Σελίδες

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Ευχαριστήριο γράμμα στους Αφέντες αυτού του κόσμου







Ευχαριστούμε ω Θεϊκά πλάσματα τη Συμπόνιας και του Ελέους, 
για την ύπαρξη σας !!!

Ευχαριστούμε πού μας δίνεται την τρομακτική ευκαιρία να σας υπηρετήσουμε και μέσα από αυτήν την υπηρεσία να εξαγνιστούμε!!!!

Ευχαριστούμε πού κάνετε ότι είναι δυνατόν , για να κάνετε κάθε μέρα της ζωής μας να υπάρχει μέσα στη ανασφάλεια και τον πόνο. Το γνωρίζουμε ότι η πρόθεση σας είναι να μας κάνετε δυνατότερους!!!!

Ευχαριστούμε πού μας βοηθάτε με όποιο μέσο μπορείτε ,τις τηλεοράσεις τα ράδια, τις θεόπνευστες ομιλίες σας, να μην σκεφτόμαστε  τίποτα άλλο από το χρήμα και την εξαπάτηση. Το γνωρίζουμε ότι μας εκπαιδεύεται έτσι στον κόσμο του Θεάματος, στον κόσμο της απόλυτης Ζούγκλας !!!!!

Ευχαριστούμε πού όταν τυχαίνει να αγανακτούμε, εκφράζετε  την συμπάθεια, την αγάπη σας και την κατανόηση σε αυτό πού περνάμε. Μας κάνει να νοιώθουμε μέσα στη καρδιά μας το πόσο πολύτιμοι είμαστε για σας !!!!!

Ευχαριστούμε πού μας εξαγνίζεται μέσα από την Εργασία και την Αμοιβή μας . Όσο πιο λίγα μας προσφέρετε για τις υπηρεσίες μας, τόσο πιο πολύ μας εξανθρωπίζετε. Μάλιστα όταν από την μια μας τα δίνετε και από την άλλη μας τα παίρνετε, τόσο πιο πολύ κατανοούμε ότι ο άνθρωπος γυμνός ήρθε σε αυτόν τον κόσμο και γυμνός θα φύγει!!!!!

Ευχαριστούμε πού διαθέτετε τις ημέρες σας σκεφτόμενοι συνεχώς πως θα βρείτε τρόπους να μας βυθίσετε στην απόγνωση . Το κατανοούμε μας εκπαιδεύετε στην έννοια της λιτότητας ,τονίζοντας και διαστρέφοντας τα σφάλματα μας ,όχι γιατί μας μισείτε αλλά αντιθέτως εκφράζοντας την αγάπη σας και την πρόθεση σας να μας δώσετε να αντιληφθούμε ότι ο άνθρωπος εδώ θα υποφέρει και αλλού θα εξαγνιστεί!!!!!

Μόνο πού μερικές φορές ,όταν μένω μόνος και σκέφτομαι το Έλεος και την φροντίδα σας, διερωτώμαι και συγγνώμη κιόλας πού το σκέφτομαι, είναι όλα αυτά αρκετά;

Μήπως θα έπρεπε να βρείτε τρόπους ακόμα πιο εκλεπτυσμένους για να μας κάνετε να αισθανθούμε, λέμε τώρα, λίγο περισσότερο σκλάβοι από ότι είμαστε;

Ήθελα να σας δοξάσω ακόμα περισσότερο, μα δεν θέλω να σας κουράσω αλλά ούτε  και να καταχραστώ και τον πολύτιμο χρόνο σας . Ξέρω ότι είναι χρόνος πολύτιμος και  τον αξιοποιείται με τον καλύτερο τρόπο!!!!

Ο ταπεινός σας δούλος,
Σας εύχομαι ευημερία και μακροημέρευση,
Ο Θεός να σας φυλάει .

Σας αγαπώ ,το ομολογώ. 

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Εκεί που το Σκοτάδι προσπαθεί να καταλάβει το Φως


Ακόμα και πλέον αισιόδοξοι αυτού του κόσμου, κλονίζονται,  όταν η ίδια η πραγματικότητα, έρχεται να τους διαψεύσει, με μια ατελείωτη σειρά σκοτεινών συμβάντων έξω από κάθε λογική. Είμαστε παρόντες σε μια εποχή, όπου ένα πυκνό σκοτάδι αναδύεται στη επιφάνεια της κοινωνίας, δηλώνοντας την ύπαρξη του, με ποικίλους τρόπους και σε διαφορετικές περιοχές.

Όσο και αν η νεωτερική εποχή  έδωσε λυσσαλέα πάλη για να πείσει την κοινωνία, ότι έχει εκμηδενίσει την σκοτεινή πλευρά του Είναι, οργανώνοντας  «ορθολογικά»  την κοινωνία της μη- επικοινωνίας, αυτή η πλευρά έρχεται να την διαψεύσει, ζητώντας να γίνει με κάποιο τρόπο, η πραγματικότητα όλων μας.

Η αύξηση της  οικονομικής ανισότητας  στη διάρθρωση της κοινωνίας, οι ολοένα και πιο βίαιες πολεμικές αντιπαραθέσεις, τα άλυτα πολιτικά προβλήματα, οι κίνδυνοι νέων πολέμων, η ανεργία, οι άστεγοι, αποτελούν την «ευγενή» πλευρά αυτού του σκοταδιού. Μια πλευρά που με κάποιον τρόπο, τραβά τα βλέμματα της εμφανούς επικαιρότητας. Οι προσπάθειες των αρχόντων της κοινωνίας στρέφονται σε τέτοιου είδους προβλημάτων, θεωρώντας ότι μπορούν να τα λύσουν ή τουλάχιστον να τα μετριάσουν. Βρίσκονται σε αδιέξοδο, αλλά ας «εκτιμήσουμε», όσο  μπορούμε, την προσπάθεια τους. Μακάρι να φέρει αποτέλεσμα , πράγμα που δεν το πιστεύουμε με την καρδιά μας. 

Υπάρχουν όμως,  άλλες πιο δυσάρεστες όψεις , όψεις που ενώ λαμβάνουν χώρα στη επικαιρότητα , δεν αξιολογούνται στη πνευματική, φιλοσοφική αλλά και κοινωνική τους διάσταση.

Φόνοι ειδεχθούς αγριότητας  για ευτελείς σκοπούς, ανθρωποφαγίες, αυτοκτονίες, τυφλές τρομοκρατικές ενέργειες , που ντύνονται τον μανδύα τάχα πολιτικών στόχων, γενοκτονίες, βίαιες παρενοχλήσεις και ομαδικές εκτελέσεις  μέσα σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, βιασμοί, αύξηση των ναρκωτικών σε μικρές ηλικίες, αύξηση των διανοητικών και σωματικών νοσημάτων , εμπόριο σάρκας, δουλεία…… και ουκ εστί  τέλος. !!!!!

Θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο μέσα στον όμορφο και τακτοποιημένο  κόσμο μας. Θα μπορούσε, επίσης, κάποιος να ισχυριστεί, ότι όλα αυτά αποτελούν μεμομωμένες βλαβερές κινήσεις ατόμων, που δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτό που δεν θα μπορούσε ,όμως, κάποιος αν ήταν ειλικρινής να ισχυριστεί, είναι  ότι δεν  παρατηρούμε την  διαρκώς διογκούμενη αύξηση τους. Όπως επίσης, ότι ο φόβος που διαχέεται μέσα στη κοινωνία από την γνώση τους, έχει καταντήσει να έχει γίνει το δεύτερο πάθος μας , αφού το πρώτο και αδιαφιλονίκητο παραμένει το χρήμα.

Από πού ξεπηδούν όλες αυτές οι «ομορφιές» ; Γιατί αυξάνονται και πληθύνονται; Γιατί η κοινωνία  με τα τόσα αξιοθαύμαστα έργα της, δεν έχει κάνει τίποτα να τα αντιμετωπίσει;

Πρέπει να παραδεχτούμε με ειλικρίνεια, ότι εμείς που σκοτώσαμε τον Θεό και το ιερό, το πνεύμα και τον Λόγο, την στοιχειώδη ταπεινότητα και την στοιχειώδη αλληλεγγύη, που χλευάσαμε την Αγάπη και την ομοψυχία, που ευτελίσαμε τον έρωτα και την δημιουργικότητα, που χάσαμε το όραμα για  μια πραγματική γνώση του ποιοι είμαστε και το τι έχουμε έρθει να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο, φτιάξαμε ένα τεράστιο πνευματικό Κενό.

Μην γίνεστε έξαλλοι, δεν σας μέμφομαι, εξαιρώντας τον εαυτόν μου. Γνωρίζω ότι δεν είστε όλοι έτσι. Αλλά η ουσία δεν παίζεται μόνο στη διαφορά ορισμένων, αλλά στη πορεία και το αποτέλεσμα της ολότητας της κοινωνίας.

Το σκοτάδι ήλθε, αναδύθηκε, είναι εδώ και μας βλέπει. Τα μάτια του λάμπουν  και μας φοβίζουν. Επιχειρεί να σβήσει το φως ενός κόσμου, που μπορεί να έχει χάσει τον δρόμο του, αλλά δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα του για να τον ξαναβρεί.

Μέσα στη σκοτεινή νύκτα της ψυχής αυτού του κόσμου, τα άστρα πρέπει να εξακολουθήσουν να λάμπουν, προσδοκώντας και εργαζόμενα για το φως της ημέρας.

Το Πνεύμα και ο Λόγος, υποχωρούν αλλά δεν ηττώνται , συνεχίζουν ακούραστα και πολλές φορές σιωπηλά να τροφοδοτούν την ύπαρξη, μέχρι να λάμψει.

Η πτώση είναι ευκαιρία για να ανακαλύψουμε το πόσο ψηλά μπορούμε να σηκωθούμε.    



Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Ουτοπία και Πραγματικότητα

   

Η Πραγματικότητα, η σύνθεση  δηλαδή όσων συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο και τόπο, μπορεί να μην φημίζεται για την ομορφιά της, μπορεί να μην ελκύει τις τρυφερές ψυχές, γιατί συνεχώς διαλαλεί την πεζότητα του εφικτού, αλλά δεν παύει να είναι ο μόνιμος καμβάς που αντιπροσωπεύει την γενικευμένη προσπάθεια που καταβάλλει το   σύνολο της ζωής της ανθρωπότητας, μέσα στο αέναο ταξίδι της.

Ζωγραφίζουμε την Πραγματικότητα πάντοτε ανάλογα με το πόσο ευχαριστημένοι είμαστε ατομικά από αυτήν, πράγμα που υποδηλώνει τις περισσότερες φορές και την θέση που έχουμε μέσα της. Ο πλούσιος και ο φτωχός, ο νέος ή ο γέρος ,ο άρρωστος και ο υγιής, ο πετυχημένος ή o αποτυχημένος, ο ευτυχισμένος ή ο δυστυχισμένος , συνήθως βλέπουν την Πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο και χρώμα. Οι ερωτευμένοι την φωτίζουν με τα πλέον ζωντανά χρώματα, αντλούν από αυτήν δύναμη, πράγμα που είναι αφύσικο για όσους είναι καταθλιπτικοί και την νοιώθουν σαν θηλιά στο λαιμό τους.
Σίγουρα όλοι μας έχουμε νοιώσει την αρνητική και την θετική ενέργεια της Πραγματικότητας στη ζωή μας. Όσοι όμως μάταια αποπειράθηκαν  να περιγράψουν  την Πραγματικότητα απέτυχαν, διότι η μεγαλύτερη ιδιότητα της είναι,  ότι είναι τόσο ποικιλόμορφα σύνθετη, που όσες όψεις της και αν περιγράψεις, τόσες  ακόμα θα χάσεις στον λογαριασμό σου. Απτή αλλά συγχρόνως άπιαστη, σκληρή αλλά αναντίρρητα πραγματική, η Πραγματικότητα με την αδελφή της την Ιστορία, κατορθώνουν να δίνουν το μέτρο και το τόνο πάντα μέσα στις ζωές μας.

Εκείνοι που δεν αντέχουν τους άτεγκτους κανόνες της καταφεύγουν στη θαλπωρή της Ουτοπίας.

Η Ουτοπία είναι το  alter ego της Πραγματικότητας. Είναι ο χώρος  του απραγματοποίητου και του ονείρου. Εκεί, που όσα δεν χώρεσαν μέσα στη Πραγματικότητα, στριμώχνονται για να βρουν την απραγματοποίητη έκφραση τους.
Μέσα στη Ουτοπία ο άνθρωπος  πραγματώνει ιδεατά την απόλυτη ελευθερία του, βρίσκει διέξοδο από την φυλακή του, αφήνει αχαλίνωτα τα άλογα της φαντασίας του, φτιάχνοντας κόσμους που μάλλον ποτέ δεν θα υπάρξουν και ποτέ δεν υπήρξαν. Φτιάχνει δομές με τα καλύτερες προθέσεις και διαπλάθει ανθρώπους με τα καλύτερα στοιχεία . Ζει το όνειρο που ποτέ δεν θα έχει μέσα στη πραγματική ζωή, μια άλλη ζωή που όμως είναι άυλη, άχρονη και βουτηγμένη στη νοσταλγία ενός χαμένου παραδείσου. Ο ιδεατός κόσμος της Ουτοπίας σχηματίζεται από κανόνες ελαστικούς και εύπλαστους που συνεχώς τείνουν προς την αποδέσμευση από τα δεσμά της Πραγματικότητας.

Η Πραγματικότητα και η Ουτοπία  αγκαλιάζονται, συγκρούονται και χωρίζουν, μολύνοντας η μία την άλλη, με τις ιδέες τους, ενίοτε δημιουργώντας σύγχυση στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Μπερδεύουν έτσι τα επιχειρήματα σε συζητήσεις, υποτιμούν πράξεις της πραγματικής ζωής που έχουν σημασία και εν τέλει κάνουν την Πραγματική ζωή πιο δυσάρεστη , την Ουτοπία πιο ανέφικτη και αφήνοντας  το κοινό τους στη ουσία πιο μπερδεμένο και λιγότερα ευτυχισμένο.

Η ιστορία της Ουτοπίας και η ιστορία της Πραγματικότητας, όπως και τα ρεύματα των ανθρώπων που ακολουθούν την καθεμιά τους , αντανακλούν πιστά την διττή φύση της ανθρώπινης ύπαρξης , την ατέρμονη μάχη ανάμεσα στο εφικτό και αυτό που θα έπρεπε να επιδιώκεται, δηλαδή την βαθιά ανάγκη για μια  καλύτερη ζωή . Μια ζωή που δεν είναι δυνατόν συνεχώς να καταπίπτει στη στειρότητα των αριθμητικών μετρήσεων και που αναγκάζεται να καταφεύγει στο όνειρο για να βρει το νόημα της. Το χαμένο νόημα της ζωής δημιουργεί την συγκεκριμένη Πραγματικότητα και κάνει την Ουτοπία ανέφικτη.

Μπορούμε και καλύτερα!!!

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Το Έργο σε αντίθεση με τη μισθωτή εργασία




Η κοινωνία των διαχωρισμών έχει  δώσει πρωτεύουσα θέση στη ζωή των ανθρώπων στη μισθωτή εργασία.

 Τα άτομα, εξαναγκάζονται  να παραχωρήσουν τις ικανότητες τους, τα όνειρα τους, την συνολική τους προοπτική, τον χρόνο τους, εκμισθώνοντας τα, σε εργασίες, που τους εξασφαλίζουν την διαβίωση τους . Τα αντίτιμο σε χρήματα πού λαμβάνουν, τους εξασφαλίζει να διαβιούν ,να κατέχουν μια θέση μέσα στη κοινωνική  ιεραρχία, να έχουν ή να μην έχουν  κοινωνική αναγνώριση . Τους βοηθά όμως να επιβιώνουν εν τέλει, να συντηρούν τον εαυτό τους και τις οικογένειες τους ,να αποκτούν μια υπόσταση ,μέσα στα πλαίσια μιας ζωής πού έχει σαν κύριο μέλημα την επιβίωση .

Η  ίδια η Ζωή, το βαθύτερο νόημα της, οι τρόποι που πρέπει να την αξιοποιείς, παραμερίζονται, δίνοντας  καθοριστικό προβάδισμα, σε μια μηχανιστική και πεζή αντίληψη για τον κόσμο, που περιορίζεται  σε μια εσφαλμένη νοοτροπία για το κέρδος και μέσω αυτού για την απόκτηση δύναμης .

 Ο άνθρωπος –εργάτης δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολλά πράγματα. Αρχικά, το πρωτεύον είναι να βρει κάποια δουλειά. Αυτή η δουλειά πρέπει να του εξασφαλίζει σταθερότητα και καλό μισθό. Η σταθερότητα, του εξασφαλίζει ότι δεν θα ψάχνει συνεχώς για εργασία και ό καλός μισθός  του εξασφαλίζει ότι θα μπορεί να καταναλώνει οτιδήποτε του προσφέρεται. Αν μπορεί  συνεχώς να διασφαλίζει όλο και ευρύτερη σταθερότητα  και ολοένα και μεγαλύτερο μισθό, αισθάνεται  πετυχημένος, καταξιωμένος . Οι γύρω του,  συνήθως, θα τον κοιτάνε με θαυμασμό ανάμεικτο με ζήλια . Αν πάλι δεν μπορεί να εξασφαλίσει καμιά από αυτές τις δύο προϋποθέσεις, θεωρείται άχρηστος ,ανίκανος  και θα παραδοθεί σε μια βουβή χλεύη.

Παρ’ όλο που ο άνθρωπος –εργάτης  έχει να σκεφτεί λίγα, του είναι αρκετά για να  απασχολείται μια ολόκληρη ζωή με αυτά . Κυρίως ,όταν αδυνατεί να τα αποκτήσει, ή εξαιτίας του αγώνα πού κάνει για να τα διατηρήσει.

Το Έργο ,τώρα ,αποτελεί  μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση  στη ίδια την αντίληψη για την Ζωή.

Το Έργο είναι η περιοχή της δραστηριότητας  που θα βάλεις την καρδιά σου, τα ταλέντα σου ,την θέληση σου. Εν τέλει, τον ίδιο σου τον εαυτό συνολικά . Δεν θα βάλεις απλά την ανάγκη σου για να επιβιώσεις, υπηρετώντας  ποταπές φιλοδοξίες ανθρώπων πού έχουν χάσει το νήμα της ψυχής τους.

Το Έργο είναι η περιοχή πού ο καθένας επιλέγει αυτοβούλως και με συνείδηση ,για να πραγματώσει τον εαυτόν του και όχι απλά την τσέπη του. Είναι η περιοχή πού δραστηριότητα αποκτά νόημα και το υποκείμενο αγόγγυστα προσφέρει τον εαυτόν για να τον αξιοποιήσει πραγματικά . Είναι η περιοχή πού η απόλαυση αυτού με το οποίο ασχολείσαι, σε κάνει να εκτιμάς το ποιός είσαι ,σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος, σε ικανοποιεί σε βαθμό πού αυτή σου την ικανοποίηση  θέλεις να την μοιραστείς με τους άλλους ανθρώπους και όχι να την τοκίσεις ασκώντας εξουσία σε άλλους.

Είναι η περιοχή της γνώσης  και του πειραματισμού, του παιχνιδιού και της εφευρετικότητας ,η περιοχή που νιώθεις τον εαυτό σου να είναι και όχι να πρέπει !!!

Το Έργο είναι η δραστηριότητα, πού μέσα της θα αναγνωρίσεις  κομμάτια του εαυτού και  αυτού πού πραγματικά σε αφορά. Αυτού πού θα αγαπήσεις  και θα προσπαθήσεις να το πλησιάσεις με την λεπτότητα πού προσεγγίζεις αγαπημένα σου πρόσωπα .Είναι η δραστηριότητα πού σε συνδέει με την ζωή.

Ο άνθρωπος πού ασχολείται με αυτό, καλείται να γνωρίζει το ποιος είναι, να αναγνωρίζει  τα ταλέντα του αλλά και τους περιορισμούς τους, να προσδιορίζει το νόημα της ίδιας του της ζωής, το τι αυτή η ζωή τον ωθεί να κάνει ,αλλά και το πώς όλη αυτή την διαδικασία  θα την εναρμονίσει με την ίδια την Ζωή ,καθιστώντας την δράση και το έργο του πραγματικά ωφέλιμο για τον ίδιο και τους άλλους ανθρώπους .

Ο άνθρωπος του Έργου, δεν μπορεί να πατά σε σταθερότητες και ασφάλειες ,καλείται να συνθέτει  και να εξερευνά . Γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εξαντλεί το δυναμικό μιας ζωής ,της ζωής του ,μέσα στη ευτέλεια στόχων και δράσεων ,πού δεν αναπτύσσουν, αλλά υποβιβάζουν τον ίδιο και τους άλλους . Η ίδια η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου αντιμετωπίζεται σαν δώρο αλλά και σαν θαύμα, γιατί καλείται να γνωρίζει ,ότι το  να συμμετέχει στο πραγματικό νόημα της Ζωής, τον αναβιβάζει σε καλύτερο άνθρωπο τον ίδιο ,αλλά και πολύτιμο βοηθό στη εξέλιξη των υπολοίπων.

Οι μισθωτές εργασίες των ανθρώπων συνθέτουν την λίστα Forbes, τον κατάλογο με τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη. Εκείνων δηλαδή,  πού συνειδητά επιλέγουν καθημερινά να υποβιβάζουν την ζωή μας σε επιβίωση. Αυτών πού ένας ολόκληρος πλανήτης τιμά και εκτιμά  γιατί απλά  με την δράση του μας οδηγούν να αντιλαμβανόμεθα την ζωή  σαν μια μετρήσιμη αξία στα χρηματιστήρια τους .

Τα μικρά Έργα των ανθρώπων συνθέτουν το μεγάλο Έργο της κοινωνίας του πλανήτη. Ένα Έργο πού παρόλο  ότι βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής  εξακολουθεί να αποτελεί  τον κρίκο πού μας συνδέει μαζί της,  την κρυφή μας επιθυμία και την έμπνευση μας .


Σημείωση: Η ανάρτηση «Το Έργο σε αντίθεση με την μισθωτή εργασία» ,αποτελεί συνέχεια της ανάρτησης «Μισθωτή εργασία και Έργο».

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Μισθωτή εργασία και 'Εργο



Ένα από τα πλέον απόκρυφα μυστικά του σημερινού συστήματος οργάνωσης της ζωής
 είναι η απόκρυψη της αδυναμίας του να παράγει μισθωτή εργασία για τους πολίτες του. Η ψευδής συζήτηση που οργανώνεται από τους κυρίαρχους πολιτικούς μηχανισμούς σχετικά με την ανάπτυξη, τα κέρδη πού θα προκύψουν από αυτήν και η ελπίδα πού  δημιουργεί στη όλη κοινωνία, δεν είναι παρά μια επιμελώς κρυμμένη αδυναμία για ένα βιώσιμο ορατό μέλλον.

Η μισθωτή εργασία αποτελεί βασικό πυλώνα του υπάρχοντος  συστήματος. Εξ αυτής παράγεται  η δυνατότητα όλης της κοινωνίας να καταναλώνει τα κάθε λογής εμπορεύματα πού παράγει η μισθωτή εργασία. Μέσα σε αυτή  την διαδικασία και στο κέντρο της, κατοικεί η βαθύτερη ουσία αυτού του συστήματος : το χρήμα, το κέρδος  και εν τέλει η εξουσία πού παράγεται από την εποπτεία και την κατοχή των προηγουμένων.

‘Όλοι δουλεύουν, κάποιοι καρπώνονται περισσότερο από τους άλλους, κάποιοι πού έχουν αντιληφθεί καλύτερα πως λειτουργεί ο μηχανισμός της οργάνωσης της κοινωνίας, άρχουν. Το σύστημα είναι μονταρισμένο καλά γιατί όλα τα κομμάτια της «μηχανής» του, ξέρουν και εκτελούν το ρόλο τους . Η μηχανή δυσλειτουργεί, όταν κάποιο κομμάτι παύει να παίζει τον ρόλο για το οποίο είναι πλασμένο. Σημαντικό στοιχείο στη κατανόηση της εξίσωσης  είναι η πλήρης αποδοχή  που ρόλου των επιμέρους παραγόντων.

Οφείλουμε να παραδεχτούμε το εξής: κάποιοι μέσα σε αυτήν την κοινωνία ,έχουν μεγαλύτερη ικανότητα και έφεση να παράγουν δυνατότητες  για να δημιουργούν  μισθωτή εργασία. Παράγουν ιδέες πού είναι  πρακτικά εφαρμόσιμες, τις εφαρμόζουν και δίνουν δυνατότητα όχι μόνο στους εαυτούς τους αλλά και σε άλλους, πολλούς ή λίγους, να επιβιώσουν βοηθώντας στη υλοποίηση τους.

 Επίσης οφείλουμε να παραδεχτούμε, ότι δεν έχουν όλοι αυτήν την ικανότητα να επιχειρούν. Οι περισσότεροι είτε από φόβο, είτε γιατί δεν τους δίνεται η δυνατότητα, είτε γιατί  βολεύονται, αρέσκονται  να ζουν σαν εκτελεστές ιδεών πού κάποιοι  οραματίζονται.


 Η κοινωνία μοιάζει να έχει αποδεχτεί αυτή την διαίρεση της και μάλιστα δικαιολογεί την ανωτερότητα όσων επιχειρούν, σε βάρος όσων απλά εκτελούν. Έτσι δικαιολογεί, το ότι κάποιοι μπορούν να κερδίζουν πολλαπλάσια  σε βάρος των υπολοίπων. Επίσης η κοινωνία μοιάζει να υποτιμά τους εργάτες της, επειδή αυτοί δεν μπορούν να καταστούν έμπρακτα δημιουργικοί.

Το πρόβλημα πού η κοινωνία δυστυχώς αρνείται να επιλύσει  είναι το πώς μπορούμε να ζήσουμε όλοι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Επειδή η κύρια μάζα της κοινωνίας είναι εργάτες –εκτελεστές και όχι δημιουργοί –επιχειρηματίες και επειδή έχει αποδεχτεί την διαίρεση σαν άλυτο πρόβλημα,  που το μεταβιβάζει από γενεά σε γενεά άθικτο, βρίσκεται αποσβολωμένη, όταν  μάζες επί μαζών, σέρνονται στους δρόμους της  άνεργοι.
Εκεί οι πολιτικοί, οι επίσημοι διαχειριστές αυτής της κοινωνικής διαίρεσης, μιλούν για ανάπτυξη, δηλαδή εγκαλούν τους δημιουργούς –επιχειρηματίες, να υπάρξουν πολύ περισσότερο παραγωγικοί, με σκοπό να δημιουργήσουν θέσεις μισθωτής εργασίας στους εργάτες –εκτελεστές.

Αυτό όμως σήμερα καθίσταται αδύνατο να συμβεί. Οι λόγοι απλά είναι δύο και απολύτως σαφείς: το απόλυτο τεχνοκρατικό σύστημα πού σκεπάζει το σύνολο του πλανήτη, δεν επιτρέπει να υπάρχουν εργάτες-εκτελεστές αλλά μηχανές . Ο άνθρωπος  έχει απλά καταστεί ο χειριστής της μηχανής. Δουλειά εξειδικευμένη αλλά δεν μπορεί να θρέψει πολλούς.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι δημιουργοί –επιχειρηματίες  πνιγμένοι μέσα στους δικούς τους ανταγωνισμούς και στη ανελέητη ανάγκη τους για κέρδος, ακόμα και όταν έχουν ιδέες, προτιμούν να τις εφαρμόζουν μέσα από διαδρομές πού απαιτούν όλο και λιγότερους ανθρώπους.

Άρα το σύστημα, έτσι όπως είναι δομημένο αποκλείεται να μπορεί να συνεχίζει να παρέχει μισθωτή εργασία στα μέλη του, με τον τρόπο πού μέχρι σήμερα έκανε. Αυτό σημαίνει ότι ένα βασικό «γρανάζι» στη μηχανή του θα δυσ-λειτουργεί μόνιμα, άρα είτε θα πρέπει να το εξαλείψει και μέχρι να το κάνει αυτό θα του λέει ψέματα, είτε θα  καταστρέψει  συνειδητά περιοχές του [πόλεμος;} με σκοπό  να δώσει από τις στάχτες καινούργιες δυνατότητες .

Όπως και  να το δει κάποιος βρισκόμαστε στο κέντρο ενός τεράστιου
μετασχηματισμού του υπάρχοντος τρόπου λειτουργίας της κοινωνίας .
Νέα Τάξη Πραγμάτων- Νέα Εποχή.

Η κρίση πού παράγεται σήμερα μέσα στο σύστημα παγκοσμίως, δεν είναι κρίση του ίδιου του συστήματος αλλά κρίση πού παράγεται από τις συνέπειες του μετασχηματισμού του, σαν συνέπεια της αδυναμίας του να παράγει μισθωτή εργασία για τους πολλούς. Δεν είναι η πρώτη φορά πού το παθαίνει και μάλλον δεν θα είναι η τελευταία.

Δεν είμαστε λάτρεις της μισθωτής εργασίας . Ούτε λάτρεις των διαιρέσεων πού προκύπτουν από την αδράνεια της κοινωνίας και των αρχών που αυτή έχει ασπαστεί. Αντιθέτως. Παλεύουμε για άλλες αξίες.

Η διαίρεση της κοινωνίας σε παραγωγούς και εκτελεστές  φαίνεται σαν να δίνει την θέση της σε διαχειριστές του τεχνοκρατικού συστήματος  και σε ανθρώπους –αντικείμενα,  πού καθημερινά θα οδηγούνται στη έξοδο από την κοινωνία.

Αυτό, μελλοντικά, ίσως, αποτελέσει μια ευκαιρία συνολικής κριτικής ενός  τρόπου ύπαρξης μιας κοινωνίας  πού εξαιτίας των ιδεών πού έχει αποδεχτεί οδηγείται είτε στο αφανισμό είτε στη εξαθλίωση.


Δεν μιλήσαμε για το Έργο. Το φυλάμε για την  επόμενη ανάρτηση.

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Είμαστε το στρατόπεδο όπου πραγματώνουν τα όνειρά τους




……Και ενώ οι δυνάμεις  του αρνητικού προελαύνουν  μέσα στη έρημο της μη αντίδρασης, θα ήταν ίσως καλό, να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα πού πιθανόν το μόνο όφελος πού έχουν, είναι να  συμπυκνώσουν το πλαίσιο του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κινούμαστε.
Καταρχήν ζούμε μια μεγάλη αλλαγή του κυρίαρχου συστήματος, πού μοιάζει να είναι προσανατολισμένο στη  κατάργηση οποιουδήποτε κοινωνικού συμβολαίου που είχε συνάψει με τους υπηκόους του μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπήκοοι χάνουν τα οποιαδήποτε δικαιώματα  είχαν κατακτήσει, ή τους είχαν παραχωρηθεί, με σκοπό  την απρόσκοπτη κίνηση του συστήματος.
Τα τεράστια χρέη κρατών και πολιτών  και η αδυναμία του συστήματος να βρει μια επαρκή λύση, φαίνεται να είναι η αιτία αυτής της αλλαγής . Όμως  η  αιτία αυτής της κρίσης-αλλαγής είναι βαθύτερη. Η εξουσία της οικονομίας πάνω σε όλες τις πλευρές της ζωής είναι ευνόητο ότι απαιτεί όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση   της εξουσίας στα χέρια  πολύ λίγων ανθρώπων, με αποτέλεσμα  τα δημοκρατικά καθεστώτα ή ότι είχε απομείνει από αυτά, να καθίστανται εμπόδιο  στο όραμα της απόλυτης εξουσίας των αγορών.
Άρα η σταδιακή αλλοίωση του πολιτεύματος  να είναι μονόδρομος για την εξουσία.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια επάνοδο πιο απολυταρχικών καθεστώτων με το μανδύα μιας δημοκρατικής επίφασης  και πολλές φορές δίχως αυτή την επίφαση.
Στη κατεύθυνση πού παίρνει λοιπόν το σύστημα, η Γερμανία καθίσταται  καθοριστικός παίκτης  στη σκακιέρα .Το ναζιστικό άρωμα της Γερμανίας συνάδει με τα σχέδια του κυρίαρχου συστήματος και οι Γερμανοί έχουν δυστυχώς αποδείξει, ότι όταν το παιχνίδι φανερώνει το αποτρόπαιο πρόσωπο του, είναι πάντα εκεί για να συμβάλλουν συντελεστικά . Τα γεγονότα πού ζούμε δεν διαφέρουν πολύ, ίσως και καθόλου, από την εποχή του μεσοπολέμου. Το όραμα της Γερμανίας για ηγεμονία  είναι διαχρονικό και μόνο κάποιος πού είναι ανιστόρητος, δεν αντιλαμβάνεται  την ομοιότητα των πραγμάτων .
Η Ευρώπη  είναι πλέον το βασίλειο της Γερμανίας , η οποία αποφασίζει και πραγματώνει την επιθυμία της . Άρα οι ατελείωτες μπούρδες για κάποια ενωμένη  Ευρώπη των λαών, κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψουν να τροφοδοτούν  κυρίαρχες ψευδαισθήσεις. Όποιος  εξακολουθεί να τις τροφοδοτεί και να τις ισχυρίζεται, το μόνο πού κάνει είναι να δηλώνει  την διάθεση του να συνταυτιστεί με ένα όραμα απρόσκοπτης δύναμης των λίγων εις βάρος των πολλών.
Η αριστερή προοπτική με τον τρόπο που εκδηλωνόταν  τα τελευταία χρόνια, έχει κάψει ριζικά τον εαυτό της σε όλα τα επίπεδα και το μόνο πού μπορεί να προκαλέσει είναι τον γέλωτα και την χλεύη . Δυσκολεύεσαι πολλές φορές να ξεχωρίσεις ποια είναι η διαφορά της  από το σύστημα και τις επιδιώξεις του. Το όραμα μιας αριστερής αλλαγής χάθηκε μέσα στα σχέδια ανάπτυξης του Λένιν, στο αίμα της Κρονστάνδης , στις δίκες της Μόσχας , στον ισπανικό εμφύλιο, στη πολιτιστική επανάσταση του Μάο και κατάλογος δεν έχει τέρμα .
Πρέπει να παραδεχτούμε, όσο και αν αυτό ακούγεται ανέλπιδο, ότι δεν υπάρχει αυτή την στιγμή πού μιλάμε, κανένα  αντίπαλο δέος στη κυρίαρχη στάση.
Η ευρεία μάζα των λαών, έχει πιαστεί με τα παντελόνια και τα φουστάνια κατεβασμένα. Εγκλωβισμένοι όλοι σε  μια ψευδή υπόσχεση ευημερίας  παρατηρούμε τα τεκταινόμενα, πού θα ορίσουν τις ζωές μας για τα επόμενα  χρόνια, με απεριόριστη παθητικότητα . Η μόνη αντίδραση πού υπάρχει είναι  η θερμότητα πού παράγεται από το  καναπέ πού καθόμαστε . Είμαστε δίχως εναλλακτικό όραμα και προοπτική .
Ο κόσμος  της πραγματικότητας, πού ορίζεται από την διάθεση και τις προοπτικές  της εξουσίας του κεφαλαιοποιημένου  ψεύτικου, μας έχει συνολικά απορροφήσει.
Οποιοδήποτε σχέδιο  φαντάζεται η εξουσία, έχει πρόσβαση μέσα μας . Είμαστε το στρατόπεδο πού πραγματώνουν τα όνειρα τους .
Δεν κατορθώνουμε ούτε καν να συσπειρωθούμε, με αίσθημα αυτοσυντήρησης, όχι για να αλλάξουμε τον κόσμο και να προτείνουμε το δικό μας όραμα, αλλά τουλάχιστον να βάλουμε ένα εμπόδιο για να σώσουμε την αξιοπρέπεια μας.
Το να διαβάζεις και να αναλύεις τα κακώς κείμενα, η αντίδραση  δίχως  διαφορετικό όραμα και προοπτική, κάνει τον εχθρό να χαμογελά .
Η αναγνώριση ότι μας έχουν πάρει τα "σώβρακα" σε όλα τα επίπεδα και η ανάδειξη των πραγματικών αιτιών πού αυτό έχει γίνει, δεν είναι αυτό πού αποδυναμώνει, αλλά αντίθετα αυτό πού μπορεί να ορίσει μια νέα αρχή.
Όσο επαναπαυόμαστε σε ονειρώξεις και ψευδαισθήσεις, θα βιώνουμε απλώς κοινωνικά και προσωπικά δράματα.

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Αφορισμοί


Ο χρόνος που δεν είναι ούτε κυκλικός, ούτε γραμμικός, πού είναι εν τέλει ανύπαρκτος, αλλά  ορίζει ως δια μαγείας τα πάντα.

Το Πνεύμα, πού είναι αόρατο, αλλά διέπει τα πάντα.

Η Ζωή πού είναι τόσο όμορφη, αλλά έχει  υποβαθμιστεί σε ένα άχθος επιβίωσης.

Οι άνθρωποι πού έχουν χάσει πια την Ελπίδα τους και βυθίζονται στη ατελεύτητη σκοτεινιά μιας ύπαρξης, πού υπάρχει μόνο, για να αγωνίζεται  να κερδίσει μια θέση  στη πλαστή ευφορία του Παγκόσμιου Θεάματος.

Οι Αρχές πού εξανεμίστηκαν κάτω από το βάρος ενός ανόητου Σχετικισμού.
Η ζωογόνος εμβάθυνση του Υπαρξιακού, πού πουλήθηκε στους εμπόρους της τιμής του μεροκάματου.

Αυτοί πού αυτοκτονούν καθημερινά σε ένα πόλεμο πού δεν έχει όνομα.

Η Γνώση πού μετασχηματίστηκε σε Πίστη και πέρασε στο Έγκλημα.

Η επαφή με την πηγή της Δημιουργίας, πού χάθηκε στο έλος των Ιδεολογιών.

Πότε θα τελειώσει αυτή η απέραντη σκοτεινιά!;


Θα υπάρχουμε μετά ή θα επιστρέψουμε κάποτε στο Σπίτι;

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...