή νύκτα της ψυχής αυτού του κόσμου, τα άστρα πρέπει να εξακολουθήσουν να λάμπουν, προσδοκώντας και εργαζόμενα για το φως της ημέρας.

Το Πνεύμα και ο Λόγος, υποχωρούν αλλά δεν ηττώνται , συνεχίζουν ακούραστα και πολλές φορές σιωπηλά να τροφοδοτούν την ύπαρξη, μέχρι να λάμψει.

Η πτώση είναι ευκαιρία για να ανακαλύψουμε το πόσο ψηλά μπορούμε να σηκωθούμε.    



Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Ουτοπία και Πραγματικότητα

   

Η Πραγματικότητα, η σύνθεση  δηλαδή όσων συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο και τόπο, μπορεί να μην φημίζεται για την ομορφιά της, μπορεί να μην ελκύει τις τρυφερές ψυχές, γιατί συνεχώς διαλαλεί την πεζότητα του εφικτού, αλλά δεν παύει να είναι ο μόνιμος καμβάς που αντιπροσωπεύει την γενικευμένη προσπάθεια που καταβάλλει το   σύνολο της ζωής της ανθρωπότητας, μέσα στο αέναο ταξίδι της.

Ζωγραφίζουμε την Πραγματικότητα πάντοτε ανάλογα με το πόσο ευχαριστημένοι είμαστε ατομικά από αυτήν, πράγμα που υποδηλώνει τις περισσότερες φορές και την θέση που έχουμε μέσα της. Ο πλούσιος και ο φτωχός, ο νέος ή ο γέρος ,ο άρρωστος και ο υγιής, ο πετυχημένος ή o αποτυχημένος, ο ευτυχισμένος ή ο δυστυχισμένος , συνήθως βλέπουν την Πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο και χρώμα. Οι ερωτευμένοι την φωτίζουν με τα πλέον ζωντανά χρώματα, αντλούν από αυτήν δύναμη, πράγμα που είναι αφύσικο για όσους είναι καταθλιπτικοί και την νοιώθουν σαν θηλιά στο λαιμό τους.
Σίγουρα όλοι μας έχουμε νοιώσει την αρνητική και την θετική ενέργεια της Πραγματικότητας στη ζωή μας. Όσοι όμως μάταια αποπειράθηκαν  να περιγράψουν  την Πραγματικότητα απέτυχαν, διότι η μεγαλύτερη ιδιότητα της είναι,  ότι είναι τόσο ποικιλόμορφα σύνθετη, που όσες όψεις της και αν περιγράψεις, τόσες  ακόμα θα χάσεις στον λογαριασμό σου. Απτή αλλά συγχρόνως άπιαστη, σκληρή αλλά αναντίρρητα πραγματική, η Πραγματικότητα με την αδελφή της την Ιστορία, κατορθώνουν να δίνουν το μέτρο και το τόνο πάντα μέσα στις ζωές μας.

Εκείνοι που δεν αντέχουν τους άτεγκτους κανόνες της καταφεύγουν στη θαλπωρή της Ουτοπίας.

Η Ουτοπία είναι το  alter ego της Πραγματικότητας. Είναι ο χώρος  του απραγματοποίητου και του ονείρου. Εκεί, που όσα δεν χώρεσαν μέσα στη Πραγματικότητα, στριμώχνονται για να βρουν την απραγματοποίητη έκφραση τους.
Μέσα στη Ουτοπία ο άνθρωπος  πραγματώνει ιδεατά την απόλυτη ελευθερία του, βρίσκει διέξοδο από την φυλακή του, αφήνει αχαλίνωτα τα άλογα της φαντασίας του, φτιάχνοντας κόσμους που μάλλον ποτέ δεν θα υπάρξουν και ποτέ δεν υπήρξαν. Φτιάχνει δομές με τα καλύτερες προθέσεις και διαπλάθει ανθρώπους με τα καλύτερα στοιχεία . Ζει το όνειρο που ποτέ δεν θα έχει μέσα στη πραγματική ζωή, μια άλλη ζωή που όμως είναι άυλη, άχρονη και βουτηγμένη στη νοσταλγία ενός χαμένου παραδείσου. Ο ιδεατός κόσμος της Ουτοπίας σχηματίζεται από κανόνες ελαστικούς και εύπλαστους που συνεχώς τείνουν προς την αποδέσμευση από τα δεσμά της Πραγματικότητας.

Η Πραγματικότητα και η Ουτοπία  αγκαλιάζονται, συγκρούονται και χωρίζουν, μολύνοντας η μία την άλλη, με τις ιδέες τους, ενίοτε δημιουργώντας σύγχυση στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Μπερδεύουν έτσι τα επιχειρήματα σε συζητήσεις, υποτιμούν πράξεις της πραγματικής ζωής που έχουν σημασία και εν τέλει κάνουν την Πραγματική ζωή πιο δυσάρεστη , την Ουτοπία πιο ανέφικτη και αφήνοντας  το κοινό τους στη ουσία πιο μπερδεμένο και λιγότερα ευτυχισμένο.

Η ιστορία της Ουτοπίας και η ιστορία της Πραγματικότητας, όπως και τα ρεύματα των ανθρώπων που ακολουθούν την καθεμιά τους , αντανακλούν πιστά την διττή φύση της ανθρώπινης ύπαρξης , την ατέρμονη μάχη ανάμεσα στο εφικτό και αυτό που θα έπρεπε να επιδιώκεται, δηλαδή την βαθιά ανάγκη για μια  καλύτερη ζωή . Μια ζωή που δεν είναι δυνατόν συνεχώς να καταπίπτει στη στειρότητα των αριθμητικών μετρήσεων και που αναγκάζεται να καταφεύγει στο όνειρο για να βρει το νόημα της. Το χαμένο νόημα της ζωής δημιουργεί την συγκεκριμένη Πραγματικότητα και κάνει την Ουτοπία ανέφικτη.

Μπορούμε και καλύτερα!!!

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Το Έργο σε αντίθεση με τη μισθωτή εργασία




Η κοινωνία των διαχωρισμών έχει  δώσει πρωτεύουσα θέση στη ζωή των ανθρώπων στη μισθωτή εργασία.

 Τα άτομα, εξαναγκάζονται  να παραχωρήσουν τις ικανότητες τους, τα όνειρα τους, την συνολική τους προοπτική, τον χρόνο τους, εκμισθώνοντας τα, σε εργασίες, που τους εξασφαλίζουν την διαβίωση τους . Τα αντίτιμο σε χρήματα πού λαμβάνουν, τους εξασφαλίζει να διαβιούν ,να κατέχουν μια θέση μέσα στη κοινωνική  ιεραρχία, να έχουν ή να μην έχουν  κοινωνική αναγνώριση . Τους βοηθά όμως να επιβιώνουν εν τέλει, να συντηρούν τον εαυτό τους και τις οικογένειες τους ,να αποκτούν μια υπόσταση ,μέσα στα πλαίσια μιας ζωής πού έχει σαν κύριο μέλημα την επιβίωση .

Η  ίδια η Ζωή, το βαθύτερο νόημα της, οι τρόποι που πρέπει να την αξιοποιείς, παραμερίζονται, δίνοντας  καθοριστικό προβάδισμα, σε μια μηχανιστική και πεζή αντίληψη για τον κόσμο, που περιορίζεται  σε μια εσφαλμένη νοοτροπία για το κέρδος και μέσω αυτού για την απόκτηση δύναμης .

 Ο άνθρωπος –εργάτης δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολλά πράγματα. Αρχικά, το πρωτεύον είναι να βρει κάποια δουλειά. Αυτή η δουλειά πρέπει να του εξασφαλίζει σταθερότητα και καλό μισθό. Η σταθερότητα, του εξασφαλίζει ότι δεν θα ψάχνει συνεχώς για εργασία και ό καλός μισθός  του εξασφαλίζει ότι θα μπορεί να καταναλώνει οτιδήποτε του προσφέρεται. Αν μπορεί  συνεχώς να διασφαλίζει όλο και ευρύτερη σταθερότητα  και ολοένα και μεγαλύτερο μισθό, αισθάνεται  πετυχημένος, καταξιωμένος . Οι γύρω του,  συνήθως, θα τον κοιτάνε με θαυμασμό ανάμεικτο με ζήλια . Αν πάλι δεν μπορεί να εξασφαλίσει καμιά από αυτές τις δύο προϋποθέσεις, θεωρείται άχρηστος ,ανίκανος  και θα παραδοθεί σε μια βουβή χλεύη.

Παρ’ όλο που ο άνθρωπος –εργάτης  έχει να σκεφτεί λίγα, του είναι αρκετά για να  απασχολείται μια ολόκληρη ζωή με αυτά . Κυρίως ,όταν αδυνατεί να τα αποκτήσει, ή εξαιτίας του αγώνα πού κάνει για να τα διατηρήσει.

Το Έργο ,τώρα ,αποτελεί  μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση  στη ίδια την αντίληψη για την Ζωή.

Το Έργο είναι η περιοχή της δραστηριότητας  που θα βάλεις την καρδιά σου, τα ταλέντα σου ,την θέληση σου. Εν τέλει, τον ίδιο σου τον εαυτό συνολικά . Δεν θα βάλεις απλά την ανάγκη σου για να επιβιώσεις, υπηρετώντας  ποταπές φιλοδοξίες ανθρώπων πού έχουν χάσει το νήμα της ψυχής τους.

Το Έργο είναι η περιοχή πού ο καθένας επιλέγει αυτοβούλως και με συνείδηση ,για να πραγματώσει τον εαυτόν του και όχι απλά την τσέπη του. Είναι η περιοχή πού δραστηριότητα αποκτά νόημα και το υποκείμενο αγόγγυστα προσφέρει τον εαυτόν για να τον αξιοποιήσει πραγματικά . Είναι η περιοχή πού η απόλαυση αυτού με το οποίο ασχολείσαι, σε κάνει να εκτιμάς το ποιός είσαι ,σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος, σε ικανοποιεί σε βαθμό πού αυτή σου την ικανοποίηση  θέλεις να την μοιραστείς με τους άλλους ανθρώπους και όχι να την τοκίσεις ασκώντας εξουσία σε άλλους.

Είναι η περιοχή της γνώσης  και του πειραματισμού, του παιχνιδιού και της εφευρετικότητας ,η περιοχή που νιώθεις τον εαυτό σου να είναι και όχι να πρέπει !!!

Το Έργο είναι η δραστηριότητα, πού μέσα της θα αναγνωρίσεις  κομμάτια του εαυτού και  αυτού πού πραγματικά σε αφορά. Αυτού πού θα αγαπήσεις  και θα προσπαθήσεις να το πλησιάσεις με την λεπτότητα πού προσεγγίζεις αγαπημένα σου πρόσωπα .Είναι η δραστηριότητα πού σε συνδέει με την ζωή.

Ο άνθρωπος πού ασχολείται με αυτό, καλείται να γνωρίζει το ποιος είναι, να αναγνωρίζει  τα ταλέντα του αλλά και τους περιορισμούς τους, να προσδιορίζει το νόημα της ίδιας του της ζωής, το τι αυτή η ζωή τον ωθεί να κάνει ,αλλά και το πώς όλη αυτή την διαδικασία  θα την εναρμονίσει με την ίδια την Ζωή ,καθιστώντας την δράση και το έργο του πραγματικά ωφέλιμο για τον ίδιο και τους άλλους ανθρώπους .

Ο άνθρωπος του Έργου, δεν μπορεί να πατά σε σταθερότητες και ασφάλειες ,καλείται να συνθέτει  και να εξερευνά . Γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εξαντλεί το δυναμικό μιας ζωής ,της ζωής του ,μέσα στη ευτέλεια στόχων και δράσεων ,πού δεν αναπτύσσουν, αλλά υποβιβάζουν τον ίδιο και τους άλλους . Η ίδια η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου αντιμετωπίζεται σαν δώρο αλλά και σαν θαύμα, γιατί καλείται να γνωρίζει ,ότι το  να συμμετέχει στο πραγματικό νόημα της Ζωής, τον αναβιβάζει σε καλύτερο άνθρωπο τον ίδιο ,αλλά και πολύτιμο βοηθό στη εξέλιξη των υπολοίπων.

Οι μισθωτές εργασίες των ανθρώπων συνθέτουν την λίστα Forbes, τον κατάλογο με τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη. Εκείνων δηλαδή,  πού συνειδητά επιλέγουν καθημερινά να υποβιβάζουν την ζωή μας σε επιβίωση. Αυτών πού ένας ολόκληρος πλανήτης τιμά και εκτιμά  γιατί απλά  με την δράση του μας οδηγούν να αντιλαμβανόμεθα την ζωή  σαν μια μετρήσιμη αξία στα χρηματιστήρια τους .

Τα μικρά Έργα των ανθρώπων συνθέτουν το μεγάλο Έργο της κοινωνίας του πλανήτη. Ένα Έργο πού παρόλο  ότι βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής  εξακολουθεί να αποτελεί  τον κρίκο πού μας συνδέει μαζί της,  την κρυφή μας επιθυμία και την έμπνευση μας .


Σημείωση: Η ανάρτηση «Το Έργο σε αντίθεση με την μισθωτή εργασία» ,αποτελεί συνέχεια της ανάρτησης «Μισθωτή εργασία και Έργο».

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...